Kinderen
alle pijlers
Verder na een miskraam
maandag 21 juni 2010 om 10:36
Ik vind overvallen worden door een huilbui en het stille verdriet heel moeilijk.
Het was maar .. weken dus stel je niet aan mentaliteit. Er ordt zo over je verdreit heen gepraat.
Het was wel een hart vol moeder gevoelens en een buik vol hoop.
En je bloegeigen kindje.
Ik vond de ingreep in het ziekenhuis ook heftig.
Ik was daarvoor nog nooit onder narcose of in een ziekenhuis geweest en dan wordt je wakker, trillend en je houdt je dapper.
In de kamer naast je hoor je eenbaby huilen want er is iemand pas bevallen..
En jij mag naar huis met niks.
En kop op want het was een miskraam en moeder natuur blablabla...
En vooral wel blij zijn voor je pas bevallen vriendinnen, niet dat zij ooit nog aan jou vragen hoe het gaat, dat zou ze alleen maar uit hun eiegen blije bubbel halen tenslotte..
Ja.. ik heb er nog veel moeite mee.
Het was maar .. weken dus stel je niet aan mentaliteit. Er ordt zo over je verdreit heen gepraat.
Het was wel een hart vol moeder gevoelens en een buik vol hoop.
En je bloegeigen kindje.
Ik vond de ingreep in het ziekenhuis ook heftig.
Ik was daarvoor nog nooit onder narcose of in een ziekenhuis geweest en dan wordt je wakker, trillend en je houdt je dapper.
In de kamer naast je hoor je eenbaby huilen want er is iemand pas bevallen..
En jij mag naar huis met niks.
En kop op want het was een miskraam en moeder natuur blablabla...
En vooral wel blij zijn voor je pas bevallen vriendinnen, niet dat zij ooit nog aan jou vragen hoe het gaat, dat zou ze alleen maar uit hun eiegen blije bubbel halen tenslotte..
Ja.. ik heb er nog veel moeite mee.
..popcorn?
maandag 21 juni 2010 om 10:50
oowh Nola, moeilijk heh! ik vind het ook moeilijk blijven ook na weken en maanden. Mijn eerste MK was 2 jaar geleden en ik heb het nog steeds niet verwerkt... als ik een kindje zie lopen van een jaar dan denk ik dat hadden wij ook kunnen hebben... en dan overvalt me dat gemis enorm.
ik vind het ook zo naar dat je na een miskraam op een afdeling komt met babies en zangere vrouwen. De spreekkamer van mijn artsis behangen met babyfotoos als trofees... en inderdaad al die dooddoeners dat het beter is zo. Mensen snappen echt niet wat het is om een miskraam te hebben gehad. Ik heb 4 keer een mk gehad en het is niet duidelijk of het gaat lukken bij ons. Toch vragen vriendinnen doodleuk of ik hun kind wil hebben als ze die even lastig vinden. =O
ik vind het ook zo naar dat je na een miskraam op een afdeling komt met babies en zangere vrouwen. De spreekkamer van mijn artsis behangen met babyfotoos als trofees... en inderdaad al die dooddoeners dat het beter is zo. Mensen snappen echt niet wat het is om een miskraam te hebben gehad. Ik heb 4 keer een mk gehad en het is niet duidelijk of het gaat lukken bij ons. Toch vragen vriendinnen doodleuk of ik hun kind wil hebben als ze die even lastig vinden. =O
maandag 21 juni 2010 om 10:53
Jammer dat dit topic nodig blijft Sproet, maar goed dat je een nieuwe geoepend hebt. Ik heb er destijds veel steun aan gehad.
@Nola, mooi verwoord "Het was wel een hart vol moeder gevoelens en een buik vol hoop." Vanaf het moment dat je die positieve test in handen hebt ga je fantaseren over hoe het straks zal zijn als je een buikje gaat krijgen, spullen kan kopen, namen, het vertellen tegen mensen enz enz en dat wordt keihard de kop ingedrukt.
@Nola, mooi verwoord "Het was wel een hart vol moeder gevoelens en een buik vol hoop." Vanaf het moment dat je die positieve test in handen hebt ga je fantaseren over hoe het straks zal zijn als je een buikje gaat krijgen, spullen kan kopen, namen, het vertellen tegen mensen enz enz en dat wordt keihard de kop ingedrukt.
maandag 21 juni 2010 om 11:03
Ik sluit me hier ook aan... eind vorig jaar missed abortion gehad na 13 weken, daarna ziekenhuis in en uit gelopen wegens verklevingen. Daarna groot wonder: toch weer zwanger! Maar op de uitgerekende datum van de eerste keer dat het mis ging, lag ik in het ziekenhuis met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Voel me best leeg nu.
maandag 21 juni 2010 om 11:22
@ Vera; er is na 2 mk een stollingsstoornis bij mij gevonden, maar na het gebruik van bloedverdunners is het toch weer 2 keer fout gegaan... Vandaag begin ik voor het eerst met utrogestan, een progesteron dat de innestelling moet bevoorderen. Ik vraag me af of het helpt, omdat mijn progesteron niveau's good zijn... Na een paar maanden van rust weer zo'n periode vol angst tegemoet. ik vind het heel eng, maar ben ook blij dat we er weer voor gaan!
Wat ik heel raar vond; vrijdag was ik bij de gyneacoloog omdat dan mijn eisprong ongeveer zou zijn. Ze hebben de grote van de eicellen gemeten, deze waren goed. Toen dus utrogestan voorgeschreven en is er nog bloed af genomen. 's middags belde de assistente dat ik die dag en de volgende dag seks moest hebben met mijn man ik was echt geirriteerd. Toch maar lekker veel gevreeen en ervan genoten dit weekend...
voor jullie
Wat ik heel raar vond; vrijdag was ik bij de gyneacoloog omdat dan mijn eisprong ongeveer zou zijn. Ze hebben de grote van de eicellen gemeten, deze waren goed. Toen dus utrogestan voorgeschreven en is er nog bloed af genomen. 's middags belde de assistente dat ik die dag en de volgende dag seks moest hebben met mijn man ik was echt geirriteerd. Toch maar lekker veel gevreeen en ervan genoten dit weekend...
voor jullie
maandag 21 juni 2010 om 11:23
quote:babado schreef op 21 juni 2010 @ 10:50:
oowh Nola, moeilijk heh! ik vind het ook moeilijk blijven ook na weken en maanden. Mijn eerste MK was 2 jaar geleden en ik heb het nog steeds niet verwerkt... als ik een kindje zie lopen van een jaar dan denk ik dat hadden wij ook kunnen hebben... en dan overvalt me dat gemis enorm.
ik vind het ook zo naar dat je na een miskraam op een afdeling komt met babies en zangere vrouwen. De spreekkamer van mijn artsis behangen met babyfotoos als trofees... en inderdaad al die dooddoeners dat het beter is zo. Mensen snappen echt niet wat het is om een miskraam te hebben gehad. Ik heb 4 keer een mk gehad en het is niet duidelijk of het gaat lukken bij ons. Toch vragen vriendinnen doodleuk of ik hun kind wil hebben als ze die even lastig vinden. =O
Jemig wat ongevoelig!
Dat van het ziekenhuis wist ik ook niet, dat je na een miskraam doodleuk met zwangeren op zaal komt......zouden ze per direct moeten opheffen, zo'n beleid.
Ik heb geen ervaring met een miskraam, maar wel een dikke knuffel voor jullie allemaal want het lijkt me verschrikkelijk
oowh Nola, moeilijk heh! ik vind het ook moeilijk blijven ook na weken en maanden. Mijn eerste MK was 2 jaar geleden en ik heb het nog steeds niet verwerkt... als ik een kindje zie lopen van een jaar dan denk ik dat hadden wij ook kunnen hebben... en dan overvalt me dat gemis enorm.
ik vind het ook zo naar dat je na een miskraam op een afdeling komt met babies en zangere vrouwen. De spreekkamer van mijn artsis behangen met babyfotoos als trofees... en inderdaad al die dooddoeners dat het beter is zo. Mensen snappen echt niet wat het is om een miskraam te hebben gehad. Ik heb 4 keer een mk gehad en het is niet duidelijk of het gaat lukken bij ons. Toch vragen vriendinnen doodleuk of ik hun kind wil hebben als ze die even lastig vinden. =O
Jemig wat ongevoelig!
Dat van het ziekenhuis wist ik ook niet, dat je na een miskraam doodleuk met zwangeren op zaal komt......zouden ze per direct moeten opheffen, zo'n beleid.
Ik heb geen ervaring met een miskraam, maar wel een dikke knuffel voor jullie allemaal want het lijkt me verschrikkelijk
maandag 21 juni 2010 om 11:42
Hallo meiden,
Hebben jullie na jullie miskraam ook last van jullie hormonen gehad? ik heb namelijk namelijk na mijn miskraam in Januari, 8 weken gebloed, daarna gewoon ongesteld geworden en nu vanaf 19 april niet meer ongesteld geworden. De gync, gebeld en die zegt dat het hormonen zijn die niet helemaal kloppen! Hebben jullie dat ook gehad? en zo ja hoe lang duurde dat ongeveer?
Liefs!
Hebben jullie na jullie miskraam ook last van jullie hormonen gehad? ik heb namelijk namelijk na mijn miskraam in Januari, 8 weken gebloed, daarna gewoon ongesteld geworden en nu vanaf 19 april niet meer ongesteld geworden. De gync, gebeld en die zegt dat het hormonen zijn die niet helemaal kloppen! Hebben jullie dat ook gehad? en zo ja hoe lang duurde dat ongeveer?
Liefs!
maandag 21 juni 2010 om 11:42
Thanks Sproet voor het openen...
voor iedereen hieronder..
En ja, die K-opmerkingen zijn zo ongevoelig. Heb het al eerder geschreven: ze worden gemaakt door mensen die er niets vanaf weten en het niet hebben meegemaakt.
Stond zaterdag op een bruiloft en een vriend wilde dansen en zei kom op: je hebt geen baby meer in je buik dus whoppa dansen met die handel. Hoezo ongevoelig dan heb ik het echt helemaal gehad en wil ik het liefst naar huis.
voor iedereen hieronder..
En ja, die K-opmerkingen zijn zo ongevoelig. Heb het al eerder geschreven: ze worden gemaakt door mensen die er niets vanaf weten en het niet hebben meegemaakt.
Stond zaterdag op een bruiloft en een vriend wilde dansen en zei kom op: je hebt geen baby meer in je buik dus whoppa dansen met die handel. Hoezo ongevoelig dan heb ik het echt helemaal gehad en wil ik het liefst naar huis.
maandag 21 juni 2010 om 11:43
quote:Uma schreef op 21 juni 2010 @ 11:03:
Ik sluit me hier ook aan... eind vorig jaar missed abortion gehad na 13 weken, daarna ziekenhuis in en uit gelopen wegens verklevingen. Daarna groot wonder: toch weer zwanger! Maar op de uitgerekende datum van de eerste keer dat het mis ging, lag ik in het ziekenhuis met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Voel me best leeg nu.Dit lijkt mijn verhaal wel Uma... Ik heb alleen eerst een bbz gehad, daarna weer zwanger en toen is het hartje gestopt met 12 wkn. Daarna 2x gecuretteerd, vervolgens verklevingen die meerdere keren zijn verwijderd en in april was het voor het eerst sinds een half jaar goed. Begin juli voor controle-hysterescopie. Maar het vertrouwen in een goede zwangerschap is (na 20 mnd) ver te zoeken.
Ik sluit me hier ook aan... eind vorig jaar missed abortion gehad na 13 weken, daarna ziekenhuis in en uit gelopen wegens verklevingen. Daarna groot wonder: toch weer zwanger! Maar op de uitgerekende datum van de eerste keer dat het mis ging, lag ik in het ziekenhuis met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Voel me best leeg nu.Dit lijkt mijn verhaal wel Uma... Ik heb alleen eerst een bbz gehad, daarna weer zwanger en toen is het hartje gestopt met 12 wkn. Daarna 2x gecuretteerd, vervolgens verklevingen die meerdere keren zijn verwijderd en in april was het voor het eerst sinds een half jaar goed. Begin juli voor controle-hysterescopie. Maar het vertrouwen in een goede zwangerschap is (na 20 mnd) ver te zoeken.
maandag 21 juni 2010 om 11:50
@Nola, Wat heb je het prachtig onder woorden gebracht.
Precies mijn gevoel...
Je wordt vaak niet begrepen en ik word ook doodmoe van alle dooddoeners.
Vooral: 'je weet in ieder geval dat je zwanger kunt raken...'
Ja, duh, alsof je ooit nog onbezorgd zwanger zult zijn.
Ik kreeg overigens in het ziekenhuis (curettage na MA) wel een eigen kamertje. Maar bij alle bezoeken in het ziekenhuis zit je wel tussen de dikke buiken te wachten.
Precies mijn gevoel...
Je wordt vaak niet begrepen en ik word ook doodmoe van alle dooddoeners.
Vooral: 'je weet in ieder geval dat je zwanger kunt raken...'
Ja, duh, alsof je ooit nog onbezorgd zwanger zult zijn.
Ik kreeg overigens in het ziekenhuis (curettage na MA) wel een eigen kamertje. Maar bij alle bezoeken in het ziekenhuis zit je wel tussen de dikke buiken te wachten.
maandag 21 juni 2010 om 11:58
Jeeh Vera en Uma, jullie hebben ook behoorlijk wat achter de kiezen ;_(
Ja die laatse dagen zijn een drama Vera, omdat je van alles voelt en denkt is dit nou omdat ik ongesteld wordt of zou ik zwanger zijn? Daarbij vind ik het doodeng als ik wel zwanger blijk, want dan kan het weer mis gaan. ik vind het zo moeilijk ik durf dan ook niet blij te zijn en probeer echt afstand van mijn gevoel te houden... Ik las ook dat ik door deze medicijnen een paar dagen over tijd kan zijn
Shelle wat erg!!! ongelooflijk wat een botte boer! Zo erg heb ik het niet meegemaakt, maar de opmerkingen van mijn vriendinnen overvallen me ook altijd zo, dat ik op dat moment er niets van zeg. Na mijn eerste MK had ik met een vriendin in het park afgesproken en haar kinderen waren heel druk en vroegen veel andacht, toen zei ze: wil je nog steeds?
Ja die laatse dagen zijn een drama Vera, omdat je van alles voelt en denkt is dit nou omdat ik ongesteld wordt of zou ik zwanger zijn? Daarbij vind ik het doodeng als ik wel zwanger blijk, want dan kan het weer mis gaan. ik vind het zo moeilijk ik durf dan ook niet blij te zijn en probeer echt afstand van mijn gevoel te houden... Ik las ook dat ik door deze medicijnen een paar dagen over tijd kan zijn
Shelle wat erg!!! ongelooflijk wat een botte boer! Zo erg heb ik het niet meegemaakt, maar de opmerkingen van mijn vriendinnen overvallen me ook altijd zo, dat ik op dat moment er niets van zeg. Na mijn eerste MK had ik met een vriendin in het park afgesproken en haar kinderen waren heel druk en vroegen veel andacht, toen zei ze: wil je nog steeds?
maandag 21 juni 2010 om 12:02
Iedereen een dikke knuffel!
Erg rot en mensen snappen niet hoe je je voelt, ik voelde me leeg en of ik gefaald had.. nu gaat het nog niet lekker, geen goede cyclus en nu helemaal niet meer ongesteld, ik maak me zorgen.. of het ooit nog gaat lukken.. en dan hoor je inderdaad je weet tenminste zwager kan worden.. blabla..
Liefs en een dikke knuffel voor alle meiden!
Erg rot en mensen snappen niet hoe je je voelt, ik voelde me leeg en of ik gefaald had.. nu gaat het nog niet lekker, geen goede cyclus en nu helemaal niet meer ongesteld, ik maak me zorgen.. of het ooit nog gaat lukken.. en dan hoor je inderdaad je weet tenminste zwager kan worden.. blabla..
Liefs en een dikke knuffel voor alle meiden!
maandag 21 juni 2010 om 12:12
maandag 21 juni 2010 om 12:20
tja, helaas zijn die opmerkingen aan de orde van de dag... Mijn schoonmoeder zei letterlijk: kom op: tis al 3 weken geleden nu MOET je je beter voelen... Zegt iemand die 4 kinderen heeft en nog nooit een MK heeft gehad. Dat het huilen bij mij hoog zit en ik mij weken niet lekker heb gevoeld (om over pijn nog maar te zwijgen) daar gaat iedereen aan voorbij.
En ja, ik weet dat ik zwanger kan zijn (heb een dochter van 2) maar maakt dat het verdriet dan nu minder? NEE. Je zou toch niet voor niets graag een tweede willen? Sukkels...
En ja, ik weet dat ik zwanger kan zijn (heb een dochter van 2) maar maakt dat het verdriet dan nu minder? NEE. Je zou toch niet voor niets graag een tweede willen? Sukkels...
maandag 21 juni 2010 om 12:40
Ooh Shelle die opmerkingen... vreselijk!
* "Jullie geven het nu zeker wel op?"
* "Gaan jullie nu weer verder proberen?"
* "Gaat het nu nog wel weer lukken dan?" (eh, weet ik veel...?)
* "Ach, jullie hebben er 2... die en die had er nog maar 1, dat was veel erger!"
@Vivanandia, trek aan de bel hoor in het ziekenhuis! Als ik 1 ding geleerd heb na mijn miskramen is dat artsen alles 'normaal' vinden, maar dat hoeft niet zo te zijn!
@Babado, dat gevoel van afstand nemen herken ik helemaal. Niet leuk maar wel heel begrijpelijk.
@Vera, ik snap dat je het vertrouwen kwijt bent. Wel fijn dat je nog een controle-hysto krijgt! Mijn hysto werd gedaan door een arts in opleiding, die heeft ff fijn in mijn eileider geprikt (per ongeluk). En daar was dan mijn bbz. Vreselijk.
* "Jullie geven het nu zeker wel op?"
* "Gaan jullie nu weer verder proberen?"
* "Gaat het nu nog wel weer lukken dan?" (eh, weet ik veel...?)
* "Ach, jullie hebben er 2... die en die had er nog maar 1, dat was veel erger!"
@Vivanandia, trek aan de bel hoor in het ziekenhuis! Als ik 1 ding geleerd heb na mijn miskramen is dat artsen alles 'normaal' vinden, maar dat hoeft niet zo te zijn!
@Babado, dat gevoel van afstand nemen herken ik helemaal. Niet leuk maar wel heel begrijpelijk.
@Vera, ik snap dat je het vertrouwen kwijt bent. Wel fijn dat je nog een controle-hysto krijgt! Mijn hysto werd gedaan door een arts in opleiding, die heeft ff fijn in mijn eileider geprikt (per ongeluk). En daar was dan mijn bbz. Vreselijk.
maandag 21 juni 2010 om 12:42
Och meiden, wat een reacties hier al!
Nola, Uma, Babado, Vivanandia... ook welkom.
En de reacties van buitenstaanders, die ik hier lees:
Wil ze plaatsvervangend een mep verkopen!!!
(Hoe krijgen ze het hun bek uit, vooral die op de bruiloft! )
Een dikke knuffel voor al die meiden hier, ik hoop dat jullie snel met beter nieuws mogen komen!
Ik snap jullie pijn en verdriet maar al te goed...
Voor de mensen die mij niet kennen:
Augustus vorig jaar de dag voor de 12-weken echo spontane miskraam gekregen, bleek met 7 weken al gestopt te zijn met groeien. Curettage gehad.
Maand later weer zwanger, alles ging goed, behalve mijn voorgevoel... er was iets niet goed... 12-weken echo prima, alles volgens schema.
Met ruim 14 weken (dag na Kerst) echter ineens geen hartje meer te vinden... Een paar dagen de bevalling opgewekt, en bevallen van een mini-jongetje van 15 cm en 40 gram... Mijn voorgevoel had het goed gehad. Ook nog een curettage gehad daarna, de placenta kwam niet los.
Onderzoeken uitgevoerd, geen enkele reden waarom het mis is gegaan.
Daarna weer zwanger geworden (ik ben zó blij dat het zwanger worden hier geen probleem is, dat scheelt bij mij ontzettend veel "na-pijn") en morgen 20 weken.
Een raar idee, dat ik nu uitgerekend zou zijn van mijn mini-mensje, maar tegelijk ook zo blij met deze wurm in mijn buik. Voorgevoel is nu ook goed geweest, voel me veel rustiger dan tijdens de vorige zwangerschap.
(We hebben trouwens ook al twee kinderen, dit gebeurde allemaal bij onze wens voor een derde...)
Ik hoop dat jullie ook snel deze verhalen kunnen vertellen...
Nola, Uma, Babado, Vivanandia... ook welkom.
En de reacties van buitenstaanders, die ik hier lees:
Wil ze plaatsvervangend een mep verkopen!!!
(Hoe krijgen ze het hun bek uit, vooral die op de bruiloft! )
Een dikke knuffel voor al die meiden hier, ik hoop dat jullie snel met beter nieuws mogen komen!
Ik snap jullie pijn en verdriet maar al te goed...
Voor de mensen die mij niet kennen:
Augustus vorig jaar de dag voor de 12-weken echo spontane miskraam gekregen, bleek met 7 weken al gestopt te zijn met groeien. Curettage gehad.
Maand later weer zwanger, alles ging goed, behalve mijn voorgevoel... er was iets niet goed... 12-weken echo prima, alles volgens schema.
Met ruim 14 weken (dag na Kerst) echter ineens geen hartje meer te vinden... Een paar dagen de bevalling opgewekt, en bevallen van een mini-jongetje van 15 cm en 40 gram... Mijn voorgevoel had het goed gehad. Ook nog een curettage gehad daarna, de placenta kwam niet los.
Onderzoeken uitgevoerd, geen enkele reden waarom het mis is gegaan.
Daarna weer zwanger geworden (ik ben zó blij dat het zwanger worden hier geen probleem is, dat scheelt bij mij ontzettend veel "na-pijn") en morgen 20 weken.
Een raar idee, dat ik nu uitgerekend zou zijn van mijn mini-mensje, maar tegelijk ook zo blij met deze wurm in mijn buik. Voorgevoel is nu ook goed geweest, voel me veel rustiger dan tijdens de vorige zwangerschap.
(We hebben trouwens ook al twee kinderen, dit gebeurde allemaal bij onze wens voor een derde...)
Ik hoop dat jullie ook snel deze verhalen kunnen vertellen...
