Psyche
alle pijlers
Blijf onnodig lang nadenken over persoonlijke situaties
dinsdag 21 oktober 2014 21:59
Even de situatie waar ik jullie tips/meningen over wil.
Ik ben een vrolijke, jonge moeder van 27 jaar, gelukkig getrouwd, prachtig mooie dochter van 5 maanden, leuke baan, leuke vrienden. Prettig leven.
Echter loop ik steeds vaker tegen mijn eigen gedachten aan. Ik blijf veel nadenken over dingen die mensen zeggen. Waar voor mijn gevoel normale mensen niet eens over denken blijf ik steeds malen.
Waarom zei hij/zij het zo. Bedoelt iemand er iets mee. Vind ze mij vervelend of niet meer interessant. Hierdoor blijf ik steeds de situatie terug halen en in mijn hoofd steeds de scène afspelen waar het over gaat. Net zo lang tot ik het mezelf kwalijk neem dat betreffende situatie is ontstaan.
bijv, ik kwam van de week een moeder van goede vriend van mij tegen. Deze is ernstig ziek en wilde d'r aanspreken om mijn medeleven te betuigen/ laten weten dat we met ze meeleven. Echter gaf ze aan er even geen behoefte aan te hebben, ' nu even niet gordijn'. Begrijpelijk natuurlijk maar ben al de hele dag aan het nadenken. Had uk niks moeten zeggen, was het onbeleefd etc etc, ik voel me er nu lullig over, zelfs verdrietig terwijl ik ook goed weet dat het gewoon verkeerde moment was.
Nu is dit een situatie van van de week maar zijn er vaker van dit soort situaties die me echt een hele dag kunnen bezig houden en het speelt ook in op mijn gevoel/humeur.
Ik ben een vrolijke, jonge moeder van 27 jaar, gelukkig getrouwd, prachtig mooie dochter van 5 maanden, leuke baan, leuke vrienden. Prettig leven.
Echter loop ik steeds vaker tegen mijn eigen gedachten aan. Ik blijf veel nadenken over dingen die mensen zeggen. Waar voor mijn gevoel normale mensen niet eens over denken blijf ik steeds malen.
Waarom zei hij/zij het zo. Bedoelt iemand er iets mee. Vind ze mij vervelend of niet meer interessant. Hierdoor blijf ik steeds de situatie terug halen en in mijn hoofd steeds de scène afspelen waar het over gaat. Net zo lang tot ik het mezelf kwalijk neem dat betreffende situatie is ontstaan.
bijv, ik kwam van de week een moeder van goede vriend van mij tegen. Deze is ernstig ziek en wilde d'r aanspreken om mijn medeleven te betuigen/ laten weten dat we met ze meeleven. Echter gaf ze aan er even geen behoefte aan te hebben, ' nu even niet gordijn'. Begrijpelijk natuurlijk maar ben al de hele dag aan het nadenken. Had uk niks moeten zeggen, was het onbeleefd etc etc, ik voel me er nu lullig over, zelfs verdrietig terwijl ik ook goed weet dat het gewoon verkeerde moment was.
Nu is dit een situatie van van de week maar zijn er vaker van dit soort situaties die me echt een hele dag kunnen bezig houden en het speelt ook in op mijn gevoel/humeur.
dinsdag 21 oktober 2014 22:10
dinsdag 21 oktober 2014 22:11
Vanuit jou gezien, mbt die moeder, is zij voor jou de 1e op die dag die haar aanspreekt om te vragen hoe het gaat. Voor die moeder ben jij mss al de 10e die zij is tegengekomen tijdens het boodschappen doen, dan kun je het weleens even teveel vinden.
Vat het niet persoonlijk op.
Mijn vriendin had/heeft hetzelfde. Daar waar ze normaal met een half uur klaar was, was ze ineens 2 uur verder. Want, goed bedoeld, men leefde met haar mee maar voor haar was het enorm vermoeiend. Dus bij nummerzoveel gaf ze dan idd weleens als antwoord, nu even niet.
In het geval van die moeder, ga je dan niet alsnog vragen, hoezo, waarom niet aangezien haar reactie duidelijk was, althans, vind ik. In overige gevallen, kun je denk ik best vragen, hoe iets bedoeld is/wordt.
Vat het niet persoonlijk op.
Mijn vriendin had/heeft hetzelfde. Daar waar ze normaal met een half uur klaar was, was ze ineens 2 uur verder. Want, goed bedoeld, men leefde met haar mee maar voor haar was het enorm vermoeiend. Dus bij nummerzoveel gaf ze dan idd weleens als antwoord, nu even niet.
In het geval van die moeder, ga je dan niet alsnog vragen, hoezo, waarom niet aangezien haar reactie duidelijk was, althans, vind ik. In overige gevallen, kun je denk ik best vragen, hoe iets bedoeld is/wordt.
wij slapen nooit.
dinsdag 21 oktober 2014 22:14
quote:Aardbeienthee schreef op 21 oktober 2014 @ 22:10:
Het helpt om de situatie uit te schrijven, en dan een lijstje te maken met redenen dat het niet raar/stom/gemeen/onaardig is wat je hebt gezegd of gedaan, en dat elke keer als het weer door je hoofd schiet al deze redenen te herhalen. Ik heb het ook af en toe, maar dit helpt wel echt.Dankje hier kan ik iets mee.
Het helpt om de situatie uit te schrijven, en dan een lijstje te maken met redenen dat het niet raar/stom/gemeen/onaardig is wat je hebt gezegd of gedaan, en dat elke keer als het weer door je hoofd schiet al deze redenen te herhalen. Ik heb het ook af en toe, maar dit helpt wel echt.Dankje hier kan ik iets mee.
dinsdag 21 oktober 2014 22:19
Ik lees even mee, want ik herken dit heel sterk. Als ik niet oppas, dan laat ik me zelfs verlammen door zulk soort gepieker. Want dan wil ik het graag góéd doen en omdat ik dan niet weet hoe ik me moet gedragen om het écht goed te doen, durf ik dan niets meer. Maar niets doen, bijvoorbeeld in jouw voorbeeld, iemand die ziek is dan maar niet meer aanspreken, is óók niet goed. Dus dan weet ik het niet meer en wordt het gepieker echt verlammend.
Het enige wat bij mij een beetje helpt, is mezelf voorhouden dat wat je ook doet in het leven, of het nou om grote of kleine dingen gaat, er altijd wel mensen zullen zijn die het niet goed vinden. Daar moet ik me dus niet te veel van aantrekken, zeg ik dan tegen mezelf.
Maar ik blijf het moeilijk vinden en ik ben en blijf een echte piekeraar. Helaas.
Het enige wat bij mij een beetje helpt, is mezelf voorhouden dat wat je ook doet in het leven, of het nou om grote of kleine dingen gaat, er altijd wel mensen zullen zijn die het niet goed vinden. Daar moet ik me dus niet te veel van aantrekken, zeg ik dan tegen mezelf.
Maar ik blijf het moeilijk vinden en ik ben en blijf een echte piekeraar. Helaas.
dinsdag 21 oktober 2014 22:35
@groenteboerin, ben blij dat ik niet de enige ben. Maar inderdaad het verlamd wel vaak. Zo heeft een vriend 4 jaar geleden eens gezegd dat ik te attent ben, zorg altijd wel voor kaartje als iemand verhuist, kind krijgt, trouwt en sta graag klaar voor mensen indien nodig, die opmerking heeft me ook echt geraakt waardoor ik nu bij heel veel dingen ook denk, ben ik nu weer te attent. Stuur er natuurlijk geen kaartje minder om maar denk wel vaak aan zijn opmerking waardoor weer dat nare verdrietige gevoel boven komt.
dinsdag 21 oktober 2014 22:53
De situatie die je beschrijft, dat doe je nooit goed. Ik ben zelf op dit moment langdurig ziek en mensen vragen heel vaak hoe het gaat. Soms heb je daar geen zin in, soms heb je er heel veel behoefte aan en dat wisselt per moment. Soms heb ik juist zin in aandacht, soms wil ik alleen zijn of het alleen maar over andere dingen hebben. Ik snap dat van mezelf al niet, laat staan dat je dat als buitenstaander kunt inschatten. En als ik iemand anders die ziek is wil laten weten dat ik meeleef, vind ik het juist mooi als ze dat zo goed aangeven. Niet druk over maken.
En té attent? Kan ik me niet zo voorstellen, behalve als je echt over grenzen heen gaat. Maar dat lees ik nergens in je verhaal en die kans lijkt me ook niet zo groot als je er zo bewust mee bezig bent.
En té attent? Kan ik me niet zo voorstellen, behalve als je echt over grenzen heen gaat. Maar dat lees ik nergens in je verhaal en die kans lijkt me ook niet zo groot als je er zo bewust mee bezig bent.
Tjezus, wat vals
dinsdag 21 oktober 2014 22:58
quote:groenteboerin schreef op 21 oktober 2014 @ 22:19:
Ik lees even mee, want ik herken dit heel sterk. Als ik niet oppas, dan laat ik me zelfs verlammen door zulk soort gepieker. Want dan wil ik het graag góéd doen en omdat ik dan niet weet hoe ik me moet gedragen om het écht goed te doen, durf ik dan niets meer. Maar niets doen, bijvoorbeeld in jouw voorbeeld, iemand die ziek is dan maar niet meer aanspreken, is óók niet goed. Dus dan weet ik het niet meer en wordt het gepieker echt verlammend.
Het enige wat bij mij een beetje helpt, is mezelf voorhouden dat wat je ook doet in het leven, of het nou om grote of kleine dingen gaat, er altijd wel mensen zullen zijn die het niet goed vinden. Daar moet ik me dus niet te veel van aantrekken, zeg ik dan tegen mezelf.
Heb je helemaal gelijk in! Ik denk dat de meeste mensen liever teveel aandacht krijgen dan te weinig, ziek of niet. Het enige dat ik zelf wel eens lastig vind, is wanneer mensen het op een heel openbaar moment vragen. Bijvoorbeeld op een verjaardag waar veel mensen meeluisteren of tijdens werk waar veel collega's bij zijn, ook waar ik minder goed contact mee heb. Dan geef ik alleen heel oppervlakkig antwoord.
Ik lees even mee, want ik herken dit heel sterk. Als ik niet oppas, dan laat ik me zelfs verlammen door zulk soort gepieker. Want dan wil ik het graag góéd doen en omdat ik dan niet weet hoe ik me moet gedragen om het écht goed te doen, durf ik dan niets meer. Maar niets doen, bijvoorbeeld in jouw voorbeeld, iemand die ziek is dan maar niet meer aanspreken, is óók niet goed. Dus dan weet ik het niet meer en wordt het gepieker echt verlammend.
Het enige wat bij mij een beetje helpt, is mezelf voorhouden dat wat je ook doet in het leven, of het nou om grote of kleine dingen gaat, er altijd wel mensen zullen zijn die het niet goed vinden. Daar moet ik me dus niet te veel van aantrekken, zeg ik dan tegen mezelf.
Heb je helemaal gelijk in! Ik denk dat de meeste mensen liever teveel aandacht krijgen dan te weinig, ziek of niet. Het enige dat ik zelf wel eens lastig vind, is wanneer mensen het op een heel openbaar moment vragen. Bijvoorbeeld op een verjaardag waar veel mensen meeluisteren of tijdens werk waar veel collega's bij zijn, ook waar ik minder goed contact mee heb. Dan geef ik alleen heel oppervlakkig antwoord.
Tjezus, wat vals
woensdag 22 oktober 2014 02:05
Je hebt op dit vlak een te groot ego en je houdt niet genoeg van jezelf.
Ik had er tot 2 jaar geleden ook veel last van, compleet met mezelf uitschelden hardop (kutwijf, ik haat je)
Je ego word in de kinderjaren ontwikkeld mede om je voor afwijzing door anderen te beschermen. Na negatieve gebeurtenissen in je leven (geppest worden, heftige kritiek van je ouders, liefdeloze opvoeding) kan zo'n mechanisme van het ego doorschieten.
Door eindeloos negatieve gedachten te piekeren hoopt je ego dat je een volgende keer sociaal wenselijker zult reageren, zodat je niet word afgewezen.
Maar nu komt het: die negatieve gedachten komen voort uit je ego en zijn dus NIET waar!
Wat ik altijd doe als ik weer eens een sociale situatie eindeloos ga na-analyseren, is mezelf afvragen: was de intentie van de pérsoon Rary oprecht? Heeft de persoon Rary echt een fout gemaakt/iets naars gezegd? Of was haar intentie juist lief en betrokken willen zijn.
Als ik daar ja op kan antwoorden, dan weet ik dat IK niet degene ben die slecht is, maar dat de gedachten voortkomen uit mijn ego, en dus pertinent niet waar zijn.
Op het moment dat ik mij dat echt realiseer kan ik de gedachten die in mijn hoofd afspelen, negeren. Ik hoor ze nog wel, maar ik besteed er geen aandacht meer aan. Ze mogen er zijn, ik vecht er niet tegen, maar ik laat ze gewoon voorbij gaan. Ik neem er afstand van, en zie ze niet meer als onderdeel van mezelf. (het helpt om te zeggen, hallo negatieve gedachte, je bent niet waar he, dus ik hoef geen aandacht aan je te besteden, je mag weer gaan)
En dan merk ik dat de gedachten steeds zachter worden en na een uur compleet verdwenen zijn, terwijl ik in het verleden er wel 2 volle dagen last van kon hebben. Ook trekt de knoop in mijn maag dan vrijwel direct weg.
En ik ben er ondertussen ook heel goed in geworden om te zien dat de reactie van de ander níks over mij zegt, maar alles over de ander. (What someone else thinks of you, is none of your business)
Daarnaast heb ik allerlei andere activiteiten ondernomen (lang op reis gegaan, van baan veranderd, andere vrienden) waardoor ik echt van mezelf ben gaan leren houden. En dat heeft ervoor gezorgd dat mijn ego een stuk kleiner is geworden.
Ik had er tot 2 jaar geleden ook veel last van, compleet met mezelf uitschelden hardop (kutwijf, ik haat je)
Je ego word in de kinderjaren ontwikkeld mede om je voor afwijzing door anderen te beschermen. Na negatieve gebeurtenissen in je leven (geppest worden, heftige kritiek van je ouders, liefdeloze opvoeding) kan zo'n mechanisme van het ego doorschieten.
Door eindeloos negatieve gedachten te piekeren hoopt je ego dat je een volgende keer sociaal wenselijker zult reageren, zodat je niet word afgewezen.
Maar nu komt het: die negatieve gedachten komen voort uit je ego en zijn dus NIET waar!
Wat ik altijd doe als ik weer eens een sociale situatie eindeloos ga na-analyseren, is mezelf afvragen: was de intentie van de pérsoon Rary oprecht? Heeft de persoon Rary echt een fout gemaakt/iets naars gezegd? Of was haar intentie juist lief en betrokken willen zijn.
Als ik daar ja op kan antwoorden, dan weet ik dat IK niet degene ben die slecht is, maar dat de gedachten voortkomen uit mijn ego, en dus pertinent niet waar zijn.
Op het moment dat ik mij dat echt realiseer kan ik de gedachten die in mijn hoofd afspelen, negeren. Ik hoor ze nog wel, maar ik besteed er geen aandacht meer aan. Ze mogen er zijn, ik vecht er niet tegen, maar ik laat ze gewoon voorbij gaan. Ik neem er afstand van, en zie ze niet meer als onderdeel van mezelf. (het helpt om te zeggen, hallo negatieve gedachte, je bent niet waar he, dus ik hoef geen aandacht aan je te besteden, je mag weer gaan)
En dan merk ik dat de gedachten steeds zachter worden en na een uur compleet verdwenen zijn, terwijl ik in het verleden er wel 2 volle dagen last van kon hebben. Ook trekt de knoop in mijn maag dan vrijwel direct weg.
En ik ben er ondertussen ook heel goed in geworden om te zien dat de reactie van de ander níks over mij zegt, maar alles over de ander. (What someone else thinks of you, is none of your business)
Daarnaast heb ik allerlei andere activiteiten ondernomen (lang op reis gegaan, van baan veranderd, andere vrienden) waardoor ik echt van mezelf ben gaan leren houden. En dat heeft ervoor gezorgd dat mijn ego een stuk kleiner is geworden.
woensdag 22 oktober 2014 11:10
Herkenbaar! (Ik heb dan ook een sociale fobie )
Ga je vooral niet aan iedereen proberen aan te passen, want dan krijg je uiteindelijk echt een identiteitscrisis. Persoon A vindt jou misschien te attent, persoon B vindt je niet attent genoeg. Wat ga je dan doen? Persoon A anders behandelen dan persoon B?
Dat deed ik dus wel, iedereen in mijn leven behandelde ik zoals ik dacht dat zij behandeld wilden worden of zoals ik dacht dat zij mij wilden zien. Bij de één maakte ik veel grapjes, bij de ander was ik heel serieus, etc. etc. Niet gek dus dat ik altijd doodvermoeid thuiskwam van bezoek. Het was op een gegeven moment echt toneelspelen.
Bovendien leerde niemand mij echt kennen.
Ik wist ook niet meer wie ik was, wat ik leuk vond, hoe ik me het liefst gedroeg. Maakte ik graag grapjes of niet?
Sinds mijn identiteitscrisis gaat het stukken beter... Mezelf van de grond af weer opgebouwd. Daar zijn jaren overheen gegaan, maar ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu.
Ga je vooral niet aan iedereen proberen aan te passen, want dan krijg je uiteindelijk echt een identiteitscrisis. Persoon A vindt jou misschien te attent, persoon B vindt je niet attent genoeg. Wat ga je dan doen? Persoon A anders behandelen dan persoon B?
Dat deed ik dus wel, iedereen in mijn leven behandelde ik zoals ik dacht dat zij behandeld wilden worden of zoals ik dacht dat zij mij wilden zien. Bij de één maakte ik veel grapjes, bij de ander was ik heel serieus, etc. etc. Niet gek dus dat ik altijd doodvermoeid thuiskwam van bezoek. Het was op een gegeven moment echt toneelspelen.
Bovendien leerde niemand mij echt kennen.
Ik wist ook niet meer wie ik was, wat ik leuk vond, hoe ik me het liefst gedroeg. Maakte ik graag grapjes of niet?
Sinds mijn identiteitscrisis gaat het stukken beter... Mezelf van de grond af weer opgebouwd. Daar zijn jaren overheen gegaan, maar ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu.
woensdag 22 oktober 2014 12:37
quote:jippie55 schreef op 22 oktober 2014 @ 07:52:
Mooie post Rary! Zo werkt het inderdaad denk ik. Toch blijft het soms lastig.
Dank je, en klopt, ik ben dit probleem al vanaf mijn 21e actief aan het aanpakken door middel van verschillende therapieen, meditatiecursussen, en persoonlijke ontwikkeling door lange reizen, verhuizen, andere baan etc. Nu eindelijk op mijn 32e gaat het goed!
Al is de vraag hoe het gaat als ik in een nieuwe baan terecht zou komen. Dan speelt het vaak weer op (nieuwe mensen = opnieuw geaccepteerd willen worden).
Alhoewel de zeldzame momenten dat het nu nog voorkomt, het dus al binnen een uur over gaat.
Mooie post Rary! Zo werkt het inderdaad denk ik. Toch blijft het soms lastig.
Dank je, en klopt, ik ben dit probleem al vanaf mijn 21e actief aan het aanpakken door middel van verschillende therapieen, meditatiecursussen, en persoonlijke ontwikkeling door lange reizen, verhuizen, andere baan etc. Nu eindelijk op mijn 32e gaat het goed!
Al is de vraag hoe het gaat als ik in een nieuwe baan terecht zou komen. Dan speelt het vaak weer op (nieuwe mensen = opnieuw geaccepteerd willen worden).
Alhoewel de zeldzame momenten dat het nu nog voorkomt, het dus al binnen een uur over gaat.
woensdag 22 oktober 2014 15:41
quote:ikeaverslaafde schreef op 22 oktober 2014 @ 11:10:
Herkenbaar! (Ik heb dan ook een sociale fobie )
Ga je vooral niet aan iedereen proberen aan te passen, want dan krijg je uiteindelijk echt een identiteitscrisis. Persoon A vindt jou misschien te attent, persoon B vindt je niet attent genoeg. Wat ga je dan doen? Persoon A anders behandelen dan persoon B?
Dat deed ik dus wel, iedereen in mijn leven behandelde ik zoals ik dacht dat zij behandeld wilden worden of zoals ik dacht dat zij mij wilden zien. Bij de één maakte ik veel grapjes, bij de ander was ik heel serieus, etc. etc. Niet gek dus dat ik altijd doodvermoeid thuiskwam van bezoek. Het was op een gegeven moment echt toneelspelen.
Bovendien leerde niemand mij echt kennen.
Ik wist ook niet meer wie ik was, wat ik leuk vond, hoe ik me het liefst gedroeg. Maakte ik graag grapjes of niet?
Sinds mijn identiteitscrisis gaat het stukken beter... Mezelf van de grond af weer opgebouwd. Daar zijn jaren overheen gegaan, maar ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu.Wow, herkenbaar! En wat goed van jou dat je er zo mee om gaat. Ik ga het ook langzamerhand leren
Herkenbaar! (Ik heb dan ook een sociale fobie )
Ga je vooral niet aan iedereen proberen aan te passen, want dan krijg je uiteindelijk echt een identiteitscrisis. Persoon A vindt jou misschien te attent, persoon B vindt je niet attent genoeg. Wat ga je dan doen? Persoon A anders behandelen dan persoon B?
Dat deed ik dus wel, iedereen in mijn leven behandelde ik zoals ik dacht dat zij behandeld wilden worden of zoals ik dacht dat zij mij wilden zien. Bij de één maakte ik veel grapjes, bij de ander was ik heel serieus, etc. etc. Niet gek dus dat ik altijd doodvermoeid thuiskwam van bezoek. Het was op een gegeven moment echt toneelspelen.
Bovendien leerde niemand mij echt kennen.
Ik wist ook niet meer wie ik was, wat ik leuk vond, hoe ik me het liefst gedroeg. Maakte ik graag grapjes of niet?
Sinds mijn identiteitscrisis gaat het stukken beter... Mezelf van de grond af weer opgebouwd. Daar zijn jaren overheen gegaan, maar ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu.Wow, herkenbaar! En wat goed van jou dat je er zo mee om gaat. Ik ga het ook langzamerhand leren
