Psyche
alle pijlers
Traumatische ervaring gehad in ziekenhuis, hoe verwerken?
vrijdag 1 augustus 2014 09:39
Ik weet niet helemaal goed waar ik moet beginnen en ik durf mijn verhaal eigenlijk ook niet goed bloot te geven, maar ik merk dat ik er alleen niet meer uit kom, dus ik hoop dat ik hier wat tips kan vinden.
Het is eigenlijk een lang complex verhaal, maar ik ga proberen het kort te verwoorden.
In het verleden heb ik negatieve seksuele ervaringen gehad. Dat heb ik een plekje gegeven, maar het blijft voor mij nu heel belangrijk om zelf de controle en regie over mijn eigen lichaam te hebben.
Inmiddels had ik een leuk leven, goede baan, huis gekocht, pas getrouwd en we zouden voor een kindje gaan. Ik was zwanger. Iets wat ik al erg moeilijk vond, omdat daar natuurlijk ook het nodige lichamelijke bij komt kijken. Je doet niet even een ritsje open in je buik om de arts te laten voelen/onderzoeken en de baby eruit te krijgen.
Maar het ging niet goed. Ik kreeg verschillende inwendige echo's, iets wat ik héél zwaar vond, maar waar ik me doorheen heb kunnen worstelen, want ik had goede informatie, ze luisterden naar me en ik had het over voor het kindje.
Uiteindelijk bleek het helaas toch gestopt te zijn met groeien. Ik heb eerst afgewacht, maar het kwam er niet zelf uit. Toen gekozen voor curettage, omdat het met pillen nog langer zou duren en er nog best een grote kans was dat niet alles los kwam en ik alsnog de curettage moest ondergaan. Dan wilde ik het liever maar meteen achter de rug hebben. Dat is afgelopen week gebeurd.
Ik had me grondig voorbereid. Ik wilde precies weten wat er met me zou gebeuren. Ik heb de artsen de hemd van het lijf gevraagd, alle informatiefolders gelezen en op internet informatie gezocht, ervaringen van anderen gelezen, zelfs een filmpje bekeken hoe die operatie eraan toe gaat. Ik wilde alles tot in detail weten, zelfs wat voor kleding ik aan kreeg. Ik wilde zelf de regie hebben.
Op de dag zelf was ik doodsbang. Dit heb ik aangegeven. De verpleegster vroeg of ik een kalmeringsmiddel wilde, maar daar zou ik dan suf van worden. Dat wilde ik dus pertinent niet, heb ik heel duidelijk gezegd, want ik wilde volledig bewust zijn wat ze met me zouden doen. Dat was prima.
In de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus kreeg en dergelijke, kon ik alleen nog maar huilen, zo bang was ik. Mijn man mocht er nog bij zijn daar. De anesthesioloog kwam erbij. Ze ging wat uitleggen, maar ik werd alleen maar banger. Ik wilde naar huis. Ik was daar vrijwillig dus ik mocht ook vrijwillig weg. Ik heb wel 5x aangegeven dat ik naar huis wilde. Ik kon niet rustig worden. Ik was té bang. Ze zei dat ze me een kalmeringsmiddel ging geven. Maar dat wilde ik niet! Dat zei ik ook. Ik kreeg het toch. En vanaf dat moment herinner ik me niks meer.
Mijn man vertelde dat ik er apathisch van werd. Dat ik amper nog reageerde. Dat ze me toen meegenomen hebben en de behandeling gedaan hebben.
Toen ik wakker werd was ik in complete paniek. Ik wist niet waar ik was, ik dacht dat ze nog niks gedaan hadden, ik wist helemaal niet dat ik naar de OK gebracht ben, ik heb de behandelende gynaecoloog niet gezien (ja ze zeggen van wel maar ik weet dat dus niet), ik weet niet dat ze me de narcose gegeven hebben, niks. Ze hebben me tegen mijn wil in medicatie gegeven en ze hebben me tegen mijn wil in behandeld terwijl ik naar huis wilde.
Ze hebben daar gewoon tussen mijn benen zitten wroeten en ik weet niet wie en ik weet niet wie er nog meer bij waren en ik wilde het helemaal niet!
En nu krijg ik het gevoel niet meer uit mijn lijf. Ik voel me vies, misbruikt en geschonden. Ik krijg het niet meer weg. Ik kan niet meer slapen, ik schrik elk kwartier wakker dat ik weer weggezakt ben en niet weet waar ik ben en dat ik me weer dingen niet kan herinneren. Ik heb de hele dag en nacht door paniekaanvallen, moet huilen en hyperventileren. De dag dat het gebeurd was, was het zo heftig. Ik kreeg het gevoel niet van me af. De enige manier die ik zag was er zelf een einde aan maken. Dat heb ik toen meerdere malen geprobeerd. Mijn man heeft me tegen gehouden. Hij heeft het zó zwaar gehad die dag. Hij moest zo huilen. Daar ben ik zo van geschrokken dat ik dat nu niet meer durf. Maar ondertussen blijf ik mezelf wel kwellen met dat gevoel.
Ik ben al bij de huisarts geweest. Ik heb medicijnen gekregen, maar die durf ik niet te nemen. Daarin staat namelijk dat ze ook weer voor geheugenverlies kunnen zorgen, dat je er suf van wordt en als je ermee stopt, dat het dan nog heviger terug kan komen. Dat is dus net waar het allemaal om begonnen was. Dan ben ik weer de controle kwijt, en die wil ik behouden, dus ik durf niks te nemen. Ik heb ook een verwijzing voor een psycholoog, maar daar kan ik volgende week pas terecht.
En ondertussen zit ik hier dus met mijn paniek en gevoel dat ze aan me gezeten hebben en niet weet wat ze met me gedaan hebben tegen mijn zin in.
Die arts zal er niet om malen, gaat lekker verder met haar eigen leventje en heeft geen idee wat ze veroorzaakt heeft. En ik ben mijn leven kwijt, ik kan niet meer werken, niet meer slapen, niet meer genieten van het leuke leven dat ik had, ik durf niet meer aan een kindje te beginnen en dat wilden we zo graag en ik wil het mijn man niet ontnemen, en mijn man leeft nu ook in angst dat ik mezelf wat aandoe. Dat doe ik niet, maar dat weet hij natuurlijk nooit zeker. Alles is kapot. Het speelt zich iedere minuut van de dag opnieuw af in mijn hoofd. Hoe kom ik hier ooit nog overheen?
Heeft er iemand hier misschien ook een traumatische ervaring meegemaakt en hoe heb je daar mee om leren gaan?
Sorry dat het toch nog een lang verhaal is geworden.
Het is eigenlijk een lang complex verhaal, maar ik ga proberen het kort te verwoorden.
In het verleden heb ik negatieve seksuele ervaringen gehad. Dat heb ik een plekje gegeven, maar het blijft voor mij nu heel belangrijk om zelf de controle en regie over mijn eigen lichaam te hebben.
Inmiddels had ik een leuk leven, goede baan, huis gekocht, pas getrouwd en we zouden voor een kindje gaan. Ik was zwanger. Iets wat ik al erg moeilijk vond, omdat daar natuurlijk ook het nodige lichamelijke bij komt kijken. Je doet niet even een ritsje open in je buik om de arts te laten voelen/onderzoeken en de baby eruit te krijgen.
Maar het ging niet goed. Ik kreeg verschillende inwendige echo's, iets wat ik héél zwaar vond, maar waar ik me doorheen heb kunnen worstelen, want ik had goede informatie, ze luisterden naar me en ik had het over voor het kindje.
Uiteindelijk bleek het helaas toch gestopt te zijn met groeien. Ik heb eerst afgewacht, maar het kwam er niet zelf uit. Toen gekozen voor curettage, omdat het met pillen nog langer zou duren en er nog best een grote kans was dat niet alles los kwam en ik alsnog de curettage moest ondergaan. Dan wilde ik het liever maar meteen achter de rug hebben. Dat is afgelopen week gebeurd.
Ik had me grondig voorbereid. Ik wilde precies weten wat er met me zou gebeuren. Ik heb de artsen de hemd van het lijf gevraagd, alle informatiefolders gelezen en op internet informatie gezocht, ervaringen van anderen gelezen, zelfs een filmpje bekeken hoe die operatie eraan toe gaat. Ik wilde alles tot in detail weten, zelfs wat voor kleding ik aan kreeg. Ik wilde zelf de regie hebben.
Op de dag zelf was ik doodsbang. Dit heb ik aangegeven. De verpleegster vroeg of ik een kalmeringsmiddel wilde, maar daar zou ik dan suf van worden. Dat wilde ik dus pertinent niet, heb ik heel duidelijk gezegd, want ik wilde volledig bewust zijn wat ze met me zouden doen. Dat was prima.
In de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus kreeg en dergelijke, kon ik alleen nog maar huilen, zo bang was ik. Mijn man mocht er nog bij zijn daar. De anesthesioloog kwam erbij. Ze ging wat uitleggen, maar ik werd alleen maar banger. Ik wilde naar huis. Ik was daar vrijwillig dus ik mocht ook vrijwillig weg. Ik heb wel 5x aangegeven dat ik naar huis wilde. Ik kon niet rustig worden. Ik was té bang. Ze zei dat ze me een kalmeringsmiddel ging geven. Maar dat wilde ik niet! Dat zei ik ook. Ik kreeg het toch. En vanaf dat moment herinner ik me niks meer.
Mijn man vertelde dat ik er apathisch van werd. Dat ik amper nog reageerde. Dat ze me toen meegenomen hebben en de behandeling gedaan hebben.
Toen ik wakker werd was ik in complete paniek. Ik wist niet waar ik was, ik dacht dat ze nog niks gedaan hadden, ik wist helemaal niet dat ik naar de OK gebracht ben, ik heb de behandelende gynaecoloog niet gezien (ja ze zeggen van wel maar ik weet dat dus niet), ik weet niet dat ze me de narcose gegeven hebben, niks. Ze hebben me tegen mijn wil in medicatie gegeven en ze hebben me tegen mijn wil in behandeld terwijl ik naar huis wilde.
Ze hebben daar gewoon tussen mijn benen zitten wroeten en ik weet niet wie en ik weet niet wie er nog meer bij waren en ik wilde het helemaal niet!
En nu krijg ik het gevoel niet meer uit mijn lijf. Ik voel me vies, misbruikt en geschonden. Ik krijg het niet meer weg. Ik kan niet meer slapen, ik schrik elk kwartier wakker dat ik weer weggezakt ben en niet weet waar ik ben en dat ik me weer dingen niet kan herinneren. Ik heb de hele dag en nacht door paniekaanvallen, moet huilen en hyperventileren. De dag dat het gebeurd was, was het zo heftig. Ik kreeg het gevoel niet van me af. De enige manier die ik zag was er zelf een einde aan maken. Dat heb ik toen meerdere malen geprobeerd. Mijn man heeft me tegen gehouden. Hij heeft het zó zwaar gehad die dag. Hij moest zo huilen. Daar ben ik zo van geschrokken dat ik dat nu niet meer durf. Maar ondertussen blijf ik mezelf wel kwellen met dat gevoel.
Ik ben al bij de huisarts geweest. Ik heb medicijnen gekregen, maar die durf ik niet te nemen. Daarin staat namelijk dat ze ook weer voor geheugenverlies kunnen zorgen, dat je er suf van wordt en als je ermee stopt, dat het dan nog heviger terug kan komen. Dat is dus net waar het allemaal om begonnen was. Dan ben ik weer de controle kwijt, en die wil ik behouden, dus ik durf niks te nemen. Ik heb ook een verwijzing voor een psycholoog, maar daar kan ik volgende week pas terecht.
En ondertussen zit ik hier dus met mijn paniek en gevoel dat ze aan me gezeten hebben en niet weet wat ze met me gedaan hebben tegen mijn zin in.
Die arts zal er niet om malen, gaat lekker verder met haar eigen leventje en heeft geen idee wat ze veroorzaakt heeft. En ik ben mijn leven kwijt, ik kan niet meer werken, niet meer slapen, niet meer genieten van het leuke leven dat ik had, ik durf niet meer aan een kindje te beginnen en dat wilden we zo graag en ik wil het mijn man niet ontnemen, en mijn man leeft nu ook in angst dat ik mezelf wat aandoe. Dat doe ik niet, maar dat weet hij natuurlijk nooit zeker. Alles is kapot. Het speelt zich iedere minuut van de dag opnieuw af in mijn hoofd. Hoe kom ik hier ooit nog overheen?
Heeft er iemand hier misschien ook een traumatische ervaring meegemaakt en hoe heb je daar mee om leren gaan?
Sorry dat het toch nog een lang verhaal is geworden.
vrijdag 1 augustus 2014 09:46
Om te beginnen een dikke
Goed dat je er over praat, dat is het begin van de verwerking.
Ik denk dat het verstandig is, om je verhaal toch te bespreken met het ziekenhuis. Dien desnoods een klacht in tegen de handelswijze.
Ik hoop dat je deze nare ervaring een plaats kan geven en uit eindelijk toch weer voor een kindje durft te gaan.
Goed dat je er over praat, dat is het begin van de verwerking.
Ik denk dat het verstandig is, om je verhaal toch te bespreken met het ziekenhuis. Dien desnoods een klacht in tegen de handelswijze.
Ik hoop dat je deze nare ervaring een plaats kan geven en uit eindelijk toch weer voor een kindje durft te gaan.
vrijdag 1 augustus 2014 09:50
Als ik jou was zou ik direct terug naar de huisarts gaan, misschien kan hij je (met spoed!) doorverwijzen naar een psycholoog, want hier kom je alleen niet uit. Je geeft aan dat je zelfmoordneigingen hebt (gehad).
Waarom heeft je man er niet voor gezorgd dat je geen kalmeringsmiddel kreeg? En zijn jullie niet samen het ziekenhuis uitgelopen? (Dit is achteraf, dus heb je niets meer aan, maar ik vroeg het me toch af.)
Neem rustig je tijd om je miskraam te verwerken, en ook om deze traumatische ervaring in het ziekenhuis te verwerken. Misschien helpt het om een klachtenbrief naar het ziekenhuis te sturen (of om langs te gaan). Niet zozeer om je gelijk te halen o.i.d., maar om in ieder geval te laten weten hoe jij hun behandeling ervaren hebt. Dit zal echt hun bedoeling niet zijn geweest!
Heel veel succes!
Waarom heeft je man er niet voor gezorgd dat je geen kalmeringsmiddel kreeg? En zijn jullie niet samen het ziekenhuis uitgelopen? (Dit is achteraf, dus heb je niets meer aan, maar ik vroeg het me toch af.)
Neem rustig je tijd om je miskraam te verwerken, en ook om deze traumatische ervaring in het ziekenhuis te verwerken. Misschien helpt het om een klachtenbrief naar het ziekenhuis te sturen (of om langs te gaan). Niet zozeer om je gelijk te halen o.i.d., maar om in ieder geval te laten weten hoe jij hun behandeling ervaren hebt. Dit zal echt hun bedoeling niet zijn geweest!
Heel veel succes!
Count your blessings...
vrijdag 1 augustus 2014 09:54
Zoek als de wiedeweerga professionele begeleiding want dit klinkt echt ernstig. Je voelt je voortdurend in paniek, bang en wilt de controle niet meer verliezen. Dit is echt niet goed voor jou en voor je omgeving. Maak voor vanmorgen nog een afspraak met de HA en geef aan dat je echt zsm begeleiding nodig hebt. Geen pillen maar begeleiding.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 1 augustus 2014 09:55
Mijn ervaring staat niet in verhouding tot de jouwe hoor. Ik kreeg 3 jaar geleden een keizersnede terwijl ik dat niet wilde, nou ja, wie wel?Er was helemaal geen andere optie meer hoor, ik was al 20 uur uitzichtsloos aan het bevallen met de bijbehorende mentale toestand zeg maar. Ik voelde me heel irrationeel vreselijk over de ks zelf maar eea was op zich prima verlopen.
Het hielp om mijn vervelende ervaring te verwerken toen mijn man uiteindelijk zeer gedetaileerd heeft beschreven wat er precies was gebeurd, waar ik was, wie er bij was, etc. Later heeft de gyn dat ook nog gedaan. 9 Weken geleden heeft zij weer een ks gedaan, niks aan het handje deze keer. Integendeel, er was iets mis met de baby en ik ben haar ongelooflijk dankbaar dat ze kordaat en kundig ingegrepen heeft.
Ik zou als ik jou was zeker met een psych gaan praten maar ook met de gyn zelf. Er zijn vast mogelijkheden om daar een psych of iemand van maatschappelijk werk bij te betrekken.
En deze
Het hielp om mijn vervelende ervaring te verwerken toen mijn man uiteindelijk zeer gedetaileerd heeft beschreven wat er precies was gebeurd, waar ik was, wie er bij was, etc. Later heeft de gyn dat ook nog gedaan. 9 Weken geleden heeft zij weer een ks gedaan, niks aan het handje deze keer. Integendeel, er was iets mis met de baby en ik ben haar ongelooflijk dankbaar dat ze kordaat en kundig ingegrepen heeft.
Ik zou als ik jou was zeker met een psych gaan praten maar ook met de gyn zelf. Er zijn vast mogelijkheden om daar een psych of iemand van maatschappelijk werk bij te betrekken.
En deze
vrijdag 1 augustus 2014 09:58
vrijdag 1 augustus 2014 09:59
Dankjewel allemaal.
Ik heb het mijn man in het begin ook heel erg verweten dat hij niks gedaan heeft. Maar achteraf was het zijn schuld niet. Er was ook een man bij van de anesthesie en ik wilde geen mannen. Mijn eigen man was meer bezig hem weg te krijgen (dat is geloof ik wel gelukt, maar dat weet ik dus niet zeker want ik ben een stuk geheugen kwijt). En toen ik riep dat ik naar huis wilde dacht mijn man dat ik dat gewoon uit paniek riep. Maar het ging zo snel dat ik het kalmeringsmiddel kreeg, dat had hij ook niet door en daarna was ik dus schijnbaar rustig/apathisch, maar mijn man wist op dat moment niet dat ik dat zelf niet wist. Hij dacht dat ik het toen accepteerde en goed vond.
En ik kan me niet eens herinneren dat ik hem een kus gedag gegeven heb! Toen ik wakker werd was hij opeens weg. Ik was zo bang!
En hij voelt zich nu ook zo schuldig dat hij niks gedaan heeft. Maar hij wist het ook gewoon echt niet.
We hebben al teruggebeld naar de huisarts en psycholoog maar het kan echt niet eerder. Ze vinden dat ik maar gewoon de medicijnen moet pakken en het tijd moet geven.
Ik heb het mijn man in het begin ook heel erg verweten dat hij niks gedaan heeft. Maar achteraf was het zijn schuld niet. Er was ook een man bij van de anesthesie en ik wilde geen mannen. Mijn eigen man was meer bezig hem weg te krijgen (dat is geloof ik wel gelukt, maar dat weet ik dus niet zeker want ik ben een stuk geheugen kwijt). En toen ik riep dat ik naar huis wilde dacht mijn man dat ik dat gewoon uit paniek riep. Maar het ging zo snel dat ik het kalmeringsmiddel kreeg, dat had hij ook niet door en daarna was ik dus schijnbaar rustig/apathisch, maar mijn man wist op dat moment niet dat ik dat zelf niet wist. Hij dacht dat ik het toen accepteerde en goed vond.
En ik kan me niet eens herinneren dat ik hem een kus gedag gegeven heb! Toen ik wakker werd was hij opeens weg. Ik was zo bang!
En hij voelt zich nu ook zo schuldig dat hij niks gedaan heeft. Maar hij wist het ook gewoon echt niet.
We hebben al teruggebeld naar de huisarts en psycholoog maar het kan echt niet eerder. Ze vinden dat ik maar gewoon de medicijnen moet pakken en het tijd moet geven.
vrijdag 1 augustus 2014 10:02
Wat een naar verhaal )-'! Maar zeker is hier wat aan te doen en kan jij je weer beter gaan voelen! Lees je eens in op EMDR, een van de meest gebruikte en meest effectieve traumabehandelingen die wordt gegeven. Met een behandelaar zul je dan je negatieve ervaringen door moeten (waarschijnlijk eerst die uit het verleden en later die van nu in het ziekenhuis). Een gesprek met de gyn kan onderdeel zijn van je verwerking, maar dat zou ik voorbespreken met je psycholoog.
Kan de huisarts, of misschien je zorgverzekeraar nagaan of je eerder terecht kunt bij een psycholoog?
En als je dan niet aan de medicatie wil; hebben jij en je man (met huisarts) afspraken/een plan over hoe je deze week overbrugt?
Kan de huisarts, of misschien je zorgverzekeraar nagaan of je eerder terecht kunt bij een psycholoog?
En als je dan niet aan de medicatie wil; hebben jij en je man (met huisarts) afspraken/een plan over hoe je deze week overbrugt?
vrijdag 1 augustus 2014 10:04
Vlinder, ja ze hebben het me in detail beschreven, maar het helpt me niet, want ik herinner het me gewoon echt niet. Ze kunnen alles wel zeggen. Als ze hadden gezegd dat ik daar iedereen verrot gescholden had of rondedansjes had gedaan had ik het ook geloofd, ik weet het gewoon echt niet. Het voelt alsof ze me vanalles wel aan kunnen praten.
Waar ik gewoon heel veel last van heb is het gevoel dat ze iets met me gedaan hebben, iets met mijn lijf, terwijl ik het niet wilde en ik me er niet bewust van was. En dat kan ik niet meer ongedaan maken en mijn geheugen krijg ik ook niet terug.
Waar ik gewoon heel veel last van heb is het gevoel dat ze iets met me gedaan hebben, iets met mijn lijf, terwijl ik het niet wilde en ik me er niet bewust van was. En dat kan ik niet meer ongedaan maken en mijn geheugen krijg ik ook niet terug.
vrijdag 1 augustus 2014 10:08
Ik vind het heel naar voor je en denk dat het heel belangrijk is dat je in therapie gaat maar wat had je anders gewild van de artsen? Ze zijn er in de eerste plaats voor jouw gezondheid. En doorlopen met een dood kind in je lijf is vragen om moeilijkheden. Sorry dat ik het zo hard zeg maar had jij dan liever met een paar dagen of weken met spoed opgenomen geweest om misschien wel ook je baarmoeder en eierstokken beschadigd te zien en je kans op een nieuwe zwangerschap willen verspelen? Of had je dan geklaagd dat het zo jammer is dat de artsen toen niet je gezondheid voorop gesteld hebben. Ik zie echt niet in wat de artsen hier anders hadden kunnen doen zonder jouw gezondheid en je lijf te schaden.
Nog steeds hopend op een beter leesbare vormgeving 
vrijdag 1 augustus 2014 10:10
Ik zou wel de medicijnen nemen. Je neemt ze in een veilige omgeving, thuis, met je man erbij. Dat betekent dus dat als je er rustiger van wordt, dat dat fijn is. Er gaat niets naars gebeuren, want je bent thuis, het is veilig. En het is echt wel fijn als de paniek en angst zakken. Wat heb je gekregen? Oxazepam? Dat helpt echt goed tegen angst en paniek. Ik werd er niet suf van, maar het hielp heel erg tegen de angst en paniekgevoelens en dat was heel fijn.
Verder had je je heel goed voorbereid en weet je dus wel wat er gebeurd is, de procedure die je voorbereid had. Of had je helemaal niet onder narcose gewild?
Verder had je je heel goed voorbereid en weet je dus wel wat er gebeurd is, de procedure die je voorbereid had. Of had je helemaal niet onder narcose gewild?
vrijdag 1 augustus 2014 10:13
Ik denk hetzelfde als teedeka.
Met jou trauma heb ik gelukkig geen ervaring en daar wil ik me ook helemaal niet over uitlaten.
Ik snap dat het vreselijk is, en het lijkt alsof je het vroegere misbruik totaal niet verwerkt hebt. Misschien zou je hiermee aan de slag kunnen?
Maar wat hadden de artsen anders moeten doen? Je naar huis laten gaan? Waarbij de kans reëel was dat je helemaal niet meer terug durfde te komen en het misschien inderdaad was gaan ontsteken.
Je hebt nu geen controle over je lijf gehad en dat lijkt me vreselijk met jou verleden. Maar denk toch dat je de oorzaak hiervan moet gaan aanpakken.
Ik wens je erg veel sterkte, zowel
Met dit als je afgebroken zwangerschap
Met jou trauma heb ik gelukkig geen ervaring en daar wil ik me ook helemaal niet over uitlaten.
Ik snap dat het vreselijk is, en het lijkt alsof je het vroegere misbruik totaal niet verwerkt hebt. Misschien zou je hiermee aan de slag kunnen?
Maar wat hadden de artsen anders moeten doen? Je naar huis laten gaan? Waarbij de kans reëel was dat je helemaal niet meer terug durfde te komen en het misschien inderdaad was gaan ontsteken.
Je hebt nu geen controle over je lijf gehad en dat lijkt me vreselijk met jou verleden. Maar denk toch dat je de oorzaak hiervan moet gaan aanpakken.
Ik wens je erg veel sterkte, zowel
Met dit als je afgebroken zwangerschap
vrijdag 1 augustus 2014 10:15
Toen mijn man leukemie had kreeg hij speciale chemo voor zijn hersenvocht want helaas zat de leukemie ook in zijn hersenvocht en niet alleen in zijn bloed.
Hij kreeg hiervoor veel chemo en uiteindelijk is zijn hersenvocht tussen zijn hersenen en hersenvlies gekomen en raakte hij in een soort van coma.
Na ja uiteraard direct een hersenoperatie en de dagen erna waren heel heel zwaar. Pas na een week ofzo begon mijn man te beseffen dat hij een operatie gehad heeft en later kwam hij tot de ontdekking dat er gewoon dagen uit zijn geheugen gewist zijn. Tot enkele dagen voor zijn operatie aan toe dus zeker een week. En bij hem kwam ook veel paniek naar voren en hij bleef maar vragen wat er precies gebeurd was. hoe hij zich gedragen had enz enz. Dit duurde denk ik een week of 2 en toen kreeg hij er vrede mee.
Ik snap dat dit heel anders is dan wat jou is overkomen TO. Bij jou is dit trauma op trauma en er is iets tegen jouw zin in gebeurd. Wel geeft het aan dat jouw reactie niet zo heel gek is in de basis maar dat het bij jou een stuk verder gaat.
Wat betreft het gevoel alles te willen weten vermoed ik dat dat zelf wel weer weg trekt maar bij de rest zou ik idd. echt hulp inschakelen. Wat vervelend dat de HA het niet zo serieus lijkt te nemen. Zoals eerder genoemd is EMDR heel goed voor traumaverwerking maar bij mij was wel de eis dat ik al een tijdje stabiel was dus ik denk dat daar de eerste zorg uit naar zou kunnen gaan. Heel veel sterkte.
Hij kreeg hiervoor veel chemo en uiteindelijk is zijn hersenvocht tussen zijn hersenen en hersenvlies gekomen en raakte hij in een soort van coma.
Na ja uiteraard direct een hersenoperatie en de dagen erna waren heel heel zwaar. Pas na een week ofzo begon mijn man te beseffen dat hij een operatie gehad heeft en later kwam hij tot de ontdekking dat er gewoon dagen uit zijn geheugen gewist zijn. Tot enkele dagen voor zijn operatie aan toe dus zeker een week. En bij hem kwam ook veel paniek naar voren en hij bleef maar vragen wat er precies gebeurd was. hoe hij zich gedragen had enz enz. Dit duurde denk ik een week of 2 en toen kreeg hij er vrede mee.
Ik snap dat dit heel anders is dan wat jou is overkomen TO. Bij jou is dit trauma op trauma en er is iets tegen jouw zin in gebeurd. Wel geeft het aan dat jouw reactie niet zo heel gek is in de basis maar dat het bij jou een stuk verder gaat.
Wat betreft het gevoel alles te willen weten vermoed ik dat dat zelf wel weer weg trekt maar bij de rest zou ik idd. echt hulp inschakelen. Wat vervelend dat de HA het niet zo serieus lijkt te nemen. Zoals eerder genoemd is EMDR heel goed voor traumaverwerking maar bij mij was wel de eis dat ik al een tijdje stabiel was dus ik denk dat daar de eerste zorg uit naar zou kunnen gaan. Heel veel sterkte.
vrijdag 1 augustus 2014 10:18
vrijdag 1 augustus 2014 10:20
Poezelewoepsie, wat naar allemaal
Twee dingen zijn volgens mij heel belangrijk, maar de volgorde ook:
(1) blijven bellen naar je huisarts, desnoods de crisidienst. Als je je suïcidaal voelt, heb je nu hulp nodig (zoals iemand goed zei: begeleiding, niet alleen pillen). Dit gaat jouw eigen 'coping' en die van he man te boven. (volgens mij zijn jullie heel sterk, maar dit is zo extreem heftig dat jullie NU hulp nodig hebben.
(2) je moet dit zeker, echt zeker, bespreken met het ziekenhuis, voor jouw verwerking en voor hen als leercasus. (ik heb daar zelf bij iets minder dramatisch ook veel aan gehad, en de artsen ook hoorde ik later) . Maar hoe en wanneer je dat gaat doen, kan je het beste met je psychiater bespreken straks. Eerst NU hulp regelen. Hebben jullie ook mensen om jullie heen (vrienden of familie die begripvol zijn?) om jullie nu te steunen?
Ik wens je heel veel sterkte! Ik denk dat je je probleem erg goed hebt verwoord on je post, je kan dat ook aan je huisarts of anderen laten lezen.
Het komt goed, niet opgeven
Twee dingen zijn volgens mij heel belangrijk, maar de volgorde ook:
(1) blijven bellen naar je huisarts, desnoods de crisidienst. Als je je suïcidaal voelt, heb je nu hulp nodig (zoals iemand goed zei: begeleiding, niet alleen pillen). Dit gaat jouw eigen 'coping' en die van he man te boven. (volgens mij zijn jullie heel sterk, maar dit is zo extreem heftig dat jullie NU hulp nodig hebben.
(2) je moet dit zeker, echt zeker, bespreken met het ziekenhuis, voor jouw verwerking en voor hen als leercasus. (ik heb daar zelf bij iets minder dramatisch ook veel aan gehad, en de artsen ook hoorde ik later) . Maar hoe en wanneer je dat gaat doen, kan je het beste met je psychiater bespreken straks. Eerst NU hulp regelen. Hebben jullie ook mensen om jullie heen (vrienden of familie die begripvol zijn?) om jullie nu te steunen?
Ik wens je heel veel sterkte! Ik denk dat je je probleem erg goed hebt verwoord on je post, je kan dat ook aan je huisarts of anderen laten lezen.
Het komt goed, niet opgeven
vrijdag 1 augustus 2014 10:24
quote:teedeekaa schreef op 01 augustus 2014 @ 10:08:
Ik vind het heel naar voor je en denk dat het heel belangrijk is dat je in therapie gaat maar wat had je anders gewild van de artsen? Ze zijn er in de eerste plaats voor jouw gezondheid. En doorlopen met een dood kind in je lijf is vragen om moeilijkheden. Sorry dat ik het zo hard zeg maar had jij dan liever met een paar dagen of weken met spoed opgenomen geweest om misschien wel ook je baarmoeder en eierstokken beschadigd te zien en je kans op een nieuwe zwangerschap willen verspelen? Of had je dan geklaagd dat het zo jammer is dat de artsen toen niet je gezondheid voorop gesteld hebben. Ik zie echt niet in wat de artsen hier anders hadden kunnen doen zonder jouw gezondheid en je lijf te schaden.Ik had van de gynaecoloog gewoon nog een paar weken mogen afwachten of het er vanzelf uit kwam. Dat kon geen kwaad had ze gezegd. Ik had zelf gekozen voor de curettage. Ik dacht dat ik dat aankon. Niet dus en dus wilde ik weer weg. Dat hebben ze niet toegestaan. En dat mag niet als ik daar vrijwillig ben.
Ik vind het heel naar voor je en denk dat het heel belangrijk is dat je in therapie gaat maar wat had je anders gewild van de artsen? Ze zijn er in de eerste plaats voor jouw gezondheid. En doorlopen met een dood kind in je lijf is vragen om moeilijkheden. Sorry dat ik het zo hard zeg maar had jij dan liever met een paar dagen of weken met spoed opgenomen geweest om misschien wel ook je baarmoeder en eierstokken beschadigd te zien en je kans op een nieuwe zwangerschap willen verspelen? Of had je dan geklaagd dat het zo jammer is dat de artsen toen niet je gezondheid voorop gesteld hebben. Ik zie echt niet in wat de artsen hier anders hadden kunnen doen zonder jouw gezondheid en je lijf te schaden.Ik had van de gynaecoloog gewoon nog een paar weken mogen afwachten of het er vanzelf uit kwam. Dat kon geen kwaad had ze gezegd. Ik had zelf gekozen voor de curettage. Ik dacht dat ik dat aankon. Niet dus en dus wilde ik weer weg. Dat hebben ze niet toegestaan. En dat mag niet als ik daar vrijwillig ben.
vrijdag 1 augustus 2014 10:33
Volgens mij schreef je in je openingspost dat de kans aanwezig was dat er dan toch wat bleef zitten en je alsnog gecurreteerd zou moeten worden. Ik kan mij ook niet voorstellen dat een arts zegt dat het geen kwaad kan een dode vrucht te laten zitten. Hou je nu jezelf niet voor de gek uit ontkenning? Ga alsjeblieft zo snel mogelijk naar een goede hulp want hier kom je alleen niet uit.quote:poezelewoepsie schreef op 01 augustus 2014 @ 10:24:
[...]
Ik had van de gynaecoloog gewoon nog een paar weken mogen afwachten of het er vanzelf uit kwam. Dat kon geen kwaad had ze gezegd. Ik had zelf gekozen voor de curettage. Ik dacht dat ik dat aankon. Niet dus en dus wilde ik weer weg. Dat hebben ze niet toegestaan. En dat mag niet als ik daar vrijwillig ben.
[...]
Ik had van de gynaecoloog gewoon nog een paar weken mogen afwachten of het er vanzelf uit kwam. Dat kon geen kwaad had ze gezegd. Ik had zelf gekozen voor de curettage. Ik dacht dat ik dat aankon. Niet dus en dus wilde ik weer weg. Dat hebben ze niet toegestaan. En dat mag niet als ik daar vrijwillig ben.
Nog steeds hopend op een beter leesbare vormgeving
vrijdag 1 augustus 2014 10:36
Nee dat is als je pillen zou gaan gebruiken. Maar met gewoon afwachten kon het geen kwaad. Ik had al 6 echo's gehad, dus ze hielden het echt wel in de gaten, dus ik mag aannemen dat zij dat dan niet voor niets zegt.
Tof, nee dat weet alleen mijn man. En daar wil ik ook nooit meer over praten. En dan kan iedereen hier leuk gaan zeggen dat het tóch moet, maar dát doe ik dus niet. Ik heb geleerd om niets meer tegen mijn zin in te doen. Daarom is het nu ook zo moeilijk dat ze toch iets bij me gedaan hebben terwijl ik nog zo geroepen heb dat ik het niet wilde, op een plek waar ze je juist vertrouwen hadden moeten geven.
Tof, nee dat weet alleen mijn man. En daar wil ik ook nooit meer over praten. En dan kan iedereen hier leuk gaan zeggen dat het tóch moet, maar dát doe ik dus niet. Ik heb geleerd om niets meer tegen mijn zin in te doen. Daarom is het nu ook zo moeilijk dat ze toch iets bij me gedaan hebben terwijl ik nog zo geroepen heb dat ik het niet wilde, op een plek waar ze je juist vertrouwen hadden moeten geven.
vrijdag 1 augustus 2014 10:40
In de voorbereidingsruimte, waar ik een infuus kreeg en dergelijke, kon ik alleen nog maar huilen, zo bang was ik. Mijn man mocht er nog bij zijn daar. De anesthesioloog kwam erbij. Ze ging wat uitleggen, maar ik werd alleen maar banger. Ik wilde naar huis. Ik was daar vrijwillig dus ik mocht ook vrijwillig weg. Ik heb wel 5x aangegeven dat ik naar huis wilde. Ik kon niet rustig worden. Ik was té bang. Ze zei dat ze me een kalmeringsmiddel ging geven. Maar dat wilde ik niet! Dat zei ik ook. Ik kreeg het toch. En vanaf dat moment herinner ik me niks meer.
Ik ben benieuwd hoe het ziekenhuis hier naar kijkt. Als een patiënt aan geeft niet te willen, waarom zetten ze dan toch door? Was er niemand die reageerde op je wens om weer weg te gaan, om de operatie tegen te houden? Je man was er bij, hoe reageerde hij dan? Ben je ook van het bed afgestapt? Hoe hebben ze je dat kalmeringsmiddel toegediend, via het infuus?
Hoe dan ook, ik zou dit wel aangeven bij het ziekenhuis! Vraag om een gesprek, probeer te achterhalen waarom er wel is doorgezet en als je het er niet mee eens bent, dien een officiële klacht in!
Ik ben benieuwd hoe het ziekenhuis hier naar kijkt. Als een patiënt aan geeft niet te willen, waarom zetten ze dan toch door? Was er niemand die reageerde op je wens om weer weg te gaan, om de operatie tegen te houden? Je man was er bij, hoe reageerde hij dan? Ben je ook van het bed afgestapt? Hoe hebben ze je dat kalmeringsmiddel toegediend, via het infuus?
Hoe dan ook, ik zou dit wel aangeven bij het ziekenhuis! Vraag om een gesprek, probeer te achterhalen waarom er wel is doorgezet en als je het er niet mee eens bent, dien een officiële klacht in!
vrijdag 1 augustus 2014 10:42
Poezelewoepsie, wat naar dat dit zo is gelopen. Het is wel duidelijk dat je de traumatische ervaringen uit het verleden niet hebt verwerkt. Trauma op trauma kan er voor zorgen dat je helemaal in paniek raakt. Ik heb zelf een soortgelijke ervaring. Na een auto ongeluk waarbij ook de controle helemaal kwijt was kwamen andere nare herinneringen weer helemaal terug. Met als gevolg angstaanvallen en paniek. Ik heb in overleg met de huisarts oxazepam genomen. Dat heb jij misschien ook gekregen? Mij hielp dat erg om de ergste paniek te doen verminderen. Dat gaf me rust. Daarna ben ik EMDR gaan doen. Ik heb daar zoveel aan gehad. Het is echt gericht op trauma verwerking. Je zult iets moeten doen met de nare ervaringen uit het verleden. Als je dit wat meer verwerkt hebt kun je de dingen die nu gebeuren beter aan. De harde werkelijkheid van het leven is dat er dingen kunnen gebeuren waardoor je de controle niet helemaal meer hebt. Sterkte.
vrijdag 1 augustus 2014 10:51
quote:zappie schreef op 01 augustus 2014 @ 10:20:
Poezelewoepsie, wat naar allemaal
Twee dingen zijn volgens mij heel belangrijk, maar de volgorde ook:
(1) blijven bellen naar je huisarts, desnoods de crisidienst. Als je je suïcidaal voelt, heb je nu hulp nodig (zoals iemand goed zei: begeleiding, niet alleen pillen). Dit gaat jouw eigen 'coping' en die van he man te boven. (volgens mij zijn jullie heel sterk, maar dit is zo extreem heftig dat jullie NU hulp nodig hebben.
(2) je moet dit zeker, echt zeker, bespreken met het ziekenhuis, voor jouw verwerking en voor hen als leercasus. (ik heb daar zelf bij iets minder dramatisch ook veel aan gehad, en de artsen ook hoorde ik later) . Maar hoe en wanneer je dat gaat doen, kan je het beste met je psychiater bespreken straks. Eerst NU hulp regelen. Hebben jullie ook mensen om jullie heen (vrienden of familie die begripvol zijn?) om jullie nu te steunen?
Ik wens je heel veel sterkte! Ik denk dat je je probleem erg goed hebt verwoord on je post, je kan dat ook aan je huisarts of anderen laten lezen.
Het komt goed, niet opgeven
Waar staat dat TO suïcidaal is?
TO heeft NU hulp gekregen, ze krijgt eerst rustgevende medicatie
Ook een consult NU bij de crisisdienst of psycholoog zal ter plekke niets anders opleveren.
Hoe pijnlijk en verschrikkelijk ook, dit zal in tijd en heftigheid niet vandaag weggenomen worden. Wel wat verzacht en dat kan met de medicatie. De hulp is ingeschakeld. Het zal echt niet anders worden. Volgende week een afspraak bij een psycholoog betekent al dat er met spoed op geanticipeerd wordt. De gemiddelde wachtlijsten zijn meer dan 4 weken namelijk.
Beste TO, heel heftig wat je nu voelt en meegemaakt hebt. Maar het kan helaas vandaag niet weggenomen worden. De medicatie die je gekregen hebt is zeer waarschijnlijk niet hetzelfde als je kreeg in het ziekenhuis. Het effect waarschijnlijk veel minder of niet te vergelijken.
Bel anders nog even met de huisarts voor uitleg daarover en evt overleggen of je met een halve dosering kan beginnen. Als het goed is geven de medicijnen een dusdanig kalmering dat de heftigheid niet voelt, maar je wel gewoon kan functioneren.
Heel veel sterkte!
Poezelewoepsie, wat naar allemaal
Twee dingen zijn volgens mij heel belangrijk, maar de volgorde ook:
(1) blijven bellen naar je huisarts, desnoods de crisidienst. Als je je suïcidaal voelt, heb je nu hulp nodig (zoals iemand goed zei: begeleiding, niet alleen pillen). Dit gaat jouw eigen 'coping' en die van he man te boven. (volgens mij zijn jullie heel sterk, maar dit is zo extreem heftig dat jullie NU hulp nodig hebben.
(2) je moet dit zeker, echt zeker, bespreken met het ziekenhuis, voor jouw verwerking en voor hen als leercasus. (ik heb daar zelf bij iets minder dramatisch ook veel aan gehad, en de artsen ook hoorde ik later) . Maar hoe en wanneer je dat gaat doen, kan je het beste met je psychiater bespreken straks. Eerst NU hulp regelen. Hebben jullie ook mensen om jullie heen (vrienden of familie die begripvol zijn?) om jullie nu te steunen?
Ik wens je heel veel sterkte! Ik denk dat je je probleem erg goed hebt verwoord on je post, je kan dat ook aan je huisarts of anderen laten lezen.
Het komt goed, niet opgeven
Waar staat dat TO suïcidaal is?
TO heeft NU hulp gekregen, ze krijgt eerst rustgevende medicatie
Ook een consult NU bij de crisisdienst of psycholoog zal ter plekke niets anders opleveren.
Hoe pijnlijk en verschrikkelijk ook, dit zal in tijd en heftigheid niet vandaag weggenomen worden. Wel wat verzacht en dat kan met de medicatie. De hulp is ingeschakeld. Het zal echt niet anders worden. Volgende week een afspraak bij een psycholoog betekent al dat er met spoed op geanticipeerd wordt. De gemiddelde wachtlijsten zijn meer dan 4 weken namelijk.
Beste TO, heel heftig wat je nu voelt en meegemaakt hebt. Maar het kan helaas vandaag niet weggenomen worden. De medicatie die je gekregen hebt is zeer waarschijnlijk niet hetzelfde als je kreeg in het ziekenhuis. Het effect waarschijnlijk veel minder of niet te vergelijken.
Bel anders nog even met de huisarts voor uitleg daarover en evt overleggen of je met een halve dosering kan beginnen. Als het goed is geven de medicijnen een dusdanig kalmering dat de heftigheid niet voelt, maar je wel gewoon kan functioneren.
Heel veel sterkte!
