Psyche
alle pijlers
Aan Borderliners
zaterdag 23 augustus 2014 10:34
Hoi Allemaal!
Ik heb een vraag aan ex-borderliners of borderliners die er ver zijn in hun behandeling. Wordt de pijn je voelt op emotionele momenten ooit minder?
Gister had ik weer een moment tijdens therapie waarop de emoties zo hoog opliepen dat het voelde alsof er iemand met een mes door mijn lichaam aan het snijden was. Ik vroeg me af of dit ooit afneemt aan intensiteit?
Ook vroeg ik me af of de leegte die je kan voelen, verandert tzt?
Alvast bedankt voor de reacties
Ik heb een vraag aan ex-borderliners of borderliners die er ver zijn in hun behandeling. Wordt de pijn je voelt op emotionele momenten ooit minder?
Gister had ik weer een moment tijdens therapie waarop de emoties zo hoog opliepen dat het voelde alsof er iemand met een mes door mijn lichaam aan het snijden was. Ik vroeg me af of dit ooit afneemt aan intensiteit?
Ook vroeg ik me af of de leegte die je kan voelen, verandert tzt?
Alvast bedankt voor de reacties
zaterdag 23 augustus 2014 10:46
Lieve Mona, Een knuffel voor jou!
Ik heb wel gelezen en van een therapeut gehoord dat met goede behandeling borderline te genezen of sterk te verminderen is.
Heb zelf geen borderline, maar wel PTSS. En ja, de pijn voelen doet zo`n pijn! En merk zelf ook: Als er meer pijn omhoog komt betekent het niet altijd dat het slechter gaat. Ik weet dat het onlogisch klinkt, maar soms is dat eerst nodig, om daarna sterker te worden.
Ik heb wel gelezen en van een therapeut gehoord dat met goede behandeling borderline te genezen of sterk te verminderen is.
Heb zelf geen borderline, maar wel PTSS. En ja, de pijn voelen doet zo`n pijn! En merk zelf ook: Als er meer pijn omhoog komt betekent het niet altijd dat het slechter gaat. Ik weet dat het onlogisch klinkt, maar soms is dat eerst nodig, om daarna sterker te worden.
zaterdag 23 augustus 2014 10:46
Je krijgt de diagnose als je een x-aantal trekken vertoont van de stoornis. Deze trekken/gedragingen/etc kunnen zodanig verminderen dat je niet meer als borderliner gediagnosticeerd kan worden. In theorie heb je het dan niet meer, maar waarschijnlijk blijf je er in lichte mate last van hebben. Wat in dit geval dan zeker is, is dat je grote stappen vooruit hebt gemaakt.
zaterdag 23 augustus 2014 12:11
hé mona88, rotgevoel is het hè. het lijkt ook alsof je er op geen enkele manier aan kan ontsnappen. Ik heb heel wat therapie achter de rug en inmiddels man en kinderen. Bleef het rotgevoel houden maar slik nu sinds kort nieuwe ad waardoor het een stuk beter gaat, efexor. Welke medicatie gebruik jij?
zaterdag 23 augustus 2014 12:28
zaterdag 23 augustus 2014 12:40
Venlafaxine zorgt ervoor dat ik weer beter kan functioneren en me niet vlak voel. Dat is al een behoorlijk verschil.
Ik word alleen compleet gek van die verschrikkelijk pijnlijke momenten als ik erg emotioneel word. Dat maakt het het bijna niet waard om door te gaan. Daarom wil ik graag horen dat het minder wordt, en dat het allemaal goed kan komen.
Ik ben bezig met het leren mijn emoties op een juiste en gezonde manier te reguleren. En ik ga beginnen aan schematherapie, voornamelijk gericht op verlatingsangst en emotionele verwaarlozing.
Bedankt voor de link, ik zal het gaan lezen
Ik word alleen compleet gek van die verschrikkelijk pijnlijke momenten als ik erg emotioneel word. Dat maakt het het bijna niet waard om door te gaan. Daarom wil ik graag horen dat het minder wordt, en dat het allemaal goed kan komen.
Ik ben bezig met het leren mijn emoties op een juiste en gezonde manier te reguleren. En ik ga beginnen aan schematherapie, voornamelijk gericht op verlatingsangst en emotionele verwaarlozing.
Bedankt voor de link, ik zal het gaan lezen
zaterdag 23 augustus 2014 12:52
Mijn therapeut zegt altijd dat ik moet gaan sporten als dat gevoel opkomt, gaan hardlopen of kickboksen ofzo.
Maar eerlijk gezegd werkt dat bij mij niet echt.
Om de een of andere manier lijkt het alsof bij mij alleen ongezonde dingen lijken te werken om dat rotgevoel te onderdrukken ;-(
Heb jij niet iets waar je je fijn bij voelt om te doen om je aandacht af te leiden van nare gevoelens?
Maar eerlijk gezegd werkt dat bij mij niet echt.
Om de een of andere manier lijkt het alsof bij mij alleen ongezonde dingen lijken te werken om dat rotgevoel te onderdrukken ;-(
Heb jij niet iets waar je je fijn bij voelt om te doen om je aandacht af te leiden van nare gevoelens?
zaterdag 23 augustus 2014 12:54
Hoi Mona88,
Ja, het kan echt (veel) minder worden. Door echt diep te gaan met de therapie, en dat deed de schematherapie bij mij wel, en dóór je pijn heen te gaan. Waarmee ik bedoel, gaan zitten en ervaren. Het niet op de één of andere manier proberen weg te halen door bijv je partner te bellen, iets te gaan doen, het op iemand afreageren, drinken, snijden etc.
Ik moest tijdens de therapie iedere keer als ik me zo slecht voelde, minimaal een half uur huilen en voelen. Daarvoor (of daarna, dat weet ik niet meer) moest ik de schema's invullen. En pas na het half uur mocht ik iemand bellen of iets anders gaan doen.
Nou, ik kan je zeggen, ik heb in die tijd heel wat kussens vol geschreeuwd van de pijn. Maar na een half jaar, van dit ongeveer 4x per week, werd het lichter. Letterlijk lichter. Langzaam in mijn hoofd en lijf merkte ik dat ik niet doodging van pijn. Dat mijn trauma's er zijn, dat die gevolgen hebben gehad voor wie ik nu ben (iemand met borderline) en dat ik mijn eigen gebruiksaanwijzing heb leren kennen. Ik kan mijn emoties redelijk los zien van de situaties en hoef me er niet steeds meer door te laten meeslepen.
Sinds 3 jaar ben ik nu redelijk klachtenvrij en ik ben er iedere dag nog intens gelukkig om. Na jaren modderen, ben ik nu best stabiel en weet ik mijn labiele moment aan te voelen en te accepteren als onderdeel van mij.
Ik neem aan dat '88 je geboortejaar is, dus je bent nog hartstikke jong. Pak het nu aan, ga diep, durf het aan hoeveel pijn het ook even doet, die pijn moet je toch gaan leren voelen, en je komt er echt sterk uit. Niet binnen een week, niet binnen een maand en misschien heb je nog wel een paar jaar nodig. Maar hou je blik op het eindplaatje en je komt er wel.
Veel sterkte!
Ja, het kan echt (veel) minder worden. Door echt diep te gaan met de therapie, en dat deed de schematherapie bij mij wel, en dóór je pijn heen te gaan. Waarmee ik bedoel, gaan zitten en ervaren. Het niet op de één of andere manier proberen weg te halen door bijv je partner te bellen, iets te gaan doen, het op iemand afreageren, drinken, snijden etc.
Ik moest tijdens de therapie iedere keer als ik me zo slecht voelde, minimaal een half uur huilen en voelen. Daarvoor (of daarna, dat weet ik niet meer) moest ik de schema's invullen. En pas na het half uur mocht ik iemand bellen of iets anders gaan doen.
Nou, ik kan je zeggen, ik heb in die tijd heel wat kussens vol geschreeuwd van de pijn. Maar na een half jaar, van dit ongeveer 4x per week, werd het lichter. Letterlijk lichter. Langzaam in mijn hoofd en lijf merkte ik dat ik niet doodging van pijn. Dat mijn trauma's er zijn, dat die gevolgen hebben gehad voor wie ik nu ben (iemand met borderline) en dat ik mijn eigen gebruiksaanwijzing heb leren kennen. Ik kan mijn emoties redelijk los zien van de situaties en hoef me er niet steeds meer door te laten meeslepen.
Sinds 3 jaar ben ik nu redelijk klachtenvrij en ik ben er iedere dag nog intens gelukkig om. Na jaren modderen, ben ik nu best stabiel en weet ik mijn labiele moment aan te voelen en te accepteren als onderdeel van mij.
Ik neem aan dat '88 je geboortejaar is, dus je bent nog hartstikke jong. Pak het nu aan, ga diep, durf het aan hoeveel pijn het ook even doet, die pijn moet je toch gaan leren voelen, en je komt er echt sterk uit. Niet binnen een week, niet binnen een maand en misschien heb je nog wel een paar jaar nodig. Maar hou je blik op het eindplaatje en je komt er wel.
Veel sterkte!
zaterdag 23 augustus 2014 13:04
Hoi Beetjebl,
Dankjewel voor je reactie. Denk ik tenminste, want ondanks dat je iets positiefs zegt, zeg je ook dat ik nog vaak door die momenten heen moet. Was je alleen op deze momenten?
Bij mij gebeurt het vaak direct na therapie en zit ik alleen op het toilet te huilen (soms de muur te stompen of mijn huid open te krabben). ik vind het verschrikkelijk dat ik op deze momenten alleen ben.
Ik ben erg bang voor deze momenten, alsof je uitelkaar knapt; het nooit meer goed komt; en hel op aarde.
Over welke schemas heb je het precies: g-schemas?
Ik had nog een vraag, maar die weet ik even niet meer
Dankjewel voor je reactie. Denk ik tenminste, want ondanks dat je iets positiefs zegt, zeg je ook dat ik nog vaak door die momenten heen moet. Was je alleen op deze momenten?
Bij mij gebeurt het vaak direct na therapie en zit ik alleen op het toilet te huilen (soms de muur te stompen of mijn huid open te krabben). ik vind het verschrikkelijk dat ik op deze momenten alleen ben.
Ik ben erg bang voor deze momenten, alsof je uitelkaar knapt; het nooit meer goed komt; en hel op aarde.
Over welke schemas heb je het precies: g-schemas?
Ik had nog een vraag, maar die weet ik even niet meer
zaterdag 23 augustus 2014 13:30
Lieve Mona,
Ik ben iemand met BPS.HGet begon bij mij rond mijn 23e..van de ene op de andere dag kwam ik in een zware depressie terecht om daar nooit meer uit te komen.Bij is toen Borderline stoornis geconstateerd in de ergste mate.Jaren in therapie gezeten en mijn omgeving het leven zuur gemaakt.Maar vooral ook mijzelf.
Zo rond mijn 30e leek het een aantal jaar wat minder heftig te worden.En begon ik een beetje lichtpuntjes te zien.
Maar nu na mijn 40e ben ik weer terug bij af..de heftige gevoelens zijn niet zo erg meer als in het begin maar ik ga elke dag naar bed met de hoop dat ik niet meer wakker word.Sóchtends word ik wakker en huil omdat ik nog leef.
Ik heb meerdere keren een poging gedaan om niet meer te hoeven leven maar al de mogelijkheden zijn me afgepakt.Krijg maar kleine hoeveelheid pillen en voor de trein...daar ben ik te laf voor.
Maar...er zijn mensen die BPS hebben en er na hun 30e beter mee omgaan en er gewoon mee kunnen leven.
Helaas ik dus niet.Ben niet in staat om vriendschappen te sluiten(jaag iedereen weg).Dus zit altijd thuis en zoek vooral geen prikkels om niet over mn toeren te raken.
Meis ik hoop voor jou dat het beter gaat worden.
Dikke knuffel.
Ik ben iemand met BPS.HGet begon bij mij rond mijn 23e..van de ene op de andere dag kwam ik in een zware depressie terecht om daar nooit meer uit te komen.Bij is toen Borderline stoornis geconstateerd in de ergste mate.Jaren in therapie gezeten en mijn omgeving het leven zuur gemaakt.Maar vooral ook mijzelf.
Zo rond mijn 30e leek het een aantal jaar wat minder heftig te worden.En begon ik een beetje lichtpuntjes te zien.
Maar nu na mijn 40e ben ik weer terug bij af..de heftige gevoelens zijn niet zo erg meer als in het begin maar ik ga elke dag naar bed met de hoop dat ik niet meer wakker word.Sóchtends word ik wakker en huil omdat ik nog leef.
Ik heb meerdere keren een poging gedaan om niet meer te hoeven leven maar al de mogelijkheden zijn me afgepakt.Krijg maar kleine hoeveelheid pillen en voor de trein...daar ben ik te laf voor.
Maar...er zijn mensen die BPS hebben en er na hun 30e beter mee omgaan en er gewoon mee kunnen leven.
Helaas ik dus niet.Ben niet in staat om vriendschappen te sluiten(jaag iedereen weg).Dus zit altijd thuis en zoek vooral geen prikkels om niet over mn toeren te raken.
Meis ik hoop voor jou dat het beter gaat worden.
Dikke knuffel.
zaterdag 23 augustus 2014 13:59
Hoi:-)
Ik heb ongeveer 3 jaar geleden borderline als diagnose gekregen. Precies toen ik een kindje kreeg. Ben al wel iets langer in therapie maar het echte werk is pas begonnen na die diagnose.
Ik heb nu VERS (vaardigheidstraining emotie regulatie stoornis) 1&2 gedaan en ben net begonnen met schematherapie.
Ik heb persoonlijk heel erg veel aan de cursussen gehad, zo veel dat ik me niet meer zo kan laten gaan als eerst. Ik kook niet meer over. Er is een soort rem ingebouwd. En daardoor verander je wel ja. Ik reageer nog steeds (te) happerig op wat anderen zeggen, vind mezelf nogsteeds regelmatig waardeloos, ben af en toe nog steeds bang dat ik gek ga worden, heb nog best wel last van wantrouwen en denk in het algemeen al gauw negatief. Maar het is wel anders. Het neemt de controle niet meer over. Ik kan relativeren, al is het naar mijn idee soms naar mijn idee net iets te laat.
Ik voel de shit nogsteeds, en moet er ook nog "doorheen" zoals hierboven al vaker gezegd is, maar ik ben zo veel rustiger nu. Ook vooral omdat er dankzij de nieuwe inzichten ook ruimte is om liefde te voelen, om vriendschap te voelen, om te voelen dat ik er mag zijn. Je kunt het je waarschijnlijk niet voorstellen, maar dat zijn zulke fijne gevoelens dat ik er meestal euforisch van wordt. Dat is dan weer een voordeel van borderline;-)
Maar om tot hier te komen heb ik wel al ruim 3 jaar therapie, waarvan een deel 2x per week (5 uur totaal) en nu inmiddels 1x per week een uurtje. En ik heb écht hard moeten werken. Bij mij ging het zo sterk op en neer in het begin, dat ik nog banger werd dat ik gek was. Elke keer dat beetje hoop, die ene week dat je kan zeggen dat het "goed" gaat tegen je therapeut, die fijne momenten dat je "anders" hebt gereageerd op situaties die je normaal gesproken doen doorslaan.. En dan de week erna weer terug bij af. Het is slopend.
Maar het werkt wel!! Ik voel me nu zo veel rustiger, ik vertrouw veel meer op mezelf, ik heb geleerd te voelen hoe het met mij gaat, ik kan zeggen dat ik het best goed doe allemaal, en ik kan nu ook liefde accepteren. Het is nog geen automatisch gedag en ik weet ook niet of dat ooit zo zal worden, maar ik merk wel dat het me steeds makkelijker afgaat.
Het gevoel van leegte is een basisgevoel wat bij mij zeer sterk beïnvloed werd door het idee dat ik niemand was en dat ik nooit iemand zou zijn. Bij mij is het minder geworden door te leren wie ik ben, mezelf een "naam" te geven. Ik wist echt niet meer wie ik was, wat nou bij MIJ hoorde. Sinds ik daar een duidelijker beeld bij heb (ook dankzij de therapie), voel ik die leegte minder. Maar zoals met alles, het zijn aangeleerde patronen en ik geloof niet dat het ooit helemaal weg zal gaan.
En waarom zou je dat willen?
Ik heb ongeveer 3 jaar geleden borderline als diagnose gekregen. Precies toen ik een kindje kreeg. Ben al wel iets langer in therapie maar het echte werk is pas begonnen na die diagnose.
Ik heb nu VERS (vaardigheidstraining emotie regulatie stoornis) 1&2 gedaan en ben net begonnen met schematherapie.
Ik heb persoonlijk heel erg veel aan de cursussen gehad, zo veel dat ik me niet meer zo kan laten gaan als eerst. Ik kook niet meer over. Er is een soort rem ingebouwd. En daardoor verander je wel ja. Ik reageer nog steeds (te) happerig op wat anderen zeggen, vind mezelf nogsteeds regelmatig waardeloos, ben af en toe nog steeds bang dat ik gek ga worden, heb nog best wel last van wantrouwen en denk in het algemeen al gauw negatief. Maar het is wel anders. Het neemt de controle niet meer over. Ik kan relativeren, al is het naar mijn idee soms naar mijn idee net iets te laat.
Ik voel de shit nogsteeds, en moet er ook nog "doorheen" zoals hierboven al vaker gezegd is, maar ik ben zo veel rustiger nu. Ook vooral omdat er dankzij de nieuwe inzichten ook ruimte is om liefde te voelen, om vriendschap te voelen, om te voelen dat ik er mag zijn. Je kunt het je waarschijnlijk niet voorstellen, maar dat zijn zulke fijne gevoelens dat ik er meestal euforisch van wordt. Dat is dan weer een voordeel van borderline;-)
Maar om tot hier te komen heb ik wel al ruim 3 jaar therapie, waarvan een deel 2x per week (5 uur totaal) en nu inmiddels 1x per week een uurtje. En ik heb écht hard moeten werken. Bij mij ging het zo sterk op en neer in het begin, dat ik nog banger werd dat ik gek was. Elke keer dat beetje hoop, die ene week dat je kan zeggen dat het "goed" gaat tegen je therapeut, die fijne momenten dat je "anders" hebt gereageerd op situaties die je normaal gesproken doen doorslaan.. En dan de week erna weer terug bij af. Het is slopend.
Maar het werkt wel!! Ik voel me nu zo veel rustiger, ik vertrouw veel meer op mezelf, ik heb geleerd te voelen hoe het met mij gaat, ik kan zeggen dat ik het best goed doe allemaal, en ik kan nu ook liefde accepteren. Het is nog geen automatisch gedag en ik weet ook niet of dat ooit zo zal worden, maar ik merk wel dat het me steeds makkelijker afgaat.
Het gevoel van leegte is een basisgevoel wat bij mij zeer sterk beïnvloed werd door het idee dat ik niemand was en dat ik nooit iemand zou zijn. Bij mij is het minder geworden door te leren wie ik ben, mezelf een "naam" te geven. Ik wist echt niet meer wie ik was, wat nou bij MIJ hoorde. Sinds ik daar een duidelijker beeld bij heb (ook dankzij de therapie), voel ik die leegte minder. Maar zoals met alles, het zijn aangeleerde patronen en ik geloof niet dat het ooit helemaal weg zal gaan.
En waarom zou je dat willen?
zaterdag 23 augustus 2014 14:07
Ik ben nu trouwens iets meer dan een half jaar geleden gestopt met ad, ik slikte escitalopram.
En daarmee stoppen is me heel zwaar gevallen. De eerste 3 maanden voelde ik me nog slechter dan voor ik ermee begon.
Toen ik ermee begon en het begon te werken, hielp het mij heel erg in de therapie. Situaties komen dan gewoon minder hard binnen waardoor je er beter op kan anticiperen en daardoor heb je meer ruimte om je therapie te doen. Maar toen ik stopte kwam ik er wel achter, dat ik alles wat ik heb geleerd nog een keer moet leren, zónder medicatie (en dus met emoties erbij). En dat is toch wel erg moeilijk:-p
En daarmee stoppen is me heel zwaar gevallen. De eerste 3 maanden voelde ik me nog slechter dan voor ik ermee begon.
Toen ik ermee begon en het begon te werken, hielp het mij heel erg in de therapie. Situaties komen dan gewoon minder hard binnen waardoor je er beter op kan anticiperen en daardoor heb je meer ruimte om je therapie te doen. Maar toen ik stopte kwam ik er wel achter, dat ik alles wat ik heb geleerd nog een keer moet leren, zónder medicatie (en dus met emoties erbij). En dat is toch wel erg moeilijk:-p
woensdag 27 augustus 2014 19:17
quote:mona88 schreef op 23 augustus 2014 @ 13:04:
Hoi Beetjebl,
Dankjewel voor je reactie. Denk ik tenminste, want ondanks dat je iets positiefs zegt, zeg je ook dat ik nog vaak door die momenten heen moet. Was je alleen op deze momenten?
Ja, meestal wel, dat vond ik ook fijner. Dus als ik bij mijn toenmalige vriend was, zei ik dat ik even mijn huiswerk moest doen en ging ik naar boven of naar huis. Je moet het toch zelf doen.
Bij mij gebeurt het vaak direct na therapie en zit ik alleen op het toilet te huilen (soms de muur te stompen of mijn huid open te krabben).
je hebt het misschien al geleerd hoor, maar dat stompen en krabben doe je omdat de pijn anders te onverdraaglijk is. Wat je leert met erdoorheen gaan (en het dus niet weg te stompen of krabben) is dat je eigenlijk helemaal niet dood blijkt te gaan. En door het oefenen, ga je de pijn beter kunnen verdragen. Ik heb nog steeds wel eens pijn, maar herken het nu heel goed als oude pijn en weet wat ik dan moet doen.
ik vind het verschrikkelijk dat ik op deze momenten alleen ben.
Ik ben erg bang voor deze momenten, alsof je uitelkaar knapt; het nooit meer goed komt; en hel op aarde.
Over welke schemas heb je het precies: g-schemas? dat weet ik niet, volgens mij had ik algemene therapie met oa veel schematherapie technieken.
Ik had nog een vraag, maar die weet ik even niet meer
Ik heb trouwens eerst de VERS training gedaan, Die is heel goed voor technieken en meer inzicht wat er gebeurt. Maar de schematherapie gaat dieper naar de oorzaak van je problematiek.
Oh, nog even over dat alleen voelen en zijn. Dat vond ik destijds verschrikkelijk. Nu heb ik minimaal 4 avonden in de week voor mezelf, heeeeerlijk. Wat ik bedoel te zeggen: je zit nu in een fase, die is kut, maar er komt ook weer een nieuwe fase hierna. Alles gaat voorbij, ook de kloteperiodes.
Hoi Beetjebl,
Dankjewel voor je reactie. Denk ik tenminste, want ondanks dat je iets positiefs zegt, zeg je ook dat ik nog vaak door die momenten heen moet. Was je alleen op deze momenten?
Ja, meestal wel, dat vond ik ook fijner. Dus als ik bij mijn toenmalige vriend was, zei ik dat ik even mijn huiswerk moest doen en ging ik naar boven of naar huis. Je moet het toch zelf doen.
Bij mij gebeurt het vaak direct na therapie en zit ik alleen op het toilet te huilen (soms de muur te stompen of mijn huid open te krabben).
je hebt het misschien al geleerd hoor, maar dat stompen en krabben doe je omdat de pijn anders te onverdraaglijk is. Wat je leert met erdoorheen gaan (en het dus niet weg te stompen of krabben) is dat je eigenlijk helemaal niet dood blijkt te gaan. En door het oefenen, ga je de pijn beter kunnen verdragen. Ik heb nog steeds wel eens pijn, maar herken het nu heel goed als oude pijn en weet wat ik dan moet doen.
ik vind het verschrikkelijk dat ik op deze momenten alleen ben.
Ik ben erg bang voor deze momenten, alsof je uitelkaar knapt; het nooit meer goed komt; en hel op aarde.
Over welke schemas heb je het precies: g-schemas? dat weet ik niet, volgens mij had ik algemene therapie met oa veel schematherapie technieken.
Ik had nog een vraag, maar die weet ik even niet meer
Ik heb trouwens eerst de VERS training gedaan, Die is heel goed voor technieken en meer inzicht wat er gebeurt. Maar de schematherapie gaat dieper naar de oorzaak van je problematiek.
Oh, nog even over dat alleen voelen en zijn. Dat vond ik destijds verschrikkelijk. Nu heb ik minimaal 4 avonden in de week voor mezelf, heeeeerlijk. Wat ik bedoel te zeggen: je zit nu in een fase, die is kut, maar er komt ook weer een nieuwe fase hierna. Alles gaat voorbij, ook de kloteperiodes.
woensdag 27 augustus 2014 19:20
quote:knoopje8 schreef op 23 augustus 2014 @ 13:59:
Ik heb persoonlijk heel erg veel aan de cursussen gehad, zo veel dat ik me niet meer zo kan laten gaan als eerst. Ik kook niet meer over. Er is een soort rem ingebouwd. En daardoor verander je wel ja. Ik reageer nog steeds (te) happerig op wat anderen zeggen, vind mezelf nogsteeds regelmatig waardeloos, ben af en toe nog steeds bang dat ik gek ga worden, heb nog best wel last van wantrouwen en denk in het algemeen al gauw negatief. Maar het is wel anders. Het neemt de controle niet meer over. Ik kan relativeren, al is het naar mijn idee soms naar mijn idee net iets te laat. heel herkenbaar. je verandert zelf niet echt, maar je leert je eigen gebruiksaanwijzing veel beter kennen. Je weet waarom je reageert zoals je reageert, je weet wat je moet doen om jezelf beter te laten voelen.
Ik voel de shit nogsteeds, en moet er ook nog "doorheen" zoals hierboven al vaker gezegd is, maar ik ben zo veel rustiger nu. Ook vooral omdat er dankzij de nieuwe inzichten ook ruimte is om liefde te voelen, om vriendschap te voelen, om te voelen dat ik er mag zijn. Je kunt het je waarschijnlijk niet voorstellen, maar dat zijn zulke fijne gevoelens dat ik er meestal euforisch van wordt. Dat is dan weer een voordeel van borderline;-) haha, ja dat heb ik echt ook regelmatig. Als een soort verliefdheid op mezelf ofzo. Maar ook zo'n heerlijk gevoel van 'wooooww, dat dit bestaat en dat ik zo gelukkig met mezelf ben, ongekend!'
Ik heb persoonlijk heel erg veel aan de cursussen gehad, zo veel dat ik me niet meer zo kan laten gaan als eerst. Ik kook niet meer over. Er is een soort rem ingebouwd. En daardoor verander je wel ja. Ik reageer nog steeds (te) happerig op wat anderen zeggen, vind mezelf nogsteeds regelmatig waardeloos, ben af en toe nog steeds bang dat ik gek ga worden, heb nog best wel last van wantrouwen en denk in het algemeen al gauw negatief. Maar het is wel anders. Het neemt de controle niet meer over. Ik kan relativeren, al is het naar mijn idee soms naar mijn idee net iets te laat. heel herkenbaar. je verandert zelf niet echt, maar je leert je eigen gebruiksaanwijzing veel beter kennen. Je weet waarom je reageert zoals je reageert, je weet wat je moet doen om jezelf beter te laten voelen.
Ik voel de shit nogsteeds, en moet er ook nog "doorheen" zoals hierboven al vaker gezegd is, maar ik ben zo veel rustiger nu. Ook vooral omdat er dankzij de nieuwe inzichten ook ruimte is om liefde te voelen, om vriendschap te voelen, om te voelen dat ik er mag zijn. Je kunt het je waarschijnlijk niet voorstellen, maar dat zijn zulke fijne gevoelens dat ik er meestal euforisch van wordt. Dat is dan weer een voordeel van borderline;-) haha, ja dat heb ik echt ook regelmatig. Als een soort verliefdheid op mezelf ofzo. Maar ook zo'n heerlijk gevoel van 'wooooww, dat dit bestaat en dat ik zo gelukkig met mezelf ben, ongekend!'
