Waarom áltijd álles positief benaderen?

Geen idee. Maar vertel maar dat gewicht van het kindje 0,0 zegt over hoe makkelijk of moeilijk de bevalling gaat. Mijn moeder had van mij ( 5 pond) een totaal ruptuur, ik beviel van kinderen van 8 pond zonder scheurtje.

Ik heb ook weleens gemerkt dat mensen kleine baby's toejuichen, alsof het slankheidsideaal al zo ver is doorgesijpeld.

Zijn dit reacties van vriendinnen die zwanger zijn? Want ik vind het behoorlijk domme reacties. Leuke prematuur kleertjes? Is dat inclusief schattige ziekenhuis opname?

Ik zou toch even heel verbaasd staan kijken.

Ik vind het trouwens niets met positief benaderen te maken hebben. Het positief benaderen is wat jij doet met de hoop dat je kindje een groeispurt zal hebben.

Laat zo'n buikband maken met de tekst 'Als je niks zinnigs te zeggen hebt, zeg dan niks'.

Ik vind het niet zozeer positieve reacties, ik vind het vooral heel domme reacties. Hoe krijg je zoiets je mond uit, vraag ik me af.

Volgens mij is wat jij beschrijft vooral heel menselijk, maar wordt het steeds erger.

Het is wat veel mensen onder 'troosten' verstaan: dingen zeggen waardoor iets minder erg lijkt.

Gebeurt veel (teveel) in nare situaties.



Wat je eraan hebt? Nu even niets, maar je leert er vooral van dat je dat zelf dus anders gaat doen als iemand in jouw omgeving zoiets meemaakt.

Omdat mensen niks anders weten te zeggen. Het is een engig onderwerp en angsten en verdriet van anderen zijn eng.



Wie weet kun je ze vantevoren precies vertellen hoe ze van jou moeten reageren.

Waarom niet? Ik heb liever positivo's om me heen.

Iedereen gaat uit van zijn eigen referentiekader, jij ook want je vindt dat iedereen op een bepaalde manier moet reageren.



Het is je eerste kindje en je had je deze periode wel anders voorgesteld........ik moet je helaas zeggen dat het in het leven wel vaker anders gaat dan je had voorgesteld. Ook dan, ik spreek uit ervaring, heb je mensen die heel vreemd reageren, die je soms kwetsen, dat is het leven!



Neem je rust en hou je een beetje afzijdig van die vriendinnen waarbij de zwangerschap wel volgens " het boekje" verloopt. Het raakt je op dit moment en dat kun je niet gebruiken!



Voor mij is het glas ook altijd halfvol.............

Ik denk dat mensen dat gewoon niet wíllen. Een zwangerschap moet mooi, leuk en prachtig zijn. Niets meer of minder. En ik denk ook dat velen het gewoon niet snappen.



Toen ze bij mij vermoedden dat Bijtje een mega baby zou worden maakte mijn omgeving zich zorgen. Ik zou compleet in tweeën worden gescheurd. Het enige waar ik mee bezig was is of dit wel goed zou zijn voor mijn kind. Niet voor mezelf.

Hoewel voor mij ook heus niet alles positief hoeft benaderd te worden, merk ik wel dat dit in gesprekken gebeurt als 'brugje' naar een ander onderwerp. Niet dat er niet over gepraat mag worden, maar als je nadien nog iets anders wil zeggen, dan lijkt het beter te voelen dat het positief is 'afgerond'...



En natuurlijk omdat je mensen liever moed wil geven dan neerslachtigheid.

Toen ik een spoedks moest en naderhand wat triestig was

omdat ik er weer een litteken op mijn buik had (nr 3) werd er gezegd ach, je hebt er een prachtig kind voor terug gekregen, ja natuurlijk is dat zo maar mag ik dan wel verdrietig zijn om dat litteken? Alsof je lijf na een baby niet meer belangrijk hoeft te zijn, want je hebt wel een prachtige baby.

Of die mensen zijn gewoon positief. Je haalt er natuurlijk zelf uit wat je wilt.

Ik heb daar ook een hekel aan. Dan voel je je op je nummer gezet. Niet klagen, je moet dit leuk vinden, ofzo. Ziek thuis? Heerlijk toch! Te slank kindje? Juist goed, dan krijgt ze geen overgewicht! Depressief? Nou ik heb het ook zwaar en ik ga wel door. Fabrieksarbeiders in China, die hebben het pas zwaar...



Bah. Gewoon 'wat naar voor je' is voldoende hoor.

Ik vind deze reacties niet kunnen. In Engeland roken vrouwen vaak door tijdens de zwangerschap zodat ze een kleinere baby krijgen en denken daardoor gemakkelijker te kunnen bevallen (en inderdaad, een kleinere baby zegt niks over de bevalling). Deze opmerkingen vind ik ongeveer van dit kaliber domheid.



Je zou kunnen uitleggen dat je de opmerkingen niet goed doordacht vindt, maar of het de moeite waard is betwijfel ik. Toen ik overspannen was kreeg ik ook te horen dat het "lekker" was om vrij te kunnen zijn. Toen ik weer parttime begon vond iemand mij een "luie parttimer". Tja, ik hou het maar op niet gehinderd door enige intelligentie

Ik vind dat niet zozeer positieve reacties, maar bagatelliserende. Mensen willen denk ik zo min mogelijk problemen of zorgen van anderen horen en wuiven dat weg op deze manier, denken dat door er "luchtig" over te doen ze jouw zorgen kunnen wegnemen of zo..



Kan me voorstellen dat je baalt dat je nu niet kan werken, maar die rust zal de groei goed doen en jouw lijf misschien ook. Naar jezelf luisteren dus. Niet alles is maakbaar, dat blijkt maar weer. Soms moet je je overgeven aan dat dingen niet lopen zoals je het wil, wat er in je lichaam gebeurt gaat namelijk volkomen buiten jou om, daar heb je geen controle over, hoe graag je ook anders wil..



En dat geldt straks ook voor je kindje. Hoe goed jij het ook voor elkaar hebt en organiseert, dat kindje is een mini-individu met zijn/haar eigen eigenheden, er zijn geen garanties op een roze wolk-babytijd, hoe "goed" je het als ouders ook doet (er komt geen gebruiksaanwijzing bij qua eten, drinken, groei en ontwikkeling).



Waar ik persoonlijk (2 nu volwassen kinderen en deels 1 oppaskindje opgevoed) van overtuigd ben is dat hoe relaxter je als moeder bent (en omstandigheden relaxt zijn), hoe relaxter je kind in de buik en na de geboorte. (al is dat ook geen garantie, een kind heeft toch eigen genencombi en stuk karakter in aanleg, ook bijv allergieen oid).



Het is inherent aan kinderen krijgen dat je dus te maken krijgt met dingen die niet wenselijk zijn of niet uitkomen (op je werk of in je leven zoals jij dat wil/ bedacht hebt). Net als met jezelf overigens, hoe gezond en goed je ook voor jezelf zorgt, er zijn dingen die je niet kan sturen.

Kinderziektes en griepjes zullen opduiken, oppas die ineens niet kan, opzegt of wat dan ook.



Enige wat je kan doen is meebewegen met wat op je pad komt, het beste van maken. Het is lekker weer, probeer je erbij neer te leggen en de voordelen ervan te zien (iets anders dan bagatelliseren/ positief zijn.. tis eerder je eraan overgeven).



Natuurlijk baal je ervan, maar stel dat je alleen maar zou klagen en balen en je ontzettend veel zorgen maken (ik bedoel niet dat je dat doet, maar stel..) en zou focussen op het "negatieve" ervan (dat het niet gaat zoals je wil/ wenst, waarom overkomt jou dat nou, enz), wat zou je dat dan opleveren?



Als je dan toch verplicht rust moet nemen, kan je het denk ik voor jezelf alleen maar makkelijker maken door te zien dat dat het beste is wat je je kind en jezelf nu kan geven. Als "me-time" waar je ook van kan (leren) genieten: rustig aan van alles in orde maken thuis, een wandeling maken, gaan zwemmen met dit warme weer, een boek lezen, op bezoek bij familie/vrienden of die bij jou uitnodigen?



Je hoeft je niet te vervelen, ook al ben je dit niet gewend.. sta jezelf toe om ook te "niksen", luieren, ergens op een bankje in de schaduw te zitten kijken naar de natuur, mensen, dieren, het (hectische) leventje om je heen ff van een afstandje beschouwen.. Even "bij jezelf" (en je kindje) zijn met je volle aandacht. Het zou je meer goed kunnen doen dan je denkt! Zo kan je ook beter luisteren naar je intuitie en signalen die je lichaam geeft wat het nodig heeft van jou nu.



Veel succes met de verdere zwangerschap en bevalling en wens jullie heel veel geluk en gezondheid!

Ik vind die fascinatie voor premature kleertjes eng. Tuurlijk, dat kleine spul is schattig. Maar dat kleine spul voor pasgeboren baby's die voldragen zijn is in mijn ogen al klein en schattig genoeg. Ik vind het positief dat jij hoopt op een groeispurt en dat je je niet heel erg ongerust maakt. Die reacties lijken meer op ontkenning van de realiteit.



Beetjegek, ik snap heel goed wat je bedoelt. Soms denk ik dat het niet zozeer positivisme is, als wel het niet willen accepteren van een andere werkelijkheid. Jij ervaart die littekens als triest en vervelend, maar dat "mag" dan blijkbaar niet. Net als de mensen die tegen Pieterpad zeggen dat ze een luie parttimer is, omdat ze niet weten hoe het in elkaar zit. En het waarschijnlijk ook niet willen weten. Het getuigt gewoon van gebrek aan inzicht. Een beetje te vergelijken met mensen die alle voordelen van het niet hebben van kinderen opnoemen, als je verdrietig bent omdat je ze niet kunt krijgen.

Terwijl ik nog aan het typen was, zei Suzy het nog iets beter: het is bagatelliseren van wat je meemaakt.



Daarom een dikke

haha. heb je ook een paar van die overdreven onrealistische positivo's in je directe omgeving?Sterkte ermee, ik begrijp precies wat je bedoelt!

Sterkte met je zwangerschap en probeer het nog zo prettig mogelijk te maken allemaal.

@suzy65

Jij doet precies waar ik een hekel aan heb.

Zeg maar me dan vertellen hoe ik het moet zien, voelen en doen. En nou niet meer klagen, maar aanpakken! Zo, klaar. KLAAR.



Ik ben depressief, niet dom.Vroeg TO om advies over haar problemen? Nee. Ze heeft het over juist reacties als dit. Natuurlijk weten we hoe het moet en dat we het zus en zo moeten aanpakken, maar dat kunnen we prima. Zodra we even hebben geklaagd.



Interne motivatie is de enige motivatie die werkt.



'Wat naar voor je' is prima.

En over je topictitel, los van de inhoud van je OP: optimistische mensen zijn bewezen gelukkiger (of andersom misschien). Hoe flexibeler (aanpassingsvermogen en overeind komen bij oa tegenslag) hoe makkelijker je de hordes van het leven neemt.



Dat neemt niet weg dat iedereen (en niet in dezelfde mate) grote en kleine tegenslag zal tegenkomen in het leven. Het verschilt hoe je daarop reageert en mee om gaat. Optimistisch is volgens mij niet hetzelfde als alles maar positief bekijken of maar doorgaan alsof er niets aan de hand is, het is hoe je er het beste van weet te maken ondanks die tegenslag,, denk ik dan.



Kijken naar wat niet (meer) kan of wat er nog wel mogelijk is. Waar je de focus maar op legt. Maar dat zegt niet dat je niet ff een poosje mag balen, alvorens je het accepteert, laat staan "omarmt"..



Dit zijn een paar (zorgelijke) weken, daar kom je ook wel doorheen, ook al had je het liever anders gezien. Belangrijkste is nu dat je de beste voorwaarden schept voor je kindje om te groeien in je buik (en daarna natuurlijk). Dat achterblijven in groei hoeft niks ernstigs te zijn (dachten ze van mijn oudste ook, gezien de hoofdomvang op de echo), maar in mijn familie hebben we relatief kleine hoofden en ze woog 3,6 kilo bij de geboorte (zogenaamd met 38 weken, maar volgens mij 40 weken).



Het zegt niet alles, maar ik moest ook eerder stoppen met werken oa vanwege dit + harde buiken.. is helemaal goedgekomen!

En ik moest trouwens destijds (meer dan 20 jaar geleden nu) ook ontzettend wennen aan een langzaam ritme met pasgeboren kind, dat een kind "uit de boekjes" was: at en sliep geweldig goed (en al die uren had ik weinig omhanden en moet je er toch zijn..). Ook dat heb ik moeten leren en ik wende eraan.



Kan het nu nog steeds erg waarderen, alle "me-time" die ik daarna als moeder kreeg, dat kan komende jaren nog een luxe zijn als je eenmaal een gezin hebt! Als je dan ook nog werkt, ben je dat helemaal niet gewend, maar reken maar dat je nog eens zal verlangen naar de tijd van nu dat je nog ff rustig je eigen gang kan gaan, doorslapen, een tijdschrift of boek ongestoord achter elkaar kan uitlezen, eigen ritme kan bepalen



Anyway: soms is rust en "stilstand" nodig om de energie te vergaren voor de volgende (groei)fase/ spurt. Ook in de natuur is dat zo. Succes!

Honingbijtje: als je goed leest zie je dat ik niet zeg "aanpakken". En ook niet "alsmaar doorgaan alsof er niks aan de hand is" of niet mogen "zeuren" en balen.



Maar je kan dezelfde situatie op 2 manieren (proberen te) bekijken en dat kan allebei realistisch zijn. Die rust (niet werken) is kennelijk nodig en die kan je dan "al vechtend met jezelf" doorbrengen of aan over geven (iets anders dan blij mee moeten zijn).



Depressie is in mijn ogen trouwens iets heel anders en idd rete-irritant als mensen dat bagatelliseren en zeggen: "ah joh, zie het gewoon van de zonnige kant" (als je dat niet "gewoon" kan.. dat is zo makkelijk gezegd dan)!



Maar voor zover ik weet is TO niet depressief, ze is het niet gewend en wil serieus genomen worden in haar zorgen. Niet dat mensen zeggen dat het voordelig is als het kindje klein is oid.



Enige invloed die ze zelf heeft is die rust nemen, zo gezond mogelijk leven deze weken, en verder heeft ze er zelf geen invloed op. Een zwangerschap is al een uiterst onzeker iets, meer kan TO niet doen dan proberen deze resterende weken goed naar artsen en haar eigen lichaam te luisteren, zo min mogelijk stress/ piekeren.



NIet gezegd dat dat ook lukt, of per se moet, en die echte geruststelling kan de verloskundige/arts misschien geven, niet "leken" (goedbedoelende vriendinnen en/of forumgenoten) maar proberen staat vrij.



En het is ook idd naar, en er vertrouwen in zien te houden is dan niet makkelijk, maar wel te proberen. Dat zie ik toch als iets anders dan "wegwuiven" alsof er geen probleem is. Hooguit hoe je kan roeien met de riemen die je wel hebt.. (omgaan met het probleem, het idee dat je zelf iets kan doen om het zo goed en prettig mogelijk te laten verlopen).

De meeste mensen willen gewoon dat je meehuilt met de wolven. Hoe goed je bedoeling ook is en hoe duidelijk dat ook wordt verwoord, ze zullen er altijd een negatieve draai aan geven. Verspilde energie dus.