Kinderen
alle pijlers
adoptie/Pleegzorg ivm zelf geen tweede kind?
zondag 15 april 2012 21:20
Hallo allemaal,
Ik ben eigenlijk op zoek naar mensen die enigszins iets herkennen in mijn verhaal en wellicht ervaringen willen delen / tips hebben.
Ik zit met een dilemma.
Ik ben 2,5 jr geleden bevallen van een prachtige dochter. Ze is mijn alles en we zijn heel blij met haar.
Ik heb echter een forse pre- en postnatale depressie gekregen (door psycholoog vastgesteld) en die heeft heel lang aangehouden (ik ben er nu nog niet klaar mee, heb veel te lang met klachten gelopen voordat ik hulp zocht/kreeg)
Het is een lang verhaal maar dat bespaar ik jullie.
Tevens is mijn lichaam niet helemaal goed uit de bevalling gekomen. Waar het op neerkomt is dat mijn sluitspier door de subtotaal ruptuur zeer beschadigd is, waardoor ik heel veel vervelende (en genante!) klachten heb gekregen. Ik zal hier waarschijnlijk structureel medicinale vezels tegen moeten innemen dagelijks omdat ik anders te veel klachten heb.
Alles bij elkaar, weet ik inmiddels zeker dat ik niet meer zwanger wil raken.
Het risico dat ik weer een depressie krijg is groot, en daarnaast ben ik bang dat ik na een volgende zwangerschap / bevalling helemaal geen controle meer heb over mijn "onderkant".
Fijn, dan houd je het bij 1 kind, zou je dus zeggen. En dat kan ook natuurlijk, we zijn gezegend met n prachtig lief kind... Wat wil je nog meer?
Maar mijn man wil heel graag een tweede kind, en ik zie in onze toekomst ook een groter gezin, alleen zie ik mezelf gewoon echt niet nog n keer bevallen / zwangeren / ontzwangeren.
Ik zou zeker adoptie of langdurige pleegzorg overwegen. Mijn man staat daar sceptisch tegenover.
Ik heb al veel meer informatie gelezen, documentaires gekeken over adoptie / pleegzorg, en n vriendin die vrij ver in het adoptieproces is gekomen ivm ongewenste kinderloosheid. Dus ik heb al veel meer informatie, weet meer wat de voor en nadelen zijn, etc.
Zijn er hier mensen die de keuze hebben gemaakt voor adoptie / pleegzorg, in plaats van een tweede of derde kind? Ervaringen?
Alvast bedankt !!!!!
Ps ik weet zeker dat ik geen tweede keer zwanger wil raken dus alle goedbedoelde adviezen over dat t een tweede keer kan meevallen zijn overbodig
Ps 2 ik weet dat adoptie en pleegzorg ontzettend zware processen zijn waar veel energie, geduld en geld in gaat zitten, nog maar te zwijgen over se emotionele en relationele impact!! Toch ben ik op zoek naar ervaringen...
Ik ben eigenlijk op zoek naar mensen die enigszins iets herkennen in mijn verhaal en wellicht ervaringen willen delen / tips hebben.
Ik zit met een dilemma.
Ik ben 2,5 jr geleden bevallen van een prachtige dochter. Ze is mijn alles en we zijn heel blij met haar.
Ik heb echter een forse pre- en postnatale depressie gekregen (door psycholoog vastgesteld) en die heeft heel lang aangehouden (ik ben er nu nog niet klaar mee, heb veel te lang met klachten gelopen voordat ik hulp zocht/kreeg)
Het is een lang verhaal maar dat bespaar ik jullie.
Tevens is mijn lichaam niet helemaal goed uit de bevalling gekomen. Waar het op neerkomt is dat mijn sluitspier door de subtotaal ruptuur zeer beschadigd is, waardoor ik heel veel vervelende (en genante!) klachten heb gekregen. Ik zal hier waarschijnlijk structureel medicinale vezels tegen moeten innemen dagelijks omdat ik anders te veel klachten heb.
Alles bij elkaar, weet ik inmiddels zeker dat ik niet meer zwanger wil raken.
Het risico dat ik weer een depressie krijg is groot, en daarnaast ben ik bang dat ik na een volgende zwangerschap / bevalling helemaal geen controle meer heb over mijn "onderkant".
Fijn, dan houd je het bij 1 kind, zou je dus zeggen. En dat kan ook natuurlijk, we zijn gezegend met n prachtig lief kind... Wat wil je nog meer?
Maar mijn man wil heel graag een tweede kind, en ik zie in onze toekomst ook een groter gezin, alleen zie ik mezelf gewoon echt niet nog n keer bevallen / zwangeren / ontzwangeren.
Ik zou zeker adoptie of langdurige pleegzorg overwegen. Mijn man staat daar sceptisch tegenover.
Ik heb al veel meer informatie gelezen, documentaires gekeken over adoptie / pleegzorg, en n vriendin die vrij ver in het adoptieproces is gekomen ivm ongewenste kinderloosheid. Dus ik heb al veel meer informatie, weet meer wat de voor en nadelen zijn, etc.
Zijn er hier mensen die de keuze hebben gemaakt voor adoptie / pleegzorg, in plaats van een tweede of derde kind? Ervaringen?
Alvast bedankt !!!!!
Ps ik weet zeker dat ik geen tweede keer zwanger wil raken dus alle goedbedoelde adviezen over dat t een tweede keer kan meevallen zijn overbodig
Ps 2 ik weet dat adoptie en pleegzorg ontzettend zware processen zijn waar veel energie, geduld en geld in gaat zitten, nog maar te zwijgen over se emotionele en relationele impact!! Toch ben ik op zoek naar ervaringen...
zondag 15 april 2012 21:25
Bangemama, is dit wel het goede moment om hierover na te denken? Zou je niet eerst herstellen van je depressie voor je hier serieus over gaat nadenken? Je ziet deze mogelijkheden nu vooral als een vervanging van eigen kinderen. Het lijkt me dat je eerst moet verwerken dat je die niet zult krijgen, zodat je adoptie/pleegouderschap met een open vizier kan overwegen.
Ga in therapie!
zondag 15 april 2012 21:34
zondag 15 april 2012 21:42
Betaal 'n vrouw die jullie bevruchte ei/zaadcel wil uitbroeden, dan heb je toch nog 'n biologisch kind en sibling voor je eigen kind.
Enig kind zijn is echt niet erg en wordt door veel mensen juist gewaardeerd. Een probleemkind in huis halen komt het leven van je eigen kind (en de mogelijkheden die je haar kunt bieden) waarschijnlijk niet echt ten goede.
Enig kind zijn is echt niet erg en wordt door veel mensen juist gewaardeerd. Een probleemkind in huis halen komt het leven van je eigen kind (en de mogelijkheden die je haar kunt bieden) waarschijnlijk niet echt ten goede.
zondag 15 april 2012 22:19
quote:_lupine_ schreef op 15 april 2012 @ 22:07:
Ik denk dat je eerst moet gaan nadenken over de vraag of je een pleegkind of een adoptie wil, want het zijn echt twee andere dingen.
Hier ben ik het mee eens.
Adoptie en pleegzorg zijn totaal verschillend. Bij adoptie wordt een kindje echt jullie kind. Bij pleegzorg wordt altijd zoveel mogelijk geprobeerd het contact tussen het kind en de biologische ouders in stand te houden. Dit moet je natuurlijk aan kunnen. Het is maar in weinig gevallen zo dat een kind echt geen contact meer heeft met biologische familie, ook niet bij langdurige pleegzorg.
Het lijkt me ook belangrijk dat je hier klaar voor bent, en als ik je post lees dan heb ik het idee dat jij (en je man!) nog niet zo ver zijn. Je geeft zelf aan dat je nog bezig bent met de na sleep van je zwangerschap/bevalling... Het lijkt me belangrijk dat je dat allemaal verwerkt hebt voordat je zo'n grote beslissing neemt.
Ik hoop ook ooit een kindje dat het moeilijk heeft bij mij thuis een fijne plek te kunnen geven, dus ik vind dit een interessant topic.
Ik denk dat je eerst moet gaan nadenken over de vraag of je een pleegkind of een adoptie wil, want het zijn echt twee andere dingen.
Hier ben ik het mee eens.
Adoptie en pleegzorg zijn totaal verschillend. Bij adoptie wordt een kindje echt jullie kind. Bij pleegzorg wordt altijd zoveel mogelijk geprobeerd het contact tussen het kind en de biologische ouders in stand te houden. Dit moet je natuurlijk aan kunnen. Het is maar in weinig gevallen zo dat een kind echt geen contact meer heeft met biologische familie, ook niet bij langdurige pleegzorg.
Het lijkt me ook belangrijk dat je hier klaar voor bent, en als ik je post lees dan heb ik het idee dat jij (en je man!) nog niet zo ver zijn. Je geeft zelf aan dat je nog bezig bent met de na sleep van je zwangerschap/bevalling... Het lijkt me belangrijk dat je dat allemaal verwerkt hebt voordat je zo'n grote beslissing neemt.
Ik hoop ook ooit een kindje dat het moeilijk heeft bij mij thuis een fijne plek te kunnen geven, dus ik vind dit een interessant topic.
zondag 15 april 2012 22:22
Dat wilde ik net zeggen, t zijn twee essentieel andere zaken.
Pleegzorg is hulpverlening. Jij kunt iets bieden wat een kind nodig heeft; een plek in een gezin.
Adoptie is een kind krijgen zonder zwangerschap vooraf.
Wij willen in de toekomst ook voor Pleegzorg gaan, mijn ouders hadden en hebben ook altijd voor pleegkinderen gezorgd. Ik ben nu moeder van 3 jongens van 7, 5 en 0 jaar oud. Het leeftijdsverschil tussen die twee komt doordat ik nooit, nooit, nooit meer zwanger wilde zijn. Zware postnatale depressie, zeer zware zwangerschappen en zware baby. Ik dacht echt dat ik er in zou blijven als ik nog eens zwanger werd. Uiteindelijk is mijn mening erover toch veranderd en hebben we nog een derde kind gekregen. Ik zeg hiermee niet: joh, het valt wel mee, doe maar gewoon. Wat ik wel wil zeggen: je kunt op een dag over informatie of gevoelens of ideeën of wat dan ook beschikken waardoor het ineens wel mogelijk kan zijn.... succes met het nemen van juiste beslissingen!
Pleegzorg is hulpverlening. Jij kunt iets bieden wat een kind nodig heeft; een plek in een gezin.
Adoptie is een kind krijgen zonder zwangerschap vooraf.
Wij willen in de toekomst ook voor Pleegzorg gaan, mijn ouders hadden en hebben ook altijd voor pleegkinderen gezorgd. Ik ben nu moeder van 3 jongens van 7, 5 en 0 jaar oud. Het leeftijdsverschil tussen die twee komt doordat ik nooit, nooit, nooit meer zwanger wilde zijn. Zware postnatale depressie, zeer zware zwangerschappen en zware baby. Ik dacht echt dat ik er in zou blijven als ik nog eens zwanger werd. Uiteindelijk is mijn mening erover toch veranderd en hebben we nog een derde kind gekregen. Ik zeg hiermee niet: joh, het valt wel mee, doe maar gewoon. Wat ik wel wil zeggen: je kunt op een dag over informatie of gevoelens of ideeën of wat dan ook beschikken waardoor het ineens wel mogelijk kan zijn.... succes met het nemen van juiste beslissingen!
zondag 15 april 2012 22:40
Bedankt voor jullie reacties!!!
Allereerst; ja, zeker weten ga ik eerst werken aan het herstel, zodat ik mijn postnatale depressie (en de daaruit voortvloeiende angstklachten etc.) achter me kan laten en een plekje kan geven. Het is zeker nog niet gesleten, dat zal eerst moeten gebeuren voordat ik überhaupt adoptie of pleegzorg overweeg.
Wat niet wil zeggen dat ik er niet al wat informatie over wil zoeken en me er in wil verdiepen, natuurlijk.
Komende maand laat ik trouwens een spiraaltje plaatsen zodat we zo veilig mogelijk zitten en ik niet bang hoef te zijn dat ik zwanger raak. Ik heb dit lang uitgesteld omdat ik in eerste instantie dacht dat ik mee zou gaan in de wens van mijn man voor een tweede kind; pas toen het dichter en dichter bij kwam sloeg bij mij de paniek toe.
Ik werd al doodsbang bij de gedachte aan zwanger raken! Toen is alles er uit gekomen bij de psycholoog en zij heeft me het hele verhaal laten vertellen, van moment van zwanger raken tot nu. toen dat er uit kwam bleek eigenlijk dat ik hormonaal / postnatale depressie / trauma heb gehad wat nooit herkend of behandeld is geworden.
Maar goed het heeft me al 2,5 jaar moed verzamelen gekost om naar de huisarts te gaan met mijn lichamelijke klachten na de bevalling, dus kun je nagaan hoe goed ik kan doen alsof alles in orde is. Die psychische klachten, daarvan dacht ik de afgelopen 2,5 jaar vaak; dit is toch niet normaal?? Maar ja, men verwacht van je dat je op een roze wolk zit en ik handelde daar dan ook naar, wat men van mij verwachtte.
Dat ik ondertussen de grootste angsten, paniekaanvallen enz. had, dat verborg ik. Uit schaamte, uit angst dat men mij een ondankbare moeder zou vinden (ik had immers een gezond kind gebaard??) en uit angst dat men mij niet zou begrijpen.
Eén keer heb ik gevraagd aan de verpleegkundige van CB of het zou kunnen dat ik PPD had, omdat ik maar blééf huilen, en zij vroeg toen of ik van mijn kind hield (JA) en of ik dat ook voelde (JA), waarop zij stelde dat ik geen PPD kon hebben, want dan zou ik dat niet voelen.
Nu weet ik wel beter, dat is maar 1 van de vele symptomen die je kan hebben bij een PPD. Ik had de andere kant; zo veel voelen dat ik juist heel angstig en overbezorgd raakte. Mijn psycholoog viel bijna van haar stoel van verbazing toen ze hoorde dat de verpleegkundige die 'diagnose' zo gesteld had; niet alleen is ze daar niet toe bevoegd, ze had ook mijn signaal moeten oppikken en me door moeten verwijzen. Maar ja, dat is mosterd. Het is niet gebeurd, en dat is heel erg jammer.
En inderdaad, er zit een wezenlijk verschil tussen adoptie en pleegzorg.
Ik neig zelf naar adoptie, omdat ik in feite een tweede kind wil, maar niet zelf durf / kan verwekken/baren.
Mede omdat een geadopteerd kind echt jouw kind wordt; ik weet niet of ik sterk genoeg in mijn schoenen zou staan voor pleegzorg (weer afscheid nemen, altijd de kans dat het kind weer terug gaat naar eigen ouders, wat natuurlijk in het belang van het kind goed is!! maar ik weet niet of ik dat verdriet van het afscheid aan zou kunnen, heel eerlijk gezegd)
Maar over adoptie lees en hoor je ook zo veel, waardoor bij mij de twijfel toeslaat;... je leest verhalen over dat kinderen weg gehaald worden waar ze eigenlijk gewenst waren, etc. dat je weer bang wordt, dat je een kind uit zijn eigen vertrouwde omgeving los rukt terwijl het daar wel gewenst was...
Uiteraard ook zeer positieve verhalen / documentaires over adoptie gelezen / gezien...
Tja, het is inderdaad eerst herstellen en dan pas verder kijken. Maar informeren kan natuurlijk nooit kwaad, toch?
Allereerst; ja, zeker weten ga ik eerst werken aan het herstel, zodat ik mijn postnatale depressie (en de daaruit voortvloeiende angstklachten etc.) achter me kan laten en een plekje kan geven. Het is zeker nog niet gesleten, dat zal eerst moeten gebeuren voordat ik überhaupt adoptie of pleegzorg overweeg.
Wat niet wil zeggen dat ik er niet al wat informatie over wil zoeken en me er in wil verdiepen, natuurlijk.
Komende maand laat ik trouwens een spiraaltje plaatsen zodat we zo veilig mogelijk zitten en ik niet bang hoef te zijn dat ik zwanger raak. Ik heb dit lang uitgesteld omdat ik in eerste instantie dacht dat ik mee zou gaan in de wens van mijn man voor een tweede kind; pas toen het dichter en dichter bij kwam sloeg bij mij de paniek toe.
Ik werd al doodsbang bij de gedachte aan zwanger raken! Toen is alles er uit gekomen bij de psycholoog en zij heeft me het hele verhaal laten vertellen, van moment van zwanger raken tot nu. toen dat er uit kwam bleek eigenlijk dat ik hormonaal / postnatale depressie / trauma heb gehad wat nooit herkend of behandeld is geworden.
Maar goed het heeft me al 2,5 jaar moed verzamelen gekost om naar de huisarts te gaan met mijn lichamelijke klachten na de bevalling, dus kun je nagaan hoe goed ik kan doen alsof alles in orde is. Die psychische klachten, daarvan dacht ik de afgelopen 2,5 jaar vaak; dit is toch niet normaal?? Maar ja, men verwacht van je dat je op een roze wolk zit en ik handelde daar dan ook naar, wat men van mij verwachtte.
Dat ik ondertussen de grootste angsten, paniekaanvallen enz. had, dat verborg ik. Uit schaamte, uit angst dat men mij een ondankbare moeder zou vinden (ik had immers een gezond kind gebaard??) en uit angst dat men mij niet zou begrijpen.
Eén keer heb ik gevraagd aan de verpleegkundige van CB of het zou kunnen dat ik PPD had, omdat ik maar blééf huilen, en zij vroeg toen of ik van mijn kind hield (JA) en of ik dat ook voelde (JA), waarop zij stelde dat ik geen PPD kon hebben, want dan zou ik dat niet voelen.
Nu weet ik wel beter, dat is maar 1 van de vele symptomen die je kan hebben bij een PPD. Ik had de andere kant; zo veel voelen dat ik juist heel angstig en overbezorgd raakte. Mijn psycholoog viel bijna van haar stoel van verbazing toen ze hoorde dat de verpleegkundige die 'diagnose' zo gesteld had; niet alleen is ze daar niet toe bevoegd, ze had ook mijn signaal moeten oppikken en me door moeten verwijzen. Maar ja, dat is mosterd. Het is niet gebeurd, en dat is heel erg jammer.
En inderdaad, er zit een wezenlijk verschil tussen adoptie en pleegzorg.
Ik neig zelf naar adoptie, omdat ik in feite een tweede kind wil, maar niet zelf durf / kan verwekken/baren.
Mede omdat een geadopteerd kind echt jouw kind wordt; ik weet niet of ik sterk genoeg in mijn schoenen zou staan voor pleegzorg (weer afscheid nemen, altijd de kans dat het kind weer terug gaat naar eigen ouders, wat natuurlijk in het belang van het kind goed is!! maar ik weet niet of ik dat verdriet van het afscheid aan zou kunnen, heel eerlijk gezegd)
Maar over adoptie lees en hoor je ook zo veel, waardoor bij mij de twijfel toeslaat;... je leest verhalen over dat kinderen weg gehaald worden waar ze eigenlijk gewenst waren, etc. dat je weer bang wordt, dat je een kind uit zijn eigen vertrouwde omgeving los rukt terwijl het daar wel gewenst was...
Uiteraard ook zeer positieve verhalen / documentaires over adoptie gelezen / gezien...
Tja, het is inderdaad eerst herstellen en dan pas verder kijken. Maar informeren kan natuurlijk nooit kwaad, toch?
maandag 16 april 2012 10:12
Wat een verschrikkelijke zwangerschap, bevalling en nasleep heb jij gehad zeg!
Maar als ik je verhaal lees komt dat voornamelijk door de nare bevalling en doordat dat je depressie niet op tijd is herkend en behandeld.
In jouw geval zou ik (als je een volgende zwangerschap toch zou overwegen) van tevoren met de gynaecoloog afspreken dat je een keizersnee krijgt. Aangezien je klachten en een trauma hebt overgehouden van je eerste bevalling lijkt me dat een zeer legitieme wens! (En ik ben heel erg voor een natuurlijke thuisbevalling dus dat zegt wel wat )
Je depressie heeft zo veel impact gehad omdat hij veel te lang onbehandeld is gebleven. Daar zitten jullie nu natuurlijk veel meer bovenop zodat dat een volgende keer niet gebeurt. De kans is natuurlijk ook groot dat je geen PPD krijgt de volgende keer!
Geef het nog eens een jaar en verwerk deze depressie. Daarna kun je altijd nog besluiten voor adoptie of pleegzorg, want ik denk dat je motieven om dat te doen momenteel niet zuiver zijn.
EDIT: ik lees net dat je dit advies niet wilde. Ik laat het toch maar staan, het is ook een beetje raar om het te verwijderen
maandag 16 april 2012 11:10
@cellista
hihi, dat geeft niet hoor
Naast het feit dat ik deze depressie moet verwerken, heeft iets me altijd al erg aangetrokken tot adoptie. Vroeger zei ik al; ik krijg één kind zelf en een kind zal ik niet van mezelf krijgen maar wel opvoeden. Heel vreemd want als kind zei ik dat al, volgens mijn ouders. Misschien heb ik een vooruitziende blik gehad
hihi, dat geeft niet hoor
Naast het feit dat ik deze depressie moet verwerken, heeft iets me altijd al erg aangetrokken tot adoptie. Vroeger zei ik al; ik krijg één kind zelf en een kind zal ik niet van mezelf krijgen maar wel opvoeden. Heel vreemd want als kind zei ik dat al, volgens mijn ouders. Misschien heb ik een vooruitziende blik gehad
maandag 16 april 2012 13:17
Bangemama, zoals anderen al zeggen: adoptie en pleegzorg zijn twee totaal verschillende dingen. Adoptie is gezinsvorming (je krijgt een kind, voor altijd), pleegzorg is hulpverlening (je zorgt tijdelijk voor een kind).
Mocht je adoptie overwegen, dan zou ik je aanraden om je nu wel vast in te schrijven. Voordat je überhaupt in aanmerking komt voor het volgen van de cursus, ben je zo een jaar verder. Het traject daarna duurt ook al snel een half jaar tot een jaar. Tijd zat om je depressie te verwerken.
Verder weet ik niet of jullie veel spaargeld hebben? Adopteren kost veel geld.
Over het mentale proces kan ik je niet adviseren. Bij ons komt er ook geen tweede, ook om zowel lichamelijke als psychische redenen. Mijn ervaring in het verwerkingsproces is dat dit een heel individueel proces is, waarbij de enige met wie je overeenstemming moet zien te vinden, je partner is. Veel sterkte, want dit is niet makkelijk.
Mocht je adoptie overwegen, dan zou ik je aanraden om je nu wel vast in te schrijven. Voordat je überhaupt in aanmerking komt voor het volgen van de cursus, ben je zo een jaar verder. Het traject daarna duurt ook al snel een half jaar tot een jaar. Tijd zat om je depressie te verwerken.
Verder weet ik niet of jullie veel spaargeld hebben? Adopteren kost veel geld.
Over het mentale proces kan ik je niet adviseren. Bij ons komt er ook geen tweede, ook om zowel lichamelijke als psychische redenen. Mijn ervaring in het verwerkingsproces is dat dit een heel individueel proces is, waarbij de enige met wie je overeenstemming moet zien te vinden, je partner is. Veel sterkte, want dit is niet makkelijk.
maandag 16 april 2012 13:27
Het enige dat ik weet, is dat ik een echtpaar ken die geen kinderen van zichzelf hebben. Ik denk dat dat niet tot de mogelijkheid behoorde. Nu hebben ze 4 pleegkinderen en daar zijn ze zo gek op, dat je niet eens het woord "pleeg" mag noemen. Ze zijn gewoon eigen voor die mensen. Het waren nog piepjonge kinderen toen ze daar kwamen en de ouder kind relatie lijkt me heel goed en mooi.
Dus binnen pleegzorg zijn er meerdere mogelijkheden. Je beschikbaar stellen voor heel jonge kinderen, of ook oudere kinderen, voor korte periode, of voor periode tot volwassenheid.
Ik vind dat mensen als pleegouder ontzettend mooi werk doen. Ze trekken iets recht dat anderen kapot hebben gemaakt. Want een kind wordt niet voor niets bij ouders weggehaald. Dan moet er wel heel wat gebeurd zijn. En er is vraag naar pleegouders.
Als deze wens er al zo lang in zit bij jou, denk ik dat er nu een goede reden bij gekomen is om het te gaan doen. Ook omwille van je kind, dat dan niet alleen hoeft op te groeien.
Misschien zou ik dit niet moeten zeggen, maar ik vind dat je er voor moet gaan.
En dat zeg ik, iemand die zelf geen kinderwens en dus ook geen kinderen heeft.
Dus binnen pleegzorg zijn er meerdere mogelijkheden. Je beschikbaar stellen voor heel jonge kinderen, of ook oudere kinderen, voor korte periode, of voor periode tot volwassenheid.
Ik vind dat mensen als pleegouder ontzettend mooi werk doen. Ze trekken iets recht dat anderen kapot hebben gemaakt. Want een kind wordt niet voor niets bij ouders weggehaald. Dan moet er wel heel wat gebeurd zijn. En er is vraag naar pleegouders.
Als deze wens er al zo lang in zit bij jou, denk ik dat er nu een goede reden bij gekomen is om het te gaan doen. Ook omwille van je kind, dat dan niet alleen hoeft op te groeien.
Misschien zou ik dit niet moeten zeggen, maar ik vind dat je er voor moet gaan.
En dat zeg ik, iemand die zelf geen kinderwens en dus ook geen kinderen heeft.
maandag 16 april 2012 13:42
Tuurlijk zijn er binnen pleegzorg verschillende mogelijkheden, van lang tot kort, van jong tot oud. Maar de basis van pleegzorg is dat het niet je eigen kind is waar je voor zorgt. Er is altijd een voogd bij betrokken, je krijgt nooit gezag over je kind, er is altijd bemoeienis met je gezin en wettelijk gezien wordt het nooit je eigen kind (wat bijvoorbeeld bij erven of schenken ongelijkheid kan geven ten opzichte van biologische of geadopteerde kinderen). In de meeste gevallen blijven er ook altijd biologische ouders op de achtergrond betrokken, waarbij in principe het uitgangspunt is dat de biologische ouders ook ooit weer de zorg over hun eigen kinderen terug krijgen.
Niks ten nadele van pleegzorg verder, maar pleegzorg is géén gezinsvorming. Pleegzorg is precies wat het zegt te zijn: pleegzorg. Je zorgt voor een kind, meer niet. Bij adoptie héb je een kind.
Afhankelijk van waar je zelf naar op zoek bent, kan dat een essentieel verschil uitmaken. Als je op zoek bent naar gezinsvorming en je stapt met dat idee het pleegzorg-traject in, dan zul je teleurgesteld worden. Het is ècht iets anders namelijk.
Niks ten nadele van pleegzorg verder, maar pleegzorg is géén gezinsvorming. Pleegzorg is precies wat het zegt te zijn: pleegzorg. Je zorgt voor een kind, meer niet. Bij adoptie héb je een kind.
Afhankelijk van waar je zelf naar op zoek bent, kan dat een essentieel verschil uitmaken. Als je op zoek bent naar gezinsvorming en je stapt met dat idee het pleegzorg-traject in, dan zul je teleurgesteld worden. Het is ècht iets anders namelijk.
