Psyche
alle pijlers
De nasleep van eetproblematiek.
dinsdag 25 mei 2010 om 14:35
Ongeveer 10 jaar geleden ben ik begonnen met lijnen en ben daarin veel te ver doorgeschoten, wat resulteerde in het labeltje anorexia.
Op mijn vijftiende werd ik voor het eerst opgenomen met nihil resultaat. Twee jaar later zat ik weer in een kliniek waar de behandeling een stuk beter aansloeg en iets normaler met eten heb leren omgaan.
Nu merk ik dat ik nog steeds niet verlost ben van deze rotziekte. Op momenten dat ik emotioneel wat labieler ben val ik automatisch terug in oude patronen.
Ik ben tot nu toe redelijk stabiel en heb jaren geleden met een hulpverlener een ondergrens bepaald. Als ik die bereik moet ik hulp gaan zoeken, gelukkig heb ik dat punt nog niet bereikt. Ik heb een nu gezond bmi en ga dat zo houden.
Ik ben al een tijdje aan het twijfelen of ik hier een topic over zou openen, ik wil geen aanleiding geven tot iets of weerstand oproepen en de oude topics zijn inmiddels ver gezakt.
Nu worstel ik dus met de nasleep, ook lichamelijk, van deze ziekte waar ik graag met mensen over zou praten. Ik ben ondertussen al 10 jaar aan het vechten met mezelf en mijn gewicht en ben het beu. Ooit moet ik toch normaal met eten kunnen omgaan?
Herstel je hier ooit helemaal van, of blijft het toch op de achtergrond aanwezig?
De zomer komt eraan en dat is altijd een spannende periode. Als je op het randje balanceert, hoe zorgen jullie ervoor dat je er niet overheen tuimelt?
Nou, eigenlijk zou ik graag kletsen met mensen die het lastig vinden om normaal met voeding om te gaan. Ervaringen horen van mensen die zich hebben weten te bevrijden van de obsessie met hun lichaam en eten.
Op mijn vijftiende werd ik voor het eerst opgenomen met nihil resultaat. Twee jaar later zat ik weer in een kliniek waar de behandeling een stuk beter aansloeg en iets normaler met eten heb leren omgaan.
Nu merk ik dat ik nog steeds niet verlost ben van deze rotziekte. Op momenten dat ik emotioneel wat labieler ben val ik automatisch terug in oude patronen.
Ik ben tot nu toe redelijk stabiel en heb jaren geleden met een hulpverlener een ondergrens bepaald. Als ik die bereik moet ik hulp gaan zoeken, gelukkig heb ik dat punt nog niet bereikt. Ik heb een nu gezond bmi en ga dat zo houden.
Ik ben al een tijdje aan het twijfelen of ik hier een topic over zou openen, ik wil geen aanleiding geven tot iets of weerstand oproepen en de oude topics zijn inmiddels ver gezakt.
Nu worstel ik dus met de nasleep, ook lichamelijk, van deze ziekte waar ik graag met mensen over zou praten. Ik ben ondertussen al 10 jaar aan het vechten met mezelf en mijn gewicht en ben het beu. Ooit moet ik toch normaal met eten kunnen omgaan?
Herstel je hier ooit helemaal van, of blijft het toch op de achtergrond aanwezig?
De zomer komt eraan en dat is altijd een spannende periode. Als je op het randje balanceert, hoe zorgen jullie ervoor dat je er niet overheen tuimelt?
Nou, eigenlijk zou ik graag kletsen met mensen die het lastig vinden om normaal met voeding om te gaan. Ervaringen horen van mensen die zich hebben weten te bevrijden van de obsessie met hun lichaam en eten.
donderdag 27 mei 2010 om 01:54
quote:VoodooDoll1979 schreef op 25 mei 2010 @ 15:43:
Die obsessie met eten heb ik al mijn hele leven. Ik ben namelijk gewoon verslaafd aan eten, heb periodes dat ik al weet en me vooral verheug op wat ik de volgende dag allemaal ga eten. Binge eating hoort daar ook bij, ik blijf eten totdat er niks meer bij kan en ik me ziek voel. Dat heb ik nu min of meer onder controle.
Heb hier nog nooit met iemand over gesproken. Mijn omgeving weet dat ik een haat/liefde relatie heb met eten, maar niemand weet hoe erg het is. Hoe moeilijk ik het heb. Het is een dagelijks gevecht, wat zal ik wel of niet eten. Wanneer ik dan ik iets eet voel ik me schuldig. En dan sta ik aan het einde van de dag voor de spiegel naar mijn dikke buik te kijken en walg ik van al het vet. Terwijl ik in mijn hoofd weet dat het allemaal reuze meevalt, ik ga 4 keer in de week naar de sportschool, zie ik toch een vet varken.
So now it's out there and I feel kinda relieved. Dankje wel Noahtb en heel veel sterkte. Heb je echt niemand met wie je het deelt? Ik ook niet hoor, daarom leg ik het hier ook neer. Kom je hier als je het moeilijk hebt?
Die obsessie met eten heb ik al mijn hele leven. Ik ben namelijk gewoon verslaafd aan eten, heb periodes dat ik al weet en me vooral verheug op wat ik de volgende dag allemaal ga eten. Binge eating hoort daar ook bij, ik blijf eten totdat er niks meer bij kan en ik me ziek voel. Dat heb ik nu min of meer onder controle.
Heb hier nog nooit met iemand over gesproken. Mijn omgeving weet dat ik een haat/liefde relatie heb met eten, maar niemand weet hoe erg het is. Hoe moeilijk ik het heb. Het is een dagelijks gevecht, wat zal ik wel of niet eten. Wanneer ik dan ik iets eet voel ik me schuldig. En dan sta ik aan het einde van de dag voor de spiegel naar mijn dikke buik te kijken en walg ik van al het vet. Terwijl ik in mijn hoofd weet dat het allemaal reuze meevalt, ik ga 4 keer in de week naar de sportschool, zie ik toch een vet varken.
So now it's out there and I feel kinda relieved. Dankje wel Noahtb en heel veel sterkte. Heb je echt niemand met wie je het deelt? Ik ook niet hoor, daarom leg ik het hier ook neer. Kom je hier als je het moeilijk hebt?
donderdag 27 mei 2010 om 01:55
quote:Spannend1984 schreef op 25 mei 2010 @ 15:03:
Wat je zegt over dat erop terugvallen in moeilijke periodes is heel herkenbaar. Als ik niet lekker in mijn vel zit krijg ik de neiging om eten er weer uit te gooien, dat gebeurt echt met periodes. Dan gooi ik zomaar een maand ofzo elke avond mijn avondeten eruit. Het gaat nu alweer 3 maanden goed gelukkig, maar inderdaad...de zomer komt eraan. En dit jaar gaat het me gewoon lukken om me daardoor niet al te gek te laten maken!
Al 3 maanden? Dat is knap zeg.
Hier gaat het heel soms nog mis, meestal als reactie op een emotionele klap. De laatste keer is alweer een maand of 2 geleden en gelukkig werkt mijn lichaam daar op een of andere manier niet meer aan mee.
Het getal waar ik nu op zit heb ik geaccepteerd maar mijn spiegelbeeld niet. Vorige week had ik een bikini aan en dat was toch echt een heel moeilijk moment.
Na het dieptepunt ben ik in totaal 18 kilo aangekomen en ik voel en zie elke kilo nog zitten. Hoewel ik foto's uit die tijd verafschuw zou ik het getal wel terug willen hebben.
Wat je zegt over dat erop terugvallen in moeilijke periodes is heel herkenbaar. Als ik niet lekker in mijn vel zit krijg ik de neiging om eten er weer uit te gooien, dat gebeurt echt met periodes. Dan gooi ik zomaar een maand ofzo elke avond mijn avondeten eruit. Het gaat nu alweer 3 maanden goed gelukkig, maar inderdaad...de zomer komt eraan. En dit jaar gaat het me gewoon lukken om me daardoor niet al te gek te laten maken!
Al 3 maanden? Dat is knap zeg.
Hier gaat het heel soms nog mis, meestal als reactie op een emotionele klap. De laatste keer is alweer een maand of 2 geleden en gelukkig werkt mijn lichaam daar op een of andere manier niet meer aan mee.
Het getal waar ik nu op zit heb ik geaccepteerd maar mijn spiegelbeeld niet. Vorige week had ik een bikini aan en dat was toch echt een heel moeilijk moment.
Na het dieptepunt ben ik in totaal 18 kilo aangekomen en ik voel en zie elke kilo nog zitten. Hoewel ik foto's uit die tijd verafschuw zou ik het getal wel terug willen hebben.
donderdag 27 mei 2010 om 01:59
quote:LJean schreef op 25 mei 2010 @ 16:11:
Hoi Noahtb, wat naar voor je dat het toch nog aanwezig is. Hier een binger en niet-eter, al ben ik nooit tot een gevaarlijke ondergrens gekomen. Ik zie zelf niet in hoe ik ooit zonder deze stoornis zal leven. Het lijkt me wel verrukkelijk, fantastisch en wat zou het heerlijk zijn al mijn energie aan andere dingen te kunnen besteden.
Hoe ik zorg dat ik niet weer compleet in de greep kom van m'n stoornis? Als ik dat eens wist! Al heb ik veel meer 'goede' dagen dan ik jaren heb gehad. Het enige wat mij helpt als ik erin meega is een moment voor mijzelf nemen. Op een rijtje zetten wat er nu speelt, wat er met me is en goed bedenken wat belangrijk voor mijn lijf is. Ik schrijf dat dan op. Als houvast.
Misschien stomme vraag, maar wat is de lichamelijke nasleep voor jou precies?
Dat klinkt eigenlijk wel heel goed.. Maar heb je soms niet dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt wat nou gezond is? Soms, als het slecht gaat, maakt me dat niet uit en is slank zijn belangrijker.
De lichamelijke nasleep? Gelukkig heb ik m'n menstruatie terug maar ik heb een heel erg slecht gebit door al het spugen. Daarnaast heb ik nog overal donshaar en ik weet niet of dat ooit nog weg gaat. Een hongergevoel heb ik nog steeds niet, als ik er niet aan denk om te eten, eet ik rustig 2 dagen niet. Helaas heb ik ook nog een maagbeschadiging opgelopen van allerlei pillen.
Hoi Noahtb, wat naar voor je dat het toch nog aanwezig is. Hier een binger en niet-eter, al ben ik nooit tot een gevaarlijke ondergrens gekomen. Ik zie zelf niet in hoe ik ooit zonder deze stoornis zal leven. Het lijkt me wel verrukkelijk, fantastisch en wat zou het heerlijk zijn al mijn energie aan andere dingen te kunnen besteden.
Hoe ik zorg dat ik niet weer compleet in de greep kom van m'n stoornis? Als ik dat eens wist! Al heb ik veel meer 'goede' dagen dan ik jaren heb gehad. Het enige wat mij helpt als ik erin meega is een moment voor mijzelf nemen. Op een rijtje zetten wat er nu speelt, wat er met me is en goed bedenken wat belangrijk voor mijn lijf is. Ik schrijf dat dan op. Als houvast.
Misschien stomme vraag, maar wat is de lichamelijke nasleep voor jou precies?
Dat klinkt eigenlijk wel heel goed.. Maar heb je soms niet dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt wat nou gezond is? Soms, als het slecht gaat, maakt me dat niet uit en is slank zijn belangrijker.
De lichamelijke nasleep? Gelukkig heb ik m'n menstruatie terug maar ik heb een heel erg slecht gebit door al het spugen. Daarnaast heb ik nog overal donshaar en ik weet niet of dat ooit nog weg gaat. Een hongergevoel heb ik nog steeds niet, als ik er niet aan denk om te eten, eet ik rustig 2 dagen niet. Helaas heb ik ook nog een maagbeschadiging opgelopen van allerlei pillen.
donderdag 27 mei 2010 om 02:03
quote:Butterfly1989 schreef op 25 mei 2010 @ 20:50:
Knap dat je het hier open verteld en herkenning zoekt. Toch altijd weer lastig om voor jezelf en anderen toe te geven dat het toch nog niet helemaal over is.
Ik heb ook anorexia gehad en ook meerdere therapieen gehad. (opname, deeltijd, ambulante gesprekken, zelfhulpgroep, dietiste) Ik ben ook een tijd in dezelfde fase blijven hangen als waarin jij nu zit. Ik kon mijn gewicht op gezond houden (precies op het minimum, geen kilo hoger), maar had bij het minste of geringste wel weer de gedachtes. Dit is een tijdje zo gebleven, maar op een bepaald moment had ik er genoeg van. Ik wilde er 100% vanaf komen! (& dat is precies het moment wat jij nu hebt, denk ik..)
Inmiddels kan ik zeggen dat ik er écht vanaf ben!! Ik heb het gewicht wat bij mij past, eet op gevoel en kan mijn lichaam accepteren.
Wat mij voornamelijk geholpen heeft is: eten op gevoel.
Weg met de standaard lijstjes, maar eten op gevoel en naar behoefte. Dat zorgt ervoor dat je op het gewicht komt wat bij jou past. En je hoeft niet meer krampachtig te doen met lijstjes, eten en gewicht, want je eet wat je lichaam nodig heeft en zit op het gewicht wat bij jou past.
Hoop dat je daar iets mee kunt...
Wow Butterfly, wat goed! Ik ben oprecht heel blij voor je .
Eten op gevoel en daar structuur in aanbrengen klinkt heel logisch.
Knap dat je het hier open verteld en herkenning zoekt. Toch altijd weer lastig om voor jezelf en anderen toe te geven dat het toch nog niet helemaal over is.
Ik heb ook anorexia gehad en ook meerdere therapieen gehad. (opname, deeltijd, ambulante gesprekken, zelfhulpgroep, dietiste) Ik ben ook een tijd in dezelfde fase blijven hangen als waarin jij nu zit. Ik kon mijn gewicht op gezond houden (precies op het minimum, geen kilo hoger), maar had bij het minste of geringste wel weer de gedachtes. Dit is een tijdje zo gebleven, maar op een bepaald moment had ik er genoeg van. Ik wilde er 100% vanaf komen! (& dat is precies het moment wat jij nu hebt, denk ik..)
Inmiddels kan ik zeggen dat ik er écht vanaf ben!! Ik heb het gewicht wat bij mij past, eet op gevoel en kan mijn lichaam accepteren.
Wat mij voornamelijk geholpen heeft is: eten op gevoel.
Weg met de standaard lijstjes, maar eten op gevoel en naar behoefte. Dat zorgt ervoor dat je op het gewicht komt wat bij jou past. En je hoeft niet meer krampachtig te doen met lijstjes, eten en gewicht, want je eet wat je lichaam nodig heeft en zit op het gewicht wat bij jou past.
Hoop dat je daar iets mee kunt...
Wow Butterfly, wat goed! Ik ben oprecht heel blij voor je .
Eten op gevoel en daar structuur in aanbrengen klinkt heel logisch.
donderdag 27 mei 2010 om 02:06
quote:Lotte35 schreef op 26 mei 2010 @ 11:08:
[...]
Ieder mens is verschillend, dus voor ieder mens zal het anders werken, maar als ik puur voor mezelf spreek denk ik niet dat ik hier ooit helemaal van zal herstellen. Dat wil zeggen dat ik nooit echt zorgeloos meer van eten zal kunnen genieten. Daarvoor zit de angst gewoon te diep, er is iets onherstelbaar beschadigd in mijn gedachtengang rond eten.
Maar ik zal altijd blijven nadenken, bij iedere hap die ik neem.
Dit is precies wat ik momenteel ervaar. De constante worsteling, telkens moeten nadenken; ik word er zó moe van. Ik wil zo graag normaal zijn en kunnen genieten van gezellige eetmomenten.
Je omschrijft het heel mooi, helaas weet ik me niet zo uit te drukken,
[...]
Ieder mens is verschillend, dus voor ieder mens zal het anders werken, maar als ik puur voor mezelf spreek denk ik niet dat ik hier ooit helemaal van zal herstellen. Dat wil zeggen dat ik nooit echt zorgeloos meer van eten zal kunnen genieten. Daarvoor zit de angst gewoon te diep, er is iets onherstelbaar beschadigd in mijn gedachtengang rond eten.
Maar ik zal altijd blijven nadenken, bij iedere hap die ik neem.
Dit is precies wat ik momenteel ervaar. De constante worsteling, telkens moeten nadenken; ik word er zó moe van. Ik wil zo graag normaal zijn en kunnen genieten van gezellige eetmomenten.
Je omschrijft het heel mooi, helaas weet ik me niet zo uit te drukken,
donderdag 27 mei 2010 om 02:23
quote:noahtb schreef op 27 mei 2010 @ 01:55:
[...]
Na het dieptepunt ben ik in totaal 18 kilo aangekomen en ik voel en zie elke kilo nog zitten. Hoewel ik foto's uit die tijd verafschuw zou ik het getal wel terug willen hebben.
Zit even een beetje op je topic te lezen Noah .
Dit komt mij zo bekend voor.
Waarom is het getal zo magisch?
Ik denk echt vaak, waar slaat het op waar komt dat obsessieve van dat getal vandaan, wat hang je er eigenlijk aan vast voor jezelf?
Want het lichaam wat erbij hoort vind ik ook ziekelijk spuuglelijk en wil ik echt niet meer terug.
[...]
Na het dieptepunt ben ik in totaal 18 kilo aangekomen en ik voel en zie elke kilo nog zitten. Hoewel ik foto's uit die tijd verafschuw zou ik het getal wel terug willen hebben.
Zit even een beetje op je topic te lezen Noah .
Dit komt mij zo bekend voor.
Waarom is het getal zo magisch?
Ik denk echt vaak, waar slaat het op waar komt dat obsessieve van dat getal vandaan, wat hang je er eigenlijk aan vast voor jezelf?
Want het lichaam wat erbij hoort vind ik ook ziekelijk spuuglelijk en wil ik echt niet meer terug.
donderdag 27 mei 2010 om 02:30
Hai Iry, ik "hoopte" al jou hier ooit te zien .
Het getal; ik denk dat het een vorm van veiligheid biedt. Een houwvast. Je werkt jaren naar dat getal toe en ineens ben je daar. Om dat "onvrijwillig" weer te moeten loslaten is moeilijk.
Dingen die je niet kwijt wilt moeten loslaten is moeilijk, en is een proces denk ik..
Getallen spelen nog steeds een grote rol, ik heb een boven en ondergrens gesteld waar 5 kilo tussenzit. Op de ondergrens voel ik me prettiger, als ik de bovengrens bereik raak ik een beetje in paniek.
Het zijn maar cijfertjes maar het geeft mij een houvast, een gevoel van controle. Het gevoel dat je je leven in de hand hebt.
Het getal; ik denk dat het een vorm van veiligheid biedt. Een houwvast. Je werkt jaren naar dat getal toe en ineens ben je daar. Om dat "onvrijwillig" weer te moeten loslaten is moeilijk.
Dingen die je niet kwijt wilt moeten loslaten is moeilijk, en is een proces denk ik..
Getallen spelen nog steeds een grote rol, ik heb een boven en ondergrens gesteld waar 5 kilo tussenzit. Op de ondergrens voel ik me prettiger, als ik de bovengrens bereik raak ik een beetje in paniek.
Het zijn maar cijfertjes maar het geeft mij een houvast, een gevoel van controle. Het gevoel dat je je leven in de hand hebt.
donderdag 27 mei 2010 om 02:37
Ik denk ook dat het getal ook echt letterlijk de eetsoornisstem vertegenwoordigt.
Daaraan vast zit alle goedkeuring,de veiligheid, de straffen, het onzichbaar zijn, het superieure gevoel, de discipline, de controle de dwang, de regels,het leeg zijn, het gevoelloze..kortom alles waar het voor staat zit in jouw getal, en daarom denk ik zo magisch.
Het lijf wat er bij hoort daarvan zijn de schellen al deels van je ogen gevallen, al vind ik elk gewicht niet mooi, ik heb gewoon geen contact met mijn lichaam, ik ben er echt van vervreemd.
Maar het lijf bij dat gewicht, dat kan ik wel zien dat dat echt zo ziekelijk was, hoewel ik dat overigens toen ook wel zag, ik ben er nooit blind voor geweest.
Daaraan vast zit alle goedkeuring,de veiligheid, de straffen, het onzichbaar zijn, het superieure gevoel, de discipline, de controle de dwang, de regels,het leeg zijn, het gevoelloze..kortom alles waar het voor staat zit in jouw getal, en daarom denk ik zo magisch.
Het lijf wat er bij hoort daarvan zijn de schellen al deels van je ogen gevallen, al vind ik elk gewicht niet mooi, ik heb gewoon geen contact met mijn lichaam, ik ben er echt van vervreemd.
Maar het lijf bij dat gewicht, dat kan ik wel zien dat dat echt zo ziekelijk was, hoewel ik dat overigens toen ook wel zag, ik ben er nooit blind voor geweest.
donderdag 27 mei 2010 om 02:42
Kan je inmiddels al wel kijken naar de dingen die wel goed gaan Noah?
Ik heb heel lang gevonden dat ik er nooit beter op werd, het veranderde iedere keer maar van beeld, maar het bleef maar gedoe.
En hoewel ik nog volop een eetstoornis heb, ben ik wel gaan leren om niet zo in het negatieve te blijven want dat maakt het wel zo vreselijk uitzichtloos.
Al is het bij mij inmiddels als chronisch gediagnostiseerd, maar heb ik door op bepaalde punten er anders leren er tegen aan te kijken toch kunnen beseffen dat ik op sommige delen al " beter " ben.
En dat maakt het minder moedeloos, ook al is er nog allerlei verstoord gedrag, er zijn dan wel overwinningen , delen die je gewoon echt kwijt bent.
Ik heb heel lang gevonden dat ik er nooit beter op werd, het veranderde iedere keer maar van beeld, maar het bleef maar gedoe.
En hoewel ik nog volop een eetstoornis heb, ben ik wel gaan leren om niet zo in het negatieve te blijven want dat maakt het wel zo vreselijk uitzichtloos.
Al is het bij mij inmiddels als chronisch gediagnostiseerd, maar heb ik door op bepaalde punten er anders leren er tegen aan te kijken toch kunnen beseffen dat ik op sommige delen al " beter " ben.
En dat maakt het minder moedeloos, ook al is er nog allerlei verstoord gedrag, er zijn dan wel overwinningen , delen die je gewoon echt kwijt bent.
donderdag 27 mei 2010 om 02:42
donderdag 27 mei 2010 om 02:45
Het is stabiel nu. Ik spuug niet, ik laxeer niet maar ik kijk wel.
Het vervelende is dat ik de gedachte blijf houden. Op het moment dat ik lekker in mijn vel zit is er niets aan de hand maar als ik een dipje heb komen de negatieve gedachten weer terug.
Objectief gezien zal slanker worden niets oplossen maar in mijn gedachten wel en daar wil ik vanaf. Ik wil blij kunnen zijn met mijn lijf en er trots op zijn.
Hoe gaat het bij jou nu? Last van een terugval?
Het vervelende is dat ik de gedachte blijf houden. Op het moment dat ik lekker in mijn vel zit is er niets aan de hand maar als ik een dipje heb komen de negatieve gedachten weer terug.
Objectief gezien zal slanker worden niets oplossen maar in mijn gedachten wel en daar wil ik vanaf. Ik wil blij kunnen zijn met mijn lijf en er trots op zijn.
Hoe gaat het bij jou nu? Last van een terugval?
donderdag 27 mei 2010 om 02:48
Juist Noah, en dat heeft mij JUIST geholpen het "streefgewicht" los te kunnen laten.
Het bestaat immers niet
Je streeft feitelijk naar iets wat je nooit geeft waar je naar verlangt, het zit namelijk in je hoofd en niet op de weegschaal.
Dus je kan doorgaan tot je een ons weegt, het is nooit goed zolang je het in je koppie niet oke krijgt.
Het is in mijn hoofd ook niet oke, en ik stoei ook nog wel met mijn gewicht, maar ik streef nu meer naar rationeel zijn, want streven naar het gevoel, dat moet niet op de weegschaal.
En dat klinkt vooral heel logisch, is allerminst makkelijk.
Is een kwestie van doen, doen, en volhouden, dan gaat er gewenning optreden dat je minder gaat streven, de gedachte blijft, maar je handelt er niet meer zo streng naar.
Het bestaat immers niet
Je streeft feitelijk naar iets wat je nooit geeft waar je naar verlangt, het zit namelijk in je hoofd en niet op de weegschaal.
Dus je kan doorgaan tot je een ons weegt, het is nooit goed zolang je het in je koppie niet oke krijgt.
Het is in mijn hoofd ook niet oke, en ik stoei ook nog wel met mijn gewicht, maar ik streef nu meer naar rationeel zijn, want streven naar het gevoel, dat moet niet op de weegschaal.
En dat klinkt vooral heel logisch, is allerminst makkelijk.
Is een kwestie van doen, doen, en volhouden, dan gaat er gewenning optreden dat je minder gaat streven, de gedachte blijft, maar je handelt er niet meer zo streng naar.
donderdag 27 mei 2010 om 02:52
Nou ja, in principe heb ik nog veel eetgestoord gedrag
laxeer nog elke dag.
Eetbuien en spugen, was dagelijks sinds een aantal weken terug wordt nu voor 80% onderdrukt door medicatie, zodra ik daar mee stop, weer dagelijks.(wat ook even gebeurde, terugslag met inname)
Ik heb nog steeds een zeer verstoord eetpatroon, en allerlei verstoorde ideeen omtrent wat je wel en niet mag eten.
Terugslag?
Ik krijg door de stress geen hap door mijn keel, maar kan wel denke, Ier hou je gewicht nu in de gaten, het gaat te hard en dat moet je niet hebben, get a grip!
En DAT zou ik een aantal jaar niet gedacht hebben, down the drain ging ik dan met mijn gewicht.
laxeer nog elke dag.
Eetbuien en spugen, was dagelijks sinds een aantal weken terug wordt nu voor 80% onderdrukt door medicatie, zodra ik daar mee stop, weer dagelijks.(wat ook even gebeurde, terugslag met inname)
Ik heb nog steeds een zeer verstoord eetpatroon, en allerlei verstoorde ideeen omtrent wat je wel en niet mag eten.
Terugslag?
Ik krijg door de stress geen hap door mijn keel, maar kan wel denke, Ier hou je gewicht nu in de gaten, het gaat te hard en dat moet je niet hebben, get a grip!
En DAT zou ik een aantal jaar niet gedacht hebben, down the drain ging ik dan met mijn gewicht.
donderdag 27 mei 2010 om 02:55
Ik zag het altijd als loslaten, jij ziet het als rationeel zijn. Rationeel nadenken klinkt eenvoudiger als loslaten. Loslaten is een emotie, rationeel zijn is een handeling en gedraging.
Misschien is gedrag een betere benadering als gevoel. Cijfertjes zijn een vaststaand feit, spiegelbeeld is een interpretatie.
In mijn werk ga ik veel liever uit van feiten als van andermans interpretatie. Waarom kunnen we dat dan niet met ons lijf?
Ik kan nu niet veel zinnigs meer zeggen, ben veel te moe. Ik ga slapen. Hoop dat jij de nacht een beetje doorkomt
Misschien is gedrag een betere benadering als gevoel. Cijfertjes zijn een vaststaand feit, spiegelbeeld is een interpretatie.
In mijn werk ga ik veel liever uit van feiten als van andermans interpretatie. Waarom kunnen we dat dan niet met ons lijf?
Ik kan nu niet veel zinnigs meer zeggen, ben veel te moe. Ik ga slapen. Hoop dat jij de nacht een beetje doorkomt
donderdag 27 mei 2010 om 03:00
Loslaten kan ik het ook nog niet Noah, dat blijft te moeilijk
Rationeel benaderen bleek voor mij het sleutelwoord te zijn.
Analyseren waarom iets nastreven geen nut had, afwegen waarom ik het dan toch bleef doen, rationeel bedenken wat het mijn lijf op ging leveren om het anders te doen, en...ikmocht het van mijzelf iedere dag anders doen,dan om de twee dagen, ik maakte er kleine doelen van.
En begon het ook een beetje uit te dagen, eetstoornisje pesten noemde ik het wel eens.
Loslaten is erg zwaar beladen, er hangt zoveel aan vast(bij mij althans)
Loslaten betekent voor mij nog mij mijn adem ontnemen.
En rationeel gezien bleek ik toch een vorm van controle te hebben, het was even zoeken, maar ik vond hem.
Slaap lekker Noah
Rationeel benaderen bleek voor mij het sleutelwoord te zijn.
Analyseren waarom iets nastreven geen nut had, afwegen waarom ik het dan toch bleef doen, rationeel bedenken wat het mijn lijf op ging leveren om het anders te doen, en...ikmocht het van mijzelf iedere dag anders doen,dan om de twee dagen, ik maakte er kleine doelen van.
En begon het ook een beetje uit te dagen, eetstoornisje pesten noemde ik het wel eens.
Loslaten is erg zwaar beladen, er hangt zoveel aan vast(bij mij althans)
Loslaten betekent voor mij nog mij mijn adem ontnemen.
En rationeel gezien bleek ik toch een vorm van controle te hebben, het was even zoeken, maar ik vond hem.
Slaap lekker Noah
donderdag 27 mei 2010 om 10:08
Goh, jullie nachtelijke postings.....
Ik ben er even stil van.
Ik herken er zoveel in.
quote:noahtb schreef op 27 mei 2010 @ 02:30:
Het getal; ik denk dat het een vorm van veiligheid biedt. Een houwvast. Je werkt jaren naar dat getal toe en ineens ben je daar. Om dat "onvrijwillig" weer te moeten loslaten is moeilijk.
Dit bijvoorbeeld; ik begrijp zo goed wat je bedoelt! Ik weet nog hoe trots ik was, toen ik voor het eerst onder een bepaald gewicht kwam. Toen had ik nog totaal niet toegegeven dat ik een eetstoornis had, en dacht ik nog dat zoveel mogelijk afvallen mij het grote geluk zou brengen.
Als andere mensen opmerkingen maakten, was ik juist extra gemotiveerd er nóg wat vanaf te werken, ze waren immers gewoon jaloers!
Nu weet ik gelukkig beter, en ben ik erachter dat extreem afvallen helemáál niet gelukkig maakt. Ik heb m'n baan als juf op een basisschool eraan moeten geven. Daardoor mijn koophuis, omdat ik er fors op achteruit ging in salaris. Mijn sociale leven heeft tien jaar gewoon plat gelegen, waardoor ik zoveel leuke dingen heb gemist.
Dat allemaal weten, en tóch zoveel waarde blijven hechten aan dat rotgetal op die weegschaal. Ik vind het zelf gewoon onbegrijpelijk, echt. Ik wil zo graag vrij zijn, maar het lukt me niet. Ik zit in een gevangenis waarvan de celdeur gewoon open staat, maar ik durf er niet doorheen te gaan.
Nog niet, want ik vecht nog steeds enorm hoor. Werk sinds een tijdje weer parttime (niet in het onderwijs), en dat doet me zo goed. Maar ik moet niet te ver vooruit kijken, want als ik dan de weg zie die nog voor me ligt. raak ik geheid in paniek.
Ik ben er even stil van.
Ik herken er zoveel in.
quote:noahtb schreef op 27 mei 2010 @ 02:30:
Het getal; ik denk dat het een vorm van veiligheid biedt. Een houwvast. Je werkt jaren naar dat getal toe en ineens ben je daar. Om dat "onvrijwillig" weer te moeten loslaten is moeilijk.
Dit bijvoorbeeld; ik begrijp zo goed wat je bedoelt! Ik weet nog hoe trots ik was, toen ik voor het eerst onder een bepaald gewicht kwam. Toen had ik nog totaal niet toegegeven dat ik een eetstoornis had, en dacht ik nog dat zoveel mogelijk afvallen mij het grote geluk zou brengen.
Als andere mensen opmerkingen maakten, was ik juist extra gemotiveerd er nóg wat vanaf te werken, ze waren immers gewoon jaloers!
Nu weet ik gelukkig beter, en ben ik erachter dat extreem afvallen helemáál niet gelukkig maakt. Ik heb m'n baan als juf op een basisschool eraan moeten geven. Daardoor mijn koophuis, omdat ik er fors op achteruit ging in salaris. Mijn sociale leven heeft tien jaar gewoon plat gelegen, waardoor ik zoveel leuke dingen heb gemist.
Dat allemaal weten, en tóch zoveel waarde blijven hechten aan dat rotgetal op die weegschaal. Ik vind het zelf gewoon onbegrijpelijk, echt. Ik wil zo graag vrij zijn, maar het lukt me niet. Ik zit in een gevangenis waarvan de celdeur gewoon open staat, maar ik durf er niet doorheen te gaan.
Nog niet, want ik vecht nog steeds enorm hoor. Werk sinds een tijdje weer parttime (niet in het onderwijs), en dat doet me zo goed. Maar ik moet niet te ver vooruit kijken, want als ik dan de weg zie die nog voor me ligt. raak ik geheid in paniek.
You don't have to fit into the format
donderdag 3 juni 2010 om 19:59
Ook hier een herkenbaar verhaal van TO. Ik ben ook al bijna 14 jaar zoet met eetgestoord gedrag. Van boulimia, naar anorexia naar NAO. Voor het laatste zit ik nu in een ééndaagse behandeling, eerder al klinisch geweest. Om er 'helemaal' vanaf te komen ben ik nu weer gestart. Qua gewicht zit ik gezond. Ik kwam aan toen ik weer ging eten. Alleen staat mijn lichaam nog in spaarstand. Dus ik kom te snel aan. Dat maakt me bang voor eten. Kortom ik ben er nog niet, maar wel op weg.
