Psyche
alle pijlers
Narcistische moeder
dinsdag 22 juli 2014 11:18
"Wanneer de narcist iets niet bevalt, als hij zijn zin niet krijgt, of zijn ego wordt gekrenkt, dan kan hij je straffen door je soms uren of soms zelfs dagen te negeren en geen woord te zeggen. Deze vorm van de passief-agressieve soort woede noemen we de zogenaamde "stilte behandeling".
Dit is typisch voor hoe mijn ouders te werk gaan. Met mijn vader heb ik hier inmiddels minder last van, maar met mijn moeder lijkt het wel te verergeren.
Al zolang ik me kan heugen heb ik nog nooit een normaal gesprek over mijn gevoel met mijn moeder kunnen voeren. En dan heb ik het eigenlijk over mijn gevoel richting haar. Mijn gevoel richting anderen, waar zij niets mee heeft, gaat prima, maar zodra het te dichtbij komt, blokkeert ze óf gaat ze in de aanval en draait ze zaken zo dat ik een schuldgevoel krijg. Zij stelt zichzelf altijd boven mij, mijn gevoelens liggen echt bij mij, het is mijn waarheid maar is eigenlijk niet waar. Ze kan zich nooit in mij verplaatsen en speelt naar buiten toe altijd mooi weer. Dit is iets wat ik ook geleerd heb, maar waar ik wel de prijs voor betaal. Toppunt was dat ik in het bedrijf van mijn ouders werkte en door verschillende gebeurtenissen overspannen was. Ze heeft NIET EEN KEER gevraagd hoe het met mij was. Het contact was er amper en als er contact was, ging het over de zaak en hoe zwaar het wel niet voor haar was dat zij nu mijn afwezigheid moest opvangen en het liefst liet ze die gesprekken nog door een ander opknappen ook. Ik ben toen een keer zo geflipt tegen haar en heb de telefoon erop gegooid en toen stond ze bij me voor de deur. Ik was gebroken, kapot en in plaats van mij te troosten zoals je van een moeder zou mogen verwachten zei ze: wat moet ik nou met jou? ik wil gewoon degene zien die ik zo leuk vind. Uiteindelijk kwam ze bij me langs, na een half jaar (!) met koekjes en een zogenaamd lieve blik om te vertellen dat we het contract maar moesten beeïndigen, want dan kon ik gewoon wat anders vinden en dan kon zij iemand anders gaan werven. Om mij "tegemoet te komen" kreeg ik twee maanden de tijd om "beter" te worden. Toen de stress van het werk en de relatie met mijn moeder als het ware op dat moment van mijn schouders afviel, kwam er een nieuwe zwaarte op mijn schouders van shit, nu moet ik snel beter worden en een nieuwe baan vinden. Iets waar ik nog helemaal niet aan toe was, maar wel gedaan heb, want ja, de hypotheek betaalt zichzelf niet.
Er is toen echt iets in mij geknapt. Altijd was ik beschikbaar voor haar, moest ik overal mee naartoe. Als ik dat niet deed, gaf ze me zo'n zwaar schuldgevoel, dat ik beter maar even mee kon gaan en het gezellig maken, anders zat ik er weer mee.
Ben ik toen wel steeds minder gaan doen overigens. Ze verweet me zelfs een keer dat ik haar in de steek liet omdat ik niet met haar mee wilde naar de verjaardag van haar schoonzus die we noooooit spreken of zien en dat ik liever op de bank zat met mijn vriend.
En al haar broers en zussen (ze heeft met de hele familie amper contact meer, met haar moeder helemaal niet meer) waren daar wel met haar kinderen...
Mijn grote geluk was toentertijd dat ik net een relatie had gekregen met mijn vriend, inmiddels vader van mijn twee kinderen (waarvan één nog ongeboren) en hij heeft mij echt door deze zure tijd heengetrokken.
Al een paar jaar ben ik in therapie voor de gevolgen hiervan. Sinds de geboorte van ons eerste kindje is er bij mij echter nog iets geknapt. Ze eist mijn zoon op als we daar zijn. Toen hij nog heel klein was, waren we daar een keer en we stonden op het punt om naar huis te gaan. Ik had het mannetje zijn jasje aangedaan en in de maxi cosi gelegd, maar moest nog even naar het toilet. Toen ik op het toilet zat hoorde ik hem ineens huilen. Had ze hem zo, onder de beugel door, weer uit zijn maxi cosi getrokken. Omdat ZIJ dat wilde.
En dan ook zo onbehouwen. Mijn vriend zat er naast, maar het ging zo snel dat hij het niet voor kon zijn.
Iedere keer als ze zoiets flikt, word ik boos op haar. Nu is mijn zoontje 1,5 en ze is gek op hem en hij op haar, maar ze gaat over mijn grenzen heen door hem direct op te pakken en weg te lopen naar een plek waar ik ze niet kan zien. Zonder met mij te communiceren.
Ik wil niet iedere keer boos op haar worden als hij erbij is, maar dat weet ze en daar maakt ze misbruik van.
De laatste keer was vorige week. Ze ging met een vriendin een weekend weg en ik had aangeboden haar weg te brengen naar de bus. Het was snikheet en mijn zoontje was mee. Hij was al een paar keer uit de autostoel gehaald en meneer zit op een leeftijd dat hij het gewoon echt niet leuk vindt om in de autostoel te moeten. Omdat ik hun alleen maar ging afzetten, vond ik het dus niet nodig om het ventje weer uit de auto te halen.
Maar wat doet zij? Ze trekt hem, wederom weer op een lompe manier, uit de stoel zonder de stoel bij te draaien en de straps los te maken. Weer zo snel dat ik het niet door heb.
Dus ik zeg: wat doe je nou? Ik wil dat niet hebben! Geef hem maar hier. En toen draaide ze weg met hem! Nou, ik had haar wel op haar b*k willen slaan, want wie denkt ze wel niet zich zo boven mij te plaatsen, zeker wat mijn zoon betreft.
Ik zeg tegen haar: ik wil dit niet hebben en je kan het voortaan gewoon vragen. Het zat me echter zo dwars dat ze weer zo deed en dat die vriendin van haar zich er ook nog eens mee ging bemoeien ("je moeder gaat niet elk weekend weg") (boeiend!) dat ik uiteindelijk nog een berichtje heb gestuurd dat ik het vervelend vind dat ze me iedere keer zo overruled en mijn gezag ondermijnt. Dat ze gewoon aan mij kan vragen of ze iets met hem mag doen en als ik aangeef liever niet, dat dat dan een reden heeft die ze te respecteren heeft.
Nou... daar kreeg ik (zoals verwacht) weer een relaas op terug dat ik haar weer op haar plaats gezet had en dat ze zoveel van hem hield en altijd maar door mij teruggefloten werd en dat ik wel haar moeder was en nog veel meer, in ieder geval, het "het ligt allemaal aan jou" droop er weer vanaf. Totaal geen excuses of iets dergelijks. Ik moest echt niet zo tegen haar doen.
Ik heb er echt een paar dagen last van gehad, want ik ben zo bang dat ze mijn zoontje steeds meer gaat gebruiken als machtsmiddel en dat wil ik niet! Het is mijn kind en ze heeft mijn wensen en normen en waarden hierin te respecteren en dit hoef ik niet aan haar te verantwoorden. Maar praten met haar heeft geen zin.
Omdat ik al wat langer bezig ben met therapie en ook met verschillende persoonlijkheidsstoornissen te maken heb in onze omgeving, kreeg ik de ingeving me eens in te lezen in Narcisme. Nou.. ik heb gebruld, want ik kon bijna alles aanvinken over het gedrag van mijn moeder en hoe ik me in mijn jeugd heb gevoeld/behandeld werd.
Hoe vind ik een weg hierin en dan vooral het stukje m.b.t. mijn zoon. Hij mag niet het middelpunt van een gevecht worden, tot nu toe houd ik me dan stil, omdat ik hem buiten beschouwing wil laten, maar het vreet aan me en ik wil dit niet accepteren!
Sorry voor mijn lange verhaal, moest het even kwijt..
Dit is typisch voor hoe mijn ouders te werk gaan. Met mijn vader heb ik hier inmiddels minder last van, maar met mijn moeder lijkt het wel te verergeren.
Al zolang ik me kan heugen heb ik nog nooit een normaal gesprek over mijn gevoel met mijn moeder kunnen voeren. En dan heb ik het eigenlijk over mijn gevoel richting haar. Mijn gevoel richting anderen, waar zij niets mee heeft, gaat prima, maar zodra het te dichtbij komt, blokkeert ze óf gaat ze in de aanval en draait ze zaken zo dat ik een schuldgevoel krijg. Zij stelt zichzelf altijd boven mij, mijn gevoelens liggen echt bij mij, het is mijn waarheid maar is eigenlijk niet waar. Ze kan zich nooit in mij verplaatsen en speelt naar buiten toe altijd mooi weer. Dit is iets wat ik ook geleerd heb, maar waar ik wel de prijs voor betaal. Toppunt was dat ik in het bedrijf van mijn ouders werkte en door verschillende gebeurtenissen overspannen was. Ze heeft NIET EEN KEER gevraagd hoe het met mij was. Het contact was er amper en als er contact was, ging het over de zaak en hoe zwaar het wel niet voor haar was dat zij nu mijn afwezigheid moest opvangen en het liefst liet ze die gesprekken nog door een ander opknappen ook. Ik ben toen een keer zo geflipt tegen haar en heb de telefoon erop gegooid en toen stond ze bij me voor de deur. Ik was gebroken, kapot en in plaats van mij te troosten zoals je van een moeder zou mogen verwachten zei ze: wat moet ik nou met jou? ik wil gewoon degene zien die ik zo leuk vind. Uiteindelijk kwam ze bij me langs, na een half jaar (!) met koekjes en een zogenaamd lieve blik om te vertellen dat we het contract maar moesten beeïndigen, want dan kon ik gewoon wat anders vinden en dan kon zij iemand anders gaan werven. Om mij "tegemoet te komen" kreeg ik twee maanden de tijd om "beter" te worden. Toen de stress van het werk en de relatie met mijn moeder als het ware op dat moment van mijn schouders afviel, kwam er een nieuwe zwaarte op mijn schouders van shit, nu moet ik snel beter worden en een nieuwe baan vinden. Iets waar ik nog helemaal niet aan toe was, maar wel gedaan heb, want ja, de hypotheek betaalt zichzelf niet.
Er is toen echt iets in mij geknapt. Altijd was ik beschikbaar voor haar, moest ik overal mee naartoe. Als ik dat niet deed, gaf ze me zo'n zwaar schuldgevoel, dat ik beter maar even mee kon gaan en het gezellig maken, anders zat ik er weer mee.
Ben ik toen wel steeds minder gaan doen overigens. Ze verweet me zelfs een keer dat ik haar in de steek liet omdat ik niet met haar mee wilde naar de verjaardag van haar schoonzus die we noooooit spreken of zien en dat ik liever op de bank zat met mijn vriend.
En al haar broers en zussen (ze heeft met de hele familie amper contact meer, met haar moeder helemaal niet meer) waren daar wel met haar kinderen...
Mijn grote geluk was toentertijd dat ik net een relatie had gekregen met mijn vriend, inmiddels vader van mijn twee kinderen (waarvan één nog ongeboren) en hij heeft mij echt door deze zure tijd heengetrokken.
Al een paar jaar ben ik in therapie voor de gevolgen hiervan. Sinds de geboorte van ons eerste kindje is er bij mij echter nog iets geknapt. Ze eist mijn zoon op als we daar zijn. Toen hij nog heel klein was, waren we daar een keer en we stonden op het punt om naar huis te gaan. Ik had het mannetje zijn jasje aangedaan en in de maxi cosi gelegd, maar moest nog even naar het toilet. Toen ik op het toilet zat hoorde ik hem ineens huilen. Had ze hem zo, onder de beugel door, weer uit zijn maxi cosi getrokken. Omdat ZIJ dat wilde.
En dan ook zo onbehouwen. Mijn vriend zat er naast, maar het ging zo snel dat hij het niet voor kon zijn.
Iedere keer als ze zoiets flikt, word ik boos op haar. Nu is mijn zoontje 1,5 en ze is gek op hem en hij op haar, maar ze gaat over mijn grenzen heen door hem direct op te pakken en weg te lopen naar een plek waar ik ze niet kan zien. Zonder met mij te communiceren.
Ik wil niet iedere keer boos op haar worden als hij erbij is, maar dat weet ze en daar maakt ze misbruik van.
De laatste keer was vorige week. Ze ging met een vriendin een weekend weg en ik had aangeboden haar weg te brengen naar de bus. Het was snikheet en mijn zoontje was mee. Hij was al een paar keer uit de autostoel gehaald en meneer zit op een leeftijd dat hij het gewoon echt niet leuk vindt om in de autostoel te moeten. Omdat ik hun alleen maar ging afzetten, vond ik het dus niet nodig om het ventje weer uit de auto te halen.
Maar wat doet zij? Ze trekt hem, wederom weer op een lompe manier, uit de stoel zonder de stoel bij te draaien en de straps los te maken. Weer zo snel dat ik het niet door heb.
Dus ik zeg: wat doe je nou? Ik wil dat niet hebben! Geef hem maar hier. En toen draaide ze weg met hem! Nou, ik had haar wel op haar b*k willen slaan, want wie denkt ze wel niet zich zo boven mij te plaatsen, zeker wat mijn zoon betreft.
Ik zeg tegen haar: ik wil dit niet hebben en je kan het voortaan gewoon vragen. Het zat me echter zo dwars dat ze weer zo deed en dat die vriendin van haar zich er ook nog eens mee ging bemoeien ("je moeder gaat niet elk weekend weg") (boeiend!) dat ik uiteindelijk nog een berichtje heb gestuurd dat ik het vervelend vind dat ze me iedere keer zo overruled en mijn gezag ondermijnt. Dat ze gewoon aan mij kan vragen of ze iets met hem mag doen en als ik aangeef liever niet, dat dat dan een reden heeft die ze te respecteren heeft.
Nou... daar kreeg ik (zoals verwacht) weer een relaas op terug dat ik haar weer op haar plaats gezet had en dat ze zoveel van hem hield en altijd maar door mij teruggefloten werd en dat ik wel haar moeder was en nog veel meer, in ieder geval, het "het ligt allemaal aan jou" droop er weer vanaf. Totaal geen excuses of iets dergelijks. Ik moest echt niet zo tegen haar doen.
Ik heb er echt een paar dagen last van gehad, want ik ben zo bang dat ze mijn zoontje steeds meer gaat gebruiken als machtsmiddel en dat wil ik niet! Het is mijn kind en ze heeft mijn wensen en normen en waarden hierin te respecteren en dit hoef ik niet aan haar te verantwoorden. Maar praten met haar heeft geen zin.
Omdat ik al wat langer bezig ben met therapie en ook met verschillende persoonlijkheidsstoornissen te maken heb in onze omgeving, kreeg ik de ingeving me eens in te lezen in Narcisme. Nou.. ik heb gebruld, want ik kon bijna alles aanvinken over het gedrag van mijn moeder en hoe ik me in mijn jeugd heb gevoeld/behandeld werd.
Hoe vind ik een weg hierin en dan vooral het stukje m.b.t. mijn zoon. Hij mag niet het middelpunt van een gevecht worden, tot nu toe houd ik me dan stil, omdat ik hem buiten beschouwing wil laten, maar het vreet aan me en ik wil dit niet accepteren!
Sorry voor mijn lange verhaal, moest het even kwijt..
dinsdag 22 juli 2014 11:30
Heeft ze een officiële diagnose gesteld door een psychiater? Zo nee, ze mogen hier serieus een ban voor maken de mods. Een leek mag en kan geen diagnose stellen. Het is echt een trend tegenwoordig iedereen is een narcist.
Verbreek het contact met je moeder.
Verbreek het contact met je moeder.
Never look down on anybody, unless you're helping them Up.
dinsdag 22 juli 2014 12:17
Het contact verbreken vind ik persoonlijk nog heel lastig, hoe graag ik dat soms ook zou willen. Ik zit met een loyaliteitsprobleem dus zoiets is makkelijk gezegd als gedaan. Daar gaat een heel proces aan vooraf. Ze is zo goed in zaken verbloemen en zaken omdraaien zodat ik de boeman lijk dus als het allemaal zo makkelijk was. Gelukkig luistert mijn man naar me maar verder voel ik me behoorlijk eenzaam met mijn gevoel. Zoiets is denk ik alleen te begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt.
dinsdag 22 juli 2014 12:27
Toch harder optreden van jouw kant. Hoe wil je dit anders stoppen? Je kan jaren therapie volgen, als dit jou elke keer blijft raken kom je nergens. Zo leert je moeder ook niks, zij kan over jouw grenzen blijven gaan. Ik herken dit deels van een van mijn eigen ouders, daar had ik het ook altijd "gedaan". Uiteindelijk toch een contactpauze ingelast. Dit heb ik meerdere keren moeten doen (ik spreek over pauzes van maanden, zelfs een keer een half jaar), inmiddels is het gedrag dusdanig veranderd dat ik er prima mee kan leven.
Je moeder kan best narcistische trekken hebben, maar ze krijgt bij jou de mogelijkheid om zich te dusdanig te gedragen. Klinkt misschien hard, maar zo is het wel.
Je moeder kan best narcistische trekken hebben, maar ze krijgt bij jou de mogelijkheid om zich te dusdanig te gedragen. Klinkt misschien hard, maar zo is het wel.
dinsdag 22 juli 2014 12:37
@pieterpad: ik denk dat je daar wel gelijk in hebt. Ik moet leren om harder en duidelijker te worden en mijn grenzen duidelijk kenbaar te blijven maken. Ook ik heb meerdere contactpauzes genomen. Iedere keer als ik weer contact zocht, want dat kwam altijd vanuit mij, moest zij mij als een trap na nog eens duidelijk maken hoeveel verdriet ik haar doe en dat het nooit meer mag gebeuren. Het ligt altijd bij mij. Nu ik mijn eigen gezin heb moet ik los zien te komen van haar op een manier die voor mij werkt en waarin het fijn is als dit ook op een positieve manier doorwerkt naar haar toe, haar gedrag naar mij toe bedoel ik. Maar idd, alleen ik zou dit kunnen omdraaien want aan haar ligt het niet.. Ik hoop dat ik een manier vind om dit juist aan te pakken. Dank je wel voor je reactie iig.
dinsdag 22 juli 2014 12:38
dinsdag 22 juli 2014 12:42
Mijn ex is ook zo, en dat is waarom ik geen co-ouderschap wil voor onze dochter: de zorgen dat zij zo'n dergelijke ontwikkeling moet doormaken en zelf ook zo wordt.
Zoek voor jezelf hulp en ga op je grenzen staan. Het is jouw kind, je vraagt geen onredelijke dingen van haar, dus ze heeft het maar te accepteren.
Zoek voor jezelf hulp en ga op je grenzen staan. Het is jouw kind, je vraagt geen onredelijke dingen van haar, dus ze heeft het maar te accepteren.
dinsdag 22 juli 2014 13:45
Dank je wel voor jullie reacties. Hier voel ik me wel in gesterkt. En voor de mensen die zeggen dat ik als leek geen diagnose mag stellen: allereerst stel ik geen diagnose, ik geef aan dat ik de meeste punten herken in het gedrag en de manier waarop ik opgevoed ben. ik ben dan wel geen geschoold therapeut, maar ik ben geen leek, ik ben al 30 jaar ervaringsdeskundige. Inmiddels heb ik me behoorlijk ingelezen en het er met mensen over gehad die wel geschoold zijn hierin om het zo maar te zeggen en zelfs voor hen is het lastig de diagnose te stellen omdat dit soort mensen heel goed zijn in verbloemen naar de buitenwereld toe. Het gaat erom dat ik tot op heden erg veel last van haar gedrag ervaar en zelf probeer hier een weg in te vinden zodat het voor mijzelf leefbaar wordt. Ik leg hierin de de verantwoordelijkheid volledig bij mezelf hoe moeilijk de hele situatie dan ook is. Elk verhaal heeft inderdaad twee kanten, dit is echter mijn kant van het verhaal en hoe ik het beleefd heb en beleef en mijn streven is om hier zo goed mogelijk mee om te gaan zodat ik en daarmee dus ook mijn gezin, hier zo min mogelijk last van hebben.
Afstand nemen is denk ik inderdaad de beste oplossing en hier ga ik ook hard voor werken want ook dit is een proces en niet iets wat je zomaar doet.
Afstand nemen is denk ik inderdaad de beste oplossing en hier ga ik ook hard voor werken want ook dit is een proces en niet iets wat je zomaar doet.
dinsdag 22 juli 2014 13:51
De pest is met narcisten dat ze manipulatief zijn als de neten. Het is makkelijk te zeggen; is er een officiële diagnose, zo niet dan heb je geen recht tot spreken.
Een narcist zal niet snel naar een psycholoog of psychiater gaan, waarom? Ze doen het goed, het ligt echt aan de omgeving en zij doen toch hun best? Maar intussen een spoor van vernieling achterlatend door destructief gedrag.
To mijn moeder is een narciste, ooit eens vastgesteld door een psychiater waar ik onder behandeling was en die haar persoonlijk kende. Met die mensen valt niet te leven en ik herken het stuk schuldgevoel. Je bent onder behandeling en spreek daar eens goed over. Breken is een heel goede optie, het is heel rustig en het schuldgevoel slijt. Bedenk wel als je eens last van schuldgevoel krijgt, wat voor ellende er tegenover staat. Ook zal ze nooit een goede oma zijn, want later als je zoontje ouder wordt krijgt hij ook met de ware kant van oma te maken.
Een narcist zal niet snel naar een psycholoog of psychiater gaan, waarom? Ze doen het goed, het ligt echt aan de omgeving en zij doen toch hun best? Maar intussen een spoor van vernieling achterlatend door destructief gedrag.
To mijn moeder is een narciste, ooit eens vastgesteld door een psychiater waar ik onder behandeling was en die haar persoonlijk kende. Met die mensen valt niet te leven en ik herken het stuk schuldgevoel. Je bent onder behandeling en spreek daar eens goed over. Breken is een heel goede optie, het is heel rustig en het schuldgevoel slijt. Bedenk wel als je eens last van schuldgevoel krijgt, wat voor ellende er tegenover staat. Ook zal ze nooit een goede oma zijn, want later als je zoontje ouder wordt krijgt hij ook met de ware kant van oma te maken.
dinsdag 22 juli 2014 14:24
herken veel van je verhaal van mijn moeder. Vreselijk om mee te leven.
Ik heb meer en meer afstand genomen en sinds een lange tijd is er nu geen contact meer en sindsdien ben ik enorm veel sterker geworden.
Ben niet meer dat bange meisje (vrouw ondertussen ) wat vreest voor moeders. Mijn moeder was alleen nog maar verbaal agressief en ging veel over mn grenzen maar vroeger was dat anders.
En het was altijd mijn schuld.
Ook vroeg ze nooit hoe het met me ging. Niet naar mn therapie.
Ik werd geacht me maar te gedragen. Ik heb een ernstige psychiatrische stoornis overgehouden aan een zeer onveilige jeugd omdat ik nergens veilig was, dus ook niet buitenshuis.
Wat ik gedaan heb is steeds emotielozer reageren op haar idioterie, niet laten merken als iets me raakte en steeds meer afstand nemen.
Tot het moment van geen contact meer.
Dat is eigenlijk het enige dat ik je kan adviseren!
Ik kon dat omdat ik me realiseerde dat ik geen ouders en geen familie heb en ook nooit zal krijgen.
En een lief en vrienden hierin waardevoller zijn.
Ik heb meer en meer afstand genomen en sinds een lange tijd is er nu geen contact meer en sindsdien ben ik enorm veel sterker geworden.
Ben niet meer dat bange meisje (vrouw ondertussen ) wat vreest voor moeders. Mijn moeder was alleen nog maar verbaal agressief en ging veel over mn grenzen maar vroeger was dat anders.
En het was altijd mijn schuld.
Ook vroeg ze nooit hoe het met me ging. Niet naar mn therapie.
Ik werd geacht me maar te gedragen. Ik heb een ernstige psychiatrische stoornis overgehouden aan een zeer onveilige jeugd omdat ik nergens veilig was, dus ook niet buitenshuis.
Wat ik gedaan heb is steeds emotielozer reageren op haar idioterie, niet laten merken als iets me raakte en steeds meer afstand nemen.
Tot het moment van geen contact meer.
Dat is eigenlijk het enige dat ik je kan adviseren!
Ik kon dat omdat ik me realiseerde dat ik geen ouders en geen familie heb en ook nooit zal krijgen.
En een lief en vrienden hierin waardevoller zijn.
dinsdag 22 juli 2014 14:35
Herkenbaar alleen mij moeder heeft schizo ze is er me hele leven niet geweest (toen ik 18 was kwam ze opeens in dezelfde stad wonen) nu ben ik 24 met een baby van 10 maanden en ik heb bijna geen contact met haar ze zegt allemaal rare negatieve dingen wat ik ook erg
vind is dat ze mensen aanspreekt (die ik ken want woont in zelfde stad) en dan dingen over mijvertd .. Maar gied mijn advies houdt het contact beperkt bel haar gewoon af e tie je ziiet er wel weer op verjaardagen
vind is dat ze mensen aanspreekt (die ik ken want woont in zelfde stad) en dan dingen over mijvertd .. Maar gied mijn advies houdt het contact beperkt bel haar gewoon af e tie je ziiet er wel weer op verjaardagen
dinsdag 22 juli 2014 14:47
Wauw, wat een herkenbaar verhaal. Ik snap het wel van dat niet contact willen/kunnen verbreken, het is op de een of andere manier toch makkelijker gezegd dan gedaan met je ouders.
Ik lees ff mee, maar je bent in ieder geval niet de enige meid, misschien geeft je dat iets van steun. (en trouwens fijn zo'n lieve man!)
Ik lees ff mee, maar je bent in ieder geval niet de enige meid, misschien geeft je dat iets van steun. (en trouwens fijn zo'n lieve man!)
dinsdag 22 juli 2014 14:47
quote:l1984 schreef op 22 juli 2014 @ 13:45:
Afstand nemen is denk ik inderdaad de beste oplossing en hier ga ik ook hard voor werken want ook dit is een proces en niet iets wat je zomaar doet.Normaal is het wel iets wat je zomaar doet, voor jezelf opkomen en mensen die niet respectvol met je omgaan uit je leven schrappen. Wat houdt je tegen? Dat je al lang weet dat zij geen moeite gaat doen om het contact met jou goed te houden? Dat je weet dat ze je laat vallen als een baksteen en je nog gaat straffen ook?
Afstand nemen is denk ik inderdaad de beste oplossing en hier ga ik ook hard voor werken want ook dit is een proces en niet iets wat je zomaar doet.Normaal is het wel iets wat je zomaar doet, voor jezelf opkomen en mensen die niet respectvol met je omgaan uit je leven schrappen. Wat houdt je tegen? Dat je al lang weet dat zij geen moeite gaat doen om het contact met jou goed te houden? Dat je weet dat ze je laat vallen als een baksteen en je nog gaat straffen ook?
dinsdag 22 juli 2014 17:13
Denk wat je wil denken, het verhaal wat ik hier geschreven heb is een beknopte versie met wat punten benoemd, mijn hele levensverhaal opschrijven met alle details is niet echt mogelijk in een paar zinnen op een forum. Het is logisch dat iedereen anders naar een verhaal kijkt, maar het mooie is dat je daaruit pakt wat voor jou werkt of je steunt en dat is wat ik hierin ook doe. Ik ben dus erg blij met de mensen die mijn verhaal herkennen want daarmee voel ik me zeker gesterkt, dank jullie wel daarvoor.
dinsdag 22 juli 2014 23:20
Heel herkenbaar! Toch denk ik dat jouw moeder jou harder nodig heeft dan andersom......ten minste dat is iets wat ik ooit te horen kreeg na de dood van mijn moeder. Mijn moeder kon mij niet loslaten en bleef gewoon moederen en ik........liet het gebeuren.
Ik weet dat het heel raar klinkt maar het gevoel van vrijheid die ik na haar dood heb ervaren is met geen pen te beschrijven maar naarmate de tijd vordert krijgt het gemis de overhand.
Jij wilt je zoon niet inzetten in deze "strijd" maar dat heb je toch al lang gedaan....." Ik wil het niet hebben, geef hem aan mij" Jij wil duidelijk laten zien dat jij de baas bent over je zoon. Het wordt een soort machtsspel tussen jullie
Ga je grenzen bewaken, je heb een enorm " wapen" in de hand en dat is namelijk haar kleinkind. Als ze echt zo gek met hem is dan zal ze dat contact echt niet willen verbreken......Ben je , net als ik, een enig kind ?
Ik weet dat het heel raar klinkt maar het gevoel van vrijheid die ik na haar dood heb ervaren is met geen pen te beschrijven maar naarmate de tijd vordert krijgt het gemis de overhand.
Jij wilt je zoon niet inzetten in deze "strijd" maar dat heb je toch al lang gedaan....." Ik wil het niet hebben, geef hem aan mij" Jij wil duidelijk laten zien dat jij de baas bent over je zoon. Het wordt een soort machtsspel tussen jullie
Ga je grenzen bewaken, je heb een enorm " wapen" in de hand en dat is namelijk haar kleinkind. Als ze echt zo gek met hem is dan zal ze dat contact echt niet willen verbreken......Ben je , net als ik, een enig kind ?
