Psyche
alle pijlers
Mijn verhaal
donderdag 23 oktober 2014 20:35
Ik wil hier graag mijn verhaal doen. Tips zijn welkom! Maar ik scrijf dit vooral om van me af te schrijven.
3 jaar geleden sloeg het noodlot toe. Mijn zus, 27 jaar, kwam ziek terug van haar vrijwilligerswerk in Uganda. Hoe ziek bleek al gauw. Ze bleek maagkanker met uitzaaiingen te hebben. 3 maanden moch ze nog bij ons zijn. Dagen aan haar bed gezeten, gelachen, gehuild, gepraat en stil geweest. 23 juli 2011 klonken de woorden die nu nog na-echoen: “R. is overleden” . Sterk moesten we zijn, voor elkaar en met elkaar. We regelden een prachtig afscheid waar 100den mensen op afkwamen.
Niet veel later bleek dat ik, na een jaar proberen, eindelijk zwanger was. Een lichtpuntje in donkere tijden. Dacht ik… Mijn vriend die toch echt deed geloven graag met mij een kindje te willen, sloeg helemaal om. Ik moest het kindje maar weg laten halen. Punt. We waren immers niet getrouwd en dit was een grote schande. Wat heb ik gehuild, ik kon mijn kindje niet weg laten halen, dat was onmogelijk. Ik was te verdrietig om boos te zijn. Te verdrietig om overeind te blijven. Geschreeuwd heb ik, gehuild en gehuild.
Na 12 weken bleek dat het lot voor mij besloten had. Geen hartje. Een spontane miskraam bleef uit en na proberen het medicijnen op te wekken bleef curettage over. Ook dat ging niet goed, een bloedprop ter grote van twee vuisten bleef vastzitten in mijn baarmoeder. Mijn vriend was er niet, geen steun. Hij ging niet mee naar het ziekenhuis en toen ik thuiskwam en bloedend op het toilet zat lag hij te slapen op de bank. Wat voelde ik me alleen.
Toen ontmoette ik S. Hij gaf me alles wat ik in mijn relatie van 6,5 jaar gemist had: liefde. Onvoorwaardelijk dacht ik. Het laatste beetje energie wat ik nog had stopte ik in mezelf. Ik koos ervoor om bij mijn vriend weg te gaan en te investeren in een relatie met S. Ik voelde me gehoord, getroost en geliefd. Ik gaf me over en helemaal bloot. Tot hij de bom liet barsten: hij ging bij me weg om terug te gaan naar zijn ex…
Kapot. Ik was helemaal kapot en gebroken. Alles stortte in. Verlies op verlies op verlies en als plens die de emmer water over liet lopen was dat mijn beste vriendin er niet voor me was, maar me verweet dat ik er niet voor haar kon zijn (nadat ik dat 3 jaar elke dag was geweest). Ze hoefde me nooit meer te zien en haar kindje (waar ik maanden voor heb gezorgd omdat zij dat zelf niet kon) mocht nooit meer bij me komen.
Dit was het begin van een diepe depressie. Een gevecht dag in en uit om te OVERleven in plaats van te leven. Een gevecht wat ik tot op de dag van vandaag nog voer. Bijna 2 jaar zit ik thuis nu, ik kom mijn dagen nog steeds slecht door, maar ik vecht. Voor mezelf. Ik verdien weer lachende ogen en een warm hart. Al is het moeilijk te geloven dat ooit weer te ervaren. Hoop is een van de weinige dingen die ik niet verloren ben. En hopen doe ik. Vechten ook, om weer deel te nemen aan de maatschappij.
3 jaar geleden sloeg het noodlot toe. Mijn zus, 27 jaar, kwam ziek terug van haar vrijwilligerswerk in Uganda. Hoe ziek bleek al gauw. Ze bleek maagkanker met uitzaaiingen te hebben. 3 maanden moch ze nog bij ons zijn. Dagen aan haar bed gezeten, gelachen, gehuild, gepraat en stil geweest. 23 juli 2011 klonken de woorden die nu nog na-echoen: “R. is overleden” . Sterk moesten we zijn, voor elkaar en met elkaar. We regelden een prachtig afscheid waar 100den mensen op afkwamen.
Niet veel later bleek dat ik, na een jaar proberen, eindelijk zwanger was. Een lichtpuntje in donkere tijden. Dacht ik… Mijn vriend die toch echt deed geloven graag met mij een kindje te willen, sloeg helemaal om. Ik moest het kindje maar weg laten halen. Punt. We waren immers niet getrouwd en dit was een grote schande. Wat heb ik gehuild, ik kon mijn kindje niet weg laten halen, dat was onmogelijk. Ik was te verdrietig om boos te zijn. Te verdrietig om overeind te blijven. Geschreeuwd heb ik, gehuild en gehuild.
Na 12 weken bleek dat het lot voor mij besloten had. Geen hartje. Een spontane miskraam bleef uit en na proberen het medicijnen op te wekken bleef curettage over. Ook dat ging niet goed, een bloedprop ter grote van twee vuisten bleef vastzitten in mijn baarmoeder. Mijn vriend was er niet, geen steun. Hij ging niet mee naar het ziekenhuis en toen ik thuiskwam en bloedend op het toilet zat lag hij te slapen op de bank. Wat voelde ik me alleen.
Toen ontmoette ik S. Hij gaf me alles wat ik in mijn relatie van 6,5 jaar gemist had: liefde. Onvoorwaardelijk dacht ik. Het laatste beetje energie wat ik nog had stopte ik in mezelf. Ik koos ervoor om bij mijn vriend weg te gaan en te investeren in een relatie met S. Ik voelde me gehoord, getroost en geliefd. Ik gaf me over en helemaal bloot. Tot hij de bom liet barsten: hij ging bij me weg om terug te gaan naar zijn ex…
Kapot. Ik was helemaal kapot en gebroken. Alles stortte in. Verlies op verlies op verlies en als plens die de emmer water over liet lopen was dat mijn beste vriendin er niet voor me was, maar me verweet dat ik er niet voor haar kon zijn (nadat ik dat 3 jaar elke dag was geweest). Ze hoefde me nooit meer te zien en haar kindje (waar ik maanden voor heb gezorgd omdat zij dat zelf niet kon) mocht nooit meer bij me komen.
Dit was het begin van een diepe depressie. Een gevecht dag in en uit om te OVERleven in plaats van te leven. Een gevecht wat ik tot op de dag van vandaag nog voer. Bijna 2 jaar zit ik thuis nu, ik kom mijn dagen nog steeds slecht door, maar ik vecht. Voor mezelf. Ik verdien weer lachende ogen en een warm hart. Al is het moeilijk te geloven dat ooit weer te ervaren. Hoop is een van de weinige dingen die ik niet verloren ben. En hopen doe ik. Vechten ook, om weer deel te nemen aan de maatschappij.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
donderdag 23 oktober 2014 21:10
donderdag 23 oktober 2014 21:22
Wat een verhaal... Je verdriet is goed terug te lezen. Wat goed dat je therapie hebt. Ik heb verder geen advies voor je maar wil je wel veel sterkte en kracht toewensen om je erdoor heen te slaan. Probeer de lichtpuntjes die je ziet aan te grijpen, en zo komt er uiteindelijk steeds meer licht in je leven. Voor nu een dikke knuffel
donderdag 23 oktober 2014 21:28
Zo erg heftig allemaal. Hopelijk ben je al een beetje aan het opkrabbelen. Veel tegenslagen al gehad in je leven. Blij dat je lieve ouders en een paar goede vriendinnen hebt. Ik wens je het allerbeste in je leven, en hopelijk kom je goed terug in de maatschappij! Zet hem op!
Dikke knuff
Dikke knuff
Leef & laat leven!
donderdag 23 oktober 2014 21:35
Jeetje mina wat heftig logisch dat je depressief bent geraakt! Dit kan geen mens allemaal aan, ik vind het heel erg voor je ik hoop dat de therapie snel aanslaat en je je eigen weer wat beterder gaat voelen. Heel veel sterkte
Goed dat je je hoop niet verloren ben hou dat vast en hoop dat je op een dag je geluk weer terug heb , dat komt vast goed!
Goed dat je je hoop niet verloren ben hou dat vast en hoop dat je op een dag je geluk weer terug heb , dat komt vast goed!
Liever spijt van iets wat je heb gedaan, dan spijt van iets wat je niet heb gedaan
donderdag 23 oktober 2014 22:35
donderdag 23 oktober 2014 22:53
Ik
vind de phoenix, de vuurvogel altijd wel inspirerend. Die herrees uit
zijn eigen as. Ik heb een schilderij ervan in mijn huis hangen om me
eraan te herinneren dat je altijd weer op kunt staan als je valt.
Het is wel een heel gevecht natuurlijk, ik weet ook een beetje hoe het
is als de poten onder je stoel worden weggezaagd. Ik maakte een
woningbrand mee waar bijna al onze spullen in verbrandde. Mijn vriend en
ik waren allebei al zwaar depressief omdat we beiden onze baan kwijt
zijn geraakt door ziekte. Toen namen we een pup, om de ellende te
vergeten en lekker buiten te zijn. En die pup overleed heel plotseling
voor ze 1 jaar oud was. We hadden toen al zoveel klappen gehad, ook
financieel, dat dat er niet meer bij kon. Het voelde alsof mijn eerste
kind was overleden. Toch ben ik blijven knokken en nu heb ik twee honden
die alles voor me zijn. Met mijn vriend en ik gaat het beter, de
ernstige depressie is nu voorbij.
Dus knok tot de dag dat je kunt zeggen, dit ligt achter me. Het kan lang
regenen maar ooit breekt de zon weer door. En dan kun je wel trots zijn
op hoe sterk je bent geweest. Veel sterkte, geluk en liefde toegewenst.
vind de phoenix, de vuurvogel altijd wel inspirerend. Die herrees uit
zijn eigen as. Ik heb een schilderij ervan in mijn huis hangen om me
eraan te herinneren dat je altijd weer op kunt staan als je valt.
Het is wel een heel gevecht natuurlijk, ik weet ook een beetje hoe het
is als de poten onder je stoel worden weggezaagd. Ik maakte een
woningbrand mee waar bijna al onze spullen in verbrandde. Mijn vriend en
ik waren allebei al zwaar depressief omdat we beiden onze baan kwijt
zijn geraakt door ziekte. Toen namen we een pup, om de ellende te
vergeten en lekker buiten te zijn. En die pup overleed heel plotseling
voor ze 1 jaar oud was. We hadden toen al zoveel klappen gehad, ook
financieel, dat dat er niet meer bij kon. Het voelde alsof mijn eerste
kind was overleden. Toch ben ik blijven knokken en nu heb ik twee honden
die alles voor me zijn. Met mijn vriend en ik gaat het beter, de
ernstige depressie is nu voorbij.
Dus knok tot de dag dat je kunt zeggen, dit ligt achter me. Het kan lang
regenen maar ooit breekt de zon weer door. En dan kun je wel trots zijn
op hoe sterk je bent geweest. Veel sterkte, geluk en liefde toegewenst.
Mensen kunnen alleen zichzelf redden.
vrijdag 24 oktober 2014 15:17
Jeetje Wiezel, dat is allemaal niet niks.
Wij kunnen hier nu allemaal met goedbedoelde adviezen komen maar het allerbelangrijkste voor jou is denk steun, wat je hier zo te zien ook krijgt. Er is maar een iemand die dit allemaal achter zich kan laten, en dat ben jij.
Gladoortje74 heeft een mooie quote onder haar reacties: You wanna see a miracle? BE the miracle! .. Ik denk dat dit ook voor jou geldt. Laat iedereen zien dat jij er absoluut niet onder te krijgen bent!
Succes!!!!!! Laat je zus trots zijn....
Wij kunnen hier nu allemaal met goedbedoelde adviezen komen maar het allerbelangrijkste voor jou is denk steun, wat je hier zo te zien ook krijgt. Er is maar een iemand die dit allemaal achter zich kan laten, en dat ben jij.
Gladoortje74 heeft een mooie quote onder haar reacties: You wanna see a miracle? BE the miracle! .. Ik denk dat dit ook voor jou geldt. Laat iedereen zien dat jij er absoluut niet onder te krijgen bent!
Succes!!!!!! Laat je zus trots zijn....
zaterdag 25 oktober 2014 21:38
Jeetje wat een verdriet. Kan je alleen maar een virtuele knuffel sturen en je kracht toewensen.
Toch klink je ondanks het verdrietige verhaal tussen de regels door sterk. Het gaat vanaf nu vast bergopwaarts voor je.
Hopelijk heeft het geluk je gauw teruggevonden.
Toch klink je ondanks het verdrietige verhaal tussen de regels door sterk. Het gaat vanaf nu vast bergopwaarts voor je.
Hopelijk heeft het geluk je gauw teruggevonden.
Ooh als ik echt wil doe ik het hoor ik laat me niet afkaken yoe
