Ouder verloren op jonge leeftijd (5)

21-10-2014 15:57 20 berichten
Alle reacties Link kopieren
Dag allemaal,



Ik vroeg me af of er meer mensen zijn die een ouder hebben verloren op jonge leeftijd? Zag dat er ook een Viva topic was maar al van 7 jaar geleden..



Mijn moeder is overleden aan borstkanker toen ik 5 jaar oud was, het was in 1991. Ik ben nu 29 en krijg het resterende verdriet en de effecten ervan pas de laatste jaren voor m’n kiezen. Heftige verlatingsangst, onveilige (obsessief angstige) hechting, controle issues, niet om kunnen gaan met gemis/verlangen van dierbaren. Ik ben nu een boek aan het lezen ‘Zonder Moeder’ van Hope Edelman, en vind zo veel herkenning. Zo fijn. Ik begin me ook steeds meer te realiseren dat dit verdriet er altijd zal zijn, en dat ik bepaalde ontwikkelingen niet goed door heb gemaakt, omdat ik ze blokkeer. Mijn vader is na een paar maanden al hertrouwd met een vrouw die compleet anders is dan mijn moeder. Ik noem haar wel mijn moeder, maar heb me altijd schuldig gevoeld om verdriet over mijn eigen moeder te tonen. Ik krijg nu door dat dat helemaal niet zo gezond is.



Hoe gaan jullie hier mee om?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb gelukkig geen ervaring..maar het maakt mij wel verdrietig als ik een meisje voor mij van 5 jaar of iet ouder maar dan nog niet zich schuldig voelt om het verdriet om haar eigen moeder te tonen..dat je daar waarschijnljk geen ruimte voor hebt gehad. heb je hulp?
Puck
Mijn vader is zeer plotseling (een week) aan kanker overleden toen ik net 13 was. Ik heb er vrede mee maar merk wel dat ik veel moeite heb met relaties. Goed idee om hier een topic over te openen!
Ik denk dat het goed is om hulp te zoeken. Hier op oudere leeftijd moeder verloren maar ze was op jonge leeftijd al aziek. Dit heeft in grote mate mijn jeugd bepaald.



En her verdriet en gemis komt in veel fases in je leven weer terug. Hulp zou je goed kunnen helpen. En je hebt maar een moeder... Je cadeaumoeder is dat niet hoe lief ze ook is. Ga ook in gesprek met je vader...laat weten wat je voelt.
Alle reacties Link kopieren
Ik weet niet eens precies wanneer mijn moeder overleed, maar zo ongeveer dat ik 8 was en mijn zusje 6, na een verrekte lang ziekbed met kanker.



Wat vreemd dat je dat verdriet niet kon tonen, waar dat dan ook aan mag liggen. Ik moet je eerlijk zeggen dat het gewoon mijn leefwereld is en dat ik niet het gevoel heb dat ik er enig issue aan overgehouden heb. Maar ik heb ook nog nooit in het leven gevoeld dat ik geen verdriet mocht tonen.



Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het wantrouw als zoveel issues worden opgehangen aan een enkele gebeurtenis. Het gevaar met zulke boeken lezen is in mijn ogen dat het gemakkelijk is om dingen te herkennen en dat op jezelf te gaan projecteren. Maar wie ik ben geworden en hoe ik in het leven sta is in mijn ogen een heel subtiel proces met duizenden invloeden van alle dag.



Mijn dubbeltje is dus: pas op dat je geen tunnelvisie ontwikkelt. Want het is zo fijn als je naar iets duidelijks kunt wijzen dat de oorzaak van veel problemen is. Maar juist daarom kan het je belemmeren het grote plaatje te blijven zien, en het besef te blijven houden dat ieder mens weer anders kan reageren op dezelfde omstandigheden.



Ik denk dat het nuttiger is om jezelf een actiedoel te stellen (ik wil opener kunnen zijn over mijn gevoel en verdriet), dan het zoeken naar de verklaring als primaire doel te hebben. Een mens is gewoon geen machine waar knopje x is ingedrukt waardoor probleem Y is ontstaan. Je kan jezelf vreselijk voor de gek houden door je persoonlijkheid op te hangen aan een trauma. Het zou zomaar kunnen dat je al je energie steekt in het uitkauwen van een trauma, om dan tot de ontdekking te komen dat je nog steeds bent wie je al was.
Wat een nare ervaring.



Zelf was ik 3 toen mijn vader plotseling overleed. Om eerlijk te zijn heb ik niet het geval dat ik daar ooit echt mee gezeten heb (klinkt stom maar ik bedoel dat ik er geen klachten van heb gehad naar mijn idee)

Het is bij mij meer geweest dat mijn moeder eraan onderdoor is gegaan en dat er daarom aardig wat mis is gegaan in mijn opvoeding.

Toen ik 20 was overleed ook mijn moeder plotseling, ik denk oprecht dat dit niet was gebeurd als mijn vader nog geleefd had dus wat dat betreft heeft het er wel ingehakt.



Er zijn veel momenten waarop ik aan mijn moeder denk maar maar heel weinig momenten dat ik aan mijn vader denk, misschien omdat ik aan hem geen herinneringen heb. Heel af en toe verteld een familielid wat over hem en dat vind ik dan wel weer fijn.



Ik hoop dat je wat aan het boek hebt wat je leest en hopelijk lukt het je om dingen over je moeder of gevoelens te bespreken met je vader. Veel sterkte
Alle reacties Link kopieren
Ik verloor mijn moeder toen ik nog een baby was, ze had in haar slaap een hartstilstand. Als kind had ik er heel veel moeite mee dat ik mij helemaal niets van haar kon herinneren en nog meer moeite met het feit dat ik blijkbaar heel anders was van karakter en uiterlijk dan zij.

Ik heb dus ook tot vervelends toe aan mijn vader, stiefmoeder (was beste vriendin van mijn mams), opa, oma, ooms, tantes, etc.over haar gevraagd. Ik wilde haar leren kennen door alles van haar te weten en mijn familie is hier heel geduldig mee omgegaan.



Mijn stiefmoeder is overigens wel echt 'mijn mama' geworden, hoewel er periodes zijn geweest die heel moeilijk zijn geweest in ons gezin. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik en mijn oudere zus minder belangrijk voor haar zijn dan mijn halfboertje en zusje. En daar ben ik wel heel erg dankbaar voor.

Zij heeft overigens ook actief ervoor gezorgd dat zowel zij als mijn echte moeder in ons huis een plaats hadden.

Ik kan mij voorstellen dat het heel moeilijk is als je het gevoel hebt dat je je verdriet over het overlijden van jou moeder in je eigen huis niet kwijt kan.



Ik heb nu wel vrede met haar overlijden, ik heb een foto van haar in mijn kamer staan, maar daar blijft het bij. Ik vind het voornamelijk wel jammer voor haar dat ze mij en mijn zusje niet heeft kunnen zien opgroeien, maar zo is het nou eenmaal gegaan en ik denk dat ze trots mag zijn op hoe haar dochters zijn geworden.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder is overleden toen ik 15 was aan zelfdoding. Het boek; "Zonder moeder" heb ik ook gelezen en veel aan gehad.

Mijn vader heeft nooit meer een nieuwe vriendin gehad, wat ik best jammer vond, ik had het hem heel erg gegund.

En ja, net als jij TO; verlatingsangst, bindingsangst, moeite met intimiteiten....eigenlijk alles wat jij ervaart.

Ik heb er regelmatig hulp voor gehad en zit nu in een fase waarbij ik probeer te accepteren dat dit dus bij me hoort.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb zelf ook geen ouders meer.mijn vader is overleden toen ik 8 was.mijn moeder was toen al met mijn stiefvader en ben dus ook met mijn stiefvader opgegroeid.klinkt misschien raar maar ik heb dus niet echt last gehad van het overlijden van mijn vader.in 2012 overleed mijn moeder onverwachts op 46jarige leeftijd en dat ook nog terwijl ze oma zou worden van haar eerste kleinkind.mijn broer en schoonzus kregen een kleine.ik kon altijd goed met mijn stiefvader maar na het overlijden van mijn moeder zat hij na 3 maanden alweer op een datingsite!en na een jaar had hij een nieuwe vriendin.ik accepteerde dat maar toch is er nu geen contact meer tussen ons.hij is zijn eigen weg gegaan.ik mis mijn moeder heel erg.de ergste pijn is geweest maar soms zit ik weer even in een dip en snap ik niet waarom juist zij moest overlijden zo jong en onverwachts.het is moeilijk haar nu al te moeten missen.was 23 toen ze overleed.
Ben er even stil van hoeveel mensen hun ouder(s) op zo'n jonge leeftijd verliezen
Alle reacties Link kopieren
mijn kinderen waren 3 en bijna 1 toen hun vader overleed.

ze zijn nu 9 en 7 jaar.



ze kunnen er goed mee omgaan, al mist vooral mijn oudste zijn vader erg.

als ik hem vraag hoe hij het vindt om andere kinderen met hun vaders te zien zegt hij;,, Dan ben ik blij voor ze dat ze een vader hebben. Maar ik vind het wel moeilijk dat ik als enige geen vader heb,,.



zijn vriendjes en klasgenootjes hebben allemaal hun vader nog.
wij slapen nooit.
quote:valentinamaria schreef op 21 oktober 2014 @ 19:43:

mijn kinderen waren 3 en bijna 1 toen hun vader overleed.

ze zijn nu 9 en 7 jaar.



ze kunnen er goed mee omgaan, al mist vooral mijn oudste zijn vader erg.

als ik hem vraag hoe hij het vindt om andere kinderen met hun vaders te zien zegt hij;,, Dan ben ik blij voor ze dat ze een vader hebben. Maar ik vind het wel moeilijk dat ik als enige geen vader heb,,.



zijn vriendjes en klasgenootjes hebben allemaal hun vader nog.Wat een lief en wijs zoontje heb jij. Dat heb je goed gedaan.
Alle reacties Link kopieren
quote:ana_isabel schreef op 21 oktober 2014 @ 19:51[/message]:

[...]





Wat een lief en wijs zoontje heb jij. Dat heb je goed gedaan.



ik vind het vooral heel erg knap van mijn kinderen, hoe ze er tot nog toe mee omgaan.

in de pubertijd kan dat veranderen, maar er zijn geen problemen geweest.



mijn oudste is een paar keer naar de orthopedagoog geweest.

hij vond het fijn om ,,over zijn gevoelens te praten,, ( hij was toen 7) maar had geen zin om zo,n rouwtraject te volgen.



ze weten allebei dat ik een afspraak voor hun maak als ze behoefte hebben.

want je wilt je moeder niet met alles opzadelen, en met een buitenstaander praat soms makkelijker.
wij slapen nooit.
Alle reacties Link kopieren
en soms is het ook hilarisch.



ging de bel, en de kinderen deden de deur open, stond een collectant ofzo.

die vroeg;,, Is jullie papa of mama er ook?,,

jongste;,, Mijn papa is overleden en mam is in de keuken,,





dan weet zo iemand echt niet waar hij/zij kijken moet!
wij slapen nooit.
Oh ja, dat soort dingen zeiden wij vroeger ook. Als mensen in de winkel zeiden: "nou, gezellig met mama aan het winkelen en straks komt jullie papa zeker thuis." Dan zeiden we: "Nee hoor, onze papa is dood."



Ik was drie toen mijn vader overleed. Dankzij mijn bad-assmoeder is het allemaal heel goed gegaan. Je weet ook niet zo goed wat je mist.
Alle reacties Link kopieren
ik heb mijn moeder 3 maanden geleden verloren... ondanks dat ze ziek was, was dit toch nog heel onverwachts. uit een film geknipt... 2 gemiste oproepen, deurbel op je werk gaat... en daar staat mijn partner met de woorden we moeten NU weg.. het gaat slecht met je moeder... juist nu in een belangrijke fase in mijn leven. wij hebben gekozen om te stoppen met de pil omdat we een grote kinderwens hebben.. mijn moeder wist dit... helaas 2 maanden nadat zij overleden is kwamen wij in het ziekenhuis terecht.... het lukt niet. god wat zou ik nu graag willen dat ze nog even hier was... raad kon geven of gewoon er voor mij zijn. gelukkig had ik een goede band met mijn moeder en heb ik zoveel mogelijk al gevraagd. alleen jammer dat ik mijn weg nu moet vervolgen zonder haar.. dat is zwaar maar zeker niet onmogelijk. ik weet dat zij op 1 of andere manier bij mij is!
quote:kerol schreef op 21 oktober 2014 @ 16:51:



Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het wantrouw als zoveel issues worden opgehangen aan een enkele gebeurtenis. Het gevaar met zulke boeken lezen is in mijn ogen dat het gemakkelijk is om dingen te herkennen en dat op jezelf te gaan projecteren. Maar wie ik ben geworden en hoe ik in het leven sta is in mijn ogen een heel subtiel proces met duizenden invloeden van alle dag.



Mijn dubbeltje is dus: pas op dat je geen tunnelvisie ontwikkelt. Want het is zo fijn als je naar iets duidelijks kunt wijzen dat de oorzaak van veel problemen is. Maar juist daarom kan het je belemmeren het grote plaatje te blijven zien, en het besef te blijven houden dat ieder mens weer anders kan reageren op dezelfde omstandigheden.



Ik denk dat het nuttiger is om jezelf een actiedoel te stellen (ik wil opener kunnen zijn over mijn gevoel en verdriet), dan het zoeken naar de verklaring als primaire doel te hebben. Een mens is gewoon geen machine waar knopje x is ingedrukt waardoor probleem Y is ontstaan. Je kan jezelf vreselijk voor de gek houden door je persoonlijkheid op te hangen aan een trauma. Het zou zomaar kunnen dat je al je energie steekt in het uitkauwen van een trauma, om dan tot de ontdekking te komen dat je nog steeds bent wie je al was.Eens.
Alle reacties Link kopieren
Hi - hele late reactie. Bijna een jaar verder denk ik. Ik heb inderdaad hulp gezocht. Het ging niet alleen hierom (zoals iemand al zei: wantrouwig als er zo veel wordt opgehangen aan één gebeurtenis).



Ik zat al jaren achter elkaar in relaties met hele onrustige mannen waar vaak zelf (ook) iets mee aan de hand was. Mijn laatste vriend had borderline en dat was wel het toppunt. In die relatie kwam ik er ook achter hoe slecht ik voor mezelf zorgde en hoe afhankelijk ik leek te zijn van de relatie. Het was voor mij in ieder geval duidelijk dat het ongezond was.



Ik ben vanaf vorig jaar juli tot december naar een psycholoog gegaan die me met de eerste acute problemen heeft geholpen. Daarna ben ik in januari bij een psychotherapeute gestart waar we wat meer gingen kijken naar de onderliggende issues. Dat begon met mijn moeder die overleed, maar is enorm versterkt door de afwezigheid van 'normale' volwassenen. Mijn vader is een hele dominante, achterdochtige, controlerende man. Vroeger kon hij erg boos worden om kleine dingen. Mijn stiefmoeder een bijna meningsloze vrouw. Mijn broers hadden voldoende eigen problemen (veel woede-uitbarstingen, het was normaal voor mij dat er weer eens een raam, deur of stuk gereedschap kapot was). Mijn oom met schizofrenie heeft jaren in ons huis gewoond. En door de achterdochtigheid van mijn vader zijn veel familieleden die nog wel 'normaal' waren op afstand gehouden. Hij vertelde ons dat ze niet te vertrouwen waren, wat onze ogenschijnlijke veilige wereld heel klein maakte.



Gelukkig heb ik een goed stel hersens en merkte ik op de middelbare school al dat er iets anders was aan de gezinnen van andere mensen. Ik ben nu bijna door de therapie heen, eind van het jaar ben ik wel klaar. De frequentie was eerst eens per week en nu eens per maand. Ik heb in de tussentijd zelfs het contact weer opgepakt met mijn tante (de zus van mijn moeder, met wie mijn vader het contact had verbroken). So, doing well .
Alle reacties Link kopieren
wat goed van je to!!
wij slapen nooit.
Alle reacties Link kopieren
Heftig dit topic....

Mijn ouders scheide toen ik 10 was,en ze overleed toen ik 13 was.Nu pas ben ik aan het verwerken nadat mijn vader overleed 2 jaar geleden.alles opgekropt en op een gegeven moment knapte er iets in me.Ik heb lieve kinderen en een lieve man maar zei kunnen me niet helpen.Ik loop ook bij een psyg om alles te verwerken,er is nog meer maar dat ga ik hier niet neerzetten(te herkenbaar).Maar wat is dit moeilijk.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven