Kinderen
alle pijlers
Bekkeninstabiliteit en je relatie
dinsdag 19 mei 2009 15:51
Ik weet niet zo goed of ik het hier moet zetten of bij relaties, maar ik doe het toch maar hier.
Ik ben nu 33 weken zwanger van ons eerste kindje, en loop vanaf week 17 al met bekkenklachten. Bekkeninstabiliteit was de conclusie van arts en fysio. Naast alle lichamelijke beperkingen, vind ik vooral het geestelijke aspect heel moeilijk. Ik moest na ongeveer 24 weken stoppen met hele dagen werken, alleen nog de ochtenden, en nu ben ik helemaal ziek thuis, 2 weken voordat mijn verlof in gaat. En thuis kan ik heel weinig. Ik kan onze hond niet uitlaten, ik kan niet schoonmaken, ik kan amper lopen en dus op pad, kortom: ik ben behoorlijk afhankelijk van mijn man.
En dat vind ik nog het moeilijkste, dat ik van hem afhankelijk ben. Ik voel me zelf heel nutteloos en bij vlagen ook behoorlijk depri, en bang voor de toekomst, hoe snel gaat dit weer over? Meestal kan ik positief zijn en vrolijk, maar ook regelmatig voel ik me heel rot. En dat heeft ook wel z'n weerslag op onze relatie. Mijn man heeft nog geen onvertogen woord gelaten hoor, hij doet alles voor me, zonder mopperen. Wat dat betreft is hij geweldig. Maar ik voel me een slechte vrouw, en ik ben soms ook wel bang dat hij het zat wordt. En wat gebeurt er dan?
Doordat ik niet veel kan, en ook weinig de deur uit kan, ben ik dus vaker somber, en dat is voor hem ook niet leuk. We hebben ook veel meer irritaties dan voorheen, en dat ligt voornamelijk aan mij, mijn lontje is kort, doordat ik pijn heb en me rot voel.
En ons seksleven is de laatste tijd ook niet meer wat het geweest is. Vaak heb ik te veel pijn of ben ik te moe om te seksen. En nogmaals, van hem geen onvertogen woord hoor, maar ik voel me er zelf zo slecht bij. Ik vind mezelf gewoon niet zo leuk meer als voorheen. Ik was altijd heel erg vrolijk, positief, ondernemend, altijd de hort op, leuke dingen bedenken. En nu ben ik iemand die grotendeels thuis zit, en ook nog eens vaak somber is door de pijn en door een piekerhoofd.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil, misschien anderen met ervaring? Hoe gingen jullie ermee om? Hoe was het na de bevalling?
Ik ben nu 33 weken zwanger van ons eerste kindje, en loop vanaf week 17 al met bekkenklachten. Bekkeninstabiliteit was de conclusie van arts en fysio. Naast alle lichamelijke beperkingen, vind ik vooral het geestelijke aspect heel moeilijk. Ik moest na ongeveer 24 weken stoppen met hele dagen werken, alleen nog de ochtenden, en nu ben ik helemaal ziek thuis, 2 weken voordat mijn verlof in gaat. En thuis kan ik heel weinig. Ik kan onze hond niet uitlaten, ik kan niet schoonmaken, ik kan amper lopen en dus op pad, kortom: ik ben behoorlijk afhankelijk van mijn man.
En dat vind ik nog het moeilijkste, dat ik van hem afhankelijk ben. Ik voel me zelf heel nutteloos en bij vlagen ook behoorlijk depri, en bang voor de toekomst, hoe snel gaat dit weer over? Meestal kan ik positief zijn en vrolijk, maar ook regelmatig voel ik me heel rot. En dat heeft ook wel z'n weerslag op onze relatie. Mijn man heeft nog geen onvertogen woord gelaten hoor, hij doet alles voor me, zonder mopperen. Wat dat betreft is hij geweldig. Maar ik voel me een slechte vrouw, en ik ben soms ook wel bang dat hij het zat wordt. En wat gebeurt er dan?
Doordat ik niet veel kan, en ook weinig de deur uit kan, ben ik dus vaker somber, en dat is voor hem ook niet leuk. We hebben ook veel meer irritaties dan voorheen, en dat ligt voornamelijk aan mij, mijn lontje is kort, doordat ik pijn heb en me rot voel.
En ons seksleven is de laatste tijd ook niet meer wat het geweest is. Vaak heb ik te veel pijn of ben ik te moe om te seksen. En nogmaals, van hem geen onvertogen woord hoor, maar ik voel me er zelf zo slecht bij. Ik vind mezelf gewoon niet zo leuk meer als voorheen. Ik was altijd heel erg vrolijk, positief, ondernemend, altijd de hort op, leuke dingen bedenken. En nu ben ik iemand die grotendeels thuis zit, en ook nog eens vaak somber is door de pijn en door een piekerhoofd.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil, misschien anderen met ervaring? Hoe gingen jullie ermee om? Hoe was het na de bevalling?
dinsdag 19 mei 2009 16:13
Volgens mij verg je echt veel te veel van jezelf. Die bekkeninstabiliteit is rot, maar je kunt niet anders dan er aan toegeven. Bijvoorbeeld dat je seksleven niet meer is wat het was is toch logisch? Je man respecteert je, nu moet je alleen jezelf nog respecteren.
Probeer te doen wat je wèl kan en waar je plezier in hebt. Ga een geboortekaartje ontwerpen, schrijf vast enveloppen, ga lekker lezen, maak zelf een babyboek, ga mooie films kijken, plant allerlei kruiden in bloempotten, zoek leuke chatvrienden aan de andere kant van de wereld, haal je Frans op, schrijf een verhaal, zoek een leuke cursus die via internet gegeven wordt, klei een geboortetegel voor je baby, leer borduren/breien/naaien, bak een taart... echt, er is zo veel te bedenken!
Vergeet niet dat je baby in je buik je stemming kan aanvoelen. Als je niet voor jezelf in je eigen geluk investeert, doe het dan voor hem/haar.
dinsdag 19 mei 2009 16:14
Tja, ik herken me wel in je verhaal maar heb weinig tips of raad. Praat er over met je vriend en waarschijnlijk zal hij wel zeggen dat het niet uitmaakt, dat hij het wel begrijpt etc etc en daar zul je dan toch echt je troost uit moeten halen.
Na de bevalling zul je waarschijnlijk niet meteen van alle pijn af zijn en heb je vaak ook veel aan je hoofd en dan is het de truuk om elkaar niet uit het oog te verliezen. Verwacht dus niet dat je meteen na de geboorte weer helemaal up and running bent dan valt dat niet tegen.
man en ik mochten vanaf de 9 weken geen seks meer hebben en toen we 6 weken na de bevalling weer seks hadden leken we wel een onhandig stelletje maagdelijke pubers. Dat heeft ook zo zijn charme
Na de bevalling zul je waarschijnlijk niet meteen van alle pijn af zijn en heb je vaak ook veel aan je hoofd en dan is het de truuk om elkaar niet uit het oog te verliezen. Verwacht dus niet dat je meteen na de geboorte weer helemaal up and running bent dan valt dat niet tegen.
man en ik mochten vanaf de 9 weken geen seks meer hebben en toen we 6 weken na de bevalling weer seks hadden leken we wel een onhandig stelletje maagdelijke pubers. Dat heeft ook zo zijn charme
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 19 mei 2009 16:26
quote:louise1 schreef op 19 May 2009 @ 16:15:
Kijk, Visotsky heeft goeie tips!!
Dank
Momo, vergeet ook niet dat je man en jij SAMEN een kind krijgen. Voor jou zijn de ongemakken (pijn, aan huis gekluisterd) nog een stuk groter dan voor hem (geen seks, meer doen in het huishouden). Als je in zijn schoenen zou staan zou je die ongemakken toch ook gewoon accepteren?
Kijk, Visotsky heeft goeie tips!!
Dank
Momo, vergeet ook niet dat je man en jij SAMEN een kind krijgen. Voor jou zijn de ongemakken (pijn, aan huis gekluisterd) nog een stuk groter dan voor hem (geen seks, meer doen in het huishouden). Als je in zijn schoenen zou staan zou je die ongemakken toch ook gewoon accepteren?
dinsdag 19 mei 2009 16:32
Momo, lijkt mijn verhaal wel wat je hierboven opschrijft. Ik was tot week 17 misselijk en daarna bekkenklachten tot de bevalling. Psychisch was het inderdaad een hele zware tijd. Ik had een hoop moeders in mijn omgeving die graag weer zwanger wilde zijn, want dat was zo'n leuke tijd..... nou, ik vond er niks aan.
Ten eerste lag ik vaak tot het einde van de ochtend in bed en ging dan op mijn gemak douchen. Verder gaf ik mezelf 1 doel van de dag. Dat kon bijvoorbeeld zijn dat ik een paar kleine boodschappen ging doen bij ah of in de stad, 5 dingen strijken (waarbij manlief dan de strijkplank neerzette), een cake bakken of voorbereiden van het avondeten. Stofzuigen was funest dus dat heb ik al snel niet meer gedaan, ook trappen lopen zat er niet meer in dus dat deed ik zo weinig mogelijk.
Tussendoor ging ik altijd een paar uurtjes slapen zodat ik in ieder geval 'uitgerust' was als manlief thuis was. Ik miste mijn sociale leven. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik nog wel prima naar de bios kon, ergens een drankje drinken of uit eten ging ook goed.
Het enige wat ik je kan meegeven is dat je plezier moet halen uit de leuke dingen die je nog wel kan. Ik had het geluk dat het over was na de bevalling en hoop dat dat voor jou ook op gaat.
Ten eerste lag ik vaak tot het einde van de ochtend in bed en ging dan op mijn gemak douchen. Verder gaf ik mezelf 1 doel van de dag. Dat kon bijvoorbeeld zijn dat ik een paar kleine boodschappen ging doen bij ah of in de stad, 5 dingen strijken (waarbij manlief dan de strijkplank neerzette), een cake bakken of voorbereiden van het avondeten. Stofzuigen was funest dus dat heb ik al snel niet meer gedaan, ook trappen lopen zat er niet meer in dus dat deed ik zo weinig mogelijk.
Tussendoor ging ik altijd een paar uurtjes slapen zodat ik in ieder geval 'uitgerust' was als manlief thuis was. Ik miste mijn sociale leven. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik nog wel prima naar de bios kon, ergens een drankje drinken of uit eten ging ook goed.
Het enige wat ik je kan meegeven is dat je plezier moet halen uit de leuke dingen die je nog wel kan. Ik had het geluk dat het over was na de bevalling en hoop dat dat voor jou ook op gaat.
dinsdag 19 mei 2009 16:46
Mijn enige advies is leg je neer bij de situatie het is niet anders. je kan wel een hoop willen maar wat niet gaat dat gaat niet.
met 20 weken zat ik buitenshuis in een rolstoel, en met 30 weken zat ik ook binnenshuis in de rolstoel. Mensendieck etc gedaan maar veel beter werd t niet
6 januari zag yammini het levenslicht ik ge elke twee weken naar een bekkenspecialist en ik kan nu zo een 200 meter lopen op een goede dag. mn rolstoel heb ik moeten inleveren in januari. We hebben beide geen rijbewijs dus dan is je wereld al behoorlijk klein geworden.
nu met dank aan forummer wen heb ik een scootmobiel te leen dus heb ik weer iets meer vrijheid.
de pijn went niet, niet de dingen doen die je wilt doen went ook niet. leg je er gewoon maar bij neer.
met 20 weken zat ik buitenshuis in een rolstoel, en met 30 weken zat ik ook binnenshuis in de rolstoel. Mensendieck etc gedaan maar veel beter werd t niet
6 januari zag yammini het levenslicht ik ge elke twee weken naar een bekkenspecialist en ik kan nu zo een 200 meter lopen op een goede dag. mn rolstoel heb ik moeten inleveren in januari. We hebben beide geen rijbewijs dus dan is je wereld al behoorlijk klein geworden.
nu met dank aan forummer wen heb ik een scootmobiel te leen dus heb ik weer iets meer vrijheid.
de pijn went niet, niet de dingen doen die je wilt doen went ook niet. leg je er gewoon maar bij neer.
dinsdag 19 mei 2009 17:31
Momo als je nu 33 weken bent dan ben je volgens mij uitgerekent in juli toch?
Kom eens langs op ons juli topic want daar hebben veel meer meiden last van hun bekken (waaronder ikzelf met 31 weken). Daar kun je ook heerlijk je frustraties kwijt (als je ze hebt) en krijg je steun en tips van de andere meiden.
Misschien is het wat voor je en nieuwe mensen zijn altijd zeer welkom.
Juli 2009
Kom eens langs op ons juli topic want daar hebben veel meer meiden last van hun bekken (waaronder ikzelf met 31 weken). Daar kun je ook heerlijk je frustraties kwijt (als je ze hebt) en krijg je steun en tips van de andere meiden.
Misschien is het wat voor je en nieuwe mensen zijn altijd zeer welkom.
Juli 2009
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
dinsdag 19 mei 2009 17:38
Hier iets ander, maar vergelijkbaar verhaal. Alleen ben ik erg misselijk en beroerd en kan daarom weinig doen behalve werk. Man, die fulltime werkt, doet tijdens mijn zwangerschappen vrijwel het hele huishouden, kookt, ruimt op, maakt schoon, ik doe de was en beetje de dagelijkse klusjes. Hij klaagt nooit, en ik voel me ook niet schuldig, ben niet voor mijn lol zo ziek. Voor hem is het zwaar, maar voor mij ook en we willen samen een kind. En dan te bedenken dat ik (nu zwanger van de derde) als alles goed gaat en dit derde kind eruit heb gewerkt, langer zwanger ben in de tijd dat we elkaar kennen dan niet zwanger, hoe leuk ben ik dan wel niet in mijn niet zwangere maanden.... Het verschil is natuurlijk wel dat ik me de dag na de bevalling weer normaal en beter voel en dat is bij bekkeninstabiliteit niet altijd het geval natuurlijk. Sterkte!
dinsdag 19 mei 2009 19:22
Bedankt voor alle lieve reacties! Dat is wel heel fijn om te lezen. Het is voor mij inderdaad echt een kwestie van de knop in mijn hoofd omzetten, en proberen te genieten van wat ik nog wel kan. En heel hard hopen dat het na de bevalling snel beter gaat.
Yamuna vond jij het niet moeilijk om in een rolstoel de deur uit te gaan? Ik wil zoooo graag nog een keertje shoppen in de stad voor de bevalling, maar een rolstoel is dan de enige optie, maar of ik dat wel aandurf...
Uit eten doen we inderdaad regelmatig, met vrienden of samen, en naar de bios moeten we inderdaad vaker doen. En een geboortekaartje ontwerpen vind ik ook een goede tip, thanks!
Chica ik ga jullie topic eens lezen. Ik schrijf zelf op een hyves groepje dat is gestart hier op dit forum, maar daarbij zit niemand met bekkenklachten.
Yamuna vond jij het niet moeilijk om in een rolstoel de deur uit te gaan? Ik wil zoooo graag nog een keertje shoppen in de stad voor de bevalling, maar een rolstoel is dan de enige optie, maar of ik dat wel aandurf...
Uit eten doen we inderdaad regelmatig, met vrienden of samen, en naar de bios moeten we inderdaad vaker doen. En een geboortekaartje ontwerpen vind ik ook een goede tip, thanks!
Chica ik ga jullie topic eens lezen. Ik schrijf zelf op een hyves groepje dat is gestart hier op dit forum, maar daarbij zit niemand met bekkenklachten.
dinsdag 19 mei 2009 19:34
Hallo,
Ik heb geen last van mijn bekken, maar kreeg wel met 25 weken (ben nu ruim 31 weken zwanger) te horen dat ik moest stoppen met werken en niet meer naar colleges en tentamens van mijn studie mocht. Ik mocht het zeer rustig aan doen vanwege een verkorte en verweekte baarmoedermond.
Twee weken later ben ik opgenomen in het ziekenhuis voor zo'n 1,5 week en sinds 2,5 week ben ik weer thuis me volledige bedrust.
Ik heb het er heel moeilijk mee gehad dat ik ineens niets meer moch doen. In het ziekenhuis was het niet anders (ik kon simpelweg nergens heen!), maar als je thuis zit dan is het soms zo verleidelijk iets te veel te doen! Zeker omdat ik in principe geen pijn had/heb.
Toch merk ik dat ik nu, na zo'n 6 weken van bijna volledige rust me er op de een of andere manier bij neergelegd heb.
Mijn vriend en ik hebben ook nog een zoontje van net 4 jaar. Behalve dat mijn vriend het hele huishouden moet doen, voor mij moet zorgen (ik mag pas sinds gisteren weer mijn eigen brood maken en koffie zetten etc), moet hij ook voor onze zoon zorgen EN kan alleen hij mijn zoon naar school brengen etc.
Hij vindt het erg zwaar, maar doet het heel erg goed (ik ben erg trots op hem). Tuurlijk lopen de spanningen wat hoger op: we zitten heel erg veel op elkaars lip omdat hij zeer veel thuis is. Maar ondanks dat gaan we ervan uit dat we er sterker uit komen!
Er zijn al veel tips gegeven! Ik hoop dat het lukt om wat afleiding te vinden!
Ik heb geen last van mijn bekken, maar kreeg wel met 25 weken (ben nu ruim 31 weken zwanger) te horen dat ik moest stoppen met werken en niet meer naar colleges en tentamens van mijn studie mocht. Ik mocht het zeer rustig aan doen vanwege een verkorte en verweekte baarmoedermond.
Twee weken later ben ik opgenomen in het ziekenhuis voor zo'n 1,5 week en sinds 2,5 week ben ik weer thuis me volledige bedrust.
Ik heb het er heel moeilijk mee gehad dat ik ineens niets meer moch doen. In het ziekenhuis was het niet anders (ik kon simpelweg nergens heen!), maar als je thuis zit dan is het soms zo verleidelijk iets te veel te doen! Zeker omdat ik in principe geen pijn had/heb.
Toch merk ik dat ik nu, na zo'n 6 weken van bijna volledige rust me er op de een of andere manier bij neergelegd heb.
Mijn vriend en ik hebben ook nog een zoontje van net 4 jaar. Behalve dat mijn vriend het hele huishouden moet doen, voor mij moet zorgen (ik mag pas sinds gisteren weer mijn eigen brood maken en koffie zetten etc), moet hij ook voor onze zoon zorgen EN kan alleen hij mijn zoon naar school brengen etc.
Hij vindt het erg zwaar, maar doet het heel erg goed (ik ben erg trots op hem). Tuurlijk lopen de spanningen wat hoger op: we zitten heel erg veel op elkaars lip omdat hij zeer veel thuis is. Maar ondanks dat gaan we ervan uit dat we er sterker uit komen!
Er zijn al veel tips gegeven! Ik hoop dat het lukt om wat afleiding te vinden!
dinsdag 19 mei 2009 19:37
dinsdag 19 mei 2009 19:45
Momo, herkenbaar verhaal schrijf je. Hier ook al vroeg last van mijn bekken. Hoewel ik bij de vorige zw.schap ook erge bekkeninstabiliteit had, viel het me vies tegen dat het deze keer al zo vroeg begon. Heb wel meteen aan de bel getrokken, wekelijks fysio om het weer recht te zetten en toen direct minder gaan werken. (je zag nog niet eens m'n buik, toen moest ik op m'n werk al zeggen dat ik zwanger was en minder moest gaan werken, heel vreemd voelde dat!) Ik ben steeds minder gaan werken en uiteindelijk met 31 weken helemaal gestopt.
De frustraties die je beschrijft komen denk ik voor bij de meeste hoog-zwangere vrouwen, met én zonder bekkeninstabiliteit. Die laatste loodjes zijn gewoon hardstikke zwaar, je buik gaat in de weg zitten, je bekken doet pijn en je kan niet meer doen wat je eigenlijk zou willen doen.
Wat ik nu deze zwangerschap kan zeggen, en de vorige keer nog niet: Geloof me: je krijgt er zo iets moois voor terug en echt, dat is al deze pijn en ellende meer dan waard.
Op dit moment vind ik het persoonlijk het ergste dat ik niet de volledige zorg voor mijn 1,5 jaar oude dochter kan doen. Kleine madame kan niet eens met mij naar buiten om te spelen, omdat ze momenteel sneller kan lopen dan ik (en dat wéét ze!). En hoewel ze dus al prima loopt, is het toch te zwaar momenteel om de hele dag voor haar te zorgen. De trap op en af is eigenlijk al te veel gevraagd voor mij nu. Dus brengt manlief haar 's morgens naar de creche en haalt haar eind van de middag op. Op de dagen dat ze niet naar de creche gaat, krijg ik gelukkig veel hulp van mijn ouders en schoonouders, maar het voelt toch als een soort van falen dat ik die hulp nodig heb.
Tsja, en dan manlief.... Hij klaagt eigenlijk nooit maar voor hem zal het inderdaad ook erg zwaar zijn, deze periode. Hoewel we wisten dat ik deze keer weer last van m'n bekken zou gaan krijgen, is het voor hem ook een zware belasting om naast de dagelijkse zorg voor dochter en z'n fulltime baan, ook nog het hele huishouden te runnen, de boodschappen te doen, te koken, de tuin te onderhouden, babykamer in orde brengen en noem maar op.
Ik weet dat dat gewoon even niet anders is en ik probeer me er ook maar niet te veel schuldig over te voelen want daar hebben we allebei niks aan. Dit is zeg maar onze manier van "samen zwanger zijn." En eerlijk is eerlijk... de keren sex dit jaar zijn hier ook op een hand te tellen hoor. Het doet me veel te veel pijn en hoe fijn het ook is om te vrijen, die pijn heb ik er echt niet voor over. Jammer maar helaas, dat komt wel weer.
Verder probeer ik iedere dag wel echt iets te plannen, om ook een beetje structuur in m'n dag te houden (dus om te voorkomen dat ik om 12u nog in m'n badjas loop). Ik probeer ondanks de pijn elke dag wel de deur even uit te gaan, even naar de markt, met de auto maar toch, naar de bibliotheek (ik ben een grootverbruiker geworden daar!), een lekker broodje halen bij de bakker, naar de kapper, bij een vriendin koffie drinken, noem maar op. En ik probeer er maar van te genieten dat ik hoogzwanger ben in het voorjaar, ik pik elk zonnestraaltje mee hoor! Lekker met een kopje thee en een boek in de zon zitten doet wonderen, zeker ook voor je humeur!!!
Hoe het na de bevalling gaat? Dat kan niemand voorspellen denk ik. En dat is ook bij iedereen anders volgens mij. Ik kan je alleen vertellen hoe het bij mij ging de vorige keer. Toen is uiteindelijk de bevalling met 39 weken ingeleid omdat mijn bekken teveel pijn deed. De dag na de bevalling mocht ik naar huis. Heel voorzichtig ben ik de trap naar boven opgekomen, stapje voor stapje met hulp van man en kraamzorg. De eerste week na de bevalling heb ik echt bedrust gehouden. Kwam alleen m'n bed uit om te douchen en naar het toilet te gaan. Heel jammer dat ik toen nog geen verzorging van de baby kon doen, maar dat heb ik later wel ingehaald! Daarna voorzichtig een keer even naar beneden en dat in de tweede week langzaam opgebouwd. Daarna pas voor de eerste keer een blokje om gelopen bijvoorbeeld. De pijn is bij mij nooit helemaal over gegaan. Ik ben wel weer 12 weken na de bevalling aan het werk gegaan, achter af gezien voor mij lichamelijk misschien te snel. Na enkele maanden stabiliseerde het gelukkig wel, ik merkte dat de pijn kwam en ging met m'n menstruatiecyclus. Moet ik wel eerlijk zeggen dat ik een jaar borstvoeding heb gegeven, wat het herstel zou kunnen vertragen.
Toch was de pijn dus geen reden voor mij om niet aan een tweede te beginnen, want over 7 weken ben ik uitgerekend!!! Het plan is om deze keer ook vroeg in te leiden, hopelijk bij 37/38 weken. Het einde is als het goed is dus in zicht!
Nog een tip die je waarschijnlijk al van de fysio hebt gekregen: draag een goede bekkenband! Ik heb een brede bekkenband (merk Rafys) die de boel zeg maar een beetje bij elkaar houdt. Die draag ik dag en nacht en gaat alleen af bij het toiletbezoek en onder de douche. Ik kan nu eigenlijk ook niet meer zonder. Na de bevalling heb ik die de vorige keer ook enkele weken gedragen ter ondersteuning van mijn bekken.
Vraag verder aan de fysio advies over houdingen tijdens de bevalling. Zo is het bijv. erg slecht om je knieën naar je toe te trekken tijdens de weeën, veel beter is het om zelf de controle over je benen te houden en zo lang mogelijk je voeten op het bed te hebben staan, pas op het laatste moment je benen echt in de lucht.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn (lange) verhaal. Sterkte met de laatste loodjes, maar vergeet niet waar je het allemaal voor doet, nog even en er ligt een lief klein baby'tje in de wieg!!!
De frustraties die je beschrijft komen denk ik voor bij de meeste hoog-zwangere vrouwen, met én zonder bekkeninstabiliteit. Die laatste loodjes zijn gewoon hardstikke zwaar, je buik gaat in de weg zitten, je bekken doet pijn en je kan niet meer doen wat je eigenlijk zou willen doen.
Wat ik nu deze zwangerschap kan zeggen, en de vorige keer nog niet: Geloof me: je krijgt er zo iets moois voor terug en echt, dat is al deze pijn en ellende meer dan waard.
Op dit moment vind ik het persoonlijk het ergste dat ik niet de volledige zorg voor mijn 1,5 jaar oude dochter kan doen. Kleine madame kan niet eens met mij naar buiten om te spelen, omdat ze momenteel sneller kan lopen dan ik (en dat wéét ze!). En hoewel ze dus al prima loopt, is het toch te zwaar momenteel om de hele dag voor haar te zorgen. De trap op en af is eigenlijk al te veel gevraagd voor mij nu. Dus brengt manlief haar 's morgens naar de creche en haalt haar eind van de middag op. Op de dagen dat ze niet naar de creche gaat, krijg ik gelukkig veel hulp van mijn ouders en schoonouders, maar het voelt toch als een soort van falen dat ik die hulp nodig heb.
Tsja, en dan manlief.... Hij klaagt eigenlijk nooit maar voor hem zal het inderdaad ook erg zwaar zijn, deze periode. Hoewel we wisten dat ik deze keer weer last van m'n bekken zou gaan krijgen, is het voor hem ook een zware belasting om naast de dagelijkse zorg voor dochter en z'n fulltime baan, ook nog het hele huishouden te runnen, de boodschappen te doen, te koken, de tuin te onderhouden, babykamer in orde brengen en noem maar op.
Ik weet dat dat gewoon even niet anders is en ik probeer me er ook maar niet te veel schuldig over te voelen want daar hebben we allebei niks aan. Dit is zeg maar onze manier van "samen zwanger zijn." En eerlijk is eerlijk... de keren sex dit jaar zijn hier ook op een hand te tellen hoor. Het doet me veel te veel pijn en hoe fijn het ook is om te vrijen, die pijn heb ik er echt niet voor over. Jammer maar helaas, dat komt wel weer.
Verder probeer ik iedere dag wel echt iets te plannen, om ook een beetje structuur in m'n dag te houden (dus om te voorkomen dat ik om 12u nog in m'n badjas loop). Ik probeer ondanks de pijn elke dag wel de deur even uit te gaan, even naar de markt, met de auto maar toch, naar de bibliotheek (ik ben een grootverbruiker geworden daar!), een lekker broodje halen bij de bakker, naar de kapper, bij een vriendin koffie drinken, noem maar op. En ik probeer er maar van te genieten dat ik hoogzwanger ben in het voorjaar, ik pik elk zonnestraaltje mee hoor! Lekker met een kopje thee en een boek in de zon zitten doet wonderen, zeker ook voor je humeur!!!
Hoe het na de bevalling gaat? Dat kan niemand voorspellen denk ik. En dat is ook bij iedereen anders volgens mij. Ik kan je alleen vertellen hoe het bij mij ging de vorige keer. Toen is uiteindelijk de bevalling met 39 weken ingeleid omdat mijn bekken teveel pijn deed. De dag na de bevalling mocht ik naar huis. Heel voorzichtig ben ik de trap naar boven opgekomen, stapje voor stapje met hulp van man en kraamzorg. De eerste week na de bevalling heb ik echt bedrust gehouden. Kwam alleen m'n bed uit om te douchen en naar het toilet te gaan. Heel jammer dat ik toen nog geen verzorging van de baby kon doen, maar dat heb ik later wel ingehaald! Daarna voorzichtig een keer even naar beneden en dat in de tweede week langzaam opgebouwd. Daarna pas voor de eerste keer een blokje om gelopen bijvoorbeeld. De pijn is bij mij nooit helemaal over gegaan. Ik ben wel weer 12 weken na de bevalling aan het werk gegaan, achter af gezien voor mij lichamelijk misschien te snel. Na enkele maanden stabiliseerde het gelukkig wel, ik merkte dat de pijn kwam en ging met m'n menstruatiecyclus. Moet ik wel eerlijk zeggen dat ik een jaar borstvoeding heb gegeven, wat het herstel zou kunnen vertragen.
Toch was de pijn dus geen reden voor mij om niet aan een tweede te beginnen, want over 7 weken ben ik uitgerekend!!! Het plan is om deze keer ook vroeg in te leiden, hopelijk bij 37/38 weken. Het einde is als het goed is dus in zicht!
Nog een tip die je waarschijnlijk al van de fysio hebt gekregen: draag een goede bekkenband! Ik heb een brede bekkenband (merk Rafys) die de boel zeg maar een beetje bij elkaar houdt. Die draag ik dag en nacht en gaat alleen af bij het toiletbezoek en onder de douche. Ik kan nu eigenlijk ook niet meer zonder. Na de bevalling heb ik die de vorige keer ook enkele weken gedragen ter ondersteuning van mijn bekken.
Vraag verder aan de fysio advies over houdingen tijdens de bevalling. Zo is het bijv. erg slecht om je knieën naar je toe te trekken tijdens de weeën, veel beter is het om zelf de controle over je benen te houden en zo lang mogelijk je voeten op het bed te hebben staan, pas op het laatste moment je benen echt in de lucht.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn (lange) verhaal. Sterkte met de laatste loodjes, maar vergeet niet waar je het allemaal voor doet, nog even en er ligt een lief klein baby'tje in de wieg!!!
dinsdag 19 mei 2009 19:48
quote:momo1980 schreef op 19 mei 2009 @ 19:22:
Yamuna vond jij het niet moeilijk om in een rolstoel de deur uit te gaan? Ik wil zoooo graag nog een keertje shoppen in de stad voor de bevalling, maar een rolstoel is dan de enige optie, maar of ik dat wel aandurf....
dat wel aandurven ? lekker boeiend wat de rest van de wereld ervan denkt ! niemand die jou lijf voelt.
ik rij nnu bij tijd en wijlen op zo een opvouwbare scootmobiel waar je van die 80 +ers op ziet rondkarren a 6 km per uur ... zit ik voor lul ? misschien ... wie weet vinden mensen dat wel.
lekker belangrijk
die mensen die me voor joker vinden rijden in mn "waggie" die zitten niet maanden lang naast me op de bank.
dus ik zeg bestel wielen bij de thuiszorg en ga doen wat je wilt doen !
Yamuna vond jij het niet moeilijk om in een rolstoel de deur uit te gaan? Ik wil zoooo graag nog een keertje shoppen in de stad voor de bevalling, maar een rolstoel is dan de enige optie, maar of ik dat wel aandurf....
dat wel aandurven ? lekker boeiend wat de rest van de wereld ervan denkt ! niemand die jou lijf voelt.
ik rij nnu bij tijd en wijlen op zo een opvouwbare scootmobiel waar je van die 80 +ers op ziet rondkarren a 6 km per uur ... zit ik voor lul ? misschien ... wie weet vinden mensen dat wel.
lekker belangrijk
die mensen die me voor joker vinden rijden in mn "waggie" die zitten niet maanden lang naast me op de bank.
dus ik zeg bestel wielen bij de thuiszorg en ga doen wat je wilt doen !
woensdag 20 mei 2009 08:26
Fijn dat er mensen mijn verhaal herkennen. Ik moet echt die knop om gaan zetten voor wat betreft een rolstoel. Als je nou toch eens een soort 'reset' knop had op je hoofd!
Gelukkig kan ik er wel over praten met mijn man, en is hij ook heel lief. Hij vindt het ook gewoon heel erg moeilijk, niet dat hij alles moet doen, maar dat hij ziet dat ik pijn heb en het moeilijk heb. En soms weet hij dan ook niet hoe hij er het beste mee om moet gaan. Maar ik vind dat hij het fantastisch doet.
Jojon wat een verhaal, dat je inderdaad niet voor je eigen kind kunt zorgen lijkt me heel moeilijk. Ik heb dat al een beetje met de hond, hihi. Als hij staat te piepen dat hij eruit moet, heeft hij pech, moet hij wachten tot het baasje thuis komt. En dat vind ik al zo sneu voor hem. Maar ook voor jou is het einde in zicht, lekker! De bekkenbank gebruik ik inderdaad, maar het helpt niet echt veel moet ik zeggen.
Ik stel mezelf ook elke dag 1 klein doel. Ik wil niet te lang in bed liggen, dus ik sta bijtijds op, ga dan ook douchen en aankleden, en ik mag 1 activiteit van mezelf doen. Dus dan kan zijn boodschappen doen, een was draaien, naar een vriendin toe, dat soort dingen. En verder probeer ik me toch thuis te vermaken. Ik maak lijstjes met wat ik op welke dag kan doen, zodat het een beetje verspreid is.
En ik ben ook dolblij dat ik in deze periode zwanger ben, want als je dit in onze natte grauwe winterperiode zou hebben, word je volgens mij helemaal triest. Dus zon, kom maar op!
Gelukkig kan ik er wel over praten met mijn man, en is hij ook heel lief. Hij vindt het ook gewoon heel erg moeilijk, niet dat hij alles moet doen, maar dat hij ziet dat ik pijn heb en het moeilijk heb. En soms weet hij dan ook niet hoe hij er het beste mee om moet gaan. Maar ik vind dat hij het fantastisch doet.
Jojon wat een verhaal, dat je inderdaad niet voor je eigen kind kunt zorgen lijkt me heel moeilijk. Ik heb dat al een beetje met de hond, hihi. Als hij staat te piepen dat hij eruit moet, heeft hij pech, moet hij wachten tot het baasje thuis komt. En dat vind ik al zo sneu voor hem. Maar ook voor jou is het einde in zicht, lekker! De bekkenbank gebruik ik inderdaad, maar het helpt niet echt veel moet ik zeggen.
Ik stel mezelf ook elke dag 1 klein doel. Ik wil niet te lang in bed liggen, dus ik sta bijtijds op, ga dan ook douchen en aankleden, en ik mag 1 activiteit van mezelf doen. Dus dan kan zijn boodschappen doen, een was draaien, naar een vriendin toe, dat soort dingen. En verder probeer ik me toch thuis te vermaken. Ik maak lijstjes met wat ik op welke dag kan doen, zodat het een beetje verspreid is.
En ik ben ook dolblij dat ik in deze periode zwanger ben, want als je dit in onze natte grauwe winterperiode zou hebben, word je volgens mij helemaal triest. Dus zon, kom maar op!
woensdag 20 mei 2009 08:59
Wordt er iyengar yoga bij jou in de buurt gegeven?
Ga naar http://www.yogastudio.nl/home/index.php en vraag of zei een yogaleraar bij jou in de buurt weten die je kan helpen.
Ik zat met m'n hernia in de medische yogales en je zag de vrouwen met bekkeninstabiliteit opknappen.
Ga naar http://www.yogastudio.nl/home/index.php en vraag of zei een yogaleraar bij jou in de buurt weten die je kan helpen.
Ik zat met m'n hernia in de medische yogales en je zag de vrouwen met bekkeninstabiliteit opknappen.
woensdag 20 mei 2009 09:25
woensdag 20 mei 2009 10:15
Hoi Momo
Een beetje hetzelfde verhaal bij mij. Ik heb in mijn tweede zwangerschap vanaf een week of 20 bekkenklachten gekregen die alleen maar verergerden. Halve dagen gaan werken en twee weken voor verlof al thuis. Ik vond het vreselijk.
Ook naar mijn man toe was het niet alles. We hebben er wel goed over gepraat en ons voorgehouden dat het na de bevalling wel zou verbeteren.
Ik heb me erbij neergelegd dat ik niet veel kon doen, mezelf elke dag wel een doel gesteld, bv de afwas doen, of een stofdoek over de kast. Hele kleine dingen. Ook heb ik veel hulp gehad van mijn moeder en schoonmoeder, misschien kan iemand jou ook helpen? Zij deden dan het huis even stofzuigen of de was wegstrijken.
Verder was ik voornamelijk bezig met onze oudste, maar dat is voor jou natuurlijk niet van toepassing. Als afleiding lekker een goed boek lezen, dvd kijken of buiten genieten van de zon. Ik probeerde wel in beweging te blijven, dat ging beter dan alleen maar zitten of liggen.
Ik heb een combinatie van fysiotherapie en manuele therapie gehad die bij mij erg goed werkte.
Nu ben ik zes weken geleden bevallen van onze dochter en gelijk na de bevalling voelde ik al het verschil. Het is met de dag beter gegaan en nu heb ik bijna nergens meer last van.
Heel veel succes!
Een beetje hetzelfde verhaal bij mij. Ik heb in mijn tweede zwangerschap vanaf een week of 20 bekkenklachten gekregen die alleen maar verergerden. Halve dagen gaan werken en twee weken voor verlof al thuis. Ik vond het vreselijk.
Ook naar mijn man toe was het niet alles. We hebben er wel goed over gepraat en ons voorgehouden dat het na de bevalling wel zou verbeteren.
Ik heb me erbij neergelegd dat ik niet veel kon doen, mezelf elke dag wel een doel gesteld, bv de afwas doen, of een stofdoek over de kast. Hele kleine dingen. Ook heb ik veel hulp gehad van mijn moeder en schoonmoeder, misschien kan iemand jou ook helpen? Zij deden dan het huis even stofzuigen of de was wegstrijken.
Verder was ik voornamelijk bezig met onze oudste, maar dat is voor jou natuurlijk niet van toepassing. Als afleiding lekker een goed boek lezen, dvd kijken of buiten genieten van de zon. Ik probeerde wel in beweging te blijven, dat ging beter dan alleen maar zitten of liggen.
Ik heb een combinatie van fysiotherapie en manuele therapie gehad die bij mij erg goed werkte.
Nu ben ik zes weken geleden bevallen van onze dochter en gelijk na de bevalling voelde ik al het verschil. Het is met de dag beter gegaan en nu heb ik bijna nergens meer last van.
Heel veel succes!
woensdag 20 mei 2009 10:41
Zóóóó herkenbaar... helaas.
Ik ben 32 weken zwanger en heb sinds ongeveer 20 weken last van het bekken; eerst ook halve dagen gaan werken en met 28 weken volledig thuis.
Ik herken heel erg wat je beschrijft over somberheid en schuldig voelen tegenover je partner. Mijn partner doet eigenlijk al de gehele zwangerschap bijna alles, want van week 8 tot week 16 was ik zo misselijk dat ik ook bijna volledige bedrust had (zoals verhaal van Arwen). Dus mijn man doet al 7 maanden het volledige huishouden en het meerendeel met onze zoon (2 jaar). En krijgt inderdaad niet heel veel op het sexuele vlak. Ook hij klaagt er niet over, is er soms wel chagerijning of moe van maar neemt mij niets kwalijk. Maar het voelt wel heel lullig.
En ik voel me super schuldig naar mijn zoon toe, want ik kan eigenlijk niets met hem doen wat hij leuk vindt (lekker rennen, stoeien, etc).
En ik voelde me ook nog eens schuldig naar mijn werk toe.
Op een gegeven moment werd ik er echt heel somber van.
De laatste week probeer ik die knop heel actief om te zetten.
Ik kàn gewoon niet meer doen dan ik nu doe voor mijn vriend, kind en werk, maar ik kan dan wel proberen nog een leuke, gezellige en geïnteresseerde vrouw en moeder te zijn. Dus ik probeer heel actief niet somber en passief te worden. Door me inderdaad elke dag wel aan te kleden, er op uit te gaan als het kan, mijn man mentaal te steunen etc. En vooral door te accepteren dat het is zoals het is en dat dat niet mijn schuld is.
Wij hebben een rolstoel geleend van de thuiszorg en dat vind ik echt een uitkomst. Ik ga er niet alleen mee op pad, maar wel met mijn man of vrienden winkelen, terassje, dierentuin, etc. Mensen kijken soms raar, daar maak ik gewoon een grapje van. Het scheelt echt een stuk om er af en toe uit te gaan.
En ik lees, forrum, slaap, luister muziek en lig in de hangmat.
Soms wordt ik er wel weer even heel verdrietig van dat dit nog 2 maanden gaat duren, maar ik prent mezelf een paar dingen in:
- thank god voor het mooie weer
- het is eindig! Ik ga er vooralsnog vanuit dat het na de bevalling weer overgaat (niet meteen, maar toch)
- het is voor een super goed doel
- er zijn VEEL ergere zwangerschapsgebonden dingen; het is mij nu al 2 keer gegund zwanger te raken, mijn kindje is gezond, mijn werk toont begrip, ik heb lieve familie en vrienden... dat kan lang niet iedereen zeggen.
Nou, beetje lang verhaal, sorry. Blijkbaar had ik ook behoefte aan zo'n toppic! Misschien kunnen we af en toe hier blijven posten om elkaar te steunen deze laatste maanden?
Ik ben 32 weken zwanger en heb sinds ongeveer 20 weken last van het bekken; eerst ook halve dagen gaan werken en met 28 weken volledig thuis.
Ik herken heel erg wat je beschrijft over somberheid en schuldig voelen tegenover je partner. Mijn partner doet eigenlijk al de gehele zwangerschap bijna alles, want van week 8 tot week 16 was ik zo misselijk dat ik ook bijna volledige bedrust had (zoals verhaal van Arwen). Dus mijn man doet al 7 maanden het volledige huishouden en het meerendeel met onze zoon (2 jaar). En krijgt inderdaad niet heel veel op het sexuele vlak. Ook hij klaagt er niet over, is er soms wel chagerijning of moe van maar neemt mij niets kwalijk. Maar het voelt wel heel lullig.
En ik voel me super schuldig naar mijn zoon toe, want ik kan eigenlijk niets met hem doen wat hij leuk vindt (lekker rennen, stoeien, etc).
En ik voelde me ook nog eens schuldig naar mijn werk toe.
Op een gegeven moment werd ik er echt heel somber van.
De laatste week probeer ik die knop heel actief om te zetten.
Ik kàn gewoon niet meer doen dan ik nu doe voor mijn vriend, kind en werk, maar ik kan dan wel proberen nog een leuke, gezellige en geïnteresseerde vrouw en moeder te zijn. Dus ik probeer heel actief niet somber en passief te worden. Door me inderdaad elke dag wel aan te kleden, er op uit te gaan als het kan, mijn man mentaal te steunen etc. En vooral door te accepteren dat het is zoals het is en dat dat niet mijn schuld is.
Wij hebben een rolstoel geleend van de thuiszorg en dat vind ik echt een uitkomst. Ik ga er niet alleen mee op pad, maar wel met mijn man of vrienden winkelen, terassje, dierentuin, etc. Mensen kijken soms raar, daar maak ik gewoon een grapje van. Het scheelt echt een stuk om er af en toe uit te gaan.
En ik lees, forrum, slaap, luister muziek en lig in de hangmat.
Soms wordt ik er wel weer even heel verdrietig van dat dit nog 2 maanden gaat duren, maar ik prent mezelf een paar dingen in:
- thank god voor het mooie weer
- het is eindig! Ik ga er vooralsnog vanuit dat het na de bevalling weer overgaat (niet meteen, maar toch)
- het is voor een super goed doel
- er zijn VEEL ergere zwangerschapsgebonden dingen; het is mij nu al 2 keer gegund zwanger te raken, mijn kindje is gezond, mijn werk toont begrip, ik heb lieve familie en vrienden... dat kan lang niet iedereen zeggen.
Nou, beetje lang verhaal, sorry. Blijkbaar had ik ook behoefte aan zo'n toppic! Misschien kunnen we af en toe hier blijven posten om elkaar te steunen deze laatste maanden?
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
woensdag 20 mei 2009 10:49
quote:arwen173 schreef op 19 mei 2009 @ 17:38:
Hier iets ander, maar vergelijkbaar verhaal. Alleen ben ik erg misselijk en beroerd en kan daarom weinig doen behalve werk. Man, die fulltime werkt, doet tijdens mijn zwangerschappen vrijwel het hele huishouden, kookt, ruimt op, maakt schoon, ik doe de was en beetje de dagelijkse klusjes. Hij klaagt nooit, en ik voel me ook niet schuldig, ben niet voor mijn lol zo ziek. Voor hem is het zwaar, maar voor mij ook en we willen samen een kind. En dan te bedenken dat ik (nu zwanger van de derde) als alles goed gaat en dit derde kind eruit heb gewerkt, langer zwanger ben in de tijd dat we elkaar kennen dan niet zwanger, hoe leuk ben ik dan wel niet in mijn niet zwangere maanden.... Het verschil is natuurlijk wel dat ik me de dag na de bevalling weer normaal en beter voel en dat is bij bekkeninstabiliteit niet altijd het geval natuurlijk. Sterkte!Hee, ben je zwanger Arwen? Gefeliciteerd! Hopelijk voel je je snel wat beter!
Hier iets ander, maar vergelijkbaar verhaal. Alleen ben ik erg misselijk en beroerd en kan daarom weinig doen behalve werk. Man, die fulltime werkt, doet tijdens mijn zwangerschappen vrijwel het hele huishouden, kookt, ruimt op, maakt schoon, ik doe de was en beetje de dagelijkse klusjes. Hij klaagt nooit, en ik voel me ook niet schuldig, ben niet voor mijn lol zo ziek. Voor hem is het zwaar, maar voor mij ook en we willen samen een kind. En dan te bedenken dat ik (nu zwanger van de derde) als alles goed gaat en dit derde kind eruit heb gewerkt, langer zwanger ben in de tijd dat we elkaar kennen dan niet zwanger, hoe leuk ben ik dan wel niet in mijn niet zwangere maanden.... Het verschil is natuurlijk wel dat ik me de dag na de bevalling weer normaal en beter voel en dat is bij bekkeninstabiliteit niet altijd het geval natuurlijk. Sterkte!Hee, ben je zwanger Arwen? Gefeliciteerd! Hopelijk voel je je snel wat beter!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 20 mei 2009 10:50
Ik heb gelukkig niet in deze mate last. Maar ik hoorde laatst bij mijn fysio dat het instabiele van je bekken nog wel even na je bevalling kan blijven als je bv geeft. Schijnbaar krijg je dan nog steeds de weekmakers die er voor zorgen dat je instabiel bent. Ik heb pas last gekregen na mijn bevalling maar ik vind het wel fijn om te weten dat ik niet moet verwachten dat alles zo 123 weer in orde is. Niet om je nog meer zorgen te bezorgen natuurlijk maar stel je er niet te snel op in dat het straks direct beter gaat. Dan kun je ook niet teleurgesteld worden als het niet zo is.
Heel veel sterkte iedereen!
Heel veel sterkte iedereen!
woensdag 20 mei 2009 10:57
quote:momo1980 schreef op 20 mei 2009 @ 09:25:
Zwemmen kan ik best eens gaan doen ja, goede tip!
Yoga kan ik ook wel eens bekijken, alleen ben ik op dit moment echt heel immobiel, ik kan bijvoorbeeld ook niet op de grond zitten of liggen. Dus of ik dan yoga kan doen, vraag ik me af. Ik doe natuurlijk wel trouw elke dag mijn fysio oefeningen.
overleg het zwemmen met je fysiotherapeut, mogelijk heeft hij/ zij gerichte oefeningen om in het water te doen.
ik vond het in iedergeval heerlijk om even wat minder pijn te hebben en je gewicht te laten dragen door het water
Zwemmen kan ik best eens gaan doen ja, goede tip!
Yoga kan ik ook wel eens bekijken, alleen ben ik op dit moment echt heel immobiel, ik kan bijvoorbeeld ook niet op de grond zitten of liggen. Dus of ik dan yoga kan doen, vraag ik me af. Ik doe natuurlijk wel trouw elke dag mijn fysio oefeningen.
overleg het zwemmen met je fysiotherapeut, mogelijk heeft hij/ zij gerichte oefeningen om in het water te doen.
ik vond het in iedergeval heerlijk om even wat minder pijn te hebben en je gewicht te laten dragen door het water
