Psyche
alle pijlers
Egoïstische ouders, moet het even van mij afschrijven!
vrijdag 18 april 2014 21:09
ik herken het niet.
Maar woon je nog thuis? Dan zou ik als eerste gaan kijken of je op jezelf kan gaan wonen, 24 is daar ruimschoots oud genoeg voor. Zodoende kun je afstand nemen van je ouders en je concentreren op jouw eigen leven en welzijn ipv op hun.
Het klinkt alsof je bent verwaarloosd en dat kan een vorm van mishandeling zijn. Het is misschien goed om daar eens over te praten met een coach of een psycholoog. Want het is niet goed voor je om met al die frustratie en boosheid te blijven zitten.
Maar woon je nog thuis? Dan zou ik als eerste gaan kijken of je op jezelf kan gaan wonen, 24 is daar ruimschoots oud genoeg voor. Zodoende kun je afstand nemen van je ouders en je concentreren op jouw eigen leven en welzijn ipv op hun.
Het klinkt alsof je bent verwaarloosd en dat kan een vorm van mishandeling zijn. Het is misschien goed om daar eens over te praten met een coach of een psycholoog. Want het is niet goed voor je om met al die frustratie en boosheid te blijven zitten.
vrijdag 18 april 2014 21:18
Het is goed dat je je uit, beter dan alles opkroppen. En misschien is het zo dat je nooit echt inzicht krijgt in wat jouw ouders beweegt. Maar uiteindelijk is dat ook niet zo belangrijk (al klinkt dat misschien ongelofelijk)
Wat belangrijk is is dat je leert om goed met jezelf en met je ervaringen om te gaan zodat ze je leven niet verkloten.
Zelf heb ik wat vervelende dingen meegemaakt en iemand aan wie ik veel heb gehad en met wie ik veel praatte zei op een gegeven moment "je wijst nu wel met je vinger naar anderen, maar wat is jouw eigen rol".
Ik vond dat toen een hele nare opmerking omdat ik dacht dat hij bedoelde dat ik zelf schuld had aan die dingen. Maar uiteindelijk heeft het me veel goeds gebracht om zelf de macht en de regie over mijn leven te namen en deze niet meer bij andere mensen te laten liggen. Dan kun je voor jezelf (en je emotionele welzijn) zorgen onafhankelijk van wat andere mensen doen, en dat is fijn.
Wat belangrijk is is dat je leert om goed met jezelf en met je ervaringen om te gaan zodat ze je leven niet verkloten.
Zelf heb ik wat vervelende dingen meegemaakt en iemand aan wie ik veel heb gehad en met wie ik veel praatte zei op een gegeven moment "je wijst nu wel met je vinger naar anderen, maar wat is jouw eigen rol".
Ik vond dat toen een hele nare opmerking omdat ik dacht dat hij bedoelde dat ik zelf schuld had aan die dingen. Maar uiteindelijk heeft het me veel goeds gebracht om zelf de macht en de regie over mijn leven te namen en deze niet meer bij andere mensen te laten liggen. Dan kun je voor jezelf (en je emotionele welzijn) zorgen onafhankelijk van wat andere mensen doen, en dat is fijn.
vrijdag 18 april 2014 21:21
Vind zoiets altijd moeilijk te beoordelen. Je hoort natuurlijk maar 1 kant van het verhaal. Hoe weet je bv dat je ouders op hun werk wel in de cantine eten? Hebben ze je dat verteld? En lees ik nog dingen. Kon het niet echt zo zijn dat ze krap bij kas zaten aangezien het altijd over geld ging? Zou zeggen probeer eens met hun te praten. Of inderdaad hulp zoeken.
vrijdag 18 april 2014 21:24
@dametje, met mijn broer kan ik hier niet goed over praten, vroeger wel. Maar hij heeft er tegenwoordig veel meer moeite mee dan ik.
@wollstone je hebt daar wel een punt in. Ik weet ook dat ik verantwoordelijk ben voor de rest van mijn leven, maar het is moeilijk om niet terug te kijken. Dat moet ik nog oplossen.
@wollstone je hebt daar wel een punt in. Ik weet ook dat ik verantwoordelijk ben voor de rest van mijn leven, maar het is moeilijk om niet terug te kijken. Dat moet ik nog oplossen.
vrijdag 18 april 2014 21:27
Ik herken mij ook niet in deze situatie.
maar kun je er met iemand over praten? Het is nooit fijn om met frustraties rond te blijven lopen en veel opgekropte emoties te hebben. Uit ervaring weet ik dat het best een beetje kan helpen om het van jezelf af te schrijven, maar het is geen oplossing.
Mijn tip dus: zorg dat je iemand hebt die van je situatie weet en met wie je er dus vaker over kunt praten!
maar kun je er met iemand over praten? Het is nooit fijn om met frustraties rond te blijven lopen en veel opgekropte emoties te hebben. Uit ervaring weet ik dat het best een beetje kan helpen om het van jezelf af te schrijven, maar het is geen oplossing.
Mijn tip dus: zorg dat je iemand hebt die van je situatie weet en met wie je er dus vaker over kunt praten!
vrijdag 18 april 2014 21:27
Ik herken mij ook niet in deze situatie.
maar kun je er met iemand over praten? Het is nooit fijn om met frustraties rond te blijven lopen en veel opgekropte emoties te hebben. Uit ervaring weet ik dat het best een beetje kan helpen om het van jezelf af te schrijven, maar het is geen oplossing.
Mijn tip dus: zorg dat je iemand hebt die van je situatie weet en met wie je er dus vaker over kunt praten!
maar kun je er met iemand over praten? Het is nooit fijn om met frustraties rond te blijven lopen en veel opgekropte emoties te hebben. Uit ervaring weet ik dat het best een beetje kan helpen om het van jezelf af te schrijven, maar het is geen oplossing.
Mijn tip dus: zorg dat je iemand hebt die van je situatie weet en met wie je er dus vaker over kunt praten!
vrijdag 18 april 2014 21:28
@Silke, het gaat niet alleen over geld. Zo heb ik het ook over de ouderavonden en toneelstukjes.
Mijn ouders vertelden zelf dat ze in de kantine hadden gegeten op werk. Niet in de zin van verhaaltje vertellen, maar dan zeiden ze tegen elkaar bijv. "oh, wacht, ik moet nog geld pakken voor de kantine."
Daarnaast, als je krap bij kas zit koop je geen flatscreen tv als eerste prioriteit maar eten voor je kind of wat dacht je van een bed? Hoe kan men twee gloednieuwe en grote flatscreen tv's hebben en de kinderen geen fatsoenlijk bed?
Het is net als die mensen op tv laatst: zeuren dat ze niet op vakantie kunnen maar oneindig sigaretten paffen.
Mijn ouders vertelden zelf dat ze in de kantine hadden gegeten op werk. Niet in de zin van verhaaltje vertellen, maar dan zeiden ze tegen elkaar bijv. "oh, wacht, ik moet nog geld pakken voor de kantine."
Daarnaast, als je krap bij kas zit koop je geen flatscreen tv als eerste prioriteit maar eten voor je kind of wat dacht je van een bed? Hoe kan men twee gloednieuwe en grote flatscreen tv's hebben en de kinderen geen fatsoenlijk bed?
Het is net als die mensen op tv laatst: zeuren dat ze niet op vakantie kunnen maar oneindig sigaretten paffen.
vrijdag 18 april 2014 21:31
quote:tomaatje123 schreef op 18 april 2014 @ 21:24:
@dametje, met mijn broer kan ik hier niet goed over praten, vroeger wel. Maar hij heeft er tegenwoordig veel meer moeite mee dan ik.
@wollstone je hebt daar wel een punt in. Ik weet ook dat ik verantwoordelijk ben voor de rest van mijn leven, maar het is moeilijk om niet terug te kijken. Dat moet ik nog oplossen.
Maar dat hoeft ook niet, zelf de regie nemen over je leven kan soms betekenen dat je juist terug moet kijken, om dingen te verwerken zodat je weer verder kan.
Ik raad je echt aan om hier hulp bij de zoeken, anders blijf je nog misschien nog heel lang rondlopen met dingen die je echt wel kunt verwerken of in ieder geval hanteerbaar kunt maken.
Sterkte.
@dametje, met mijn broer kan ik hier niet goed over praten, vroeger wel. Maar hij heeft er tegenwoordig veel meer moeite mee dan ik.
@wollstone je hebt daar wel een punt in. Ik weet ook dat ik verantwoordelijk ben voor de rest van mijn leven, maar het is moeilijk om niet terug te kijken. Dat moet ik nog oplossen.
Maar dat hoeft ook niet, zelf de regie nemen over je leven kan soms betekenen dat je juist terug moet kijken, om dingen te verwerken zodat je weer verder kan.
Ik raad je echt aan om hier hulp bij de zoeken, anders blijf je nog misschien nog heel lang rondlopen met dingen die je echt wel kunt verwerken of in ieder geval hanteerbaar kunt maken.
Sterkte.
vrijdag 18 april 2014 21:31
@Aname, ik heb wel een hele goede vriendin en andere vriendinnen met wie ik er wel over zou kunnen praten, maar ik schaam mij gewoon plaatsvervangend voor dit gedrag van mijn ouders. Zij kennen hen ook een beetje. Het is makkelijker om dit met een onbekende te bespreken. Nu ik dit hier op het forum heb geknald heb ik niet het gevoel mij te hoeven schamen.
vrijdag 18 april 2014 21:46
Wat heftig TO. Goed dat je je gevoelens uit. Krop het niet op.
Helaas herken ik dingen in je verhaal, in mijn geval betreft het een persoon in mijn schoonfamilie. Ik wil er (wegens herkenbaarheid) niet te ver op in gaan maar het komt er op neer dat deze persoon ook vooral aan zichzelf dacht. Door bijvoorbeeld wéér op vakantie te gaan terwijl zoon geld moet lenen om zijn lesgeld te kunnen betalen. Ik kan niet begrijpen dat iemand zo egoïstisch kan zijn. Van dichtbij heb ik gezien wat dit met kinderen doet en dat breekt mijn hart. Richt je op je eigen leven. Wellicht is het goed om er met een therapeut over te praten. Sterkte
Helaas herken ik dingen in je verhaal, in mijn geval betreft het een persoon in mijn schoonfamilie. Ik wil er (wegens herkenbaarheid) niet te ver op in gaan maar het komt er op neer dat deze persoon ook vooral aan zichzelf dacht. Door bijvoorbeeld wéér op vakantie te gaan terwijl zoon geld moet lenen om zijn lesgeld te kunnen betalen. Ik kan niet begrijpen dat iemand zo egoïstisch kan zijn. Van dichtbij heb ik gezien wat dit met kinderen doet en dat breekt mijn hart. Richt je op je eigen leven. Wellicht is het goed om er met een therapeut over te praten. Sterkte
vrijdag 18 april 2014 21:50
@Blusher, wauw! Hoe herkenbaar zo'n situatie. Het gaat inderdaad om het egoïsme, niet om de materiële zaken. Het gaat erom dat je ouders je wel kunnen helpen, maar het niet doen omdat ze eerst zichzelf willen "helpen". Ik hoop dat die kennis/schoonfamilie goed terecht is gekomen en niet zoals mij nog tobt met de gevolgen.
vrijdag 18 april 2014 22:04
vrijdag 18 april 2014 22:06
Heel herkenbaar..
Mijn ouders deden ook net of wij niet bestonden. Liefde en aandacht heb ik nooit gehad. Mijn ouders hadden altijd te druk met andere dingen. Ik kan tig voorbeelden noemen, wat mij nog steeds pijn doet. Ik snap zulke ouders echt niet. Ik ben zelf ook moeder en ik doe z'n mijn best om mijn kind gelukkig te maken. En weet je wat het ergste van alles is? Dat ik niks tegen de buitenwereld mag vertellen. En ze doen alsof ze de perfecte ouders zijn. Bah bah..
Mijn ouders deden ook net of wij niet bestonden. Liefde en aandacht heb ik nooit gehad. Mijn ouders hadden altijd te druk met andere dingen. Ik kan tig voorbeelden noemen, wat mij nog steeds pijn doet. Ik snap zulke ouders echt niet. Ik ben zelf ook moeder en ik doe z'n mijn best om mijn kind gelukkig te maken. En weet je wat het ergste van alles is? Dat ik niks tegen de buitenwereld mag vertellen. En ze doen alsof ze de perfecte ouders zijn. Bah bah..
vrijdag 18 april 2014 22:21
Ik herken het ook niet, sommige dingen aan je post doen me erg denken aan verwaarlozing (geen eten), maar je haalt er naar mijn mening ook dingen bij die hier niet zoveel mee te maken hebben denk ik: het is toch niet raar dat je een tweedehands bed kreeg als kin? En je ouders hoeven toch niet een tv voor je te kopen?
pluk de dag
vrijdag 18 april 2014 22:39
quote:melllll87 schreef op 18 april 2014 @ 22:06:
Heel herkenbaar..
Mijn ouders deden ook net of wij niet bestonden. Liefde en aandacht heb ik nooit gehad. Mijn ouders hadden altijd te druk met andere dingen. Ik kan tig voorbeelden noemen, wat mij nog steeds pijn doet. Ik snap zulke ouders echt niet. Ik ben zelf ook moeder en ik doe z'n mijn best om mijn kind gelukkig te maken. En weet je wat het ergste van alles is? Dat ik niks tegen de buitenwereld mag vertellen. En ze doen alsof ze de perfecte ouders zijn. Bah bah..
@melllll87 De buitenwereld is belangrijker dan hun eigen kinderen voor zulke mensen. Ik mocht ook niks vertellen. Ik moest zelfs liegen dat ik o.a. op vakantie ging en cadeautjes met Kerstmis had gekregen. Ik voelde mij zo slecht door dat liegen. Het liefst had ik al die mensen de waarheid verteld.
quote:ikbenmedereentje schreef op 18 april 2014 @ 22:15:
Maar waarom ook dit verleden blijven negeren?
Waarom zou je dit niet kunnen uitspreken tegen je ouders?
Heb ik gedaan, maar dan krijg je van de een als antwoord dat ze haar stinkende best heeft gedaan en dat ik niks tekort kwam en de ander weet dat hij fout zit, dus die zwijgt in alle toonaarden. Het enige wat er bij hem uitkomt is: "Dat is het verleden."
@Peronne, ik hoefde geen tv. Dat gaf ik al aan in post.
Waarom zouden mijn ouders in een nieuw megaduur bed moeten slapen en ik in het afgekloven bed van een ander? Als ik later een kind heb en ik het niet breed zou hebben dan prefereer ik dat mijn kind een net bed heeft en ik het tweedehandse bed. Bijna niemand kijkt toch in de kamer van een volwassene, terwijl een kind nog vriendjes en vriendinnetjes wilt gaat uitnodigen. Daarnaast zou ik mijn kind sowieso boven mijzelf plaatsen, al is het alleen maar uit liefde. In dit geval was het zelfs zo dat er geen sprake was van geldgebrek, maar van onwil.
Heel herkenbaar..
Mijn ouders deden ook net of wij niet bestonden. Liefde en aandacht heb ik nooit gehad. Mijn ouders hadden altijd te druk met andere dingen. Ik kan tig voorbeelden noemen, wat mij nog steeds pijn doet. Ik snap zulke ouders echt niet. Ik ben zelf ook moeder en ik doe z'n mijn best om mijn kind gelukkig te maken. En weet je wat het ergste van alles is? Dat ik niks tegen de buitenwereld mag vertellen. En ze doen alsof ze de perfecte ouders zijn. Bah bah..
@melllll87 De buitenwereld is belangrijker dan hun eigen kinderen voor zulke mensen. Ik mocht ook niks vertellen. Ik moest zelfs liegen dat ik o.a. op vakantie ging en cadeautjes met Kerstmis had gekregen. Ik voelde mij zo slecht door dat liegen. Het liefst had ik al die mensen de waarheid verteld.
quote:ikbenmedereentje schreef op 18 april 2014 @ 22:15:
Maar waarom ook dit verleden blijven negeren?
Waarom zou je dit niet kunnen uitspreken tegen je ouders?
Heb ik gedaan, maar dan krijg je van de een als antwoord dat ze haar stinkende best heeft gedaan en dat ik niks tekort kwam en de ander weet dat hij fout zit, dus die zwijgt in alle toonaarden. Het enige wat er bij hem uitkomt is: "Dat is het verleden."
@Peronne, ik hoefde geen tv. Dat gaf ik al aan in post.
Waarom zouden mijn ouders in een nieuw megaduur bed moeten slapen en ik in het afgekloven bed van een ander? Als ik later een kind heb en ik het niet breed zou hebben dan prefereer ik dat mijn kind een net bed heeft en ik het tweedehandse bed. Bijna niemand kijkt toch in de kamer van een volwassene, terwijl een kind nog vriendjes en vriendinnetjes wilt gaat uitnodigen. Daarnaast zou ik mijn kind sowieso boven mijzelf plaatsen, al is het alleen maar uit liefde. In dit geval was het zelfs zo dat er geen sprake was van geldgebrek, maar van onwil.
vrijdag 18 april 2014 22:49
Je bent op een leeftijd om steeds meer te beseffen wat er (in jouw geval) flink mis is gegaan. Probeer fouten van anderen naast je neer te leggen. Want hoe langer jij je verbolgen voelt over de keuzes die jouw ouders hebben gemaakt des te langer hun negatieve invloed op jouw leven voort duurt. Word je bewust van het feit dat jij net zo goed keuzes maakt. Bijvoorbeeld waar jij je wel en niet mee je mee bezig houdt. Jij maakt die keuzes
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
