Psyche
alle pijlers
Zie niet echt oplossingen meer, maar ben nog zo jong
zaterdag 20 september 2014 21:17
Vanmorgen heb ik knallende ruzie gehad met mijn ouders, daarna ben ik gaan werken en heb me de hele middag misselijk gevoeld. Voor mijn gevoel zit ik nu echt op de ‘’bodem van mijn bestaan’’, en als ik heel eerlijk ben, zie ik het allemaal niet meer zo zitten.
Niets in mijn leven klopt eigenlijk meer. Ik moest net weer enorm janken toen ik er aan dacht, maar vijf jaar geleden was ik nog een veelbelovende kersverse twintiger. Een fitte meid aan het begin van haar studententijd, met alle opties nog open. Mijn telefoon stond altijd roodgloeiend, ik had een vriend, en ik voelde me verbonden met mijn leeftijdsgenoten.
Sinds ik dat jaar (’09) ben gaan studeren, heb ik mijn leeftijdsgenoten eigenlijk nooit bij kunnen houden. Al gauw bleek dat ik het echt doodeng vind om mijzelf in mijn eentje in nieuwe groepen te mengen (studentenvereniging, studiegroep). Ik heb het allemaal geprobeerd, maar toen ik na een half jaar nog stiknerveus opstond door het idee dat ik ’s avonds weer bardienst had op mijn studentenvereniging, waar 40 mensen om die bar je aandacht lopen te trekken omdat ze als eerste geholpen willen worden, en dat ze dan ook verwachten dat je hun naam na drie bestellingen kent, en boos worden als dit niet gebeurt, waardoor ik me weer enorm opgelaten voel (en dit soort situaties constant), heeft mij halverwege mijn tweede studiejaar doen besluiten met dit te stoppen.
Daarna is het eigenlijk snel ‘’bergafwaarts’’ gegaan met mij. Doordeweeks zat ik op mijn kamer. Als ik niet met huisgenoten was, was ik alleen. Eenzaam. Hele weken achter elkaar heb ik in de bibliotheek doorgebracht. Langzaam maar zeker ontwikkelde ik een sociale angststoornis. Enorme moeite met lokalen binnenlopen, tussen te veel mensen lopen. Enorme spreekangst in het openbaar. Angst voor tentamens, paniekaanvallen, faalangst.
Dit leidde ertoe dat ik alleen maar nog meer ging vermijden. Toen ik zelfs toen ik het woord kreeg een vraag te beantwoorden in een werkgroep een paniek-tril-stem kreeg, ben ik ook gestopt met het bezoeken van werkgroepen, en sinds dien heb ik alles van mijn opleiding mijzelf aangeleerd.
Op gebied van vriendinnen, werk, ontwikkeling, CV, stond en sta ik al enorm lang stil. Ik ben nu 25, en ik werk eigenlijk al 6 jaar als shopbediende bij een tankstation. Mijn vriendinnen zijn enorm statusgericht, en telkens was het voor mij weer incasseren wanneer ik merkte dat ze steeds meer op mij neer begonnen te kijken (genegeerd worden in gesprekken, etc).. Toch slikte ik het telkens weer, mijn zelfvertrouwen om nieuwe contacten aan te gaan was immers ook veel te laag, dus dit was de enige keer in de week dat ik er uberhaupt even uitkon.
Inmiddels besef ik dat het zo echt niet langer kan. Ik droom van een mooi leven, een leuke man, eigen plekje, een drukke baan en hopelijk ooit kinderen. Maar wil die droom ooit waar worden, moet ik veranderen. Ik moet van mezelf gaan houden. Ik moet af van het idee dat niemand op mij zit te wachten, dat iedereen op mij neerkijkt en dat ik lelijk ben en dat ik het ‘’toch nooit zo goed kan doen als de rest’’.. Ik kijk enorm tegen anderen op namelijk. (en op mezelf neer)
Het is alleen zo makkelijk gezegd, maar het gevoel werkt niet met het verstand mee. Vooral 's avonds als het donker is, en de ''wereld'' rustig is, dan denk ik : Probeer het toch morgen, stuur die sollicitatie, doe het !! anderen doen het ook. Maar de volgende dag, als alles en iedereen weer gehaast is, voel ik me er zo niet bij horen, zo minderwaardig, en dan krijg ik al buikpijn alleen bij het idee..
Al een tijdje loop ik inmiddels bij een psycholoog. Mijn tweede psycholoog. Ik voel helaas weer de click niet. Heel graag wil ik toewerken naar een ‘’volwassen’’ leven, met een ‘’grote mensen baan’’, afstuderen, vooruit gaan. Aansluiting terug vinden bij mijn leeftijdsgenoten Terwijl mijn psycholoog mij juist loopt te pushen om bijvoorbeeld bij AH achter de kassa oid te gaan werken, zodat ik met meer collega’s samen moet werken. Niet neerbuigend bedoeld, maar dit is niet wat ik wil, daardoor word ik niet gelukkiger. Dan ga ik weer terug naar tienerbijbaantjes, wat ik nu ook heb bij het tankstation, en dat is niet wat ik wil, maar juist waar ik vanaf wil.
Vind het fijn om het even ergens neergezet te hebben, maar ook om reacties van jullie te ontvangen, daar ik niet echt mensen heb waarmee ik hierover kan praten.
Niets in mijn leven klopt eigenlijk meer. Ik moest net weer enorm janken toen ik er aan dacht, maar vijf jaar geleden was ik nog een veelbelovende kersverse twintiger. Een fitte meid aan het begin van haar studententijd, met alle opties nog open. Mijn telefoon stond altijd roodgloeiend, ik had een vriend, en ik voelde me verbonden met mijn leeftijdsgenoten.
Sinds ik dat jaar (’09) ben gaan studeren, heb ik mijn leeftijdsgenoten eigenlijk nooit bij kunnen houden. Al gauw bleek dat ik het echt doodeng vind om mijzelf in mijn eentje in nieuwe groepen te mengen (studentenvereniging, studiegroep). Ik heb het allemaal geprobeerd, maar toen ik na een half jaar nog stiknerveus opstond door het idee dat ik ’s avonds weer bardienst had op mijn studentenvereniging, waar 40 mensen om die bar je aandacht lopen te trekken omdat ze als eerste geholpen willen worden, en dat ze dan ook verwachten dat je hun naam na drie bestellingen kent, en boos worden als dit niet gebeurt, waardoor ik me weer enorm opgelaten voel (en dit soort situaties constant), heeft mij halverwege mijn tweede studiejaar doen besluiten met dit te stoppen.
Daarna is het eigenlijk snel ‘’bergafwaarts’’ gegaan met mij. Doordeweeks zat ik op mijn kamer. Als ik niet met huisgenoten was, was ik alleen. Eenzaam. Hele weken achter elkaar heb ik in de bibliotheek doorgebracht. Langzaam maar zeker ontwikkelde ik een sociale angststoornis. Enorme moeite met lokalen binnenlopen, tussen te veel mensen lopen. Enorme spreekangst in het openbaar. Angst voor tentamens, paniekaanvallen, faalangst.
Dit leidde ertoe dat ik alleen maar nog meer ging vermijden. Toen ik zelfs toen ik het woord kreeg een vraag te beantwoorden in een werkgroep een paniek-tril-stem kreeg, ben ik ook gestopt met het bezoeken van werkgroepen, en sinds dien heb ik alles van mijn opleiding mijzelf aangeleerd.
Op gebied van vriendinnen, werk, ontwikkeling, CV, stond en sta ik al enorm lang stil. Ik ben nu 25, en ik werk eigenlijk al 6 jaar als shopbediende bij een tankstation. Mijn vriendinnen zijn enorm statusgericht, en telkens was het voor mij weer incasseren wanneer ik merkte dat ze steeds meer op mij neer begonnen te kijken (genegeerd worden in gesprekken, etc).. Toch slikte ik het telkens weer, mijn zelfvertrouwen om nieuwe contacten aan te gaan was immers ook veel te laag, dus dit was de enige keer in de week dat ik er uberhaupt even uitkon.
Inmiddels besef ik dat het zo echt niet langer kan. Ik droom van een mooi leven, een leuke man, eigen plekje, een drukke baan en hopelijk ooit kinderen. Maar wil die droom ooit waar worden, moet ik veranderen. Ik moet van mezelf gaan houden. Ik moet af van het idee dat niemand op mij zit te wachten, dat iedereen op mij neerkijkt en dat ik lelijk ben en dat ik het ‘’toch nooit zo goed kan doen als de rest’’.. Ik kijk enorm tegen anderen op namelijk. (en op mezelf neer)
Het is alleen zo makkelijk gezegd, maar het gevoel werkt niet met het verstand mee. Vooral 's avonds als het donker is, en de ''wereld'' rustig is, dan denk ik : Probeer het toch morgen, stuur die sollicitatie, doe het !! anderen doen het ook. Maar de volgende dag, als alles en iedereen weer gehaast is, voel ik me er zo niet bij horen, zo minderwaardig, en dan krijg ik al buikpijn alleen bij het idee..
Al een tijdje loop ik inmiddels bij een psycholoog. Mijn tweede psycholoog. Ik voel helaas weer de click niet. Heel graag wil ik toewerken naar een ‘’volwassen’’ leven, met een ‘’grote mensen baan’’, afstuderen, vooruit gaan. Aansluiting terug vinden bij mijn leeftijdsgenoten Terwijl mijn psycholoog mij juist loopt te pushen om bijvoorbeeld bij AH achter de kassa oid te gaan werken, zodat ik met meer collega’s samen moet werken. Niet neerbuigend bedoeld, maar dit is niet wat ik wil, daardoor word ik niet gelukkiger. Dan ga ik weer terug naar tienerbijbaantjes, wat ik nu ook heb bij het tankstation, en dat is niet wat ik wil, maar juist waar ik vanaf wil.
Vind het fijn om het even ergens neergezet te hebben, maar ook om reacties van jullie te ontvangen, daar ik niet echt mensen heb waarmee ik hierover kan praten.
zaterdag 20 september 2014 21:31
Heb je je weleens verdiept in introvert/extravert? Zo te lezen is een drukke omgeving niets voor jou.
Houd alsjeblieft op met "Ik ben niet ver genoeg. Ik loop achter. Ik heb nog te weinig bereikt in mijn leven."
Natuurlijk kan je afstuderen. Hopelijk kan de studieadviseur je op weg helpen. Misschien weet hij/zij ook een geschikte psycholoog.
Houd alsjeblieft op met "Ik ben niet ver genoeg. Ik loop achter. Ik heb nog te weinig bereikt in mijn leven."
Natuurlijk kan je afstuderen. Hopelijk kan de studieadviseur je op weg helpen. Misschien weet hij/zij ook een geschikte psycholoog.
zaterdag 20 september 2014 21:37
Waarom voel jij je minderwaardig tegenover je vriendinnen omdat je bij een tankstation werkt? Die 'status' zit in je hoofd, ik rij op een vuilniswagen en mijn beste vriendin is accountant. Ik heb de intelligentie om ook te studeren -net als jij, vermoed ik- maar mijn ambitie ligt er niet, dat maakt mij niet minder dan haar, alleen anders.
Als zij jou wel zo behandelen, zijn ze geen vriendinnen.
Als deze vorm van therapie voor jou niet werkt, zijn er dan geen andere manieren? Heb je hier al met je behandelaar over gesproken?
Als zij jou wel zo behandelen, zijn ze geen vriendinnen.
Als deze vorm van therapie voor jou niet werkt, zijn er dan geen andere manieren? Heb je hier al met je behandelaar over gesproken?
Erger je niet, maar verbaas je!
zaterdag 20 september 2014 21:42
Hey twintiger, dat 'mijn leven noet beginnen' gevoel is heel herkenbaar, voor heel veel van mijn peers ook toen ik 20er was ( net 30 nu).
Je hebt iets meegemaakt waardoor je van kwaad tot erger bent gegaan, en het is zaak om daar handvatten aan te zetten en het goed weg te zetten. Lukt dat niet bij deze therapeut, zoek dan iemand bij wie het wel 'goed' voelt. Iemand bij wie je het moeilijk hebt, maar op een goede, contructieve manier zeg maar.
Wees niet bang, je hoeft niet perse een opleiding te hebben voor een leuke baan. Via stages, een opleidingsbaan of via een klein baantje intern verder solliciteren kom je met een goed hoofd ook goed terecht. Maar eerst moet je dus werken aan je sociale angst. Heb je zelf ideeen daarover? Wat zou voor jou goed werken? Als een sollicitatie versturen niet werkt, misschien dan eerst eens een briefje tikken waarvan je voor jezelf afspreekt dat je het niet verstuurt? Of je cv bijwerken en als volgende stap die door iemand van je vriendenclub of familie laten checken? Of alleen eens met jezelf afspreken dat je vandaag met 1 vreemde een gesprekje gaat hebben? Als je iets niet doet, maak het dan kleiner.
Jij weet vaak wat het beste is. Weet je het niet? Dan heb je een goede therepeut nodig om mee te sparren en tot iets te komen. Praten helpt vaak.
Ik denk dat je vriendinnen je ook best willen helpen als je het eerlijkk met ze over je problemen hebt.
Je hebt iets meegemaakt waardoor je van kwaad tot erger bent gegaan, en het is zaak om daar handvatten aan te zetten en het goed weg te zetten. Lukt dat niet bij deze therapeut, zoek dan iemand bij wie het wel 'goed' voelt. Iemand bij wie je het moeilijk hebt, maar op een goede, contructieve manier zeg maar.
Wees niet bang, je hoeft niet perse een opleiding te hebben voor een leuke baan. Via stages, een opleidingsbaan of via een klein baantje intern verder solliciteren kom je met een goed hoofd ook goed terecht. Maar eerst moet je dus werken aan je sociale angst. Heb je zelf ideeen daarover? Wat zou voor jou goed werken? Als een sollicitatie versturen niet werkt, misschien dan eerst eens een briefje tikken waarvan je voor jezelf afspreekt dat je het niet verstuurt? Of je cv bijwerken en als volgende stap die door iemand van je vriendenclub of familie laten checken? Of alleen eens met jezelf afspreken dat je vandaag met 1 vreemde een gesprekje gaat hebben? Als je iets niet doet, maak het dan kleiner.
Jij weet vaak wat het beste is. Weet je het niet? Dan heb je een goede therepeut nodig om mee te sparren en tot iets te komen. Praten helpt vaak.
Ik denk dat je vriendinnen je ook best willen helpen als je het eerlijkk met ze over je problemen hebt.
zaterdag 20 september 2014 21:42
Misschien moet je gewoon accepteren dat je niet gemaakt bent voor 'n druk uitgaans/studentenleven. Niets mis mee. Zoek je vrienden elders. Blijf niet hangen bij studentenclubs en op 'n studentenkamer, maar zoek iets waar je zelf blij van wordt. Ik bracht mijn jeugd en studententijd door op de manege en had gelijkgestemde vrienden daar. Uitgaan met medestudenten heb ik nooit gedaan, ik had niets met nachtbraken/uitgaan. Niets aan gemist.
zaterdag 20 september 2014 22:35
Zodra je toegeeft aan je angst dan wordt je angst juist extra gevoed. Daardoor kan je angst dus ook steeds groter worden.
Ik heb een sociale fobie gehad en dat kwam eigenlijk pas echt aan het licht toen ik in een nieuwe omgeving kwam op een nieuwe school. Later werden de problemen zo erg dat ik mijn universitaire studie afbrak, vanwege angst. Dat is eigenlijk ook wat jij omschrijft.
Je kan een angstpoli zoeken om aan je angsten te werken. Daar hebben ze alle kennis om je de voor jou beste therapie te geven. Dit kan individueel of in een groep zijn.
Waarschijnlijk moet je dan wel doorverwezen worden. Hier in Nijmegen is dat tenminste zo (onderdeel ggz). Als je weet wat je wil dan zeg je dat tegen je huisarts en die zal je dan doorverwijzen.
Bij mij was de sociale fobie slechts een gevolg van een ander probleem. Je hebt het veel over minderwaardigheid. Dat zou een voedingsbodem kunnen zijn van de angst. En die minderwaardigheid zou je weer ergens in je jeugd opgedaan kunnen hebben. Maargoed, dit zal je moeten onderzoeken tijdens therapie.
Als je je direct naar een ggz instelling laat doorverwijzen dan bekijken ze het ook breder. Dus wellicht is dat een betere aanpak. Eerst doen ze dan een diagnose en bepalen welke afdeling en therapie het beste voor je is.
quote:Ik moet af van het idee dat niemand op mij zit te wachten, dat iedereen op mij neerkijkt en dat ik lelijk ben en dat ik het ‘’toch nooit zo goed kan doen als de rest’’.. Ik kijk enorm tegen anderen op namelijk. (en op mezelf neer)
Niemand zit op mij te wachten, dat zijn ook altijd mijn woorden. Ik heb daarvoor nu schematherapie.
Zoek eens op internet daarnaar en de schema's/patronen. Misschien dat je iets van de patronen herkent bij jezelf.
Ik heb een sociale fobie gehad en dat kwam eigenlijk pas echt aan het licht toen ik in een nieuwe omgeving kwam op een nieuwe school. Later werden de problemen zo erg dat ik mijn universitaire studie afbrak, vanwege angst. Dat is eigenlijk ook wat jij omschrijft.
Je kan een angstpoli zoeken om aan je angsten te werken. Daar hebben ze alle kennis om je de voor jou beste therapie te geven. Dit kan individueel of in een groep zijn.
Waarschijnlijk moet je dan wel doorverwezen worden. Hier in Nijmegen is dat tenminste zo (onderdeel ggz). Als je weet wat je wil dan zeg je dat tegen je huisarts en die zal je dan doorverwijzen.
Bij mij was de sociale fobie slechts een gevolg van een ander probleem. Je hebt het veel over minderwaardigheid. Dat zou een voedingsbodem kunnen zijn van de angst. En die minderwaardigheid zou je weer ergens in je jeugd opgedaan kunnen hebben. Maargoed, dit zal je moeten onderzoeken tijdens therapie.
Als je je direct naar een ggz instelling laat doorverwijzen dan bekijken ze het ook breder. Dus wellicht is dat een betere aanpak. Eerst doen ze dan een diagnose en bepalen welke afdeling en therapie het beste voor je is.
quote:Ik moet af van het idee dat niemand op mij zit te wachten, dat iedereen op mij neerkijkt en dat ik lelijk ben en dat ik het ‘’toch nooit zo goed kan doen als de rest’’.. Ik kijk enorm tegen anderen op namelijk. (en op mezelf neer)
Niemand zit op mij te wachten, dat zijn ook altijd mijn woorden. Ik heb daarvoor nu schematherapie.
Zoek eens op internet daarnaar en de schema's/patronen. Misschien dat je iets van de patronen herkent bij jezelf.
zaterdag 20 september 2014 22:51
Ik denk dat je in eerste instantie moet laten onderzoeken waar je (plotselinge?) sociale angst vandaan komt. Had je daar als puber ook al last van? Zou er sprake kunnen zijn van autisme?
Verder is de situatie natuurlijk helemaal niet hopeloos. Je hebt nu werk dus dat heb je prima op orde. Wat staat je in de weg om weer te gaan studeren? Je hoeft toch niet naar een vereniging. Dat zou mij ook heel erg tegenstaan, en er zijn heus wel meer mensen die niet graag in grote groepen vertoeven.
Verder is de situatie natuurlijk helemaal niet hopeloos. Je hebt nu werk dus dat heb je prima op orde. Wat staat je in de weg om weer te gaan studeren? Je hoeft toch niet naar een vereniging. Dat zou mij ook heel erg tegenstaan, en er zijn heus wel meer mensen die niet graag in grote groepen vertoeven.
zaterdag 20 september 2014 23:09
TO, als jij van jezelf wil gaan houden dan zul je eerst moeten accepteren dat je goed genoeg bent zoals je nu bent. Mét al je angsten en onzekerheden en je baantje bij het tankstation. Als je jezelf accepteert zoals je bent, is het makkelijker om naar je dromen toe te werken. Dan doe je het namelijk omdat je vindt dat je het waard bent. Dat is een betere motivatie dan een baan/huis/vriend willen omdat je denkt dat je dan pas iets waard wordt. Dat is namelijk niet zo, je bent nu al een mooi en waardevol mens!
En het is nooit te laat, er is altijd een uitweg. Je bent 25, dat is nog hartstikke jong! Spiegel jezelf, je CV etc. niet aan anderen, hoe lastig dat ook is. Iedereen ontwikkelt zich anders, jouw vriendinnen zijn niet de maatstaf voor jóuw leven.
Heb je nu wel vrienden die je accepteren zoals je bent? Vrienden die op je neerkijken zijn geen goede vrienden, imo. Zoals Cello1987 zei: status zit in je hoofd. Uiteindelijk zijn we allemaal maar mensen. Ik heb jarenlang als schoonmaakster gewerkt en ik kan je vertellen: de wc van de directie stinkt net zo hard, zo niet harder dan die van het personeel
Heel veel sterkte en een dikke
En het is nooit te laat, er is altijd een uitweg. Je bent 25, dat is nog hartstikke jong! Spiegel jezelf, je CV etc. niet aan anderen, hoe lastig dat ook is. Iedereen ontwikkelt zich anders, jouw vriendinnen zijn niet de maatstaf voor jóuw leven.
Heb je nu wel vrienden die je accepteren zoals je bent? Vrienden die op je neerkijken zijn geen goede vrienden, imo. Zoals Cello1987 zei: status zit in je hoofd. Uiteindelijk zijn we allemaal maar mensen. Ik heb jarenlang als schoonmaakster gewerkt en ik kan je vertellen: de wc van de directie stinkt net zo hard, zo niet harder dan die van het personeel
Heel veel sterkte en een dikke
zaterdag 20 september 2014 23:15
zaterdag 20 september 2014 23:16
quote:e hoeft toch niet naar een vereniging. Dat zou mij ook heel erg tegenstaan, en er zijn heus wel meer mensen die niet graag in grote groepen vertoeven.
en
quote:Misschien moet je gewoon accepteren dat je niet gemaakt bent voor 'n druk uitgaans/studentenleven.Er zijn inderdaad mensen die hier bewust voor kiezen. Maar die mensen zoeken daar ook geen hulp voor...
en
quote:Misschien moet je gewoon accepteren dat je niet gemaakt bent voor 'n druk uitgaans/studentenleven.Er zijn inderdaad mensen die hier bewust voor kiezen. Maar die mensen zoeken daar ook geen hulp voor...
zondag 21 september 2014 09:51
Je bent in een neerwaartse spiraal terechtgekomen omdat je je hebt laten leiden door angst. Ga eerst aan jezelf werken en ga dan stapje voor stapje dingen in je leven aanpakken. Op dit moment is het fundament in jezelf te zwak om dat alleen aan te kunnen en grote veranderingen teweeg te brengen. Dus hou die baan voorlopig totdat je ernaar toe gewerkt hebt om op zoek te gaan naar iets anders. Je zult zien dat wanneer jij je sterker voelt, je ook meer weet wat je echt wil en vanzelf andere mensen om je heen krijgt. Heb je een goede verstandhouding met je ouders? Praat er dan met hun over, zaken benoemen bij anderen maakt het al zoveel minder zwaar. Je kunt het ook met je vriendinnen bespreken, grote kans dat zij je wel willen helpen en zo niet, dan weet je ook waar je aan toe bent. Je hebt in jouw hoofd allerlei ideeën gecreëerd die mss helemaal niet waar zijn. Oh, en je bent nog hartstikke jong hoor. Je komt er heus wel, maar sommigen hebben nu eenmaal meer tijd nodig.
Cum non tum age
zondag 21 september 2014 10:26
Het mooie van op 'de bodem van je bestaan' zitten als je nog zo jong bent is dat je nog heeeeel veel goede jaren te gaan hebt. Het kan alleen nog maar beter worden dus!
Ik herken de gevoelens die je beschrijft en ik lees ook dat je al heel ver bent! Jij beseft dat om hieruit te komen je van jezelf moet gaan houden en dat is inderdaad het enige antwoord. Ik ben zelf pas veel later tot dat besef gekomen na nog veel meer jaren tegen mezelf aan schoppen en mezelf neerhalen en had al veel meer 'verprutste' jaren (waren het niet, maar zo zag ik het toen wel) erop zitten.
Goed dat je ermee aan het werk gaat. Groepstherapie kan ook goed helpen met deze problematiek. Schroom niet om verder te zoeken als je geen klik voelt met je psycholoog.
Veel succes en ik lees dat je steeds door bent gegaan met je opleiding ondanks dat je niet meer naar de werkgroepen durfde. Heel erg knap, wat maak je het jezelf toch zwaar hè?
Ik herken de gevoelens die je beschrijft en ik lees ook dat je al heel ver bent! Jij beseft dat om hieruit te komen je van jezelf moet gaan houden en dat is inderdaad het enige antwoord. Ik ben zelf pas veel later tot dat besef gekomen na nog veel meer jaren tegen mezelf aan schoppen en mezelf neerhalen en had al veel meer 'verprutste' jaren (waren het niet, maar zo zag ik het toen wel) erop zitten.
Goed dat je ermee aan het werk gaat. Groepstherapie kan ook goed helpen met deze problematiek. Schroom niet om verder te zoeken als je geen klik voelt met je psycholoog.
Veel succes en ik lees dat je steeds door bent gegaan met je opleiding ondanks dat je niet meer naar de werkgroepen durfde. Heel erg knap, wat maak je het jezelf toch zwaar hè?
zondag 21 september 2014 10:31
Oh, en ik lees heel veel grote stappen in je OP. Het is mooi dat je die dromen hebt, dat houdt je op gang, maar je haalt jezelf neer omdat je de grote stappen die je voor jezelf stelt niet direct haalt. Bijvoorbeeld je wil een sollicitatie sturen en denkt 's avonds 'morgen ga ik het doen' maar de volgende dag voel je je minderwaardig omdat je er niet bij hoort, niet zo gehaast bent als iedereen, niet dat 'volwassen leven' hebt (wat is dat?) en die 'grote mensen baan' enz. enz. En dan komt van dat kleine stapje, die sollicitatie sturen, niets meer terecht. Wat zonde! Als je hele hoge eisen stelt kan je bijna alleen maar falen en dat bevestigt je negatieve gevoel over jezelf. Probeer kleine taakjes en doelen te stellen, dan zul je meer succes hebben en met kleine stappen maak je uit eindelijk een grote reis! Al zijn die stappen alleen maar uit bed komen, douchen, een maaltijd voor jezelf maken. Of, wat groter, naar de supermarkt gaat (onder de mensen), naar de stad gaan, iemand bellen, toch die sollicitatie sturen.
Als je voor een berg staat waar je overheen moet, moet je ook met 1 stap beginnen. En dan zal het heel veel stappen duren voordat je bij de top bent. Maar als je onderaan al naar de top kijkt en denkt 'jee, ik kan dat niet, kijk al die mensen staan al aan de top en ik sta hier beneden..' dan zal je ook afhaken, maar als je begint met 1 kleine stap zetten en daarna nog een kleine stap zal je ook komen waar je wil zijn. De kleine stappen tellen! Jouw bergen zijn dat 'volwassen leven' en die 'grote mensen baan' wat zijn je kleine stappen?
Als je voor een berg staat waar je overheen moet, moet je ook met 1 stap beginnen. En dan zal het heel veel stappen duren voordat je bij de top bent. Maar als je onderaan al naar de top kijkt en denkt 'jee, ik kan dat niet, kijk al die mensen staan al aan de top en ik sta hier beneden..' dan zal je ook afhaken, maar als je begint met 1 kleine stap zetten en daarna nog een kleine stap zal je ook komen waar je wil zijn. De kleine stappen tellen! Jouw bergen zijn dat 'volwassen leven' en die 'grote mensen baan' wat zijn je kleine stappen?
zondag 21 september 2014 13:19
Je kan ook in deeltijd studeren, dan heb je meer jouw type mens om je heen, de type mens die moet werken voor centen en hun naïeve idealen hebben in geruild voor de werkelijkheid.
Je doet het enorm goed vind ik, je hebt een baan, je werkt voor je geld dus, je weet wat voor mens je bent (introvert, helemaal niks mis mee!), je hebt een rijbewijs, je maakt je los van mensen die alleen maar op status gericht zijn (die komen er later achter dan jij dat de wereld helemaal niet zit te wachten op mensen die denken dat ze wat zijn voor dat ze wat hebben gepresteerd!), je onderzoekt wat je kan veranderen.
Sommige studies zijn 'geschikt' voor extroverte types en andere studies zijn weer meer gericht op introverte types. Misschien is een studie rechten minder geschikt voor jou dan een studie natuurkunde, waar je meer met je hoofd bezig bent.
Je doet het enorm goed vind ik, je hebt een baan, je werkt voor je geld dus, je weet wat voor mens je bent (introvert, helemaal niks mis mee!), je hebt een rijbewijs, je maakt je los van mensen die alleen maar op status gericht zijn (die komen er later achter dan jij dat de wereld helemaal niet zit te wachten op mensen die denken dat ze wat zijn voor dat ze wat hebben gepresteerd!), je onderzoekt wat je kan veranderen.
Sommige studies zijn 'geschikt' voor extroverte types en andere studies zijn weer meer gericht op introverte types. Misschien is een studie rechten minder geschikt voor jou dan een studie natuurkunde, waar je meer met je hoofd bezig bent.
zondag 21 september 2014 14:32
Zo herkenbaar wat je schrijft; ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.
Wie zegt dat je dat leven wat je wenst niet zou kunnen krijgen? Dat kan je allemaal namelijk wel! Een leuke baan, een leuke partner etc. dat komt allemaal wel. Heb vertrouwen. Het is misschien niet volgens je eigen kalender of je eigen tijdschema, zoals bij leeftijdsgenoten, maar dat betekent niet dat je niet zal toekomen. Ik vind dat je al best wel goed bezig bent, je bent best onafhankelijk.
Trouwens als je je in de avonden prettiger voelt, dan overdag.. Is het dan een idee om in de avond de sollicitatiebrieven te schrijven? (ik doe het zelf ook, ben in de avond veel kalmer en productiever dan overdag).
Ik vind het not done, dat vriendinnen je negeren in gesprekken. Je bent net zo waardevol als ieder ander! Als je niet gehoord, begrepen, geaccepteerd voelt in sociale contacten, lijkt eenzaamheid me niet meer dan normaal. Het lijkt me belangrijk dat je met gelijkgestemde (leeftijdgenoten) kan praten.
Dat je al zoveel geprobeerd hebt in verenigingen enzo, valt alleen maar te prijzen. Je doet het tenminste! En bij het daadwerkelijke doen, merk je dat niet alles bij je past..En daar is helemaal NIETS mis mee.
Wat veel helpt is het allemaal te "ownen,'' ook eventuele beperkingen. Een voorbeeld, een vriendin van mij heeft ME, en kan heel veel dingen daardoor niet..Maar ze is zo "eigen", ze "ownt" het en heeft veel zelfvertrouwen. Ze heeft een hele leuke relatie, huisje, boompje, beestje en alsnog een hele goede baan waar ze rekening met haar houden. In het reine komen met jezelf eigenlijk, en niet vergelijken met anderen mensen. Je bent goed zoals je bent, en dat staat echt helemaal los van je baan/je leven/liefde.. Je kan niks fout doen.
Dingen voor elkaar krijgen, gebeurt niet binnen 1 dag. Het kost een beetje tijd, vertrouwen, liefde voor jezelf. Je bent het helemaal waard!
Misschien de moeite waard om dit es te kijken als je tijd hebt: https://www.youtube.com/watch?v=DOA_tBJTx5g
Mocht je ooit willen praten over wat dan ook, mag je me altijd een bericht sturen
Wie zegt dat je dat leven wat je wenst niet zou kunnen krijgen? Dat kan je allemaal namelijk wel! Een leuke baan, een leuke partner etc. dat komt allemaal wel. Heb vertrouwen. Het is misschien niet volgens je eigen kalender of je eigen tijdschema, zoals bij leeftijdsgenoten, maar dat betekent niet dat je niet zal toekomen. Ik vind dat je al best wel goed bezig bent, je bent best onafhankelijk.
Trouwens als je je in de avonden prettiger voelt, dan overdag.. Is het dan een idee om in de avond de sollicitatiebrieven te schrijven? (ik doe het zelf ook, ben in de avond veel kalmer en productiever dan overdag).
Ik vind het not done, dat vriendinnen je negeren in gesprekken. Je bent net zo waardevol als ieder ander! Als je niet gehoord, begrepen, geaccepteerd voelt in sociale contacten, lijkt eenzaamheid me niet meer dan normaal. Het lijkt me belangrijk dat je met gelijkgestemde (leeftijdgenoten) kan praten.
Dat je al zoveel geprobeerd hebt in verenigingen enzo, valt alleen maar te prijzen. Je doet het tenminste! En bij het daadwerkelijke doen, merk je dat niet alles bij je past..En daar is helemaal NIETS mis mee.
Wat veel helpt is het allemaal te "ownen,'' ook eventuele beperkingen. Een voorbeeld, een vriendin van mij heeft ME, en kan heel veel dingen daardoor niet..Maar ze is zo "eigen", ze "ownt" het en heeft veel zelfvertrouwen. Ze heeft een hele leuke relatie, huisje, boompje, beestje en alsnog een hele goede baan waar ze rekening met haar houden. In het reine komen met jezelf eigenlijk, en niet vergelijken met anderen mensen. Je bent goed zoals je bent, en dat staat echt helemaal los van je baan/je leven/liefde.. Je kan niks fout doen.
Dingen voor elkaar krijgen, gebeurt niet binnen 1 dag. Het kost een beetje tijd, vertrouwen, liefde voor jezelf. Je bent het helemaal waard!
Misschien de moeite waard om dit es te kijken als je tijd hebt: https://www.youtube.com/watch?v=DOA_tBJTx5g
Mocht je ooit willen praten over wat dan ook, mag je me altijd een bericht sturen
zondag 21 september 2014 22:31
Toen ik 25 was verkeerde ik in vergelijkbare problematiek, ook door een ernstige sociale fobie waardoor ik mijn studie een aantal jaar heb afgekapt. Inmiddels, een aantal jaar later, ben ik er met hulp van een goede psycholoog en cognitieve gedragstherapie grotendeels van mijn problemen afgekomen. Ik lees dat je geen klik hebt met je psycholoog en vraag me dan ook af of je niet beter een ander kunt zoeken, aangezien je ook aangeeft dat ze je pusht om bij de ah te gaan werken? Als dat je niet gelukkig maakt,moet je het ook niet doen. Het lijkt mij eigenlijk een veel logischere stap om iets te gaan doen met groepstherapie, om in contact te komen met mensen die in dezelfde situatie verkeren.
