Kinderen
alle pijlers
Lotgenoten PND gezocht
dinsdag 2 september 2014 16:16
Een maand of twee geleden is de diagnose gesteld, ik heb een PND. Eigenlijk doet dat er ook niet toe, ik ervaar het moederschap soms als zwaar. Mijn allerliefste pumpy is nu 7 maanden, de hyperventilatie is gelukkig al een tijdje weg maar oh men wat heb ik het enorm zwaar (gehad).
Ik ben op zoek naar vrouwen/mannen die een PND overwonnen hebben, of net als ik hiermee bezig zijn of die het ouderschap als erg zwaar (hebben) ervaren.
Volg groepstherapie via mamakits en 1 op 1 therapie bij Ouderkindlijn. Ik heb besloten geen gebruik te maken van de geadviseerde medicatie. Vooralsnog helpen sport en goede voeding me redelijk op weg.
Veel liefs
Ik ben op zoek naar vrouwen/mannen die een PND overwonnen hebben, of net als ik hiermee bezig zijn of die het ouderschap als erg zwaar (hebben) ervaren.
Volg groepstherapie via mamakits en 1 op 1 therapie bij Ouderkindlijn. Ik heb besloten geen gebruik te maken van de geadviseerde medicatie. Vooralsnog helpen sport en goede voeding me redelijk op weg.
Veel liefs
dinsdag 2 september 2014 18:41
Ik heb twee keer een ppd gehad, de eerste keer heel heftig. Wilde de auto tegen een boom aanrijden, had paniekaanvallen en sliep nog zo'n 2 uur per nacht, mijn gedachten maalden rond in een enorm hoog tempo en kon niet voor mezelf zorgen laat staan voor mijn kind.
Met antidepressiva er heel snel bovenop gekomen, het bleek toch vooral hormonaal te zijn, toen die hormonen tot rust kwamen eenvoudig af kunnen bouwen en omdat het niet zo lang geduurd had heb ik het ouderschap ook niet als zwaar ervaren. Ik heb het ervaren als een periode waarin ik ziek was.
Met antidepressiva er heel snel bovenop gekomen, het bleek toch vooral hormonaal te zijn, toen die hormonen tot rust kwamen eenvoudig af kunnen bouwen en omdat het niet zo lang geduurd had heb ik het ouderschap ook niet als zwaar ervaren. Ik heb het ervaren als een periode waarin ik ziek was.
dinsdag 2 september 2014 18:51
dinsdag 2 september 2014 18:59
Hier geen officiele diagnose gehad. Maar als je je kind in de rivier wil gooien of hoopt op een auto-ongeluk, zodat je rust hebt zit er toch iets niet goed. Het heeft bij mij bijna 1,5 jaar geduurd voor ik er echt overheen was. Ik was bang om te gaan slapen, bang hoe de nacht zou gaan. Vermoeidheid had er ook wel mee te maken, dochter sliep tot 15 maanden erg slecht. In het begin ook 3 borstontstekingen gehad, waar ik heel beroerd van ben geweest. En die hormonen maakten me gek! Ben ook 2 weken na de bevalling met de pil begonnen, dat hielp wel wat om alles rustiger te krijgen in mijn lijf. Maar dat paniekerige gevoel als ik alleen was met haar of als ik ging slapen, dat heeft lang geduurd. En nu nog heb ik wel echt tijd voor mezelf nodig merk ik. Sporten eens per week en ik ben soms vrij op de dag dat dochter naar de opvang is. Dan spreek ik af met een vriendin en gaan we een hele dag shoppen of ik ga op de bank hangen met een film ofzo. Daar laad ik wel door op.
Inmiddels ben ik er wel zelf bovenop gekomen en voel ik me heerlijk en geniet ik van dochter! Maar het was wel zwaar, heel zwaar.
Veel sterkte iig ermee
Inmiddels ben ik er wel zelf bovenop gekomen en voel ik me heerlijk en geniet ik van dochter! Maar het was wel zwaar, heel zwaar.
Veel sterkte iig ermee
dinsdag 2 september 2014 21:28
quote:reisa1978 schreef op 02 september 2014 @ 18:41:
Ik heb twee keer een ppd gehad, de eerste keer heel heftig. Wilde de auto tegen een boom aanrijden, had paniekaanvallen en sliep nog zo'n 2 uur per nacht, mijn gedachten maalden rond in een enorm hoog tempo en kon niet voor mezelf zorgen laat staan voor mijn kind.
Met antidepressiva er heel snel bovenop gekomen, het bleek toch vooral hormonaal te zijn, toen die hormonen tot rust kwamen eenvoudig af kunnen bouwen en omdat het niet zo lang geduurd had heb ik het ouderschap ook niet als zwaar ervaren. Ik heb het ervaren als een periode waarin ik ziek was.bedankt voor je reactie. Hoelang heeft het geduurd voordat de hormonen tot rust kwamen? En jeetje wat heftig om zo te lezen. Hoe heb je het tijdens de ergste periodes opgelost qua hulp?
Ik heb twee keer een ppd gehad, de eerste keer heel heftig. Wilde de auto tegen een boom aanrijden, had paniekaanvallen en sliep nog zo'n 2 uur per nacht, mijn gedachten maalden rond in een enorm hoog tempo en kon niet voor mezelf zorgen laat staan voor mijn kind.
Met antidepressiva er heel snel bovenop gekomen, het bleek toch vooral hormonaal te zijn, toen die hormonen tot rust kwamen eenvoudig af kunnen bouwen en omdat het niet zo lang geduurd had heb ik het ouderschap ook niet als zwaar ervaren. Ik heb het ervaren als een periode waarin ik ziek was.bedankt voor je reactie. Hoelang heeft het geduurd voordat de hormonen tot rust kwamen? En jeetje wat heftig om zo te lezen. Hoe heb je het tijdens de ergste periodes opgelost qua hulp?
dinsdag 2 september 2014 21:30
quote:calvijn1 schreef op 02 september 2014 @ 18:51:
Ik strijd er al bijna zes jaar tegen alsin het lukt me niet om het zonder ad te doen.
Helaas, want met ad voel ik me erg afgestompt.
Ik ervaar het moeder zijn van een zes en een tweejarige als zwaar. Leef eigenlijk op de automatische pilootWil je een dikke knuffel geven...ben een beetje stil van je berichtje en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Naast je medicatie, kun je met iemand praten, hulp van je omgeving?
Ik strijd er al bijna zes jaar tegen alsin het lukt me niet om het zonder ad te doen.
Helaas, want met ad voel ik me erg afgestompt.
Ik ervaar het moeder zijn van een zes en een tweejarige als zwaar. Leef eigenlijk op de automatische pilootWil je een dikke knuffel geven...ben een beetje stil van je berichtje en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Naast je medicatie, kun je met iemand praten, hulp van je omgeving?
dinsdag 2 september 2014 21:41
quote:calvijn1 schreef op 02 september 2014 @ 18:51:
Ik strijd er al bijna zes jaar tegen alsin het lukt me niet om het zonder ad te doen.
Helaas, want met ad voel ik me erg afgestompt.
Ik ervaar het moeder zijn van een zes en een tweejarige als zwaar. Leef eigenlijk op de automatische piloot
Oprechte vraag, wat heeft je doen besluiten om toch voor een tweede te gaan? Want ik moet daar nu nog steeds niet aan denken, ondanks dat ik er wel overheen ben gekomen. Vind het knap dat je dan toch nog voor een tweede gaat.
En sterkte ermee hoop dat je er ooit vanaf komt.
Ik strijd er al bijna zes jaar tegen alsin het lukt me niet om het zonder ad te doen.
Helaas, want met ad voel ik me erg afgestompt.
Ik ervaar het moeder zijn van een zes en een tweejarige als zwaar. Leef eigenlijk op de automatische piloot
Oprechte vraag, wat heeft je doen besluiten om toch voor een tweede te gaan? Want ik moet daar nu nog steeds niet aan denken, ondanks dat ik er wel overheen ben gekomen. Vind het knap dat je dan toch nog voor een tweede gaat.
En sterkte ermee hoop dat je er ooit vanaf komt.
dinsdag 2 september 2014 21:45
Eerst voor alle dames, veel sterkte.
Hé Soulsearch, hier ook geen officiële bevestiging (denk dat ik eerder aan overspannen zit dan PND) maar zit wel met wat problemen. Ik heb afgelopen week een paniekaanval gekregen en zit er nog mee. Mijn man weet er van af en steunt mij waar ik kan, maar gisteren ben ik naar mijn moeder geweest en heb daar huilend mijn verhaal neergelegd. Dat het mij zo naar de keel grijpt en ik zo veel paniek ervaar. Ik heb het wel heel fijn met mijn dochter, ervaar de tijd met haar alleen niet als zwaar. Ze is ook een rustige baby. Maar het is alles bij elkaar: lang thuis gezeten - de muren komen op mij af - mijn moeder is ongeneeslijk ziek en man en ik hebben ook wat pittige weken achter de rug.
Vandaag heb ik bewust ontspanning gezocht, sportte eerst 4 x per week, moest mij leuk kleden, een opgeruimd huis hebben en heb mijzelf geen kraamtijd gegund (zat twee dagen na de bevalling weer de was te doen). Fout dus. Moet mijzelf nu helemaal weer terug opbouwen. Ik heb me vandaag nauwelijks angstig gevoeld dus ik hoop dat het nu beter gaat.
Ik weet niet of ik hier 'thuishoor', maar ik blijf je topic wel volgen, ben benieuwd hoe het je verder gaat.
Hé Soulsearch, hier ook geen officiële bevestiging (denk dat ik eerder aan overspannen zit dan PND) maar zit wel met wat problemen. Ik heb afgelopen week een paniekaanval gekregen en zit er nog mee. Mijn man weet er van af en steunt mij waar ik kan, maar gisteren ben ik naar mijn moeder geweest en heb daar huilend mijn verhaal neergelegd. Dat het mij zo naar de keel grijpt en ik zo veel paniek ervaar. Ik heb het wel heel fijn met mijn dochter, ervaar de tijd met haar alleen niet als zwaar. Ze is ook een rustige baby. Maar het is alles bij elkaar: lang thuis gezeten - de muren komen op mij af - mijn moeder is ongeneeslijk ziek en man en ik hebben ook wat pittige weken achter de rug.
Vandaag heb ik bewust ontspanning gezocht, sportte eerst 4 x per week, moest mij leuk kleden, een opgeruimd huis hebben en heb mijzelf geen kraamtijd gegund (zat twee dagen na de bevalling weer de was te doen). Fout dus. Moet mijzelf nu helemaal weer terug opbouwen. Ik heb me vandaag nauwelijks angstig gevoeld dus ik hoop dat het nu beter gaat.
Ik weet niet of ik hier 'thuishoor', maar ik blijf je topic wel volgen, ben benieuwd hoe het je verder gaat.
dinsdag 2 september 2014 22:00
Calvijn, wat gebeurt er als je afbouwt met ad? Slik je een hoge dosering?
Een hart onder de riem voor jou.
Ik heb het nooit aan gedurfd, net als DH, om nog een kind te krijgen. Ik wil alle risico's zoveel als mogelijk vermijden om psychisch weer zo diep te gaan als na mijn bevalling.
Fleetfox: denk dat je daar een belangrijke kern raakt: te stoer willen zijn. De lat te hoog leggen, niet zeuren, gewoon doorgaan.
Het is niet niks en dan ook nog je moeder ernstig ziek, pffff
Een hart onder de riem voor jou.
Ik heb het nooit aan gedurfd, net als DH, om nog een kind te krijgen. Ik wil alle risico's zoveel als mogelijk vermijden om psychisch weer zo diep te gaan als na mijn bevalling.
Fleetfox: denk dat je daar een belangrijke kern raakt: te stoer willen zijn. De lat te hoog leggen, niet zeuren, gewoon doorgaan.
Het is niet niks en dan ook nog je moeder ernstig ziek, pffff
dinsdag 2 september 2014 22:12
Hai meiden,
Hier geen officiële diagnose maar wel het feit dat het ouderschap me erg zwaar valt.
Wij hebben veel meegemaakt en dat is mij niet in de koude kleren gaan zitten.
Aan het einde van m'n zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis vanwege hoge bloeddruk etc etc. Uiteindelijk ingeleid met 37 weken, kind direct opgenomen wegens koorts, poepen in vruchtwater en onregelmatige hartslag. (Monitor stond tijdens bevalling naast mijn hoofd, droom er af en toe nog steeds van.)
Zoontje bleek huilbaby te zijn, huilde 10 a 12 uur per dag en ik huilde met hem mee, met 2 maanden uiteindelijk geholpen door osteopaat, ik ben zelf nog drie keer geopereerd aan m'n galblaas.
En dan... Afgelopen winter, 11 keer naar het ziekenhuis met zoontje, keelontstekingen, oorontstekingen en twee longontstekingen.. Het kon niet op.. 11 keer midden in de nacht met een blauw aanlopend kind wegens benauwdheid naar de SEH. 4 opnames, zuurstof, maagsonde,
In dezelfde periode overleed mijn oma, had ik een belangrijke promotie op werk , waardoor ik drie weken op cursus moest met diverse examens. En ik kreeg netelroos, waarvoor ik nu 8 maanden prednison heb moeten slikken.
Zoontje is nu bijna 18 maanden en ik hou ontzettend veel van hem. Maar heel eerlijk? Ik vecht nog iedere dag met het gevoel dat ik een slechte moeder ben, want ik kan nauwelijks van hem of van m'n leven nu genieten, ik ben mezelf niet meer en weet niet hoe ik dat weer zou moeten worden. Ik neem hem niets kwalijk maar mezelf wel dat ik toch voor het moederschap ben gegaan terwijl ik daar voor
Mijn gevoel slecht in ben. En daar wordt ik heel verdrietig van.
Hier geen officiële diagnose maar wel het feit dat het ouderschap me erg zwaar valt.
Wij hebben veel meegemaakt en dat is mij niet in de koude kleren gaan zitten.
Aan het einde van m'n zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis vanwege hoge bloeddruk etc etc. Uiteindelijk ingeleid met 37 weken, kind direct opgenomen wegens koorts, poepen in vruchtwater en onregelmatige hartslag. (Monitor stond tijdens bevalling naast mijn hoofd, droom er af en toe nog steeds van.)
Zoontje bleek huilbaby te zijn, huilde 10 a 12 uur per dag en ik huilde met hem mee, met 2 maanden uiteindelijk geholpen door osteopaat, ik ben zelf nog drie keer geopereerd aan m'n galblaas.
En dan... Afgelopen winter, 11 keer naar het ziekenhuis met zoontje, keelontstekingen, oorontstekingen en twee longontstekingen.. Het kon niet op.. 11 keer midden in de nacht met een blauw aanlopend kind wegens benauwdheid naar de SEH. 4 opnames, zuurstof, maagsonde,
In dezelfde periode overleed mijn oma, had ik een belangrijke promotie op werk , waardoor ik drie weken op cursus moest met diverse examens. En ik kreeg netelroos, waarvoor ik nu 8 maanden prednison heb moeten slikken.
Zoontje is nu bijna 18 maanden en ik hou ontzettend veel van hem. Maar heel eerlijk? Ik vecht nog iedere dag met het gevoel dat ik een slechte moeder ben, want ik kan nauwelijks van hem of van m'n leven nu genieten, ik ben mezelf niet meer en weet niet hoe ik dat weer zou moeten worden. Ik neem hem niets kwalijk maar mezelf wel dat ik toch voor het moederschap ben gegaan terwijl ik daar voor
Mijn gevoel slecht in ben. En daar wordt ik heel verdrietig van.
dinsdag 2 september 2014 22:24
quote:fleetfox schreef op 02 september 2014 @ 21:45:
Eerst voor alle dames, veel sterkte.
Hé Soulsearch, hier ook geen officiële bevestiging (denk dat ik eerder aan overspannen zit dan PND) maar zit wel met wat problemen. Ik heb afgelopen week een paniekaanval gekregen en zit er nog mee. Mijn man weet er van af en steunt mij waar ik kan, maar gisteren ben ik naar mijn moeder geweest en heb daar huilend mijn verhaal neergelegd. Dat het mij zo naar de keel grijpt en ik zo veel paniek ervaar. Ik heb het wel heel fijn met mijn dochter, ervaar de tijd met haar alleen niet als zwaar. Ze is ook een rustige baby. Maar het is alles bij elkaar: lang thuis gezeten - de muren komen op mij af - mijn moeder is ongeneeslijk ziek en man en ik hebben ook wat pittige weken achter de rug.
Vandaag heb ik bewust ontspanning gezocht, sportte eerst 4 x per week, moest mij leuk kleden, een opgeruimd huis hebben en heb mijzelf geen kraamtijd gegund (zat twee dagen na de bevalling weer de was te doen). Fout dus. Moet mijzelf nu helemaal weer terug opbouwen. Ik heb me vandaag nauwelijks angstig gevoeld dus ik hoop dat het nu beter gaat.
Ik weet niet of ik hier 'thuishoor', maar ik blijf je topic wel volgen, ben benieuwd hoe het je verder gaat. wat mij goed geholpen heeft, is het er over hebben. Met iedereen die het maar wilde horen. Ik kwam er op een gegeven moment bij kraamvisite achter, dat een nicht van mijn man hetzelfde had. Die heeft ook een week of 3 niet gegeten na de bevalling. Dat had ik ook. Kreeg geen hap door mijn keel, continu zenuwachtig en gespannen. Je staat continu op scherp. Ook midden in de nacht. Bij elke kik zat ik rechtop. Dochter lag dan ook na 4 nachten op haar eigen kamer, ik deed geen oog dicht. Daarna nog niet heel veel, want ik hoorde alles door de muur heen. En nu nog, ik sta bij de eerste kik naast mijn bed. Gelukkig is dat nu nog maar sporadisch maar ik had geen rust in mijn lijf, stond continu strak gespannen. Geen idee wat er is gebeurt dat dat over is gegaan. Maar het is over gegaan, ooit. Het is langzaamaan minder geworden en inmiddels zo ongeveer weg. Ik heb alleen nog wel dat, als ze begint te huilen midden in de nacht, dat het zweet me ineens uitbreekt. Slaat nergens op, want ze slaapt prima. Maar ik schiet dan toch ff in de stress ofzo. Is ook zo weer voorbij gelukkig.
Eerst voor alle dames, veel sterkte.
Hé Soulsearch, hier ook geen officiële bevestiging (denk dat ik eerder aan overspannen zit dan PND) maar zit wel met wat problemen. Ik heb afgelopen week een paniekaanval gekregen en zit er nog mee. Mijn man weet er van af en steunt mij waar ik kan, maar gisteren ben ik naar mijn moeder geweest en heb daar huilend mijn verhaal neergelegd. Dat het mij zo naar de keel grijpt en ik zo veel paniek ervaar. Ik heb het wel heel fijn met mijn dochter, ervaar de tijd met haar alleen niet als zwaar. Ze is ook een rustige baby. Maar het is alles bij elkaar: lang thuis gezeten - de muren komen op mij af - mijn moeder is ongeneeslijk ziek en man en ik hebben ook wat pittige weken achter de rug.
Vandaag heb ik bewust ontspanning gezocht, sportte eerst 4 x per week, moest mij leuk kleden, een opgeruimd huis hebben en heb mijzelf geen kraamtijd gegund (zat twee dagen na de bevalling weer de was te doen). Fout dus. Moet mijzelf nu helemaal weer terug opbouwen. Ik heb me vandaag nauwelijks angstig gevoeld dus ik hoop dat het nu beter gaat.
Ik weet niet of ik hier 'thuishoor', maar ik blijf je topic wel volgen, ben benieuwd hoe het je verder gaat. wat mij goed geholpen heeft, is het er over hebben. Met iedereen die het maar wilde horen. Ik kwam er op een gegeven moment bij kraamvisite achter, dat een nicht van mijn man hetzelfde had. Die heeft ook een week of 3 niet gegeten na de bevalling. Dat had ik ook. Kreeg geen hap door mijn keel, continu zenuwachtig en gespannen. Je staat continu op scherp. Ook midden in de nacht. Bij elke kik zat ik rechtop. Dochter lag dan ook na 4 nachten op haar eigen kamer, ik deed geen oog dicht. Daarna nog niet heel veel, want ik hoorde alles door de muur heen. En nu nog, ik sta bij de eerste kik naast mijn bed. Gelukkig is dat nu nog maar sporadisch maar ik had geen rust in mijn lijf, stond continu strak gespannen. Geen idee wat er is gebeurt dat dat over is gegaan. Maar het is over gegaan, ooit. Het is langzaamaan minder geworden en inmiddels zo ongeveer weg. Ik heb alleen nog wel dat, als ze begint te huilen midden in de nacht, dat het zweet me ineens uitbreekt. Slaat nergens op, want ze slaapt prima. Maar ik schiet dan toch ff in de stress ofzo. Is ook zo weer voorbij gelukkig.
dinsdag 2 september 2014 22:30
quote:Desperate_Housewive schreef op 02 september 2014 @ 22:24:
[...]
wat mij goed geholpen heeft, is het er over hebben. Met iedereen die het maar wilde horen. Ik kwam er op een gegeven moment bij kraamvisite achter, dat een nicht van mijn man hetzelfde had. Die heeft ook een week of 3 niet gegeten na de bevalling. Dat had ik ook. Kreeg geen hap door mijn keel, continu zenuwachtig en gespannen. Je staat continu op scherp. Ook midden in de nacht. Bij elke kik zat ik rechtop. Dochter lag dan ook na 4 nachten op haar eigen kamer, ik deed geen oog dicht. Daarna nog niet heel veel, want ik hoorde alles door de muur heen. En nu nog, ik sta bij de eerste kik naast mijn bed. Gelukkig is dat nu nog maar sporadisch maar ik had geen rust in mijn lijf, stond continu strak gespannen. Geen idee wat er is gebeurt dat dat over is gegaan. Maar het is over gegaan, ooit. Het is langzaamaan minder geworden en inmiddels zo ongeveer weg. Ik heb alleen nog wel dat, als ze begint te huilen midden in de nacht, dat het zweet me ineens uitbreekt. Slaat nergens op, want ze slaapt prima. Maar ik schiet dan toch ff in de stress ofzo. Is ook zo weer voorbij gelukkig.Vijf jaar na dato nog confronterend om jouw post lezen, zo herkenbaar.
[...]
wat mij goed geholpen heeft, is het er over hebben. Met iedereen die het maar wilde horen. Ik kwam er op een gegeven moment bij kraamvisite achter, dat een nicht van mijn man hetzelfde had. Die heeft ook een week of 3 niet gegeten na de bevalling. Dat had ik ook. Kreeg geen hap door mijn keel, continu zenuwachtig en gespannen. Je staat continu op scherp. Ook midden in de nacht. Bij elke kik zat ik rechtop. Dochter lag dan ook na 4 nachten op haar eigen kamer, ik deed geen oog dicht. Daarna nog niet heel veel, want ik hoorde alles door de muur heen. En nu nog, ik sta bij de eerste kik naast mijn bed. Gelukkig is dat nu nog maar sporadisch maar ik had geen rust in mijn lijf, stond continu strak gespannen. Geen idee wat er is gebeurt dat dat over is gegaan. Maar het is over gegaan, ooit. Het is langzaamaan minder geworden en inmiddels zo ongeveer weg. Ik heb alleen nog wel dat, als ze begint te huilen midden in de nacht, dat het zweet me ineens uitbreekt. Slaat nergens op, want ze slaapt prima. Maar ik schiet dan toch ff in de stress ofzo. Is ook zo weer voorbij gelukkig.Vijf jaar na dato nog confronterend om jouw post lezen, zo herkenbaar.
dinsdag 2 september 2014 22:36
DH, zo herkenbaar jouw post,
Als hij een off day heeft en moe en jengelig is of s nachts ineens slechter slaapt schiet ik acuut in de stress. Ben ik de hele dag weer nerveus en onrustig. Uit angst dat hij weer de hele dag gaat huilen, we weer naar het ziekenhuis moeten, hij weer ziek wordt etc etc
Het eerste half jaar was ik zo nerveus dat ik niet alleen op stap durfde met hem om dan ergens te gaan zitten. Tenzij hij sliep , dan durfde ik een terras wel aan. Maar soms "dwong" vriend me wel eens en als zoon dan wakker werd, (dan deed hij nog niets) Werd ik zo zenuwachtig dat ik direct af ging rekenen en weg ging.
En soms nog steeds hoor, vandaag een dagje dierentuin gedaan waar hij een mental breakdown had omdat hij moe was en ik schiet in de stress. Zo stom.
Als hij een off day heeft en moe en jengelig is of s nachts ineens slechter slaapt schiet ik acuut in de stress. Ben ik de hele dag weer nerveus en onrustig. Uit angst dat hij weer de hele dag gaat huilen, we weer naar het ziekenhuis moeten, hij weer ziek wordt etc etc
Het eerste half jaar was ik zo nerveus dat ik niet alleen op stap durfde met hem om dan ergens te gaan zitten. Tenzij hij sliep , dan durfde ik een terras wel aan. Maar soms "dwong" vriend me wel eens en als zoon dan wakker werd, (dan deed hij nog niets) Werd ik zo zenuwachtig dat ik direct af ging rekenen en weg ging.
En soms nog steeds hoor, vandaag een dagje dierentuin gedaan waar hij een mental breakdown had omdat hij moe was en ik schiet in de stress. Zo stom.
dinsdag 2 september 2014 23:44
Hier ook geen officiële diagnose, maar wel een extreme huilbaby. 20 uur per dag, vier maanden lang.
In nacht 4 hing ik jankend met de Thuiszorg aan de telefoon, die een badje aanraadde. Ik had hem eigenlijk liefst direct verzopen, want smoren met de fopspeen was niet gelukt..............
Waarom de kraamzorg toen niet ingreep ???
Dat zij de huisarts bellen ofzo ?
Geen idee, maar dat had ik achteraf wel prettig gevonden, denk ik.
Die man had wel zijn standaardbezoekje afgelegd en geconstateerd dat we een pittig mannetje hadden, met een paar gezonde longen.
Flinke relatiecrisis na twee maanden, jankend een paar nachten bij mijn ouders.
Het was een hel !!!!!
Spuw hier maar je gal, je verdriet, je wanhoop. Alleen mensen die dit zelf hebben meegemaakt kunnen je écht begrijpen. En ik vind het eerlijk gezegd verschrikkelijk dat ik (wij) me (ons) kunnen voorstellen dat mensen hun kind uit het raam gooiden. Gelukkig sliep hij op de begane grond......
In nacht 4 hing ik jankend met de Thuiszorg aan de telefoon, die een badje aanraadde. Ik had hem eigenlijk liefst direct verzopen, want smoren met de fopspeen was niet gelukt..............
Waarom de kraamzorg toen niet ingreep ???
Dat zij de huisarts bellen ofzo ?
Geen idee, maar dat had ik achteraf wel prettig gevonden, denk ik.
Die man had wel zijn standaardbezoekje afgelegd en geconstateerd dat we een pittig mannetje hadden, met een paar gezonde longen.
Flinke relatiecrisis na twee maanden, jankend een paar nachten bij mijn ouders.
Het was een hel !!!!!
Spuw hier maar je gal, je verdriet, je wanhoop. Alleen mensen die dit zelf hebben meegemaakt kunnen je écht begrijpen. En ik vind het eerlijk gezegd verschrikkelijk dat ik (wij) me (ons) kunnen voorstellen dat mensen hun kind uit het raam gooiden. Gelukkig sliep hij op de begane grond......
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
woensdag 3 september 2014 07:44
woensdag 3 september 2014 09:10
quote:misssuus schreef op 02 september 2014 @ 22:36:
DH, zo herkenbaar jouw post,
Als hij een off day heeft en moe en jengelig is of s nachts ineens slechter slaapt schiet ik acuut in de stress. Ben ik de hele dag weer nerveus en onrustig. Uit angst dat hij weer de hele dag gaat huilen, we weer naar het ziekenhuis moeten, hij weer ziek wordt etc etc
Het eerste half jaar was ik zo nerveus dat ik niet alleen op stap durfde met hem om dan ergens te gaan zitten. Tenzij hij sliep , dan durfde ik een terras wel aan. Maar soms "dwong" vriend me wel eens en als zoon dan wakker werd, (dan deed hij nog niets) Werd ik zo zenuwachtig dat ik direct af ging rekenen en weg ging.
En soms nog steeds hoor, vandaag een dagje dierentuin gedaan waar hij een mental breakdown had omdat hij moe was en ik schiet in de stress. Zo stom.Wederom herkenning. Niet naar buiten durven en als ze dan eindelijk sliep versteend op de bank angstig afwachten tot ze weer wakker werd. Haar hele slapen is voor mij dan ook echt een issue geworden.
DH, zo herkenbaar jouw post,
Als hij een off day heeft en moe en jengelig is of s nachts ineens slechter slaapt schiet ik acuut in de stress. Ben ik de hele dag weer nerveus en onrustig. Uit angst dat hij weer de hele dag gaat huilen, we weer naar het ziekenhuis moeten, hij weer ziek wordt etc etc
Het eerste half jaar was ik zo nerveus dat ik niet alleen op stap durfde met hem om dan ergens te gaan zitten. Tenzij hij sliep , dan durfde ik een terras wel aan. Maar soms "dwong" vriend me wel eens en als zoon dan wakker werd, (dan deed hij nog niets) Werd ik zo zenuwachtig dat ik direct af ging rekenen en weg ging.
En soms nog steeds hoor, vandaag een dagje dierentuin gedaan waar hij een mental breakdown had omdat hij moe was en ik schiet in de stress. Zo stom.Wederom herkenning. Niet naar buiten durven en als ze dan eindelijk sliep versteend op de bank angstig afwachten tot ze weer wakker werd. Haar hele slapen is voor mij dan ook echt een issue geworden.
woensdag 3 september 2014 09:26
quote:Snoesje666 schreef op 02 september 2014 @ 23:44:
Hier ook geen officiële diagnose, maar wel een extreme huilbaby. 20 uur per dag, vier maanden lang.
In nacht 4 hing ik jankend met de Thuiszorg aan de telefoon, die een badje aanraadde. Ik had hem eigenlijk liefst direct verzopen, want smoren met de fopspeen was niet gelukt..............
Waarom de kraamzorg toen niet ingreep ???
Dat zij de huisarts bellen ofzo ?
Geen idee, maar dat had ik achteraf wel prettig gevonden, denk ik.
Die man had wel zijn standaardbezoekje afgelegd en geconstateerd dat we een pittig mannetje hadden, met een paar gezonde longen.
Flinke relatiecrisis na twee maanden, jankend een paar nachten bij mijn ouders.
Het was een hel !!!!!
Spuw hier maar je gal, je verdriet, je wanhoop. Alleen mensen die dit zelf hebben meegemaakt kunnen je écht begrijpen. En ik vind het eerlijk gezegd verschrikkelijk dat ik (wij) me (ons) kunnen voorstellen dat mensen hun kind uit het raam gooiden. Gelukkig sliep hij op de begane grond......Helemaal mee eens! Als je het zelf hebt meegemaakt dan weet je hoe het voelt. In mijn omgeving alleen maar moeders die echt makkelijke kindjes hebben. Huilen bijna niet, slapen veel en kunnen overal mee naar toe genomen worden. Mama's in kwestie hebben ook bijna geen last van de hormonen.
Hier ook geen officiële diagnose, maar wel een extreme huilbaby. 20 uur per dag, vier maanden lang.
In nacht 4 hing ik jankend met de Thuiszorg aan de telefoon, die een badje aanraadde. Ik had hem eigenlijk liefst direct verzopen, want smoren met de fopspeen was niet gelukt..............
Waarom de kraamzorg toen niet ingreep ???
Dat zij de huisarts bellen ofzo ?
Geen idee, maar dat had ik achteraf wel prettig gevonden, denk ik.
Die man had wel zijn standaardbezoekje afgelegd en geconstateerd dat we een pittig mannetje hadden, met een paar gezonde longen.
Flinke relatiecrisis na twee maanden, jankend een paar nachten bij mijn ouders.
Het was een hel !!!!!
Spuw hier maar je gal, je verdriet, je wanhoop. Alleen mensen die dit zelf hebben meegemaakt kunnen je écht begrijpen. En ik vind het eerlijk gezegd verschrikkelijk dat ik (wij) me (ons) kunnen voorstellen dat mensen hun kind uit het raam gooiden. Gelukkig sliep hij op de begane grond......Helemaal mee eens! Als je het zelf hebt meegemaakt dan weet je hoe het voelt. In mijn omgeving alleen maar moeders die echt makkelijke kindjes hebben. Huilen bijna niet, slapen veel en kunnen overal mee naar toe genomen worden. Mama's in kwestie hebben ook bijna geen last van de hormonen.
woensdag 3 september 2014 09:28
quote:dominoo schreef op 03 september 2014 @ 07:44:
Hier is dochter 3 mnd en ze denken aan beginnende pnd.
Veel paniekaanvallen gehad. Tenminste, dat zeggen ze. Ik blijf twijfelen of het niet lichamelijk is. Loop nu ook bij een cardioloog.
Ben wel begonnen met ad. En lijkt aan te slaan.
Heftig is het..
Hoe bedoel je lichamelijk. Ik ben er ook van overtuigd dat mijn PPD hormonaal was (en dus lichamelijk), maar het veranderde wel iets in mijn hoofd, waardoor ik niet normaal meer kon denken en paniekaanvallen kreeg. De antidepressiva zorgden voor balans en ik werd weer normaal. Toen de ergste hormonenstorm was gaan liggen kon ik afbouwen en had ik geen tot nauwelijks last meer.
Het ouderschap heb ik sinds ik in balans ook niet meer als altijd verschrikkelijk zwaar ervaren, dat had ik misschien wel als ik er 7 maanden mee rond zou hebben gelopen, dan is er al zoveel kapot.
Hier is dochter 3 mnd en ze denken aan beginnende pnd.
Veel paniekaanvallen gehad. Tenminste, dat zeggen ze. Ik blijf twijfelen of het niet lichamelijk is. Loop nu ook bij een cardioloog.
Ben wel begonnen met ad. En lijkt aan te slaan.
Heftig is het..
Hoe bedoel je lichamelijk. Ik ben er ook van overtuigd dat mijn PPD hormonaal was (en dus lichamelijk), maar het veranderde wel iets in mijn hoofd, waardoor ik niet normaal meer kon denken en paniekaanvallen kreeg. De antidepressiva zorgden voor balans en ik werd weer normaal. Toen de ergste hormonenstorm was gaan liggen kon ik afbouwen en had ik geen tot nauwelijks last meer.
Het ouderschap heb ik sinds ik in balans ook niet meer als altijd verschrikkelijk zwaar ervaren, dat had ik misschien wel als ik er 7 maanden mee rond zou hebben gelopen, dan is er al zoveel kapot.
woensdag 3 september 2014 10:18
Ik bedoel lichamelijk omdat ik twijfel of het paniekaanvallen zijn. Ik denk dan echt dat ik doodga en het aan m'n hart heb. Vandaar dat ik ook bij een cardioloog loop.
Wat wel opvalt is dat ik het sinds het beginnen met de ad bijna niet meer gehad heb dus dan zal het toch paniekaanvallen zijn.
En door die aanvallen word ik somber.
Wat wel opvalt is dat ik het sinds het beginnen met de ad bijna niet meer gehad heb dus dan zal het toch paniekaanvallen zijn.
En door die aanvallen word ik somber.
woensdag 3 september 2014 22:48
quote:SoulSearch schreef op 03 september 2014 @ 09:26:
[...]
Helemaal mee eens! Als je het zelf hebt meegemaakt dan weet je hoe het voelt. In mijn omgeving alleen maar moeders die echt makkelijke kindjes hebben. Huilen bijna niet, slapen veel en kunnen overal mee naar toe genomen worden. Mama's in kwestie hebben ook bijna geen last van de hormonen.
Dat voelde voor mij ook zó frustrerend, alsof ik zelf iets verkeerd deed. Dochter bleek na een half jaar fikse reflux en kma te hebben, en omdat ik die overspannen moeder was is dat door de huisarts heel lang niet erkend. Toen een kinderarts gelijk ingreep, kwam er in die zin rust dat ik mij erkend voelde. En een homeopaat hielp bij mij met het herstellen van mijn hormoonbalans.
We zijn nu een jaar verder en ik vind nog steeds dat het een rotperiode is geweest. Maar zo sterk als ik het toen voelde en alle depressieve gedachtes er om heen, die zijn 90% afgevlakt.
[...]
Helemaal mee eens! Als je het zelf hebt meegemaakt dan weet je hoe het voelt. In mijn omgeving alleen maar moeders die echt makkelijke kindjes hebben. Huilen bijna niet, slapen veel en kunnen overal mee naar toe genomen worden. Mama's in kwestie hebben ook bijna geen last van de hormonen.
Dat voelde voor mij ook zó frustrerend, alsof ik zelf iets verkeerd deed. Dochter bleek na een half jaar fikse reflux en kma te hebben, en omdat ik die overspannen moeder was is dat door de huisarts heel lang niet erkend. Toen een kinderarts gelijk ingreep, kwam er in die zin rust dat ik mij erkend voelde. En een homeopaat hielp bij mij met het herstellen van mijn hormoonbalans.
We zijn nu een jaar verder en ik vind nog steeds dat het een rotperiode is geweest. Maar zo sterk als ik het toen voelde en alle depressieve gedachtes er om heen, die zijn 90% afgevlakt.
donderdag 4 september 2014 06:50
quote:dominoo schreef op 03 september 2014 @ 10:18:
Ik bedoel lichamelijk omdat ik twijfel of het paniekaanvallen zijn. Ik denk dan echt dat ik doodga en het aan m'n hart heb. Vandaar dat ik ook bij een cardioloog loop.
Wat wel opvalt is dat ik het sinds het beginnen met de ad bijna niet meer gehad heb dus dan zal het toch paniekaanvallen zijn.
En door die aanvallen word ik somber.Ik begrijp het. Gelukkig heb je het bijna niet meer gehad. Ik voelde ook het bloed door mijn lijf gonzen bij een paniekaanvallen.
Ik bedoel lichamelijk omdat ik twijfel of het paniekaanvallen zijn. Ik denk dan echt dat ik doodga en het aan m'n hart heb. Vandaar dat ik ook bij een cardioloog loop.
Wat wel opvalt is dat ik het sinds het beginnen met de ad bijna niet meer gehad heb dus dan zal het toch paniekaanvallen zijn.
En door die aanvallen word ik somber.Ik begrijp het. Gelukkig heb je het bijna niet meer gehad. Ik voelde ook het bloed door mijn lijf gonzen bij een paniekaanvallen.
donderdag 4 september 2014 10:13
Zo herkenbaar allemaal, al zou ik mijn gevoelens zelf momenteel niet toeschrijven aan een postnatale depressie, mijn schoonmoeder en vriend denken anderzijds dat ik er toch niet ver van af zit. Ik denk dat het gewoon te maken heeft met chronisch slaaptekort (en dan nog maar twee maanden eigenlijk). Ik heb altijd al veel slaap nodig gehad. Met een uur of 3 op een nacht red mijn lijf het gewoon niet... Ik zou me gewoon 1000 keer beter voelen als ik gewoon zou kunnen slapen, los van het moederschap denk ik.
Verder heb ik het ook heel moeilijk met het idee dat ik totaal niet weet wanneer de situatie zal veranderen. Ik ben iemand die de dingen graag onder controle heeft en ik hou van voorspelbaarheid. Al heb ik dat een beetje kunnen loslaten sinds de geboorte van onze dochter ongeveer 2,5 jaar geleden, maar ons kleine kereltje is zooo onvoorspelbaar dat ik er enorme stress van krijg. Nu ja in zekere zin is hij is voorspelbaar. Ik weet op voorhand dat het een lastige dag zal worden, dat hij nauwelijks zal slapen en wat de nachten betreft weet ik intussen dat ik me geen illusies moet maken. Hij slaapt (erg) weinig en als hij dan eens drie uur achtereen slaapt, lig ik zelf wakker, terwijl hij gewoon slaapt en af en toe een geluidje maakt. Inderdaad zo gespannen dat je bij elke kik al naast je bed staat omdat je niet wilt dat hij begint te wenen en het hele huis wakker wordt....
Verder heb ik het ook heel moeilijk met het idee dat ik totaal niet weet wanneer de situatie zal veranderen. Ik ben iemand die de dingen graag onder controle heeft en ik hou van voorspelbaarheid. Al heb ik dat een beetje kunnen loslaten sinds de geboorte van onze dochter ongeveer 2,5 jaar geleden, maar ons kleine kereltje is zooo onvoorspelbaar dat ik er enorme stress van krijg. Nu ja in zekere zin is hij is voorspelbaar. Ik weet op voorhand dat het een lastige dag zal worden, dat hij nauwelijks zal slapen en wat de nachten betreft weet ik intussen dat ik me geen illusies moet maken. Hij slaapt (erg) weinig en als hij dan eens drie uur achtereen slaapt, lig ik zelf wakker, terwijl hij gewoon slaapt en af en toe een geluidje maakt. Inderdaad zo gespannen dat je bij elke kik al naast je bed staat omdat je niet wilt dat hij begint te wenen en het hele huis wakker wordt....
donderdag 4 september 2014 14:26
Hoi soulsearch en andere dames,
Ook ik heb een PND gehad inclusief de hier eerder genoemde angst en paniekaanvallen. Ik sliep totaal niet meer en kon echt niet meer voor mezelf of mijn zoontje zorgen. Met een stapel medicatie, veel structuur en hulp van mijn omgeving ben ik relatief snel hersteld maar ongelooflijk wat is het een hel!
Onlangs ben ik bevallen van een 2e zoon. Hoewel er uiteraard twijfels en zorgen waren was onze wens om ons gezin compleet te maken erg groot. We hebben diverse maatregelen genomen en ik ben heel blij dat ik jullie kan vertellen dat ik deze kraamtijd 200% anders beleef. Dus voor de dames die twijfelen over een 2e: absoluut de PND kan terug komen, maar het hoeft niet!
Soulsearch; veel sterkte! Het ouderschap is zwaar, ook ik ervaar het nog steeds als bikkelhard werken. Maar het feit dat jij door je de PND niet of moeilijk kan genieten maakt het nog 10 zo zwaar. Wees niet te streng voor jezelf en spui hier lekker je verhaal.
Ook ik heb een PND gehad inclusief de hier eerder genoemde angst en paniekaanvallen. Ik sliep totaal niet meer en kon echt niet meer voor mezelf of mijn zoontje zorgen. Met een stapel medicatie, veel structuur en hulp van mijn omgeving ben ik relatief snel hersteld maar ongelooflijk wat is het een hel!
Onlangs ben ik bevallen van een 2e zoon. Hoewel er uiteraard twijfels en zorgen waren was onze wens om ons gezin compleet te maken erg groot. We hebben diverse maatregelen genomen en ik ben heel blij dat ik jullie kan vertellen dat ik deze kraamtijd 200% anders beleef. Dus voor de dames die twijfelen over een 2e: absoluut de PND kan terug komen, maar het hoeft niet!
Soulsearch; veel sterkte! Het ouderschap is zwaar, ook ik ervaar het nog steeds als bikkelhard werken. Maar het feit dat jij door je de PND niet of moeilijk kan genieten maakt het nog 10 zo zwaar. Wees niet te streng voor jezelf en spui hier lekker je verhaal.
donderdag 4 september 2014 14:48
Ik weet ook wel dat ik me bij een eventuele 2e niet zo hoef te voelen. Maar bij mij is het zo dat ik die garantie dat het niet gebeurt niet kan krijgen, en dat houdt me dus tegen. Ik wil absoluut niet meer terug naar die situatie van toen. Ik heb ook gewoon geen zin in weer het risico op borstonsteking. Dat risico is ook nog eens groter als je de stuwing moet gaan onderdrukken, zoals ik wil gaan doen dan (wil geen bv meer geven). Die gebroken nachten, ik word al angstig als ik eraan denk. Ik slaap eindelijk weer door na 15 maanden gedoe. Heb eindelijk zelf ook weer een beetje een normaal slaappatroon, al word ik nog steeds van elk kikje wakker en is het lang niet meer zo diep slapen als voor dochter haar geboorte. Ik wil dat tot nu toe gewoon echt nog niet op het spel zetten voor een tweede. Ook al weet ik dat dochter het geweldig zou vinden! En het steekt ook wel een beetje dat ik haar nu nog geen broertje of zusje wil geven. Ze is dol op baby's en kleine kindjes, is zo zorgzaam en lief ervoor. Maar zolang dat de enige reden is die ik kan bedenken voor een tweede, komt die er niet
