Psyche
alle pijlers
Faalangst
woensdag 1 oktober 2014 13:45
Hallo allemaal,
Ik zou graag wat over mezelf willen delen. Interessant zal het niet echt zijn; het zijn dingen die me bezig houden en ik vraag me af of iemand zich erin herkend. Ik ben een vrouw van (bijna) 25 jaar en ik werk op een laboratorium.
Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik heb last van faalangst. Dit is pure zelfdiagnostiek, maar als dat het niet is dan weet ik het niet meer. Ik weet niet in welke mate faalangst vormen aan kan nemen, maar ik kan zal uitleggen waarom ik denk dat dit 'mijn probleem' is.
Veel mensen kunnen perfectionistisch zijn en ik denk dat dat ook wel een goede eigenschap kan zijn, maar de kern zit hem erin dat je jezelf uitdaagt tot betere prestaties. Ik kan dat heel moeilijk. Wanneer er een moment komt dat ik moet presteren, of dat nou studie was of op mijn werk is of in het sociale leven, leg ik de lat dusdanig hoog voor mezelf dat het onmogelijk haalbaar is. Het resultaat is dan een bittere teleurstelling, het gevoel gefaald te hebben en een bevestiging van mijn eigen onkunde krijgen. Ik kan er wat voorbeelden van geven:
Toen ik studeerde, eiste ik van mezelf overal minstens een 8 voor te halen. Dus voor elke toets die ik had, ging ik álle stof die door de docent was opgegeven uit mijn hoofd leren. Als het 15 hoofdstukken waren, ging ik alle 15 hoofdstukken van a tot z lezen en onthouden. Als het een heel boek was, ging ik dat hele boek lezen. Waar veel studiegenoten de presentaties van de docenten erbij pakten, wat in principe een veel efficiëntere manier van studeren is, pakte ik mijn boeken en ging 2 weken lang zitten leren. Het resultaat: gestres, een hoop frustraties omdat ik niet alles kon onthouden, geen 8 maar een 7,5 voor mijn toets en balen als een stekker. De volgende keer dat ik een toets had eiste ik dan een 9, met alle gevolgen van dien. Hoewel het opleggen van eisen aan mezelf me tijdens mijn studie gemotiveerd hield, wel voor een aardige cijferlijst zorgde en ik me ontwikkelde tot een vrij goede student, heeft dit ook bijkomstigheden gehad. Als ik merkte dat een andere student in mijn jaarlaag betere cijfers haalde dan ik, of een antwoord eerder wist dan ik, voelde ik me vreselijk dom. Een gevoel van; 'Zie je wel? Die ander kan alles beter' overkwam me dan en ging ik me sip voelen. Mijn opleiding had een grote praktijkgerichte kant, en als niet alles meteen in één keer perfect lukte, voelde ik me vreselijk incompetent. Als ik niet als beste van de klas eindigde, eveneens zo.
Nu ben ik werkzaam in hetzelfde gebied als waarvoor ik heb gestudeerd, en net zoals met elke baan moet je resultaten leveren. Zoals ik al noemde ben ik werkzaam in een laboratorium, en de handelingen die ik dagelijks doe zijn logischerwijs makkelijker, sneller en eenvoudiger te doen voor degenen die er ervaring mee hebben dan voor degenen die dat niet hebben. Zo ervaar ik het echter totaal niet. Als ik iets moet doen die ik nog nooit eerder gedaan heb, ga ik er gevoelsmatig vanuit dat ik dat in één keer moet kunnen en dat het helemaal goed moet gaan. Zo niet, dan ben ik dom, heb ik het met mijn incompetentie verprutst, kan ik het dus niet en kan ik het maar beter door iemand laten doen die het wel fatsoenlijk kan. De volgende keer dat ik hetzelfde moet doen, doe ik het met lood in mijn schoenen omdat ik bang ben dat ik het weer verkeerd doe of dat het weer niet helemaal perfect gaat en anderen mij incompetent vinden. Toen ik net bij mijn huidige werkgever werkte, kreeg ik als groen blaadje veel steun en ging het meeste vrij soepel. Nu ben ik iets ervarener en maak ik dezelfde fout; omdat ik er nu 2 jaar werk zou ik alles moeten kunnen, toch? Dus niks kan meer verkeerd gaan. Ik zie bij mijn collega's dat het ook altijd goed gaat, dus waarom bij mij niet? Ik moet het allemaal super efficiënt kunnen, op hoog tempo en met goed resultaat. Helaas werkt het niet zo, en ben ik tegen de muur aan gelopen dat ik zelfs na 2 jaar werkende nog steeds niet ervaren genoeg ben om te verwachten dat alles foutloos verloopt, aangezien ik met regelmaat nieuwe dingen moet doen. De druk om te presteren en de enorme angst dat ik zal falen domineren mijn hele werkdag. Ik loop vaak op eierschalen in de angst dat ik iets verkeerd doe, probeer alles onder controle te houden en ben als de dood dat mijn collega's me een debiel vinden. Als het dan uiteindelijk niet loop zoals ik wil, om wat voor reden dan ook, vind ik dat het mijn eigen schuld is en zakt de moed me in de schoenen. Ik voel me dan net een klein kind dat in zijn broek geplast heeft en iemand anders moet me komen verschonen. De eisen die ik stel aan mezelf, zorgen er voor dat alles waar ik bang voor ben ook steeds vaker gebeuren. Als ik met trillende handen iets zit te doen uit angst dat het verkeerd gaat, is de kans reëel dat het ook verkeerd zal gaan. Als het dan niet lukt, of het gaat niet zoals ik wil, kan ik mezelf tot huilen aan toe van binnen uitschelden. Wat niet helpt is dat ik verreweg de jongste ben in mijn team van ong 80 man, dus het is net alsof ik als groentje omgeven word door experts.
Het stomme is dat, stel ik had die 8 gehaald, het dan nog niet goed was geweest. Als ik een 8 verwacht en ik haalde die dan ook, dan was ik even blij en daarna kwam dan de volgende eis van een 9 voor een volgende toets. Als ik een compliment ontvang voor iets wat ik heb gedaan, dan wuif ik die weg want 'iedereen had dat gekund'. Heel diep van binnen ben ik vreselijk blij met het compliment, maar ik vind het geen prestatie.
Ik kan niet zelf tevreden zijn over wat ik allemaal doe of heb gedaan, of dat nou tijdens werk is of gewoon in het alledaagse leven. Elke keer als ik begin met iets nieuws - sport, een spelletje, een gerecht, het maakt niet uit wat - ben ik bang dat ik zal falen terwijl de hele wereld 'het wel gewoon kan' en iedereen me dom vind. Eigenlijk ben ik dan bang om een externe bevestiging te krijgen van wat ik mezelf continue vertel; dom, incompetent, kluns etc. Ik ben vreselijk slecht in hulp vragen en accepteren, ik voel me er ontzettend ongemakkelijk bij terwijl ik zelf juist heel graag mensen help met dingen.
Het rare is dat ik in principe heel goed weet waar het bij mezelf verkeerd gaat; de eisen die ik stel gebeurd volledig automatisch en de dingen die ik denk zijn volstrekt onlogisch en niet waar. In theorie weet ik ook hoe het 'op een gezonde manier wél zou moeten', maar gevoelsmatig kan ik mezelf er maar niet van overtuigen. Ik ben altijd al vrij onzeker geweest over mezelf, en dit maakt het nog vele malen erger.
Ik ben ook de enige die die hoge eigen aan mijzelf stelt. Voor een ander ben ik juist helemaal niet streng of eisend; je kan niet alles in één keer meteen goed doen, al doende leert men en oefening baart kunst. Jammer dat deze uitspraken op de hele wereld van toepassing zijn, behalve voor mijzelf.
Dit soort gedachten slaan soms door, andere dagen heb ik er minder prominent last van, maar het is altijd aanwezig. Door deze druk kan ik me slecht concentreren, ben ik vergeetachtig en vrij chaotisch en hierdoor krijg ik soms het paniekerige gevoel dat ik nergens controle over heb. Het is vreselijk vermoeiend en het verpest mijn (werk)leven behoorlijk van tijd tot tijd.
Op dagen dat ik mezelf om een of andere reden wel rust gun, heb ik het gevoel dat ik een ander persoon ben. Ik voel me veel rustiger, kan beter nadenken, ben veel socialer en vrolijker. Ik ben van mezelf vrij extravert, makkelijk in de omgang, lollig en spontaan (heb ik me laten vertellen) en kom blijkbaar ook totaal niet over als iemand die met deze onzekerheden zit, want áls ik een puntje van de sluier oplicht naar iemand kijken ze me vol verbazing aan en is het; "Jij? Jij bent juist altijd zo zelfverzekerd!". Ik probeer de faalangst die ik heb ook zo min mogelijk naar de buitenwereld te tonen. Als ik me er ellendig door voel, trek ik me terug, wacht tot het zakt en dan gaat het weer. De hele tijd met zo'n dramaqueen zitten is voor niemand prettig.
Zucht, een heel verhaal. Ik denk dat het het beste is als ik er een keer een cursus of therapie bij zoek, maar ik word er zo langzamerhand gek van. Ik probeer al jaren tevergeefs om er op eigen houtje een work-around voor te vinden, maar toch beland ik elke keer weer terug bij af.
Voor degenen die het tot het eind hebben gered, dankjewel voor het lezen!
Ik zou graag wat over mezelf willen delen. Interessant zal het niet echt zijn; het zijn dingen die me bezig houden en ik vraag me af of iemand zich erin herkend. Ik ben een vrouw van (bijna) 25 jaar en ik werk op een laboratorium.
Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik heb last van faalangst. Dit is pure zelfdiagnostiek, maar als dat het niet is dan weet ik het niet meer. Ik weet niet in welke mate faalangst vormen aan kan nemen, maar ik kan zal uitleggen waarom ik denk dat dit 'mijn probleem' is.
Veel mensen kunnen perfectionistisch zijn en ik denk dat dat ook wel een goede eigenschap kan zijn, maar de kern zit hem erin dat je jezelf uitdaagt tot betere prestaties. Ik kan dat heel moeilijk. Wanneer er een moment komt dat ik moet presteren, of dat nou studie was of op mijn werk is of in het sociale leven, leg ik de lat dusdanig hoog voor mezelf dat het onmogelijk haalbaar is. Het resultaat is dan een bittere teleurstelling, het gevoel gefaald te hebben en een bevestiging van mijn eigen onkunde krijgen. Ik kan er wat voorbeelden van geven:
Toen ik studeerde, eiste ik van mezelf overal minstens een 8 voor te halen. Dus voor elke toets die ik had, ging ik álle stof die door de docent was opgegeven uit mijn hoofd leren. Als het 15 hoofdstukken waren, ging ik alle 15 hoofdstukken van a tot z lezen en onthouden. Als het een heel boek was, ging ik dat hele boek lezen. Waar veel studiegenoten de presentaties van de docenten erbij pakten, wat in principe een veel efficiëntere manier van studeren is, pakte ik mijn boeken en ging 2 weken lang zitten leren. Het resultaat: gestres, een hoop frustraties omdat ik niet alles kon onthouden, geen 8 maar een 7,5 voor mijn toets en balen als een stekker. De volgende keer dat ik een toets had eiste ik dan een 9, met alle gevolgen van dien. Hoewel het opleggen van eisen aan mezelf me tijdens mijn studie gemotiveerd hield, wel voor een aardige cijferlijst zorgde en ik me ontwikkelde tot een vrij goede student, heeft dit ook bijkomstigheden gehad. Als ik merkte dat een andere student in mijn jaarlaag betere cijfers haalde dan ik, of een antwoord eerder wist dan ik, voelde ik me vreselijk dom. Een gevoel van; 'Zie je wel? Die ander kan alles beter' overkwam me dan en ging ik me sip voelen. Mijn opleiding had een grote praktijkgerichte kant, en als niet alles meteen in één keer perfect lukte, voelde ik me vreselijk incompetent. Als ik niet als beste van de klas eindigde, eveneens zo.
Nu ben ik werkzaam in hetzelfde gebied als waarvoor ik heb gestudeerd, en net zoals met elke baan moet je resultaten leveren. Zoals ik al noemde ben ik werkzaam in een laboratorium, en de handelingen die ik dagelijks doe zijn logischerwijs makkelijker, sneller en eenvoudiger te doen voor degenen die er ervaring mee hebben dan voor degenen die dat niet hebben. Zo ervaar ik het echter totaal niet. Als ik iets moet doen die ik nog nooit eerder gedaan heb, ga ik er gevoelsmatig vanuit dat ik dat in één keer moet kunnen en dat het helemaal goed moet gaan. Zo niet, dan ben ik dom, heb ik het met mijn incompetentie verprutst, kan ik het dus niet en kan ik het maar beter door iemand laten doen die het wel fatsoenlijk kan. De volgende keer dat ik hetzelfde moet doen, doe ik het met lood in mijn schoenen omdat ik bang ben dat ik het weer verkeerd doe of dat het weer niet helemaal perfect gaat en anderen mij incompetent vinden. Toen ik net bij mijn huidige werkgever werkte, kreeg ik als groen blaadje veel steun en ging het meeste vrij soepel. Nu ben ik iets ervarener en maak ik dezelfde fout; omdat ik er nu 2 jaar werk zou ik alles moeten kunnen, toch? Dus niks kan meer verkeerd gaan. Ik zie bij mijn collega's dat het ook altijd goed gaat, dus waarom bij mij niet? Ik moet het allemaal super efficiënt kunnen, op hoog tempo en met goed resultaat. Helaas werkt het niet zo, en ben ik tegen de muur aan gelopen dat ik zelfs na 2 jaar werkende nog steeds niet ervaren genoeg ben om te verwachten dat alles foutloos verloopt, aangezien ik met regelmaat nieuwe dingen moet doen. De druk om te presteren en de enorme angst dat ik zal falen domineren mijn hele werkdag. Ik loop vaak op eierschalen in de angst dat ik iets verkeerd doe, probeer alles onder controle te houden en ben als de dood dat mijn collega's me een debiel vinden. Als het dan uiteindelijk niet loop zoals ik wil, om wat voor reden dan ook, vind ik dat het mijn eigen schuld is en zakt de moed me in de schoenen. Ik voel me dan net een klein kind dat in zijn broek geplast heeft en iemand anders moet me komen verschonen. De eisen die ik stel aan mezelf, zorgen er voor dat alles waar ik bang voor ben ook steeds vaker gebeuren. Als ik met trillende handen iets zit te doen uit angst dat het verkeerd gaat, is de kans reëel dat het ook verkeerd zal gaan. Als het dan niet lukt, of het gaat niet zoals ik wil, kan ik mezelf tot huilen aan toe van binnen uitschelden. Wat niet helpt is dat ik verreweg de jongste ben in mijn team van ong 80 man, dus het is net alsof ik als groentje omgeven word door experts.
Het stomme is dat, stel ik had die 8 gehaald, het dan nog niet goed was geweest. Als ik een 8 verwacht en ik haalde die dan ook, dan was ik even blij en daarna kwam dan de volgende eis van een 9 voor een volgende toets. Als ik een compliment ontvang voor iets wat ik heb gedaan, dan wuif ik die weg want 'iedereen had dat gekund'. Heel diep van binnen ben ik vreselijk blij met het compliment, maar ik vind het geen prestatie.
Ik kan niet zelf tevreden zijn over wat ik allemaal doe of heb gedaan, of dat nou tijdens werk is of gewoon in het alledaagse leven. Elke keer als ik begin met iets nieuws - sport, een spelletje, een gerecht, het maakt niet uit wat - ben ik bang dat ik zal falen terwijl de hele wereld 'het wel gewoon kan' en iedereen me dom vind. Eigenlijk ben ik dan bang om een externe bevestiging te krijgen van wat ik mezelf continue vertel; dom, incompetent, kluns etc. Ik ben vreselijk slecht in hulp vragen en accepteren, ik voel me er ontzettend ongemakkelijk bij terwijl ik zelf juist heel graag mensen help met dingen.
Het rare is dat ik in principe heel goed weet waar het bij mezelf verkeerd gaat; de eisen die ik stel gebeurd volledig automatisch en de dingen die ik denk zijn volstrekt onlogisch en niet waar. In theorie weet ik ook hoe het 'op een gezonde manier wél zou moeten', maar gevoelsmatig kan ik mezelf er maar niet van overtuigen. Ik ben altijd al vrij onzeker geweest over mezelf, en dit maakt het nog vele malen erger.
Ik ben ook de enige die die hoge eigen aan mijzelf stelt. Voor een ander ben ik juist helemaal niet streng of eisend; je kan niet alles in één keer meteen goed doen, al doende leert men en oefening baart kunst. Jammer dat deze uitspraken op de hele wereld van toepassing zijn, behalve voor mijzelf.
Dit soort gedachten slaan soms door, andere dagen heb ik er minder prominent last van, maar het is altijd aanwezig. Door deze druk kan ik me slecht concentreren, ben ik vergeetachtig en vrij chaotisch en hierdoor krijg ik soms het paniekerige gevoel dat ik nergens controle over heb. Het is vreselijk vermoeiend en het verpest mijn (werk)leven behoorlijk van tijd tot tijd.
Op dagen dat ik mezelf om een of andere reden wel rust gun, heb ik het gevoel dat ik een ander persoon ben. Ik voel me veel rustiger, kan beter nadenken, ben veel socialer en vrolijker. Ik ben van mezelf vrij extravert, makkelijk in de omgang, lollig en spontaan (heb ik me laten vertellen) en kom blijkbaar ook totaal niet over als iemand die met deze onzekerheden zit, want áls ik een puntje van de sluier oplicht naar iemand kijken ze me vol verbazing aan en is het; "Jij? Jij bent juist altijd zo zelfverzekerd!". Ik probeer de faalangst die ik heb ook zo min mogelijk naar de buitenwereld te tonen. Als ik me er ellendig door voel, trek ik me terug, wacht tot het zakt en dan gaat het weer. De hele tijd met zo'n dramaqueen zitten is voor niemand prettig.
Zucht, een heel verhaal. Ik denk dat het het beste is als ik er een keer een cursus of therapie bij zoek, maar ik word er zo langzamerhand gek van. Ik probeer al jaren tevergeefs om er op eigen houtje een work-around voor te vinden, maar toch beland ik elke keer weer terug bij af.
Voor degenen die het tot het eind hebben gered, dankjewel voor het lezen!
woensdag 1 oktober 2014 15:09
Helaas, niet gered. Ik kwam tot halverwege. Ik herken wel veel van wat je schrijft.
Als je daar nu nog niet overheen bent wordt het inderdaad tijd om eens hulp in te schakelen.
Maar bekijk het ook eens van een andere kant; ook in het overwinnen van je angsten hoef je niet de beste te zijn. Durf je kwetsbaar op te stellen en leer je verbeterdrang als positieve eigenschap te zien
Als je daar nu nog niet overheen bent wordt het inderdaad tijd om eens hulp in te schakelen.
Maar bekijk het ook eens van een andere kant; ook in het overwinnen van je angsten hoef je niet de beste te zijn. Durf je kwetsbaar op te stellen en leer je verbeterdrang als positieve eigenschap te zien
woensdag 1 oktober 2014 16:25
Hallo Suusje,
Ik heb je hele verhaal gelezen en (helaas) herkenbaar. Al van jongs af aan was ik perfectionistisch, prestatiegericht en faalangstig. Als ik mijzelf vergeleek met anderen vond ik mijzelf minder dan de ander.
Het gevoel mijzelf te bewijzen en hoge eisen aan mijzelf stellen (en mijzelf negatief innerlijk toespreken als ik in mijn ogen faalde) hebben gezorgd dat ik gedurende school, studie en werk veel stress heb ervaren.
De buitenwereld had/heeft geen idee wat er zich in mij afspreelde. Ogenschijnlijk kon ik heel veel aan en anderen vonden mij zelfverzekerd, daadkrachtig en goed in mijn prestaties.
Een ding kan ik je meegeven: laat je leven niet langer door deze strijd vergallen. Te lang ben ik bezig geweest met het stellen en behalen van doelen en als ik het bereikt had, verzon ik weer iets nieuws om mijzelf te bewijzen. Nooit was het goed genoeg. Het proces zelf, het leven van van leven zeg maar, was voor mij een middel om mijn doelen te bereiken, niet iets om onderweg van te genieten bijv. Hierdoor heb ik veel zaken als stress ervaren die voor anderen bijv. gewoon leuk waren om te doen.
Wat mij hielp was uiteindelijk therapie waarbij zowel mijn denken maar vooral mijn voelen duidelijk werd. Mijn lage eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen had te maken met zaken uit mijn verleden maar de innerlijke criticus in mijzelf bleven deze negatieve gedachten herhalen totdat ik er zelf in geloofde.
Uiteindelijk ben ik er beter uitgekomen in die zin dat ik nooit een 'laat maar waaien-type' zal worden maar ik ken mijzelf en mijn gedragsrecties beter en snap waar ze vandaan komen en kan oefenen met nieuw gedrag. Mijzelf kwetsbaar voelen is niet langer bedreigend maar iets dat normaal is en iederen van tijd tot tijd ervaart. Door mindfulness bezig te zijn, dwz met aandacht en focus datgene doen dat je doet, maakt ook dat ik meer in de ervaring kan zijn dan in mijn hoofd. Hierdoor is het uiteindelijke resultaat minder belangrijk en kan ik meer genieten van dingen waardoor levenskwaliteit toeneemt.
Minder streng voor jezelf worden, milder naar jezelf kijken en focussen op de zaken die je goed hebt gedaan of waar je van genoten hebt, zijn m.i. belangrijk. Je bent een mens, met goede en foute gedragingen. dat zegt niets over je 'zijn' als persoon. Controledrang lijkt een beschermingsmechanisme om ervoor te zorgen dat er 'niets' mis kan gaan, maar dit is maar een gedachte die misleidt.
in hoeverre jezelf deze mindset/ dit gedrag kan veranderen, weet ik uiteraard niet. Voor mijzelf ben ik er op allerlei manieren (yoga, meditatie, mindfulness, CGT, hypnotherapie) mee aan de slag gegaan.
Misschien is het een idee om eens naar je huisarts te gaan en jouw verhaal te delen en om hulp te vragen (ook al vind je misschien van jezelf dat je 'alles' zelf op moet lossen). is er iemand in jou buurt waarmee je dit verhaal kunt en wilt delen (vriend(in), broer, zus, ouders, andere familie...)
Ik wens jou veel succes en houd ons op de hoogte!
Gr oranjetulpen
Ik heb je hele verhaal gelezen en (helaas) herkenbaar. Al van jongs af aan was ik perfectionistisch, prestatiegericht en faalangstig. Als ik mijzelf vergeleek met anderen vond ik mijzelf minder dan de ander.
Het gevoel mijzelf te bewijzen en hoge eisen aan mijzelf stellen (en mijzelf negatief innerlijk toespreken als ik in mijn ogen faalde) hebben gezorgd dat ik gedurende school, studie en werk veel stress heb ervaren.
De buitenwereld had/heeft geen idee wat er zich in mij afspreelde. Ogenschijnlijk kon ik heel veel aan en anderen vonden mij zelfverzekerd, daadkrachtig en goed in mijn prestaties.
Een ding kan ik je meegeven: laat je leven niet langer door deze strijd vergallen. Te lang ben ik bezig geweest met het stellen en behalen van doelen en als ik het bereikt had, verzon ik weer iets nieuws om mijzelf te bewijzen. Nooit was het goed genoeg. Het proces zelf, het leven van van leven zeg maar, was voor mij een middel om mijn doelen te bereiken, niet iets om onderweg van te genieten bijv. Hierdoor heb ik veel zaken als stress ervaren die voor anderen bijv. gewoon leuk waren om te doen.
Wat mij hielp was uiteindelijk therapie waarbij zowel mijn denken maar vooral mijn voelen duidelijk werd. Mijn lage eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen had te maken met zaken uit mijn verleden maar de innerlijke criticus in mijzelf bleven deze negatieve gedachten herhalen totdat ik er zelf in geloofde.
Uiteindelijk ben ik er beter uitgekomen in die zin dat ik nooit een 'laat maar waaien-type' zal worden maar ik ken mijzelf en mijn gedragsrecties beter en snap waar ze vandaan komen en kan oefenen met nieuw gedrag. Mijzelf kwetsbaar voelen is niet langer bedreigend maar iets dat normaal is en iederen van tijd tot tijd ervaart. Door mindfulness bezig te zijn, dwz met aandacht en focus datgene doen dat je doet, maakt ook dat ik meer in de ervaring kan zijn dan in mijn hoofd. Hierdoor is het uiteindelijke resultaat minder belangrijk en kan ik meer genieten van dingen waardoor levenskwaliteit toeneemt.
Minder streng voor jezelf worden, milder naar jezelf kijken en focussen op de zaken die je goed hebt gedaan of waar je van genoten hebt, zijn m.i. belangrijk. Je bent een mens, met goede en foute gedragingen. dat zegt niets over je 'zijn' als persoon. Controledrang lijkt een beschermingsmechanisme om ervoor te zorgen dat er 'niets' mis kan gaan, maar dit is maar een gedachte die misleidt.
in hoeverre jezelf deze mindset/ dit gedrag kan veranderen, weet ik uiteraard niet. Voor mijzelf ben ik er op allerlei manieren (yoga, meditatie, mindfulness, CGT, hypnotherapie) mee aan de slag gegaan.
Misschien is het een idee om eens naar je huisarts te gaan en jouw verhaal te delen en om hulp te vragen (ook al vind je misschien van jezelf dat je 'alles' zelf op moet lossen). is er iemand in jou buurt waarmee je dit verhaal kunt en wilt delen (vriend(in), broer, zus, ouders, andere familie...)
Ik wens jou veel succes en houd ons op de hoogte!
Gr oranjetulpen
vrijdag 3 oktober 2014 20:02
@oranjetulpen; dankjewel voor je reactie! Ik herken ook erg wat je zegt en de adviezen die je geeft (minder streng zijn etc) zijn ook heel logisch, maar in de praktijk zijn de moeilijk toe te passen :/
@retrostar; het is niet zozeer dat ik altijd de beste wil zijn, als in dat ik vreselijk competitief ben. In tegendeel juist, maar ik heb moeite met m'n eigen verwachten niet kunnen waarmaken.
@retrostar; het is niet zozeer dat ik altijd de beste wil zijn, als in dat ik vreselijk competitief ben. In tegendeel juist, maar ik heb moeite met m'n eigen verwachten niet kunnen waarmaken.
