Kinderen
alle pijlers
Nooit goed genoeg
woensdag 23 juli 2014 07:51
Iemand die zich kan herkennen in het constante knagende gevoel het als moeder nooit goed te doen?
Ik kan van het ene op het andere moment iets in mijn hoofd steken en er dan dagen over piekeren, tot het zo uitgekauwd is dt ik het uit ellende uit mijn hoofd probeer te krijgen.. bv ineens vraag ik me af of we wel genoeg uitstapjes doen, of ik hem wel met genoeg kinderen in contact breng, of ik hem genoeg vertel hoeveel ik van hem houd, of we genoeg samen spelen, of hij niet teveel tv kijkt, of hij gezond genoeg eet, of of of.... Deze 'aanvallen' zijn acuut en kunnen mij zo in beslag nemen dat ik mij er dagen slecht door voel..
Ander voorbeeldje: we hebben fases van strijd bij het naar bed gaan. Het lijkt nu alsof ik de middenweg heb gevonden en alles verloopt heel goed. Prima, zou je denken, maar dat zou natuurlijk te makkelijk zijn: ik teister mezelf nu met de gedachte dat ik mijn kind heel wat tranen had kunnen besparen door 'gewoon' eerder op het idee te komen.
Ik ben me ervan bewust dat wat onzekerheid en schuldgevoel bij het moederschap horen, maar dit beinvloedt mijn dagelijks denken en doen zodanig dat ik soms op de tippen vn mijn tenen loop.
(Er is overigens niemand die mij het gevoel geeft dat ik het niet goed zou doen, het probleem ligt puur bij mij)
Herkent iemand dit in deze mate?
Ik kan van het ene op het andere moment iets in mijn hoofd steken en er dan dagen over piekeren, tot het zo uitgekauwd is dt ik het uit ellende uit mijn hoofd probeer te krijgen.. bv ineens vraag ik me af of we wel genoeg uitstapjes doen, of ik hem wel met genoeg kinderen in contact breng, of ik hem genoeg vertel hoeveel ik van hem houd, of we genoeg samen spelen, of hij niet teveel tv kijkt, of hij gezond genoeg eet, of of of.... Deze 'aanvallen' zijn acuut en kunnen mij zo in beslag nemen dat ik mij er dagen slecht door voel..
Ander voorbeeldje: we hebben fases van strijd bij het naar bed gaan. Het lijkt nu alsof ik de middenweg heb gevonden en alles verloopt heel goed. Prima, zou je denken, maar dat zou natuurlijk te makkelijk zijn: ik teister mezelf nu met de gedachte dat ik mijn kind heel wat tranen had kunnen besparen door 'gewoon' eerder op het idee te komen.
Ik ben me ervan bewust dat wat onzekerheid en schuldgevoel bij het moederschap horen, maar dit beinvloedt mijn dagelijks denken en doen zodanig dat ik soms op de tippen vn mijn tenen loop.
(Er is overigens niemand die mij het gevoel geeft dat ik het niet goed zou doen, het probleem ligt puur bij mij)
Herkent iemand dit in deze mate?
woensdag 23 juli 2014 07:57
woensdag 23 juli 2014 08:41
Ik kan me ook wel schuldig voelen over iets, als ik bv enorm uit mijn slof ben geschoten. Maar dat is dan ook terecht, want dat moet ik niet doen. Tegelijkertijd bedenk ik me dat me schuldig voelen niks helpt en me alleen maar belemmert. Ik doe mijn best, en over het algemeen gaat dat heel goed.'
Wel kan ik me zorgen maken als ze bv niet genoeg fruit eten of groente. Het is momenteel alleen snoep en ijs dat ze willen eten. Maar ook dan; ik doe mijn best!!
Volgens mij ben je een superlieve moeder en moet je ook wat liever voor jezelf zijn. Een moeder die steeds met een zorgelijke schuldige blik op haar gezicht rondloopt is geen leuke moeder!
Wel kan ik me zorgen maken als ze bv niet genoeg fruit eten of groente. Het is momenteel alleen snoep en ijs dat ze willen eten. Maar ook dan; ik doe mijn best!!
Volgens mij ben je een superlieve moeder en moet je ook wat liever voor jezelf zijn. Een moeder die steeds met een zorgelijke schuldige blik op haar gezicht rondloopt is geen leuke moeder!
woensdag 23 juli 2014 09:41
Het is ook goed voor een kind om te leren omgaan met frustratie. Als alles direkt soepeltjes voor een kind opgelost wordt is het ook niet goed!
Kortom, een kind leert ook van jouw 'fouten', al is het maar dat het ziet dat het ok is om fouten te maken, en dat het uiteindelijk allemaal best opgelost wordt ook.
Kortom, een kind leert ook van jouw 'fouten', al is het maar dat het ziet dat het ok is om fouten te maken, en dat het uiteindelijk allemaal best opgelost wordt ook.
woensdag 23 juli 2014 09:48
woensdag 23 juli 2014 09:48
Moederschap kun je niet leren, dat is ervaring opdoen door vallen en opstaan. Niemand is perfect, ook een moeder niet. Zolang je je kind voldoende liefde geeft, zal dit vast goed komen. Twijfel niet teveel aan jezelf, en anders als het je echt dwars zit kijk of je op een manier je zelfvertrouwen wat op kan krikken.
Je kind houdt van je, onvoorwaardelijk.. Dus geniet ervan en die strijdfases van bedtijd horen er nou eenmaal bij.
Je kind houdt van je, onvoorwaardelijk.. Dus geniet ervan en die strijdfases van bedtijd horen er nou eenmaal bij.
woensdag 23 juli 2014 09:51
quote:wiezewo schreef op 23 juli 2014 @ 09:41:
Het is ook goed voor een kind om te leren omgaan met frustratie. Als alles direkt soepeltjes voor een kind opgelost wordt is het ook niet goed!
Kortom, een kind leert ook van jouw 'fouten', al is het maar dat het ziet dat het ok is om fouten te maken, en dat het uiteindelijk allemaal best opgelost wordt ook.Dat is mooi gezegd! Ik herken het ook, TO. Rotgevoel.
Het is ook goed voor een kind om te leren omgaan met frustratie. Als alles direkt soepeltjes voor een kind opgelost wordt is het ook niet goed!
Kortom, een kind leert ook van jouw 'fouten', al is het maar dat het ziet dat het ok is om fouten te maken, en dat het uiteindelijk allemaal best opgelost wordt ook.Dat is mooi gezegd! Ik herken het ook, TO. Rotgevoel.
Ik voel me zo moedellooos
woensdag 23 juli 2014 11:11
Als ik jouw was zou ik aan de slag gaan met zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld, waar komt dat vandaan? Wanneer is het ontstaan? Erken en heel dat stuk. Kom in je eigen kracht! Want deze onzekerheid geef je energetisch door aan je kinderen, zij voelen alles. Een huisarts zou ik niet voor gaan, kom je in de reguliere ggz waar ze sneller pillen geven dan de kern vd zaak op te lossen vindt ik. , eerder mindfulness of coaching, therapie. Je kan altijd eerst zelf beginnen met een boek te lezen hierover bijvoorbeeld , met opdrachten schrijven=zelfkennis opdoen. Doe er wat mee want z'o Piekeren is verslavend en heel slecht voor je gezondheid. En besef dat je dat niet verdiend! Je verdiend het om in vreugde te leven.
Groetjes, ooit een enorme piekeraar maar tegenwoordig niet meer ♡ www.ikhebgedroomd.info
Groetjes, ooit een enorme piekeraar maar tegenwoordig niet meer ♡ www.ikhebgedroomd.info
woensdag 23 juli 2014 11:21
Niet in die mate zoals jij schrijft. Ik maak ook fouten met mijn baby van 9 maanden. Laat hem huilen in zijn bedje, maar dan blijkt dat hij met zijn beentje vast zit in de spijlen, waardoor hij huilt. Op zo'n moment pak ik hem eruit, zeg sorry tegen hem. Geef hem een dikke kus en knuffel en leg hem terug in zijn bedje.
Ik heb dan gedaan wat ik op dat moment kon en ik heb geleerd, als hij erg huilt, toch even om het hoekje gluren om te controleren.
Het moederschap gaat ook met vallen en opstaan. Je kan het niet in een keer perfect doen. Stap daarvan af, dat dit moet. Het gaat gewoon niet altijd helemaal goed.
Ik heb dan gedaan wat ik op dat moment kon en ik heb geleerd, als hij erg huilt, toch even om het hoekje gluren om te controleren.
Het moederschap gaat ook met vallen en opstaan. Je kan het niet in een keer perfect doen. Stap daarvan af, dat dit moet. Het gaat gewoon niet altijd helemaal goed.
woensdag 23 juli 2014 11:51
woensdag 23 juli 2014 23:23
Bedankt voor de lieve reacties!
Het is idd heel vermoeiend.
En dat het voortkomt uit een lastige jeugd kan ik mij wel inbeelden, mijn jeugd was niet bepaald zorgeloos. Ik wil mijn kind hiervoor behoeden en ik denk dat ik daardoor net ga twijfelen aan ALLES wat ik doe. Ik wil dat hij wéét dat ik goed voor hem ben. Ik sta mezelf hierin geen fouten toe, ook al zijn fouten menselijk. Ik verwacht precies vn mezelf dat ik voor hem het bovenmenselijke kan doen. Omdat ik dat wil doen voor hem. Ik wíl alles perfect doen, maar ik weet eigenlijk niet wat perfect is..
Ik weet niet of zoontje het echt aan me merkt. Ik heb er vooral last van als hij uit beeld is (als hij in bed ligt dus), dan heb ik tijd om alles in mijn hoofd te malen. Overdag kan ik wel twijfelen over het een of het ander, maar ik probeer het schuldgevoel en het piekeren dan te verbergen e in toom te houden.
Het is idd heel vermoeiend.
En dat het voortkomt uit een lastige jeugd kan ik mij wel inbeelden, mijn jeugd was niet bepaald zorgeloos. Ik wil mijn kind hiervoor behoeden en ik denk dat ik daardoor net ga twijfelen aan ALLES wat ik doe. Ik wil dat hij wéét dat ik goed voor hem ben. Ik sta mezelf hierin geen fouten toe, ook al zijn fouten menselijk. Ik verwacht precies vn mezelf dat ik voor hem het bovenmenselijke kan doen. Omdat ik dat wil doen voor hem. Ik wíl alles perfect doen, maar ik weet eigenlijk niet wat perfect is..
Ik weet niet of zoontje het echt aan me merkt. Ik heb er vooral last van als hij uit beeld is (als hij in bed ligt dus), dan heb ik tijd om alles in mijn hoofd te malen. Overdag kan ik wel twijfelen over het een of het ander, maar ik probeer het schuldgevoel en het piekeren dan te verbergen e in toom te houden.
donderdag 24 juli 2014 05:57
donderdag 24 juli 2014 12:49
