Kinderen
alle pijlers
Nachtangst/Pavor Nocturnus/Night terror etc.
donderdag 17 april 2014 09:22
Hallo iedereen,
Mijn zoontje van 1,5 jaar is nooit een goede slaper geweest. De eerste 9 maanden van zijn leven was hij hele nachten aan het huilen, schreeuwen,spartelen en krijsen. Normaal huilen heeft hij nooit gedaan, het was altijd extreem.
Hij is hiervoor opgenomen geweest, onderzocht, maar er is nooit iets aanwijsbaars gevonden.
Inmiddels huilt hij niet meer de hele nacht, maar wordt hij een aantal uren nadat we hem naar bed gebracht hebben wakker. Althans zo lijkt het. Maar feitelijk slaapt hij nog.
Hij is compleet in paniek, slaat om zich heen, trapt, rolt over de grond, overstrekt, gooit met dingen, laat zich met een ruk naar achter vallen en als we niet oppassen bezeert hij zich.
Hij kijkt verward, boos en angstig uit zijn ogen en herkent ons niet, slaat ons weg. Proberen te troosten maakt het alleen maar erger.
Na een half uur tot een uur is het ineens over en valt hij in slaap of wordt hij wakker en is weer zijn vrolijke zelf, geeft kusjes, wil spelen, wat drinken, schone luier en daarna weer naar bed.
Inmiddels zijn we erachter dat dit een vorm is van Nachtangst (niet te verwarren met nachtmerries) en dat dit een onschuldige slaapstoornis is waarvan ze de volgende dag niks meer weten.
Echter vind ik het wel heftig om hem zo te zien, eng ook. Hij lijkt wel bezeten. Overdag is het een vrolijk super sociaal jongetje, een lekkere boef met een guitige toet.
Heeft iemand tips hoe om te gaan met hem tijdens zo'n aanval? Of herkent iemand dit? Ik voel me soms zo machteloos...
Mijn zoontje van 1,5 jaar is nooit een goede slaper geweest. De eerste 9 maanden van zijn leven was hij hele nachten aan het huilen, schreeuwen,spartelen en krijsen. Normaal huilen heeft hij nooit gedaan, het was altijd extreem.
Hij is hiervoor opgenomen geweest, onderzocht, maar er is nooit iets aanwijsbaars gevonden.
Inmiddels huilt hij niet meer de hele nacht, maar wordt hij een aantal uren nadat we hem naar bed gebracht hebben wakker. Althans zo lijkt het. Maar feitelijk slaapt hij nog.
Hij is compleet in paniek, slaat om zich heen, trapt, rolt over de grond, overstrekt, gooit met dingen, laat zich met een ruk naar achter vallen en als we niet oppassen bezeert hij zich.
Hij kijkt verward, boos en angstig uit zijn ogen en herkent ons niet, slaat ons weg. Proberen te troosten maakt het alleen maar erger.
Na een half uur tot een uur is het ineens over en valt hij in slaap of wordt hij wakker en is weer zijn vrolijke zelf, geeft kusjes, wil spelen, wat drinken, schone luier en daarna weer naar bed.
Inmiddels zijn we erachter dat dit een vorm is van Nachtangst (niet te verwarren met nachtmerries) en dat dit een onschuldige slaapstoornis is waarvan ze de volgende dag niks meer weten.
Echter vind ik het wel heftig om hem zo te zien, eng ook. Hij lijkt wel bezeten. Overdag is het een vrolijk super sociaal jongetje, een lekkere boef met een guitige toet.
Heeft iemand tips hoe om te gaan met hem tijdens zo'n aanval? Of herkent iemand dit? Ik voel me soms zo machteloos...
donderdag 17 april 2014 09:51
Mijn zoontje heeft dit ook gehad toen hij een jaar of 2 was. Verschrikkelijk vond ik het. Bezeten is idd het goede woord, want zo lijkt het dan echt!
Ik heb het destijds een keer besproken met de huisarts en die gaf aan dat ik niet zo gek veel meer kon doen dan dat ik al deed. Hem laten weten dat ik er was door rustig tegen hem te praten of evt een liedje te zingen. Aanraken en vastpakken werkte averechts, het leek alsof hij daar alleen maar "bozer" van werd.
Het meeste heb je misschien nog wel aan het volgende: de meeste kinderen groeien er vrij snel overheen. In het geval van mijn zoontje klopte dat. Het heeft een aantal weken geduurd, maar nu heeft hij er echt nooit meer last van en hij is nu bijna 4.
Ik hoop dat het bij jouw zoontje ook snel over is, want het is echt naar om mee te maken.
Sterkte!
Ik heb het destijds een keer besproken met de huisarts en die gaf aan dat ik niet zo gek veel meer kon doen dan dat ik al deed. Hem laten weten dat ik er was door rustig tegen hem te praten of evt een liedje te zingen. Aanraken en vastpakken werkte averechts, het leek alsof hij daar alleen maar "bozer" van werd.
Het meeste heb je misschien nog wel aan het volgende: de meeste kinderen groeien er vrij snel overheen. In het geval van mijn zoontje klopte dat. Het heeft een aantal weken geduurd, maar nu heeft hij er echt nooit meer last van en hij is nu bijna 4.
Ik hoop dat het bij jouw zoontje ook snel over is, want het is echt naar om mee te maken.
Sterkte!
donderdag 17 april 2014 09:53
Dit klinkt mij heel bekend in de oren! Mijn zoon, hij is nu 6, heeft dit ook gedurende een lange periode gehad. In het begin (denk dat hij ook 1,5/2 jaar was) schrik je je echt kapot. Hij reageerde totaal niet op ons, stond rechtop in bed of naast het bed of lag op de grond en alleen maar gillen en huilen. Hij heeft dit gehad tot hij een jaar of 5 was. Nu nog wel eens een enkele keer. In het begin bijna iedere nacht maar werd wel minder op een gegeven moment.
Je kunt er alleen voor zorgen dat hij zich geen pijn doet, dat hij veilig is, maar het is idd verschrikkelijk om je kind zo te zien en niet weten wat er aan de hand is met hem.
Hij is er over heen gegroeid, maar kan idd duren tot n jaar of 7.
Sterkte ermee, niet leuk maar hij heeft er geen weet van.
Je kunt er alleen voor zorgen dat hij zich geen pijn doet, dat hij veilig is, maar het is idd verschrikkelijk om je kind zo te zien en niet weten wat er aan de hand is met hem.
Hij is er over heen gegroeid, maar kan idd duren tot n jaar of 7.
Sterkte ermee, niet leuk maar hij heeft er geen weet van.
donderdag 17 april 2014 09:54
Hoi,
Mijn dochter heeft het ook gehad, ongeveer een jaar. Het ziet er erg raar en eng uit, maar het is niks ergs.
Het heeft iets te maken met de hersengroei.
Nu is ze bijna 7 en heeft ze het al een jaar niet gehad. Het is een vrij normaal iets maar toch weten veel ouders er niet van en denken dat het nachtmerries zijn.
Wakker maken lukt niet, heeft ook geen zin en geen nut. Krijg je meestal zelfs een averechtse reactie op. Gewoon even die 'aanval' uitzitten en zorgen dat het kind zich niet bezeerd mocht het gaan rondlopen ofzo. Maak je er niet druk over. Het ziet er eng uit (alsof ze dingen zien die er niet zijn of 'bezeten' zijn) maar het is dus eigelijk niks.
Mijn dochter heeft het ook gehad, ongeveer een jaar. Het ziet er erg raar en eng uit, maar het is niks ergs.
Het heeft iets te maken met de hersengroei.
Nu is ze bijna 7 en heeft ze het al een jaar niet gehad. Het is een vrij normaal iets maar toch weten veel ouders er niet van en denken dat het nachtmerries zijn.
Wakker maken lukt niet, heeft ook geen zin en geen nut. Krijg je meestal zelfs een averechtse reactie op. Gewoon even die 'aanval' uitzitten en zorgen dat het kind zich niet bezeerd mocht het gaan rondlopen ofzo. Maak je er niet druk over. Het ziet er eng uit (alsof ze dingen zien die er niet zijn of 'bezeten' zijn) maar het is dus eigelijk niks.
donderdag 17 april 2014 10:01
Wat fijn jullie reacties! En fijn om te lezen dat het dus inderdaad onschuldig is. Het lijkt inderdaad of hij dingen ziet die er niet zijn.
Meestal zet ik hem om de grond neer en blijf naast hem zitten tot het over is. Hem oppakken, vasthouden heeft inderdaad geen zin, dat maakt het alleen maar erger.
Het gebeurt hier in perioden maar wel erg vaak en veel. wekenlang elke avond.
We hebben nog geen patroon kunnen ontdekken maar ik vermoed dat hij de kleinste veranderingen thuis oppikt want toen ik een nieuwe baan kreeg en meer ging werken begon het. Toen een tijdje niks en sinds zijn zus naar school gaat nu 3 weken is het weer raak.
Meestal zet ik hem om de grond neer en blijf naast hem zitten tot het over is. Hem oppakken, vasthouden heeft inderdaad geen zin, dat maakt het alleen maar erger.
Het gebeurt hier in perioden maar wel erg vaak en veel. wekenlang elke avond.
We hebben nog geen patroon kunnen ontdekken maar ik vermoed dat hij de kleinste veranderingen thuis oppikt want toen ik een nieuwe baan kreeg en meer ging werken begon het. Toen een tijdje niks en sinds zijn zus naar school gaat nu 3 weken is het weer raak.
donderdag 17 april 2014 10:08
Is hij erg gevoelig? Dus last van harde geluiden e.d? Ik herken dit van mijn oudste zoon, die heeft er ook lang last van gehad ( tot 5 jaar meerdere keren per nacht)
Op latere leeftijd bleek hij een sensorische integratie stoornis te hebben, geen idee of dat met elkaar te maken had/heeft en is ook niet iets heel ergs, heeft er een jaar lang fysio voor gekregen en daarna is zijn prikkelwerking een stuk beter geworden.
Maar hij was al 7 toen ze het ontdekte.
Inmiddels bijna 14 en doet het gymnasium, maar is nog steeds erg gevoelig en ik merk dat hij erg aan het groeien is, dan is het altijd weer even iets erger.
Maar grote kans dat dit hele verhaal niet op jullie slaat, maar omdat dit een relatief onbekend iets is, dacht ik, ik zet het toch weer even neer.
Op latere leeftijd bleek hij een sensorische integratie stoornis te hebben, geen idee of dat met elkaar te maken had/heeft en is ook niet iets heel ergs, heeft er een jaar lang fysio voor gekregen en daarna is zijn prikkelwerking een stuk beter geworden.
Maar hij was al 7 toen ze het ontdekte.
Inmiddels bijna 14 en doet het gymnasium, maar is nog steeds erg gevoelig en ik merk dat hij erg aan het groeien is, dan is het altijd weer even iets erger.
Maar grote kans dat dit hele verhaal niet op jullie slaat, maar omdat dit een relatief onbekend iets is, dacht ik, ik zet het toch weer even neer.
donderdag 17 april 2014 10:24
Zusenzoo, hij is denk ik gevoeliger dan dat hij lijkt. Om te zien is het een beer van een vent die enorm vrolijk door het leven banjert en alles even leuk vindt, alles wil meemaken en overal bij wil zijn.
Hij straalt 1 en al ondeugendheid uit.
Maar onder dat misleidende uiterlijk (zo noem ik dat maar even) zit er denk ik wel meer verborgen.
Dank voor je info, ik zal er eens iets over opzoeken!
Hij straalt 1 en al ondeugendheid uit.
Maar onder dat misleidende uiterlijk (zo noem ik dat maar even) zit er denk ik wel meer verborgen.
Dank voor je info, ik zal er eens iets over opzoeken!
donderdag 17 april 2014 10:29
Heeft mijn kindje ook gehad een maand geleden, zo een 2 uur na het inslapen werd hij zo " wakker". Ik schrok me te pletter. Hij is nu 15 maanden, ik hoop dat dit bij die ene keer blijft. Niet echt tips...maar het is volgens mij een normaal verschijnsel. Zoals je zoontje beschrijft, open, ondeugend, levensgenieter, alles mee maken....daar herken ik die van mij in. Ik denk dat het ook een soort ontlading is.
donderdag 17 april 2014 11:32
quote:Suy schreef op 17 april 2014 @ 10:24:
Zusenzoo, hij is denk ik gevoeliger dan dat hij lijkt. Om te zien is het een beer van een vent die enorm vrolijk door het leven banjert en alles even leuk vindt, alles wil meemaken en overal bij wil zijn.
Hij straalt 1 en al ondeugendheid uit.
Maar onder dat misleidende uiterlijk (zo noem ik dat maar even) zit er denk ik wel meer verborgen.
Dank voor je info, ik zal er eens iets over opzoeken!
Ja, zo'n zoon heb ik ook. Ook sensorische integratie stoornis. Hij heeft als baby fysio en ergotherapie gehad en nu gaat het beter. Wel nog erg prikkelgevoelig.
Die nachtangst herken ik trouwens niet.
Zusenzoo, hij is denk ik gevoeliger dan dat hij lijkt. Om te zien is het een beer van een vent die enorm vrolijk door het leven banjert en alles even leuk vindt, alles wil meemaken en overal bij wil zijn.
Hij straalt 1 en al ondeugendheid uit.
Maar onder dat misleidende uiterlijk (zo noem ik dat maar even) zit er denk ik wel meer verborgen.
Dank voor je info, ik zal er eens iets over opzoeken!
Ja, zo'n zoon heb ik ook. Ook sensorische integratie stoornis. Hij heeft als baby fysio en ergotherapie gehad en nu gaat het beter. Wel nog erg prikkelgevoelig.
Die nachtangst herken ik trouwens niet.
donderdag 17 april 2014 13:35
Ik herken het van onze oudste zoon. Die heeft dat toen hij 2/3 jaar was ook diverse keren gehad. Je kunt er niets aan doen, zelfs niet eens vasthouden en troosten, omdat je gewoon niet tot hem doordringt. Meestal bleef een van ons er bij zitten tot het afgelopen was en daarna viel hij gelijk weer in slaap.
Het gaat vanzelf weer over ook, hij is nu 7 en heeft er al jaren geen last meer van.
Het gaat vanzelf weer over ook, hij is nu 7 en heeft er al jaren geen last meer van.
..
vrijdag 18 april 2014 00:30
Ook hier herkenning. Hier heeft het zeker een jaar of langer geduurd. Iedere nacht op ongeveer hetzelfde tijdstip. Een aanval duurde ongeveer 10 tot 30 minuten. Dochter heeft toen oa hierom uiteindelijk sensorische integratie-therapie gevolgd. De therapeut leerde ons ontspanningsoefeningen om voor het slapen gaan te doen. Dat werkte direct en ze is nu al ruim een jaar er van af
Ik ben hier al sinds 2003, maar dat schijnt Viva niet te kunnen weergeven
vrijdag 18 april 2014 00:47
Zoon heeft het een keer of vijf gehad tot nu toe (nu 3,5). Al een half jaar niet meer gehad.
De eerste keer schrok ik ook, geen idee wat er aan de hand was. Pas toen mijn man het licht aandeed viel het mij op dat zoon wel zijn ogen open had, maar niets leek te zien. De keren daarna herkende wij het aan de rare manier van huilen (heel hoog schril geluid, alsof hij geen stem meer had van het schreeuwen). Ik kon het niet plaatsen qua drukke dag/prikkels. Maar aangezien er in mijn familie notoire slaapwandelaars zijn kijk ik er niet heel gek van op.
De eerste keer schrok ik ook, geen idee wat er aan de hand was. Pas toen mijn man het licht aandeed viel het mij op dat zoon wel zijn ogen open had, maar niets leek te zien. De keren daarna herkende wij het aan de rare manier van huilen (heel hoog schril geluid, alsof hij geen stem meer had van het schreeuwen). Ik kon het niet plaatsen qua drukke dag/prikkels. Maar aangezien er in mijn familie notoire slaapwandelaars zijn kijk ik er niet heel gek van op.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zondag 20 april 2014 09:17
Hier ook kind 1 echt heftige onbereikbare night terror aanvallen vol krijsen, angst, niets zien, niet bereikbaar zijn, hysterisch. Was incidenteel en Is gelukkig na paar jaar over gegaan.
En kind 2 altijd, elke avond (maar stuk minder heftig gelukkig) vanaf ie kon zitten tot nu 7jr. zonder iets te zien je kan er de klok op gelijk zetten rond 22:30 rechtop in bed zitten, ogen open niets zien, neer moeten leggen en dan weer verder slapen.
Heb altijd het gevoel gehad dat dat kwam door iets wat hij ooit voor traumatiserends heeft meegekregen. Een ruzie onbewust gehoord of iets ergs rond dat tijdstip gebeurt in een vorig leven ofzo ?! Niet dat ik daar direct in geloof maar sluit niets uit al zoveel meegemaakt wat ik eerst niet geloofde. Kinderen lijken "nog" in verbinding met een ons onbewuste wereld. Hier staat iets over groei hersenen. Wat dan precies ? Waarom deze reactie daarop ? Linkje naar (wetenschappelijk) artikel ?
En kind 2 altijd, elke avond (maar stuk minder heftig gelukkig) vanaf ie kon zitten tot nu 7jr. zonder iets te zien je kan er de klok op gelijk zetten rond 22:30 rechtop in bed zitten, ogen open niets zien, neer moeten leggen en dan weer verder slapen.
Heb altijd het gevoel gehad dat dat kwam door iets wat hij ooit voor traumatiserends heeft meegekregen. Een ruzie onbewust gehoord of iets ergs rond dat tijdstip gebeurt in een vorig leven ofzo ?! Niet dat ik daar direct in geloof maar sluit niets uit al zoveel meegemaakt wat ik eerst niet geloofde. Kinderen lijken "nog" in verbinding met een ons onbewuste wereld. Hier staat iets over groei hersenen. Wat dan precies ? Waarom deze reactie daarop ? Linkje naar (wetenschappelijk) artikel ?
zondag 20 april 2014 09:26
Mijn oudste zoon had dit ook, vanaf ongeveer zijn 2e tot zijn 14e (hij is nu 15 en het lijkt over te zijn). Hij slaapwandelt ook, dus ik zorgde er altijd voor dat hij zich niet kon bezeren, want hij rende gillend door het huis en leek op de vlucht voor iets. Hierdoor kunnen ze zich bezeren.
Toen hij wat ouder werd riep hij soms wanhopig 'mam, maak me dan wakker, alsjeblieft, maak me wakker', maar wakker maken lukte niet. Hartverscheurend vond ik het.
De machteloosheid vond ik het lastigst, zeker in combinatie met de afwijzing. Kind was dan zo duidelijk niet van mij gediend, dat vond ik erg naar om mee te maken, ook al realiseerde ik me best dat hij niet wakker was.
Mijn zoon heeft autisme en ik neem aan dat het bij hem daarmee te maken heeft: problemen met prikkelverwerking.
Toen hij wat ouder werd riep hij soms wanhopig 'mam, maak me dan wakker, alsjeblieft, maak me wakker', maar wakker maken lukte niet. Hartverscheurend vond ik het.
De machteloosheid vond ik het lastigst, zeker in combinatie met de afwijzing. Kind was dan zo duidelijk niet van mij gediend, dat vond ik erg naar om mee te maken, ook al realiseerde ik me best dat hij niet wakker was.
Mijn zoon heeft autisme en ik neem aan dat het bij hem daarmee te maken heeft: problemen met prikkelverwerking.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 7 december 2014 21:57
Onze dochter is nu 8 jaar en het is sinds september over,toen zei ongeveer één,anderhalf jaar geleden begon, eerste keer,ze kwam naar beneden lopen en ik dacht dat ze niet kom slapen tot dat ze als een demon haar tong uitstak en gillen en meppen,hard huilen bloedheet aanvoelde, angstig om te zien.ik maakte haar eerst wakker en toen ik erachter kwam via Internet wat het zou zijn heb ik haar "goudpapaver"gegeven en dat heeft zeker geholpen dat is echt een aanrader!!super tip!!het moment dat ze begon te gillen heel hard mama en dan was ik al bij haar hield haar vast en fluisterde in haar oor "mama is hier"mede malen en blies in haar gezicht om snel de verhitting weg te krijgen. (Of dat hielp?)als we de goudpapaver gingen afbouwen niet meer te slikken omdat het steeds minder werd,kwam het toch snel weer terug dus Door te proberen wist ik het zeker dat het werkt!(goudpapaver is eigenlijk tegen nachtmerries) en vooral je kindje niet te dik inpakken en frisse lucht in de kamer is ook heel belangrijk.hoop dat ik iemand met mijn verhaal verder kan helpen.je staat er voor je gevoel machteloos bij!
maandag 8 december 2014 11:55
Inmiddels zijn we weer wat maandjes verder en kan ik zeggen dat het erg goed gaat met hem! Bijna geen aanvallen meer. Hij kan zich natuurlijk steeds beter uiten, steeds beter duidelijk maken wat er aan de hand is.
In plaats van angstaanvallen wordt hij nu "gewoon" wakker, krijgt een slokje drinken en zijn speentje en valt meteen weer in slaap. 1x, hooguit 2x per nacht.
In plaats van angstaanvallen wordt hij nu "gewoon" wakker, krijgt een slokje drinken en zijn speentje en valt meteen weer in slaap. 1x, hooguit 2x per nacht.
