Gezondheid
alle pijlers
ik ben zo bang
dinsdag 29 juli 2014 13:38
Hallo,
Even kort vertellen wie ik ben.
Ik ben een 31 jarige mama die sinds twee jaar en 3 maand een relatie heeft met een lieve man. Samen hebben we vijf kindjes wat met momenten behoorlijk druk maar toch o zo gezellig is.
Ik ben al van zolang ik mij kan herinneren een enorm angstig persoontje als kind kroop ik bij de minste ruzie thuis uren onder de keukentafel. Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad en misschien heeft dat wel mijn angsten mee gevoed.
Na de dood van mijn grootmoeder vijf jaar geleden ben ik volledig gecrasht, ik durfde amper nog buiten komen en sloot mij volledig af van iedereen met slechts één enkele fixatie mijn eigen lichaam, elke minuut van de dag was ik wel ergens aan het voelen aan mijn lichaam op zoek naar knobbels of dergelijke veranderingen, bij elk pijntje dat ik voelde zocht ik het internet af of keerde ik medische encyclopidieén binnenste buiten. Ik zat ook bijna elke week bij de dokter met een nieuwe klacht. En ook al probeerde de dokter mij elke keer weer te overtuigen dat er niks aan de hand was ik was nooit gerustgesteld.
Dit kon niet verder en ik ben in therapie gegaan en medicatie beginnen slikken. Stapje voor stapje klom ik uit mijn dal en begon ik te herleven. Vooral toen mijn vorige partner en ik uit elkaar gegaan zijn leefde ik weer helemaal op mijn ziektevrees verdween naar de achtergrond en ik kon weer genieten.
Toen ik mijn huidige partner leerde kennen ging in het begin alles nog goed, al was ik wel enorm bang om hem te verliezen en vroeg ik heel regelmatig om bevestiging. Toe ik na 6 maand samen zijn met hem ongepland zwanger werd waren we beidde heel blij en ondanks ons druk samengesteld gezinnetje besloten we ervoor te gaan. De zwangerschap verliep met ups en downs en al gauw mocht ik niet meer gaan werken. Maar het is vooral na de bevalling dat alles terug bergafwaarts is beginnen gaan. Er werd een hele lage bloeddruk met alle bijhorende kwalen geconstateerd en na de nodige onderzoeken en medicatie kreeg ik mijn bloeddruk weer op peil. Ik vond het ondertussen tijd worden om na zeven maanden thuis zitten terug te gaan werken maar al na mijn eerste week begon het ik kreeg enorme last in mijn linker been en de angst sloeg mij om het hart omdat ik dacht aan een bloedklonter;
Het is net of dat die last met mijn been het startsein was van een hele resem nieuwe klachten en de daarbijhorende angst
Ik voel dat het elke wordt
Ik voel er niet veel meer voor om terug in therapie te gaan ik heb dit drie jaar gedaan en ondanks de merkbare verbeteringen toen vond ik het ook enorm zwaar en confronterend ook de medicatie zie ik niet echt eer zitten omdat je er volledig gevoelloos van word en ik er meer dan 20 kilo ben van bijgekomen. En ook het afkicken was een echte ramp.
Daarom is mijn vraag of er nog mensen zijn die leiden aan hypochondrie want zo noemen ze het e en die ervaringen met mij willen delen over hoe zij het aanpakken of gewoon hun hart eens willen luchten
Mvg fenella
Even kort vertellen wie ik ben.
Ik ben een 31 jarige mama die sinds twee jaar en 3 maand een relatie heeft met een lieve man. Samen hebben we vijf kindjes wat met momenten behoorlijk druk maar toch o zo gezellig is.
Ik ben al van zolang ik mij kan herinneren een enorm angstig persoontje als kind kroop ik bij de minste ruzie thuis uren onder de keukentafel. Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad en misschien heeft dat wel mijn angsten mee gevoed.
Na de dood van mijn grootmoeder vijf jaar geleden ben ik volledig gecrasht, ik durfde amper nog buiten komen en sloot mij volledig af van iedereen met slechts één enkele fixatie mijn eigen lichaam, elke minuut van de dag was ik wel ergens aan het voelen aan mijn lichaam op zoek naar knobbels of dergelijke veranderingen, bij elk pijntje dat ik voelde zocht ik het internet af of keerde ik medische encyclopidieén binnenste buiten. Ik zat ook bijna elke week bij de dokter met een nieuwe klacht. En ook al probeerde de dokter mij elke keer weer te overtuigen dat er niks aan de hand was ik was nooit gerustgesteld.
Dit kon niet verder en ik ben in therapie gegaan en medicatie beginnen slikken. Stapje voor stapje klom ik uit mijn dal en begon ik te herleven. Vooral toen mijn vorige partner en ik uit elkaar gegaan zijn leefde ik weer helemaal op mijn ziektevrees verdween naar de achtergrond en ik kon weer genieten.
Toen ik mijn huidige partner leerde kennen ging in het begin alles nog goed, al was ik wel enorm bang om hem te verliezen en vroeg ik heel regelmatig om bevestiging. Toe ik na 6 maand samen zijn met hem ongepland zwanger werd waren we beidde heel blij en ondanks ons druk samengesteld gezinnetje besloten we ervoor te gaan. De zwangerschap verliep met ups en downs en al gauw mocht ik niet meer gaan werken. Maar het is vooral na de bevalling dat alles terug bergafwaarts is beginnen gaan. Er werd een hele lage bloeddruk met alle bijhorende kwalen geconstateerd en na de nodige onderzoeken en medicatie kreeg ik mijn bloeddruk weer op peil. Ik vond het ondertussen tijd worden om na zeven maanden thuis zitten terug te gaan werken maar al na mijn eerste week begon het ik kreeg enorme last in mijn linker been en de angst sloeg mij om het hart omdat ik dacht aan een bloedklonter;
Het is net of dat die last met mijn been het startsein was van een hele resem nieuwe klachten en de daarbijhorende angst
Ik voel dat het elke wordt
Ik voel er niet veel meer voor om terug in therapie te gaan ik heb dit drie jaar gedaan en ondanks de merkbare verbeteringen toen vond ik het ook enorm zwaar en confronterend ook de medicatie zie ik niet echt eer zitten omdat je er volledig gevoelloos van word en ik er meer dan 20 kilo ben van bijgekomen. En ook het afkicken was een echte ramp.
Daarom is mijn vraag of er nog mensen zijn die leiden aan hypochondrie want zo noemen ze het e en die ervaringen met mij willen delen over hoe zij het aanpakken of gewoon hun hart eens willen luchten
Mvg fenella
dinsdag 29 juli 2014 13:52
Hypochondrie werd een keer behandeld in het tv-programma Je zal het maar hebben. Linkje
Ik heb zelf een angststoornis waardoor ik in stressvolle periodes over echt alles kan piekeren, ook over gezondheid. De angststoornis treedt dus vooral op in stressvolle periodes, dus mijn aanpak is om als ik veel stress heb, te proberen ontspanning in te plannen. Paar dagen vrij nemen, sporten, afleiding zoeken.
Tegenwoordig zie ik ook al sneller dat er een drukke periode aankomt, dus pak ik sneller mijn rust. Het piekeren is daarmee veel beter onder controle te houden. Kun je daar wat mee? Stress verminderen in je dagelijks leven?
Ik heb zelf een angststoornis waardoor ik in stressvolle periodes over echt alles kan piekeren, ook over gezondheid. De angststoornis treedt dus vooral op in stressvolle periodes, dus mijn aanpak is om als ik veel stress heb, te proberen ontspanning in te plannen. Paar dagen vrij nemen, sporten, afleiding zoeken.
Tegenwoordig zie ik ook al sneller dat er een drukke periode aankomt, dus pak ik sneller mijn rust. Het piekeren is daarmee veel beter onder controle te houden. Kun je daar wat mee? Stress verminderen in je dagelijks leven?
dinsdag 29 juli 2014 15:12
Hey ikeaverslaafde,
Allereerst bedankt voor je snelle reactie,
Ik probeer echt wel van ontspanningsmomenten in te lassen ook al is dat niet altijd even simpel met ons gezinnetje haha
Het probleem is gewoon dat het mij niet lukt om me te concentreren tijdens mijn ontspanningsmoment
Ik schrijf en teken bevoorbeeld heel graag maar langer dan een paar minuten hou ik het niet vol.
En dan krijgen de doemgedachten weer de bovenhand met soms echte paniekaanvallen tot gevolg.
Hoe uit die angst zich dan bij jou?
Groetjes
Allereerst bedankt voor je snelle reactie,
Ik probeer echt wel van ontspanningsmomenten in te lassen ook al is dat niet altijd even simpel met ons gezinnetje haha
Het probleem is gewoon dat het mij niet lukt om me te concentreren tijdens mijn ontspanningsmoment
Ik schrijf en teken bevoorbeeld heel graag maar langer dan een paar minuten hou ik het niet vol.
En dan krijgen de doemgedachten weer de bovenhand met soms echte paniekaanvallen tot gevolg.
Hoe uit die angst zich dan bij jou?
Groetjes
dinsdag 29 juli 2014 15:41
Concentreren kun je leren. (Het rijmt, dus het is waar ) Ik teken ook wel, heel goed om bezig te zijn met je handen in plaats van met je hoofd. Soms is het ook lekker om te krassen op papier. Dat lucht wel eens op.
Ik heb de diagnose sociale angststoornis. Ik merk dat als ik het erg druk heb (en wat voor mij druk is, hoeft dat voor een ander niet te zijn!), ik meer ga piekeren. De angst uit zich voornamelijk in angst voor andere mensen en in de deur niet uit durven. Niet alleen vervelend, maar ook gevaarlijk soms.
Je zou eigenlijk moeten kijken welke gebeurtenissen aan doemgedachten, of piekergedachten zoals ik ze noem, voorafgaan. Bij mij dus drukte. Ik pak drukke perioden nu dus aan door een vrije middag in te plannen (waarin ik ook met niemand afspreek). Doe ik dat niet, dan ga ik piekeren, wat leidt tot niet naar buiten durven, wat leidt tot slecht eten, slecht slapen, depressie.
Heb jij trouwens professionele hulp bij je angst? Zo nee, waarom niet?
Ik heb de diagnose sociale angststoornis. Ik merk dat als ik het erg druk heb (en wat voor mij druk is, hoeft dat voor een ander niet te zijn!), ik meer ga piekeren. De angst uit zich voornamelijk in angst voor andere mensen en in de deur niet uit durven. Niet alleen vervelend, maar ook gevaarlijk soms.
Je zou eigenlijk moeten kijken welke gebeurtenissen aan doemgedachten, of piekergedachten zoals ik ze noem, voorafgaan. Bij mij dus drukte. Ik pak drukke perioden nu dus aan door een vrije middag in te plannen (waarin ik ook met niemand afspreek). Doe ik dat niet, dan ga ik piekeren, wat leidt tot niet naar buiten durven, wat leidt tot slecht eten, slecht slapen, depressie.
Heb jij trouwens professionele hulp bij je angst? Zo nee, waarom niet?
dinsdag 29 juli 2014 15:49
Ik heb drie jaar intensieve cognitieve gedragstherapie gehad in combinatie met medicatie paroxitine 40mg.
Dat heeft me toen echt wel geholpen hoor. En ik kon weer meer ontspannen niet dat het ooit volledig is weggeweest maar het was leefbaar.
Nu kon ik die therapie op elk moment terug opnemen als ik dat wou maar de therapeute waar ik zo lang ben bijgeweest is nu zelf ziek en zal waarschijnlijk niet meer aan het werk gaan en ik zie het niet meteen zitten om weer mijn verhaal van voor af aan tegen iemand anders te vertellen, snap je.
Met die medicatie is het me slechter vergaan eerst en vooral heel veel door aangekomen maar vooral het stoppen was echt de hel ; dus daar wil ik niet meer aan beginnen.
Wel neem ik momenteel een homeopatisch middel maar veel baat heb ik daar eigenlijk niet bij hoor
Bij mij is het vooral mijn eigen lichaam dat me angst aanjaagd e en daar kan ik moeilijk van weg stappen
Dat heeft me toen echt wel geholpen hoor. En ik kon weer meer ontspannen niet dat het ooit volledig is weggeweest maar het was leefbaar.
Nu kon ik die therapie op elk moment terug opnemen als ik dat wou maar de therapeute waar ik zo lang ben bijgeweest is nu zelf ziek en zal waarschijnlijk niet meer aan het werk gaan en ik zie het niet meteen zitten om weer mijn verhaal van voor af aan tegen iemand anders te vertellen, snap je.
Met die medicatie is het me slechter vergaan eerst en vooral heel veel door aangekomen maar vooral het stoppen was echt de hel ; dus daar wil ik niet meer aan beginnen.
Wel neem ik momenteel een homeopatisch middel maar veel baat heb ik daar eigenlijk niet bij hoor
Bij mij is het vooral mijn eigen lichaam dat me angst aanjaagd e en daar kan ik moeilijk van weg stappen
dinsdag 29 juli 2014 15:53
Je bent verantwoordelijk voor vijf kinderen. Dus ik vind dat je er alles aan moet doen om beter te worden. Dus opnieuw therapie en opnieuw medicijnen slikken. Als je negatieven ervaringen hebt opgedaan met de AD die je eerder geslikt hebt, kun je vragen of je deze keer een andere soort mag uitproberen, wellicht heb je dan minder last van bijwerkingen.
dinsdag 29 juli 2014 18:07
Ik heb daarnet gebeld met het cgg ivm opnieuw therapie te volgen, maar omdat ik niet meer bij dezelfde therapeute terrecht kan wordt ik op een wachtlijst gezet weliswaar een kortere wachtlijst omdat ik in het centrum eerder therapie gevolgd heb. Geloof mij ik wil ook terug beter worden, maar weet één ding dat het zorg dragen voor de kindjes momenteel het enige is wat er mij alle dagen doortrekt. Het is gewoon de gedachtenmolen in mijn hoofd die ik niet stil kan zetten elke keer opnieuw denk ik terug dat ik ernstig ziek ben en dood ga gaan en mijn kindjes niet ga zien opgroeien.
Ik heb echt een hele resem aan klachten die waarschijnlijk gelinkt zijn aan mijn angsten maar de laatste tijd zijn er ook wel degelijk kwalen geweest die daar niks mee te maken hebben
Zo had ik een paar weken terug last van tepelvloed dus moest dat direct onderzocht worden vond de dokter je kan je waarschijnlijk wel voorstellen dat dat enorme paniek met zich heeft meegebracht
Ook heb ik al lange tijd last van mijn buik en bij een recent stoelgang onderzoek is er bloed gevonden daarvoor moet ik 12 aug een coloscopie laten doen ook dat bezorgt mij de nodige angst
Ik ben de laatste tijd ook last van wegvallen van mijn stem en ook daar begin ik mij zorgen in te maken daar voor heb ik maandag een afspraak bij de kno arts
Pfff het word gewoon soms allemaal te veel en dan weet ik het even niet meer
Ik heb echt een hele resem aan klachten die waarschijnlijk gelinkt zijn aan mijn angsten maar de laatste tijd zijn er ook wel degelijk kwalen geweest die daar niks mee te maken hebben
Zo had ik een paar weken terug last van tepelvloed dus moest dat direct onderzocht worden vond de dokter je kan je waarschijnlijk wel voorstellen dat dat enorme paniek met zich heeft meegebracht
Ook heb ik al lange tijd last van mijn buik en bij een recent stoelgang onderzoek is er bloed gevonden daarvoor moet ik 12 aug een coloscopie laten doen ook dat bezorgt mij de nodige angst
Ik ben de laatste tijd ook last van wegvallen van mijn stem en ook daar begin ik mij zorgen in te maken daar voor heb ik maandag een afspraak bij de kno arts
Pfff het word gewoon soms allemaal te veel en dan weet ik het even niet meer
dinsdag 29 juli 2014 22:33
Vergeet maar wat ik eerder schreef, dat slaat hier nergens op. Ik heb er overheen gelezen denk ik dat je vijf kinderen hebt. Met vijf kinderen heb je het altijd druk en is er altijd stress.
Ik hoop dat je snel hulp krijgt. Ik heb ook cognitieve gedragstherapie gehad (onder andere), wat wel helpt tegen het piekeren, maar ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt met bloed in ontlasting e.d. (Vraag bij de coloscopie naar de mogelijkheden voor een roesje.) Krijg je ook steun vanuit je netwerk? Dus van je vriend, familie, vrienden?
woensdag 30 juli 2014 13:38
Ik bedacht me vannacht nog iets waar je misschien wel iets aan hebt: piekeren heeft geen invloed op de uitkomst van die onderzoeken in het ziekenhuis. Dus je kunt zeg maar kiezen: of je piekert nu tot je uitslagen hebt óf je piekert niet en doet wat anders. Het onderzoeksresultaat zal hetzelfde zijn, alleen jij zal je in het laatste geval wat meer ontspannen voelen.
Hoe gaat het vandaag?
Hoe gaat het vandaag?
woensdag 30 juli 2014 17:21
Hey,
Ja inderdaad ik zou beter voor die laatste optie kiezen en er gewoon niet aan denken, maar het is gewoon sterker dan mezelf ze ik loop gewoon constant met die gedachten rond dat er iets mis is en dat ik dood ga gaan, ik heb trouwens gisteren ook nog naar dat filmpje gekeken waar je een linkje van gepost had en het leek net of ik mezelf hoorde praten.
Ik vind het ook wel een beetje jammer dat er veel mensen zijn die ons een aansteller vinden, want dat is zeker niet de bedoeling
Ik wil wel nog even duidelijkheid geven over mijn darmproblemen ik heb al heel lang last van rommelige darmen en vaker naar het toilet gaan als sommige anderen en mijn arts dacht en denkt nog steeds aan pds maar toen ik enkele weken terug langs ging voor mijn nekpijnen die maar niet wouden overgaan ondanks kine kreeg ik een zwaardere pijnstiller voorgeschreven. Na drie dagen die in te nemen was de pijn inderdaad veel beter maar kreeg ik wel enorme buikkrampen en moest echt wel heel vaak naar de toilet waarvan er de laatste keer bloed bij zat nu was dat wel iets dat op de bijsluiter staat als nevenwerking ik ben dan op aanraden van mijn arts direct gestopt met die pillen en daarbij verdwenen ook de krampen en zag ik met het blote oog ook geen bloed meer maar de dokter wil zeker zijn omdat mijn vader op 35 jarige leeftijd geopereerd is van darmpoliepen en dat dat misschien erfelijk kan zijn.
Ik wil alleen maar zeggen dat het voor mij echt elke dag een strijd is met mezelf om mij door de dag te slepen en mijn kindjes helpen mij daarbij nog het meest. Ik hoop dat ik rap iets hoor van het cgg zodat ik terug met de therapie kan beginnen en weer eens een beetje kan beginnen leven
Ja inderdaad ik zou beter voor die laatste optie kiezen en er gewoon niet aan denken, maar het is gewoon sterker dan mezelf ze ik loop gewoon constant met die gedachten rond dat er iets mis is en dat ik dood ga gaan, ik heb trouwens gisteren ook nog naar dat filmpje gekeken waar je een linkje van gepost had en het leek net of ik mezelf hoorde praten.
Ik vind het ook wel een beetje jammer dat er veel mensen zijn die ons een aansteller vinden, want dat is zeker niet de bedoeling
Ik wil wel nog even duidelijkheid geven over mijn darmproblemen ik heb al heel lang last van rommelige darmen en vaker naar het toilet gaan als sommige anderen en mijn arts dacht en denkt nog steeds aan pds maar toen ik enkele weken terug langs ging voor mijn nekpijnen die maar niet wouden overgaan ondanks kine kreeg ik een zwaardere pijnstiller voorgeschreven. Na drie dagen die in te nemen was de pijn inderdaad veel beter maar kreeg ik wel enorme buikkrampen en moest echt wel heel vaak naar de toilet waarvan er de laatste keer bloed bij zat nu was dat wel iets dat op de bijsluiter staat als nevenwerking ik ben dan op aanraden van mijn arts direct gestopt met die pillen en daarbij verdwenen ook de krampen en zag ik met het blote oog ook geen bloed meer maar de dokter wil zeker zijn omdat mijn vader op 35 jarige leeftijd geopereerd is van darmpoliepen en dat dat misschien erfelijk kan zijn.
Ik wil alleen maar zeggen dat het voor mij echt elke dag een strijd is met mezelf om mij door de dag te slepen en mijn kindjes helpen mij daarbij nog het meest. Ik hoop dat ik rap iets hoor van het cgg zodat ik terug met de therapie kan beginnen en weer eens een beetje kan beginnen leven
