Alcoholistische en agressieve moeder

Ik weet niet zeker of dit topic bij 'Relaties' of bij 'Psyche' moet, maar ik heb het maar hier geplaatst.



Ik heb dus een alcoholistische moeder, die vaak verbaal maar uitzonderlijk ook fysiek agressief is. Het zit me zo ontzettend dwars! Ik ben nu 22 jaar, heb geen vader of broers/zussen en mijn familie woont aan de andere kant van Nederland. Familie neemt veel afstand van mijn moeder, met als gevolg dat ik het idee heb dat de lasten allemaal op mijn schouders vallen.



Zo lang ik mij kan herinneren drinkt ze te veel en op mijn 14e viel het kwartje dat ze een drankprobleem heeft. Dit was na een incident dat ze me een bloedneus en een blauw oog had geslagen. Het andere geweldadige incident was op mijn 18e, toen ze samen met een vriend van haar (waar ze nog steeds mee omgaat!) mij in elkaar had geslagen, omdat ik graag uit wilde maar dat mocht niet. De volgende dag kon ik niet opstaan, want mijn ribben deden zo'n zeer! Mijn gezicht was blauw en het bloed zat letterlijk op de muren. Enfin, het is gelukkig 'maar' 2x zo erg uit de hand gelopen.



Een keer heeft ze een vriendin van mij bij de keel gegrepen, omdat ze iets zei wat mijn moeder niet helemaal zinde. Ze is trouwens wel vaker erg heftig tegen vrienden uitgevallen, waar mijn sociale relaties ook weer invloed op hadden (sommige vrienden kwamen niet meer langs toen ik nog thuis woonde, bijvoorbeeld). Andere zaken zijn 'minder erg', als doen alsof ze voorwerpen in me gezicht wilt gooien (denk aan stoelen, schoenen, etc. Dit als sinds ik een jaar of 8 ben, mijn vroegste herinnering hiervan) of alleen een klap op mijn hoofd of arm, waar geen aanleiding voor is maar gewoon omdat ze ineens kwaad is. Vaak gepaard met scheldwoorden, als 'vies vuil rot kind' of dat ze voor mijn geboorte wel een goed leven had, maar dan ook weer vaak 2 minuten later zeggen dat ze van me houdt en ik haar alles ben... Toen ik als kind met haar in een cafe zat en ik weer merkte dat ze dronken aan het worden werd of als was en daarop zei dat ik naar huis wilde, zei ze vaak tegen mij dat ik een egoiste was, omdat ik het mijn moeder niet gun een keer een feestje te hebben, terwijl ze altijd krom voor mij ligt. Dat ik haar na het cafe naar bed moest brengen (lees: dragen) en onderweg moest bemiddelen op straat omdat mijn moeder onbekenden uitscheldt, was hierbij echt geen uitzondering. Ik ben trouwens niet erg gelukkig dat haar vrienden bijvoorbeeld nooit hebben ingegrepen, had iedereen oogkleppen op?



Sinds kort gaat ze naar de AA, zegt ze. Ze heeft nooit eerder hulp gewild, maar dit doet ze (?) naar aanleiding dat ik een tijd terug zei dat ik anders het contact zal verbreken. Haar vriendenkring wordt steeds en steeds kleiner en haar familie is haar onderhand ook wel zat. Werk heeft ze ook niet. Ze is depressief, maar het is nooit haar schuld. Het is de schuld van haar familie, of haar baas (als ze een baan heeft), of de regering, of van mij natuurlijk. Als ze weer eens negatieve dingen vertelt over familieleden reageer ik tegenwoordig erg afstandelijk, omdat ik mij hier niet in wil mengen. Maar sinds ik niet met haar mee ga (als: jemig, wat een nare opmerking inderdaad van die en die), krijg ik de reactie: 'Je bent net als hen!'. Ik vind het zorgwekkend dat ze stookt in de familie en mij aanmoedigd ook negatief over andere familieleden te zijn.. Tja, sinds anderhalf jaar breng ik 'mijn probleem' naar buiten naar goede vrienden of mijn relatie, voorheen zweeg ik als het graf. Toen mijn moeder dit begon te merken kreeg ik dingen naar mijn hoofd geslingert als 'verrader'. Ik ben een beetje klaar met haar!



Het lastige is dat ik haar dus niet haat, want dan was het antwoord wel heel makkelijk geweest: geen contact meer. Heel vaak heb ik dat al overwogen, maar daar ben ik emotioneel (nog) niet aan toe. Het dubieuze is dat ze als ze nuchter is echt een leuke vrouw is. Dat is wat mij zo ontzettend warrig maakt. Eerste afspraak met de psycholoog staat al voor binnekort gepland...



Ik ben een beetje emotioneel nu, vandaar mijn bericht, omdat ik vandaag en gister weer de volle laag over me heen kreeg. Telefoontjes en wat berichten dat ik haar in de steek laat en dat ik wederom een egoiste ben. Ze was ontzettend dronken. Maar goed.. Iemand tips of advies? Heerlijk trouwens om dit eens van mij af te schrijven!

Ik woon niet meer thuis, maar ik ben wel te lang thuis gebleven. Ik was bang dat ze nog meer ging drinken als ik niet meer thuis zou wonen. Dat is inderdaad gebleken, maar stom dat ik daarom pas op mijn 21ste wegging. Overigens werd ze ook ontzettend boos als ik vertelde dat ik een eigen ruimte wilde, dit was altijd een aanleiding tot ruzie. Dan was ik ondankbaar etc. Ach ja..



Mijn vader is al lang verdwenen. Hij leeft wel, maar verliet mijn moeder al tijdens de zwangerschap. Hij is nog een keer terug gekomen toen ik een tiener was (nadat ik hem had opgezocht) en vervolgens weer verdwenen. Behoefte aan contact met hem heb ik totaal niet meer, trouwens.

Ik heb haar vaak gezegd dat ze naar de dokter of naar een kliniek moet gaan, maar ze weigert. Ik heb haar ook vaak geprobeerd duidelijk te maken wat voor invloed dit zal hebben als ze zo door gaat. Over sociale isolatie en eenzaamheid, niet meer kunnen werken en gezondheidsklachten. Haar beiden broers hebben een hartaanval gehad (beiden hebben het overleefd), maar stoppen of minderen met drank (en sigaretten) is niet eens bij haar opgekomen. Ze is zo ontzettend negatief dat het 95% van de tijd dat ik haar spreek over negatieve zaken gaan. Maar advies neemt ze nooit aan. Aaarrghh!



Ik hoop dat de gesprekken met mijn psycholoog tot iets zullen leiden. Eigenlijk weet ik helemaal niet meer wat ik precies van mijn moeder wil. Het van me afschrijven op dit forum is best wel eventjes fijn voor een keertje.

Lievanne: