Psyche
alle pijlers
Dingen die er altijd waren..
vrijdag 29 augustus 2014 00:11
Mijn vader is twintig jaar geleden (te jong) overleden.
Hij had nog drie broers, waarvan de jongste en paar jaar geleden overleed en de oudste, die veel voor mij betekende, een paar maanden geleden. Nu is er nog een broer over, die negenentachtig is. Afgelopen week hebben wij zijn vrouw begraven.
Ik realiseer me nu heel sterk dat alles voorbij gaat. De laatste tijd loopt het ook storm met begrafenissen van mijn moeders kant. Ik besef nu heel goed dat de laatste broer van mijn vader er straks ook niet meer is...
Ze zijn allemaal ruim boven de tachtig geworden, behalve mijn vader. De broers waren er altijd nog. Mensen aan wie ik nog iets kon vragen over vroeger, over mijn oma, over al die vertrouwde dingen die er altijd waren..
De eerste oom die na mijn vader overleed 'ging' nog wel, hij was duidelijk op en vond het goed zo. De oudste oom was gewoon een klap voor mij. Mijn oudste oom woonde in het buitenland en logeerde als hij in Nederland was, altijd bij de oom die nog over is. Ik ging er dan altijd heen. Ik herinner me een daar avond een paar jaar geleden. Allemaal hebben de ooms en mijn vader een beetje diezelfde houding, trekjes, hoewel ze ook wel verschillend zijn. Ik weet nog dat ik die avond zo blij was dat ik die twee broers daar zag. Ze lachten en ik kreeg 'gratis' weer even een deel van mijn vader te zien op twee verschillende manieren. Ik vond het op dat moment ZO fijn dat zij er nog waren! En wist: ik kan altijd nog naar hen gaan. Als het ware leefde mijn vader zo toch nog een stukje voort. Dat was zo'n fijn, gerust gevoel.
De laatste broer is geestelijk nog helemaal bij. Die man hoef je echt niet te betuttelen. We proberen het wel, hij wordt slechter ter been en wij zijn bang dat hij een keer valt. Zo zijn we nu toch bezig om wat vaker een oogje in het zeil houden, hem helpen met zware dingen, etc. zonder dat het al teveel opvalt
De oom heeft zelf geen kinderen en toen wij van de week na de begrafenis van tante in de tuin stonden, schoot een buitenlandse nicht even vol. Ze had gezien hoe mijn dochter toen ze binnenkwam op de schoot van mijn laatste oom sprong en hem knuffelde en hoe blij hij toen keek. Zo schattig.. De nicht moest toen denken aan haar eigen vader, mijn lievelingsoom, en de laatste keer dat hij daar was geweest...
De buitenlandse kant van de familie is bijna een generatie ouder dan ik en wij kenden ze vroeger ook niet zo omdat zij ver weg woonden. Maar zo stond ik die dag dus mijn nicht die normaliter nogal een ijzeren type is te omhelzen...
De band tussen de neven en nichten is zeker na de begrafenis van mijn oudste oom sterker geworden. Veel van ons waren naar die begrafenis in het buitenland gegaan, een deel zat zelfs in hotels. Dat was zo'n warm bad voor iedereen. Dat merkte ik nu ook duidelijk aan de buitenlandse nichten die nu naar Nederland waren gekomen. Zo fijn!
Maar wat is dit alles klote zeg. Vertrouwde dingen die er altijd en zo lang waren, gaan gewoon voorbij... Straks nooit meer die blik van mijn vader in iemand herkennen. Straks nooit meer de wetenschap dat ik daar nog altijd even langs kan gaan...
Ik heb hier momenteel enorm moeite mee. Het is alsof het verdriet stokt, vastzit. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Het is of dingen stoppen. Straks is ook dat laatste stukje er niet meer.
Hoewel ik natuurlijk heel blij ben met de band die de nichten nu onderling hebben en wij met velen nu 'om' onze laatste oom heen staan, mis ik mijn vader en oudste oom nu ook meer.
Hoe ga je hiermee om, hoe doe je zoiets?
Hij had nog drie broers, waarvan de jongste en paar jaar geleden overleed en de oudste, die veel voor mij betekende, een paar maanden geleden. Nu is er nog een broer over, die negenentachtig is. Afgelopen week hebben wij zijn vrouw begraven.
Ik realiseer me nu heel sterk dat alles voorbij gaat. De laatste tijd loopt het ook storm met begrafenissen van mijn moeders kant. Ik besef nu heel goed dat de laatste broer van mijn vader er straks ook niet meer is...
Ze zijn allemaal ruim boven de tachtig geworden, behalve mijn vader. De broers waren er altijd nog. Mensen aan wie ik nog iets kon vragen over vroeger, over mijn oma, over al die vertrouwde dingen die er altijd waren..
De eerste oom die na mijn vader overleed 'ging' nog wel, hij was duidelijk op en vond het goed zo. De oudste oom was gewoon een klap voor mij. Mijn oudste oom woonde in het buitenland en logeerde als hij in Nederland was, altijd bij de oom die nog over is. Ik ging er dan altijd heen. Ik herinner me een daar avond een paar jaar geleden. Allemaal hebben de ooms en mijn vader een beetje diezelfde houding, trekjes, hoewel ze ook wel verschillend zijn. Ik weet nog dat ik die avond zo blij was dat ik die twee broers daar zag. Ze lachten en ik kreeg 'gratis' weer even een deel van mijn vader te zien op twee verschillende manieren. Ik vond het op dat moment ZO fijn dat zij er nog waren! En wist: ik kan altijd nog naar hen gaan. Als het ware leefde mijn vader zo toch nog een stukje voort. Dat was zo'n fijn, gerust gevoel.
De laatste broer is geestelijk nog helemaal bij. Die man hoef je echt niet te betuttelen. We proberen het wel, hij wordt slechter ter been en wij zijn bang dat hij een keer valt. Zo zijn we nu toch bezig om wat vaker een oogje in het zeil houden, hem helpen met zware dingen, etc. zonder dat het al teveel opvalt
De oom heeft zelf geen kinderen en toen wij van de week na de begrafenis van tante in de tuin stonden, schoot een buitenlandse nicht even vol. Ze had gezien hoe mijn dochter toen ze binnenkwam op de schoot van mijn laatste oom sprong en hem knuffelde en hoe blij hij toen keek. Zo schattig.. De nicht moest toen denken aan haar eigen vader, mijn lievelingsoom, en de laatste keer dat hij daar was geweest...
De buitenlandse kant van de familie is bijna een generatie ouder dan ik en wij kenden ze vroeger ook niet zo omdat zij ver weg woonden. Maar zo stond ik die dag dus mijn nicht die normaliter nogal een ijzeren type is te omhelzen...
De band tussen de neven en nichten is zeker na de begrafenis van mijn oudste oom sterker geworden. Veel van ons waren naar die begrafenis in het buitenland gegaan, een deel zat zelfs in hotels. Dat was zo'n warm bad voor iedereen. Dat merkte ik nu ook duidelijk aan de buitenlandse nichten die nu naar Nederland waren gekomen. Zo fijn!
Maar wat is dit alles klote zeg. Vertrouwde dingen die er altijd en zo lang waren, gaan gewoon voorbij... Straks nooit meer die blik van mijn vader in iemand herkennen. Straks nooit meer de wetenschap dat ik daar nog altijd even langs kan gaan...
Ik heb hier momenteel enorm moeite mee. Het is alsof het verdriet stokt, vastzit. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Het is of dingen stoppen. Straks is ook dat laatste stukje er niet meer.
Hoewel ik natuurlijk heel blij ben met de band die de nichten nu onderling hebben en wij met velen nu 'om' onze laatste oom heen staan, mis ik mijn vader en oudste oom nu ook meer.
Hoe ga je hiermee om, hoe doe je zoiets?
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
vrijdag 29 augustus 2014 00:15
Mijn ouders zijn nu in de 70.
Vooral mijn pa ben ik heel bang te verliezen.
Wij zijn echt twee gelijken en doen veel samen.
De band met zus is heel sterk, met de rest van de familie niet zo.
Wat ik doe?
Ik probeer zolang ze er nog zijn maar zoveel mogelijk van ze te genieten en zoveel mogelijk boswandelingen en diepe gesprekken met pa te voeren.
Wat verdrietig dat jij de jouwe al kwijt bent.
Vooral mijn pa ben ik heel bang te verliezen.
Wij zijn echt twee gelijken en doen veel samen.
De band met zus is heel sterk, met de rest van de familie niet zo.
Wat ik doe?
Ik probeer zolang ze er nog zijn maar zoveel mogelijk van ze te genieten en zoveel mogelijk boswandelingen en diepe gesprekken met pa te voeren.
Wat verdrietig dat jij de jouwe al kwijt bent.
Trouwe onderdaan van Zijne Majesteiten Kater I en II
vrijdag 29 augustus 2014 00:18
Het overvalt mij ook regelmatig, jonge mensen om mij heen gaan dood, mijn ouders allebei binnen een maand, het is niet niks om alle vertrouwde ankers te verliezen. Wat mij helpt is er echt bij stil staan. Gaan zitten, bedenken wat er allemaal gebeurt, wat dat voor me betekent, dat ik nu de nieuwe generatie ben, dat onze zoon straks hetzelfde zal overkomen en dat dit eigenlijk altijd al zo geweest is. Ik sta echt stil bij de vergankelijkheid van de dingen en het leven. Het helpt mij dat ik bijvoorbeeld mijn oma nooit gekend heb maar zoveel o haar lijk....ik denk elke week wel een keer aan haar, draag haar armband met liefde. Zo zullen er ook over 50 jaar nog mensen aan mij denken. Ik analyseer de vergankelijkheid en koester het. Alles komt en gaat en het is goed, die kringloop. Ik denk en herdenk, en dat vind ik zelf erg troostrijk. De vergankelijkheid die ik eerder nooit zo opgemerkt had heeft nu een plaatsje in mijn leven gekregen.
vrijdag 29 augustus 2014 00:29
Sterkte met je verdriet.
Ik begrijp je gevoel heel goed.
Ben bijna, heel bijna mijn moeder na een hart aanval verloren. Mijn vader heeft haar gereanimeerd war haar redding is geweest.
Mijn zus had een tweeling. 1 is aan leukemie overleden. Mijn zus is kort geleden plotseling door een beroerte overleden.
Het was of een deel van mijn jeugd weg is. Er zullen geen nieuwe herinnering bij komen. Wie moet ik nu als eerste bellen als er wat is? Wie gaat mij dingen uitleggen als mijn baby geboren is?
Het is zwaar, en het verdriet doet ontzettend pijn. Koester de herinneringen die je hebt.
Ik laat straks het gedicht van de rouwkaart op mijn ribbenkast tatoeëren. Heb er al een tatoeage die ik samen met mijn zus heb genomen.
Till enternity and beyond. Met een hartje is de tatoeage die we al samen hebben. En mijn liefde voor haar voelt ook echt zo.
Bij mij zal de tatoeage als herinnering aan mijn zus helpen in het rouwproces, als er iets is wat jou in dat rouw proces zal helpen moet je dat doen. Dit kan een foto plaatsen zijn, sieraad van hem dragen etc.
Ik begrijp je gevoel heel goed.
Ben bijna, heel bijna mijn moeder na een hart aanval verloren. Mijn vader heeft haar gereanimeerd war haar redding is geweest.
Mijn zus had een tweeling. 1 is aan leukemie overleden. Mijn zus is kort geleden plotseling door een beroerte overleden.
Het was of een deel van mijn jeugd weg is. Er zullen geen nieuwe herinnering bij komen. Wie moet ik nu als eerste bellen als er wat is? Wie gaat mij dingen uitleggen als mijn baby geboren is?
Het is zwaar, en het verdriet doet ontzettend pijn. Koester de herinneringen die je hebt.
Ik laat straks het gedicht van de rouwkaart op mijn ribbenkast tatoeëren. Heb er al een tatoeage die ik samen met mijn zus heb genomen.
Till enternity and beyond. Met een hartje is de tatoeage die we al samen hebben. En mijn liefde voor haar voelt ook echt zo.
Bij mij zal de tatoeage als herinnering aan mijn zus helpen in het rouwproces, als er iets is wat jou in dat rouw proces zal helpen moet je dat doen. Dit kan een foto plaatsen zijn, sieraad van hem dragen etc.
vrijdag 29 augustus 2014 00:45
@yadan, wat super heftig zeg, ...... Eerst het kind van je zus en dan plotseling zijzelf. Dat moet echt heel erg naar zijn. Dat gevoel van een stuk van je jeugd dat wegvalt, zo voel ik het nu ook, ookal is mijn situatie natuurlijk totaal niet vergelijkbaar... Wat fijn dat je die tatoeage kunt laten zetten, die verbondenheid, dat blijft. Over die foto plaatsen, die van mijn oudste oom staat hier nog op de keukentafel sinds april, die doe ik daar voorlopig ook niet weg. En ik heb tegen mijn nichten gezegd dat ik graag wat van zijn boeken wil als ze ze kwijt moeten.. Het lijkt wel of het toch een stukje uitgestelde rouw is, die wel een deel verwerkt was, maar die nu weer sterk naar boven komt. Maar dat schijnt wel normaal te zijn.
@Bellatrix: precies dat gevoel dus. Bang zijn om het kwijt te raken, en het als het ware absorberen nu je er nog van kunt genieten. Dat was exact wat ik had, maar het lijkt nu of ook die absorptie mogelijkheid die ik me jaren had aangewend, straks niet meer kan. En juist dat maakt nu dat ik niet ik niet weet wat ermee te doen, het voelt als gezegd als stilstand, alsof dingen letterlijk ophouden en je hebt (nog) geen nieuw perspectief wat dat betreft. Je kunt alleen terugkijken omdat je dat kent, maar kent het nieuwe nog niet, waarin het een mooie herinnering is en er daarnaast nieuwe dingen zijn.
@Whopper: het lijkt of ik gewoon nog niet toe ben aan zulke gedachten. Het lijkt dan net of je 'akkoord' gaat met het verlies. Hoe doe je dat, dat omarmen van? Het is eng omdat los te laten omdat er dan een leegte dreigt.
Bedankt voor alle lieve reacties tot nu toe! Sterkte aan allen die het hier ook moeilijk mee hebben.
@Bellatrix: precies dat gevoel dus. Bang zijn om het kwijt te raken, en het als het ware absorberen nu je er nog van kunt genieten. Dat was exact wat ik had, maar het lijkt nu of ook die absorptie mogelijkheid die ik me jaren had aangewend, straks niet meer kan. En juist dat maakt nu dat ik niet ik niet weet wat ermee te doen, het voelt als gezegd als stilstand, alsof dingen letterlijk ophouden en je hebt (nog) geen nieuw perspectief wat dat betreft. Je kunt alleen terugkijken omdat je dat kent, maar kent het nieuwe nog niet, waarin het een mooie herinnering is en er daarnaast nieuwe dingen zijn.
@Whopper: het lijkt of ik gewoon nog niet toe ben aan zulke gedachten. Het lijkt dan net of je 'akkoord' gaat met het verlies. Hoe doe je dat, dat omarmen van? Het is eng omdat los te laten omdat er dan een leegte dreigt.
Bedankt voor alle lieve reacties tot nu toe! Sterkte aan allen die het hier ook moeilijk mee hebben.
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
vrijdag 29 augustus 2014 12:02
Ik heb een litteken op de pols die ik door toe doen van mijn zus heb gekregen. Vond hem altijd zo lelijk, nu is hij toch een soort van dierbaar geworden.
Als 10 jarige had ik ruzie met mijn zus. We begonnen wat te duwen, heb haar geslagen. En wilde toen weg fietsen op de fiets. ( wist dat ik best op mijn kop kreeg van mijn moeder. ) mijn zus rende achter mij aan, en wat deed die trut ze stak een stok tussen mijn voorwiel! Resultaat ik vloog over het stuur heen, brak mijn pols op 2 plaatsen en moest geopereerd worden.
Tja de goede oude tijd.
Als 10 jarige had ik ruzie met mijn zus. We begonnen wat te duwen, heb haar geslagen. En wilde toen weg fietsen op de fiets. ( wist dat ik best op mijn kop kreeg van mijn moeder. ) mijn zus rende achter mij aan, en wat deed die trut ze stak een stok tussen mijn voorwiel! Resultaat ik vloog over het stuur heen, brak mijn pols op 2 plaatsen en moest geopereerd worden.
Tja de goede oude tijd.
