Gezondheid
alle pijlers
Psychosomatische klachten (OSS/SOLK) lotgenoten en therapie?
zaterdag 20 september 2014 20:19
Beste allemaal,
Zijn er mensen die iets in mijn verhaal herkennen? Iemand die ervaring heeft met behandelingen hiervoor? Wie dan ook - wat dan ook - HELP!!!
Ik zit inmiddels ruim 2,5 jaar thuis, ik lig zo'n 80/90% van de dag en heb vaak (dagelijks) pijn in mijn maag. Mijn energie-level is heel erg laag, zeg maar bijna nul. Als ik de pijn negeer en toch dingen ga doen krijg ik meer pijn, als ik dan nog verder ga krijg ik een aanval (zoals ik het noem). Ik krijg dan zoveel pijn dat ik niet meer kan praten, het bloedheet krijg en maar gewoon wacht tot het weer minder wordt, dit duurt meestal een half uur tot een uur. Na een aanval kan ik maar beter helemaal niets meer doen want dan begint het weer. Ik zoek afleiding in internetten, spelletjes doen (om mijn denk-vermogen een beetje op peil te houden), TV kijken en borduren, dit kan namelijk allemaal liggend.
Ik zit in de WAO en heb al moeite met het doen van de afwas en de was. Dit zijn nog mijn enige taken in het huishouden die ik doe en dat wil ik ook per se blijven doen omdat ik anders helemaal niets meer bijdraag. Uiteraard is mijn sociale leven zeer minimaal, gelukkig zijn al mijn vrienden heel begripvol als ik voor de zoveelste keer moet afzeggen. Daar ben ik zeer dankbaar voor want ik weet dat er veel mensen met dit probleem zijn die er mensen door verliezen.
12 jaar geleden heb ik dit ook gehad, toen de hele medische mallemolen voor maag-lever-darm doorlopen tot aan een second opinion aan toe en er kwam niets uit. Ja, een maag-bacterie maar dat kan mijn klachten niet verklaren. Indertijd heb ik 5 jaar plat gelegen. Na die 5 jaar ben ik in een half jaar tijd weer hersteld, niemand heeft kunnen achterhalen waarom, ik denk zelf doordat ik uit een leven en gestapt dat niet voor mij was en een andere weg in ben geslagen: na een relatie van 10 jaar met een man besefte ik dat ik lesbisch ben. Inmiddels ben ik gelukkig getrouwd met mijn vrouw.
Binnen de relatie is het soms best moeilijk dat ik ziek ben omdat zijn daardoor heel vaak alleen naar afspraken moet omdat ik weer te veel pijn heb. Daarnaast zijn we allebei vechters en kunnen we erg moeilijk accepteren dat ik meestal niks kan.
Het enige dat me helpt zijn energie-tabletten (homeopatisch) omdat dan mijn energie wat wordt aangevuld waardoor ik minder snel pijn krijg. Op die manier kunnen we weliswaar aangepast (want bijv. wandelen kan ik niet meer) toch op vakantie gaan gelukkig. Ik durf alleen die pillen niet elke dag te gebruiken omdat ik bang ben dat ze dan op termijn hun kracht verliezen en dan heb ik niets meer.
Toen ik 2,5 jaar geleden weer ziek werd kon ik er niet meer omheen dat het dus toch psychisch is want het jaar ervoor hebben we 7 mensen in onze omgeving verloren waaronder mijn stiefmoeder (65) en de vader van mijn beste vriendin (49) en ik werkte ook nog eens 40 uur per maand te veel. Een half jaar nadat ik ziek werd is ook nog mijn vader overleden (66) en dat heeft nog een extra klap gegeven waardoor mijn gezondheid verder achteruit ging.
Ik heb de diagnose OSS (ongedifferentieerde somatoforme stoornis) en daar kan ik mij ook in vinden. Op zoek naar een behandeling kwam ik uit bij een SOLK-groep bij het Antonius Ziekenhuis maar dat heeft niet geholpen. Hier zat een klein stukje CGT in maar dat ging alleen over helpende gedachten en niet-helpende gedachten, verder zat er mindfulness in (lekker maar helpt niet) en een informatief deel. Men zei mij daar ook dat genezing niet het doel was van de therapie, het ging vooral om het leren leven met. En bijvoorbeeld de lat lager leggen probeer ik al jaren te doen maar dat leidt alleen maar tot nog minder doen en daarnaast is dat een flinke strijd in mezelf aangezien ik ook ADHD heb. Oh ja, en in medicatie hoef ik het ook niet te zoeken want ik gebruik al anti-depressiva omdat mijn hersenen geen serotonine aanmaken.
Ik weet dat ik een probleem heb met mijn gevoelens uiten en i.v.m. de rouwverwerking start ik binnenkort een traject bij de Riagg. Natuurlijk is dat iets wat voor Psychosomatische klachten niet echt helpt...
Inmiddels wil ik na de laatste teleurstelling toch eigenlijk wel weer graag op zoek naar een behandeling die misschien wel helpt maar ik kom er niet uit waar en wat. De verzekering weet het ook niet en de Riagg en GGZ kunnen me niet helpen.
Ik lees trouwens ook graag reacties van mensen die hier ook elke dag mee worstelen, al is het maar als een soort lotgenoten-bericht;)
Alvast bedankt voor het lezen!
Zijn er mensen die iets in mijn verhaal herkennen? Iemand die ervaring heeft met behandelingen hiervoor? Wie dan ook - wat dan ook - HELP!!!
Ik zit inmiddels ruim 2,5 jaar thuis, ik lig zo'n 80/90% van de dag en heb vaak (dagelijks) pijn in mijn maag. Mijn energie-level is heel erg laag, zeg maar bijna nul. Als ik de pijn negeer en toch dingen ga doen krijg ik meer pijn, als ik dan nog verder ga krijg ik een aanval (zoals ik het noem). Ik krijg dan zoveel pijn dat ik niet meer kan praten, het bloedheet krijg en maar gewoon wacht tot het weer minder wordt, dit duurt meestal een half uur tot een uur. Na een aanval kan ik maar beter helemaal niets meer doen want dan begint het weer. Ik zoek afleiding in internetten, spelletjes doen (om mijn denk-vermogen een beetje op peil te houden), TV kijken en borduren, dit kan namelijk allemaal liggend.
Ik zit in de WAO en heb al moeite met het doen van de afwas en de was. Dit zijn nog mijn enige taken in het huishouden die ik doe en dat wil ik ook per se blijven doen omdat ik anders helemaal niets meer bijdraag. Uiteraard is mijn sociale leven zeer minimaal, gelukkig zijn al mijn vrienden heel begripvol als ik voor de zoveelste keer moet afzeggen. Daar ben ik zeer dankbaar voor want ik weet dat er veel mensen met dit probleem zijn die er mensen door verliezen.
12 jaar geleden heb ik dit ook gehad, toen de hele medische mallemolen voor maag-lever-darm doorlopen tot aan een second opinion aan toe en er kwam niets uit. Ja, een maag-bacterie maar dat kan mijn klachten niet verklaren. Indertijd heb ik 5 jaar plat gelegen. Na die 5 jaar ben ik in een half jaar tijd weer hersteld, niemand heeft kunnen achterhalen waarom, ik denk zelf doordat ik uit een leven en gestapt dat niet voor mij was en een andere weg in ben geslagen: na een relatie van 10 jaar met een man besefte ik dat ik lesbisch ben. Inmiddels ben ik gelukkig getrouwd met mijn vrouw.
Binnen de relatie is het soms best moeilijk dat ik ziek ben omdat zijn daardoor heel vaak alleen naar afspraken moet omdat ik weer te veel pijn heb. Daarnaast zijn we allebei vechters en kunnen we erg moeilijk accepteren dat ik meestal niks kan.
Het enige dat me helpt zijn energie-tabletten (homeopatisch) omdat dan mijn energie wat wordt aangevuld waardoor ik minder snel pijn krijg. Op die manier kunnen we weliswaar aangepast (want bijv. wandelen kan ik niet meer) toch op vakantie gaan gelukkig. Ik durf alleen die pillen niet elke dag te gebruiken omdat ik bang ben dat ze dan op termijn hun kracht verliezen en dan heb ik niets meer.
Toen ik 2,5 jaar geleden weer ziek werd kon ik er niet meer omheen dat het dus toch psychisch is want het jaar ervoor hebben we 7 mensen in onze omgeving verloren waaronder mijn stiefmoeder (65) en de vader van mijn beste vriendin (49) en ik werkte ook nog eens 40 uur per maand te veel. Een half jaar nadat ik ziek werd is ook nog mijn vader overleden (66) en dat heeft nog een extra klap gegeven waardoor mijn gezondheid verder achteruit ging.
Ik heb de diagnose OSS (ongedifferentieerde somatoforme stoornis) en daar kan ik mij ook in vinden. Op zoek naar een behandeling kwam ik uit bij een SOLK-groep bij het Antonius Ziekenhuis maar dat heeft niet geholpen. Hier zat een klein stukje CGT in maar dat ging alleen over helpende gedachten en niet-helpende gedachten, verder zat er mindfulness in (lekker maar helpt niet) en een informatief deel. Men zei mij daar ook dat genezing niet het doel was van de therapie, het ging vooral om het leren leven met. En bijvoorbeeld de lat lager leggen probeer ik al jaren te doen maar dat leidt alleen maar tot nog minder doen en daarnaast is dat een flinke strijd in mezelf aangezien ik ook ADHD heb. Oh ja, en in medicatie hoef ik het ook niet te zoeken want ik gebruik al anti-depressiva omdat mijn hersenen geen serotonine aanmaken.
Ik weet dat ik een probleem heb met mijn gevoelens uiten en i.v.m. de rouwverwerking start ik binnenkort een traject bij de Riagg. Natuurlijk is dat iets wat voor Psychosomatische klachten niet echt helpt...
Inmiddels wil ik na de laatste teleurstelling toch eigenlijk wel weer graag op zoek naar een behandeling die misschien wel helpt maar ik kom er niet uit waar en wat. De verzekering weet het ook niet en de Riagg en GGZ kunnen me niet helpen.
Ik lees trouwens ook graag reacties van mensen die hier ook elke dag mee worstelen, al is het maar als een soort lotgenoten-bericht;)
Alvast bedankt voor het lezen!
zaterdag 20 september 2014 20:40
Oh wacht ik zie dat OSS daar op lijkt. Ik denk dat je de behandeling in de psychische hoek moet zoeken of multidisciplinair om weer vertrouwen te krijgen in je lichaam. De oorzaak is (waarschijnlijk) niet lichamelijk.
Ik denk dat je je het beste kunt laten voorlichten door een goede psychiater t.a.v. behandel mogelijk heden.
Ik denk dat je je het beste kunt laten voorlichten door een goede psychiater t.a.v. behandel mogelijk heden.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 20 september 2014 20:42
OSS staat in hetzelfde rijtje als conversie het lijkt wel een beetje op elkaar.
Ik wil je niet bang maken of teleurstellen. Ik werk veel met mensen die aandoeningen hebben, mensen met dit soort klachten die op een gegeven moment therapieresistent zijn worden vaak niet beter.
Ik wil je niet bang maken of teleurstellen. Ik werk veel met mensen die aandoeningen hebben, mensen met dit soort klachten die op een gegeven moment therapieresistent zijn worden vaak niet beter.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 20 september 2014 20:44
zaterdag 20 september 2014 20:50
Ik denk trouwens dat de aankomende rouwverwerking je wel kan helpen. Jouw stress en verdriet slaat letterlijk naar binnen omdat je het niet kwijt kunt en daardoor krijg je lichamelijk klachten. Ga s.v.p. dat traject aan ondanks dat het moeilijk is. Ik hoop dat de rouwverwerking naast het verdriet een plek geven ook verlichting biedt t.a.v. je fysieke klachten en je lage energie niveau.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 20 september 2014 20:51
Misschien nog wat specifieker kijken wat je nodig hebt, misschien is het goed om meerdere 'onderwerpen' goed aan te pakken, bv rouwverwerking voor de overlijdens die je te verduren hebt gekregen, kijken naar/werken aan het terugdringen van stress en (volgensmij) burnout etc.
Misschien is het tot nu toe ook te algemeen niet 'zwaar' genoeg geweest wat je tot nu toe aan hulp hebt gehad.
Misschien is het tot nu toe ook te algemeen niet 'zwaar' genoeg geweest wat je tot nu toe aan hulp hebt gehad.
zaterdag 20 september 2014 21:19
Ik las laatst een stuk over rouwverwerking en lotgenoten (weet niet meer waar) en daaruit bleek dat lotgenotencontact het probleem niet oplost of verzacht, integendeel juist. Er was een groep mensen die met rouw te maken had gevolgd en daaruit bleek dat degenen die aan lotgenotengroepen deden, juist meer problemen met de verwerking hadden dan degenen die dat niet hadden gedaan. Door het contact met lotgenoten bleven hangen in hun rouw en konden ze niet verder gaan. Volgens mij ging dit over nabestaanden na suïcide trouwens.
Voor zover ik weet geldt dit ook voor een trauma. Het Freudiaanse idee van het trauma vertellen en herhalen blijkt destructief te kunnen zijn. Ik dacht dat zoiets aangetoond was bij slachtoffers van de Bijlmerramp. Therapieën die uitgaan van het het nu, van de huidige gedragspatronen zijn vaker efficiënt. Ze zijn korter in tijd ook. Bij trauma kan dit EMDR zijn bijvoorbeeld.
Cijfers zijn ook maar cijfers natuurlijk. Het kan best zo zijn dat iets 65% succesvol blijkt, maar pas als je het zelf doet weet aan welke kant je je kan scharen. Hou het alleen wel in je achterhoofd.
Voor zover ik weet geldt dit ook voor een trauma. Het Freudiaanse idee van het trauma vertellen en herhalen blijkt destructief te kunnen zijn. Ik dacht dat zoiets aangetoond was bij slachtoffers van de Bijlmerramp. Therapieën die uitgaan van het het nu, van de huidige gedragspatronen zijn vaker efficiënt. Ze zijn korter in tijd ook. Bij trauma kan dit EMDR zijn bijvoorbeeld.
Cijfers zijn ook maar cijfers natuurlijk. Het kan best zo zijn dat iets 65% succesvol blijkt, maar pas als je het zelf doet weet aan welke kant je je kan scharen. Hou het alleen wel in je achterhoofd.
zaterdag 20 september 2014 21:36
