Bang voor de dood

03-09-2007 22:05 20 berichten
Alle reacties Link kopieren
Sinds begin dit jaar ben ik ineens bang voor de dood.

Eerst dacht ik er ook weleens aan, maar sinds mijn oom onverwachts op 52 jarige leeftijd aan een hartstilstand is overleden, ben ik er steeds meer mee bezig.

Ben heel bang om mijn ouders te verliezen. Mijn vriend, mijn schoonouders.....pok mijn kat.

Als ik van andere mensen dingen hoor over mensen die zijn overleden word ik daar helemaal akelig van. Lijkt wel of er steeds meer mensen plotseling overlijden en de leeftijd maakt niet meer uit.

Of je krijgt ineens te horen dat je nog maar een paar maanden te leven hebt, bah!



Ik ben wat minder bezig met mijn eigen dood, maar ook dat speelt weleens.



Wie heeft dit ook, of wie heeft er tips om hier mee om te gaan?
Alle reacties Link kopieren
Pff moeilijk hoor. Ik ben zelf ook vreselijk bang voor de dood, maar dan wel mijn eigen dood. Ik heb steeds terugkerende nachtmerries, waarin ik sterf. Vreselijk. Ik doe er ook een therapie voor, die vooral is gericht op het focussen op het hier en nu. Klinkt een beetje ongrijpbaar, maar je hebt daar allerlei oefeningen voor. Die doe je op het moment dat je merkt, dat je je in die angst voor iets onwerkelijks verliest. Bij jou klinkt het echter alsof het niet echt de angst voor de dood zélf is, maar meer om belangrijke personen om je heen te verliezen. Ook daar zijn oefeningen voor, teksten die je kunt lezen. Ze gaan vooral over acceptatie en het kunnen berusten in bepaalde situaties. Het neemt misschien je angst niet weg, maar je leert beter met je emoties om te gaan, doordat je je er steeds weer van bewust maakt, dat jouw zorgen helemaal niks veranderen aan het feit dat iemand: doodgaat/ bij je weggaat / niet meer van je houdt / etc. etc.

Als het je interesseert kan ik je wel een paar tips geven, boeken of teksten, waar je iets aan zou kunnen hebben.
Alle reacties Link kopieren
Heb ik ook. Zowel voor mijn eigen dood als die van de mensen waar ik veel van hou. Ik kan soms in tranen uitbarsten als ik er alleen maar aan denk dat mijn vriend er op een dag niet meer is. Ben onlangs mijn schoonvader verloren, dat speelt ook wel een rol denk ik. De gedachte dat ik op een dag dood ga en niet weet wat er dan gebeurt....DOODeng @-( ...Ik ben heel rationeel ingesteld, dus met de beste wil van de wereld lukt het me niet om in hemels of reincarnatie te geloven. Ik zou het best makkelijk vinden, houvast aan zo'n idee. Maarja... Intussen besef ik me dat ik niets zeker weet, dat niemand dat weet, dat ik er ook niet achter kom. Gaat het licht uit? Houdt het op? En hoe voelt dat ophouden dan? Ik wou dat er iemand was die het me kon vertellen....dan was het misschien minder eng.



Maarja, het is zo zonde om heel je leven te verzieken met de angst om wat komen gaat. Ik weet wat ik hier heb, nu. Laat ik daar maar van genieten.
Alle reacties Link kopieren
Hi Mariska,



Om maar even een oud spreekwoord van stal te halen:

'men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest'



Natuurlijk is het vreselijk als iemand je plotseling komt te ontvallen en ik heb zulke gedachten ook gehad. Wat als mijn ouders er niet meer zijn, of mijn vriend/ vriendinnen iets overkomt.... Totdat één van mijn beste vriendinnen ineens daadwerkelijk kwam te overlijden aan kanker (27 jaar jong). Eerst kwam de klap uiteraard, daarna woede en daarna het besef dat als het gebeurt, je veel sterker en rationeler blijkt dan dat je ooit voor mogelijk hield.



De dood is nu eenmaal de sterkste macht en daarvan wint niemand het. Dat is trouwens maar goed ook, want wie wil nu het eeuwige leven hebben ? Ik moet er niet aan denken...Mijn opa zei met 82 jaar, 'ik heb het nou wel gezien'...Niet lang daarna overleed hij en iedereen in de familie (mezelf inclusief) kon daar vrede mee hebben.



Leef je leven, maak plezier en als je tijd is gekomen dan is, dan kun je niet anders dan je daarbij neerleggen.
Alle reacties Link kopieren
Vaak denken mensen aan de dood als een geliefde is overleden. je kan de dood niet voorkomen. Als het iemands tijd is dan is het iemands tijd. je kan dit je leven verder laten beinvloeden door niets te doen dan aan de dood te denken.of je kan uit jullie leven halen wat je wil. Plezier maken. memories maken voor nabestaanden zullen alleen bestaan uit dingen die jullie allen hebben ondernomen.Die dingen worden vaak naar voren gehaald als je terug denkt aan iemand die overleden zijn. Wil jij herdacht worden als iemand die alleen aan de dood heeft gedacht???? Dat geloof ik niet. Dus LEEF ga er op uit met familie en maak memories waar nog lang over gepraat en gelachen kan worden.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben ook vreselijk bang voor de dood, niet zozeer mijn eigen maar vooral die van mijn ouders en zusje.

Als ik terug kijk op mijn leven ( 10 jaar geleden was ik nog een kind) dan besef ik me hoe snel alles gaat. Wanneer ik denk dat de volgende 10 jaar net zo snel gaan, vraag ik me af wie er dan nog zijn, of mijn grootste angsten dan al zijn uitgekomen.

Dan hoor ik weer de verhalen, plotseling overleden, na een moeizame strijd toch overleden, na een ongeval overleden. Vroeger dacht ik altijd dat ik me zorgen moest gaan maken wanneer iemand een jaar of 80 / 90 zou zijn.. Nu besef ik dat dit helemaal niet waar is en dat het elk moment gebeurd kan zijn.

Ik weet van mezelf dat ik er te veel bij nadenk en dat het niet goed is, maar ik kan er niets aan doen.
Alle reacties Link kopieren
zolang ik het me kan heugen ben ik al bang voor de dood. Dit doordat ik als klein kind een vriendje (vermoed ik) had die ineens dood gevonden werd , hij was met zijn oma bij een recreatieplas, s morgens had hij al angstig aan zijn oma verteld dat zijn hartje niet meer klopte. Oma heeft gezegd, dat kan niet hoor hij doet het nog goed. S middags is hij aan de kant van het water gevonden overleden. Sindsdien kon ik pas slapen als ik mijn hart voelde kloppen in mijn slaap. Dat is eigenlijk nooit overgegaan. De reden van de angsten echter wel.



Nadat mijn zus op 27 jarige leeftijd onverwacht overleed en een kind achter liet heb ik gezien wat voor verdriet dat veroorzaakt. Haar zoontje is in een pleeggezin terecht gekomen, familie contacten hebben we verder niet Mijn grootste angst als alleenstaande ouder is dat mijn meisjes hetzelfde zal overkomen.



Hart en vaat ziekten komen veel voor in onze familie, daarom extra angst en een keer per jaar medische controles. Maar heeeeel vaak slaat de angst me om het hart. BAH.
Ik was vroeger bang voor de dood, sinds het overlijden van mijn moeder niet meer. Heb er heel dichtbij gestaan, en vond het opeens niet meer eng. Vreselijk om mijn moeder te verliezen, maar toen ik haar zag toen ze net was overleden, straalde het een soort vrede en rust uit...ik kan het niet goed omschrijven en misschien klinkt het allemaal wat raar. Wel oneerlijk was dat ze maar 52 jaar mocht worden, dat stak me nog het meest. Ik geloof ook in leven na de dood....volgens mij is er gewoon wat! Daar hou ik me ook aan vast, en dat helpt me ook niet bang te zijn voor de dood.
Alle reacties Link kopieren
Ik geloof ook wel dat er iets is na de dood, daar hou ik mij dan ook aan vast. Maar soms, en soms best vaak, slaat de twijfel toch toe... nog niemand heeft echt kunnen bewijzen dat er iets is. Misschien is het wel een zwart leeg gat, waarna ik niet eens weet wat leven is, of dat ik ooit heb bestaan. Ik vraag mezelf vaak genoeg af waar ik al was voor ik geboren werd + die duizenden jaren daarvoor... maar ja, dat zijn van die gedachten die ik krijg wanneer ik in een dipje zit of er teveel over na ga denken.

En zoals ik hier nu zit te typen he, misschien ben ik er morgen wel niet meer.. terwijl jullie allemaal gewoon weer vrolijk door te typen.. Kortom de wereld draait gewoon door, en als je er te veel bij nadenkt zoals ik soms doe, word je daar echt niet vrolijker van helaas.





Een troost heb ik voor mezelf wel kunnen vinden, er zijn mij al zoveeeeeeel mensen voor gegaan, en iedereen op deze wereld staat hetzelfde te wachten.. Ik ga dus niet alleen en ben vast en zeker ook niet de enige die zo denkt of heeft gedacht. Er is gewoon geen ontkomen aan, de een wat vroeger dan de ander helaas.
Alle reacties Link kopieren
Je kan je vanalles in je hoofd halen.Wat ik zo jammer vind is dat jullie (die bang zijn voor de dood) je leven stop zetten en niet meer genieten van de kleine dingen in het leven. mensen gaan nu eenmaal dood .Soms heel jong en soms heel oud. Zo is het nu eenmaal in het leven.je kan natuurlijk iedere dag denken van Ik sta op en wie weet ga ik dood en dan??? Je kan NU al zorgen als er iets gebeurt om te zorgen voor je kleine meid . Leg alles vast op papier . Waar je kindje eventueel naar toe gaat mocht er met jou iets gebeuren.(ziekenhuis of overlijden) mensen denken vaak aan de dood maar niet aan de dingen die dit met zich mee brengt.Als je deze zaken goed geregeld hebt (en het maakt niet uit of je 25 of 50 bent) Dan kun je leven kun je onbezorgt zijn en genieten van elk moment van je kind/man/familie.

Vraagje . Wat is inhoud van je leven als je elke dag denkt aan dood te gaan of een dierbare die mogenlijk dood kan gaan?
Alle reacties Link kopieren
TO, ik kan me voorstellen dat deze angst je leven belemmert. Vooral omdat er geen ontkomen aan is: iederéén gaat dood, de dood is democratie in optima forma. Maar, zoals Godfried Bomans zei: "Je kan maar op twee manieren leven: alsof je nooit dood gaat, en alsof je al dood bent. Een tussenweg is er niet."



Ikzelf geloof in een afterlife. Omdat het me het meest logisch lijkt, maar ook omdat dat het makkelijker maakt om met de dood om te gaan. Mocht ik ongelijk hebben omdat er niets is na de dood, dan weet ik dat tegen die tijd lekker toch niet meer. Daar kom ik dan wel achter, zonder er ooit achter te komen, zeg maar.



Zolang jij je leven in het teken laat staan van je angst voor de dood, ben je dus méér bezig met de dood dan met het leven. En dat lijkt me geen gezonde instelling. Wees blij met iedere dag dat je dierbaren om je heen zijn, en denk niet te veel aan het moment dat ze dat níet meer zijn. Dat moment komt helaas waarschijnlijk vanzelf, en dan heb je nog tijd genoeg om er bij stil te staan. Uit eigen ervaring kan ik zeggen, dat je tegen die tijd ook manieren zult vinden om er mee om te gaan: je bent sterker dan je denkt.



Leef en geniet, juist ómdat het eindig is zou je dat moeten doen!
.
Alle reacties Link kopieren
Als ik BDO (bijna dood ervaringen) lees dan kan ik er niet meer omheen dat ons leven hierna gewoon verdergaat...........

Alleen, laat ik hier teveel achter, mocht ik nu doodgaan.
Alle reacties Link kopieren
merel33 schreef op 03 september 2007 @ 22:52:

zolang ik het me kan heugen ben ik al bang voor de dood. Dit doordat ik als klein kind een vriendje (vermoed ik) had die ineens dood gevonden werd , hij was met zijn oma bij een recreatieplas, s morgens had hij al angstig aan zijn oma verteld dat zijn hartje niet meer klopte. Oma heeft gezegd, dat kan niet hoor hij doet het nog goed. S middags is hij aan de kant van het water gevonden overleden. Sindsdien kon ik pas slapen als ik mijn hart voelde kloppen in mijn slaap. Dat is eigenlijk nooit overgegaan. De reden van de angsten echter wel.



Nadat mijn zus op 27 jarige leeftijd onverwacht overleed en een kind achter liet heb ik gezien wat voor verdriet dat veroorzaakt. Haar zoontje is in een pleeggezin terecht gekomen, familie contacten hebben we verder niet Mijn grootste angst als alleenstaande ouder is dat mijn meisjes hetzelfde zal overkomen.



Hart en vaat ziekten komen veel voor in onze familie, daarom extra angst en een keer per jaar medische controles. Maar heeeeel vaak slaat de angst me om het hart. BAH.
Merel, als jij in je testament laat vastleggen naar wie je kinderen toegaan na jou/jullie dood dan kunnen ze niet in een kindertehuis geplaatst worden.
He vervelend voor je..

Ik heb eigenlijk geen tips.. behalve dat het misschien een beetje zonde is van je tijd om je zo'n zorgen te maken. Ik bedoel, als het gebeurt gebeurt het.

Heel soms denk ik er wel eens aan hoe het zou zijn om een bepaald persoon te verliezen, en dan word ik heel verdrietig, maar ik ben er niet dagelijks of wekelijks mee bezig.

Je zal inderdaad meemaken dat er steeds meer mensen doodgaan, dat hoort bij ouder worden. Daarom lijkt het altijd dat er steeds meer mensen doodgaan, maar in principe valt dat wel mee. In ieder geval gaan er minder mensen en vooral minder kinderen dood dan 100 jaar geleden.

Is het het gevoel dat je bepaalde personen zou moeten missen waar je bang voor bent? Of dat ze plots een ongeluk krijgen zonder dat je afscheid hebt kunnen nemen? Of dat ze een verschrikkelijke ziekte krijgen?

De vorm van je angst kan je ook iets vertellen over waarom je bang bent.

Nouja maak je niet te druk, zonde van je tijd. Hou je liever met het leven bezig..
Alle reacties Link kopieren
Youp van 't hek "Niemand Weet Hoe Laat Het Is"



Vannacht in m'n slaap word ik plots overvallen

straks komt een auto en die rijdt me kapot

wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?

wat zal mijn clou zijn? hoe is mijn plot?

misschien zegt de dokter: 'meneer nog twee maanden'

en word ik door een slepende ziekte gesloopt

men zegt dat dat beter is voor nabestaanden

maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt

deze dag is de eerste van de rest van mijn leven

dat denken er velen bij hun ontbijt

terwijl ik altijd denk: ik heb nog maar even

dit wordt de laatste van een prachtige tijd

dus moeten we dansen en moeten we vrijen

moeten we lachen en drinken vol vuur

lief hou me vast want nu ben ik nog bij je

tijd is toch geld dus het leven is duur

en ik merk elke dag dat ik me vergis

en dat er dan nog een uur over is.



Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven

laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind

zijn dood zal ons leven voor altijd bederven

terwijl ze misschien een hemel daar vindt

niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen

maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis

met auto's en veerboten,vliegtuigen, treinen

niemand weet hoe laat het is

is het vijf voor twaalf of net half zeven?

hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?

hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?

ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier



dus moeten we dansen en moeten we vrijen

moeten we lachen en drinken vol vuur

lief hou me vast want nu ben ik nog bij je

tijd is toch geld dus het leven is duur

en ik merk elke dag dat ik me vergis

en dat er dan nog een uur over is



Ik weet als ik later groot ben

en ook bijna dood ben

dan is al die angst niet nodig geweest

maar altijd de bangste, altijd die angsten

maakte mijn leven tot een schitterend feest

want we hebben gedanst en we hebben gevreeën

we hebben gelachen en gespeeld met het vuur

God verbood wat we allemaal deden

leef toch je leven als je allerlaatste uur
Alle reacties Link kopieren
sandra1960 schreef op 04 september 2007 @ 10:49:

Alleen, laat ik hier teveel achter, mocht ik nu doodgaan.




Zoals m'n pa ook schreef in z'n afscheidsspeech: Doodgaan is een reis die anders is dan alle andere, omdat je bagage bestaat uit wat je achterlaat in plaats van wat je meeneemt.



Beter dan dat zou ik het niet kunnen verwoorden, dus probeer ik dat ook niet.
Alle reacties Link kopieren
Mastermind. Dat is een heel mooie afscheidsspeech van je pa.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben zo rond pasen heel erg ziek geworden. (harproblemen).

Heb 2 jonge kinderen en een lieve man.

Ik heb voor dat ik in het ziekenhuis kwam wel eens gedacht dat ik dood ging.

Ik was zo benauwd. Ikdurfde niet eens te gaan slapen. Kon ik ook niet, maar ik was ook wel bang dat ik niet meer wakker zou worden.

Nu is alles weer ok met mij.

Maar een week of 4 geleden heb ik een cardioversie gehad.

Dan zetten ze je hart ff stil en brengen het dan weer opgang door middel van een stroomstoot.

http://www.mstwente.nl/thoraxcentrum/poliklinieken/cardioversie/cardioversie/cardioversie-1.jpg <(de cardioversie)

Ik denk dat ik terecht bang ben geweest. Maar nu ik weet het niet. Ik wil niet dood tenminste nu nog niet. Maar als het zover is, dan hoop ik dat ik zo rond een jaar of 90 ben. En dan in mijn slaap zal overlijden. En ik wil dan ook niet begraven worden. Maar gecremeerd. (das beter voor het milleu).
Alle reacties Link kopieren
kodak schreef op 04 september 2007 @ 17:02:

Mastermind. Dat is een heel mooie afscheidsspeech van je pa.
Dank je wel, Kodak. Daar moet ik even van slikken. Lief dat je er op reageert :flower:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven