Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene
vrijdag 7 juni 2013 14:20
Ik kwam op een ander topic terecht waar Eleonora over schrijft in de OP en naar aanleiding daarvan hier.
Ik heb moeten huilen bij het lezen van de verhalen hier, wat verschrikkelijk en soms ook erg herkenbaar.
Als kind had ik een onbezorgde fijne jeugd, maar als tiener ging het goed mis. Ik denk dat ik dat (nog) niet wil vertellen, ik praat er eigenlijk nooit over. Ben nu halverwege twintig en het gaat (vaak) goed mede dankzij de hulp van een psychiater.
Dikke voor iedereen hier!
Ik heb moeten huilen bij het lezen van de verhalen hier, wat verschrikkelijk en soms ook erg herkenbaar.
Als kind had ik een onbezorgde fijne jeugd, maar als tiener ging het goed mis. Ik denk dat ik dat (nog) niet wil vertellen, ik praat er eigenlijk nooit over. Ben nu halverwege twintig en het gaat (vaak) goed mede dankzij de hulp van een psychiater.
Dikke voor iedereen hier!
vrijdag 7 juni 2013 14:22
quote:Conundrum, 18 uur geleden
Heb je nu nog therapie, Mrs W ? en spreek je dan over dingen waar je nu dagelijks tegenaan loopt ?
Ik heb nu psychiatrische intensieve thuiszorg in plaats van therapie. Een psychiatrisch verpleegkundige van de PAAZ die thuis met mij dingen op een rijtje zet waar ik praktisch tegen aan loop. Een verademing moet ik zeggen, het heeft even geduurd en ik ben al aan mijn derde (en laatste verlenging toe ), maar ik maak best grote vorderingen.
Ik vond het wel echt dood- en doodeng, een vreemde vent in mijn huis. In eerste instantie wilde ik er geeneens mee doorgaan toen ik hoorde dat de PIT een man was. Ben echt reuzeblij dat ik me wel over die angst heb heen gezet, met wat hulp van Stan.
Heb je nu nog therapie, Mrs W ? en spreek je dan over dingen waar je nu dagelijks tegenaan loopt ?
Ik heb nu psychiatrische intensieve thuiszorg in plaats van therapie. Een psychiatrisch verpleegkundige van de PAAZ die thuis met mij dingen op een rijtje zet waar ik praktisch tegen aan loop. Een verademing moet ik zeggen, het heeft even geduurd en ik ben al aan mijn derde (en laatste verlenging toe ), maar ik maak best grote vorderingen.
Ik vond het wel echt dood- en doodeng, een vreemde vent in mijn huis. In eerste instantie wilde ik er geeneens mee doorgaan toen ik hoorde dat de PIT een man was. Ben echt reuzeblij dat ik me wel over die angst heb heen gezet, met wat hulp van Stan.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 7 juni 2013 15:30
Wat mij opvalt is dat veel van ons zo zorgzaam zijn voor ons en anderen en elkaar.
Lief, belangstellend, betrokken.
Het eigen verhaal is verteld, we lezen dat van die ander, hup, focus op de ander, weg van onszelf. Ons eigen verhaal gebruiken we dan alleen nog als illustratie of om te duiden dat we andervrouws verhaal begrijpen.
Ik doe dat zelf en ik zie het ook anderen doen.
Niet dat het fout is of zo, totaal niet. Ik vind het gewoon opvallend.
Voor mij is het fijner, veiliger, prettiger mee te voelen met anderen en te helpen of mee te denken dan over mezelf te praten.
Betreffende dit onderwerp dan he, elders op internet column ik elke week een of twee keer enórm over mezelf maar bij dit onderwerp zorg ik dat de focus snel bijn anderen ligt.
Ook zijn wij/jullie/ik zo bescheiden over ons lot.
Ik word verlegen als iemand het héél erg voor mij vindt allemaal.
Dan ga ik bijnan naar anderen wijzen en roepen dat wat zíj heeft megemaakt véél erger is! Eigenlijk kan ik, die gisteren tegen Ricochet zei dat we wel dégelijk slachtoffer zijn etc. (al was het maar omdat het gewoon zo heet), helemaal niet tegn troost of lieve woorden. Niet als het híer om gaat.
Herkennen jullie dat?
Lief, belangstellend, betrokken.
Het eigen verhaal is verteld, we lezen dat van die ander, hup, focus op de ander, weg van onszelf. Ons eigen verhaal gebruiken we dan alleen nog als illustratie of om te duiden dat we andervrouws verhaal begrijpen.
Ik doe dat zelf en ik zie het ook anderen doen.
Niet dat het fout is of zo, totaal niet. Ik vind het gewoon opvallend.
Voor mij is het fijner, veiliger, prettiger mee te voelen met anderen en te helpen of mee te denken dan over mezelf te praten.
Betreffende dit onderwerp dan he, elders op internet column ik elke week een of twee keer enórm over mezelf maar bij dit onderwerp zorg ik dat de focus snel bijn anderen ligt.
Ook zijn wij/jullie/ik zo bescheiden over ons lot.
Ik word verlegen als iemand het héél erg voor mij vindt allemaal.
Dan ga ik bijnan naar anderen wijzen en roepen dat wat zíj heeft megemaakt véél erger is! Eigenlijk kan ik, die gisteren tegen Ricochet zei dat we wel dégelijk slachtoffer zijn etc. (al was het maar omdat het gewoon zo heet), helemaal niet tegn troost of lieve woorden. Niet als het híer om gaat.
Herkennen jullie dat?
vrijdag 7 juni 2013 15:33
Vandaag had ik even vakantie van dit topic. Niet omdat ik er kapot van ben maar omdat ik in praktijk wilde brengen wat voor mij denk ik heel goed is; quality tijd doorbrengen met mezelf.
Dus ik zit in de zon, kijk uit over de bossen en landerijen, eet een ijsje, lees een boek, doe een pruttel in topicje af en toe, niks diepgaands even.
Kortom rust.
Dus ik zit in de zon, kijk uit over de bossen en landerijen, eet een ijsje, lees een boek, doe een pruttel in topicje af en toe, niks diepgaands even.
Kortom rust.
vrijdag 7 juni 2013 15:44
quote:rozenstruikje schreef op 06 juni 2013 @ 21:16:
[...]
Lieve Flakes,
Ik weet dat er zussen zijn die mama anders hebben meegemaakt. Maar zoals je weet ben ik hier getuige van geweest. Ik heb gezien hoe ze je uitgebuit heeft. Mijn kind is nu de leeftijd die jij was toen dit gebeurde en ik besef me zeer goed hoe walgelijk dat was. Lieve Flakes, je was er. Voor een heel gezin. En anoniem maar toch openbaar wil ik die erkenning geven. Je had dit niet verdiend. En het was niet alleen die tijd, het was al toen je een klein meisje was. Ik begrijp je woede, ik begrijp je machteloosheid, ik begrijp je verdriet. Het is terecht. Het doet mij geen pijn als je hier scheld. Ik heb mijn eigen periode van verwerking net zo hard gehad, dus by all means, verontschuldig je niet (andere post). Ik gun je deze periode van boosheid, want dat heb je lang opgekropt. Ik hoop dat het zal leiden naar een periode van rust en verwerking. Wat jij hebt meegemaakt op heel veel vlakken was onmenselijk. Je bent er inderdaad rete sterk uitgekomen, maar helaas was het verleden met onze ouders niet alles. Je bent je grote liefde kwijt geraakt. Ik heb respect voor je hoe je er desondanks voorstaat. Kwetsbaar, niet zwak, maar sterk. Ik hou van je. XXLove u too Struik! xx Voor jou was het weer geheel anders, ook te belachelijk voor woorden. Ik denk dat als we alles gaan neerpennen dat we niet geloofd worden doordat het allemaal zo doorspekt was met hypocrisie, er hele ladingen mantels der liefde doorheen gingen en evenveel leugens, die we zelf soms geloofden. Ik kan nog met walging herinneren dat er met ons gebeden werd. Om iets wat wij niet hadden gedaan. En dat verplichte leesvoer dat jij kreeg. brrr. Jij ben gelukkig ook een hele sterke vrouw geworden waar ik super trots op ben en ook blij dat ik je een van de liefste mensen ter wereld vind! Xx
[...]
Lieve Flakes,
Ik weet dat er zussen zijn die mama anders hebben meegemaakt. Maar zoals je weet ben ik hier getuige van geweest. Ik heb gezien hoe ze je uitgebuit heeft. Mijn kind is nu de leeftijd die jij was toen dit gebeurde en ik besef me zeer goed hoe walgelijk dat was. Lieve Flakes, je was er. Voor een heel gezin. En anoniem maar toch openbaar wil ik die erkenning geven. Je had dit niet verdiend. En het was niet alleen die tijd, het was al toen je een klein meisje was. Ik begrijp je woede, ik begrijp je machteloosheid, ik begrijp je verdriet. Het is terecht. Het doet mij geen pijn als je hier scheld. Ik heb mijn eigen periode van verwerking net zo hard gehad, dus by all means, verontschuldig je niet (andere post). Ik gun je deze periode van boosheid, want dat heb je lang opgekropt. Ik hoop dat het zal leiden naar een periode van rust en verwerking. Wat jij hebt meegemaakt op heel veel vlakken was onmenselijk. Je bent er inderdaad rete sterk uitgekomen, maar helaas was het verleden met onze ouders niet alles. Je bent je grote liefde kwijt geraakt. Ik heb respect voor je hoe je er desondanks voorstaat. Kwetsbaar, niet zwak, maar sterk. Ik hou van je. XXLove u too Struik! xx Voor jou was het weer geheel anders, ook te belachelijk voor woorden. Ik denk dat als we alles gaan neerpennen dat we niet geloofd worden doordat het allemaal zo doorspekt was met hypocrisie, er hele ladingen mantels der liefde doorheen gingen en evenveel leugens, die we zelf soms geloofden. Ik kan nog met walging herinneren dat er met ons gebeden werd. Om iets wat wij niet hadden gedaan. En dat verplichte leesvoer dat jij kreeg. brrr. Jij ben gelukkig ook een hele sterke vrouw geworden waar ik super trots op ben en ook blij dat ik je een van de liefste mensen ter wereld vind! Xx
vrijdag 7 juni 2013 15:47
quote:Eleonora schreef op 07 juni 2013 @ 15:33:
Vandaag had ik even vakantie van dit topic. Niet omdat ik er kapot van ben maar omdat ik in praktijk wilde brengen wat voor mij denk ik heel goed is; quality tijd doorbrengen met mezelf.
Dus ik zit in de zon, kijk uit over de bossen en landerijen, eet een ijsje, lees een boek, doe een pruttel in topicje af en toe, niks diepgaands even.
Kortom rust.
Goed van je Leo!
Ik moest even een traantje wegpinken door het bericht van mijn lieve zus. Ik ga straks ook wat leuks doen.
Geniet van je mooie rustdag!
Vandaag had ik even vakantie van dit topic. Niet omdat ik er kapot van ben maar omdat ik in praktijk wilde brengen wat voor mij denk ik heel goed is; quality tijd doorbrengen met mezelf.
Dus ik zit in de zon, kijk uit over de bossen en landerijen, eet een ijsje, lees een boek, doe een pruttel in topicje af en toe, niks diepgaands even.
Kortom rust.
Goed van je Leo!
Ik moest even een traantje wegpinken door het bericht van mijn lieve zus. Ik ga straks ook wat leuks doen.
Geniet van je mooie rustdag!
vrijdag 7 juni 2013 15:58
Leo, ik vind eigenlijk dat ik best ruimte inneem over mijzelf. Voel mij juist vaak schuldig dat ik egotijd pak om maar weer eens mijn hoofd leeg te praten / schrijven.
Al zegt mijn vriend ook wel vaak dat ik mij meer bezig houdt met anderen ( oh ja, leg de focus maar weer op een ander, is een regelmatig gehoorde uitspraak)
Toch ervaar ik dat niet zo, vraag mij juist vaak af of ik wel genoeg aandacht aan de ander heb gegeven.
Al zegt mijn vriend ook wel vaak dat ik mij meer bezig houdt met anderen ( oh ja, leg de focus maar weer op een ander, is een regelmatig gehoorde uitspraak)
Toch ervaar ik dat niet zo, vraag mij juist vaak af of ik wel genoeg aandacht aan de ander heb gegeven.
vrijdag 7 juni 2013 16:03
quote:Eleonora schreef op 07 juni 2013 @ 15:30:
Wat mij opvalt is dat veel van ons zo zorgzaam zijn voor ons en anderen en elkaar.
Lief, belangstellend, betrokken.
Het eigen verhaal is verteld, we lezen dat van die ander, hup, focus op de ander, weg van onszelf. Ons eigen verhaal gebruiken we dan alleen nog als illustratie of om te duiden dat we andervrouws verhaal begrijpen.
Ik doe dat zelf en ik zie het ook anderen doen.
Niet dat het fout is of zo, totaal niet. Ik vind het gewoon opvallend.
Voor mij is het fijner, veiliger, prettiger mee te voelen met anderen en te helpen of mee te denken dan over mezelf te praten.
Betreffende dit onderwerp dan he, elders op internet column ik elke week een of twee keer enórm over mezelf maar bij dit onderwerp zorg ik dat de focus snel bijn anderen ligt.
Ook zijn wij/jullie/ik zo bescheiden over ons lot.
Ik word verlegen als iemand het héél erg voor mij vindt allemaal.
Dan ga ik bijnan naar anderen wijzen en roepen dat wat zíj heeft megemaakt véél erger is! Eigenlijk kan ik, die gisteren tegen Ricochet zei dat we wel dégelijk slachtoffer zijn etc. (al was het maar omdat het gewoon zo heet), helemaal niet tegn troost of lieve woorden. Niet als het híer om gaat.
Herkennen jullie dat?
Tjonge, dit is zo herkenbaar. Ik kan ook niet tegen troost of lieve woorden als het hierom gaat. Mijn huidige partner 'schrok' heel erg toen ik vertelde waarom ik bij een psychiater liep toen. Ik wilde toen het onderste wel uit de kan halen, omdat ik vond dat hij alles mocht/moest weten. En daarna wilde ik het er gewoon niet meer over hebben. Dat hebben we gedaan, hij heeft zijn ruimte gehad om mij te troosten en nu doen we dat gewoon niet meer.
Ik nog steeds moeite met 'troost'. Als ik verdrietig ben ofzo ergens om, of emotioneel, en hij slaat een arm om me heen dan is het he-le-maal klaar, dan kan je me opvegen. Als we ruzie hebben gehad en hij wil het goedmaken, merk ik dat ik daar slecht in ben. Ik kan dan geen knuffel of kus verdragen en wil ik hem het liefst wegduwen. Heeft ook te maken met de context waarin ik dingen heb meegemaakt ( hopelijk maak ik het zo begrijpelijk anders vertel ik misschien wel zo waar dat vandaan komt).
Gelukkig gaat het steeds beter. Voor hem heb ik geen muren meer. Voor niemand meer die dichtbij me staat.
Het stomme is; ik voel me geen slachtoffer. Ik wéét dat ik dat ben maar ik voel me niet zo. Voel me meer juist de boosdoener op de één of andere manier. Ik weet dat het onzin is, maar zo voelt het soms nog niet.
Wat mij opvalt is dat veel van ons zo zorgzaam zijn voor ons en anderen en elkaar.
Lief, belangstellend, betrokken.
Het eigen verhaal is verteld, we lezen dat van die ander, hup, focus op de ander, weg van onszelf. Ons eigen verhaal gebruiken we dan alleen nog als illustratie of om te duiden dat we andervrouws verhaal begrijpen.
Ik doe dat zelf en ik zie het ook anderen doen.
Niet dat het fout is of zo, totaal niet. Ik vind het gewoon opvallend.
Voor mij is het fijner, veiliger, prettiger mee te voelen met anderen en te helpen of mee te denken dan over mezelf te praten.
Betreffende dit onderwerp dan he, elders op internet column ik elke week een of twee keer enórm over mezelf maar bij dit onderwerp zorg ik dat de focus snel bijn anderen ligt.
Ook zijn wij/jullie/ik zo bescheiden over ons lot.
Ik word verlegen als iemand het héél erg voor mij vindt allemaal.
Dan ga ik bijnan naar anderen wijzen en roepen dat wat zíj heeft megemaakt véél erger is! Eigenlijk kan ik, die gisteren tegen Ricochet zei dat we wel dégelijk slachtoffer zijn etc. (al was het maar omdat het gewoon zo heet), helemaal niet tegn troost of lieve woorden. Niet als het híer om gaat.
Herkennen jullie dat?
Tjonge, dit is zo herkenbaar. Ik kan ook niet tegen troost of lieve woorden als het hierom gaat. Mijn huidige partner 'schrok' heel erg toen ik vertelde waarom ik bij een psychiater liep toen. Ik wilde toen het onderste wel uit de kan halen, omdat ik vond dat hij alles mocht/moest weten. En daarna wilde ik het er gewoon niet meer over hebben. Dat hebben we gedaan, hij heeft zijn ruimte gehad om mij te troosten en nu doen we dat gewoon niet meer.
Ik nog steeds moeite met 'troost'. Als ik verdrietig ben ofzo ergens om, of emotioneel, en hij slaat een arm om me heen dan is het he-le-maal klaar, dan kan je me opvegen. Als we ruzie hebben gehad en hij wil het goedmaken, merk ik dat ik daar slecht in ben. Ik kan dan geen knuffel of kus verdragen en wil ik hem het liefst wegduwen. Heeft ook te maken met de context waarin ik dingen heb meegemaakt ( hopelijk maak ik het zo begrijpelijk anders vertel ik misschien wel zo waar dat vandaan komt).
Gelukkig gaat het steeds beter. Voor hem heb ik geen muren meer. Voor niemand meer die dichtbij me staat.
Het stomme is; ik voel me geen slachtoffer. Ik wéét dat ik dat ben maar ik voel me niet zo. Voel me meer juist de boosdoener op de één of andere manier. Ik weet dat het onzin is, maar zo voelt het soms nog niet.
vrijdag 7 juni 2013 16:04
Anyway, de zon schijnt en ik gun het mijzelf niet om buiten inde tuin te gaan zitten.
Huishouden maar gedaan,en hing een beetje in huis rond te drentelen met de deur dicht.
Voel mij niet zo gelukkig vandaag. Dit topic is toch weer confronterend en thuis zijn er spanningen wat mij heel alleen en stom laat voelen.
Dus..
Ben het rotgevoel maar even weg gaan shoppen ( in de hoop dat ik met een nieuwe outfit leuker ben).
Ah ja, ik weet het het is korte termijn geluk maar even ben ik blij met mijn nieuwe jumpsuit en mooie schoenen.
Huishouden maar gedaan,en hing een beetje in huis rond te drentelen met de deur dicht.
Voel mij niet zo gelukkig vandaag. Dit topic is toch weer confronterend en thuis zijn er spanningen wat mij heel alleen en stom laat voelen.
Dus..
Ben het rotgevoel maar even weg gaan shoppen ( in de hoop dat ik met een nieuwe outfit leuker ben).
Ah ja, ik weet het het is korte termijn geluk maar even ben ik blij met mijn nieuwe jumpsuit en mooie schoenen.
vrijdag 7 juni 2013 16:08
@Consuela ( ik kort het maar alvast even af hoor. Briljante nick btw Friends toch? ) Shoppen is voor mij dé manier om me een goed-gevoel-boost te geven. Ook al is het van korte duur
Waarom voel je je stom? Kan je dat benoemen? Soms accepteer ik ook gewoon dat ik een depressieve ongelukkige dag heb.
Mijn mantra was/is altijd: Het wordt altijd weer morgen.
Waarom voel je je stom? Kan je dat benoemen? Soms accepteer ik ook gewoon dat ik een depressieve ongelukkige dag heb.
Mijn mantra was/is altijd: Het wordt altijd weer morgen.
vrijdag 7 juni 2013 16:18
quote:consuelabananahammok schreef op 07 juni 2013 @ 16:13:
Van friends idd
Zo nu en dan ( en de laatste tijd weer te vaak) voel ik mij gewoon stom.
Spanningen thuis triggeren dat gevoel.He wat rot consuela. Ik hoop dat de zon op je huid je goed doet. Je bent niet stom, geloof dat maar van Flakes. Misschien doe je weleens stom, maar dat doet iedereen wel eens. Maar je Bent het Niet! Ik vind je haske lief. Veel sterkte! Ik hoop dat je uit de spanningen thuis kan komen.
Van friends idd
Zo nu en dan ( en de laatste tijd weer te vaak) voel ik mij gewoon stom.
Spanningen thuis triggeren dat gevoel.He wat rot consuela. Ik hoop dat de zon op je huid je goed doet. Je bent niet stom, geloof dat maar van Flakes. Misschien doe je weleens stom, maar dat doet iedereen wel eens. Maar je Bent het Niet! Ik vind je haske lief. Veel sterkte! Ik hoop dat je uit de spanningen thuis kan komen.
vrijdag 7 juni 2013 16:23
Misschien stom, maar ik word helemaal emotioneel hier, haha. Mix van gevoelens. Aan de ene kant een soort van warm gevoel omdat iedereen hier zo lief is en het besef dat je niet alleen bent met je rare gevoel. Maar aan de andere kant ook een soort van verdriet, om alle ellende die er gebeurd/is gebeurd. Pfff.
vrijdag 7 juni 2013 16:30
Dè ge bedaankt zijt, dè witte, Co.
Ik ben er ook blij mee. Waar ik nu veel minder blij mee ben (oké, heb mijn ogen uit mijn kop gejankt) is dat mijn psychiater gestopt is. Dinsdag heb ik een kennismaking met mijn nieuwe psychiater. De PIT zegt dat ze heel erg goed is, ik moet het nog zien. Ik zal eens wat aannemen van iemand.
Ik ben er ook blij mee. Waar ik nu veel minder blij mee ben (oké, heb mijn ogen uit mijn kop gejankt) is dat mijn psychiater gestopt is. Dinsdag heb ik een kennismaking met mijn nieuwe psychiater. De PIT zegt dat ze heel erg goed is, ik moet het nog zien. Ik zal eens wat aannemen van iemand.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 7 juni 2013 16:35
vrijdag 7 juni 2013 16:35
vrijdag 7 juni 2013 16:38
Wat mooi Sassie Ik merk dat ik aan de mensen in mijn omgeving soms moeilijk kan uitleggen wat ik voel en waarom ik dingen voel/doe. Ik ben er niet zo open over tegen anderen ( vrienden en overige familieleden) maar mijn partner, zusje, ouders en een goede vriendin kan ik nu wel open tegen zijn. En die doen natuurlijk hun best om je te begrijpen maar écht begrijpen is lastig. En het uitleggen is ook lastig en soms ook niet wenselijk omdat het eigenlijk een soort van onbegonnen werk is.
vrijdag 7 juni 2013 16:46
Mijn eerdere berichten, die voor mijn gevoel te herkenbaar waren, heb ik aangepast. Het voelt toch te onveilig.
Deze onveiligheid komt niet door jullie, of de reacties erop, maar vanuit mezelf en de mogelijkheid dat ik herkend wordt.
Het valt me zwaar dit topic en ik merk ook dat het me geen goed doet qua rust in het hoofd (niet dat het daar vaak rustig is, maar iets rustiger mag wel )
De herkenning, het delen, het lezen van anderen, de warmte, het niet alleen zijn hierin en het mogen kijken in andermans hart doet me veel. Ontzettend mooi dat dit topic er is.
Ik loop al een paar dagen rond alsof ik een heftige allergie heb, maar dat zijn huilogen. Het gevoel dat ik in een soort klamme zware donkere wolk zit, die me bijna letterlijk in elkaar drukt.
Ondanks de positieve dingen die dit topic brengt, ga ik even in de meeleesmodus, tot die wolk weer wat lichter wordt.
Deze onveiligheid komt niet door jullie, of de reacties erop, maar vanuit mezelf en de mogelijkheid dat ik herkend wordt.
Het valt me zwaar dit topic en ik merk ook dat het me geen goed doet qua rust in het hoofd (niet dat het daar vaak rustig is, maar iets rustiger mag wel )
De herkenning, het delen, het lezen van anderen, de warmte, het niet alleen zijn hierin en het mogen kijken in andermans hart doet me veel. Ontzettend mooi dat dit topic er is.
Ik loop al een paar dagen rond alsof ik een heftige allergie heb, maar dat zijn huilogen. Het gevoel dat ik in een soort klamme zware donkere wolk zit, die me bijna letterlijk in elkaar drukt.
Ondanks de positieve dingen die dit topic brengt, ga ik even in de meeleesmodus, tot die wolk weer wat lichter wordt.
vrijdag 7 juni 2013 16:47
Dank je, sopsi. Ik merk dat het me eigenlijk behoorlijk veel stress geeft en ik kan daar niet goed mee omgaan. Ik merk ook dat mijn kind dat meteen oppikt en een loopje met me gaat nemen (en de buurkinderen ook). Hoop dat Stan vroeg thuis is vandaag.
You know how I know? Because I reeaally think so!
