Op weg naar burn-out?

Hallo allemaal.



Ik ben 27 jaar en zit nogal met mezelf in de knoop. Ergens denk ik dat dat niet gek is, aan de andere kant vind ik mezelf zwak. Hoe ik me voel gaat met ups & downs, al een hele tijd, maar de laatste weken komen er steeds meer downs. Af en toe heb ik het gevoel dat ik aan de rand van een afgrond sta...later gaat het wel weer en begrijp ik eigenlijk niet wat er nou mis ging waardoor ik me zo voelde.



Ik heb een hoop meegemaakt in mijn leven. Ik zal proberen het enigszins samen te vatten: mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was, dit omdat mijn moeder alcoholiste was. Ik woonde eerst bij mijn vader, later bij mijn moeder en haar nieuwe man. Hij had borderline, met hem hebben we veel meegemaakt. Ik kreeg een relatie met mijn man toen ik 16 was, hij komt ook uit een gebroken gezin. We hebben bij mijn moeder gewoond (ze was inmiddels weer gescheiden), later bij zijn moeder en zijn vader. We werden eerst door zijn vader en daarna door zijn moeder uit huis gezet, en zijn samen gaan wonen toen ik 19 was.



We hebben samen 2 dochters. Amy, de eerste, is geboren op 29-12-12, maar is op 27-12-12 overleden, na een voldragen zwangerschap. Het waarom is nooit duidelijk geworden. De placenta was te klein, teveel wentelingen in de navelstreng, waardoor ze maar 2900 gram woog bij 50cm. Ik werd niet ingeleid bij 41 weken omdat dat 2e Kerstdag was...Ik zou de 28e worden ingeleid...de 27e voelde ik geen leven en 's avonds kregen we het nieuws dat ze niet meer leefde. 1 dag eerder en ze had gewoon geleefd is tegen ons gezegd...heel wrang. In die zwangerschap was het alcoholprobleem van mijn moeder volledig ontspoord, waardoor ik veel stress te verduren kreeg. Toen Amy overleed koos mijn moeder weer voor de drank ipv voor mij. Ik heb het contact verbroken. Toen alle onderzoeken klaar waren kregen we groen licht en ik was snel weer zwanger. Ik verloor wel mijn baan kort na Amy's overlijden (mijn contract verliep). Mijn man en ik zijn getrouwd, toen we terug kwamen van huwelijksreis bleek mijn moeder overleden te zijn. Ook lag er een brief dat ik niet ontslagen had mogen worden omdat ik een vast dienstverband had door teveel contracten. Ik heb na de begrafenis van mijn moeder mijn ontslag aangevochten en heb nog 2 maanden kunnen werken. Ik had al een kleine baan erbij gevonden, dus tijdelijk een dubbele baan. Toen ik grotendeels werkloos werd was ik 6 maanden zwanger en kreeg vrijstelling van sollicitatieplicht. Gezien Amy's overlijden stond ik onder strenge controle. Ik ben bij 37 weken en 6 dagen ingeleid, op 5-12-13 is onze 2e dochter Veronique geboren. Gezond, gelukkig, maar licht, 2780 gram bij 49 cm.

Sorry voor dit lange verhaal, maar veel korter ging dit niet denk ik.



Ik heb sinds 4 maanden weer een dubbele baan en werk in totaal ongeveer 30 uur per week, 17 uur doordeweeks overdag, de rest in de avonden en weekenden. Mijn man heeft nieuw werk en maakt ca 50 uur per week. We hebben 6 katten en 1 konijn.



Ik loop volledig over. Steeds hoofdpijn, tijdens het rijden knijp ik mijn stuur fijn, soms pijn in mijn kaken van het klemmen 's nachts. En regelmatig de neiging in huilen uit te barsten. Ik had afgelopen maandagavond moeten werken, maar ik heb me ziek gemeld, omdat ik psychisch vast zat. Ik kom niet aan mezelf toe, ondanks dat Veronique een vrij makkelijk kind is. En als ze een keer jammert wordt het me al snel teveel en word ik boos op haar, waar ik me daarna weer schuldig over voel. Steeds loopt mijn hoofd vol en verlies ik overzicht. Ik zit nog vol met verdriet om mijn dochter en mijn moeder, maar kan nauwelijks de tijd vinden hun graven te bezoeken. Ik geloof ook dat ik mezelf nauwelijks de ruimte geef om te rouwen. Wat het nog lastiger maakt is dat mijn man een hekel had aan mijn moeder en haar de dood van onze dochter verwijt (al slikt hij dat meestal in). Daar bovenop komt nog dat mijn voormalig stiefvader een paar weken geleden pas ontdekt heeft dat ze overleden is en ik voor het eerst in jaren weer contact met hem gehad heb. Buiten dat hem spreken nogal wat oproept, is alles aan hem uitleggen over hoe het met mijn moeder gegaan is me ook niet in de koude kleren gaan zitten.



Al met al denk ik dat het eigenlijk niet gek is dat ik een knauw krijg. Mijn leven voelt als een trein die op het punt staat te ontsporen, en het lukt me niet om op de rem te trappen. Ergens ben ik bang dat ik al te laat ben...binnenkort ga ik wat minder werken, maar er staat een examen op stapel waar ik nog veel voor moet doen. Ik heb geen idee hoe ik alles nog moet bolwerken. Ontspannen lukt ook niet echt meer. Soms lukt het heel even, gisteren had ik een vrij rustig dagje. Maar vanochtend op mijn werk was het wat chaotisch en gelijk liep ik weer over. Buiten dat ik niet weet waar ik de tijd moet vinden om naar de huisarts te gaan (ook omdat hij altijd een uur uitloop heeft...) vraag ik me af wat de huisarts voor me kan doen.



Sorry voor het lange verhaal, maar van me afschrijven voelt goed.

Bedankt voor de reacties.

Ik heb nadat ik dit topic geopend heb 2 paracetamol en een ibuprofen genomen, waarop mijn hoofdpijn zakte. Na het eten even gaan shoppen voor mijn dochtertje, extra koopavond bij de Wibra. Nu voel ik me weer wat beter en minder machteloos (en nee, normaal houd ik helemaal niet van shoppen, maar voor haar is altijd leuk!).

Ik werk als doktersassistente bij een huisarts en op een huisartsenpost. Het examen wat ik mag gaan doen is voor triagiste, een stap omhoog Ik hoorde vorige week dat ik dat mag gaan doen, het examen is 25 november. Ik moet er dus nog flink tegen aan voor die tijd.

Ik ben denk ik vooral bang dat de huisarts gelijk met pillen aan komt zetten, wat ik echt niet wil. En bij een psycholoog denk ik al gauw van...pfff die ken ik niet, kost tijd, tijd heb ik niet...en zo is het cirkeltje weer rond.

Ik heb al een paar keer tegen mijn man gezegd dat het nodig is dat hij en ik eens samen weg gaan, maar dat ziet hij anders. "Me time" of hoe je dat ook noemt is er ook niet echt, eigenlijk alleen als Veronique slaapt, en dan sta ik op stand-by. Ik merk dat ik er naar uit kijk de bovenverdieping van ons huis te poetsen als mijn man thuis is, gewoon even zelf iets doen. Ik heb schoonmaken nooit erg gevonden, maar dit vind ik toch bijzonder. Ik denk ook dat dat het is, het gaat niet alleen om de tijd op zich, maar vooral om niet stand-by staan. Herkennen andere moeders dit? Wat bij mij denk ik ook wel speelt is dat rouwen een actief proces is, je moet er wat voor doen. En daar heb ik geen tijd voor, mede omdat ik niet wil dat mijn dochter mijn verdriet voelt. Ik denk dat het iets is wat in een opwelling gebeurd, dat plan je niet. Maar ruimte voor spontane dingen is er nauwelijks.

Binnenkort ga ik naar 6 uur op de huisartsenpost ipv 12 uur, dat geeft al wat verlichting. Nadeel is alleen dat ik al maanden denk van, nog even, nog even, nog even...en steeds is er wel weer wat waardoor ik toch meer moet werken, op cursus moet, of er komt iets anders tussendoor fietsen.

Wat nu gebeurd is onderdeel van het probleem, eerst voel ik me rot, later voel ik me wel beter maar pieker ik over het feit dat ik me zo rot voelde. Vooral omdat ik zo bang ben dat dat rotte gevoel gaat overheersen en ik uit ga vallen...dat kan echt niet.

Echt dingen met mijn gezin doen komt er weinig van, juist omdat ik met name in de weekenden werk. Weekendje weg zit er alleen daarom al niet in. Ook staat er volgend jaar een grote verbouwing op stapel, waar we voor willen/moeten sparen.



Ik praat wel met mijn partner, maar merk dat hij heel anders omgaat met het overlijden van onze dochter. Als moeder hecht je je veel meer tijdens de zwangerschap. Daardoor staat bij mij verdriet voor op, trots en geluk op 2e plaats. Bij hem staat trots en geluk van het vader worden voor op. Heel mooi natuurlijk, maar op 1 lijn staan we niet. Ik ben nog niet alleen naar het graf geweest, omdat ik bang ben voor het verdriet wat dan omhoog kan komen. Het is weleens gebeurd dat mijn zorgvuldig opgebouwde muurtje afgebroken werd doordat ik een mevrouw aan de telefoon kreeg die net hetzelfde had meegemaakt. Dan ga ik dus terug in de tijd en maak het opnieuw mee. Hoeveel pijn dat doet kan ik echt niet omschrijven, het voelt alsof je hart uit elkaar word getrokken. Ik begrijp dat ik verdriet mag hebben en soms best mag huilen, maar ik help er niemand mee. Ik zal hooguit mijn 2e dochter er kwaad mee doen, want voor haar zorgen kan ik niet als ik over mijn toeren ben. Bovendien voelt ze mijn verdriet terwijl ze er niets van begrijpt.



Ik neem jullie adviezen zeker ter harte en besef me ook door jullie reacties absoluut dat het zo niet meer kan. Ik ben voor mezelf op aan het schrijven wat mijn man en ik moeten doen om onszelf (met hem gaat het ook niet helemaal lekker) weer wat lekkerder in het velletje te krijgen. Meer "me time" voor mij maar ook voor hem, en proberen ook tijd voor het hele gezin vrij te maken. En proberen wat tijd te maken om actief bezig te zijn met rouwen (naar het graf, maar ook haar spulletjes nog eens bekijken, fotomap maken, we willen allebei een tattoo laten zetten voor haar). Op dit moment denk ik nog dat we het zelf op kunnen lossen, al houd ik in mijn achterhoofd dat dat een grote valkuil kan zijn.