Psyche
alle pijlers
Ik mis mijn vader
woensdag 23 juli 2014 15:43
Ik weet niet of ik dit op de goede pijler plaats..
Ik mis mijn vader, hij is nu al 11 jaar dood.
Toen ik (net) 13 was is hij binnen een week overleden aan kanker, een traumatisch gebeuren voor mij en mijn moeder en zussen.
In de jaren die volgden, werd ik depressief. Mijn moeder kon mij niet aan (vader had altijd de meer dominante rol) en ik ging als puber dan ook helemaal los. Uiteindelijk zijn mijn moeder en ik samen in therapie gegaan, om de rollen in het gezin weer duidelijk te krijgen en om hulp te hebben bij rouwverwerking. Mijn zussen wilden niet bij de therapie zijn, zij vonden dit niet nodig. Uiteindelijk heb ik alles goed kunnen verwerken.
Nu gaat het eigenlijk op rolletjes voor mij. Ik heb een baan, bijna afgestudeerd en heb een lieve vriend. Ik mis mijn vader vandaag gewoon heel erg. Ik vind het zo aanstellerig klinken, aangezien het al 11 jaar terug is, maar ik mis hem wel.
Ik zag net op tv iets voorbij komen waar een vader zijn dochter omarmt, en toen schoot ik vol. Ik heb hem nooit leren kennen als volwassenen onder elkaar, alleen van de vader/dochter rol. Ik ben vaak zo benieuwd wat hij van mij vindt nu, is hij trots, zou hij mijn vriend mogen etc etc. Ik zou willen dat ik hem soms even om raad kon vragen of gewoon kon spreken. Vandaag besef ik me opeens weer even dat dat nooit meer kan, en dat doet me verdriet.
Wilde het gewoon even kwijt denk ik.
Ik mis mijn vader, hij is nu al 11 jaar dood.
Toen ik (net) 13 was is hij binnen een week overleden aan kanker, een traumatisch gebeuren voor mij en mijn moeder en zussen.
In de jaren die volgden, werd ik depressief. Mijn moeder kon mij niet aan (vader had altijd de meer dominante rol) en ik ging als puber dan ook helemaal los. Uiteindelijk zijn mijn moeder en ik samen in therapie gegaan, om de rollen in het gezin weer duidelijk te krijgen en om hulp te hebben bij rouwverwerking. Mijn zussen wilden niet bij de therapie zijn, zij vonden dit niet nodig. Uiteindelijk heb ik alles goed kunnen verwerken.
Nu gaat het eigenlijk op rolletjes voor mij. Ik heb een baan, bijna afgestudeerd en heb een lieve vriend. Ik mis mijn vader vandaag gewoon heel erg. Ik vind het zo aanstellerig klinken, aangezien het al 11 jaar terug is, maar ik mis hem wel.
Ik zag net op tv iets voorbij komen waar een vader zijn dochter omarmt, en toen schoot ik vol. Ik heb hem nooit leren kennen als volwassenen onder elkaar, alleen van de vader/dochter rol. Ik ben vaak zo benieuwd wat hij van mij vindt nu, is hij trots, zou hij mijn vriend mogen etc etc. Ik zou willen dat ik hem soms even om raad kon vragen of gewoon kon spreken. Vandaag besef ik me opeens weer even dat dat nooit meer kan, en dat doet me verdriet.
Wilde het gewoon even kwijt denk ik.
woensdag 23 juli 2014 15:54
Dankje, fijn om te horen dat het geen aanstellerij is.
Het is ook de periode in mijn leven denk ik, na je studie wordt je 'echt volwassen' en begint het 'serieuze leven' met carriere maken enzo (waar ik overigens veel zin in heb!)
Ik merk dat ik het soms mis om met mensen over hem te praten, ik wil ze niet ongemakkelijk laten voelen en vrienden hebben dit vaak niet meegemaakt.
Het is ook de periode in mijn leven denk ik, na je studie wordt je 'echt volwassen' en begint het 'serieuze leven' met carriere maken enzo (waar ik overigens veel zin in heb!)
Ik merk dat ik het soms mis om met mensen over hem te praten, ik wil ze niet ongemakkelijk laten voelen en vrienden hebben dit vaak niet meegemaakt.
woensdag 23 juli 2014 15:57
Is niks aanstellerig aan hoor. Ik ben 48 en mijn moeder overleed toen ik 21 was, ik kan haar nog steeds enorm missen en denken doe ik sowieso iedere dag aan haar.
Er ontbreekt een ontzettend belangrijk persoon voor jou met wie je graag die dingen van een baan, afstuderen en vriend had willen delen, heel logisch.
Sorry voor jou dat hij er niet meer is maar als ik lees hoe je terecht bent gekomen was hij vast trots op je geweest!
Er ontbreekt een ontzettend belangrijk persoon voor jou met wie je graag die dingen van een baan, afstuderen en vriend had willen delen, heel logisch.
Sorry voor jou dat hij er niet meer is maar als ik lees hoe je terecht bent gekomen was hij vast trots op je geweest!
En nou is het afgelopen!
woensdag 23 juli 2014 16:00
quote:nbk schreef op 23 juli 2014 @ 15:57:
Is niks aanstellerig aan hoor. Ik ben 48 en mijn moeder overleed toen ik 21 was, ik kan haar nog steeds enorm missen en denken doe ik sowieso iedere dag aan haar.
Er ontbreekt een ontzettend belangrijk persoon voor jou met wie je graag die dingen van een baan, afstuderen en vriend had willen delen, heel logisch.
Sorry voor jou dat hij er niet meer is maar als ik lees hoe je terecht bent gekomen was hij vast trots op je geweest!Ah dat vind ik heel erg lief. Sorry dat jouw moeder ook is overleden. Ik denk ook nog iedere dag wel even aan hem, vandaag gewoon even extra
Is niks aanstellerig aan hoor. Ik ben 48 en mijn moeder overleed toen ik 21 was, ik kan haar nog steeds enorm missen en denken doe ik sowieso iedere dag aan haar.
Er ontbreekt een ontzettend belangrijk persoon voor jou met wie je graag die dingen van een baan, afstuderen en vriend had willen delen, heel logisch.
Sorry voor jou dat hij er niet meer is maar als ik lees hoe je terecht bent gekomen was hij vast trots op je geweest!Ah dat vind ik heel erg lief. Sorry dat jouw moeder ook is overleden. Ik denk ook nog iedere dag wel even aan hem, vandaag gewoon even extra
woensdag 23 juli 2014 16:13
Lieve TO, dit is niet aanstellerig, dit is eigenlijk juist heel erg lief. Dat betekent dat je 'm nog absoluut niet vergeten bent, en dat hij nog altijd heel erg belangrijk voor je is. En dan is het toch logisch dat je bij bepaalde gebeurtenissen, of op bepaalde dagen, of bij herinneringen, dat gemis extra voelt?
Zulke dingen zijn pas een probleem als ze een belemmering voor je gaan vormen.
Maar ook na een "langere tijd" moet verdriet er soms nog even uit. Is echt heel normaal.
Zulke dingen zijn pas een probleem als ze een belemmering voor je gaan vormen.
Maar ook na een "langere tijd" moet verdriet er soms nog even uit. Is echt heel normaal.
woensdag 23 juli 2014 16:32
Mijn vader is overleden toen ik 3 was. Ik heb geen herinneringen aan hem en kan hem als persoon niet missen maar toch vraag ik me soms af wat hij van mij zou vinden en hoe ik dingen in mijn leven aan pak. Ik hoor graag van mensen verhalen over hem en hoe ik op hem lijk.
Mijn moeder is overleden toen ik 20 was, nu 10 jaar geleden en ja ik mis haar nog steeds en denk vaak aan haar. Er spelen veel dingen in mijn leven die zij ook heeft meegemaakt (jong weduwe mijn moeder was 32 ik 27) en psychische klachten. Ik denk dat we veel van elkaar hadden kunnen leren.
Dus lieve TO, je stelt je helemaal niet aan en je mag iemand missen al is die 40 jaar overleden.
Mijn moeder is overleden toen ik 20 was, nu 10 jaar geleden en ja ik mis haar nog steeds en denk vaak aan haar. Er spelen veel dingen in mijn leven die zij ook heeft meegemaakt (jong weduwe mijn moeder was 32 ik 27) en psychische klachten. Ik denk dat we veel van elkaar hadden kunnen leren.
Dus lieve TO, je stelt je helemaal niet aan en je mag iemand missen al is die 40 jaar overleden.
woensdag 23 juli 2014 16:40
Ik vind het ook niet aanstellerig! Heel veel sterkte TO.
Mijn vader is 'pas' 9 maanden dood, dus ik weet niet hoe het voor mij op de lange termijn gaat uitpakken. Het gemis en verdriet zullen altijd wek blijven. Ik vind het wel heel confronterend dat hij bepaalde dingen niet zal meemaken, zoals de uitreiking van mijn doctoraat. Hij was vreselijk trots op me, en gezien wat jij bereikt hebt zal jouw vader dat ongetwijfeld ook zijn geweest.
Mijn vader is 'pas' 9 maanden dood, dus ik weet niet hoe het voor mij op de lange termijn gaat uitpakken. Het gemis en verdriet zullen altijd wek blijven. Ik vind het wel heel confronterend dat hij bepaalde dingen niet zal meemaken, zoals de uitreiking van mijn doctoraat. Hij was vreselijk trots op me, en gezien wat jij bereikt hebt zal jouw vader dat ongetwijfeld ook zijn geweest.
woensdag 23 juli 2014 17:05
Spaatje, laat jezelf nooit meer geloven dat je je aanstelt!
Mijn vader is overleden toen ik 9 was.
Mijn moeder toen ik 17 was.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk. En nog kan ik soms een verschrikkelijk potje janken.
Ook je vragen zijn heel herkenbaar.
Vergeet niet om soms ook om hem te lachen. Zijn eigenaardigheden, dat rare trekje, die gekke kwats die hij soms uitkraamde
En probeer er toch soms over te praten. Het doet al heel goed als je van familie/vrienden/kennissen hoort hoe trots hij op zijn kleine meid was.
Mijn vader is overleden toen ik 9 was.
Mijn moeder toen ik 17 was.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk. En nog kan ik soms een verschrikkelijk potje janken.
Ook je vragen zijn heel herkenbaar.
Vergeet niet om soms ook om hem te lachen. Zijn eigenaardigheden, dat rare trekje, die gekke kwats die hij soms uitkraamde
En probeer er toch soms over te praten. Het doet al heel goed als je van familie/vrienden/kennissen hoort hoe trots hij op zijn kleine meid was.
woensdag 23 juli 2014 17:28
Mijn vader is al acht jaar geleden overleden, en ik mis hem zeer regelmatig.
In het begin was ik er elke dag bewust mee bezig, nu is dat minder, maar regelmatig overvalt me dat gevoel van gemis, soms zonder reden, soms met een heel duidelijke reden (zoals bij mijn afstuderen, toen ik trouwde, toen mijn man en ik ons eerste huis kochten en nu ik zwanger ben)
Ik mis hem, en het doet zeer, tegelijkertijd ben ik dolblij dat ik een geweldige band met mijn vader had, dat ik al wel volwassen was en hem ook zo heb leren kennen.
Het is denk ik niet vreemd dat je hem mist, alleen maar mooi.
Als je een geliefde "vergeet" is hij of zij pas écht dood denk ik.
In het begin was ik er elke dag bewust mee bezig, nu is dat minder, maar regelmatig overvalt me dat gevoel van gemis, soms zonder reden, soms met een heel duidelijke reden (zoals bij mijn afstuderen, toen ik trouwde, toen mijn man en ik ons eerste huis kochten en nu ik zwanger ben)
Ik mis hem, en het doet zeer, tegelijkertijd ben ik dolblij dat ik een geweldige band met mijn vader had, dat ik al wel volwassen was en hem ook zo heb leren kennen.
Het is denk ik niet vreemd dat je hem mist, alleen maar mooi.
Als je een geliefde "vergeet" is hij of zij pas écht dood denk ik.
woensdag 23 juli 2014 17:57
Ik was 9 toen mijn vader overleed. Ik heb hem heel, heel lang gemist. Als je als kind een ouder verliest word je echt verlaten, is mijn ervaring. Dat gat in je ziel heelt niet zo snel, vooral als die vaderrol nooit meer door iemand anders vervult wordt.
Dus nee, je bent zeker geen aansteller! Koester je goede herinneringen aan hem, en stel je voor dat hij bij je is tijdens moeilijke momenten in je leven. Dat is wat mij altijd helpt
Dus nee, je bent zeker geen aansteller! Koester je goede herinneringen aan hem, en stel je voor dat hij bij je is tijdens moeilijke momenten in je leven. Dat is wat mij altijd helpt
woensdag 23 juli 2014 18:07
wouw wat veel lieve reacties! En wat fijn om te lezen dat ik niet de enige bent die dingen zo voelt, al was het natuurlijk fijner geweest als al onze ouders er nog waren.
Ik denk inderdaad dan aan herinneringen. Ik voel altijd een soort van trots. Hij werkte altijd ontzettend hard voor ons gezin en daarnaast gingen we elk jaar met zijn allen op vakantie naar Frankrijk.
Hij was niet een man die zijn gevoel goed kon uiten, een erg strenge vader en een no-nonsense houding. Als jong kind had ik af en toe wat angst voor hem, hij was vaak streng en kon niet makkelijk zeggen dat hij van je hield, echt knuffelen deden we niet. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld dat ik vroeger soms bang voor hem was, terwijl hij door daden toch liet zien ontzettend veel van ons te houden.
Inmiddels ben ik zelf op een leeftijd waar ik over 'hoe zou ik mijn kinderen opvoeden' nadenk. Ik neem dan wel een voorbeeld in zijn harde werken, zijn (in kinderogen) strengheid. Maar zal ook dingen anders doen, vaker knuffelen, meer positieve feedback enzo. Toch ben ik trots op hem.
Ik denk inderdaad dan aan herinneringen. Ik voel altijd een soort van trots. Hij werkte altijd ontzettend hard voor ons gezin en daarnaast gingen we elk jaar met zijn allen op vakantie naar Frankrijk.
Hij was niet een man die zijn gevoel goed kon uiten, een erg strenge vader en een no-nonsense houding. Als jong kind had ik af en toe wat angst voor hem, hij was vaak streng en kon niet makkelijk zeggen dat hij van je hield, echt knuffelen deden we niet. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld dat ik vroeger soms bang voor hem was, terwijl hij door daden toch liet zien ontzettend veel van ons te houden.
Inmiddels ben ik zelf op een leeftijd waar ik over 'hoe zou ik mijn kinderen opvoeden' nadenk. Ik neem dan wel een voorbeeld in zijn harde werken, zijn (in kinderogen) strengheid. Maar zal ook dingen anders doen, vaker knuffelen, meer positieve feedback enzo. Toch ben ik trots op hem.
woensdag 23 juli 2014 22:37
Ik herken je gevoel zo goed. Sterker nog, terwijl jij volschiet van de reclame schiet ik vol van jouw topic... En van alle mensen die hun ouder(s) missen. Ik begrijp hen zo goed, en zij mij. Mijn vader is 10 jaar geleden overleden en het gemis is er niet dagelijks en niet zo rauw meer als in het begin, maar dieper en schrijnender. Het wordt dragelijker en tegelijkertijd is het steeds langer geleden dat ik hem gezien, gehoord en gesproken heb, en dat doet pijn.
(Ik heb op zolder video-8 filmpjes waar hij op staat, maar die kan/durf ik nog steeds niet te bekijken. Tegelijkertijd ben ik bang dat ze uiteindelijk vergaan. Ik ga mijn man die filmpjes laten overzetten denk ik.)
(Ik heb op zolder video-8 filmpjes waar hij op staat, maar die kan/durf ik nog steeds niet te bekijken. Tegelijkertijd ben ik bang dat ze uiteindelijk vergaan. Ik ga mijn man die filmpjes laten overzetten denk ik.)
