Psyche
alle pijlers
Meningen welkom!
donderdag 18 september 2014 22:53
Hi lieve mensen,
Na lang rondlurken hier heb ik toch maar besloten een account aan te maken en wat te posten. Ik zag hoe goed iedereen elkaar in de meeste gevallen steunt en dit vond ik mooi om te zien.
Ik zit nogal met een issue... Ik ben een meid van 22 jaar en zit al vanaf mijn 14e met depressie, angst en een paniekstoornis waarvoor ik volgende week vier dagen in de week in dagbehandeling ga in een Psychiatrisch afdeling op een ziekenhuis. Dit is voor mij na jarenlang ambulante zorg, verscheidene therapieën en medicatie compleet nieuw en dus best eng.
Nu heb ik al bijna 5 jaar een partner en hij heeft het best moeilijk met mij merk ik. We hebben nu al meerdere conflicten gehad over hoe ik ben, wat ik doe en hoe ik soms reageer... Ik kan namelijk best wel wat snauwen, al verontschuldig ik hier mij altijd snel voor. Ik ben lastig met eten vanwege mijn angsten om ziek te worden en hierop maakt hij vaak de opmerkingen: "Je moet echt aankomen" "Ga nou toch eens normaal eten" "Doe niet zo moeilijk". Geloof mij, ik ben echt niet vel over been... Ik ben gewoon flink wat kilo's afgevallen en was wat steviger voorheen.
Ook met sociale activiteiten is het vaak van: "Ga nou maar mee" "Doe eens gezellig" . Vaak ga ik dan voor hem mee. Nog een leuke is dat als hij "Hoi" tegen mij zegt, dat ik dan net zo vrolijk "Hoi" terug moet zeggen, anders moet er meteen wat aan de hand zijn of moet ik gewoon vrolijk "Hoi" terug zeggen. Dit klinkt waarschijnlijk best vreemd. Ha.
Het is gewoon lastig... Want als wij ergens zijn en ik voel mij erg ongemakkelijk, dan moet ik mij daar maar gewoon over heen zetten en heb ik het gevoel dat het genegeerd word...
Ik ben best wel naïef en onzeker en durf slecht boos te zijn of voor mijzelf op te komen. Als ik hier dan eens over uit mijn slof schiet dan wordt hij bozer op mij en dan ben ik de schuldige, waardoor ik mij weer ga lopen verontschuldigen. Zoals je misschien leest kan ik dit best veel druk geven... Hij kan soms ook heel zorgzaam zijn ivm wat er allemaal aan de hand is, maar het moet wel allemaal op zijn eigen strenge manier. Soms wil ik gewoon een schouder om op te huilen of een warme omarming. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat het niet nodig is om zo streng te zijn tegen mij, maar hij zal zich niet aanpassen.
Het is gewoon lastig. Ik heb tot voor kort geen contact met mijn ouders gehad voor een half jaar omdat zij niet konden erkennen wie ik ben en moest ik mijzelf bij elkaar faken en nu heb ik de druk om mijn klachten en stoornissen te verbergen voor mijn vriend.
Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Dit verhaal is ergens even mijn ei kwijt kunnen en aan de andere kant wil ik heel graag weten wat jullie in dit geval zouden doen.
Ik kan vast nog tig andere voorbeelden noemen, maar ik ben vrij slecht in alles in 1 keer op "papier" krijgen.
Alvast dank! ^^
Na lang rondlurken hier heb ik toch maar besloten een account aan te maken en wat te posten. Ik zag hoe goed iedereen elkaar in de meeste gevallen steunt en dit vond ik mooi om te zien.
Ik zit nogal met een issue... Ik ben een meid van 22 jaar en zit al vanaf mijn 14e met depressie, angst en een paniekstoornis waarvoor ik volgende week vier dagen in de week in dagbehandeling ga in een Psychiatrisch afdeling op een ziekenhuis. Dit is voor mij na jarenlang ambulante zorg, verscheidene therapieën en medicatie compleet nieuw en dus best eng.
Nu heb ik al bijna 5 jaar een partner en hij heeft het best moeilijk met mij merk ik. We hebben nu al meerdere conflicten gehad over hoe ik ben, wat ik doe en hoe ik soms reageer... Ik kan namelijk best wel wat snauwen, al verontschuldig ik hier mij altijd snel voor. Ik ben lastig met eten vanwege mijn angsten om ziek te worden en hierop maakt hij vaak de opmerkingen: "Je moet echt aankomen" "Ga nou toch eens normaal eten" "Doe niet zo moeilijk". Geloof mij, ik ben echt niet vel over been... Ik ben gewoon flink wat kilo's afgevallen en was wat steviger voorheen.
Ook met sociale activiteiten is het vaak van: "Ga nou maar mee" "Doe eens gezellig" . Vaak ga ik dan voor hem mee. Nog een leuke is dat als hij "Hoi" tegen mij zegt, dat ik dan net zo vrolijk "Hoi" terug moet zeggen, anders moet er meteen wat aan de hand zijn of moet ik gewoon vrolijk "Hoi" terug zeggen. Dit klinkt waarschijnlijk best vreemd. Ha.
Het is gewoon lastig... Want als wij ergens zijn en ik voel mij erg ongemakkelijk, dan moet ik mij daar maar gewoon over heen zetten en heb ik het gevoel dat het genegeerd word...
Ik ben best wel naïef en onzeker en durf slecht boos te zijn of voor mijzelf op te komen. Als ik hier dan eens over uit mijn slof schiet dan wordt hij bozer op mij en dan ben ik de schuldige, waardoor ik mij weer ga lopen verontschuldigen. Zoals je misschien leest kan ik dit best veel druk geven... Hij kan soms ook heel zorgzaam zijn ivm wat er allemaal aan de hand is, maar het moet wel allemaal op zijn eigen strenge manier. Soms wil ik gewoon een schouder om op te huilen of een warme omarming. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat het niet nodig is om zo streng te zijn tegen mij, maar hij zal zich niet aanpassen.
Het is gewoon lastig. Ik heb tot voor kort geen contact met mijn ouders gehad voor een half jaar omdat zij niet konden erkennen wie ik ben en moest ik mijzelf bij elkaar faken en nu heb ik de druk om mijn klachten en stoornissen te verbergen voor mijn vriend.
Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Dit verhaal is ergens even mijn ei kwijt kunnen en aan de andere kant wil ik heel graag weten wat jullie in dit geval zouden doen.
Ik kan vast nog tig andere voorbeelden noemen, maar ik ben vrij slecht in alles in 1 keer op "papier" krijgen.
Alvast dank! ^^
donderdag 18 september 2014 22:57
donderdag 18 september 2014 22:59
Waarom mag iemand niet gewoon leven met zijn klachten zoals hij/zij dat wilt... De rust nemen voor zichzelf en dat iemand dat erkent?
Tuurlijk mag dat.
Maar dan ga je dus ook niet in therapie; dan ga je " fijn " leven met je klachten?
Ik snap best dat je een heel zwaar leven hebt, maar je vriend heeft het ook niet makkelijk met een partner met een depressie, angst en een paniekstoornis.
Het is ook heel moeilijk om je in te leven hoe het moet voelen wat jij voelt. Jou niet stimuleren is geen optie, jou wel stimuleren betekent voor jou stress.
Misschien ben je wel gebaat bij - even - geen relatie voor de tijd van je behandeling?
Tuurlijk mag dat.
Maar dan ga je dus ook niet in therapie; dan ga je " fijn " leven met je klachten?
Ik snap best dat je een heel zwaar leven hebt, maar je vriend heeft het ook niet makkelijk met een partner met een depressie, angst en een paniekstoornis.
Het is ook heel moeilijk om je in te leven hoe het moet voelen wat jij voelt. Jou niet stimuleren is geen optie, jou wel stimuleren betekent voor jou stress.
Misschien ben je wel gebaat bij - even - geen relatie voor de tijd van je behandeling?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 september 2014 23:00
Ik heb ook een angststoornis (loep maar).
Ik heb sinds kort van een aantal mensen die het niet begrepen of wilden begrijpen afscheid genomen.
Ik kon de druk niet meer handelen en pikte het ook niet meer.
Wat een rust!
Ik ben afgelopen week in overleg met de peut aan medicatie begonnen en heb mensen om me heen die mij steunen.
Ook hier op het forum!
Ik snap heus wel dat uitmaken waarschijnlijk geen optie is
Maar je mag gerust vriendlief duidelijk maken dat je geen druk wil.
Vind ik.
Ik heb sinds kort van een aantal mensen die het niet begrepen of wilden begrijpen afscheid genomen.
Ik kon de druk niet meer handelen en pikte het ook niet meer.
Wat een rust!
Ik ben afgelopen week in overleg met de peut aan medicatie begonnen en heb mensen om me heen die mij steunen.
Ook hier op het forum!
Ik snap heus wel dat uitmaken waarschijnlijk geen optie is
Maar je mag gerust vriendlief duidelijk maken dat je geen druk wil.
Vind ik.
Trouwe onderdaan van Zijne Majesteiten Kater I en II
donderdag 18 september 2014 23:06
Nouja, het punt is dat ik juist op mijn tenen loop om te doen alsof er niks met mij aan de hand is en dat het allemaal goed gaat. Nu is het ondertussen wel zo dat ik 95% van de dag met alles loop wat er in mijn hoofd gaande is.
Het uitmaken is inderdaad geen optie... Ik woon namelijk bij mijn schoonouders, dus dat zou betekenen dat ik op de stoep sta.
Ik doe echt mijn best om alles goed te laten verlopen. Onze relatie is 1 van de dingen waar ik wel gewoon blij mee ben... Ookal zitten er zat steekjes los, maar niets is ten slotte perfect.
Hij is daarnaast ook de enige persoon waar ik alles bij kwijt kan.. Dus dat legt waarschijnlijk ook bij hem hoge druk op en ik snap dat het hem teveel kan worden. Het is alleen jammer dat hij dit op een boze manier laat weten en niet zoiets zegt van "Zullen we het misschien over gezellige dingen hebben?"
Bedankt Bella, ik heb je al langer gevolgd op het forum. Hopelijk klink ik nu niet als een creeper. ^^
Het uitmaken is inderdaad geen optie... Ik woon namelijk bij mijn schoonouders, dus dat zou betekenen dat ik op de stoep sta.
Ik doe echt mijn best om alles goed te laten verlopen. Onze relatie is 1 van de dingen waar ik wel gewoon blij mee ben... Ookal zitten er zat steekjes los, maar niets is ten slotte perfect.
Hij is daarnaast ook de enige persoon waar ik alles bij kwijt kan.. Dus dat legt waarschijnlijk ook bij hem hoge druk op en ik snap dat het hem teveel kan worden. Het is alleen jammer dat hij dit op een boze manier laat weten en niet zoiets zegt van "Zullen we het misschien over gezellige dingen hebben?"
Bedankt Bella, ik heb je al langer gevolgd op het forum. Hopelijk klink ik nu niet als een creeper. ^^
donderdag 18 september 2014 23:12
Nee hoor helemaal niet!
Je loept maar een eind weg hoor!
Ik ben ook pas sinds kort tot de conclusie gekomen dat ik het met peut alleen niet meer red.
En ik vond de eerste pil heel eng.
Maar ik ben optimistisch.
Goed van je dat je in behandeling gaat.
Dat heeft mij veel rust gebracht.
Ik snap vriend ook wel.
Ik heb er geen, maar wel een zus die de "oude" Bella mist en het probeert te snappen.
En die het soms ook niet weet.
Blijf communiceren!
Je loept maar een eind weg hoor!
Ik ben ook pas sinds kort tot de conclusie gekomen dat ik het met peut alleen niet meer red.
En ik vond de eerste pil heel eng.
Maar ik ben optimistisch.
Goed van je dat je in behandeling gaat.
Dat heeft mij veel rust gebracht.
Ik snap vriend ook wel.
Ik heb er geen, maar wel een zus die de "oude" Bella mist en het probeert te snappen.
En die het soms ook niet weet.
Blijf communiceren!
Trouwe onderdaan van Zijne Majesteiten Kater I en II
donderdag 18 september 2014 23:14
quote:lonewolff schreef op 18 september 2014 @ 23:06:
Het uitmaken is inderdaad geen optie... Ik woon namelijk bij mijn schoonouders, dus dat zou betekenen dat ik op de stoep sta.
En als hij het uit zou maken? Of kan dat ook niet omdat je dan op de stoep zou staan?
Het is wel de bedoeling in een relatie dat je blij wordt van elkaar, natuurlijk.
Hoe gaan je schoonouders om met jouw depressie en angsten?
Het uitmaken is inderdaad geen optie... Ik woon namelijk bij mijn schoonouders, dus dat zou betekenen dat ik op de stoep sta.
En als hij het uit zou maken? Of kan dat ook niet omdat je dan op de stoep zou staan?
Het is wel de bedoeling in een relatie dat je blij wordt van elkaar, natuurlijk.
Hoe gaan je schoonouders om met jouw depressie en angsten?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 september 2014 23:26
Thanks Bella ^^ Ik zal zeker blijven communiceren. Ten minste, als hij er voor open staat.
Ik snap ook heel goed dat het lastig is om met iemand samen te leven -in een kleine slaapkamer ten slotte- waarmee zoveel aan de hand is... Nu heeft hij ook wel een psychische achtergrond. Dus dit kan in een positief voordeel zijn of een nadeel.
Natuurlijk zou hij het uit kunnen maken, dat verbied ik hem natuurlijk niet. Nu is het helemaal niet zo dat we helemaal niet gelukkig meer van elkaar worden. Het is gewoon dat als het hierop aankomt, dat het dan lastiger wordt. Daarom houd ik veel voor mijzelf.
Tegen mijn schoonouders zeg ik niet zo heel veel. Mijn schoonmoeder weet ervan, heeft een duidelijke mening over de situatie met mijn ouders en steunt mij in wat ik doe. Ik praat alleen met haar over wat er gaande is als ik merk dat zij het wilt weten. Ik wil liever niet mensen "lastig vallen" met mijn verhalen aangezien ik snap dat het een negatieve ladig met zich meebrengt. Mijn schoonvader... Daar heb ik niet zo heel veel mee. Zie ik tijdens het avondeten en verder niet echt en dat is prima.
Ik snap ook heel goed dat het lastig is om met iemand samen te leven -in een kleine slaapkamer ten slotte- waarmee zoveel aan de hand is... Nu heeft hij ook wel een psychische achtergrond. Dus dit kan in een positief voordeel zijn of een nadeel.
Natuurlijk zou hij het uit kunnen maken, dat verbied ik hem natuurlijk niet. Nu is het helemaal niet zo dat we helemaal niet gelukkig meer van elkaar worden. Het is gewoon dat als het hierop aankomt, dat het dan lastiger wordt. Daarom houd ik veel voor mijzelf.
Tegen mijn schoonouders zeg ik niet zo heel veel. Mijn schoonmoeder weet ervan, heeft een duidelijke mening over de situatie met mijn ouders en steunt mij in wat ik doe. Ik praat alleen met haar over wat er gaande is als ik merk dat zij het wilt weten. Ik wil liever niet mensen "lastig vallen" met mijn verhalen aangezien ik snap dat het een negatieve ladig met zich meebrengt. Mijn schoonvader... Daar heb ik niet zo heel veel mee. Zie ik tijdens het avondeten en verder niet echt en dat is prima.
donderdag 18 september 2014 23:30
Pardon Fame? Ik heb 200 euro inkomen in de maand. Binnenkort wordt dit meer ivm de Wajong. Daarnaast ben ik niet van plan om mijn vriend te verlaten. Verre van. Ik vraag jullie hoe ik dit op kan lossen, niet of ik het uit moet maken. Je kan het ook wel HEEL zwart/wit zien. Flauw. Ik ga maandag 4 dagen in dagbehandeling. Niet genoeg actie? Bekijk het even.
Dankjewel lief Breinaaldje ^^
Dankjewel lief Breinaaldje ^^
donderdag 18 september 2014 23:33
quote:lonewolff schreef op 18 september 2014 @ 23:26:
Nu heeft hij ook wel een psychische achtergrond. Dus dit kan in een positief voordeel zijn of een nadeel.
De ene stoornis, of ziekte, of hoe je noemen wilt, is de andere niet. Iemand met één oog weet niet hoe het is om één been te hebben, maar kan wel meepraten over het gevoel van verlies, van aan moeten passen, etc.
En soms wordt iemand zo opgeslokt door zijn eigen sores dat hij die van een ander er niet bij kán hebben, of er gewoon geen oog voor heeft , of geen begrip want immers is er niets ergers dan wat hij heeft.....
Mijn schoonvader... Daar heb ik niet zo heel veel mee. Zie ik tijdens het avondeten en verder niet echt en dat is prima.Lijkt me toch vervelend; niet echt een eigen plekje om je terug te kunnen trekken.
Nu heeft hij ook wel een psychische achtergrond. Dus dit kan in een positief voordeel zijn of een nadeel.
De ene stoornis, of ziekte, of hoe je noemen wilt, is de andere niet. Iemand met één oog weet niet hoe het is om één been te hebben, maar kan wel meepraten over het gevoel van verlies, van aan moeten passen, etc.
En soms wordt iemand zo opgeslokt door zijn eigen sores dat hij die van een ander er niet bij kán hebben, of er gewoon geen oog voor heeft , of geen begrip want immers is er niets ergers dan wat hij heeft.....
Mijn schoonvader... Daar heb ik niet zo heel veel mee. Zie ik tijdens het avondeten en verder niet echt en dat is prima.Lijkt me toch vervelend; niet echt een eigen plekje om je terug te kunnen trekken.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 september 2014 23:34
donderdag 18 september 2014 23:38
Ja, precies! Daarom weet ik ook niet echt wat ik ervan moet denken. Het is ook niet echt type "simpel" ... maar goed, hoe kan ik dat uitleggen? Iets met manische depressie, strafblad, nogal dominant... Tja. Wat zegt dat over iemand? Mensen veranderen en mensen kunnen veranderen rond bepaalde personen.
En inderdaad, geen eigen plekje... Kan niet wachten tot ik dat wel heb. We staan dan ook wel ingeschreven, maar dat duurt natuurlijk een poos. Hij heeft dan ook nog geen vaste baan. En nee, ik ben niet van plan om op zijn salaris te leven. Ik ben helaas afgekeurd.
Edit; Ik krijg dus binnenkort een WAJONG en vanaf daaruit kunnen wij weer verder. Tot voor kort verdiende ik echt mega weinig omdat ik niet echt veel kon werken. Nu wacht hij tot hij zijn vrachtwagencertificaat haalt en dan kan hij solliciteren naar een "echte" baan.
En inderdaad, geen eigen plekje... Kan niet wachten tot ik dat wel heb. We staan dan ook wel ingeschreven, maar dat duurt natuurlijk een poos. Hij heeft dan ook nog geen vaste baan. En nee, ik ben niet van plan om op zijn salaris te leven. Ik ben helaas afgekeurd.
Edit; Ik krijg dus binnenkort een WAJONG en vanaf daaruit kunnen wij weer verder. Tot voor kort verdiende ik echt mega weinig omdat ik niet echt veel kon werken. Nu wacht hij tot hij zijn vrachtwagencertificaat haalt en dan kan hij solliciteren naar een "echte" baan.
donderdag 18 september 2014 23:43
quote:lonewolff schreef op 18 september 2014 @ 23:06:
Nouja, het punt is dat ik juist op mijn tenen loop om te doen alsof er niks met mij aan de hand is en dat het allemaal goed gaat. Nu is het ondertussen wel zo dat ik 95% van de dag met alles loop wat er in mijn hoofd gaande is.
Het uitmaken is inderdaad geen optie... Ik woon namelijk bij mijn schoonouders, dus dat zou betekenen dat ik op de stoep sta.
Ik doe echt mijn best om alles goed te laten verlopen. Onze relatie is 1 van de dingen waar ik wel gewoon blij mee ben... Ookal zitten er zat steekjes los, maar niets is ten slotte perfect.
Hij is daarnaast ook de enige persoon waar ik alles bij kwijt kan.. Dus dat legt waarschijnlijk ook bij hem hoge druk op en ik snap dat het hem teveel kan worden. Het is alleen jammer dat hij dit op een boze manier laat weten en niet zoiets zegt van "Zullen we het misschien over gezellige dingen hebben?"
Bedankt Bella, ik heb je al langer gevolgd op het forum. Hopelijk klink ik nu niet als een creeper. ^^Je bent veel te afhankelijk van hem. En blijkbaar mag/wil jij wel je gevoel uiten (of zou dat de ideale situatie zijn) maar moet hij er boven staan? Hij mag toch gewoon boos reageren? Hij is je therapeut niet. Volgens mij onderschat je enorm de impact die het kan hebben om te leven met iemand die zoveel psychische klachten heeft.
Nouja, het punt is dat ik juist op mijn tenen loop om te doen alsof er niks met mij aan de hand is en dat het allemaal goed gaat. Nu is het ondertussen wel zo dat ik 95% van de dag met alles loop wat er in mijn hoofd gaande is.
Het uitmaken is inderdaad geen optie... Ik woon namelijk bij mijn schoonouders, dus dat zou betekenen dat ik op de stoep sta.
Ik doe echt mijn best om alles goed te laten verlopen. Onze relatie is 1 van de dingen waar ik wel gewoon blij mee ben... Ookal zitten er zat steekjes los, maar niets is ten slotte perfect.
Hij is daarnaast ook de enige persoon waar ik alles bij kwijt kan.. Dus dat legt waarschijnlijk ook bij hem hoge druk op en ik snap dat het hem teveel kan worden. Het is alleen jammer dat hij dit op een boze manier laat weten en niet zoiets zegt van "Zullen we het misschien over gezellige dingen hebben?"
Bedankt Bella, ik heb je al langer gevolgd op het forum. Hopelijk klink ik nu niet als een creeper. ^^Je bent veel te afhankelijk van hem. En blijkbaar mag/wil jij wel je gevoel uiten (of zou dat de ideale situatie zijn) maar moet hij er boven staan? Hij mag toch gewoon boos reageren? Hij is je therapeut niet. Volgens mij onderschat je enorm de impact die het kan hebben om te leven met iemand die zoveel psychische klachten heeft.
donderdag 18 september 2014 23:43
quote:lonewolff schreef op 18 september 2014 @ 23:38:
Iets met manische depressie, strafblad, nogal dominant... Tja. Wat zegt dat over iemand? Mensen veranderen en mensen kunnen veranderen rond bepaalde personen.
.
Jij denkt toch niet dat zijn manische depressies ophouden, zijn strafblad verdwijnt en hij onderdanig wordt?
Wat het over hem zegt? Op zijn minst dat hij vast nogal moeilijk is om mee te leven.
Je zal ongetwijfeld heel veel om hem geven, maar wat jammer dat je geen stabiele man hebt uitgekozen om verliefd op te worden.
Jullie hebben het waarschijnlijk veels te druk met jezelf ( zeker jij nu, nu je met die therapie begint ) om elkaar ook de nodige steun te kunnen geven.
Voor iemand die stabiel in het leven staat kan de omgang met iemand die het moeilijk met zichzelf, anderen en eigenlijk het hele leven heeft , al pittig zijn.
Wat zwaar ook voor zijn ouders,
Iets met manische depressie, strafblad, nogal dominant... Tja. Wat zegt dat over iemand? Mensen veranderen en mensen kunnen veranderen rond bepaalde personen.
.
Jij denkt toch niet dat zijn manische depressies ophouden, zijn strafblad verdwijnt en hij onderdanig wordt?
Wat het over hem zegt? Op zijn minst dat hij vast nogal moeilijk is om mee te leven.
Je zal ongetwijfeld heel veel om hem geven, maar wat jammer dat je geen stabiele man hebt uitgekozen om verliefd op te worden.
Jullie hebben het waarschijnlijk veels te druk met jezelf ( zeker jij nu, nu je met die therapie begint ) om elkaar ook de nodige steun te kunnen geven.
Voor iemand die stabiel in het leven staat kan de omgang met iemand die het moeilijk met zichzelf, anderen en eigenlijk het hele leven heeft , al pittig zijn.
Wat zwaar ook voor zijn ouders,
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 september 2014 23:51
Ik heb eerder het idee dat zijn ouders het prettig vinden dat ik er ben en zij hebben dan ook aangegeven dat het echt niet erg is dat ik er ben. Zijn moeder is ook afgekeurd vanwege een slechte rug. Wij helpen haar met alles wat zij maar nodig heeft als zijn druk bezig is of eventjes niet meer kan.
Ik werk voor nu bij als postbezorger. Maar vanaf volgende week dus niet meer ivm therapie.
Jemig... jullie laten mij helemaal schuldig voelen omdat ik voel wat ik voel. >_<
Tuurlijk onderschat ik het niet... ik leef juist heel erg naar wat hij aankan. Ten minste, dat probeer ik. En ja, ik weet dat ik afhankelijk ben.. Dat is 1 van de duizend dingen waarvan ik hoop dat therapie daar baat bij gaat hebben.
Ik werk voor nu bij als postbezorger. Maar vanaf volgende week dus niet meer ivm therapie.
Jemig... jullie laten mij helemaal schuldig voelen omdat ik voel wat ik voel. >_<
Tuurlijk onderschat ik het niet... ik leef juist heel erg naar wat hij aankan. Ten minste, dat probeer ik. En ja, ik weet dat ik afhankelijk ben.. Dat is 1 van de duizend dingen waarvan ik hoop dat therapie daar baat bij gaat hebben.
donderdag 18 september 2014 23:54
vrijdag 19 september 2014 00:02
quote:lonewolff schreef op 19 september 2014 @ 00:01:
Ja, klopt... Ookal wil ik geloven dat hij diep in zijn hoofd het wel begrijpt, maar dat hij mij gewoon wilt pushen/motiveren.Kan ook. Maar de uitkomst blijft hetzelfde toch? Jij raakt in de stress.
Ja, klopt... Ookal wil ik geloven dat hij diep in zijn hoofd het wel begrijpt, maar dat hij mij gewoon wilt pushen/motiveren.Kan ook. Maar de uitkomst blijft hetzelfde toch? Jij raakt in de stress.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
