Psyche
alle pijlers
Wat doen, waar moet ik zijn
vrijdag 29 augustus 2014 10:07
Ik heb lang getwijfeld om mijn vraag op een openbaar forum neer te zetten. Maar…ik kom er niet uit…mijn gedachten draaien in cirkels, ik word er s'nachts wakker van, loop soms van frustraties, onmacht en ongeloof tegen het plafond. Dus…het wordt tijd om er iets aan te doen.
Mijn vraag:
Waar moet je zijn, wat kun je/wat moet je doen, wanneer een je geheel onverwacht en niets vermoedend op een avond een crisisdienst voor je neus hebt staan met de mededeling dat een familielid (waar ik nauwelijks contact mee heb en had) na aanleiding van een zeer ongelukkig geformuleerde mail vermoed dat ik zelfmoord wil plegen. En de gevolgen van dit bezoek van de crisisdienst compleet uit de hand zijn gelopen.
Achteraf gezien zou je tussen de regels door uit de mail kunnen halen dat er een zelfmoordwens in zou kunnen zitten. Omdat er niets in mij is dat op het idee zou komen, dat ik of een ander ook maar zou kunnen denken dat ik zelfmoord zou willen plegen, kwam het niet in mij op dat iemand met die ogen mijn betreffende mail dusdanig zou kunnen uitleggen.
De crisisdienst stond dus voor mijn deur. Ik MOEST met ze praten, anders zou ik verplicht worden mee genomen(!!!). Kon het allemaal zo snel even niet bevatten wat er gebeurde, iets dat zoooo niet in mijn wereld hoort, een setting die totaal niet bij mij, mijn leven en mijn persoon past! Ik werd dus verplicht om een probleem te hebben. Heb maar wat aan verhaal aan elkaar geflanst, met inmiddels gearriveerd (lachend) familielid erbij (familielid houdt wel van beetje drama, dus in die zin was het voor mij allemaal dan wel goed te plaatsen).
Ik moest dus ter plekke een soort verhaal in elkaar flansen met 'het probleem, waarom ik 'zelfmoord' zou willen plegen' om daarna een twist te geven, waardoor mijn 'ik wil geen zelfmoord plegen, zou ik nooit doen' wel overtuigend zou overkomen en geaccepteed werd.
Achteraf had ik het anders moeten aanpakken en reageren, maar ik was totaal flabbergasted.
Het gesprek werd afgesloten met de vraag of ik het goed vond of zij dit met mijn ouders/overige naaste familie zouden bespreken. Het leek mij een slecht idee om deze mensen meer en langer dan nodig in mijn leven te hebben. Heb dus gezegd dat ik niet wou dat ze met mijn ouders overlegde.
Nadat de crisisdienst weg was, zei mijn aanwezige familielid 'sorry'. Mijn antwoord 'laten we het maar zien als een stunt', om het luchtig te houden. Ik dacht dat het daarmee wel duidelijk was en beschouwde het als een misvatting maar weer recht gezet (en stiekem op sensatiezucht van familielid).
Het verbaasde mij wel dat ik niet meteen gebeld werd door mijn ouders. Ook de dag erna niet. Nog een dag later stuurde ik een smsje over totaal ander en neutraal onderwerp. Kreeg alleen als antwoord terug 'we hebben gehoord wat er gebeurd is'….. (was dus geen antwoord op mijn sms, dat niet over die avond ging)
Daarna geen contact. Heb het zelf weer opgepakt. Onze relatie was al niet goed, maar de korte, afhoudende, negatieve en bijna negerende antwoorden en reacties die ik terug kreeg op alles wat ik deed en zei, daar schrok ik van. Een jaar later een keer afgesproken met mijn zus die ik jaren niet gezien had. Ik schrok van de minachting die ze uitstraalde. Dat ze van alles wat ik zei, al bedoelde ik het nog zo positief, een draai aan wist te geven waardoor mijn positieve intentie tot een negatieve intentie werd omgebogen, ze er iets van maakte wat ik niet ben, niet vind en niet denk. Ik was echt even van de kaart. Begreep er niets van.
Ik ben gaan vissen bij familie. Nu blijkt dat de crisisdienst destijds wél contact heeft gehad met mijn familie en dat ze het advies hebben gegeven geen contact met mij op te nemen. Dat ze dat van mij moesten laten komen (aldus een familielid). De één zegt dat ze van niets weet (over contact met de crisisdienst), de ander zegt zuchtend 'het allemaal niet meer te weten', weer een ander die zich sindsdien bijzonder vreemd gedraagt zegt geen contact te hebben gehad, weer een ander zegt dat ze nog dagen lang contact hebben gehad, maar wil niet zeggen wat ze in dat contact hebben besproken, waar het over ging en met wie ze hebben gesproken.
achter mijn rug om is dus blijkbaar een heel drama gemaakt over mij. Ik heb het gevoel dat er op onprofessionele wijze naar aanleiding van een gesprek van een uur waarin ik totaal overvallen was, een 'diagnose' is gesteld die met mijn ouders en broers en zussen is besproken inclusief een handleiding hoe met mij om te gaan.
Ik mis mijn familie enorm. Ieder moment van de dag zo ongeveer. Ik mis de mooie kanten, de vertrouwde kanten die er niet meer zijn. Ze voelen tegenwoordig als vreemden. Ik hoor er niet meer bij terwijl ik ze
zo nodig heb. Ik kan niet geloven dat dit gebeurd is, en dat ze werkelijk mee gaan en geloven in wat het dan ook is dat ze met de crisisdienst en/of met elkaar hebben besproken.
De crisisdienst blijkt bij de huisarts te hebben aangegeven dat ze bij mij langs zijn geweest. De huisarts heeft na mijn uitleg destijds het hele gebeuren bestempeld 'als een storm in een glas water'. En dat was het in principe ook.
Nog eens jaar later had ik wel door dat het voor mijn familie anders was. Ik heb aan de huisarts gevraagd wat ik hieraan kon doen, of er bemiddeld kon worden. Huisarts kijkt mij glazig aan, vraagt wat ik daarmee wil(?!). Krijg uiteindelijk het telefoonnummer van de crisisdienst (had ik inmiddels zelf ook al gegoogled).
Heb crisisdienst gebeld, maar kunnen niet zoveel doen, mogen geen privé informatie geven, veel mensen werken er al niet meer en meer van dat soort antwoorden.
Wat ik wil en wat ik wil weten, waar moet ik zijn, wat kan ik doen om een bemiddelaar te vinden die er achter kan komen wat er over mij is besproken, die dat kan wegnemen bij mijn familie zonder dat ik me totaal erin vast moet bijten, het een slepend proces wordt waar ik tot in het oneindige mijn verhaal moet vertellen, mij moet uitleggen en verklaren, door het stof moet gaan.
Ik vind het wereldje van de psychologie, maatschappelijkwerk en crisisdiensten zoiets deprimerende. Ik word er bijna misselijk van.
Ik wil lekker leven met mijn persoonlijke gezonde ups en downs zoals ieder gezond mens, mét familie die in míj geloofd in plaats van in een crisisdienst die op een voor mij niets vermoedende avond plotseling voor mijn neus stond, een 'bekentenis' en een verhaal afdwong dat er niet was.
Wie weet wat ik moet doen, waar ik moet zijn om dit soepel en snel zonder al te veel gedoe recht te zetten en goed te maken.
Mijn vraag:
Waar moet je zijn, wat kun je/wat moet je doen, wanneer een je geheel onverwacht en niets vermoedend op een avond een crisisdienst voor je neus hebt staan met de mededeling dat een familielid (waar ik nauwelijks contact mee heb en had) na aanleiding van een zeer ongelukkig geformuleerde mail vermoed dat ik zelfmoord wil plegen. En de gevolgen van dit bezoek van de crisisdienst compleet uit de hand zijn gelopen.
Achteraf gezien zou je tussen de regels door uit de mail kunnen halen dat er een zelfmoordwens in zou kunnen zitten. Omdat er niets in mij is dat op het idee zou komen, dat ik of een ander ook maar zou kunnen denken dat ik zelfmoord zou willen plegen, kwam het niet in mij op dat iemand met die ogen mijn betreffende mail dusdanig zou kunnen uitleggen.
De crisisdienst stond dus voor mijn deur. Ik MOEST met ze praten, anders zou ik verplicht worden mee genomen(!!!). Kon het allemaal zo snel even niet bevatten wat er gebeurde, iets dat zoooo niet in mijn wereld hoort, een setting die totaal niet bij mij, mijn leven en mijn persoon past! Ik werd dus verplicht om een probleem te hebben. Heb maar wat aan verhaal aan elkaar geflanst, met inmiddels gearriveerd (lachend) familielid erbij (familielid houdt wel van beetje drama, dus in die zin was het voor mij allemaal dan wel goed te plaatsen).
Ik moest dus ter plekke een soort verhaal in elkaar flansen met 'het probleem, waarom ik 'zelfmoord' zou willen plegen' om daarna een twist te geven, waardoor mijn 'ik wil geen zelfmoord plegen, zou ik nooit doen' wel overtuigend zou overkomen en geaccepteed werd.
Achteraf had ik het anders moeten aanpakken en reageren, maar ik was totaal flabbergasted.
Het gesprek werd afgesloten met de vraag of ik het goed vond of zij dit met mijn ouders/overige naaste familie zouden bespreken. Het leek mij een slecht idee om deze mensen meer en langer dan nodig in mijn leven te hebben. Heb dus gezegd dat ik niet wou dat ze met mijn ouders overlegde.
Nadat de crisisdienst weg was, zei mijn aanwezige familielid 'sorry'. Mijn antwoord 'laten we het maar zien als een stunt', om het luchtig te houden. Ik dacht dat het daarmee wel duidelijk was en beschouwde het als een misvatting maar weer recht gezet (en stiekem op sensatiezucht van familielid).
Het verbaasde mij wel dat ik niet meteen gebeld werd door mijn ouders. Ook de dag erna niet. Nog een dag later stuurde ik een smsje over totaal ander en neutraal onderwerp. Kreeg alleen als antwoord terug 'we hebben gehoord wat er gebeurd is'….. (was dus geen antwoord op mijn sms, dat niet over die avond ging)
Daarna geen contact. Heb het zelf weer opgepakt. Onze relatie was al niet goed, maar de korte, afhoudende, negatieve en bijna negerende antwoorden en reacties die ik terug kreeg op alles wat ik deed en zei, daar schrok ik van. Een jaar later een keer afgesproken met mijn zus die ik jaren niet gezien had. Ik schrok van de minachting die ze uitstraalde. Dat ze van alles wat ik zei, al bedoelde ik het nog zo positief, een draai aan wist te geven waardoor mijn positieve intentie tot een negatieve intentie werd omgebogen, ze er iets van maakte wat ik niet ben, niet vind en niet denk. Ik was echt even van de kaart. Begreep er niets van.
Ik ben gaan vissen bij familie. Nu blijkt dat de crisisdienst destijds wél contact heeft gehad met mijn familie en dat ze het advies hebben gegeven geen contact met mij op te nemen. Dat ze dat van mij moesten laten komen (aldus een familielid). De één zegt dat ze van niets weet (over contact met de crisisdienst), de ander zegt zuchtend 'het allemaal niet meer te weten', weer een ander die zich sindsdien bijzonder vreemd gedraagt zegt geen contact te hebben gehad, weer een ander zegt dat ze nog dagen lang contact hebben gehad, maar wil niet zeggen wat ze in dat contact hebben besproken, waar het over ging en met wie ze hebben gesproken.
achter mijn rug om is dus blijkbaar een heel drama gemaakt over mij. Ik heb het gevoel dat er op onprofessionele wijze naar aanleiding van een gesprek van een uur waarin ik totaal overvallen was, een 'diagnose' is gesteld die met mijn ouders en broers en zussen is besproken inclusief een handleiding hoe met mij om te gaan.
Ik mis mijn familie enorm. Ieder moment van de dag zo ongeveer. Ik mis de mooie kanten, de vertrouwde kanten die er niet meer zijn. Ze voelen tegenwoordig als vreemden. Ik hoor er niet meer bij terwijl ik ze
zo nodig heb. Ik kan niet geloven dat dit gebeurd is, en dat ze werkelijk mee gaan en geloven in wat het dan ook is dat ze met de crisisdienst en/of met elkaar hebben besproken.
De crisisdienst blijkt bij de huisarts te hebben aangegeven dat ze bij mij langs zijn geweest. De huisarts heeft na mijn uitleg destijds het hele gebeuren bestempeld 'als een storm in een glas water'. En dat was het in principe ook.
Nog eens jaar later had ik wel door dat het voor mijn familie anders was. Ik heb aan de huisarts gevraagd wat ik hieraan kon doen, of er bemiddeld kon worden. Huisarts kijkt mij glazig aan, vraagt wat ik daarmee wil(?!). Krijg uiteindelijk het telefoonnummer van de crisisdienst (had ik inmiddels zelf ook al gegoogled).
Heb crisisdienst gebeld, maar kunnen niet zoveel doen, mogen geen privé informatie geven, veel mensen werken er al niet meer en meer van dat soort antwoorden.
Wat ik wil en wat ik wil weten, waar moet ik zijn, wat kan ik doen om een bemiddelaar te vinden die er achter kan komen wat er over mij is besproken, die dat kan wegnemen bij mijn familie zonder dat ik me totaal erin vast moet bijten, het een slepend proces wordt waar ik tot in het oneindige mijn verhaal moet vertellen, mij moet uitleggen en verklaren, door het stof moet gaan.
Ik vind het wereldje van de psychologie, maatschappelijkwerk en crisisdiensten zoiets deprimerende. Ik word er bijna misselijk van.
Ik wil lekker leven met mijn persoonlijke gezonde ups en downs zoals ieder gezond mens, mét familie die in míj geloofd in plaats van in een crisisdienst die op een voor mij niets vermoedende avond plotseling voor mijn neus stond, een 'bekentenis' en een verhaal afdwong dat er niet was.
Wie weet wat ik moet doen, waar ik moet zijn om dit soepel en snel zonder al te veel gedoe recht te zetten en goed te maken.
vrijdag 29 augustus 2014 10:18
Lijkt me heel erg sterk dat een crisisdienst zegt dat familie geen contact meer met je op mag nemen. Lijkt me ook sterk dat een crisisdienst wordt ingeschakeld uit sensatiezucht van een familielid. Lijkt me sterk dat je zus heel minachtend doet naar je om dit ene incident.
Mijn advies: bel zelf met de crisisdienst en vraag aan hen wat er destijds is gebeurd en hoe het is gegaan. Jij vult nu heel veel dingen in. Familie schuift alles af op de crisisdienst, maar die komen echt niet zomaar langs en adviseren niet om te breken met familie.
Edit: dat heb je al gedaan. Dan blijft staan dat je nog eens met het betreffende familielid moet praten waarom die de crisisdienst heeft gebeld. Wat de reden is en waarom die dat nodig vond.
Er is hier veel meer aan de hand dan alleen dit incident. Ik geloof dat dit al veel verder teruggaat.
Mijn advies: bel zelf met de crisisdienst en vraag aan hen wat er destijds is gebeurd en hoe het is gegaan. Jij vult nu heel veel dingen in. Familie schuift alles af op de crisisdienst, maar die komen echt niet zomaar langs en adviseren niet om te breken met familie.
Edit: dat heb je al gedaan. Dan blijft staan dat je nog eens met het betreffende familielid moet praten waarom die de crisisdienst heeft gebeld. Wat de reden is en waarom die dat nodig vond.
Er is hier veel meer aan de hand dan alleen dit incident. Ik geloof dat dit al veel verder teruggaat.
vrijdag 29 augustus 2014 10:24
Ik begrijp je probleem niet zo goed. Zoals ik het zie heeft jouw familie of een familielid de crisisdienst ingeschakeld omdat hij/zij zich zorgen maakte om jou. Deze actie bleek overdreven. Ik denk dat de crisisdienst alleen contact heeft gehad met jouw familie achteraf om aan te geven dat de situatie die door hun is geconstateerd niet valt onder crisis en dus veilig was.
De crisisdienst stelt geen diagnose en zal behalve de melding dat er idd sprake was van een storm in een glas water geen andere melding doen aan jouw ouders. Jij hebt je t.a.v. de crisisdienst perfect opgesteld door te zeggen dat het goed met je gaat, dat je geen hulp nodig hebt en dat je geen zelfdmoordplannen hebt. Was je boos geworden of had je iets anders gedaan dan had dat juist averechts gewerkt. De melder heeft zijn excuses aan jou aangeboden en die heb je geaccepteerd.
Waarom moeten anderen nu voor jou bemiddelen tussen jou en je familie? Je kunt het contact toch gewoon herstellen?
Ja, rare situatie in het verleden...misschien was men overbezorgd. Ik zie er niets kwaadaardig in, hooguit een vergissing.
Het is niet uit de hand gelopen en de melder heeft sorry gezegd.
Ik zie het probleem niet?
De crisisdienst stelt geen diagnose en zal behalve de melding dat er idd sprake was van een storm in een glas water geen andere melding doen aan jouw ouders. Jij hebt je t.a.v. de crisisdienst perfect opgesteld door te zeggen dat het goed met je gaat, dat je geen hulp nodig hebt en dat je geen zelfdmoordplannen hebt. Was je boos geworden of had je iets anders gedaan dan had dat juist averechts gewerkt. De melder heeft zijn excuses aan jou aangeboden en die heb je geaccepteerd.
Waarom moeten anderen nu voor jou bemiddelen tussen jou en je familie? Je kunt het contact toch gewoon herstellen?
Ja, rare situatie in het verleden...misschien was men overbezorgd. Ik zie er niets kwaadaardig in, hooguit een vergissing.
Het is niet uit de hand gelopen en de melder heeft sorry gezegd.
Ik zie het probleem niet?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 29 augustus 2014 10:39
Wat is er met je aan de hand dat mensen zo bezorgd zijn?
Misschien zou je daar beter je energie in steken? Als er helemaal niks aan de hand is natuurlijk niet, maar wat was de kern van dat mailtje, waar om schreef je het, hoe gaat het met je in het algemeen?
Voor de rest lijkt het me een rot situatie natuurlijk, de crisis dienst aan je deur. maar komt het echt uit het niets?
Misschien zou je daar beter je energie in steken? Als er helemaal niks aan de hand is natuurlijk niet, maar wat was de kern van dat mailtje, waar om schreef je het, hoe gaat het met je in het algemeen?
Voor de rest lijkt het me een rot situatie natuurlijk, de crisis dienst aan je deur. maar komt het echt uit het niets?
vrijdag 29 augustus 2014 10:42
Ik proef eigenlijk uit je verhaal meer dat je moeite hebt met het wantrouwen dat je familie heeft ten opzicht van jou (TO) dan dat je echt wilt klagen bij de crisisdienst. De crisisdienst en de huisarts zijn niet verantwoordelijk voor de relatie tussen jou en je familie, daar zijn jullie zelf verantwoordelijk voor.
Indien je vindt dat de crisisdienst verkeerd heeft gehandeld dan dien je eerst een klacht in bij de crisisdienst zelf en indien deze niet bevredigend wordt afgehandeld dan kun je een klacht indienen bij de ombudsman.
Indien je vindt dat de crisisdienst verkeerd heeft gehandeld dan dien je eerst een klacht in bij de crisisdienst zelf en indien deze niet bevredigend wordt afgehandeld dan kun je een klacht indienen bij de ombudsman.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 29 augustus 2014 10:47
Ik snap niet precies wat je vraag is. Wil je het goed maken met je familie? Wat wil je dan goedmaken? Wil je duidelijkheid van de crisisdienst? Waar dan over?
Ik werk zelf in de GGZ, wellicht kan ik je meer uitleggen?
Ik werk zelf in de GGZ, wellicht kan ik je meer uitleggen?
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
vrijdag 29 augustus 2014 10:52
Dat is dus precies het probleem, dat mijn familie sindsdien zeer apart doet. Zoals ik hier boven beschrijf. Als ik iets positiefs zeg, maken ze er iets negatiefs van. Daar kan ik niet doorheen komen. Van verschillende familieleden, krijg ik verschillende verhalen te horen over wat er gebeurd is na die avond, maar niemand wil dus precies zeggen wat hun kant van het verhaal is.
Het enige wat ik merk is dat hun houding naar mij compleet veranderd is. Als ik er naar vraag krijg ik ontwijkende en negatieve en tegenstrijdige antwoorden en reactie.
Juist daarom vermoed ik dat er de crisisdienst wel degelijk meer heeft gedaan dan dat ze zouden moeten doen.
Natuurlijk kan het zo zijn dat de crisisdienst geen contact heeft gehad en dat mijn familie zelf haar conclusies heeft getrokken.
Maar dan, ik krijg dus wel verschillende antwoorden van verschillende familieleden.
Crisisdienst wil niets zeggen.
Er is niets mis met bezorgdheid. Daarom zei ik ook 'laten we het maar zien als een stunt'.
Het uitblijven van reactie, en daarna alleen maar uitermate negatieve reactie van familie vond ik wel opvallend. Ik heb het maar even zo gelaten en daarna dus wel weer contact gezocht, en dat liep bijzonder vreemd. Zie OP
Het enige wat ik merk is dat hun houding naar mij compleet veranderd is. Als ik er naar vraag krijg ik ontwijkende en negatieve en tegenstrijdige antwoorden en reactie.
Juist daarom vermoed ik dat er de crisisdienst wel degelijk meer heeft gedaan dan dat ze zouden moeten doen.
Natuurlijk kan het zo zijn dat de crisisdienst geen contact heeft gehad en dat mijn familie zelf haar conclusies heeft getrokken.
Maar dan, ik krijg dus wel verschillende antwoorden van verschillende familieleden.
Crisisdienst wil niets zeggen.
Er is niets mis met bezorgdheid. Daarom zei ik ook 'laten we het maar zien als een stunt'.
Het uitblijven van reactie, en daarna alleen maar uitermate negatieve reactie van familie vond ik wel opvallend. Ik heb het maar even zo gelaten en daarna dus wel weer contact gezocht, en dat liep bijzonder vreemd. Zie OP
vrijdag 29 augustus 2014 10:59
Ik snap nog steeds je vraag niet. Als je wil weten of de crisisdienst contact heeft gehad met je familie, kun je ze dat gewoon vragen. Tuurlijk geven ze daar antwoord op. Zo niet, is dat reden genoeg om een klacht in te dienen. Als je wil, heb je ook recht om je dossier in te zien. Desnoods roep je de hulp van een patienten vertrouwenspersoon in.
http://www.pvp.nl/
Je familie verander je niet, uitleg van jouw kant nemen ze blijkbaar niet aan. Je beschrijft dat je contact met je familie al niet bijster goed was, wat heb je eraan hier zoveel energie in te steken?
Overigens stuurt de crisisdienst inderdaad altijd een bericht aan de huisarts, dus dat is niets vreemds.
Ik vraag me ook af wat je in die mail gezet hebt? En waarom?
http://www.pvp.nl/
Je familie verander je niet, uitleg van jouw kant nemen ze blijkbaar niet aan. Je beschrijft dat je contact met je familie al niet bijster goed was, wat heb je eraan hier zoveel energie in te steken?
Overigens stuurt de crisisdienst inderdaad altijd een bericht aan de huisarts, dus dat is niets vreemds.
Ik vraag me ook af wat je in die mail gezet hebt? En waarom?
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
vrijdag 29 augustus 2014 11:04
Wat ik precies wil is dus de relatie met mijn familie herstellen. Door tussen komst van de crisisdienst voel ik mij totaal niet meer geloofwaardig naar mijn familie. Als mijn familie daarna niet zo apart had gereageerd en het contact zo negatief was geworden, dan was er niets aan de hand geweest.
Ik ben dus ongeloofwaardig. Heb geprobeerd het zelf op te lossen, maar het lijkt wel alsof ze bevriezen, en echt niet meer horen of zien wie ik eigenlijk ben. Ik bespeur meer overtuiging over hoe en wie ik ben, dan bezorgdheid. Het is nu al een aantal jaar geleden gebeurd. En door die 'overtuiging' kan ik gewoon niet komen.
Het doet mij pijn dat ze mij zo zien, dat ze op die manier reageren, dat ik geen inspanning van hun kant zie om er anders in te staan, om iets milder over mij en de situatie te denken.
Ik heb niet het gevoel dat ze beseffen dat het voor ook even schrikken was om zo'n dienst in een keer voor mijn neus te zien staan en maar noodgedwongen een verhaal moet afdraaien, wat ik achteraf gezien anders had aangepakt.
Maar dat terzijde. Het gaat mij dus om het herstellen van de relatie tussen mij en mijn familie. En dit gebeuren blijft er tussen hangen.
Ik ben dus ongeloofwaardig. Heb geprobeerd het zelf op te lossen, maar het lijkt wel alsof ze bevriezen, en echt niet meer horen of zien wie ik eigenlijk ben. Ik bespeur meer overtuiging over hoe en wie ik ben, dan bezorgdheid. Het is nu al een aantal jaar geleden gebeurd. En door die 'overtuiging' kan ik gewoon niet komen.
Het doet mij pijn dat ze mij zo zien, dat ze op die manier reageren, dat ik geen inspanning van hun kant zie om er anders in te staan, om iets milder over mij en de situatie te denken.
Ik heb niet het gevoel dat ze beseffen dat het voor ook even schrikken was om zo'n dienst in een keer voor mijn neus te zien staan en maar noodgedwongen een verhaal moet afdraaien, wat ik achteraf gezien anders had aangepakt.
Maar dat terzijde. Het gaat mij dus om het herstellen van de relatie tussen mij en mijn familie. En dit gebeuren blijft er tussen hangen.
vrijdag 29 augustus 2014 11:04
quote:fleurinn schreef op 29 augustus 2014 @ 10:52:
Dat is dus precies het probleem, dat mijn familie sindsdien zeer apart doet. Zoals ik hier boven beschrijf. Als ik iets positiefs zeg, maken ze er iets negatiefs van. Daar kan ik niet doorheen komen. Van verschillende familieleden, krijg ik verschillende verhalen te horen over wat er gebeurd is na die avond, maar niemand wil dus precies zeggen wat hun kant van het verhaal is.
Het enige wat ik merk is dat hun houding naar mij compleet veranderd is. Als ik er naar vraag krijg ik ontwijkende en negatieve en tegenstrijdige antwoorden en reactie.
Juist daarom vermoed ik dat er de crisisdienst wel degelijk meer heeft gedaan dan dat ze zouden moeten doen.
Natuurlijk kan het zo zijn dat de crisisdienst geen contact heeft gehad en dat mijn familie zelf haar conclusies heeft getrokken.
Maar dan, ik krijg dus wel verschillende antwoorden van verschillende familieleden.
Crisisdienst wil niets zeggen.
Er is niets mis met bezorgdheid. Daarom zei ik ook 'laten we het maar zien als een stunt'.
Het uitblijven van reactie, en daarna alleen maar uitermate negatieve reactie van familie vond ik wel opvallend. Ik heb het maar even zo gelaten en daarna dus wel weer contact gezocht, en dat liep bijzonder vreemd. Zie OPNog steeds begrijp ik niet waarom je emails stuurt waaruit opgemaakt kan worden dat je zelfmoord zou kunnen plegen, wat stond daar in? Waarom stuur je die naar familieleden die je amper ziet?
Dat is dus precies het probleem, dat mijn familie sindsdien zeer apart doet. Zoals ik hier boven beschrijf. Als ik iets positiefs zeg, maken ze er iets negatiefs van. Daar kan ik niet doorheen komen. Van verschillende familieleden, krijg ik verschillende verhalen te horen over wat er gebeurd is na die avond, maar niemand wil dus precies zeggen wat hun kant van het verhaal is.
Het enige wat ik merk is dat hun houding naar mij compleet veranderd is. Als ik er naar vraag krijg ik ontwijkende en negatieve en tegenstrijdige antwoorden en reactie.
Juist daarom vermoed ik dat er de crisisdienst wel degelijk meer heeft gedaan dan dat ze zouden moeten doen.
Natuurlijk kan het zo zijn dat de crisisdienst geen contact heeft gehad en dat mijn familie zelf haar conclusies heeft getrokken.
Maar dan, ik krijg dus wel verschillende antwoorden van verschillende familieleden.
Crisisdienst wil niets zeggen.
Er is niets mis met bezorgdheid. Daarom zei ik ook 'laten we het maar zien als een stunt'.
Het uitblijven van reactie, en daarna alleen maar uitermate negatieve reactie van familie vond ik wel opvallend. Ik heb het maar even zo gelaten en daarna dus wel weer contact gezocht, en dat liep bijzonder vreemd. Zie OPNog steeds begrijp ik niet waarom je emails stuurt waaruit opgemaakt kan worden dat je zelfmoord zou kunnen plegen, wat stond daar in? Waarom stuur je die naar familieleden die je amper ziet?
vrijdag 29 augustus 2014 11:05
Ik vind het wel naar voor je dat je geen goed contact hebt met familie en dat hun reacties negatief op je overkomen. Ik zou het hele crisisdienst verhaal laten rusten en eens een gesprek aangaan met je familie wanneer zij weer negatief reageren. Rustig zeggen wat dat met jou doet.
Ik kan mij goed voorstellen dat je je eenzaam voelt door het slechte contact met je familie. Dat lijkt mij erg naar.
Ik kan mij goed voorstellen dat je je eenzaam voelt door het slechte contact met je familie. Dat lijkt mij erg naar.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 29 augustus 2014 11:15
Annapalona:
Die mail heb ik later terug gelezen. Dat was inderdaad een heel rare mail. Niet best. Die kwam inhoudelijk heeeeel anders over dan dat ik in gedachten had. Ik kan mij voorstellen dat iemand er iets anders uit kan halen. Dat heb ik mijn familie ook laten weten.
Maar nog steeds geen toekomende reactie van hun kant.
Ik zie niet waarom de crisisdienst niet kan vertellen wat er gebeurd is na hun bezoek aan mij, als ze juist hebben gehandeld.
Die mail heb ik later terug gelezen. Dat was inderdaad een heel rare mail. Niet best. Die kwam inhoudelijk heeeeel anders over dan dat ik in gedachten had. Ik kan mij voorstellen dat iemand er iets anders uit kan halen. Dat heb ik mijn familie ook laten weten.
Maar nog steeds geen toekomende reactie van hun kant.
Ik zie niet waarom de crisisdienst niet kan vertellen wat er gebeurd is na hun bezoek aan mij, als ze juist hebben gehandeld.
vrijdag 29 augustus 2014 11:19
Maar waarom stuurde je zulke emails dan? Blijkbaar was er dus wel iets aan de hand?
Kan het zijn dat je familie gewoon niet weten wat ze met een labiel iemand aanmoeten?
Ik zou je ouders gewoon eens vragen wat er allemaal gebeurt is voor en na dat incident binnen je familie en hoe ze jouw acties uit die tijd hebben ervaren?
Ik denk dat de crisisdienst gewoon op een melding heeft gereageerd en het feit dat jij je zo op hun focust klinkt ook een beetje raar.
Kan het zijn dat je familie gewoon niet weten wat ze met een labiel iemand aanmoeten?
Ik zou je ouders gewoon eens vragen wat er allemaal gebeurt is voor en na dat incident binnen je familie en hoe ze jouw acties uit die tijd hebben ervaren?
Ik denk dat de crisisdienst gewoon op een melding heeft gereageerd en het feit dat jij je zo op hun focust klinkt ook een beetje raar.
vrijdag 29 augustus 2014 11:23
De relatie met je familie herstellen, dan zou ik zeggen: zoek een goede systeemtherapeut, een goede contextueel therapeut of een goede mediator. Die zijn er ook particulier.
Ik ken er hier in de omgeving een paar (regio 030). Als je wil, kan ik je een paar namen geven (mag dat, Mods? Zo niet, stuur me dan even een PB'tje, TO).
Ik denk echt dat jullie daar baat bij zouden hebben. Heb ik ook gehad, in 4 gesprekken was het zo ver opgelost dat we samen verder konden.
Ik ken er hier in de omgeving een paar (regio 030). Als je wil, kan ik je een paar namen geven (mag dat, Mods? Zo niet, stuur me dan even een PB'tje, TO).
Ik denk echt dat jullie daar baat bij zouden hebben. Heb ik ook gehad, in 4 gesprekken was het zo ver opgelost dat we samen verder konden.
vrijdag 29 augustus 2014 11:26
Daarnaast schrik ik van de overtuigingskracht van een instantie of een psycholoog of psychiater.
Net alsof je bent wat een crisisdients/psych over je zegt, los van dat ze je compleet overvallen en maar een uurtje met je gepraat hebben, in plaats van wat je echt bent. Ik heb die mensen nog nooit gezien voordat ze langs kwamen en daarna heb ik ze ook nooit meer gezien.
Maar zoveel maakt het dus los bij mensen, een bezoekje van de crisisdienst. Daar schrik ik dus van.
Ik vraag hoe of waar ik moet zijn, zonder dat ik in een soort slepend 'gevecht' wordt mee gesleept.
Daarvoor moet ik een klein beetje de situatie uitleggen.
Net alsof je bent wat een crisisdients/psych over je zegt, los van dat ze je compleet overvallen en maar een uurtje met je gepraat hebben, in plaats van wat je echt bent. Ik heb die mensen nog nooit gezien voordat ze langs kwamen en daarna heb ik ze ook nooit meer gezien.
Maar zoveel maakt het dus los bij mensen, een bezoekje van de crisisdienst. Daar schrik ik dus van.
Ik vraag hoe of waar ik moet zijn, zonder dat ik in een soort slepend 'gevecht' wordt mee gesleept.
Daarvoor moet ik een klein beetje de situatie uitleggen.
vrijdag 29 augustus 2014 11:32
Ik maak uit je openingspost en een latere reactie op dat je naar de crisisdienst een verhaal hebt opgehangen dat ook niet klopt. Dat snap ik niet. Aangezien je drama liefhebbende familielid erbij was, heeft hij of zij dat verhaal, al dan niet aangedikt of verdraaid, niet verspreid in je familie? Je hebt ook nooit duidelijk met dat familielid besproken dat je eea nooit zo bedoeld had? Ik denk dat het heel lastig wordt om na jaren dit verhaal nog zo over te brengen aan anderen dat men jou volledig gelooft. Waarom o waarom zeg je niet tegen de crisisdienst dat je volledig niet snapt waarom ze langs komen? Waarom hang je een raar verhaal op? De crisisdienst zijn capabele mensen, zouden zij niet gemerkt hebben dat je iets zat te verzinnen? Dat maakt dat je natuurlijk niet geloofwaardiger overkomt dat er niets aan de hand is.
vrijdag 29 augustus 2014 11:37
Ik denk dat je het probleem op de verkeerde manier benaderd maar ik kan er niet helemaal de vinger op leggen. In ieder geval twee dingen.
1. Als een stabiel familielid van mij 1 raar mailtje zou sturen zou ik niet (al helemaal niet zonder overleg met anderen) de crisisdienst erop afsturen. Dat is erg vreemd. Kan je wat specifieker zijn over wat er in het mailtje stond, waarom je dat mailtje stuurde en hoe het destijds verder met je ging? Zijn er nog andere dingen die ervoor kunnen hebben gezorgd dat mensen zich zorgen om jou maakten? En waarom vertelde je niet de waarheid aan de crisisdienst? Als die ineens bij mij voor de deur zou staan zou ik ronduit zeggen dat ik erg verbaasd was en met hen erbij even contact opnemen met de persoon die hen heeft ingeschakeld om het misverstand op te helderen.
2. De crisisdienst zal niet zeggen dat je familie het contact moet verbreken en een liefhebbende familie zal juist als ze bezorgd zijn/denken dat er iets mis is het contact niet verbreken. Spelen er dus eigenlijk niet hele andere dingen in de relatie met je familie dan dit crisisdienst verhaal? Hoe was jullie band hiervoor?
Als ik jou was zou ik in ieder geval de crisisdienst loslaten en je familie uitnodigen voor een gesprek (face to face) waarin je benoemd dat je jullie contact erg minimaal/vreemd vind en open vraagt waardoor dat komt. Niet meteen de crisisdienst erbij halen! Dan kan je ook vertellen dat je zelf graag meer contact zou hebben.
1. Als een stabiel familielid van mij 1 raar mailtje zou sturen zou ik niet (al helemaal niet zonder overleg met anderen) de crisisdienst erop afsturen. Dat is erg vreemd. Kan je wat specifieker zijn over wat er in het mailtje stond, waarom je dat mailtje stuurde en hoe het destijds verder met je ging? Zijn er nog andere dingen die ervoor kunnen hebben gezorgd dat mensen zich zorgen om jou maakten? En waarom vertelde je niet de waarheid aan de crisisdienst? Als die ineens bij mij voor de deur zou staan zou ik ronduit zeggen dat ik erg verbaasd was en met hen erbij even contact opnemen met de persoon die hen heeft ingeschakeld om het misverstand op te helderen.
2. De crisisdienst zal niet zeggen dat je familie het contact moet verbreken en een liefhebbende familie zal juist als ze bezorgd zijn/denken dat er iets mis is het contact niet verbreken. Spelen er dus eigenlijk niet hele andere dingen in de relatie met je familie dan dit crisisdienst verhaal? Hoe was jullie band hiervoor?
Als ik jou was zou ik in ieder geval de crisisdienst loslaten en je familie uitnodigen voor een gesprek (face to face) waarin je benoemd dat je jullie contact erg minimaal/vreemd vind en open vraagt waardoor dat komt. Niet meteen de crisisdienst erbij halen! Dan kan je ook vertellen dat je zelf graag meer contact zou hebben.
