Vriend ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en OCD: wanhoop

Lieve Viva-forummers,



Best wel een verhaal. Ik weet het soms even niet meer. Hoop geloof ik op jullie steun. En heel graag ook tips hoe ik hiermee om kan gaan.



Even de situatie: ik woon samen met mijn vriend. Ik werk, mijn vriend is al meer dan een jaar werkloos. Bij mijn vriend is recent een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis met OCD vastgesteld. Een aantal maanden geleden zei de psycholoog waar hij in eerste instantie door de huisarts naartoe was doorverwezen al dat ze vermoedde dat het om een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ging. Dat is na een rits intakes bij een meer in persoonlijkheidsstoornissen gespecialiseerd centrum nu bevestigd, met de toevoeging van de OCD.

Een paar maanden geleden was het voor mij een ontzettende opluchting dat het beestje een naampje kreeg en ik meer informatie kon zoeken over wat het nou eigenlijk was en hoe daar het beste mee om te gaan. Inmiddels, in maar een paar maanden tijd dus, is het met de relatie zo hard bergafwaarts gegaan dat ik er eigenlijk alleen nog maar wanhopig van word. Voor zover ik dat niet al was...



Mijn vriend solliciteert niet of nauwelijks, zit voornamelijk achter de computer spelletjes te spelen en verder weg te vluchten voor de realiteit. Ik draai naast mijn baan op voor het leeuwendeel van het huishouden en eigenlijk voor het grootste deel van alles wat er moet gebeuren. Ik heb echt van alles geprobeerd om hem aan het solliciteren te krijgen, zowel voor als na de diagnose, maar niets helpt. Hij heeft een dusdanig laag zelfbeeld dat hij zo bang is voor afwijzing dat niet niet beginnen makkelijker is. Uiteraard heeft hij wel zelf het gevoel iets te moeten doen en dus continu te falen, wat dan weer leidt tot depressiviteit enz. Heel heel heel erg lastig.



Ik ben zo langzamerhand de wanhoop nabij. Ik ben bang dat ik er binnenkort zelf aan onderdoor ga en overspannen raak of iets dergelijks. Ik slaap er slecht van, weet het gewoon eigenlijk niet meer. Ik houd ontzettend veel van hem, maar dit is zooooo moeilijk. Ik krijg weinig terug. Bevestiging dat hij ook van mij houdt überhaupt niet, tot ik er een week om zeur. Gevoelens tonen kan hij heel slecht. Een warme relatie is het al heel lang niet meer. Sex hebben we heel sporadisch, intervallen van een maand zijn heel normaal. Ik begin al een tijd niet meer/probeer hem niet meer te verleiden, want word toch afgewezen (en dat doet pijn als dat vaak/altijd gebeurt). Als ik dat probeer te bespreken zegt hij dat het heel normaal is als je depressief bent dat je minder zin hebt. Dat is zo, maar het is ook heel normaal dat ik dat niet heb.



Hij heeft mij inmiddels zoveel beloftes gedaan het vanaf nu/morgen anders te gaan doen en van allemaal is niets of maar heel tijdelijk iets terecht gekomen. In eerste instantie ontkent hij alles wat ik vraag of zeg over wat ik signaleer, om er dan vervolgens een paar dagen later, na dagen ruzie, op terug te komen en te zeggen dat ik gelijk heb en dat hij dat eigenlijk ook wel wist al voordat ik het zei. Ik vertrouw er dus niet meer op dat hij zijn beloftes nakomt. Ik weet ook niet wanneer hij iets echt ontkent of wanneer hij het eigenlijk wel weet, maar ontkent omdat dat op dat moment makkelijker is.



Door de hele situatie en de enorme laag frustratie die er inmiddels bij mij zit over van alles hebben we bijna dagelijks ruzie. Het is een hele fragiele balans, waarbij ik ook nog heel veel inslikt om niet echt de hele tijd ruzie te hebben. Vaak gebeurt er iets, meestal raar gedrag van hem, ontkenning van een probleem terwijl hij zelf dondersgoed weet het hij verkeerd bezig is of lompigheid tegen mij, waardoor ik boos word. Het liefst gaat hij dat ook uit de weg, waar ik dan nog kwader van word.

Heel eerlijk wist ik niet dat ik zo kon zijn. Ik ben over het algemeen een rustig en stabiel persoon die zelden boos is en al helemaal niet van ruziemaken houdt. Ik wist niet dat ik dit in me had, maar hij gaat zo mijn grens over met zijn rare, onaangepaste gedrag.



Ik weet het niet meer. De negatieve spiraal is zo groot en sterk en ondertussen zijn we al maanden verder met intakes, wachtlijsten etc. En dan moet de behandeling nog beginnen. Dat dat niet meteen effect heeft weet ik ook, maar hoe ik dit vol moet houden weet ik niet.



Liefs,

Kittykit

Op het punt ik haal er niets meer uit sta ik (nog) niet. Heb er uiteraard wel over nagedacht de laatste tijd en nog steeds. Bij iemand blijven omdat hij mij nodig heeft, wat ongetwijfeld zo zal zijn of in ieder geval voor hem heel fijn zal zijn vind ik niet de juiste motivatie. Heb me de afgelopen tijd vaak afgevraagd wat er voor mij nog in zit, ik kan het niet benoemen, maar kennelijk is toch nog wel iets. Moeilijk hoor. En in mijn hoofd is het momenteel ook alles behalve helder op dit vlak.

Het stomme is dat ik het herkend heb, niet deze stoornissen specifiek, maar wel de algemene patronen van mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Mijn vader en broer hebben beiden een persoonlijkheidsstoornis (een andere), dus ik vraag me ook wel eens af wat dat zegt over mij. Het bekende zoeken? Ik weet het niet, maar kan mezelf af en toe wel voor mijn kop slaan dat ik nu weer middenin die ellende zit.

Hij staat nu op de wachtlijst voor een behandeling die hopelijk binnenkort van start gaat. Dat zoveel problemen hebben dat je geen andere keuze hebt dat therapie is wel ongeveer het punt waarop hij staat, maar dan duurt het nog lang voordat je echt aan de beurt bent zeg maar. Ondertussen wordt het alleen maar erger. En ik heb geen diagnose, dus krijg ook geen vergoeding bij een psycholoog, dat heb ik al geprobeerd.



Te lief ben ik allang niet meer hoor. Daarvoor zijn mijn grenzen al teveel overschreden. De vraag is met hoeveel schoppen er nog nodig zijn. Ik zou het heel fijn vinden als een professional of therapiegroep dat overneemt.

Inderdaad kan met de huisarts praten sowieso geen kwaad. Dat is een goed idee.



Stoppen met hem te stimuleren te solliciteren heb ik een dikke maand geleden gedaan. Dat scheelt iets, maar aangezien er dan helemaal niks gebeurt frustreert dat ook weer. Heel makkelijk is dat allemaal niet.



Gelukkig kan ik met mijn moeder en vrienden en vriendinnen hier wel goed over praten. Dat scheelt een boel. Maar wat ik heel erg nodig heb zijn handvatten over hoe ik hier het beste mee om kan gaan, zowel ten aanzien van hem als ten aanzien van mezelf. En als ik dan tot de conclusie kom dat het niet werkt, tja... Maar nu zit ik vooral met mijn handen in het haar, omdat alles wat ik doe niet goed is. Daar zou ik graag feedback op krijgen van een professional of ervaringsdeskundige.



Wanneer de behandeling begint is nog niet duidelijk. En dit start eerst met een soort voortraject en pas daarna met de "echte" behandeling, dus dat is nog niet zo 1 2 3 duidelijk op dit moment.

Ja, zo simpel is het helaas gevoelsmatig voor mij niet. Ik merk wel dat dat verschuift. Elke dag die we moeten wachten en waarop er weer nare dingen gebeuren en waarop we ruzie maken gaat er bij mij meer kapot.



Viva-amber: Dat gevoel dat de ander geen interesse in je heeft ken ik wel. Het is alleen denk ik geen gebrek aan interesse bij mijn vriend, maar het onvermogen naar mij te vragen en zich in mij in te leven. Subtiel verschil en dat komt inderdaad zo over. Ik weet ook van mijn vroegere thuissituatie dat iemand met een persoonlijkheidsstoornis heel veel ruimte kan vragen en heel weinig ruimte kan geven en dat je als ander dat kleine beetje ruimte dat je kan krijgen ook nog elke dag moet bevechten. En waarom hij dat niet kan? Geen idee...

Overigens heeft ze er uiteindelijk zelf wel last van lijkt me, als al haar vrienden op een gegeven moment afhaken, want daar kan je op wachten natuurlijkj.



Weidevogeltje: Dat therapie geen onmiddellijk effect heeft weet ik hoor. Daar maak ik me geen illusies over. Ook dat heb ik vaker meegemaakt, maar nu het gevoel te moeten wachten en wachten en wachten terwijl het steeds slechter gaat vind ik heel moeilijk. Als hij straks bezig is misschien in ieder geval het idee dat er nu eindelijk wel iets gebeurt ook al is dat ook nog een langdurig traject. Nu word je eigenlijk aan je lot overgelaten en moeten we het zelf maar uitzoeken en dat laatste gaat nou juist eigenlijk niet.

Mag ik vragen wat voor vragen je bedoelt? En wat heb jij zelf gedaan met de rest van de vragen waar je op dat moment geen antwoord op kreeg?



Misschien is wel de beste beschrijving van de huidige situatie: voor alles voor mezelf moeten vechten en dubbel voor de relatie omdat het grootste deel van mij moet komen. Niets gaat vanzelf. En dat is slopend. Een tijdje snap ik dat de verhoudingen scheef kunnen zijn en dat is ook niet erg als dat op een gegeven moment maar weer anders wordt. En dat laatste heb ik twijfels bij. Hoeveel verbetering mag en kan ik verwachten met therapie? En hoe stabiel is dat dan, of hebben we over een tijd weer de volgende crisis? Dat vind ik heel moeilijke vragen, maar wel heel fundamenteel voor mijn eigen keuze en ik heb geen idee...