Psyche
alle pijlers
Obsessief Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis
dinsdag 24 maart 2009 20:32
dinsdag 24 maart 2009 20:49
Heb even gegoogeld. Komt ie:
Het essentiële kenmerk van de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is een preoccupatie met orde, perfectie, en controle, ten koste van flexibiliteit, openheid en efficiëntie. Ze zijn consciëntieus, scrupuleus en niet flexibel over moraal, ethiek, normen en waarden. Zij kunnen zichzelf en anderen dwingen tot het volgen van rigide morele principes en het leveren van erg hoge prestaties. Zij zijn geneigd tot stevige zelfkritiek. Ze respecteren autoriteit en regels, staan op het letterlijk volgen van de regels ongeacht de omstandigheden.
Dwangmatige mensen wekken de indruk heel zelfstandig te zijn, terwijl ze voortdurend piekeren over hoe anderen over hen oordelen. Vaak gedragen zij zich aangepast en beleefd, maar ze voelen juist verzet, kwaadheid of rancune. Deze gevoelens durven zij zichzelf en anderen niet toe te staan. Ze zijn sterk gericht op het naleven van regels, ook om zo hun eigen gevoelens en impulsen in bedwang te houden. Ze zijn trots op hun realiteitszin, rationele inslag en wantrouwen. Ze moeten van alles, hebben grote inzet en streven perfectionisme na. Vaak hangt hun gedrevenheid en kritische inslag, samen met angst voor afwijzing, straf of beschuldiging. In intieme relaties kan angst voor verlies van controle spelen. Bijvoorbeeld wanneer opeens hun behoefte aan geborgenheid bovenkomt, terwijl zij juist zo gesteld zijn op hun onafhankelijkheid. Ook raken ze soms in de war door heftige gevoelens van kwaadheid of voelen zij zich tekortgedaan.
Het essentiële kenmerk van de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is een preoccupatie met orde, perfectie, en controle, ten koste van flexibiliteit, openheid en efficiëntie. Ze zijn consciëntieus, scrupuleus en niet flexibel over moraal, ethiek, normen en waarden. Zij kunnen zichzelf en anderen dwingen tot het volgen van rigide morele principes en het leveren van erg hoge prestaties. Zij zijn geneigd tot stevige zelfkritiek. Ze respecteren autoriteit en regels, staan op het letterlijk volgen van de regels ongeacht de omstandigheden.
Dwangmatige mensen wekken de indruk heel zelfstandig te zijn, terwijl ze voortdurend piekeren over hoe anderen over hen oordelen. Vaak gedragen zij zich aangepast en beleefd, maar ze voelen juist verzet, kwaadheid of rancune. Deze gevoelens durven zij zichzelf en anderen niet toe te staan. Ze zijn sterk gericht op het naleven van regels, ook om zo hun eigen gevoelens en impulsen in bedwang te houden. Ze zijn trots op hun realiteitszin, rationele inslag en wantrouwen. Ze moeten van alles, hebben grote inzet en streven perfectionisme na. Vaak hangt hun gedrevenheid en kritische inslag, samen met angst voor afwijzing, straf of beschuldiging. In intieme relaties kan angst voor verlies van controle spelen. Bijvoorbeeld wanneer opeens hun behoefte aan geborgenheid bovenkomt, terwijl zij juist zo gesteld zijn op hun onafhankelijkheid. Ook raken ze soms in de war door heftige gevoelens van kwaadheid of voelen zij zich tekortgedaan.
dinsdag 24 maart 2009 20:51
quote:JoJootje schreef op 24 maart 2009 @ 20:47:
Ik weet niet eens wat een obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis is.
Kan je daar wat meer over vertellen?@jojootje: http://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessief- ... dsstoornis
Ik weet niet eens wat een obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis is.
Kan je daar wat meer over vertellen?@jojootje: http://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessief- ... dsstoornis
dinsdag 24 maart 2009 22:11
dinsdag 24 maart 2009 22:52
Ik ben er zelf een aantal jaren terug (o.a.) mee gediagnosticeerd (ook nog andere dingen). Ik denk dat als je me vandaag de dag opnieuw zou diagnosticeren, ik niet meer als zodanig te boek zou komen te staan. UIteraard zitten er stukken in mijn karakter die er niet meer uitgaan. Maar het hele erge is er wel vanaf.
Ik heb overigens wel intensieve therapie achter de rug, wat mij op vele fronten heeft geholpen.
Wellicht dat je man dit ook wil overwegen?
NB. mijn vriend is ook een aardige kandidaat voor diezelfde diagnose hoor. We zijn allebei nogal rigide mensen en moeilijk af te brengen van wat in ons hoofd zit. Net als met die toch wel redelijk dwangmatig te noemen morele ideeën. Weinig flexibel dekt de lading niet goed denk ik. Toch is er best mee te leven en kun je kennelijk ook een boel kwijtraken van het hele rigide stukje.
Ik heb overigens wel intensieve therapie achter de rug, wat mij op vele fronten heeft geholpen.
Wellicht dat je man dit ook wil overwegen?
NB. mijn vriend is ook een aardige kandidaat voor diezelfde diagnose hoor. We zijn allebei nogal rigide mensen en moeilijk af te brengen van wat in ons hoofd zit. Net als met die toch wel redelijk dwangmatig te noemen morele ideeën. Weinig flexibel dekt de lading niet goed denk ik. Toch is er best mee te leven en kun je kennelijk ook een boel kwijtraken van het hele rigide stukje.
woensdag 25 maart 2009 10:42
quote:-xxx- schreef op 25 maart 2009 @ 08:22:
Als jouw vriend net zo is als dat meisje op nederland 3, wens ik je succes... Ik zou gillend gek worden denk ik Haha! Heb de uitzending nog steeds niet gezien, maar tot op heden ben ik (gelukkig) nog niet gillend gek geworden. Ik kan er eigenlijk best goed mee omgaan. Al heb ik er soms ook weleens flink de balen van, hoor! Vooral tijdens mooie momenten, zoals feestjes, trouwerijen, de geboorte van een kind, e.d. Dat zijn voor hem best grote veranderingen en dan heeft hij er meer last van dan anders. Dat verpest dan eigenlijk een beetje het mooie moment en dat vind ik zóó jammer!
Als jouw vriend net zo is als dat meisje op nederland 3, wens ik je succes... Ik zou gillend gek worden denk ik Haha! Heb de uitzending nog steeds niet gezien, maar tot op heden ben ik (gelukkig) nog niet gillend gek geworden. Ik kan er eigenlijk best goed mee omgaan. Al heb ik er soms ook weleens flink de balen van, hoor! Vooral tijdens mooie momenten, zoals feestjes, trouwerijen, de geboorte van een kind, e.d. Dat zijn voor hem best grote veranderingen en dan heeft hij er meer last van dan anders. Dat verpest dan eigenlijk een beetje het mooie moment en dat vind ik zóó jammer!
woensdag 25 maart 2009 10:46
quote:intiem schreef op 24 maart 2009 @ 22:52:
Ik heb overigens wel intensieve therapie achter de rug, wat mij op vele fronten heeft geholpen.
Wellicht dat je man dit ook wil overwegen?
Bedankt voor je reactie! Mijn man heeft al 2 verschillende psychologen gehad. En is er toen echt serieus mee aan de slag gegaan. Dat heeft wel geholpen, maar over is het niet. Ik weet eigenlijk ook niet of het ooit wel over kan gaan (lijkt mij niet). Hij geeft nu aan niet meer in therapie te willen en niet meer alles op te willen rakelen. En dat snap ik! Ik ben eigenlijk dus heel benieuwd naar hoe anderen hiermee omgaan in het dagelijks leven, zonder therapie. Lukt dat?
Ik heb overigens wel intensieve therapie achter de rug, wat mij op vele fronten heeft geholpen.
Wellicht dat je man dit ook wil overwegen?
Bedankt voor je reactie! Mijn man heeft al 2 verschillende psychologen gehad. En is er toen echt serieus mee aan de slag gegaan. Dat heeft wel geholpen, maar over is het niet. Ik weet eigenlijk ook niet of het ooit wel over kan gaan (lijkt mij niet). Hij geeft nu aan niet meer in therapie te willen en niet meer alles op te willen rakelen. En dat snap ik! Ik ben eigenlijk dus heel benieuwd naar hoe anderen hiermee omgaan in het dagelijks leven, zonder therapie. Lukt dat?
woensdag 25 maart 2009 13:16
Coffee, ik weet niet of het over kan gaan of niet. Punt van een persoonlijheidsstoornis is dat het eigenlijk een bepaalde persoonlijkheid is, maar dan heel ver doorgetrokken. Bijvoorbeeld de rustige timide persoonlijkheid wordt een extreem verlegen persoonlijkheid waarbij het veel (sociale) dingen vermijdt. Dat heet dan een ontwijkende persoonlijkheid. Wat je in therapie kunt leren is om beter om te gaan met die beprekingen, waardoor je er minder vaak/hard tegenaan loopt.
Ook zou een diepte onderzoek kunnen verklaren waarom iemand zich gedraagt zoals het zich gedraagt.In mijn geval was dat -voor mij althans- best duidelijk (had erg veel met angsten te maken). Zodra ik leerde om bepaalde dingen anders te bekijken, beter in mijn vel kwam te zitten en ik uit paniek niet meer constant erg rigide hoefde te zijn uit angst alle controle te verliezen, kon ik veel makkelijker spontaan zijn.
Ik ben serieus van een behoorlijk stugge rigide koelkast (of was het vrieskist) naar een best wel spontane meid getransformeerd. Daar waar het voor mij mogelijk is en ik mij veilig voel, kan ik me inmiddels redelijk ontspannen door het leven bewegen. Doe ontspannenheid is mijn algehele overkomen sterk ten goede gekomen. Ook omdat ik nu veel minder hard geconfronteerd word met voor mij moeilijke levenskwesties heb ik kunnen ontspannen.
Niet samenwonen is daar bijvoorbeeld 1 van.
Dus yep, extrahalo, ik woon niet samen. Heb daardoor letterlijke ruimte om te ontspannen (en ook weg te kunnen van mijn vriend die eveneens een moeilijke persoonlijkheid heeft).
Dus kan het over gaan? Weet ik niet. Je bent nu eenmaal een bepaald type of niet. Ik denk wel dat een oorzaak wegnemen kan helpen. Als jouw man veel (onrealistische) angsten heeft waar hij op deze manier mee kan overleven, is kennis van die angsten en oefenen met alternatief gedrag best de moeite van het proberen waard. Of het altijd zo'n succesverhaal zal zijn als bij mij weet ik niet.
Ook zou een diepte onderzoek kunnen verklaren waarom iemand zich gedraagt zoals het zich gedraagt.In mijn geval was dat -voor mij althans- best duidelijk (had erg veel met angsten te maken). Zodra ik leerde om bepaalde dingen anders te bekijken, beter in mijn vel kwam te zitten en ik uit paniek niet meer constant erg rigide hoefde te zijn uit angst alle controle te verliezen, kon ik veel makkelijker spontaan zijn.
Ik ben serieus van een behoorlijk stugge rigide koelkast (of was het vrieskist) naar een best wel spontane meid getransformeerd. Daar waar het voor mij mogelijk is en ik mij veilig voel, kan ik me inmiddels redelijk ontspannen door het leven bewegen. Doe ontspannenheid is mijn algehele overkomen sterk ten goede gekomen. Ook omdat ik nu veel minder hard geconfronteerd word met voor mij moeilijke levenskwesties heb ik kunnen ontspannen.
Niet samenwonen is daar bijvoorbeeld 1 van.
Dus yep, extrahalo, ik woon niet samen. Heb daardoor letterlijke ruimte om te ontspannen (en ook weg te kunnen van mijn vriend die eveneens een moeilijke persoonlijkheid heeft).
Dus kan het over gaan? Weet ik niet. Je bent nu eenmaal een bepaald type of niet. Ik denk wel dat een oorzaak wegnemen kan helpen. Als jouw man veel (onrealistische) angsten heeft waar hij op deze manier mee kan overleven, is kennis van die angsten en oefenen met alternatief gedrag best de moeite van het proberen waard. Of het altijd zo'n succesverhaal zal zijn als bij mij weet ik niet.
woensdag 25 maart 2009 22:08
Geen bepaalde naam, want ook niet met het uitgangspunt obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis (voor die therapie had ik er nog nooit eerder over gehoord). Ik heb dagbehandeling gevolgd, waarbij je o.a. dus ook gediagnosticeerd werd. Dagbehandeling is voor vele stoornissen en problemen geschikt.
Het is alleen een intensieve therapie die vaak niet goed samengaat met een (full time) baan. Als de problemen ook niet zó groot zijn dat het je hele functioneren beïnvloedt, zou ik voor een ander soort therapie gaan.
Mag ik trouwens vragen hoe je partner in deze staat? Heeft hij (ook?) behoefte aan behandeling of komt die behoefte vooral uit jou? Ik las nl. dat er voor jou niet zo'n (groot) probleem was toch? Wat is dan de reden voor het openen van dit topic als ik vragen mag?
Het is alleen een intensieve therapie die vaak niet goed samengaat met een (full time) baan. Als de problemen ook niet zó groot zijn dat het je hele functioneren beïnvloedt, zou ik voor een ander soort therapie gaan.
Mag ik trouwens vragen hoe je partner in deze staat? Heeft hij (ook?) behoefte aan behandeling of komt die behoefte vooral uit jou? Ik las nl. dat er voor jou niet zo'n (groot) probleem was toch? Wat is dan de reden voor het openen van dit topic als ik vragen mag?
woensdag 25 maart 2009 22:13
Mijn man werkt gewoon full-time, dus hij kan geen dagbehandeling gaan doen en dat lijkt me ook niet nodig! Het valt bij hem dus best mee. Ik opende deze topic omdat ik eigenlijk niemand ken die dit heeft, behalve mijn man dus. Ik vraag me gewoon af hoe anderen hiermee omgaan. Ervaringen uitwisselen dus. En soms loop ik natuurlijk weleens tegen dingen aan, en hij ook. Het is dan misschien fijn om te horen hoe die ander dat zou aanpakken.
woensdag 25 maart 2009 22:18
Na één sessie therapie(tijdens een burnout) werd bij mij deze persoonlijkheidsstoornis ook gecontateerd. Althans....aan veel van deze kernmerken voldoe ik.
Na de therapie/burnout ben ik wel gemakkelijker geworden naar mezelf toe. Maar bepaalde dingen krijg je er, denk ik, nooit uit. Ik ben ook erg van de normen en waarden, ben altijd bang dat andere negatief over mij denken, heb faalangst en word vaak nerveus als ik bijvoorbeeld op gesprek moeten komen bij de baas(heb ik iets verkeerd gedaan???), of naar de huisarts(stel je voor dat ik hij vindt dat ik mijn klachten overdrijf, wat zal hij dan wel niet van me denken???).
Streef erg naar perfectie met name op mijn werk, en als dat niet lukt( en dat is meestal het geval) dan baal ik daar van.
Mijn vriend kan overigens goed met mij leven, maar het valt niet altijd mee. Ik weet dat het zo is. Wel zegt hij dat ik na de therapie inderdaad makkelijker ben geworden en veranderd ben. Maar de ware aard zal nooit helemaal uit dit meisje verdwijnen
Na de therapie/burnout ben ik wel gemakkelijker geworden naar mezelf toe. Maar bepaalde dingen krijg je er, denk ik, nooit uit. Ik ben ook erg van de normen en waarden, ben altijd bang dat andere negatief over mij denken, heb faalangst en word vaak nerveus als ik bijvoorbeeld op gesprek moeten komen bij de baas(heb ik iets verkeerd gedaan???), of naar de huisarts(stel je voor dat ik hij vindt dat ik mijn klachten overdrijf, wat zal hij dan wel niet van me denken???).
Streef erg naar perfectie met name op mijn werk, en als dat niet lukt( en dat is meestal het geval) dan baal ik daar van.
Mijn vriend kan overigens goed met mij leven, maar het valt niet altijd mee. Ik weet dat het zo is. Wel zegt hij dat ik na de therapie inderdaad makkelijker ben geworden en veranderd ben. Maar de ware aard zal nooit helemaal uit dit meisje verdwijnen
donderdag 26 maart 2009 00:32
quote:_coffee schreef op 25 maart 2009 @ 10:46:
[...]
Bedankt voor je reactie! Mijn man heeft al 2 verschillende psychologen gehad. En is er toen echt serieus mee aan de slag gegaan. Dat heeft wel geholpen, maar over is het niet. Ik weet eigenlijk ook niet of het ooit wel over kan gaan (lijkt mij niet). Hij geeft nu aan niet meer in therapie te willen en niet meer alles op te willen rakelen. En dat snap ik! Ik ben eigenlijk dus heel benieuwd naar hoe anderen hiermee omgaan in het dagelijks leven, zonder therapie. Lukt dat?maar therapie wil toch niet zeggen dat hij alles hoeft op te rakelen. je kunt heel goed in het hier & nu blijven en vanuit daar situaties van het dagelijks leven wat onder de loep nemen.
[...]
Bedankt voor je reactie! Mijn man heeft al 2 verschillende psychologen gehad. En is er toen echt serieus mee aan de slag gegaan. Dat heeft wel geholpen, maar over is het niet. Ik weet eigenlijk ook niet of het ooit wel over kan gaan (lijkt mij niet). Hij geeft nu aan niet meer in therapie te willen en niet meer alles op te willen rakelen. En dat snap ik! Ik ben eigenlijk dus heel benieuwd naar hoe anderen hiermee omgaan in het dagelijks leven, zonder therapie. Lukt dat?maar therapie wil toch niet zeggen dat hij alles hoeft op te rakelen. je kunt heel goed in het hier & nu blijven en vanuit daar situaties van het dagelijks leven wat onder de loep nemen.
donderdag 26 maart 2009 15:41
Waar ik het meeste last van heb en mij nu nog het meeste beperkt, is de nervositeit waaraan ik ten prooi val als ik iets 'moet'. En als anderen daar (mogelijk) hooggespannen verwachtingen van hebben. Kritiek krijgen(met name op het werk) vind ik moeilijk, want dan heb ik iets fout gedaan.
Thuis kritiek krijgen is ook lastig, want ik wil altijd het laatste woord hebben, ben over het algemeen dan erg star.
Andere dingen die ik moeilijk vind is: wanneer er plannen zijn gemaakt(een uitje of andere activiteit) en op het laatste moment verandere de plannen. Daar kan ik heel erg slecht tegen. Ik word er sjagerijnig van.En kan dat ook lang blijven, omdat ik op zo;n moment niet kan begrijpen, waarom alles om gegooid moet worden.
En zo zijn er nog wel meeer voorbeelden te noemen.
Ik ben, denk ik, best een lastig mens...soms.... Maar ik ben me er nu bewust van en dat scheelt al veel.
Thuis kritiek krijgen is ook lastig, want ik wil altijd het laatste woord hebben, ben over het algemeen dan erg star.
Andere dingen die ik moeilijk vind is: wanneer er plannen zijn gemaakt(een uitje of andere activiteit) en op het laatste moment verandere de plannen. Daar kan ik heel erg slecht tegen. Ik word er sjagerijnig van.En kan dat ook lang blijven, omdat ik op zo;n moment niet kan begrijpen, waarom alles om gegooid moet worden.
En zo zijn er nog wel meeer voorbeelden te noemen.
Ik ben, denk ik, best een lastig mens...soms.... Maar ik ben me er nu bewust van en dat scheelt al veel.
donderdag 26 maart 2009 17:27
He Josje, dat heb ik ook allemaal. Nog steeds : (
Wist helemaal niet dat wat jij omschrijft dat dat hoort bij de diagnose??
Wat ik er vooral van merk is die onflexibiliteit wanneer plannen verandert worden. Ik word daar ook erg chagerijnig van. Als iets in mijn hoofd zit hoe dingen horen te gaan, dan heb ik daar een soort psychische voorbereiding op gemaakt en kan me dan bijna niet meer aanpassen aan een verandering. Het kost me veel moeite iig. Hoewel het wel een stuk beter is geworden.
Ook die innerlijke druk herken ik heel sterk. Dat is voor mij zelfs reden om dingen af te zeggen, omdat ik soms niet goed kan omgaan met die druk. Ik word er bijna fysiek ziek van. Maar heb dat nooit gekoppeld aan de diagnose.
Ik ben inderdaad erg star en hang heel erg aan onzichtbare systemen die voor anderen niet bestaan. Maar voor mij wel. In mijn bestaan heb ik allerlei soorten structuurtjes gebouwd om te dealen met wat er voorbij komt. Daar zit ook redelijk wat rigide denken aan vast.
Ben so wie so best wel erg van hoe het hoort, de hoge normen en waarden. Men zegt dat de lat bij mij (en daardoor automatisch mijn omgeving, incl. kind) erg hoog ligt. Die lat heb ik gelukkig in therapie duizend kilometer omlaag gekregen. Maar doordat die lat zo hoog lag, was functioneren voor mij soms gewoonweg niet meer mogelijk. Ik kon toch nooit voldoen aan wat er moest gebeuren, dus ik had op voorhand al gefaald.
Ik ben verder niet echt zunig, maar wel heel erg geld bewust. Ombewust hou ik bij hoe de verhoudingen staan. Ik betaal ook liever voor mijn eigen dingen, want dan hou ik het overzicht beter dan dat dingen op de grote hoop worden geschoven.
Kritiek krijgen schijn ik ook niet zo goed mee om te kunnen gaan. Stomme is dat ik kritiek vaak niet terecht vind (duh), dus dat schiet niet hard op : (
Maar ja, geen idee of dit er allemaal "bijhoort"?
btw, extreem perfectionistisch (wat erg verlammend werkt, want zo krijg je dingen noooooooooooit af) is my middle name. Ben al stukken minder perfectionistisch. Maar ik merk wel dat ik me van buitenaf daar erg in moet sturen, omdat ik neig naar doordraven. Gelukkig heb ik dat sturende redelijk onder controle gekregen.
Wist helemaal niet dat wat jij omschrijft dat dat hoort bij de diagnose??
Wat ik er vooral van merk is die onflexibiliteit wanneer plannen verandert worden. Ik word daar ook erg chagerijnig van. Als iets in mijn hoofd zit hoe dingen horen te gaan, dan heb ik daar een soort psychische voorbereiding op gemaakt en kan me dan bijna niet meer aanpassen aan een verandering. Het kost me veel moeite iig. Hoewel het wel een stuk beter is geworden.
Ook die innerlijke druk herken ik heel sterk. Dat is voor mij zelfs reden om dingen af te zeggen, omdat ik soms niet goed kan omgaan met die druk. Ik word er bijna fysiek ziek van. Maar heb dat nooit gekoppeld aan de diagnose.
Ik ben inderdaad erg star en hang heel erg aan onzichtbare systemen die voor anderen niet bestaan. Maar voor mij wel. In mijn bestaan heb ik allerlei soorten structuurtjes gebouwd om te dealen met wat er voorbij komt. Daar zit ook redelijk wat rigide denken aan vast.
Ben so wie so best wel erg van hoe het hoort, de hoge normen en waarden. Men zegt dat de lat bij mij (en daardoor automatisch mijn omgeving, incl. kind) erg hoog ligt. Die lat heb ik gelukkig in therapie duizend kilometer omlaag gekregen. Maar doordat die lat zo hoog lag, was functioneren voor mij soms gewoonweg niet meer mogelijk. Ik kon toch nooit voldoen aan wat er moest gebeuren, dus ik had op voorhand al gefaald.
Ik ben verder niet echt zunig, maar wel heel erg geld bewust. Ombewust hou ik bij hoe de verhoudingen staan. Ik betaal ook liever voor mijn eigen dingen, want dan hou ik het overzicht beter dan dat dingen op de grote hoop worden geschoven.
Kritiek krijgen schijn ik ook niet zo goed mee om te kunnen gaan. Stomme is dat ik kritiek vaak niet terecht vind (duh), dus dat schiet niet hard op : (
Maar ja, geen idee of dit er allemaal "bijhoort"?
btw, extreem perfectionistisch (wat erg verlammend werkt, want zo krijg je dingen noooooooooooit af) is my middle name. Ben al stukken minder perfectionistisch. Maar ik merk wel dat ik me van buitenaf daar erg in moet sturen, omdat ik neig naar doordraven. Gelukkig heb ik dat sturende redelijk onder controle gekregen.
donderdag 26 maart 2009 19:09
quote:intiem schreef op 25 maart 2009 @ 23:40:
Coffee, om ergens mee te beginnen, waar loop(t) jij/hij tegenaan? Ik ben regelmatig ziek. Dan gaan leuke uitjes die we in het weekend gepland hebben dus niet door, dat vind hij lastig. Hij gaat dan lopen mopperen. En ik denk dan: ik kan er toch ook niks aan doen dat ik ziek ben? Uiteindelijk snapt ie dat dan wel (moet hem dan wel erg overtuigen) en daarna voelt ie zich héééél schuldig dat hij zo lullig reageerde op mijn ziek zijn.
Als er iets kapot gaat in huis dan wordt hij echt onredelijk. Dat ding moet dan a la minuut gemaakt worden. Alles en iedereen moet daar dan voor wijken. Terwijl ik denk: dat kan best wel even blijven liggen.
Als hij dingen opgeruimd wil hebben dat moet dat direct gedaan worden. Ik moet daarin meegaan of wegwezen! (meestal kies ik voor het laatste en kom terug als alles netjes is! )
Hij wil de touwtjes in handen houden en is heel perfectionistisch wat betreft schoonmaken. Als ik bijvoorbeeld ga stofzuigen is het nooit goed. Dus denk ik: doe het lekker zelf! Waarop hij gaat klagen dat ik niks doe.
Nou, zo kan ik dus nog wel even doorgaan.
Coffee, om ergens mee te beginnen, waar loop(t) jij/hij tegenaan? Ik ben regelmatig ziek. Dan gaan leuke uitjes die we in het weekend gepland hebben dus niet door, dat vind hij lastig. Hij gaat dan lopen mopperen. En ik denk dan: ik kan er toch ook niks aan doen dat ik ziek ben? Uiteindelijk snapt ie dat dan wel (moet hem dan wel erg overtuigen) en daarna voelt ie zich héééél schuldig dat hij zo lullig reageerde op mijn ziek zijn.
Als er iets kapot gaat in huis dan wordt hij echt onredelijk. Dat ding moet dan a la minuut gemaakt worden. Alles en iedereen moet daar dan voor wijken. Terwijl ik denk: dat kan best wel even blijven liggen.
Als hij dingen opgeruimd wil hebben dat moet dat direct gedaan worden. Ik moet daarin meegaan of wegwezen! (meestal kies ik voor het laatste en kom terug als alles netjes is! )
Hij wil de touwtjes in handen houden en is heel perfectionistisch wat betreft schoonmaken. Als ik bijvoorbeeld ga stofzuigen is het nooit goed. Dus denk ik: doe het lekker zelf! Waarop hij gaat klagen dat ik niks doe.
Nou, zo kan ik dus nog wel even doorgaan.
donderdag 26 maart 2009 19:18
quote:Josje75 schreef op 26 maart 2009 @ 15:41:
Waar ik het meeste last van heb en mij nu nog het meeste beperkt, is de nervositeit waaraan ik ten prooi val als ik iets 'moet'. En als anderen daar (mogelijk) hooggespannen verwachtingen van hebben.
Manlief heeft daarom dus al verschillende opleidingen niet afgemaakt. Heel vaak haakt ie net op het einde af. Als hij bijvoorbeeld nog maar een paar tentamens hoeft. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed. Het gaat dan gewoon goed en ineens wordt ie bang. Eigenlijk net voor de eindstreep. Weet iemand misschien hoe dat komt?
Hij weet ook al jaren niet wat hij wil met zijn werk. Hij doet gemakkelijk werk, echt onder zijn niveau. Hij zegt dat ie dat fijn vindt. Zo haalt hij alle targets en krijgt hij nooit kritiek. Ook hoeft hij zich dan niet nerveus te maken. Hij weet immers dat hij het goed kan. Nou, op zich prima natuurlijk! Toch gaat hij dan thuis lopen malen en zeggen: ik kan veel meer, mijn werk is saai, etc. En dat is ook zo! Maar.... hij klaagt alleen maar. Hij zoekt nooit in de krant naar iets anders. En als ik iets voor hem vind dan doet hij daar niks mee (veel te eng!). Hij heeft weleens een hogere functie aangeboden gekregen op zijn werk en deze ook geaccepteerd. Hij kreeg er slapeloze nachten van en raakte in paniek. Uiteindelijk is alles teruggedraaid en zit hij weer op zijn oude vertrouwde plek. Hij voelt zich dan zo'n loser! Hij vindt echt dat hij dan vreselijk gefaald heeft. Nou, zo gaat dat dus keer op keer. Ik vind dat zo sneu voor hem en weet eigenlijk niet hoe ik hem hierbij kan helpen.
Waar ik het meeste last van heb en mij nu nog het meeste beperkt, is de nervositeit waaraan ik ten prooi val als ik iets 'moet'. En als anderen daar (mogelijk) hooggespannen verwachtingen van hebben.
Manlief heeft daarom dus al verschillende opleidingen niet afgemaakt. Heel vaak haakt ie net op het einde af. Als hij bijvoorbeeld nog maar een paar tentamens hoeft. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed. Het gaat dan gewoon goed en ineens wordt ie bang. Eigenlijk net voor de eindstreep. Weet iemand misschien hoe dat komt?
Hij weet ook al jaren niet wat hij wil met zijn werk. Hij doet gemakkelijk werk, echt onder zijn niveau. Hij zegt dat ie dat fijn vindt. Zo haalt hij alle targets en krijgt hij nooit kritiek. Ook hoeft hij zich dan niet nerveus te maken. Hij weet immers dat hij het goed kan. Nou, op zich prima natuurlijk! Toch gaat hij dan thuis lopen malen en zeggen: ik kan veel meer, mijn werk is saai, etc. En dat is ook zo! Maar.... hij klaagt alleen maar. Hij zoekt nooit in de krant naar iets anders. En als ik iets voor hem vind dan doet hij daar niks mee (veel te eng!). Hij heeft weleens een hogere functie aangeboden gekregen op zijn werk en deze ook geaccepteerd. Hij kreeg er slapeloze nachten van en raakte in paniek. Uiteindelijk is alles teruggedraaid en zit hij weer op zijn oude vertrouwde plek. Hij voelt zich dan zo'n loser! Hij vindt echt dat hij dan vreselijk gefaald heeft. Nou, zo gaat dat dus keer op keer. Ik vind dat zo sneu voor hem en weet eigenlijk niet hoe ik hem hierbij kan helpen.
