Kinderen
alle pijlers
peuter erg bang voor groepen mensen, en psz of creche
vrijdag 1 augustus 2014 22:51
Hoi
Ik heb me speciaal geregistreerd zodat ik een bericht hier kan plaatsen met de hoop dat er andere moeders zijn die dit herkennen en mij tips kunnen geven.
Ik heb een dochter die net drie is geworden, ze is vanaf kleins af aan al bang in groepen, voor heel veel mannen (ook familie en goede vrienden). Mijn man en ik zitten bv in een vriendengroep die ze al van kleins af aan ziet, maar ze blijft bang als we een verjaardag hebben of bij elkaar zijn, ze wil dan heel lang bij ons blijven staan, of klampt zich vast terwijl in deze groep kinderen zitten van haar leeftijd waar ze helemaal mee op is gegroeid. Na een poos duurt ze te gaan spelen en heeft ze schik. na mijn zwangerschapsverlof ben ik gaan werken en is ze altijd bij mijn schoonzus en bij mijn ouders geweest, daar voelt ze zich vertrouwt en is niet bang, maar bij familie die ze wat minder vaak ziet blijft ze bang en kan ik haar ook niet brengen voor oppas. Toen ze 2 ben ik begonnen op psz maar daar is ze weer vanaf gegaan omdat ik haar elke x moest ophalen omdat ze al die tijd panisch aan het huilen was en gillen en de juf mij opbelde dat het echt niet ging. En dan ben ik er nog bij gebleven een tijdje en alles geprobeerd. Ik vindt het zo langzamerhand heel lastig worden omdat ze als ze 4 is ook naar school moet en ik weet niet hoe ze dit gaat doen en hoe ik haar hier op voor kan bereiden. Ik heb haar al geprobeerd naar familie of vrienden te brengen die ze minder vaak ziet zodat ze daar aan kan wennen dat ik weg ga en haar weer ophaal, maar dat gaat dus echt niet en daar wordt ze alleen maar banger van met als gevolg dat ze thuis ook zich nog meer aan mij vastplakt en zelfs papa haar dan niet af kan leiden.
Een heel verhaal maar dan weten jullie wat er speelt. Ik hoop dat er wat reacties of tips op komen.
Ik heb me speciaal geregistreerd zodat ik een bericht hier kan plaatsen met de hoop dat er andere moeders zijn die dit herkennen en mij tips kunnen geven.
Ik heb een dochter die net drie is geworden, ze is vanaf kleins af aan al bang in groepen, voor heel veel mannen (ook familie en goede vrienden). Mijn man en ik zitten bv in een vriendengroep die ze al van kleins af aan ziet, maar ze blijft bang als we een verjaardag hebben of bij elkaar zijn, ze wil dan heel lang bij ons blijven staan, of klampt zich vast terwijl in deze groep kinderen zitten van haar leeftijd waar ze helemaal mee op is gegroeid. Na een poos duurt ze te gaan spelen en heeft ze schik. na mijn zwangerschapsverlof ben ik gaan werken en is ze altijd bij mijn schoonzus en bij mijn ouders geweest, daar voelt ze zich vertrouwt en is niet bang, maar bij familie die ze wat minder vaak ziet blijft ze bang en kan ik haar ook niet brengen voor oppas. Toen ze 2 ben ik begonnen op psz maar daar is ze weer vanaf gegaan omdat ik haar elke x moest ophalen omdat ze al die tijd panisch aan het huilen was en gillen en de juf mij opbelde dat het echt niet ging. En dan ben ik er nog bij gebleven een tijdje en alles geprobeerd. Ik vindt het zo langzamerhand heel lastig worden omdat ze als ze 4 is ook naar school moet en ik weet niet hoe ze dit gaat doen en hoe ik haar hier op voor kan bereiden. Ik heb haar al geprobeerd naar familie of vrienden te brengen die ze minder vaak ziet zodat ze daar aan kan wennen dat ik weg ga en haar weer ophaal, maar dat gaat dus echt niet en daar wordt ze alleen maar banger van met als gevolg dat ze thuis ook zich nog meer aan mij vastplakt en zelfs papa haar dan niet af kan leiden.
Een heel verhaal maar dan weten jullie wat er speelt. Ik hoop dat er wat reacties of tips op komen.
vrijdag 1 augustus 2014 22:57
vrijdag 1 augustus 2014 23:08
echt bang, en ze lijkt steeds banger te worden. Ze zegt dan dat ze naar huis wil, huilt en wil dan niks op dat moment. Als we vragen aan haar waarom ze het niet leuk vindt, dan zegt ze alleen maar :ik wil naar huis en ik vind het niet leuk hier, ik wil bij mama blijven..
Dat met verjaardagen of groepen vindt ik niet zo erg, dan blijft ze maar lekker bij ons en ontdooit vanzelf. Maar dan ben ik of mijn man er nog bij. Met psz of creche van de kerk is tot nu toe de ervaring dat ze het niet wil zonder ons. Ook al geprobeerd met erbij blijven, eventjes weggaan, 4 keer erbij gebleven maar niks helpt dan. En eerlijk gezegd voel ik me dan wel eens gesfrusteerd omdat ze zo panisch doet terwijl ze thuis de oren van mijn hoofd kletst en super bijdehand is.
Dat met verjaardagen of groepen vindt ik niet zo erg, dan blijft ze maar lekker bij ons en ontdooit vanzelf. Maar dan ben ik of mijn man er nog bij. Met psz of creche van de kerk is tot nu toe de ervaring dat ze het niet wil zonder ons. Ook al geprobeerd met erbij blijven, eventjes weggaan, 4 keer erbij gebleven maar niks helpt dan. En eerlijk gezegd voel ik me dan wel eens gesfrusteerd omdat ze zo panisch doet terwijl ze thuis de oren van mijn hoofd kletst en super bijdehand is.
vrijdag 1 augustus 2014 23:22
Mijn kinderen zijn met vlagen compleet van mij afhankelijk. Maar gaan wel die dagen naar kdv.
Als ze panisch wordt maar uiteindelijk wel tot rust, dan zou ik bij de crèche van de kerk oefenen. Eerst heel vaak erbij blijven. Niet zonder te zeggen weg gaan. Elke keer positieve punten benoemen. Zeggen dat ze het moet leren. Mijn bijna vierjarige is in een jaar tijd echt heel veel veranderd. Nu kan ik over dat soort dingen gesprekjes voeren. Soms weet hij het zelf niet te benoemen, kiest hij uit de opties die ik noem, of niks als ik het niet raden kan.
Bouw aan haar zelfvertrouwen.
Als ze panisch wordt maar uiteindelijk wel tot rust, dan zou ik bij de crèche van de kerk oefenen. Eerst heel vaak erbij blijven. Niet zonder te zeggen weg gaan. Elke keer positieve punten benoemen. Zeggen dat ze het moet leren. Mijn bijna vierjarige is in een jaar tijd echt heel veel veranderd. Nu kan ik over dat soort dingen gesprekjes voeren. Soms weet hij het zelf niet te benoemen, kiest hij uit de opties die ik noem, of niks als ik het niet raden kan.
Bouw aan haar zelfvertrouwen.
vrijdag 1 augustus 2014 23:56
Is het niet een vorm van eenkennigheid?
Hier heeft dochter er ook last van maar die is 6 maanden. Over het algemeen als ik of man erbij blijven gaat het in groepen goed.
Gelezen dat je haar wel moet laten wennen maar niet moet forceren. Eenkennigheid is bang zijn voor onbekende situaties. Forceer je dat dan groeit de angst en neemt de eenkennigheid toe.
Maar ja ze moet ook naar school dus hoe kan je dat uitbouwen?
Ik zou advies inwinnen bij het consultatiebureau of pedagogisch werker.
Hier heeft dochter er ook last van maar die is 6 maanden. Over het algemeen als ik of man erbij blijven gaat het in groepen goed.
Gelezen dat je haar wel moet laten wennen maar niet moet forceren. Eenkennigheid is bang zijn voor onbekende situaties. Forceer je dat dan groeit de angst en neemt de eenkennigheid toe.
Maar ja ze moet ook naar school dus hoe kan je dat uitbouwen?
Ik zou advies inwinnen bij het consultatiebureau of pedagogisch werker.
zaterdag 2 augustus 2014 00:21
Herkenbaar! Mijn zoontje van inmiddels 4.5 jaar heeft dit ook gehad. Hij moest 2dagen per week naar de creche. De overgang van de babygroep (waar hij zat vanaf 3 maanden) naar de peutergroep was een ramp. Hij was bang en kon niet wennen. Elke keer was het huilen bij het wegbrengen. Gelukkig waren de leidsters erg begripvol en geduldig. Zij gaven aan dat het tijd nodig had en het afscheid kort moest houden.(hoe moeilijk ik het ook vond). Na een tijd ging het steeds. Op vistite heeft het ook 3.5 jaar geduurd dat mijn zoontje niet meer vastklampend op schoot zat. Hij is nog steeds verlegen, maar meestal duurt het een half uur voordat hij ontdooid is. Prima, iedereen is anders. Op de basisschool gaat het vanaf het begin goed. Dus het kan allemaal goed komen. Belangrijk is volhouden en geduld hebben, en het afscheid kort houden, zeggen dat papa of mama moeten werken en over een paar uurtjes er weer zijn. Succes het komt goed
zaterdag 2 augustus 2014 04:53
Ze is net drie geworden schrijf je. Dan zou ik nu nog niet gaan stressen over de basisschool. Er kan een hoop veranderen in een jaar en met vier zijn ze nog niet eens leerplichtig.
Hebben jullie weleens een tijdje consequent doorgezet? Nu lijkt het of je altijd weer komt halen omdat het niet gaat. Is het echt nodig dat ze naar de psz gaat? Misschien is ze er 'gewoon' nog niet aan toe?
Hebben jullie weleens een tijdje consequent doorgezet? Nu lijkt het of je altijd weer komt halen omdat het niet gaat. Is het echt nodig dat ze naar de psz gaat? Misschien is ze er 'gewoon' nog niet aan toe?
zaterdag 2 augustus 2014 07:08
Mijn zoontje is ook wat angstig, wel minder erg als jouw dochter. Op verjaardagen blijft hij alleen maar op schoot zitten, maar hij is wel rustig, geen paniek of huilen. Met 2 jaar hebben we hem naar de psz laten gaan maar dat ging ging niet. Daar bleef hij huilen en vervolgens was hij de hele week thuis aan me vastgeplakt. Met ruim 2,5 weer geprobeerd en toen ging het wel. Hij is niet zo vrij als andere kindjes, heeft moeite met de grote groep (16 kindjes), staat regelmatig naast de juf te kijken ipv mee te doen. Ik maak me ook wel een beetje zorgen om de basisschool. Ik hoop dat hij een fijne juf krijgt die ziet hoe hij in elkaar steekt. Ik zou met je dochter weer gaan oefenen op de psz. Wij hadden een boekje van bobbi over de psz, die vond mijn zoontje erg leuk. Misschien helpt dat ook wat.
zaterdag 2 augustus 2014 07:19
Pucker, jouw verhaal kon het mijne zijn. Ook mijn zoon was zo op die leeftijd, enorm de kat uit de boom kijkend.
We hebben hem nooit gepusht, wel gestimuleerd in nieuwe/ enge dingen.
Ook is het belangrijk z'n angst niet te bevestigen.
Inmiddels is m'n zoon uitgegroeid tot een stabiele, zelfverzekerde jongen van 14. Is helemaal goed gekomen.
We hebben hem nooit gepusht, wel gestimuleerd in nieuwe/ enge dingen.
Ook is het belangrijk z'n angst niet te bevestigen.
Inmiddels is m'n zoon uitgegroeid tot een stabiele, zelfverzekerde jongen van 14. Is helemaal goed gekomen.
zaterdag 2 augustus 2014 08:16
Onze oudste van 3,5 heeft er ook last van. Hier helpt het om haar goed voor te bereiden waar we naar toe gaan en wie er komen. Dat kan dus ook zijn mensen of kinderen die ze niet kent. Verder helpt het bij haar niet om te pushen om mee te spelen maar haar even te ontdooien. Het belangrijkste is bij haar de erkenning van haar gevoelens. Zij vind het eng/spannend en dat mag ook. Ik zeg dat dan ook en ook dat het niet erg is dat ze het spannend vind.
Tot drie was het een drama als er een nieuwe juf op het kdv kwam. Op de peuterspeelzaal verbonden aan het kdv heeft ze het de eerste maanden wel lastig gehad. De laatste maanden heeft ze een enorme groei doorgemaakt en gaat het een stuk beter. Ze is losgekomen op de psz en speelt ze in de speeltuin soms zelfs even met kinderen die ze niet kent.
Ze zal nooit een haantje de voorste worden, maar het gaat nu veel beter dan een half jaar geleden.
Tot drie was het een drama als er een nieuwe juf op het kdv kwam. Op de peuterspeelzaal verbonden aan het kdv heeft ze het de eerste maanden wel lastig gehad. De laatste maanden heeft ze een enorme groei doorgemaakt en gaat het een stuk beter. Ze is losgekomen op de psz en speelt ze in de speeltuin soms zelfs even met kinderen die ze niet kent.
Ze zal nooit een haantje de voorste worden, maar het gaat nu veel beter dan een half jaar geleden.
zaterdag 2 augustus 2014 08:49
Wat Patra zegt. Ik was vroeger ook zo (volgens m'n moeder). Altijd mijn moeder vasthouden, niet van haar afwijken. Bang als ik niet bij haar in de buurt was. Op de crèche lieten ze me alleen op de gang staan omdat ik alleen maar huilde en ze geen raad met me wisten. Heb ik ook niet lang opgezeten.
Wat blijkt? Ik had maar 30% zicht en zag dus geen bal. Laat haar ogen maar eens nakijken! Misschien wel een hele simpele oplossing voor een (voor jou en haar) groot probleem. Een kind met slecht zicht kan niet zeggen dat ze niet zien, ze kennen namelijk niets anders.
Wat blijkt? Ik had maar 30% zicht en zag dus geen bal. Laat haar ogen maar eens nakijken! Misschien wel een hele simpele oplossing voor een (voor jou en haar) groot probleem. Een kind met slecht zicht kan niet zeggen dat ze niet zien, ze kennen namelijk niets anders.
zaterdag 2 augustus 2014 10:13
Onze dochter is ook geen fan van onbekende mensen. Nou is ze wel jonger dan jouw dochter (over twee weken wordt ze 2 jaar), maar ik moet zeggen dat ik me afvraag of ik haar over een half jaar wel naar een psz kan doen, want op dit moment kan ik me echt niet voorstellen dat ze accepteert dat ik dan weg ga en dat zij daar moet blijven. Terwijl ze thuis altijd het hoogste woord heeft en nergens bang voor is.
Het is wel zo dat onze dochter haar eerste jaar veel in het ziekenhuis heeft gelegen en vervelende onderzoeken heeft moeten ondergaan en dus geconfronteerd werd met onbekende mensen die onprettige dingen met haar moesten doen. Ik heb het vermoeden dat haar eenkennigheid daar (in ieder geval deels) mee te maken heeft. Is er wellicht in het leven van jouw dochter iets gebeurd waardoor ze het niet op onbekenden heeft?
Overigens schijn ik als klein kind ook zo geweest te zijn, heeft mijn moeder me weleens verteld. Ik was echt ziekelijk verlegen, altijd schuilen achter de benen van mijn ouders enzo. Schijnbaar hebben mijn ouders me van het kinderdagverblijf af moeten halen omdat ik de hele dag alleen maar hysterisch stond te huilen. De leidsters hebben op een gegeven moment gezegd dat het gewoon niet ging met mij daar. Uiteindelijk op de basisschool ging het prima. Ik was ook daar wel verlegen, maar ik had gewoon vriendinnetjes en heb toen nooit meer een probleem gemaakt als mijn ouders me weg brachten. Dus het kan ook zomaar ineens weer veranderen als ze wat ouder wordt.
Jouw dochter is net drie jaar, dus ze heeft nog een heel jaar om zich te ontwikkelen en wat minder bang te worden. Ik zou me echt goed kunnen voorstellen dat het tegen de tijd dat ze vier is best een stuk veranderd kan zijn. Misschien is het een optie om een paar keer de hele tijd bij haar te blijven als ze naar de psz gaat? En je dan iedere keer een beetje meer terug te trekken? Dus bijvoorbeeld de eerste keer steeds naast haar blijven zitten en wat meespelen, daarna alleen maar achteraf in het lokaal gaan zitten en verder niks doen, de volgende keer een blokje om gaan lopen en dan terug komen en zo steeds een stapje verder. Wellicht dat dat de transitie gemakkelijker voor haar maakt.
Het is wel zo dat onze dochter haar eerste jaar veel in het ziekenhuis heeft gelegen en vervelende onderzoeken heeft moeten ondergaan en dus geconfronteerd werd met onbekende mensen die onprettige dingen met haar moesten doen. Ik heb het vermoeden dat haar eenkennigheid daar (in ieder geval deels) mee te maken heeft. Is er wellicht in het leven van jouw dochter iets gebeurd waardoor ze het niet op onbekenden heeft?
Overigens schijn ik als klein kind ook zo geweest te zijn, heeft mijn moeder me weleens verteld. Ik was echt ziekelijk verlegen, altijd schuilen achter de benen van mijn ouders enzo. Schijnbaar hebben mijn ouders me van het kinderdagverblijf af moeten halen omdat ik de hele dag alleen maar hysterisch stond te huilen. De leidsters hebben op een gegeven moment gezegd dat het gewoon niet ging met mij daar. Uiteindelijk op de basisschool ging het prima. Ik was ook daar wel verlegen, maar ik had gewoon vriendinnetjes en heb toen nooit meer een probleem gemaakt als mijn ouders me weg brachten. Dus het kan ook zomaar ineens weer veranderen als ze wat ouder wordt.
Jouw dochter is net drie jaar, dus ze heeft nog een heel jaar om zich te ontwikkelen en wat minder bang te worden. Ik zou me echt goed kunnen voorstellen dat het tegen de tijd dat ze vier is best een stuk veranderd kan zijn. Misschien is het een optie om een paar keer de hele tijd bij haar te blijven als ze naar de psz gaat? En je dan iedere keer een beetje meer terug te trekken? Dus bijvoorbeeld de eerste keer steeds naast haar blijven zitten en wat meespelen, daarna alleen maar achteraf in het lokaal gaan zitten en verder niks doen, de volgende keer een blokje om gaan lopen en dan terug komen en zo steeds een stapje verder. Wellicht dat dat de transitie gemakkelijker voor haar maakt.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
zaterdag 2 augustus 2014 10:42
Wat fijn al die reacties!!Met haar ogen is volgens mij niks mis .ze ziet de kleinste dingen of vliegtuigen hoog in de lucht. Ze is van de psz af gegaan omdat de juf zelf ook aangaf dat het zo niet ging werken. En ja ook wij denken dat het ook een spelletje kan zijn van haar maar hoe dan ook het blijft feit dat ze panisch is als we weggegaan ,ze trapt en gilt en is helemaal over de rooie..maar thuis zegt ze dan weer..mama ik moest huilen he ..traantjes hier. Ik heb me al vaker voorgenomen om gewoon haar te laten huilen en dan moet ze maar leren dat we niet elke X op komen draven.maar als dat langer dan uur duurt dan vindt ik dat te ver gaan. Psz had ik heel rustig opgebouwd. eerst hele tijd er bij blijven daarna 10 min weg en lgende X nog wat langer maar blijft bang.. Ik weet dat het nog jaar duurt voor het school begint.maar een jaar geleden dacht k dat ze in een jaar wel iets zou loskomen hiermee maar het wordt niet beter. Daarom wil ik in dit jaar er iets aan doen om haar te helpen en voor te bereiden. Et is niks traumatisch gebeurd ze heeft er alleen een broertje bij die nu 1,5 is maar dat staat hier los van.
zaterdag 2 augustus 2014 10:57
Ik zou haar niet proberen te dwingen naar die psz te gaan als ze er zelf zo van overstuur raakt. Dat is toch voor niemand goed? Zelfs als ze jullie probeert te 'bespelen' (wat ik overigens niet echt geloof, hoor), dan vindt ze die psz blijkbaar toch gewoon niet echt leuk. Wat mij betreft is het niet nodig om een klein kind totaal over de rooie te laten gaan, omdat ze er maar aan moet wennen. Ik denk niet dat dat haar veel positiefs oplevert. En hoezo moet ze eigenlijk naar de psz? Ze is nog erg klein en over een jaar is het over met het 'flierefluiten' en moet ze sowieso naar school. Ik zou ervoor kiezen om haar dan nu nog een tijdje thuis te houden als het iedere keer zo'n drama wordt. De psz is niet verplicht, er zijn genoeg kinderen die op de basisschool beginnen zonder eerst naar een psz te zijn geweest.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg voor de psz en denk ook dat het voor de ontwikkeling van een kind goed kan zijn en dat het bijdraagt aan het vergemakkelijken van de transitie naar de basisschool. En dat het voor de meeste kinderen bovendien gewoon erg leuk is. Maar als het voor iedereen alleen maar ellende oplevert, dan zou ik het (in ieder geval voorlopig) laten zitten. Misschien trekt ze het over een half jaar wel en dan kan ze nog steeds een paar maanden naar de psz. Of gewoon niet en dan begint ze over een jaar op de basisschool.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg voor de psz en denk ook dat het voor de ontwikkeling van een kind goed kan zijn en dat het bijdraagt aan het vergemakkelijken van de transitie naar de basisschool. En dat het voor de meeste kinderen bovendien gewoon erg leuk is. Maar als het voor iedereen alleen maar ellende oplevert, dan zou ik het (in ieder geval voorlopig) laten zitten. Misschien trekt ze het over een half jaar wel en dan kan ze nog steeds een paar maanden naar de psz. Of gewoon niet en dan begint ze over een jaar op de basisschool.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
zaterdag 2 augustus 2014 11:50
@chryssa ze zit inmiddels ook al lang niet meer op psz hoor. Ik heb haar er idd toen afgehaald en probeer het nu op wat vrijblijvender manieren. Zoals crèche v kerk.maar bij haar werkt het niet om te forceren ik ben alleen op zoek naar een manier hoe ik haar v die angst af kan helpen. Nu kan ik er nog aan werken voordat ze straks naar school moet.
zaterdag 2 augustus 2014 11:58
Ik zou inderdaad proberen om haar af en toe eens in een vrijblijvend speelgroepje te zetten, kijken of dat op termijn wel lukt. Misschien een keertje spelen bij een vriendin/familielid met kinderen en dan zelf een uurtje weg gaan. Zulke dingen. Wie weet went ze er dan makkelijker aan dat ze soms zonder haar ouders is en dat dat oke is.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
