Psyche
alle pijlers
Mijn vader komt te overlijden
vrijdag 10 oktober 2008 23:05
Hallo,
Ik heb 2 dagen geleden te horen gekregen dat mijn vader kanker heeft en dat is niet te behandelen.
Met chemo kan het een aantal maanden verlengd worden
Het is borstvlieskanker oftewel asbestkanker.
Ik ben er helemaal kapot van en kan en wil het niet geloven, ik heb een hele goede band met hem, ik weet niet wat ik moet doen.
Hij staat altijd voor mij klaar en we zien en bellen elkaar veel.
Mijn moeder is 15 jaar geleden plotseling overleden
Ik heb de eerste 2 dagen alleen maar gehuild en kon helemaal niet meer functioneren.
Nu ben ik naar de dokter geweest en heb oxazepam gehad en nu ben ik wat rustiger, minder huilbuien.
Maar nu ik rustiger ben, heb ik het idee dat het allemaal niet zo ernstig is, terwijl ik diep in mijn hart weet dat het wel zo is.
Nu gaat hij als het goed is, over 1.5 week beginnen met de chemo.
Daaruit moet gaan blijken of het goed gaat aanslaan.
Mijn vader is 63, ik heb een man en een dochter van 6, mede voor hen en zeker voor mijn vader ben ik oxazepam gaan slikken, mijn vader heeft er zelf goede moed op en is het natuurlijk ook niet leuk voor hem als zijn dochter alleen maar zit te huilen.
Ik type dit nu met minder emotie voor mijn gevoel vanwege de medicijnen, als ik die niet ingenomen had was dit nog een veel heftigere tekst geworden.
Graag zou ik reacties van mensen krigen die ook in zo'n soort situatie zitten.
Hoe ga je hier mee om, ik kan het niet accepteren terwijl het het toch moet.
Ik kan niet zonder mijn vader, kan het me niet voorstellen en dat is het ergste.
Alvast bedankt
Ik heb 2 dagen geleden te horen gekregen dat mijn vader kanker heeft en dat is niet te behandelen.
Met chemo kan het een aantal maanden verlengd worden
Het is borstvlieskanker oftewel asbestkanker.
Ik ben er helemaal kapot van en kan en wil het niet geloven, ik heb een hele goede band met hem, ik weet niet wat ik moet doen.
Hij staat altijd voor mij klaar en we zien en bellen elkaar veel.
Mijn moeder is 15 jaar geleden plotseling overleden
Ik heb de eerste 2 dagen alleen maar gehuild en kon helemaal niet meer functioneren.
Nu ben ik naar de dokter geweest en heb oxazepam gehad en nu ben ik wat rustiger, minder huilbuien.
Maar nu ik rustiger ben, heb ik het idee dat het allemaal niet zo ernstig is, terwijl ik diep in mijn hart weet dat het wel zo is.
Nu gaat hij als het goed is, over 1.5 week beginnen met de chemo.
Daaruit moet gaan blijken of het goed gaat aanslaan.
Mijn vader is 63, ik heb een man en een dochter van 6, mede voor hen en zeker voor mijn vader ben ik oxazepam gaan slikken, mijn vader heeft er zelf goede moed op en is het natuurlijk ook niet leuk voor hem als zijn dochter alleen maar zit te huilen.
Ik type dit nu met minder emotie voor mijn gevoel vanwege de medicijnen, als ik die niet ingenomen had was dit nog een veel heftigere tekst geworden.
Graag zou ik reacties van mensen krigen die ook in zo'n soort situatie zitten.
Hoe ga je hier mee om, ik kan het niet accepteren terwijl het het toch moet.
Ik kan niet zonder mijn vader, kan het me niet voorstellen en dat is het ergste.
Alvast bedankt
vrijdag 24 juli 2009 20:14
vrijdag 24 juli 2009 21:55
Toevallig zat ik in inderdaad Ned 1 te kijken en zag een man geinterviewd worden met borstvlieskanker. Ik moest meteen aan dit topic denken en jouw vader. Ik heb nooit eerder gereageerd op dit topic. Maar nu ik weet dat het inderdaad je vader is, moet ik je dit even zeggen:
Wat een sterke, krachtige man is je vader, je kan niet anders dan trots op hem zijn. Veel sterkte.
Wat een sterke, krachtige man is je vader, je kan niet anders dan trots op hem zijn. Veel sterkte.
maandag 27 juli 2009 19:00
Jonnie, wat ontzettend goed van je vader. Je kunt inderdaad met recht trots op 'm zijn. Hoe is het met hem?
Met m'n moeder gaat het goed, buiten de moeheid om voelt ze zich erg goed. Longtumor is gelukkig nog steeds stabiel en ze hoeft pas in oktober terug te komen.
Ben ontzettend blij en dankbaar dat ze zich zo goed voelt. Als ik naar haar kijk vind ik het raar/eng dat ze die prognose heeft. Ze zegt aan de ene kant, hoe goed ik me ook voel: Je weet niet wat m'n lichaam doet en aan de andere kant: Misschien heb ik echt dat engeltje en duurt het lang voordat ik wat ga mankeren. Ik hoop inderdaad dat ze een engeltje heeft, en geniet nu ook van alles hoe ze is. Probeer niet te ver vooruit te kijken, maar de angst is er zeker. Ik vind het zo raar, je ziet (gelukkig) niet dat ze ziek is en kan me ook niet indenken dat ze er straks niet meer zou zijn.
Het gaat hier goed dus.
En met jullie?
Liefs.
Met m'n moeder gaat het goed, buiten de moeheid om voelt ze zich erg goed. Longtumor is gelukkig nog steeds stabiel en ze hoeft pas in oktober terug te komen.
Ben ontzettend blij en dankbaar dat ze zich zo goed voelt. Als ik naar haar kijk vind ik het raar/eng dat ze die prognose heeft. Ze zegt aan de ene kant, hoe goed ik me ook voel: Je weet niet wat m'n lichaam doet en aan de andere kant: Misschien heb ik echt dat engeltje en duurt het lang voordat ik wat ga mankeren. Ik hoop inderdaad dat ze een engeltje heeft, en geniet nu ook van alles hoe ze is. Probeer niet te ver vooruit te kijken, maar de angst is er zeker. Ik vind het zo raar, je ziet (gelukkig) niet dat ze ziek is en kan me ook niet indenken dat ze er straks niet meer zou zijn.
Het gaat hier goed dus.
En met jullie?
Liefs.
maandag 10 augustus 2009 18:34
maandag 10 augustus 2009 22:12
Ik ben echt benieuwd hoe het met iedereen gaat. Geen bericht is ''goed'' bericht zullen we dan maar (voorzichtig) zeggen.
Bij ons is er een domper bijgekomen.
M'n moeder heeft al enkele maanden/jaren pijn aan haar been. Allerlei onderzoeken gehad, en er kon niks gevonden worden.
Toen de ziekte werd gecontstateerd hebben ze hier verder niet naar gekeken. Als de kanker ook daar zou zitten zou de chemo het aanpakken. Chemo gehad en het ging wel weer. Nu sinds enkele maanden (na de chemo) weer veel pijn. Ze maakte zich ongerust en er werd een foto gemaakt. Er zit dus een uitzaaiing in haar bot. En weet je, ze heeft het al de tijd al gezegd. Ik voelde het ook al. Ze krijgt nu voor de pijn bestraling.
Verder veranderd er weinig wbt hoe ze zichzelf voelt. Ze wilt ook verder niet weten waar het eventueel nog meer kan zitten. Het moet goed te behandelen zijn met bestraling. Krijgt ze op een andere plek pijn, kijken we wel weer verder.
Ze voelt zich goed, dus daar houden we ons aan vast.
Liefs.
Bij ons is er een domper bijgekomen.
M'n moeder heeft al enkele maanden/jaren pijn aan haar been. Allerlei onderzoeken gehad, en er kon niks gevonden worden.
Toen de ziekte werd gecontstateerd hebben ze hier verder niet naar gekeken. Als de kanker ook daar zou zitten zou de chemo het aanpakken. Chemo gehad en het ging wel weer. Nu sinds enkele maanden (na de chemo) weer veel pijn. Ze maakte zich ongerust en er werd een foto gemaakt. Er zit dus een uitzaaiing in haar bot. En weet je, ze heeft het al de tijd al gezegd. Ik voelde het ook al. Ze krijgt nu voor de pijn bestraling.
Verder veranderd er weinig wbt hoe ze zichzelf voelt. Ze wilt ook verder niet weten waar het eventueel nog meer kan zitten. Het moet goed te behandelen zijn met bestraling. Krijgt ze op een andere plek pijn, kijken we wel weer verder.
Ze voelt zich goed, dus daar houden we ons aan vast.
Liefs.
woensdag 12 augustus 2009 21:08
Ik ben ff afwezig geweest, heb een week geen internet gehad, de windows was er mee opgehouden:( En nu ben ik ziek, schiet allemaal lekker op, maar gelukkig gaat het sinds vanavond al wat beter. Ben van mijn werk naar huis gestuurd, omdat ik griepverschijnselen heb, ik heb alles van de Mexicaanse griep, behalve koorts.
Mijn man heeft het ook, dus vandaar dat ze liever het zekere vor het onzekere nemen.
Prikkeltje, bedankt voor je bericht, ik hoop dat het ook nog lang mag duren, maar we zijn nu bijna een jaar verder en we hadden nooit gedacht dat hij nu nog zou leven, alles wat nu komt is meegenomen.
Moeilijk, inderdaad wat een domper hebben jullie gekregen zeg.
Het blijft ook gewoon je grenzen verleggen hé, en denk nu ook maar aan dat engeltje, laten we hopen dat ze niet te veel pijn krijgen, dat is waar ik het meeste bang voor ben.
Sterkte meis.X
Mijn man heeft het ook, dus vandaar dat ze liever het zekere vor het onzekere nemen.
Prikkeltje, bedankt voor je bericht, ik hoop dat het ook nog lang mag duren, maar we zijn nu bijna een jaar verder en we hadden nooit gedacht dat hij nu nog zou leven, alles wat nu komt is meegenomen.
Moeilijk, inderdaad wat een domper hebben jullie gekregen zeg.
Het blijft ook gewoon je grenzen verleggen hé, en denk nu ook maar aan dat engeltje, laten we hopen dat ze niet te veel pijn krijgen, dat is waar ik het meeste bang voor ben.
Sterkte meis.X
woensdag 12 augustus 2009 21:49
Hallo allemaal,
Ook ik ben een tijd afwezig geweest, heel erg druk met werk en studie. Ik vind het fijn om jullie verhalen te lezen.
Johnnie, wat ontzettend goed van je vader om die vierdaagse te lopen! En voor jullie bijzonder dat de media hem zo heeft gevolgd.
Moeilijk, wat een domper zeg. Bah, rotziekte ook! Ik vind je idee van het engeltje heel mooi.
Hier gaat het boven verwachting goed. Mijn stiefmoeder wil geen levensverlengende behandelingen en eigenlijk hadden de artsen voorspeld dat haar tijd dan nu zo'n beetje op zou zijn. Maar ze voelt zich nog heel vitaal en haar bloedwaarden blijven ook heel goed. Wel merken we veranderingen aan haar, soms is ze heel moe, maar ook stemmingswisselingen. Het zit er dus wel, maar tot nu toe kan ze nog heel veel doen en dat doet ze ook. Het lijkt er op dat ze op een heel mooie manier naar het einde kan toewerken.
Ook ik ben een tijd afwezig geweest, heel erg druk met werk en studie. Ik vind het fijn om jullie verhalen te lezen.
Johnnie, wat ontzettend goed van je vader om die vierdaagse te lopen! En voor jullie bijzonder dat de media hem zo heeft gevolgd.
Moeilijk, wat een domper zeg. Bah, rotziekte ook! Ik vind je idee van het engeltje heel mooi.
Hier gaat het boven verwachting goed. Mijn stiefmoeder wil geen levensverlengende behandelingen en eigenlijk hadden de artsen voorspeld dat haar tijd dan nu zo'n beetje op zou zijn. Maar ze voelt zich nog heel vitaal en haar bloedwaarden blijven ook heel goed. Wel merken we veranderingen aan haar, soms is ze heel moe, maar ook stemmingswisselingen. Het zit er dus wel, maar tot nu toe kan ze nog heel veel doen en dat doet ze ook. Het lijkt er op dat ze op een heel mooie manier naar het einde kan toewerken.
vrijdag 14 augustus 2009 21:44
Hoi Jonnie,
bedankt voor je berichtje op mij topic. Ik heb een groot deel van dit topic door gelezen en moet zeggen dat het allemaal zo herkenbaar is!!! Na de uitzaaiingen die bij mijn vader werden geconstateerd heeft hij nog minder dan twee maanden geleefd. Terwijl werd gezegd dat alles goed was en de klachten die hij had, daarvoor moest hij maar naar de huisarts. Terwijl dat uitzaaiingen in zijn heup waren waardoor hij de laatst maand van zijn leven in een rolstoel heeft gezeten.
Ik herken het wachten op de ene uitslag, dan weer een volgende, waar in de periode dat er gezegd was dat alles goed was gegaan na de operatie, ik vond het wachten vreselijk. Toch merk je inderdaad dat je ook doorgaat. Aan de andere kant merk ik nu pas in wat voor ongelofelijke spanning ik heb geleefd de afgelopen 2,5 jaar. En weet je, dit klinkt misschien heel raar, maar ergens ben ik blij dat ik die angst en onzekerheid niet meer heb. Ik zou mijn vader nog dolgraag bij me willen hebben, ik mis hem echt vreselijk en kan er elk moment van de dag wel om janken, maar die angst voor de uitslagen en voor wat er gaat gebeuren en wat hem te wachten stond, dat vond ik ook echt ontzettend zwaar. Mijn vader was op het laatst echt erg ziek, hij was zichzelf niet meer. Het was vreselijk om hem te zien lijden. Wat dat betreft ben ik blij dat het zo snel is gegaan, voor hem dan tenminste.
Geniet alsjeblieft van elk moment dat je nog samen met hem hebt, juist ook de kleine dingen zijn zo belangrijk!!
Ik hoop dat het nog heel lang heel goed met hem blijft gaan, zo te horen is het een erg sterke man!
Groetjes Bossa
bedankt voor je berichtje op mij topic. Ik heb een groot deel van dit topic door gelezen en moet zeggen dat het allemaal zo herkenbaar is!!! Na de uitzaaiingen die bij mijn vader werden geconstateerd heeft hij nog minder dan twee maanden geleefd. Terwijl werd gezegd dat alles goed was en de klachten die hij had, daarvoor moest hij maar naar de huisarts. Terwijl dat uitzaaiingen in zijn heup waren waardoor hij de laatst maand van zijn leven in een rolstoel heeft gezeten.
Ik herken het wachten op de ene uitslag, dan weer een volgende, waar in de periode dat er gezegd was dat alles goed was gegaan na de operatie, ik vond het wachten vreselijk. Toch merk je inderdaad dat je ook doorgaat. Aan de andere kant merk ik nu pas in wat voor ongelofelijke spanning ik heb geleefd de afgelopen 2,5 jaar. En weet je, dit klinkt misschien heel raar, maar ergens ben ik blij dat ik die angst en onzekerheid niet meer heb. Ik zou mijn vader nog dolgraag bij me willen hebben, ik mis hem echt vreselijk en kan er elk moment van de dag wel om janken, maar die angst voor de uitslagen en voor wat er gaat gebeuren en wat hem te wachten stond, dat vond ik ook echt ontzettend zwaar. Mijn vader was op het laatst echt erg ziek, hij was zichzelf niet meer. Het was vreselijk om hem te zien lijden. Wat dat betreft ben ik blij dat het zo snel is gegaan, voor hem dan tenminste.
Geniet alsjeblieft van elk moment dat je nog samen met hem hebt, juist ook de kleine dingen zijn zo belangrijk!!
Ik hoop dat het nog heel lang heel goed met hem blijft gaan, zo te horen is het een erg sterke man!
Groetjes Bossa
zaterdag 15 augustus 2009 12:02
Lieve Jonnie2,
Neem de tijd voor je vader en jullie samen. Dat heb ik niet kunnen doen, vandaar dat ik dit zeg! Praat over vroeger, vraag alles wat je nog wilde weten, en probeer hem ook de ruimte te geven om dingen uit te spreken of te vragen. En, voor zover het mogelijk is, maak er een fijne tijd van, doe leuke dingen met hem. Het is voor jou heel zwaar, maar probeer het gezellig en luchtig te houden, dat is het mooiste wat je hem kunt geven.
Dit zijn de dingen die ik mezelf achteraf kwalijk neem, alhoewel ik dat niet zou moeten doen, omdat zijn overlijden plotseling kwam.
En heel veel sterkte! Je vader klinkt als een leuke lieve man.
Neem de tijd voor je vader en jullie samen. Dat heb ik niet kunnen doen, vandaar dat ik dit zeg! Praat over vroeger, vraag alles wat je nog wilde weten, en probeer hem ook de ruimte te geven om dingen uit te spreken of te vragen. En, voor zover het mogelijk is, maak er een fijne tijd van, doe leuke dingen met hem. Het is voor jou heel zwaar, maar probeer het gezellig en luchtig te houden, dat is het mooiste wat je hem kunt geven.
Dit zijn de dingen die ik mezelf achteraf kwalijk neem, alhoewel ik dat niet zou moeten doen, omdat zijn overlijden plotseling kwam.
En heel veel sterkte! Je vader klinkt als een leuke lieve man.
woensdag 19 augustus 2009 14:39
Hallo, hier weer een update van een uitslag. De tumor is weer een klein beetje gegroeid, maar dat was ook te verwachten. Zijn bloedwaarden zijn allemaal in orde. Hij krijgt in september weer een ct scan en op 12 oktober de uitslag. Dus gewoon weer verdergaan en we zien het wel weer. Hij voelt zich nog steeds goed en heeft een goede conditie.
Adames, in tegenstelling tot jouw stiefmoeder wil mijn vader wel weer aan de chemo als het kan. Maar de arts moet hier nog heel diep over gan nadenken en het met artsen van Daniel Hoodkliniek over hebben. Hij kan nu nog alle, maar hoe is het met hem als hij toch nog chemo zal krijgen. Mijn pa wilt dat dus wel. Maar ook dit is weer afwachten.
Bossa, nu het nog allemal redelijk goed gaat met mijn vader, denk ik er ook niet altijd aan, het is anders als hij zo ziek is, maar dat is hij nu niet, nou ja, uiterlijk gezien dan.
Ik moet er ook niet aan denken als hij weer zo ziek wordt, toen hij in dec. zijn laatste chemo kreeg. Zoveel pijn, het is dan net alsof het je vader niet meer is. Ik hoop dat het ons bespaard blijft, maar ja, we weten het niet hoe het gaat lopen.
JuJannie, op dit moment is het niet zo zwaar, ik leef hier nu al bijn een jar mee en het gaat redelijk met mijn pa, maar dat komt ook omdat het niet zo goed te zien is, dat is heel anders dat dat je het kan zien en dat die persoon heel veel pijn heeft. We doen gewoon ons ding en hebben het er niet veel over. Alleen als het weer tijs is voor een uitslag van een controle.
Adames, in tegenstelling tot jouw stiefmoeder wil mijn vader wel weer aan de chemo als het kan. Maar de arts moet hier nog heel diep over gan nadenken en het met artsen van Daniel Hoodkliniek over hebben. Hij kan nu nog alle, maar hoe is het met hem als hij toch nog chemo zal krijgen. Mijn pa wilt dat dus wel. Maar ook dit is weer afwachten.
Bossa, nu het nog allemal redelijk goed gaat met mijn vader, denk ik er ook niet altijd aan, het is anders als hij zo ziek is, maar dat is hij nu niet, nou ja, uiterlijk gezien dan.
Ik moet er ook niet aan denken als hij weer zo ziek wordt, toen hij in dec. zijn laatste chemo kreeg. Zoveel pijn, het is dan net alsof het je vader niet meer is. Ik hoop dat het ons bespaard blijft, maar ja, we weten het niet hoe het gaat lopen.
JuJannie, op dit moment is het niet zo zwaar, ik leef hier nu al bijn een jar mee en het gaat redelijk met mijn pa, maar dat komt ook omdat het niet zo goed te zien is, dat is heel anders dat dat je het kan zien en dat die persoon heel veel pijn heeft. We doen gewoon ons ding en hebben het er niet veel over. Alleen als het weer tijs is voor een uitslag van een controle.
woensdag 19 augustus 2009 14:49
Wat een rotziekte ook! maar goed dat je vader blijft vechten en dus zelfs de vierdaagse heeft gelopen Jonnie! Wat knap! Heb je wel een beetje steun aan je man?
Mijn moeder (51 jaar) heeft ook uitgezaaide borstkanker en heeft daar in januari ook nog een hartinfarct overheen gehad.
Zij kan ook niet meer genezen. Chemo's zijn niet aangeslagen en ze heeft nu net een bestralingskuur gehad waarvan we nu op de resultaten wachten.
Ze is op dit moment heel erg aan het afvallen en heeft ook erg veel (spier)pijn. Niet leuk om te zien en horen. Ik woon op 2 uur reizen van haar maar spreek haar elke dag.
Ik ben alleen en dat is af en toe wel moeilijk. Ik werk bijna fulltime en moet daarnaast al 1.5 jaar mn scriptie afmaken wat me voor geen meter lukt. Kan mn hoofd er niet bijhouden. Heb gewoon geen (geestelijke) energie meer over. Werk is puur afleiding door de collega's.
(sorry voor de topickaping.. )
Mijn moeder (51 jaar) heeft ook uitgezaaide borstkanker en heeft daar in januari ook nog een hartinfarct overheen gehad.
Zij kan ook niet meer genezen. Chemo's zijn niet aangeslagen en ze heeft nu net een bestralingskuur gehad waarvan we nu op de resultaten wachten.
Ze is op dit moment heel erg aan het afvallen en heeft ook erg veel (spier)pijn. Niet leuk om te zien en horen. Ik woon op 2 uur reizen van haar maar spreek haar elke dag.
Ik ben alleen en dat is af en toe wel moeilijk. Ik werk bijna fulltime en moet daarnaast al 1.5 jaar mn scriptie afmaken wat me voor geen meter lukt. Kan mn hoofd er niet bijhouden. Heb gewoon geen (geestelijke) energie meer over. Werk is puur afleiding door de collega's.
(sorry voor de topickaping.. )
woensdag 19 augustus 2009 16:41
Snowpatrol, niet van die rare dingen zeggen over topickaping:)
Iedereen mag hier schrijven wat hij/zij wil.
Jou moeder is ook nog jong, wat vreselijk is dat hé.
Mijn vader valt ook wal wat af, maar dat kan ook met zijn verdriet om een vrouw te maken hebben, wat ik heel erg vindt dat hij dat nog moet meemaken op zijn leeftijd. Maar ja hij gaat vriendschappelijk met haar om, dat wil hij persé. Anders heeft hij helemaal niets meer zegt hij.
Rot hé dat je dan zover weg woont van je moeder, maar ze snapt natuurlijk ook wel dat je er niet elke dag kan zijn.
En werk is inderdaad een goede afleiding, gelukkig maar. En je bent altijd welkom hoor op dit topic. Ik merk dat ik er wel steun aan heb.
Iedereen mag hier schrijven wat hij/zij wil.
Jou moeder is ook nog jong, wat vreselijk is dat hé.
Mijn vader valt ook wal wat af, maar dat kan ook met zijn verdriet om een vrouw te maken hebben, wat ik heel erg vindt dat hij dat nog moet meemaken op zijn leeftijd. Maar ja hij gaat vriendschappelijk met haar om, dat wil hij persé. Anders heeft hij helemaal niets meer zegt hij.
Rot hé dat je dan zover weg woont van je moeder, maar ze snapt natuurlijk ook wel dat je er niet elke dag kan zijn.
En werk is inderdaad een goede afleiding, gelukkig maar. En je bent altijd welkom hoor op dit topic. Ik merk dat ik er wel steun aan heb.
anoniem_64632 wijzigde dit bericht op 19-08-2009 20:26
Reden: Spelfoutje
Reden: Spelfoutje
% gewijzigd
woensdag 19 augustus 2009 17:40
Dankje Jonnie!
Ik ben ongeveer om het weekend thuis en heb haar ook verzorgd na haar operaties en hartinfarct.. (wonden verzorgen, drains, persoonlijke hygiene dat soort dingen). Dat heeft er bij mij ook wel ingehakt.
En om dan weer alleen in je eigen huisje te zitten vind ik af en toe wel moeilijk. Vooral die scriptie hangt echt als het Zwaard van Damocles boven mn hoofd..
Ben nu een btje in luv en zelfs dat is moeilijk. Wil iemand mij wel met de thuissituatie die er nu is.. Is natuurlijk niet makkelijk..
Ik ben ongeveer om het weekend thuis en heb haar ook verzorgd na haar operaties en hartinfarct.. (wonden verzorgen, drains, persoonlijke hygiene dat soort dingen). Dat heeft er bij mij ook wel ingehakt.
En om dan weer alleen in je eigen huisje te zitten vind ik af en toe wel moeilijk. Vooral die scriptie hangt echt als het Zwaard van Damocles boven mn hoofd..
Ben nu een btje in luv en zelfs dat is moeilijk. Wil iemand mij wel met de thuissituatie die er nu is.. Is natuurlijk niet makkelijk..
woensdag 19 augustus 2009 17:43
zondag 6 september 2009 22:18
Ik heb dit topic al een tijdje gevolgd en voel nu de behoefte om hier ook eens te posten. Het gekke is, ik wilde er eerst niet aan, want door hier te posten geef ik voor mijn gevoel toe dat mijn vader komt te overlijden en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Net zoals dat mensen zeggen: "Je zult het toch moeten accepteren." Dat wil ik eigenlijk ook niet, omdat ik voor mijn gevoel dan de ziekte toestemming geeft om zijn vernietigende werk te doen.
Mijn vader (65 jaar) heeft darmkanker, met uitzaaiingen, onder andere in de lever. Een aantal weken geleden hebben we te horen gekregen dat hij niet meer te genezen is, hooguit dat ze met chemo nog een en ander kunnen rekken. Hij heeft nu een chemo achter de rug.
Op het moment gaat het niet goed. Hij heeft veel pijn gehad, waarvoor hij uiteindelijk morfinepleisters gekregen heeft, wat nu wel helpt. Hij is erg misselijk, eet amper, drinkt soms redelijk en soms slecht. Een paar dagen geleden had hij een bloeding waardoor hij enorm moest overgeven (bloed). Dit is vanzelf weer over gegaan. Morgen wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. Ergens stelt het me gerust dat hij morgen naar het ziekenhuis gaat, daar kan hij een infuus met vocht/voedingsstoffen krijgen en daar kunnen ze op hem passen. Hij krijgt ook onderzoeken.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof het best wel gaat met mij. Ik 'functioneer' nog, dat wil zeggen: ik breng 36 uur per week op mijn werk door, heb zelfs een nieuwe baan gekregen per 1 oktober, ik doe boodschappen, de was, dat soort dingen...
Maar wat alleen mijn vriend ziet (we wonen samen) is dat ik me echt super klote voel, ik huil regelmatig bij hem uit en praat er ook over. Van binnen voel ik zoveel pijn en verdriet dat het me soms verbaast hoe ik nog kan functioneren en dat ik niet de hele dag loop te huilen.
Wat ik me afvraag en daarom heb ik besloten hier te schrijven waar lotgenoten komen...
Is het normaal om de hele dag ontzettend veel pijn en verdriet te voelen en dat je het gevoel hebt dat je de hele dag zou kunnen huilen? Is dit iets om mee naar een psycholoog te gaan/moeten ook als je 'gewoon functioneert'? Ik heb me namelijk nog nooit zo klote gevoeld, liefdesverdriet en zelfs depressie waren een schijntje hierbij vergeleken. Dit gevoel, wordt dit minder, leer je ermee omgaan ofzo?
Wat bedoelen mensen met: "Je moet het een plekje geven?" Kan dit inderdaad en hoe doe je dit dan?
Hoe kun je het volhouden om tijdens zo'n periode 'gewoon te functioneren'? Naar je werk gaan, huishouden, normaal doen tegen mensen... Soms denk ik echt dat ik het allemaal niet meer ga trekken en dat ik ga huilen en nooit meer ophoud.
Nog iets praktischers voor (fulltime) werkenden: Hoe combineren jullie deze periode met jullie werk? Bijvoorbeeld extra vrije dagen nemen om vaker bij pa te kunnen zijn, op een gegeven moment ben je ook door je vrije dagen heen. Ook kan ik me zo moeilijk voorstellen dat als hij ooit komt te overlijden dat ik dan bijvoorbeeld na een week alweer in staat zou zijn om te werken en volgens mij wordt zoiets wel van je verwacht.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk. De wereld draait gewoon door en dat wordt ook van mij verwacht, maar voor mij staat de wereld op het moment eigenlijk stil.
Ik weet niet of ik wel regelmatig op dit topic zal zijn om mee te lezen, ik weet natuurlijk niet hoe het de komende tijd zal zijn. Ik wilde eens van gedachten wisselen. Ik wens iedereen in soortgelijke situaties ontzettend veel sterkte en kracht toe, want als jullie je ook zo voelen als ik, kunnen jullie dat zeker gebruiken! Sorry voor het lange verhaal.
Mijn vader (65 jaar) heeft darmkanker, met uitzaaiingen, onder andere in de lever. Een aantal weken geleden hebben we te horen gekregen dat hij niet meer te genezen is, hooguit dat ze met chemo nog een en ander kunnen rekken. Hij heeft nu een chemo achter de rug.
Op het moment gaat het niet goed. Hij heeft veel pijn gehad, waarvoor hij uiteindelijk morfinepleisters gekregen heeft, wat nu wel helpt. Hij is erg misselijk, eet amper, drinkt soms redelijk en soms slecht. Een paar dagen geleden had hij een bloeding waardoor hij enorm moest overgeven (bloed). Dit is vanzelf weer over gegaan. Morgen wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. Ergens stelt het me gerust dat hij morgen naar het ziekenhuis gaat, daar kan hij een infuus met vocht/voedingsstoffen krijgen en daar kunnen ze op hem passen. Hij krijgt ook onderzoeken.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof het best wel gaat met mij. Ik 'functioneer' nog, dat wil zeggen: ik breng 36 uur per week op mijn werk door, heb zelfs een nieuwe baan gekregen per 1 oktober, ik doe boodschappen, de was, dat soort dingen...
Maar wat alleen mijn vriend ziet (we wonen samen) is dat ik me echt super klote voel, ik huil regelmatig bij hem uit en praat er ook over. Van binnen voel ik zoveel pijn en verdriet dat het me soms verbaast hoe ik nog kan functioneren en dat ik niet de hele dag loop te huilen.
Wat ik me afvraag en daarom heb ik besloten hier te schrijven waar lotgenoten komen...
Is het normaal om de hele dag ontzettend veel pijn en verdriet te voelen en dat je het gevoel hebt dat je de hele dag zou kunnen huilen? Is dit iets om mee naar een psycholoog te gaan/moeten ook als je 'gewoon functioneert'? Ik heb me namelijk nog nooit zo klote gevoeld, liefdesverdriet en zelfs depressie waren een schijntje hierbij vergeleken. Dit gevoel, wordt dit minder, leer je ermee omgaan ofzo?
Wat bedoelen mensen met: "Je moet het een plekje geven?" Kan dit inderdaad en hoe doe je dit dan?
Hoe kun je het volhouden om tijdens zo'n periode 'gewoon te functioneren'? Naar je werk gaan, huishouden, normaal doen tegen mensen... Soms denk ik echt dat ik het allemaal niet meer ga trekken en dat ik ga huilen en nooit meer ophoud.
Nog iets praktischers voor (fulltime) werkenden: Hoe combineren jullie deze periode met jullie werk? Bijvoorbeeld extra vrije dagen nemen om vaker bij pa te kunnen zijn, op een gegeven moment ben je ook door je vrije dagen heen. Ook kan ik me zo moeilijk voorstellen dat als hij ooit komt te overlijden dat ik dan bijvoorbeeld na een week alweer in staat zou zijn om te werken en volgens mij wordt zoiets wel van je verwacht.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk. De wereld draait gewoon door en dat wordt ook van mij verwacht, maar voor mij staat de wereld op het moment eigenlijk stil.
Ik weet niet of ik wel regelmatig op dit topic zal zijn om mee te lezen, ik weet natuurlijk niet hoe het de komende tijd zal zijn. Ik wilde eens van gedachten wisselen. Ik wens iedereen in soortgelijke situaties ontzettend veel sterkte en kracht toe, want als jullie je ook zo voelen als ik, kunnen jullie dat zeker gebruiken! Sorry voor het lange verhaal.
zondag 6 september 2009 22:50
quote:Mieshka schreef op 06 september 2009 @ 22:18:
Ik heb dit topic al een tijdje gevolgd en voel nu de behoefte om hier ook eens te posten. Het gekke is, ik wilde er eerst niet aan, want door hier te posten geef ik voor mijn gevoel toe dat mijn vader komt te overlijden en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Net zoals dat mensen zeggen: "Je zult het toch moeten accepteren." Dat wil ik eigenlijk ook niet, omdat ik voor mijn gevoel dan de ziekte toestemming geeft om zijn vernietigende werk te doen.
Mijn vader (65 jaar) heeft darmkanker, met uitzaaiingen, onder andere in de lever. Een aantal weken geleden hebben we te horen gekregen dat hij niet meer te genezen is, hooguit dat ze met chemo nog een en ander kunnen rekken. Hij heeft nu een chemo achter de rug.
Op het moment gaat het niet goed. Hij heeft veel pijn gehad, waarvoor hij uiteindelijk morfinepleisters gekregen heeft, wat nu wel helpt. Hij is erg misselijk, eet amper, drinkt soms redelijk en soms slecht. Een paar dagen geleden had hij een bloeding waardoor hij enorm moest overgeven (bloed). Dit is vanzelf weer over gegaan. Morgen wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. Ergens stelt het me gerust dat hij morgen naar het ziekenhuis gaat, daar kan hij een infuus met vocht/voedingsstoffen krijgen en daar kunnen ze op hem passen. Hij krijgt ook onderzoeken.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof het best wel gaat met mij. Ik 'functioneer' nog, dat wil zeggen: ik breng 36 uur per week op mijn werk door, heb zelfs een nieuwe baan gekregen per 1 oktober, ik doe boodschappen, de was, dat soort dingen...
Maar wat alleen mijn vriend ziet (we wonen samen) is dat ik me echt super klote voel, ik huil regelmatig bij hem uit en praat er ook over. Van binnen voel ik zoveel pijn en verdriet dat het me soms verbaast hoe ik nog kan functioneren en dat ik niet de hele dag loop te huilen.
Wat ik me afvraag en daarom heb ik besloten hier te schrijven waar lotgenoten komen...
Is het normaal om de hele dag ontzettend veel pijn en verdriet te voelen en dat je het gevoel hebt dat je de hele dag zou kunnen huilen? Is dit iets om mee naar een psycholoog te gaan/moeten ook als je 'gewoon functioneert'? Ik heb me namelijk nog nooit zo klote gevoeld, liefdesverdriet en zelfs depressie waren een schijntje hierbij vergeleken. Dit gevoel, wordt dit minder, leer je ermee omgaan ofzo?
Ik reageer even uit mijn eigen ervaring; Voor mij was de laatste periode met mijn moeder zwaar, maar alles ging door. Een dag in je bed liggen of onder een dekentje kruipen ging niet, wilde ik ook niet want ik wilde mijn moeder geen dag missen. De hele dag als er mensen om me heen waren of als ik bij mijn moeder was eerst in het zhuis, toen in verpleeghuis en later dan thuis kon ik me flink houden. Mijn moeder wilde ik mijn tranen niet laten zien. Maar overal waar ik alleen was, onderweg, boodschappen doen, als ik sochtends met man lief koffie dronk, savonds als ik thuis kwam kon ik alleen maar huilen en verdriet voelen.De angst om mijn moeder te verliezen, het niets meer kunnen doen de uitzichtloosheid pff... alles was ze altijd te boven gekomen en nu dus niet. Bang voor het moment dat zou gaan komen, bang dat het snel zou komen..
Wat bedoelen mensen met: "Je moet het een plekje geven?" Kan dit inderdaad en hoe doe je dit dan?
Ik denk dat het daarvoor nog te vroeg is, jullie zitten nog midden in het proces. Wel is het zo dat je berusting krijgt, tenminste ik, in het gegeven dat het is wat het is en dat de tijd die je nog hebt met elkaar zo mooi mogelijk moet maken. En een plekje geven... ik weet niet denk niet dat ik dat kon of kan, de pijn word minder, tuurlijk, alleen je wilt niet iets wat je zo dierbaar is wegstoppen.
Hoe kun je het volhouden om tijdens zo'n periode 'gewoon te functioneren'? Naar je werk gaan, huishouden, normaal doen tegen mensen... Soms denk ik echt dat ik het allemaal niet meer ga trekken en dat ik ga huilen en nooit meer ophoud.
Dat is je oerkracht. Toen het nog redelijk ging reeed ik iedere dag 500 km op en neer, deed boodschappen de hele mikmak.
De laatste 2 maanden ben ik bij mijn moeder gaan slapen, gewoon omdat ik dicht bij haar wilde zijn en nog een andere reden maar dat is nu even niet van belang. Je doet het, de uren, dagen vliegen ik had nachten maandenlang van 2-3 uurtjes slaap. En ik zou je nu ook niet kunnen vertellen hoe. Ik heb het er vaak met mijn man en vriendin over, dat ze nog steeds niet begrijpen hoe ik het heb vol kunnen houden, ik weet het zelf ook niet, ik denk dat je in een soort overlevingsroes komt.
Nog iets praktischers voor (fulltime) werkenden: Hoe combineren jullie deze periode met jullie werk? Bijvoorbeeld extra vrije dagen nemen om vaker bij pa te kunnen zijn, op een gegeven moment ben je ook door je vrije dagen heen. Ook kan ik me zo moeilijk voorstellen dat als hij ooit komt te overlijden dat ik dan bijvoorbeeld na een week alweer in staat zou zijn om te werken en volgens mij wordt zoiets wel van je verwacht.
Ik ben niet in loondienst dus voor mij was het makkelijk om gewoon niet te werken, ik weet niet of er iets is dat je voor je ouder mag zorgen? Byzonder velof? Ik zou het proberen bespreekbaar te maken.
Voordat mijn moeder overleed dacht ik ook dit ga ik niet trekken en pfff werk ik zou wel een jaar vrij willen. En toch na een week ben ik weer begonnen. Niet omdat ik moest, maar omdat het goed was. Het voelde goed ik moest weer verder. Ik heb de lat niet te hoog gelegd maar wonderwel ging het prima. En tuurlijk heb je tussendoor je momentjes van gemis en verdriet. Dat is niet meer als normaal en menselijk.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk. De wereld draait gewoon door en dat wordt ook van mij verwacht, maar voor mij staat de wereld op het moment eigenlijk stil.
Heel begrijpelijk dat je zo denkt en ook even niks mis mee. Maar de realiteit is wel dat alles 'gewoon' doorgaat. Probeer er voor te waken dat je niet die realiteit uit het oog verliest en praat over je gevoel. angst en verdriet, vooral met de mensen die veel bij je zijn. Verwacht niet van anderen dat ze aan je buitenkantje zien dat je het zwaar hebt of dat je eigenlijk wil dat ze een beetje rekening met je houden, maar geef het aan. Dat is het meest eerlijke wat je kan doen want als de tijd zover is heb je juist al die mensen nodig om die dagelijkse draad weer op te pakken.
Ik weet niet of ik wel regelmatig op dit topic zal zijn om mee te lezen, ik weet natuurlijk niet hoe het de komende tijd zal zijn. Ik wilde eens van gedachten wisselen. Ik wens iedereen in soortgelijke situaties ontzettend veel sterkte en kracht toe, want als jullie je ook zo voelen als ik, kunnen
jullie dat zeker gebruiken! Sorry voor het lange verhaal.
Helaas heb ik het achter de rug, maar wens jou en iedereen hier heel veel sterkte!
Ik heb dit topic al een tijdje gevolgd en voel nu de behoefte om hier ook eens te posten. Het gekke is, ik wilde er eerst niet aan, want door hier te posten geef ik voor mijn gevoel toe dat mijn vader komt te overlijden en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Net zoals dat mensen zeggen: "Je zult het toch moeten accepteren." Dat wil ik eigenlijk ook niet, omdat ik voor mijn gevoel dan de ziekte toestemming geeft om zijn vernietigende werk te doen.
Mijn vader (65 jaar) heeft darmkanker, met uitzaaiingen, onder andere in de lever. Een aantal weken geleden hebben we te horen gekregen dat hij niet meer te genezen is, hooguit dat ze met chemo nog een en ander kunnen rekken. Hij heeft nu een chemo achter de rug.
Op het moment gaat het niet goed. Hij heeft veel pijn gehad, waarvoor hij uiteindelijk morfinepleisters gekregen heeft, wat nu wel helpt. Hij is erg misselijk, eet amper, drinkt soms redelijk en soms slecht. Een paar dagen geleden had hij een bloeding waardoor hij enorm moest overgeven (bloed). Dit is vanzelf weer over gegaan. Morgen wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. Ergens stelt het me gerust dat hij morgen naar het ziekenhuis gaat, daar kan hij een infuus met vocht/voedingsstoffen krijgen en daar kunnen ze op hem passen. Hij krijgt ook onderzoeken.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof het best wel gaat met mij. Ik 'functioneer' nog, dat wil zeggen: ik breng 36 uur per week op mijn werk door, heb zelfs een nieuwe baan gekregen per 1 oktober, ik doe boodschappen, de was, dat soort dingen...
Maar wat alleen mijn vriend ziet (we wonen samen) is dat ik me echt super klote voel, ik huil regelmatig bij hem uit en praat er ook over. Van binnen voel ik zoveel pijn en verdriet dat het me soms verbaast hoe ik nog kan functioneren en dat ik niet de hele dag loop te huilen.
Wat ik me afvraag en daarom heb ik besloten hier te schrijven waar lotgenoten komen...
Is het normaal om de hele dag ontzettend veel pijn en verdriet te voelen en dat je het gevoel hebt dat je de hele dag zou kunnen huilen? Is dit iets om mee naar een psycholoog te gaan/moeten ook als je 'gewoon functioneert'? Ik heb me namelijk nog nooit zo klote gevoeld, liefdesverdriet en zelfs depressie waren een schijntje hierbij vergeleken. Dit gevoel, wordt dit minder, leer je ermee omgaan ofzo?
Ik reageer even uit mijn eigen ervaring; Voor mij was de laatste periode met mijn moeder zwaar, maar alles ging door. Een dag in je bed liggen of onder een dekentje kruipen ging niet, wilde ik ook niet want ik wilde mijn moeder geen dag missen. De hele dag als er mensen om me heen waren of als ik bij mijn moeder was eerst in het zhuis, toen in verpleeghuis en later dan thuis kon ik me flink houden. Mijn moeder wilde ik mijn tranen niet laten zien. Maar overal waar ik alleen was, onderweg, boodschappen doen, als ik sochtends met man lief koffie dronk, savonds als ik thuis kwam kon ik alleen maar huilen en verdriet voelen.De angst om mijn moeder te verliezen, het niets meer kunnen doen de uitzichtloosheid pff... alles was ze altijd te boven gekomen en nu dus niet. Bang voor het moment dat zou gaan komen, bang dat het snel zou komen..
Wat bedoelen mensen met: "Je moet het een plekje geven?" Kan dit inderdaad en hoe doe je dit dan?
Ik denk dat het daarvoor nog te vroeg is, jullie zitten nog midden in het proces. Wel is het zo dat je berusting krijgt, tenminste ik, in het gegeven dat het is wat het is en dat de tijd die je nog hebt met elkaar zo mooi mogelijk moet maken. En een plekje geven... ik weet niet denk niet dat ik dat kon of kan, de pijn word minder, tuurlijk, alleen je wilt niet iets wat je zo dierbaar is wegstoppen.
Hoe kun je het volhouden om tijdens zo'n periode 'gewoon te functioneren'? Naar je werk gaan, huishouden, normaal doen tegen mensen... Soms denk ik echt dat ik het allemaal niet meer ga trekken en dat ik ga huilen en nooit meer ophoud.
Dat is je oerkracht. Toen het nog redelijk ging reeed ik iedere dag 500 km op en neer, deed boodschappen de hele mikmak.
De laatste 2 maanden ben ik bij mijn moeder gaan slapen, gewoon omdat ik dicht bij haar wilde zijn en nog een andere reden maar dat is nu even niet van belang. Je doet het, de uren, dagen vliegen ik had nachten maandenlang van 2-3 uurtjes slaap. En ik zou je nu ook niet kunnen vertellen hoe. Ik heb het er vaak met mijn man en vriendin over, dat ze nog steeds niet begrijpen hoe ik het heb vol kunnen houden, ik weet het zelf ook niet, ik denk dat je in een soort overlevingsroes komt.
Nog iets praktischers voor (fulltime) werkenden: Hoe combineren jullie deze periode met jullie werk? Bijvoorbeeld extra vrije dagen nemen om vaker bij pa te kunnen zijn, op een gegeven moment ben je ook door je vrije dagen heen. Ook kan ik me zo moeilijk voorstellen dat als hij ooit komt te overlijden dat ik dan bijvoorbeeld na een week alweer in staat zou zijn om te werken en volgens mij wordt zoiets wel van je verwacht.
Ik ben niet in loondienst dus voor mij was het makkelijk om gewoon niet te werken, ik weet niet of er iets is dat je voor je ouder mag zorgen? Byzonder velof? Ik zou het proberen bespreekbaar te maken.
Voordat mijn moeder overleed dacht ik ook dit ga ik niet trekken en pfff werk ik zou wel een jaar vrij willen. En toch na een week ben ik weer begonnen. Niet omdat ik moest, maar omdat het goed was. Het voelde goed ik moest weer verder. Ik heb de lat niet te hoog gelegd maar wonderwel ging het prima. En tuurlijk heb je tussendoor je momentjes van gemis en verdriet. Dat is niet meer als normaal en menselijk.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk. De wereld draait gewoon door en dat wordt ook van mij verwacht, maar voor mij staat de wereld op het moment eigenlijk stil.
Heel begrijpelijk dat je zo denkt en ook even niks mis mee. Maar de realiteit is wel dat alles 'gewoon' doorgaat. Probeer er voor te waken dat je niet die realiteit uit het oog verliest en praat over je gevoel. angst en verdriet, vooral met de mensen die veel bij je zijn. Verwacht niet van anderen dat ze aan je buitenkantje zien dat je het zwaar hebt of dat je eigenlijk wil dat ze een beetje rekening met je houden, maar geef het aan. Dat is het meest eerlijke wat je kan doen want als de tijd zover is heb je juist al die mensen nodig om die dagelijkse draad weer op te pakken.
Ik weet niet of ik wel regelmatig op dit topic zal zijn om mee te lezen, ik weet natuurlijk niet hoe het de komende tijd zal zijn. Ik wilde eens van gedachten wisselen. Ik wens iedereen in soortgelijke situaties ontzettend veel sterkte en kracht toe, want als jullie je ook zo voelen als ik, kunnen
jullie dat zeker gebruiken! Sorry voor het lange verhaal.
Helaas heb ik het achter de rug, maar wens jou en iedereen hier heel veel sterkte!
maandag 7 september 2009 12:38
9 maanden geleden is mijn vader overleden, nog geen 3 maanden nadat bij hem Melanoom (zeer kwaadaardige huidkanker) was geconstateerd.
Kort na de diagnose zijn we bij elkaar gaan zitten (met mijn broers en zus erbij) en hebben we gewoon van alles besproken. Wat wil je vader nog doen? Mijn vader wilde bijv nog een dagje weg met de kleinkinderen.
Wat wil je vader regelen? Mijn vader heeft zelf zijn kaart en tekst uitgezocht en daarbij het merendeel van de enveloppen zelf nog geschreven!
Het pap vertel es boek heeft hij ook nog ingevuld.
Verder hebben we gepraat, gepraat en nog eens gepraat.
Daar ben ik gelukkig al vrij snel mee begonnen, met vragen stellen. Ik heb dus alles nog kunnen bespreken en omdat ik op tijd begon was het ook niet altijd beladen, maar ook gewoon tijdens een kop koffie of onder het autorijden en hebben we ontzettend veel nog gelachen. En dat maakt voor mij in elk geval dat het gevoelsmatig goed was toen hij overleed.
Ik kan je dus alleen maar zeggen; heel veel sterkte en probeer te praten, praten en nog eens praten, maar maak het niet te zwaar voor jezelf en voor hem.
Hoe erg je hem ook gaat missen, nu heb je de kans om alle tijd samen te benutten! Dit kan bijvoorbeeld niet als iemand plotseling overlijdt.
Sterkte!
Kort na de diagnose zijn we bij elkaar gaan zitten (met mijn broers en zus erbij) en hebben we gewoon van alles besproken. Wat wil je vader nog doen? Mijn vader wilde bijv nog een dagje weg met de kleinkinderen.
Wat wil je vader regelen? Mijn vader heeft zelf zijn kaart en tekst uitgezocht en daarbij het merendeel van de enveloppen zelf nog geschreven!
Het pap vertel es boek heeft hij ook nog ingevuld.
Verder hebben we gepraat, gepraat en nog eens gepraat.
Daar ben ik gelukkig al vrij snel mee begonnen, met vragen stellen. Ik heb dus alles nog kunnen bespreken en omdat ik op tijd begon was het ook niet altijd beladen, maar ook gewoon tijdens een kop koffie of onder het autorijden en hebben we ontzettend veel nog gelachen. En dat maakt voor mij in elk geval dat het gevoelsmatig goed was toen hij overleed.
Ik kan je dus alleen maar zeggen; heel veel sterkte en probeer te praten, praten en nog eens praten, maar maak het niet te zwaar voor jezelf en voor hem.
Hoe erg je hem ook gaat missen, nu heb je de kans om alle tijd samen te benutten! Dit kan bijvoorbeeld niet als iemand plotseling overlijdt.
Sterkte!
maandag 7 september 2009 12:47
Als eerste wil ik iedereen die hier schrijft over haar/zijn zieke ouder heel erg veel sterkte wensen. Het lijkt me bijzonder zwaar om te zien dat je geliefde vader of moeder zo ontzettend ziek is.
Mag ik jullie een vraag stellen?? Ik hoop niet dat ik daar iemand kwets....
Hoe vinden jullie het om zo lang en uitgebreid afscheid te (moeten) nemen van je vader?
Ben je blij dat je die tijd nog hebt of denk je wel eens, ik wou dat we dit over konden slaan.
Ik vraag dit omdat mijn vader heel plotseling, tijdens zijn vakantie is overleden. Wij mochten hem na zijn overlijden niet meer zien en ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet echt afscheid heb genomen.
Dat vond ik toendertijd heel heel erg gemeen. Ondertussen denk ik man, wat heerlijk, zonder pijn en zonder ziekbed ben je er tussenuit gepiept, in een prachtige omgeving.
Maar.... het gevoel van "geen afscheid" speelt bij mij nog steeds.
Hoe ervaren jullie dit?
Mag ik jullie een vraag stellen?? Ik hoop niet dat ik daar iemand kwets....
Hoe vinden jullie het om zo lang en uitgebreid afscheid te (moeten) nemen van je vader?
Ben je blij dat je die tijd nog hebt of denk je wel eens, ik wou dat we dit over konden slaan.
Ik vraag dit omdat mijn vader heel plotseling, tijdens zijn vakantie is overleden. Wij mochten hem na zijn overlijden niet meer zien en ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet echt afscheid heb genomen.
Dat vond ik toendertijd heel heel erg gemeen. Ondertussen denk ik man, wat heerlijk, zonder pijn en zonder ziekbed ben je er tussenuit gepiept, in een prachtige omgeving.
Maar.... het gevoel van "geen afscheid" speelt bij mij nog steeds.
Hoe ervaren jullie dit?
maandag 7 september 2009 12:58
hoi Haasje,
mijn vader is na een ziekbed van 3 maanden overleden, ik weet natuurlijk niet hoe het is om iemand plotsklaps te verliezen, dat lijkt me nog erger denk ik, ik kon me er op voorbereiden, maar dat was ook verschrikkelijk, je ziet iemand aftakelen, en het is zo mensonterend soms, dat vond ik heel erg, ik had de tijd om mijn vader vragen te stellen,maar ik durfde het niet, daar heb ik nu wel spijt van, maar hij wilde er ook niet mee geconfronteerd worden.
ik ben ook bij zijn overlijden geweest, en dat was heel dubbel, ik vond het wel heel erg eng,maar ben blij dat ik erbij was,
dus ja, ik denk dat wanneer iemand plots overlijdt, het ongeloof en de schok heel erg kan zijn,maar lang afscheid nemen is ook niet fijn,
hoop dat ikje een beetje goed antwoord heb kunnen geven,
liefs Beetjegek
mijn vader is na een ziekbed van 3 maanden overleden, ik weet natuurlijk niet hoe het is om iemand plotsklaps te verliezen, dat lijkt me nog erger denk ik, ik kon me er op voorbereiden, maar dat was ook verschrikkelijk, je ziet iemand aftakelen, en het is zo mensonterend soms, dat vond ik heel erg, ik had de tijd om mijn vader vragen te stellen,maar ik durfde het niet, daar heb ik nu wel spijt van, maar hij wilde er ook niet mee geconfronteerd worden.
ik ben ook bij zijn overlijden geweest, en dat was heel dubbel, ik vond het wel heel erg eng,maar ben blij dat ik erbij was,
dus ja, ik denk dat wanneer iemand plots overlijdt, het ongeloof en de schok heel erg kan zijn,maar lang afscheid nemen is ook niet fijn,
hoop dat ikje een beetje goed antwoord heb kunnen geven,
liefs Beetjegek
maandag 7 september 2009 13:03
Ontzettend bedankt Beetjegek, voor je snelle, openhartige antwoord. Je beschrijft precies wat ik bedoel: enerzijds de pijn van het plotselinge gemis. Anderzijds de pijn omdat iemand die je lief hebt aftakeld.
Ik had ook nog vragen aan mijn vader, die ik bij leven niet kon stellen. Ik heb dat later alsnog gedaan met behulp van een medium. En dat heeft me vreselijk goed gedaan.
Ik had ook nog vragen aan mijn vader, die ik bij leven niet kon stellen. Ik heb dat later alsnog gedaan met behulp van een medium. En dat heeft me vreselijk goed gedaan.
maandag 7 september 2009 13:41
oh, zie dat ikhet belangrijkste ben vergeten.. ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen, het moment dat ik er bij ben geroepen was hij al geestelijk te ver weg... ik hoop dat hij wel heeft geweten dat ik er was,
ben ook bij een soort medium geweest, maar het vreemde was dat hij helemaal niks over mijn vader zei, ik was toen heel teleurgesteld....het ging alleen maar over mij, had ook niet verteld dat mijn vader dood was,ik had dus het idee dat mijn vader geen contact met me wilde maken, nu hoop ik dat die vent gewoon een kwakzalver was, en dat mijn vader geen contact kon maken.
ben ook bij een soort medium geweest, maar het vreemde was dat hij helemaal niks over mijn vader zei, ik was toen heel teleurgesteld....het ging alleen maar over mij, had ook niet verteld dat mijn vader dood was,ik had dus het idee dat mijn vader geen contact met me wilde maken, nu hoop ik dat die vent gewoon een kwakzalver was, en dat mijn vader geen contact kon maken.
maandag 7 september 2009 16:59
Ik hoop het ook beetjegek. Er lopen nou eenmaal helaas een hoop kwakzalvers rond in dat wereldje.
Was de rest wel steekhoudend wat hij zei??
Ik heb het geluk dat mijn moeder een heel groot netwerk heeft wat dit soort dingen betreft.
Het is natuurlijk wel zuur dat je geen écht afscheid van je vader hebt kunnen nemen, terwijl hij wél 3 maanden erg ziek was.
Ik hoop ook echt dat hij jouw aanwezigheid gevoeld heeft.
Als jij gelooft van wel geeft dat ook wel rust denk ik?
Was de rest wel steekhoudend wat hij zei??
Ik heb het geluk dat mijn moeder een heel groot netwerk heeft wat dit soort dingen betreft.
Het is natuurlijk wel zuur dat je geen écht afscheid van je vader hebt kunnen nemen, terwijl hij wél 3 maanden erg ziek was.
Ik hoop ook echt dat hij jouw aanwezigheid gevoeld heeft.
Als jij gelooft van wel geeft dat ook wel rust denk ik?
woensdag 9 september 2009 12:40
Ik ben hier even kort met slecht nieuws. Ik zal later de voorgaande berichtjes nog even lezen. Mijn vader is dus maandag naar het ziekenhuis gegaan. 's Avonds belde mijn moeder dat de dokter zei dat verdere behandelingen en onderzoeken geen zin meer hebben en dat hij nog maar enkele weken te leven heeft. Gisteren mocht hij naar huis, dat wilde hij ook graag en dat kon ook met voorzieningen van de thuiszorg enzo, zodat we daar die laatste tijd met elkaar door kunnen brengen.
Een paar weken...
Een paar weken...
