Psyche
alle pijlers
Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf
zondag 20 januari 2008 16:02
Beste Forummers,
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
zaterdag 21 juni 2008 15:50
Totdat je je perceptie verandert zul je precies dat zien wat je gewend bent te zien.
Wil je een andere ervaring dan zul je toch je perceptie als eerste moeten bijstellen.
Maar daarvoor zul je het idee moeten onderzoeken over hoe de wereld eruit ziet als deze door jou van waarde wordt voorzien.
Een nieuwe perceptie vraagt namelijk een blik die van binnen naar buiten gericht is inplaats van van buiten naar binnen.
Jij bent namelijk de kijker die kijkt, de denker die denkt, de verlanger die verlangt.
De keus is vrij. Voor iedereen.
Wil je een andere ervaring dan zul je toch je perceptie als eerste moeten bijstellen.
Maar daarvoor zul je het idee moeten onderzoeken over hoe de wereld eruit ziet als deze door jou van waarde wordt voorzien.
Een nieuwe perceptie vraagt namelijk een blik die van binnen naar buiten gericht is inplaats van van buiten naar binnen.
Jij bent namelijk de kijker die kijkt, de denker die denkt, de verlanger die verlangt.
De keus is vrij. Voor iedereen.
zondag 22 juni 2008 23:40
Hey Yukii en ook de anderen die hier ook actief zijn...
Yukii wat ontzettend herkenbaar is jouw verhaal!. Het had het mijne kunnen zijn. Ook ik shop veel te veel door grote onvrede wat betreft mijn uiterlijk. De gekste dingen: ik heb nu weer hairextensions, vorige maand injecties laten spuiten in mijn rimpels (ben net 25 jaar maar echt ik heb ze al, zegt de schoonheidsspecialiste ook...) En koop me ook suf aan make-up, veel kleding die ik uiteindelijk niet aandurf, allerlei dingen voor mijn 'rampen-haar'. Heb er ook echt geen geld voor, zo zonde. En ben ook o zo jaloers op mijn beste vriendin en andere vriendinnen. Kam door 'r haar wat lipgloss op en ze ziet eruit als een plaatje, binnen 5 min. En ik? Na 2 uur grof geweld met fohns en poederkwasten zie ik er nog steeds uit als 'n arme stakker die het niet getroffen heeft met haar haar en gezicht.
2 jaar geleden kwam ik erachter dat ik bdd had. Ik kopieer even een stukje uit die tijd die ik op het forum van die betreffende site had gezet. Dit was echter in mijn 'zwaarste'tijd, toen ik errug depri was:
"Hoi....
Mensen hoe houden jullie het vol op deze manier te leven, zijn jullie wel gelukkig? Wat geeft kracht om door te gaan? Ik vraag dit omdat ik voor mijzelf de antwoorden niet weet. Ik weet niet meer hoe ik het vol moet houden. Idd zoals iemand op het forum al schreef je hebt je goede en slechte weken/dagen, al overheersen meestal de slechte. Bij mij iig...De ene keer voel ik me de koningin en geniet ik van die (positieve) aandacht (oa van mannen)en de andere keer voel ik me een lelijk monster en krijg ik dat dus ook te horen. Nu zit ik weer zo'n 3 weken in een slechte periode en de opmerkingen op straat( 'wat ben jij lelijk')en van collega's ('gaat het wel goed met je? je ziet er zo slecht uit') zijn op één hand niet meer te tellen.
Het lijkt wel zwart wit, grijs bestaat niet. De ene keer voel ik me knap en wordt dat (wel eens)bevestigd de andere keer voel ik me lelijk en wordt dat net zo hard bevestigd. Maar goed, het is bij mij net hoe mijn haar zit die dag, of m'n make-up wil, dat is elke dag weer een verassing. Ik heb een huidziekte, de ene keer zie je er nauwelijks iets van, de andere keer is het heel heftig (zoals nu dus) en dan is het niet meer met make-up te camoufleren. Het is dus deels wat ik uitstraal maar ook deels of je lichaam 'meewerkt'..Ik weet alleen niet meer hoe ik het vol moet houden. Ik werk 5 dagen in de week, ik kan me onmogelijk ziek melden. Ik ben al een paar keer langere periodes niet aan het werk geweest, dat kan nu echt niet meer. De arbodienst zou er misschien nog wel begrip voor hebben, daar ben ik niet zo bang voor..Het zijn m'n collega's die pikken dat nooit, dat zijn mensen die zelf nooit ziek zijn. De stap om dan ooit weer terug te keren zou dan zo groot zijn.
Diep in mijn hart wil ik echt de straat niet meer op laat staan naar mijn werk. Ik heb geen auto dus moet ook nog eens (in een drukke stad) met het openbaar vervoer. Vaak wordt ik uitgelachen, uitgescholden (door jongeren/kinderen), starende blikken (van volwassenen). Ik probeer altijd zo onopvallend mogelijk te zijn en me goed te kleden, sieraden make-up. Alleen m'n hoofd werkt totaal niet mee, zo vaak ga ik wanhopig en half huilend de deur uit omdat ik anders voor de zoveelste keer te laat kom op het werk.Daar duik ik gelijk de WC in om te checken hoe erg het wel niet is, en voel ik me zo ellendig. Zou dan het liefst ter plekke van de aardbodem verdwijnenen. Elke dag, dag in dag uit, 5 dagen per week, het gevecht voor de spiegel, het gevecht op straat op het werk, in de supermarkt..ik kan het niet meer...het kost zovéél energie. Ik ben al kapot als ik op het werk aankom na elke morgen een verwoede poging van 1.5 uur iets van mezelf proberen te maken. Op de werkvloer verlang ik altijd naar de avonden en weekenden, dat ik me op kan sluiten achter mijn tv. Even alle ellende van me afzetten en naar domme soaps kijken. Even weg uit de realiteit, opweg naar het gevecht van morgen...Niemand hoeft je dan te zien. Geen lagen make-up, fohns etc.
Hoe doen jullie dat????? Of hebben de meeste van jullie de mazzel niet fulltime te moeten werken? Ik ben 23, heb geen ouders meer en dus geen steun van hun ook niet op financieel gebied. Heb geen vriend en die zal ik ook nooit krijgen ben ik bang voor, dat kan gewoon niet. Ik heb een baan op MBO niveau dus verdien niet genoeg zodat ik minder zou gaan kunnen werken. Ik heb het gevoel dat ik in dit leven overleef en niet leef. En dat overleven ga ik niet lang meer volhouden. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen?? Ben wel in therapie dat helpt wel iets maar het probleem blijft. Bij mij kun je het woord ingebeelde weglaten (ingebeelde lelijkheid) Ik ben echt lelijk, al zullen meer van jullie dat denken over jezelf, maar bij mij wordt het ook vaak bevestigd. En hoe vaak ik er ook over praat met mijn therapeut en het probeer te accepteren en de schade ervan te verwerken, de klachten blijven. Er is geen kwaliteit van leven meer. pfff nou zoals jullie lezen heb ik vandaag een beetje een depri dag, ben een dagje vrij dan komt meestal alle opgekropte ellende van de afgelopen dagen er weer uit, verwerkingsdag noem ik dit soort dagjes haha . Ookal had ik me voorgenomen naar de winkels te gaan...ander keertje dan maar.. Ik winkel toch al veeeelste veel"
Denk dat dit voor jou wel een beetje herkenbaar is? Als ik jouw berichtjes zo lees herken ik daar zo veel in. Ik was zo blij toen ik hoorde dat ik bdd had. Al zie ik het zelf nog steeds zo dat ik echt lelijk ben en dat het niet ingebeeld is, maar goed. Ik was blij dat het een naam had en dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten. Hoe triest ook.
Ik sta nu op de wachtlijst voor gerichte therapie voor bdd en heb daar voor het eerst van mijn bdd leven vertrouwen in. Meid, ik wil je niets aanpraten, maar ga eens naar die site bdd-info.nl en/of bespreek het eens met een deskundige. Ik wil je echt aanraden iets met je problemen te doen. Nu hou je het steeds nog wel even vol, maar wat als je echt instort? Probeer op tijd aan de bel te trekken. Wat je ook hebt, je gedachten en handelingen zijn niet gezond. Je mag me altijd benaderen voor vragen etc als je daar behoefte aan hebt! Veel sterkte en liefs Lola!
P.s: vind je heel wijs en moedig voor je 18 jaar oud! Knap hoor!
Yukii wat ontzettend herkenbaar is jouw verhaal!. Het had het mijne kunnen zijn. Ook ik shop veel te veel door grote onvrede wat betreft mijn uiterlijk. De gekste dingen: ik heb nu weer hairextensions, vorige maand injecties laten spuiten in mijn rimpels (ben net 25 jaar maar echt ik heb ze al, zegt de schoonheidsspecialiste ook...) En koop me ook suf aan make-up, veel kleding die ik uiteindelijk niet aandurf, allerlei dingen voor mijn 'rampen-haar'. Heb er ook echt geen geld voor, zo zonde. En ben ook o zo jaloers op mijn beste vriendin en andere vriendinnen. Kam door 'r haar wat lipgloss op en ze ziet eruit als een plaatje, binnen 5 min. En ik? Na 2 uur grof geweld met fohns en poederkwasten zie ik er nog steeds uit als 'n arme stakker die het niet getroffen heeft met haar haar en gezicht.
2 jaar geleden kwam ik erachter dat ik bdd had. Ik kopieer even een stukje uit die tijd die ik op het forum van die betreffende site had gezet. Dit was echter in mijn 'zwaarste'tijd, toen ik errug depri was:
"Hoi....
Mensen hoe houden jullie het vol op deze manier te leven, zijn jullie wel gelukkig? Wat geeft kracht om door te gaan? Ik vraag dit omdat ik voor mijzelf de antwoorden niet weet. Ik weet niet meer hoe ik het vol moet houden. Idd zoals iemand op het forum al schreef je hebt je goede en slechte weken/dagen, al overheersen meestal de slechte. Bij mij iig...De ene keer voel ik me de koningin en geniet ik van die (positieve) aandacht (oa van mannen)en de andere keer voel ik me een lelijk monster en krijg ik dat dus ook te horen. Nu zit ik weer zo'n 3 weken in een slechte periode en de opmerkingen op straat( 'wat ben jij lelijk')en van collega's ('gaat het wel goed met je? je ziet er zo slecht uit') zijn op één hand niet meer te tellen.
Het lijkt wel zwart wit, grijs bestaat niet. De ene keer voel ik me knap en wordt dat (wel eens)bevestigd de andere keer voel ik me lelijk en wordt dat net zo hard bevestigd. Maar goed, het is bij mij net hoe mijn haar zit die dag, of m'n make-up wil, dat is elke dag weer een verassing. Ik heb een huidziekte, de ene keer zie je er nauwelijks iets van, de andere keer is het heel heftig (zoals nu dus) en dan is het niet meer met make-up te camoufleren. Het is dus deels wat ik uitstraal maar ook deels of je lichaam 'meewerkt'..Ik weet alleen niet meer hoe ik het vol moet houden. Ik werk 5 dagen in de week, ik kan me onmogelijk ziek melden. Ik ben al een paar keer langere periodes niet aan het werk geweest, dat kan nu echt niet meer. De arbodienst zou er misschien nog wel begrip voor hebben, daar ben ik niet zo bang voor..Het zijn m'n collega's die pikken dat nooit, dat zijn mensen die zelf nooit ziek zijn. De stap om dan ooit weer terug te keren zou dan zo groot zijn.
Diep in mijn hart wil ik echt de straat niet meer op laat staan naar mijn werk. Ik heb geen auto dus moet ook nog eens (in een drukke stad) met het openbaar vervoer. Vaak wordt ik uitgelachen, uitgescholden (door jongeren/kinderen), starende blikken (van volwassenen). Ik probeer altijd zo onopvallend mogelijk te zijn en me goed te kleden, sieraden make-up. Alleen m'n hoofd werkt totaal niet mee, zo vaak ga ik wanhopig en half huilend de deur uit omdat ik anders voor de zoveelste keer te laat kom op het werk.Daar duik ik gelijk de WC in om te checken hoe erg het wel niet is, en voel ik me zo ellendig. Zou dan het liefst ter plekke van de aardbodem verdwijnenen. Elke dag, dag in dag uit, 5 dagen per week, het gevecht voor de spiegel, het gevecht op straat op het werk, in de supermarkt..ik kan het niet meer...het kost zovéél energie. Ik ben al kapot als ik op het werk aankom na elke morgen een verwoede poging van 1.5 uur iets van mezelf proberen te maken. Op de werkvloer verlang ik altijd naar de avonden en weekenden, dat ik me op kan sluiten achter mijn tv. Even alle ellende van me afzetten en naar domme soaps kijken. Even weg uit de realiteit, opweg naar het gevecht van morgen...Niemand hoeft je dan te zien. Geen lagen make-up, fohns etc.
Hoe doen jullie dat????? Of hebben de meeste van jullie de mazzel niet fulltime te moeten werken? Ik ben 23, heb geen ouders meer en dus geen steun van hun ook niet op financieel gebied. Heb geen vriend en die zal ik ook nooit krijgen ben ik bang voor, dat kan gewoon niet. Ik heb een baan op MBO niveau dus verdien niet genoeg zodat ik minder zou gaan kunnen werken. Ik heb het gevoel dat ik in dit leven overleef en niet leef. En dat overleven ga ik niet lang meer volhouden. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen?? Ben wel in therapie dat helpt wel iets maar het probleem blijft. Bij mij kun je het woord ingebeelde weglaten (ingebeelde lelijkheid) Ik ben echt lelijk, al zullen meer van jullie dat denken over jezelf, maar bij mij wordt het ook vaak bevestigd. En hoe vaak ik er ook over praat met mijn therapeut en het probeer te accepteren en de schade ervan te verwerken, de klachten blijven. Er is geen kwaliteit van leven meer. pfff nou zoals jullie lezen heb ik vandaag een beetje een depri dag, ben een dagje vrij dan komt meestal alle opgekropte ellende van de afgelopen dagen er weer uit, verwerkingsdag noem ik dit soort dagjes haha . Ookal had ik me voorgenomen naar de winkels te gaan...ander keertje dan maar.. Ik winkel toch al veeeelste veel"
Denk dat dit voor jou wel een beetje herkenbaar is? Als ik jouw berichtjes zo lees herken ik daar zo veel in. Ik was zo blij toen ik hoorde dat ik bdd had. Al zie ik het zelf nog steeds zo dat ik echt lelijk ben en dat het niet ingebeeld is, maar goed. Ik was blij dat het een naam had en dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten. Hoe triest ook.
Ik sta nu op de wachtlijst voor gerichte therapie voor bdd en heb daar voor het eerst van mijn bdd leven vertrouwen in. Meid, ik wil je niets aanpraten, maar ga eens naar die site bdd-info.nl en/of bespreek het eens met een deskundige. Ik wil je echt aanraden iets met je problemen te doen. Nu hou je het steeds nog wel even vol, maar wat als je echt instort? Probeer op tijd aan de bel te trekken. Wat je ook hebt, je gedachten en handelingen zijn niet gezond. Je mag me altijd benaderen voor vragen etc als je daar behoefte aan hebt! Veel sterkte en liefs Lola!
P.s: vind je heel wijs en moedig voor je 18 jaar oud! Knap hoor!
dinsdag 24 juni 2008 14:40
Ah &^*%&^%^$ ik had een ontzettend uitgebreide post getypt waarin ik op jullie reacties inging (dons, Lola en Noah), sluit het scherm door een of andere onbedoelde toetsencombinatie die ik per ongeluk indrukte :'(
Wil jullie in ieder geval laten weten dat ik nog altijd meelees, en dat ik binnenkort die reactie weer ga proberen te typen (moet nu weg).
Ohwwww wat stom
dons en Lola sterkte
Wil jullie in ieder geval laten weten dat ik nog altijd meelees, en dat ik binnenkort die reactie weer ga proberen te typen (moet nu weg).
Ohwwww wat stom
dons en Lola sterkte
zondag 29 juni 2008 11:10
Hey,
Nou, ik ga het weer proberen.
Ik vind het wel lastig om hier te typen, omdat het zo confronterend is en ik er dan weer zo over na moet denken en ik dan merk dat het (de 'obsessie') nog lang niet zo weg is als ik hoopte ..
dons ik had geloof ik begrepen dat jij 39 bent toch? Daar schrik ik wel van, want ik heb wel altijd in mijn hoofd dat het naarmate je ouder wordt vanzelf wel over gaat. Dat het dan allemaal niet zoveel meer uitmaakt, en het je niet meer zoveel kan schelen. Ik hoop dat ik er op m'n 39ste toch wel vanaf ben..
Verder hou ik ook van shoppen, maar dat is dus niet zo goed, want ik koop ontzettend veel en ik draag bijna niks van wat ik koop.
Ik koop heel veel leuke rokjes en pumps en vrouwendingetjes, maar uiteindelijk trek ik ook gewoon elke dag een spijkerbroek met sneakers aan..
Terwijl ik eigenlijk mezelf veel leuker vind in van die leuke kleren, maarja als ik dan naar buiten ga voel ik me als een 'aap met een gouden ring'..
Lola jouw verhaal is zo in- en in triest!! Precies zo heb ik me ook gevoeld, een jaar of 3 terug.. Meteen naar de spiegel rennen als ik ergens arriveerde, zo snel mogelijk naar huis 'vluchten' als de bel ging, echt de meest verdrietige periode uit mijn leven.
Maar mocht het zo zijn dat ik bdd heb, ik zou daar absoluut niet blij van worden als ik daar achter kom.
Ik wil het niet, ik wil gewoon normaal zijn. En gewoon eens relaxen in het openbaar, en niet constant volledig gespannen zijn om het idee dat er misschien wel iemand naar me kijkt, niet constant doodmoe zijn door al die spanning.. gewoon eens genieten en spontaan contacten leggen met mensen...
Noah, hoe heb jij dan die perceptie bereikt? Heb jij ooit onzekerheden gehad? Hoe ben je gekomen in die state of mind waar je nu bent?
Ik had overigens een afspraak gemaakt met een psycholoog.
Het was een hele stap en het maakte me verdrietig om hulp te moeten vragen, maar ik was toch wel een soort van trots dat ik het gedaan had.
Ik heb het alleen weer afgezegd, want toen ik haar aan de telefoon had vond ik haar echt absoluut niet aardig en vertrouwd klinken.....
Eigenlijk heel oneerlijk om het daardoor af te zeggen, maar ik voelde me er echt niet goed bij.
Ik hoop dat jullie nog meelezen.
Y.
Nou, ik ga het weer proberen.
Ik vind het wel lastig om hier te typen, omdat het zo confronterend is en ik er dan weer zo over na moet denken en ik dan merk dat het (de 'obsessie') nog lang niet zo weg is als ik hoopte ..
dons ik had geloof ik begrepen dat jij 39 bent toch? Daar schrik ik wel van, want ik heb wel altijd in mijn hoofd dat het naarmate je ouder wordt vanzelf wel over gaat. Dat het dan allemaal niet zoveel meer uitmaakt, en het je niet meer zoveel kan schelen. Ik hoop dat ik er op m'n 39ste toch wel vanaf ben..
Verder hou ik ook van shoppen, maar dat is dus niet zo goed, want ik koop ontzettend veel en ik draag bijna niks van wat ik koop.
Ik koop heel veel leuke rokjes en pumps en vrouwendingetjes, maar uiteindelijk trek ik ook gewoon elke dag een spijkerbroek met sneakers aan..
Terwijl ik eigenlijk mezelf veel leuker vind in van die leuke kleren, maarja als ik dan naar buiten ga voel ik me als een 'aap met een gouden ring'..
Lola jouw verhaal is zo in- en in triest!! Precies zo heb ik me ook gevoeld, een jaar of 3 terug.. Meteen naar de spiegel rennen als ik ergens arriveerde, zo snel mogelijk naar huis 'vluchten' als de bel ging, echt de meest verdrietige periode uit mijn leven.
Maar mocht het zo zijn dat ik bdd heb, ik zou daar absoluut niet blij van worden als ik daar achter kom.
Ik wil het niet, ik wil gewoon normaal zijn. En gewoon eens relaxen in het openbaar, en niet constant volledig gespannen zijn om het idee dat er misschien wel iemand naar me kijkt, niet constant doodmoe zijn door al die spanning.. gewoon eens genieten en spontaan contacten leggen met mensen...
Noah, hoe heb jij dan die perceptie bereikt? Heb jij ooit onzekerheden gehad? Hoe ben je gekomen in die state of mind waar je nu bent?
Ik had overigens een afspraak gemaakt met een psycholoog.
Het was een hele stap en het maakte me verdrietig om hulp te moeten vragen, maar ik was toch wel een soort van trots dat ik het gedaan had.
Ik heb het alleen weer afgezegd, want toen ik haar aan de telefoon had vond ik haar echt absoluut niet aardig en vertrouwd klinken.....
Eigenlijk heel oneerlijk om het daardoor af te zeggen, maar ik voelde me er echt niet goed bij.
Ik hoop dat jullie nog meelezen.
Y.
zondag 29 juni 2008 15:53
Ik denk dat het vooral oneerlijk naar jezelf is dat je de afspraak hebt afgezegd! Je doet jezelf zo tekort. Als je hulp zoekt moet je natuurlijk wel kijken of het klikt maar geef het ook een kans. Zoek een andere therapeut zou ik zeggen. En ik moet je teleustellen, je problemen gaan niet vanzelf over als je ouder wordt! Je leert wel meer relativeren en anders naar jezelf kijken maar ook dat gaat niet vanzelf. Daarvoor is het ook nodig dat je met jezelf aan de slag gaat, Het is niet dat plotseling alle problemen verdwijnen boven de 30!
zondag 29 juni 2008 15:56
Nee, dat zou wel een erg naïef idee zijn, dat bedoel ik niet.
Ik bedoel dat als je ouder wordt je er altijd wel beter uit gaat zien (ik vind mensen van rond de 30 er vrijwel altijd wel op een of andere manier wel goed uitzien), je gevoel daarover beter wordt en het belang ervan wat minder.
Dus dat ging puur over uiterlijk.
Ik bedoel dat als je ouder wordt je er altijd wel beter uit gaat zien (ik vind mensen van rond de 30 er vrijwel altijd wel op een of andere manier wel goed uitzien), je gevoel daarover beter wordt en het belang ervan wat minder.
Dus dat ging puur over uiterlijk.
zondag 29 juni 2008 16:13
Je kan dit in ieder geval niet snel in je eentje oplossen. Zoek hulp bij een psycholoog, waarmee het klikt, en wees eerlijk. Het is natuurlijk niet ondenkbaar dat je tegenover een psycholoog ook op je best wil overkomen. Maar dat is zonde van je geld.
Ik kan allemaal dingen gaan zeggen over dat je niet die spullen moet kopen, maar dat weet je zelf ook wel. Zorg dat je niet in de verleiding komt. Ga dus gewoon niet de stad in, en zoek afleiding. Ga bijvoorbeeld je kledingkast door en sorteer een en ander, ga strijken of de was doen.
Of, in plaats van dat je gaat winkelen ga je iets drinken met iemand. De perfecte afleiding, even met een ander bezig zijn.
Onder de zonnebank wordt iemand trouwens niet mooier van vind ik en het is ook slecht voor je huid. Dus stop daar liever gelijk mee.
Dat voor de spiegel staan herken ik heel goed. Ik heb zelf die 'afwijking' ook gehad. Ik werd er gek van. Het begon denk ik toen ik 14 was ofzo, en pas op mn 26e, 27e werd het minder.
Nu heb ik er nog maar heel soms last van, en onzeker ben ik niet echt meer.
Ik vond dat mijn huid net zo mooi moest zijn als in de bladen, en dat was ie natuurlijk niet, dus was ik er van overtuigd dat ik er echt lelijk uit zag. Ik sloot mezelf steeds meer af en werd ook depressief.
Mijn haar was geen onderdeel van de afwijking en mn kleding ook niet. Ook kan ik redelijk met geld omgaan, dus wat dat betreft heb ik geen tips voor je. Ja, neem een bijbaan, maak je enveloppen open en verplicht elke week even op internet op je rekening kijken.
Over de merkkleding, bedenk je dat merkkleding vaak goedkoop wordt gemaakt in armere landen en dat de kwaliteit niet in verhouding staat tot het geld wat je er aan uitgeeft. Dus je voegt met zo'n kledingstuk niks aan waarde voor jezelf toe.
Op het perron staan en denken dat iedereen naar je kijkt,,
Als je in een bepaalde geestelijke toestand raakt (een labiele) kan je last krijgen van betrekkingswaan, je denkt dat mensen naar je kijken, of erger, over je praten. Dat komt gewoon omdat je wereldje te klein is geworden en de zorgen in je hoofd te groot. Daarom zou ik je zeker een paar gesprekken met een psycholoog aanraden, want ik kan me voorstellen dat het iets is war je onder lijdt, en dit is zonde van je leven. Er is hoop
Succes!
Ik kan allemaal dingen gaan zeggen over dat je niet die spullen moet kopen, maar dat weet je zelf ook wel. Zorg dat je niet in de verleiding komt. Ga dus gewoon niet de stad in, en zoek afleiding. Ga bijvoorbeeld je kledingkast door en sorteer een en ander, ga strijken of de was doen.
Of, in plaats van dat je gaat winkelen ga je iets drinken met iemand. De perfecte afleiding, even met een ander bezig zijn.
Onder de zonnebank wordt iemand trouwens niet mooier van vind ik en het is ook slecht voor je huid. Dus stop daar liever gelijk mee.
Dat voor de spiegel staan herken ik heel goed. Ik heb zelf die 'afwijking' ook gehad. Ik werd er gek van. Het begon denk ik toen ik 14 was ofzo, en pas op mn 26e, 27e werd het minder.
Nu heb ik er nog maar heel soms last van, en onzeker ben ik niet echt meer.
Ik vond dat mijn huid net zo mooi moest zijn als in de bladen, en dat was ie natuurlijk niet, dus was ik er van overtuigd dat ik er echt lelijk uit zag. Ik sloot mezelf steeds meer af en werd ook depressief.
Mijn haar was geen onderdeel van de afwijking en mn kleding ook niet. Ook kan ik redelijk met geld omgaan, dus wat dat betreft heb ik geen tips voor je. Ja, neem een bijbaan, maak je enveloppen open en verplicht elke week even op internet op je rekening kijken.
Over de merkkleding, bedenk je dat merkkleding vaak goedkoop wordt gemaakt in armere landen en dat de kwaliteit niet in verhouding staat tot het geld wat je er aan uitgeeft. Dus je voegt met zo'n kledingstuk niks aan waarde voor jezelf toe.
Op het perron staan en denken dat iedereen naar je kijkt,,
Als je in een bepaalde geestelijke toestand raakt (een labiele) kan je last krijgen van betrekkingswaan, je denkt dat mensen naar je kijken, of erger, over je praten. Dat komt gewoon omdat je wereldje te klein is geworden en de zorgen in je hoofd te groot. Daarom zou ik je zeker een paar gesprekken met een psycholoog aanraden, want ik kan me voorstellen dat het iets is war je onder lijdt, en dit is zonde van je leven. Er is hoop
Succes!
zondag 29 juni 2008 16:31
Hey,
Bedankt voor je reactie.
Ja, er is hoop, en gelukkig heb ik die over het algemeen nog wel.
Maar soms heb je zo'n dag.. (vandaag!!).
Ik werd vanochtend wakker, voelde me best ok, maar toen ik me ging aankleden om naar werk te gaan (ja ik heb nu werk, en ik vind het leuk, en het helpt ook
), kreeg ik een verschrikkelijke huilbui.
Ik wilde het inhouden want ik moest binnen 15 min. weg en nog opmaken (alleen ogen tegenwoordig, niet hele plamuurlagen meer gelukkig), maar het lukte niet, echt ik bleef maar huilen...
Had gebeld dat ik een half uurtje later zou komen, gelukkig zijn ze heel aardig en is het op zondag toch niet druk dus ze vonden het prima. Maar pff het ging maar niet over en elke keer als ik dacht dat ik mezelf onder controle had kreeg ik weer een uitbarsting.
Voel me het hele weekend al heel rot want ik heb vrijdag ruzie gehad met ex (die ik wel nog regelmatig zag, we kunnen elkaar niet echt loslaten) en daardoor heeft mijn zelvertrouwen weer een flinke deuk opgelopen (ik word altijd heeeeeeel stil in ruzies, waardoor hij uit frustratie en irritatie juist heel veel gaat praten en alleen maar pissiger wordt en kwetsende dingen gaat zeggen waardoor ik nog stiller word en hij nog gefrustreerder, etc.). Nouja en dan ga ik mezelf dus isoleren en mezelf dingen aanpraten en nu ben ik al de hele dag de deur niet uitgeweest en heb ik mezelf ziekgemeld op werk. Wat ik heel stom vind natuurlijk want ziekmelden als je niet ziek bent vind ik best wel slecht (en mijn moeder weet natuurlijk niet echt wat er is dus die vindt het ook heel debiel dat ik me ziek heb gemeld want die denkt dat ik gewoon geen zin had).
Ik ben gewoon het overzicht kwijt van waar ik nou moet beginnen wil ik mezelf wat beter voelen..
Ik wil sterk zijn en loskomen van ex want dat heeft geen toekomst (het is al 2 jaar uit en we blijven maar om elkaar heen draaien). Ik wil af van mijn zorgen over mijn uiterlijk. Ik ben verdrietig om mijn plotseling overleden oma (ging veel met haar om). Ik wil opener en socialer zijn. Geldproblemen, winkelverslaving, boulimia symptomen, al die dingen. Wat is nou de oorzaak van wat? WAar te beginnen?
Vind mezelf echt waardeloos vandaag, ik ga denk ik even na wat ik leuk vind aan mezelf en ga proberen daar vandaag iets mee te doen.
Bedankt voor je reactie.
Ja, er is hoop, en gelukkig heb ik die over het algemeen nog wel.
Maar soms heb je zo'n dag.. (vandaag!!).
Ik werd vanochtend wakker, voelde me best ok, maar toen ik me ging aankleden om naar werk te gaan (ja ik heb nu werk, en ik vind het leuk, en het helpt ook
), kreeg ik een verschrikkelijke huilbui.Ik wilde het inhouden want ik moest binnen 15 min. weg en nog opmaken (alleen ogen tegenwoordig, niet hele plamuurlagen meer gelukkig), maar het lukte niet, echt ik bleef maar huilen...
Had gebeld dat ik een half uurtje later zou komen, gelukkig zijn ze heel aardig en is het op zondag toch niet druk dus ze vonden het prima. Maar pff het ging maar niet over en elke keer als ik dacht dat ik mezelf onder controle had kreeg ik weer een uitbarsting.
Voel me het hele weekend al heel rot want ik heb vrijdag ruzie gehad met ex (die ik wel nog regelmatig zag, we kunnen elkaar niet echt loslaten) en daardoor heeft mijn zelvertrouwen weer een flinke deuk opgelopen (ik word altijd heeeeeeel stil in ruzies, waardoor hij uit frustratie en irritatie juist heel veel gaat praten en alleen maar pissiger wordt en kwetsende dingen gaat zeggen waardoor ik nog stiller word en hij nog gefrustreerder, etc.). Nouja en dan ga ik mezelf dus isoleren en mezelf dingen aanpraten en nu ben ik al de hele dag de deur niet uitgeweest en heb ik mezelf ziekgemeld op werk. Wat ik heel stom vind natuurlijk want ziekmelden als je niet ziek bent vind ik best wel slecht (en mijn moeder weet natuurlijk niet echt wat er is dus die vindt het ook heel debiel dat ik me ziek heb gemeld want die denkt dat ik gewoon geen zin had).
Ik ben gewoon het overzicht kwijt van waar ik nou moet beginnen wil ik mezelf wat beter voelen..
Ik wil sterk zijn en loskomen van ex want dat heeft geen toekomst (het is al 2 jaar uit en we blijven maar om elkaar heen draaien). Ik wil af van mijn zorgen over mijn uiterlijk. Ik ben verdrietig om mijn plotseling overleden oma (ging veel met haar om). Ik wil opener en socialer zijn. Geldproblemen, winkelverslaving, boulimia symptomen, al die dingen. Wat is nou de oorzaak van wat? WAar te beginnen?
Vind mezelf echt waardeloos vandaag, ik ga denk ik even na wat ik leuk vind aan mezelf en ga proberen daar vandaag iets mee te doen.
zondag 29 juni 2008 16:44
Ok nu ik het teruglees was het wel een heel erge zwelgpost vol met zelfmedelijden.
Moet nu sterk zijn en een schop onder mijn reet (excusez :p) geven en iets nuttigs DOEN en niet gaan zitten zwelgen dat is voor niks en niemand nuttig.
Hoop wel nog dat dons, Lola en Noah mijn vragen teruglezen en reageren. En annetd, dat het bij Vana dus rond haar 26ste minder werd, dat bedoel ik een beetje. Dat je dan vanzelf minder in de spiegel kijkt e.d.
Moet nu sterk zijn en een schop onder mijn reet (excusez :p) geven en iets nuttigs DOEN en niet gaan zitten zwelgen dat is voor niks en niemand nuttig.
Hoop wel nog dat dons, Lola en Noah mijn vragen teruglezen en reageren
. En annetd, dat het bij Vana dus rond haar 26ste minder werd, dat bedoel ik een beetje. Dat je dan vanzelf minder in de spiegel kijkt e.d.
zondag 29 juni 2008 17:11
Ik wil niet pessimistisch overkomen maar zo'n gevoel wordt niet vanzelf minder.
Al zou ik je dat wel gunnen natuurlijk. Kijk, het gaat natuurlijk niet om je uiterlijk! Dat is enkel waar jij je op richt en waar jij alles aan ophang. Het gaat uiteindelijk om die gevoelens die je wegstopt. Waarom heb je je moeder niet verteld bv dat je je niet zo goed voelt? Of iemand anders. In plaats van in je eentje ermee te worstelen. En ook nog het idee op te roepen dat je geen zin hebt om naar je werk te gaan terwijl er veel meer achter zit. Je maakt jezelf erg eenzaam zo en dat heeft niets met je uiterlijk te maken. Waarom mag je niet verdrietig zijn om je oma en daar gewoon een beetj etroost bij krijgen?
Al zou ik je dat wel gunnen natuurlijk. Kijk, het gaat natuurlijk niet om je uiterlijk! Dat is enkel waar jij je op richt en waar jij alles aan ophang. Het gaat uiteindelijk om die gevoelens die je wegstopt. Waarom heb je je moeder niet verteld bv dat je je niet zo goed voelt? Of iemand anders. In plaats van in je eentje ermee te worstelen. En ook nog het idee op te roepen dat je geen zin hebt om naar je werk te gaan terwijl er veel meer achter zit. Je maakt jezelf erg eenzaam zo en dat heeft niets met je uiterlijk te maken. Waarom mag je niet verdrietig zijn om je oma en daar gewoon een beetj etroost bij krijgen?
zondag 29 juni 2008 17:15
Hi,
Wat een drama dag dan weer! Voel je je nu weer wat beterder, mss nu de avond weer aanbreekt? Ook weer veel herkenning: had me twee weken terug ook ziek moeten melden. Had nog maar 5 minuten om de bus te halen en ik zag er echt niet uit. Alles ging mis die ochtend en ik moest echt op tijd zijn. Ben al zo vaak te laat hierom...M'n collega's pikken dat op gegeven moment ook niet meer ofcourse...Dus ik nog snel van alles proberen. Toen dat niet lukte begon ik ook keihard te janken. Nou helemaal verloren zaak dan natuurlijk. Moest wel zo hard janken dat ik bij mijn baas aan de lijn zo verkouden en ziek klonk dat ze het wel geloofde gelukkig. Maar dan zit je weer de hele dag thuis opgesloten, dan voel ik me zo lullig omdat ik juist wel graag wil werken en ik helemaal niet ziek ben. Ben dan weer de hele dag depri...En dit soort geintjes kunnen niet te vaak gebeuren natuurlijk want dat wordt niet goedgekeurd op het werk, als je vaak ziek bent bedoel ik. Nu ben i bang dat dit me de aankomende weken nog een keer gaat gebeuren en dan moet ik wel die deur uit. Kan me dan niet wéér ziekmelden of overige smoesjes gebruiken waarom ik later ben bv..pffff drama. Wel goed dat je nu een baantje hebt! In een winkel ofzo? Je moet idd je schulden wel onder ogen blijven zien. Dat doe ik nu ook. Ik heb lijstjes gemaakt hoe ik er weer uitkom enz en dwing mezelf om me nu er echt eens aan te houden. Nu kan ik er nog uitkomen, niet als ik het nog verder laat sudderen.
Ik dacht op jouw leeftijd ook dat, als je de (5-en)dertig gepasseerd bent, uiterlijk enz er niet zoveel meer toe doet. Ik zag mezelf dan als mijn moeder was bv. Eenvoudig, bloemetjesjurk, puzzelen, breien etc hahaha. Gewoon een doorsnee moeder/huisvrouw waar niemand verder op let en waarbij uiterlijk er niet meer toe doet. Nou, forget it. Bij mij op het werk zijn de hipste, modernste knapste gewilligste vrouwen rond de 35-40. Ook daar een flinke concurrentie strijd onderling. Veel aandacht van mannen (als je er leuk uitziet natuurlijk....) etc. Ik kijk soms m'n ogen uit! Dus vergeet het maar dat je na je dertigste 'rust' hebt op dat gebied want de wereld is dan net zo hard, als je snapt wat ik bedoel! Tenzij je je daar zelf voor afsluit natuurlijk maarja....Daar zijn we nu nog niet zo goed in hé..Je vraagt waar te beginnen? Ik denk dat je onder ogen moet komen dat je jezelf op deze manier kapot aan het maken bent. En daarvoor dus gespecialiseerde hulp nodig hebt. Wat zoveel mensen je al vertelt hebben hier. Als je denkt dat het niet klinkt, zoek een ander. Ik heb ook een hele zoektocht gehad naar de juiste psych, en met mij vele anderen. Ook op dit gebied past er op elk potje een dekseltje. Je moet er alleen wel wat voor doen en echt willen. Ik zit nu voor de bdd in ziekenhuis LUMC Leiden. Hun zijn als een van de weinige gespecialiseerd in bdd en alles wat er op lijkt zeg maar (en gratis! op je reiskosten na dan...). Misschien is dat iets voor je...Sterkte, liefs Lola
Wat een drama dag dan weer! Voel je je nu weer wat beterder, mss nu de avond weer aanbreekt? Ook weer veel herkenning: had me twee weken terug ook ziek moeten melden. Had nog maar 5 minuten om de bus te halen en ik zag er echt niet uit. Alles ging mis die ochtend en ik moest echt op tijd zijn. Ben al zo vaak te laat hierom...M'n collega's pikken dat op gegeven moment ook niet meer ofcourse...Dus ik nog snel van alles proberen. Toen dat niet lukte begon ik ook keihard te janken. Nou helemaal verloren zaak dan natuurlijk. Moest wel zo hard janken dat ik bij mijn baas aan de lijn zo verkouden en ziek klonk dat ze het wel geloofde gelukkig. Maar dan zit je weer de hele dag thuis opgesloten, dan voel ik me zo lullig omdat ik juist wel graag wil werken en ik helemaal niet ziek ben. Ben dan weer de hele dag depri...En dit soort geintjes kunnen niet te vaak gebeuren natuurlijk want dat wordt niet goedgekeurd op het werk, als je vaak ziek bent bedoel ik. Nu ben i bang dat dit me de aankomende weken nog een keer gaat gebeuren en dan moet ik wel die deur uit. Kan me dan niet wéér ziekmelden of overige smoesjes gebruiken waarom ik later ben bv..pffff drama. Wel goed dat je nu een baantje hebt! In een winkel ofzo? Je moet idd je schulden wel onder ogen blijven zien. Dat doe ik nu ook. Ik heb lijstjes gemaakt hoe ik er weer uitkom enz en dwing mezelf om me nu er echt eens aan te houden. Nu kan ik er nog uitkomen, niet als ik het nog verder laat sudderen.
Ik dacht op jouw leeftijd ook dat, als je de (5-en)dertig gepasseerd bent, uiterlijk enz er niet zoveel meer toe doet. Ik zag mezelf dan als mijn moeder was bv. Eenvoudig, bloemetjesjurk, puzzelen, breien etc hahaha. Gewoon een doorsnee moeder/huisvrouw waar niemand verder op let en waarbij uiterlijk er niet meer toe doet. Nou, forget it. Bij mij op het werk zijn de hipste, modernste knapste gewilligste vrouwen rond de 35-40. Ook daar een flinke concurrentie strijd onderling. Veel aandacht van mannen (als je er leuk uitziet natuurlijk....) etc. Ik kijk soms m'n ogen uit! Dus vergeet het maar dat je na je dertigste 'rust' hebt op dat gebied want de wereld is dan net zo hard, als je snapt wat ik bedoel! Tenzij je je daar zelf voor afsluit natuurlijk maarja....Daar zijn we nu nog niet zo goed in hé..Je vraagt waar te beginnen? Ik denk dat je onder ogen moet komen dat je jezelf op deze manier kapot aan het maken bent. En daarvoor dus gespecialiseerde hulp nodig hebt. Wat zoveel mensen je al vertelt hebben hier. Als je denkt dat het niet klinkt, zoek een ander. Ik heb ook een hele zoektocht gehad naar de juiste psych, en met mij vele anderen. Ook op dit gebied past er op elk potje een dekseltje. Je moet er alleen wel wat voor doen en echt willen. Ik zit nu voor de bdd in ziekenhuis LUMC Leiden. Hun zijn als een van de weinige gespecialiseerd in bdd en alles wat er op lijkt zeg maar (en gratis! op je reiskosten na dan...). Misschien is dat iets voor je...Sterkte, liefs Lola
zondag 29 juni 2008 18:29
Hey Lola,
Ja ohh wat je vertelt is het echt precies wat ik ook vaak heb! 5 min. voordat ik wegmoet zit het allemaal dan helemaal verkeerd en dan krijg ik het niet goed en moet ik de trein halen enzo en soms mis ik hem dus gewoon omdat mijn haaar niet goed zit... echt argh zo dom eigenlijk! Ook als m'n vader vraagt of ik ff mee boodschappen ga doen houdt hij er al rekening mee dat het minstens nog een half uur duurt voordat we de deur uitgaan omdat ik dan nog ff alles moet bijwerken, het is voor mij echt nooit gewoon even spontaan ergens heen gaan, neee alles plannen want heb zoveel tijd nodig om me voor te bereiden!
Ok, ik woon ongeveer 2 min. van het LUMC dus dat is op zich handig..
Maar euw ik raak al in paniek bij het idee om dat te gaan regelen en aan te vragen en mensen erover te woord moeten staan..
Heb er nog nooit in real life over gepraat.
Oh wel 1x, met ex (toen nog vriendje), dat was opdat moment wel heel fijn, hij moest er zelfs om huilen zo erg vond hij het toen voor me en toen begreep hij ook ineens waarom ik vaak zo down was (reden dat het uitging). Maarja, dat heeft uiteindelijk niets veranderd en hij is nu wel de laatste met wie ik erover zou kunnen praten.
Hij is het volgens mij ook vergeten.
Dus door dit soort ervaringen (dat het niets uithaalt om erover te praten, want dat verandert niks, ik moet iets DOEN) hebben voor mij de drempel erg hoog gemaakt om me erover uit te laten.
Hoe lang heb je nu die hulp?
En hoe werkt het allemaal precies?
Heb je er veel aan?
Ik hoop dat het voor jou ook ooit eens over zal zijn..
Het doet me pijn om te lezen hoe je je voelt, hoe je ook zo worstelt met de normaalste dingen als naar buiten gaan, naar je werk gaan.. Hoe kan het toch zo ver komen?
En hoe kan het ooit weer teruggedraaid worden?
Misschien ga ik nu te ver; maar kan dat ooit wel?
Is dit niet iets waar we ons hele leven mee zullen blijven zitten, en net als dons op ons 39ste nog steeds een half leven leiden? Sorry dat ik nu zo direct ben dons, maar je bent 39! en je voelt je dus al MINSTENS 30 jaar zoals wij.. hoe hou je het nog vol??
Ja ohh wat je vertelt is het echt precies wat ik ook vaak heb! 5 min. voordat ik wegmoet zit het allemaal dan helemaal verkeerd en dan krijg ik het niet goed en moet ik de trein halen enzo en soms mis ik hem dus gewoon omdat mijn haaar niet goed zit... echt argh zo dom eigenlijk! Ook als m'n vader vraagt of ik ff mee boodschappen ga doen houdt hij er al rekening mee dat het minstens nog een half uur duurt voordat we de deur uitgaan omdat ik dan nog ff alles moet bijwerken, het is voor mij echt nooit gewoon even spontaan ergens heen gaan, neee alles plannen want heb zoveel tijd nodig om me voor te bereiden!
Ok, ik woon ongeveer 2 min. van het LUMC dus dat is op zich handig..
Maar euw ik raak al in paniek bij het idee om dat te gaan regelen en aan te vragen en mensen erover te woord moeten staan..
Heb er nog nooit in real life over gepraat.
Oh wel 1x, met ex (toen nog vriendje), dat was opdat moment wel heel fijn, hij moest er zelfs om huilen zo erg vond hij het toen voor me en toen begreep hij ook ineens waarom ik vaak zo down was (reden dat het uitging). Maarja, dat heeft uiteindelijk niets veranderd en hij is nu wel de laatste met wie ik erover zou kunnen praten.
Hij is het volgens mij ook vergeten.
Dus door dit soort ervaringen (dat het niets uithaalt om erover te praten, want dat verandert niks, ik moet iets DOEN) hebben voor mij de drempel erg hoog gemaakt om me erover uit te laten.
Hoe lang heb je nu die hulp?
En hoe werkt het allemaal precies?
Heb je er veel aan?
Ik hoop dat het voor jou ook ooit eens over zal zijn..
Het doet me pijn om te lezen hoe je je voelt, hoe je ook zo worstelt met de normaalste dingen als naar buiten gaan, naar je werk gaan.. Hoe kan het toch zo ver komen?
En hoe kan het ooit weer teruggedraaid worden?
Misschien ga ik nu te ver; maar kan dat ooit wel?
Is dit niet iets waar we ons hele leven mee zullen blijven zitten, en net als dons op ons 39ste nog steeds een half leven leiden? Sorry dat ik nu zo direct ben dons, maar je bent 39! en je voelt je dus al MINSTENS 30 jaar zoals wij.. hoe hou je het nog vol??
zondag 29 juni 2008 19:11
Hey,
Meid, als je er twee minuten vandaan woont waarom probeer je het dan niet?! (ik wil je niet dwingen hoor :-), maar vind het zo zonde als je er alleen mee blijft zitten). Je hebt daar Mw Y. Rood, psychotherapeut, gespecialiseerd in bdd en alles wat daar op lijkt. 1 nadeel: na de intake, dat ze je dus helemaal binnenste buiten keren, is er wel een wachtlijst van ong een half jaar. Maar dat is voor jou mss juist prettig. Kun je er een beetje naar toe leven en aan wennen. Ik sta dus op die betreffende wachtlijst dus echt intensieve therapie heb ik nog niet gehad daar. Wel wat gesprekken en heb daar echt (na jaren) een heel goed gevoel bij en het gevoel met dit probleem op de juiste plek te zitten. Tuurlijk is het moeilijk om hierover te praten, vooral als je dat nog nooit of zelden gedaan hebt. Maar weet je, daar hoef je je een stuk minder te schamen. Ten eerste zijn ze daarvoor opgeleid, ze hebben geheimhoudingsplicht etc. En wat ik het fijnste vond: daar in het LUMC, die betreffende mw Rood iig, ziet niet anders dan vrouwen die met hunzelf/uiterlijk worstelen in haar praktijk. Je bent echt niet de eerste en niet de laatste daarmee komt. Ze begrijpen het allemaal heel goed daar. Wow, dit klinkt wel als een flinke reclame campagne voor het LUMC haha. Maar echt, ik herken veel in wat je schrijft. Ik zou niet willen dat je bij de verkeerde hulpverlener terecht waardoor je daarin ook weer teleurgesteld wordt! Ik merk ook veel onbegrip uit mijn omgeving hoor. En idd al ga je een boodschap doen moet je jezelf weer helemaal oppimpen, om het zo maar te zeggen. Ik merk dat ik op de raarste plekken ook een toevlucht zoek naar een plek waar ik even kan checken bv hoe ik eruit zie (lees: hoe erg het er voor staat). Was laatst zelfs op een begrafenis haastig op zoek naar de toiletten in de kerk want ik had alweer in een spiegeling van een ruit gezien dat mijn haar heel gek en verwaaid zat. Hoe ver kan het gaan dacht ik toen. Ik hoor met die begrafenis bezig te zijn, niet alleen maar weer met mezelf. Heel erg vind ik het en schaamtevol. Hoop dat het bij jou niet zover hoeft te komen of al zover is. Ik weet ook niet of we hier ooit vanaf komen. Ik zie het een beetje somber in. Heb geen idee hoe ik dat in vredesnaam vol moet houden dan. Ik hoop dat ik met de therapie iig alles een beetje draagzamer kan maken. Wie weet hebben ze daar ook wel lotgenoten groepen zodat je meer mensen tegenkomt met hetzelfde probleem. Heb altijd het gevoel dat ik de enigste ben op deze aardbol die dit krankzinnige probleem heeft. Maar gelukkig (niet voor hun natuurlijk) ben ik niet de enigste. Daar denk ik nu maar vaak aan als ik te depri word.
Woon je op jezelf of nog bij je ouders? Vinden zij het niet raar dan dat je zo lang bezig bent etc? Vragen ze er nooit naar? Ik weet niet wat voor een band je met je ouders hebt, maar mss lucht het wel hartstikke op joh als je het vertelt! Misschien hebebn ze al meer door dan dat jij denkt. Je blijven verstoppen is ook niet goed....
Meid, als je er twee minuten vandaan woont waarom probeer je het dan niet?! (ik wil je niet dwingen hoor :-), maar vind het zo zonde als je er alleen mee blijft zitten). Je hebt daar Mw Y. Rood, psychotherapeut, gespecialiseerd in bdd en alles wat daar op lijkt. 1 nadeel: na de intake, dat ze je dus helemaal binnenste buiten keren, is er wel een wachtlijst van ong een half jaar. Maar dat is voor jou mss juist prettig. Kun je er een beetje naar toe leven en aan wennen. Ik sta dus op die betreffende wachtlijst dus echt intensieve therapie heb ik nog niet gehad daar. Wel wat gesprekken en heb daar echt (na jaren) een heel goed gevoel bij en het gevoel met dit probleem op de juiste plek te zitten. Tuurlijk is het moeilijk om hierover te praten, vooral als je dat nog nooit of zelden gedaan hebt. Maar weet je, daar hoef je je een stuk minder te schamen. Ten eerste zijn ze daarvoor opgeleid, ze hebben geheimhoudingsplicht etc. En wat ik het fijnste vond: daar in het LUMC, die betreffende mw Rood iig, ziet niet anders dan vrouwen die met hunzelf/uiterlijk worstelen in haar praktijk. Je bent echt niet de eerste en niet de laatste daarmee komt. Ze begrijpen het allemaal heel goed daar. Wow, dit klinkt wel als een flinke reclame campagne voor het LUMC haha. Maar echt, ik herken veel in wat je schrijft. Ik zou niet willen dat je bij de verkeerde hulpverlener terecht waardoor je daarin ook weer teleurgesteld wordt! Ik merk ook veel onbegrip uit mijn omgeving hoor. En idd al ga je een boodschap doen moet je jezelf weer helemaal oppimpen, om het zo maar te zeggen. Ik merk dat ik op de raarste plekken ook een toevlucht zoek naar een plek waar ik even kan checken bv hoe ik eruit zie (lees: hoe erg het er voor staat). Was laatst zelfs op een begrafenis haastig op zoek naar de toiletten in de kerk want ik had alweer in een spiegeling van een ruit gezien dat mijn haar heel gek en verwaaid zat. Hoe ver kan het gaan dacht ik toen. Ik hoor met die begrafenis bezig te zijn, niet alleen maar weer met mezelf. Heel erg vind ik het en schaamtevol. Hoop dat het bij jou niet zover hoeft te komen of al zover is. Ik weet ook niet of we hier ooit vanaf komen. Ik zie het een beetje somber in. Heb geen idee hoe ik dat in vredesnaam vol moet houden dan. Ik hoop dat ik met de therapie iig alles een beetje draagzamer kan maken. Wie weet hebben ze daar ook wel lotgenoten groepen zodat je meer mensen tegenkomt met hetzelfde probleem. Heb altijd het gevoel dat ik de enigste ben op deze aardbol die dit krankzinnige probleem heeft. Maar gelukkig (niet voor hun natuurlijk) ben ik niet de enigste. Daar denk ik nu maar vaak aan als ik te depri word.
Woon je op jezelf of nog bij je ouders? Vinden zij het niet raar dan dat je zo lang bezig bent etc? Vragen ze er nooit naar? Ik weet niet wat voor een band je met je ouders hebt, maar mss lucht het wel hartstikke op joh als je het vertelt! Misschien hebebn ze al meer door dan dat jij denkt. Je blijven verstoppen is ook niet goed....
zondag 29 juni 2008 19:17
By the way: ik wil je niks aanpraten hoor!!!! Of jij bdd hebt dat weet ik natuurlijk helemaal niet. Dat zou je moeten laten onderzoeken als je dat zou willen weten. Ik weet iig dat ik het wel heb en dat ik jouw symptomen er erg op die van mij vind lijken. Ik reik je alleen een handvat aan zeg maar. Ik ben geen arts of psycholoog die zegt wat jij wel of niet hebt. Ik vermoed het alleen maar. Maar ik kan er ook volledig naast zitten. Dat wilde ik nog even kwijt :-)
maandag 30 juni 2008 22:43
Hi,
Ik was even weg maar heb weer bijgelezen!
Je vroeg me hoe dat zat met mijn leeftijd.
Bij mij is het zo dat ik er pas mee zit sinds mijn 30-ste jaar!!
Ik heb nl nooit aan mezelf getwijfeld!!!
Ik ben veel wezen stappen en het uitschelden voor "lelijk wijf" werd steeds erger en extremer, maar pas op mijn 30-ste ben ik pas echt goed naar mezelf gaan kijken want het uitschelden was zo erg dat er wel wat moest zijn!
En toen ontdekte ik dus pas hoe lelijk ik eigenlijk wel niet was.
Ik heb allemaal foto's gemaakt en heb een onderzoek gedaan naar mezelf hoe ik er dan toch wel niet uitzag dat mensen me zo extreem moesten uitschelden.
Ben plastiche chirurgen afgelopen, kaakspecialisten ed
De enige oplossing was flink aankomen in de hoop dat mijn gezicht wat opvulde.
Maar dat duurde dus ontiegelijk lang net als afvallen heel moeilijk gaat.
Het heeft zeker wel geholpen, maar nu zie ik toch nog wel dat ik niet 1 van de knapste ben.
Maar als ik al deze scheldpartijen en vernederingen van vriendjes toendertijd niet had ondergaan had ik er nu nooit zo onder geleden en mee gezeten. Wie weet had het toen wel meegevallen als ik toen wat dikker was net als nu. Het viel toen veel meer op door dat smalle bekkie.
Die hulpverlening is een ander verhaal.
Ik ben er zelf zwaar op afgeknapt.
Als een hulpverlener bv zegt; "we werken hier al jaren met gekken" dan.... nu ja enzovoort...
Breek me de bek niet open.
Ach er zullen best mensen mee gebaat zijn die bv misschien wel een goede hulpverlener treffen.
Probeer het maar en ervaar zelf.
Ik heb nu de meeste steun aan stichting ex-6!
Ik heb de meest vreselijke mensen meegemaakt en nu ontmoet ik de allerliefste!!!!!!!!!!
Goeie mensen, het is vreselijk te zien hoe ze moeten lijden.
Ik was even weg maar heb weer bijgelezen!
Je vroeg me hoe dat zat met mijn leeftijd.
Bij mij is het zo dat ik er pas mee zit sinds mijn 30-ste jaar!!
Ik heb nl nooit aan mezelf getwijfeld!!!
Ik ben veel wezen stappen en het uitschelden voor "lelijk wijf" werd steeds erger en extremer, maar pas op mijn 30-ste ben ik pas echt goed naar mezelf gaan kijken want het uitschelden was zo erg dat er wel wat moest zijn!
En toen ontdekte ik dus pas hoe lelijk ik eigenlijk wel niet was.
Ik heb allemaal foto's gemaakt en heb een onderzoek gedaan naar mezelf hoe ik er dan toch wel niet uitzag dat mensen me zo extreem moesten uitschelden.
Ben plastiche chirurgen afgelopen, kaakspecialisten ed
De enige oplossing was flink aankomen in de hoop dat mijn gezicht wat opvulde.
Maar dat duurde dus ontiegelijk lang net als afvallen heel moeilijk gaat.
Het heeft zeker wel geholpen, maar nu zie ik toch nog wel dat ik niet 1 van de knapste ben.
Maar als ik al deze scheldpartijen en vernederingen van vriendjes toendertijd niet had ondergaan had ik er nu nooit zo onder geleden en mee gezeten. Wie weet had het toen wel meegevallen als ik toen wat dikker was net als nu. Het viel toen veel meer op door dat smalle bekkie.
Die hulpverlening is een ander verhaal.
Ik ben er zelf zwaar op afgeknapt.
Als een hulpverlener bv zegt; "we werken hier al jaren met gekken" dan.... nu ja enzovoort...
Breek me de bek niet open.
Ach er zullen best mensen mee gebaat zijn die bv misschien wel een goede hulpverlener treffen.
Probeer het maar en ervaar zelf.
Ik heb nu de meeste steun aan stichting ex-6!
Ik heb de meest vreselijke mensen meegemaakt en nu ontmoet ik de allerliefste!!!!!!!!!!
Goeie mensen, het is vreselijk te zien hoe ze moeten lijden.
dinsdag 1 juli 2008 18:12
Om de vraag van Yukii te beantwoorden hoe ik aan mijn perceptie kom, het volgende;
Ten eerste ben ik niet onbekend met dit onderwerp.
Ook voor mij heeft herkenning er toe geleid om in een discussie als deze te mengen.
Ik wijs dit deel van mezelf niet meer af.
Maar ben me ervan bewust dat de keuze altijd bij mij is.
Doordat ik zelf heb ervaren wat de keerzijde; het negatieve zelfbeeld is, ben ik ook in staat om van de andere kant te kunnen zeggen wat werkt om het om te buigen.
Ook voor mij is dit steeds een bewustwordingsproces, met het verschil dat ik het tot een uitdaging heb gemaakt.
Dat wil dus niet zeggen dat ik de gevoelens niet herken en zelf ook wel ervaar.
Wat me zo opvalt aan de postings van Dons is dat ze zich volledig tot slachtoffer heeft gemaakt van wat 'men' (en wie is dan men, want er zijn zo ongelovelijk veel mensen in de wereld) van haar vindt.
Maar voor Dons zou het goed kunnen zijn om eens te kijken of ze werkelijk haar leven nog wil laten leiden door deze innerlijke strijd of dat ze het een nieuwe kans wil geven.
Zelf heb ik ervaren dat mijn eigen kijk op de wereld mijn omgeving direct veranderd. De negatieve opmerkingen zijn vaak toch signalen van innerlijke onvrede bij jezelf. Alleen al het feit dat je ze zo zorgvuldig in je herinneringen hebt bewaard, en de misschien positieve opmerkingen er volledig tegen hebt weggestreept zijn daar een bewijs van.
Zolang je daar niet naar wilt kijken zal de strijd voortduren.
Ten eerste ben ik niet onbekend met dit onderwerp.
Ook voor mij heeft herkenning er toe geleid om in een discussie als deze te mengen.
Ik wijs dit deel van mezelf niet meer af.
Maar ben me ervan bewust dat de keuze altijd bij mij is.
Doordat ik zelf heb ervaren wat de keerzijde; het negatieve zelfbeeld is, ben ik ook in staat om van de andere kant te kunnen zeggen wat werkt om het om te buigen.
Ook voor mij is dit steeds een bewustwordingsproces, met het verschil dat ik het tot een uitdaging heb gemaakt.
Dat wil dus niet zeggen dat ik de gevoelens niet herken en zelf ook wel ervaar.
Wat me zo opvalt aan de postings van Dons is dat ze zich volledig tot slachtoffer heeft gemaakt van wat 'men' (en wie is dan men, want er zijn zo ongelovelijk veel mensen in de wereld) van haar vindt.
Maar voor Dons zou het goed kunnen zijn om eens te kijken of ze werkelijk haar leven nog wil laten leiden door deze innerlijke strijd of dat ze het een nieuwe kans wil geven.
Zelf heb ik ervaren dat mijn eigen kijk op de wereld mijn omgeving direct veranderd. De negatieve opmerkingen zijn vaak toch signalen van innerlijke onvrede bij jezelf. Alleen al het feit dat je ze zo zorgvuldig in je herinneringen hebt bewaard, en de misschien positieve opmerkingen er volledig tegen hebt weggestreept zijn daar een bewijs van.
Zolang je daar niet naar wilt kijken zal de strijd voortduren.
woensdag 2 juli 2008 00:01
Ik kan er op zeggen dat ik heb gemerkt dat ik meer innerlijke rust krijg nu ik meer met rust wordt gelaten doordat ik er nu beter uitzie.
Die kwelling voor mezelf is meer dat ik iemand ben die naar perfectie streef, dat is een karaktereigenschap net als secuur werken, netjes en ordelijk zijn.
Een mens is op zoek naar acceptatie waarom willen bv jongeren bv bij een bepaalde groep horen? Waarom laten wij vrouwen ons zo beinvloeden? We zijn als voorbeeld massaal aan de beugels op oudere leeftijd. Het zit in vrouwen om aantrekkelijk te willen zijn.
Maar ik wil weer niet teveel afwijken van het topic van Yukii dus laat het hierbij.
Die kwelling voor mezelf is meer dat ik iemand ben die naar perfectie streef, dat is een karaktereigenschap net als secuur werken, netjes en ordelijk zijn.
Een mens is op zoek naar acceptatie waarom willen bv jongeren bv bij een bepaalde groep horen? Waarom laten wij vrouwen ons zo beinvloeden? We zijn als voorbeeld massaal aan de beugels op oudere leeftijd. Het zit in vrouwen om aantrekkelijk te willen zijn.
Maar ik wil weer niet teveel afwijken van het topic van Yukii dus laat het hierbij.
woensdag 2 juli 2008 00:06
donderdag 3 juli 2008 10:09
Wat een naar idee dat je pas geaccepteerd zou worden en 'met rust gelaten' als je er voor het oog van andere mensen goed genoeg uitziet..
Ik zou bijna zeggen; Wát maakt dat jij jezelf zó belangrijk acht dat mensen de behoefte voelen om zich continu met jou bezig te houden?
Dat klinkt misschien niet zo aardig, maar echt hoor, kijk maar eens op dit forum rond. Ieder mens loopt met zijn eigen dingen rond, en heeft zijn eigen onzekerheden. Ook al vang je de aandacht van een voorbijganger, geloof me, na een paar minuten zijn ze jou en je uiterlijkheden allang weer vergeten.
En gelukkig maar, ik zou niet de hele dag in mijn hoofd willen lopen met al mijn voorbijgangers.
En als het gaat over vriendjes en dierbaren; waarom sta je toe dat mensen je slecht behandelen? Als je werkelijk om jezelf geeft sta je wangedrag niet toe. En dat hoeft ook niet, want jij bent het ten volste waard om van gehouden te worden.
Dan is de andere kant natuurlijk, waarom rotopmerkingen van andere mensen? Meestal maken -niet zulke slimme- mensen rotopmerkingen omdat ze in jou een starheid (onzekerheid) zien. Zelfverzekerde mensen zijn namelijk geen leuk mikpunt. Mensen maken ook opmerkingen uit onwetendheid. Dat zijn de niet-lullig-bedoelde maar voor jou misschien botte opmerkingen.
En waarom mensen dingen zeggen over jou ..tja weer hun eigen onzekerheid hé...En het cirkeltje is weer rond.
Het zoeken naar acceptatie zit niet in de mens, dat zit in jou.
Er zijn genoeg mensen die zichzelf hebben geaccepteerd ongeacht wat andere mensen vinden. Als dit werkelijk in de mens zou zitten dan zouden er geen gelukkige mensen meer rondlopen.
(zoeken naar acceptatie is wat pubers doen als ze hun eigen identiteit nog niet hebben gevonden. Wanneer mensen zelfbewust worden en groeien worden waarden persoonlijker.)
Acceptatie en liefde zijn eigenschappen waarmee je jezelf voedt om ze daarna met anderen te kunnen delen.
Dat je zo perfectionistisch bent dat is duidelijk. Maar jíj lijdt daar blijkbaar onder, en ook nog eens onder valse overtuigingen die je zelf hebt gevormd. En of je die eigenschap wilt loslaten hangt af van jezelf, jij bént niet je perfectionisme tenzij je ervoor kiest het wel te zijn.
Ik denk niet dat ik hier offtopic berichten plaats, want ze staan allemaal in het teken van dat ene waar Yukii ook tegenaan loopt. Het komt op hetzelfde neer, en dus richt ik me niet op Dons alleen maar ook op de anderen die dit lezen.
Liefs,
Noah
Ik zou bijna zeggen; Wát maakt dat jij jezelf zó belangrijk acht dat mensen de behoefte voelen om zich continu met jou bezig te houden?
Dat klinkt misschien niet zo aardig, maar echt hoor, kijk maar eens op dit forum rond. Ieder mens loopt met zijn eigen dingen rond, en heeft zijn eigen onzekerheden. Ook al vang je de aandacht van een voorbijganger, geloof me, na een paar minuten zijn ze jou en je uiterlijkheden allang weer vergeten.
En gelukkig maar, ik zou niet de hele dag in mijn hoofd willen lopen met al mijn voorbijgangers.
En als het gaat over vriendjes en dierbaren; waarom sta je toe dat mensen je slecht behandelen? Als je werkelijk om jezelf geeft sta je wangedrag niet toe. En dat hoeft ook niet, want jij bent het ten volste waard om van gehouden te worden.
Dan is de andere kant natuurlijk, waarom rotopmerkingen van andere mensen? Meestal maken -niet zulke slimme- mensen rotopmerkingen omdat ze in jou een starheid (onzekerheid) zien. Zelfverzekerde mensen zijn namelijk geen leuk mikpunt. Mensen maken ook opmerkingen uit onwetendheid. Dat zijn de niet-lullig-bedoelde maar voor jou misschien botte opmerkingen.
En waarom mensen dingen zeggen over jou ..tja weer hun eigen onzekerheid hé...En het cirkeltje is weer rond.
Het zoeken naar acceptatie zit niet in de mens, dat zit in jou.
Er zijn genoeg mensen die zichzelf hebben geaccepteerd ongeacht wat andere mensen vinden. Als dit werkelijk in de mens zou zitten dan zouden er geen gelukkige mensen meer rondlopen.
(zoeken naar acceptatie is wat pubers doen als ze hun eigen identiteit nog niet hebben gevonden. Wanneer mensen zelfbewust worden en groeien worden waarden persoonlijker.)
Acceptatie en liefde zijn eigenschappen waarmee je jezelf voedt om ze daarna met anderen te kunnen delen.
Dat je zo perfectionistisch bent dat is duidelijk. Maar jíj lijdt daar blijkbaar onder, en ook nog eens onder valse overtuigingen die je zelf hebt gevormd. En of je die eigenschap wilt loslaten hangt af van jezelf, jij bént niet je perfectionisme tenzij je ervoor kiest het wel te zijn.
Ik denk niet dat ik hier offtopic berichten plaats, want ze staan allemaal in het teken van dat ene waar Yukii ook tegenaan loopt. Het komt op hetzelfde neer, en dus richt ik me niet op Dons alleen maar ook op de anderen die dit lezen.
Liefs,
Noah
donderdag 3 juli 2008 10:13
Je hebt er zelfs een obsessie van gemaakt in plaats van een leuk compliment in 'de wandelgangen van het leven'.
Je hebt jezelf een EIS opgelegd. "Als je maar zou voldoen en blijven voldoen aan datgene wat die mensen zeiden dan...."
Met andere woorden: En wat als dat niet zo is? Dán ben je niét goed genoeg?
Zo positief ben je dus niet met die complimenten omgegaan. Je hebt ze tot strop om je nek gemaakt.
Je hebt jezelf een EIS opgelegd. "Als je maar zou voldoen en blijven voldoen aan datgene wat die mensen zeiden dan...."
Met andere woorden: En wat als dat niet zo is? Dán ben je niét goed genoeg?
Zo positief ben je dus niet met die complimenten omgegaan. Je hebt ze tot strop om je nek gemaakt.
vrijdag 4 juli 2008 09:46
Ik had dit heel erg. Heb ook een borstvergroting laten doen, iets waar ik heel blij mee ben. Ik durfde vroeger niet zonder liters make up de deur uit, maar nu ga ik soms gewoon zonder make up ergens heen. Ik word ouder en dan kan het me allemaal niet zoveel meer schelen. Van make up (mits goed aangebracht) word je mooier, maar dan moet er wel een mooie basis (gezicht) zijn. En dat heb ik heus wel, dus laat maar zitten soms die make up en leuke jurkjes.
vrijdag 4 juli 2008 20:03
Ik heb ook vaak gedacht een een borstvergroting..en ook andere plastische dingen. maar vaak twijfel ik eraan.. vooral omdat ik zoo perfectionistisch ben.. stel als het fout gaat..
Ik heb een paar jaar geleden een engelse programma gezien over een meisje dat BDD had.. en d'r familie had grote schulde door al haar plastische ingrepen.. d'r ouders wilde haar gelukkig hebben.. en ze had al 7 x d'r neus laten doen.. en steeds dan was het wel weer wat anders waar ze onzeker over was. Was erg interessent.. Helaas kan ik het niet meer terugvinden.
Ik heb een paar jaar geleden een engelse programma gezien over een meisje dat BDD had.. en d'r familie had grote schulde door al haar plastische ingrepen.. d'r ouders wilde haar gelukkig hebben.. en ze had al 7 x d'r neus laten doen.. en steeds dan was het wel weer wat anders waar ze onzeker over was. Was erg interessent.. Helaas kan ik het niet meer terugvinden.
