Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
donderdag 25 januari 2007 om 15:22
Hai Phoebe24,
ik heb zelf ook een burnout gehad. Ik was 20 en had een burnout opgelopen door school.
Van de een op andere dag klapte ik in elkaar. En toen, alleen maar slapen, slapen, slapen. Ik kon echt helemaal niks meer.
Na een maand ging het een beetje beter, werd wat minder moe, maar als ik aan school dacht dan werd ik weer helemaal ziek.
Ik ga je nu vast vertellen dat het een lang proces gaat zijn voordat je hier weer helemaal uit bent. Dit is niet niks en wat je je heel goed moet afvragen is Waarom? Waarom is dit bij jou gebeurd, als je daar niet aan gaat werken dan duurt het alleen maar langer voor je er weer uit bent.
Ik ben 9 maanden echt uit geweest. Ik storte in januari in en in september ging ik weer naar school. Toen heeft het nog zeker een jaar geduurd voordat ik echt weer mezelf was.
Ik zeg dit niet om je bang te maken maar om je te laten realiseren dat dit echt lang kan gaan duren.
Mijn advies. Neem het dag bij dag. Neem babystapjes om weer vooruit te komen. Laat je door niemand pushen. Vertrouw op je intuitie. Als iets nog niet goed voelt, niet doen.
Om je minder moe te voelen, ga wandelen. In het begin zal 50 meter al als een beklimming van de Hymalaya voelen, maar elke keer ga je een stukje verder. Probeer je zelf daar in uit te dagen.
Ook helpt het om een dagboek bij te houden met name de positieve dingen. Bijvoorbeeld."Ik heb vandaag een blokje om gelopen". of "Ik heb geen middagdutje hoeven doen, voelde me goed vandaag". Daarmee benadruk je je de positieve kanten van dingen en dat helpt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Maar vooral nogmaal ga bij je zelf na waarom dit is gebeurd.
Heel veel sterkte
GRZ
Bellehaag
ik heb zelf ook een burnout gehad. Ik was 20 en had een burnout opgelopen door school.
Van de een op andere dag klapte ik in elkaar. En toen, alleen maar slapen, slapen, slapen. Ik kon echt helemaal niks meer.
Na een maand ging het een beetje beter, werd wat minder moe, maar als ik aan school dacht dan werd ik weer helemaal ziek.
Ik ga je nu vast vertellen dat het een lang proces gaat zijn voordat je hier weer helemaal uit bent. Dit is niet niks en wat je je heel goed moet afvragen is Waarom? Waarom is dit bij jou gebeurd, als je daar niet aan gaat werken dan duurt het alleen maar langer voor je er weer uit bent.
Ik ben 9 maanden echt uit geweest. Ik storte in januari in en in september ging ik weer naar school. Toen heeft het nog zeker een jaar geduurd voordat ik echt weer mezelf was.
Ik zeg dit niet om je bang te maken maar om je te laten realiseren dat dit echt lang kan gaan duren.
Mijn advies. Neem het dag bij dag. Neem babystapjes om weer vooruit te komen. Laat je door niemand pushen. Vertrouw op je intuitie. Als iets nog niet goed voelt, niet doen.
Om je minder moe te voelen, ga wandelen. In het begin zal 50 meter al als een beklimming van de Hymalaya voelen, maar elke keer ga je een stukje verder. Probeer je zelf daar in uit te dagen.
Ook helpt het om een dagboek bij te houden met name de positieve dingen. Bijvoorbeeld."Ik heb vandaag een blokje om gelopen". of "Ik heb geen middagdutje hoeven doen, voelde me goed vandaag". Daarmee benadruk je je de positieve kanten van dingen en dat helpt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Maar vooral nogmaal ga bij je zelf na waarom dit is gebeurd.
Heel veel sterkte
GRZ
Bellehaag
donderdag 25 januari 2007 om 17:13
hoi belle,
als eerste hartstikke bedankt voor je reactie, heb ik heel erg veel aan.
de oorzaken van mijn burnout zijn dat ik perfect moet zijn van mezelf, en dat ik alles onder controle wil hebben.
het uit zich ook vooral in dwangmatige controle en dergelijke. ik wil alles onder controle hebben, bijvoorbeeld alles moet schoon zijn, controleer tig x of lichten uit zijn en zo.
word daar inmiddels zwaar gestoord van. verder ben ik ook heel erg moe. ik werk momenteel 2 halve dagen, wat ook al heel vermoeiend is, maar hele week thuis heb ik geen zin in.
grappig wat je zegt over wandelen, gister had ik smiddags geslapen, en ik
moest uit bed van mezelf om te wandelen. heb het een klein kwartiertje volgehouden, toen was ik echt kapot, ik was helemaal gesloopt. ik vind dat heel erg moeilijk om te accepteren.
ik ben me heel erg goed bewust dat dit wel even gaat duren. ik zit nog te wachten op therapie, en slik intussen medicijnen.
Ik zit echt heel erg in twee strijd dat ik echt rustig moet doen. mijn lijf geeft het aan, maar mijn hoofd wil niet.
maar goed, nogmaals bedankt,
en wandelen probeer ik al, maar ga echt proberen dat iedere dag te doen...
groetjes phoebe!!
als eerste hartstikke bedankt voor je reactie, heb ik heel erg veel aan.
de oorzaken van mijn burnout zijn dat ik perfect moet zijn van mezelf, en dat ik alles onder controle wil hebben.
het uit zich ook vooral in dwangmatige controle en dergelijke. ik wil alles onder controle hebben, bijvoorbeeld alles moet schoon zijn, controleer tig x of lichten uit zijn en zo.
word daar inmiddels zwaar gestoord van. verder ben ik ook heel erg moe. ik werk momenteel 2 halve dagen, wat ook al heel vermoeiend is, maar hele week thuis heb ik geen zin in.
grappig wat je zegt over wandelen, gister had ik smiddags geslapen, en ik
moest uit bed van mezelf om te wandelen. heb het een klein kwartiertje volgehouden, toen was ik echt kapot, ik was helemaal gesloopt. ik vind dat heel erg moeilijk om te accepteren.
ik ben me heel erg goed bewust dat dit wel even gaat duren. ik zit nog te wachten op therapie, en slik intussen medicijnen.
Ik zit echt heel erg in twee strijd dat ik echt rustig moet doen. mijn lijf geeft het aan, maar mijn hoofd wil niet.
maar goed, nogmaals bedankt,
en wandelen probeer ik al, maar ga echt proberen dat iedere dag te doen...
groetjes phoebe!!
donderdag 25 januari 2007 om 20:59
Ik voelde me ook al een tijd niet goed. ben uit mezelf naar een psych gegaan. na de intake en een test gaf hij aan dat ik tegen een fikse burn-out aanzat.
De bedrijfsarts zegt nu overspannen en zelf noem ik het overbelast.
Ik werk nu 50% maar in die tijd mag ik zelf weten hoe ik dat invul.
Soms ben ik erg moe, toch heb ik ook nog steeds energie om te sporten, wat ik dus ook doe.
Ik zou als ik jullie was voor de zekerheid je bloed ook laten testen op andere dingen bv pfeiffer of ijzer tekort want misschien speelt dat in de zijlijn ook mee.
Ik vond het voor mezelf wel even slikken om me ziek te melden maar nu voel ik me opgelucht. Ik krijg huiswerk van de psych moet noteren hoe hoog mijn stress niveau per uur is en hoe moe ik ben. We spreken dat ook door. daarnaast heb ik nu een cd om mij dmv oefeningen te leren ontspannen. ik merk nl dat mijn spieren erg gespannen zijn.
Mijn valkuil is dat ik te snel weer vooruit wil en daar moet ik nu dus alert op zijn. UIk kan mij maar moeilijk ontspannen, fysiek.
Ik heb ook veel last van hyperventilatie en sommige mensen kosten mij erg veel energie, dat voel ik dan gewoon wegstromen.
Ik slik geen medicijnen en wil dat ook liever niet.
Wat slikken jullie en waarom?
De bedrijfsarts zegt nu overspannen en zelf noem ik het overbelast.
Ik werk nu 50% maar in die tijd mag ik zelf weten hoe ik dat invul.
Soms ben ik erg moe, toch heb ik ook nog steeds energie om te sporten, wat ik dus ook doe.
Ik zou als ik jullie was voor de zekerheid je bloed ook laten testen op andere dingen bv pfeiffer of ijzer tekort want misschien speelt dat in de zijlijn ook mee.
Ik vond het voor mezelf wel even slikken om me ziek te melden maar nu voel ik me opgelucht. Ik krijg huiswerk van de psych moet noteren hoe hoog mijn stress niveau per uur is en hoe moe ik ben. We spreken dat ook door. daarnaast heb ik nu een cd om mij dmv oefeningen te leren ontspannen. ik merk nl dat mijn spieren erg gespannen zijn.
Mijn valkuil is dat ik te snel weer vooruit wil en daar moet ik nu dus alert op zijn. UIk kan mij maar moeilijk ontspannen, fysiek.
Ik heb ook veel last van hyperventilatie en sommige mensen kosten mij erg veel energie, dat voel ik dan gewoon wegstromen.
Ik slik geen medicijnen en wil dat ook liever niet.
Wat slikken jullie en waarom?
vrijdag 26 januari 2007 om 11:18
he eranma,
owww wat herken ik veel in jouw verhaal! Ik ben ook niet de hele dag alleen maar moe, maar wel verschillende keren per dag. En s'avonds val ik ook om 9 uur/halftien om van de slaap...
Ik heb inderdaad ook dat ik veel te snel vooruit wil, moet in alles perfect zijn van mezelf. nou ja nu stribbelt mijn lijf tegen omdat ik heel veel moe ben natuurlijk, moet daar wel erg aan wennen merk ik...
goed dat je dat zegt van pfeiffer, al heb ik dat al gehad (dat krijg je maar 1x) en ijzer zal het ook niet zijn (ik eet gezond, slik vitamines)
die energie-tekort merk ik ook vaak, heb je het ene moment nog energie, het andere moment vliegt dat als het ware weg, en ben je kapot....
ach ik ben meestal wel positief, want zo zit ik in elkaar, maar er zijn momenten waarop ik echt baal van alles.
Ik slik fluoxetine (prozac), om wat rustiger te worden, ook in mijn hoofd. Dat had ik echt nodig, want ik word af en toe stapelgek van mezelf.
nou ja ik heb echt heel veel aan jullie verhaal.
thanks anyway!!
gr. Phoebe
owww wat herken ik veel in jouw verhaal! Ik ben ook niet de hele dag alleen maar moe, maar wel verschillende keren per dag. En s'avonds val ik ook om 9 uur/halftien om van de slaap...
Ik heb inderdaad ook dat ik veel te snel vooruit wil, moet in alles perfect zijn van mezelf. nou ja nu stribbelt mijn lijf tegen omdat ik heel veel moe ben natuurlijk, moet daar wel erg aan wennen merk ik...
goed dat je dat zegt van pfeiffer, al heb ik dat al gehad (dat krijg je maar 1x) en ijzer zal het ook niet zijn (ik eet gezond, slik vitamines)
die energie-tekort merk ik ook vaak, heb je het ene moment nog energie, het andere moment vliegt dat als het ware weg, en ben je kapot....
ach ik ben meestal wel positief, want zo zit ik in elkaar, maar er zijn momenten waarop ik echt baal van alles.
Ik slik fluoxetine (prozac), om wat rustiger te worden, ook in mijn hoofd. Dat had ik echt nodig, want ik word af en toe stapelgek van mezelf.
nou ja ik heb echt heel veel aan jullie verhaal.
thanks anyway!!
gr. Phoebe
zaterdag 27 januari 2007 om 12:45
Hoi Phoebe, een burn-out is heftig en krijg je niet voor niets. Zelf heb ik er tegenaan gezeten, ben niet echt 'ingestort' maar moest wel op 50% verder. Het is een combinatie van draagkracht en draaglast. Als de last hoger is dan je kracht, wordt je op den duur overspannen. Wat je nu kunt doen is de last beperken tot je kracht zich weer herstelt, want nu ben je helemaal op. Probeer dus echt te accepteren dat je nu niet zoveel kunt als je zou willen. Zelf ben ik blijven werken (wel veel minder) en heb ik veel sociale activiteiten afgezegd. Op m'n vrije dagen gewoon binnen zitten zonder iets te doen (zelfs lezen of gesprekken voeren was al te veel inspanning). Gewoon 'overleven' was al een beproeving, boodschappen doen, eten koken, stofzuigen, het moest allemaal ingepland worden en zelfs dat kostte me zoveel energie. Goed dat je al gezond eet want dat is ook erg belangrijk...een gezonde geest in een gezond lichaam zeggen ze niet voor niets.Je moet echt weer even opladen en dat kun je idd doen door te wandelen, zoek de natuur op en probeer er bewust van te genieten (de kleur groen schijnt al heel rustgevend te zijn). Neem kleine stapjes en hou een dagboek bij, dan zie je over een tijdje dat je al weer meer kan. Kom op voor jezelf als andere mensen het niet begrijpen, leer je grenzen kennen en leer ook relativeren wat dat perfectionisme betreft!Als je hoofd vol zit met gedachten kan mediteren of yoga helpen, dat werkt ontspannend. Ademhalingsoefeningen kunnen ook. Ik hoop dat je je goed je rust neemt, en je zelf leert kennen. Herstellen van een burn-out kost veel tijd, maar ik kan je wel zeggen dat je je daarna beter dan ooit voelt (dat heb ik nu - ik ben zelfbewuster, ken mijn grenzen en voel me superhappy nu ik weer in balans ben)...je krijgt er dus echt iets voor terug, maar tot die tijd is het bikkelen...heel veel sterkte meid!!
dinsdag 30 januari 2007 om 20:18
Hoi Phoebe,
Ik moet even iets recht zetten. pfeiffer kun je wel voor een tweede keer krijgen, helaas.
Ik heb ook pfeiffer gehad en heb vrijdag bloed laten prikken om te kijken of het terug is. verder laat ik het op nog wat andere dingen controleren die moeheid veroorzaken.
vandaag had ik iets geks. Ik was niet gespannen toen ik naar mijn werk ging. maar was wel moe. ik werd ook steeds moeier ondanks dat ik heerlijk aan het rommelen was op mijn werk.
na mijn werk had ik nog een belangrijk gesprek en halverwege kon ik die man niet meer volgen omdat ik de energie niet meer had om hem te volgen.
Toch ben ik daarna gaan sporten. wel op een laag pitje maar toch gaan sporten en daar knapte ik van op. Ik was daarna nog wel moe maar toch minder.
De moeheid zit dus meer in mijn hoofd dan in mijn lijf?! Volgens mij is mijn hoofd dan zo vol, dat er niks meer bij kan. Gek he?!
Ik ben trouwens erg benieuwd of er nog iets uit mijn bloed onderzoek komt.
Ik moet even iets recht zetten. pfeiffer kun je wel voor een tweede keer krijgen, helaas.
Ik heb ook pfeiffer gehad en heb vrijdag bloed laten prikken om te kijken of het terug is. verder laat ik het op nog wat andere dingen controleren die moeheid veroorzaken.
vandaag had ik iets geks. Ik was niet gespannen toen ik naar mijn werk ging. maar was wel moe. ik werd ook steeds moeier ondanks dat ik heerlijk aan het rommelen was op mijn werk.
na mijn werk had ik nog een belangrijk gesprek en halverwege kon ik die man niet meer volgen omdat ik de energie niet meer had om hem te volgen.
Toch ben ik daarna gaan sporten. wel op een laag pitje maar toch gaan sporten en daar knapte ik van op. Ik was daarna nog wel moe maar toch minder.
De moeheid zit dus meer in mijn hoofd dan in mijn lijf?! Volgens mij is mijn hoofd dan zo vol, dat er niks meer bij kan. Gek he?!
Ik ben trouwens erg benieuwd of er nog iets uit mijn bloed onderzoek komt.
dinsdag 30 januari 2007 om 22:02
Oww dat wist ik niet, nou misschien dat je het meestal maar 1x krijgt, maar dat het dus ook soms vaker voorkomt?? maar goed, ik weet dat dat het niet is, het is ook een bijwerking van de medicijnen.Ik moetzeggen dat ik het idee heb dat de moeheid de laatste dagen wat minder begint te worden.
maar mijn psych zei het wel mooi, die zei idd. dat het bijwerkingen zijn, maar dat ik ivm de burnout ook de afgelopen tijd mijn energie kwijt geraakt ben, en ik dat nu voel, en ik dus naar mijn lichaam moet luisteren.
ja ik herken dat wel dat je af en toe iets niet meer kan volgen omdat je moe bent. van mijn hoofd leeg maken zoals idd. sporten of yoga word ik ook wel rustig. dan ben ik nog wel moe, maar dan voel je je wel fijner.
ja het is wel hoofd-moe ipv lichamelijk moe, maar ja, we're working on it....
succes met de uitslag van de bloedonderzoek!!
xx Phoebe
maar mijn psych zei het wel mooi, die zei idd. dat het bijwerkingen zijn, maar dat ik ivm de burnout ook de afgelopen tijd mijn energie kwijt geraakt ben, en ik dat nu voel, en ik dus naar mijn lichaam moet luisteren.
ja ik herken dat wel dat je af en toe iets niet meer kan volgen omdat je moe bent. van mijn hoofd leeg maken zoals idd. sporten of yoga word ik ook wel rustig. dan ben ik nog wel moe, maar dan voel je je wel fijner.
ja het is wel hoofd-moe ipv lichamelijk moe, maar ja, we're working on it....
succes met de uitslag van de bloedonderzoek!!
xx Phoebe
woensdag 31 januari 2007 om 16:09
Ik ook!!!
Ik zit sinds 3 weken thuis. Ben er zelf erg van geschrokken want ben zo'n type dat altijd doorgaat zonder zeuren.
Heb er ook echt lichamelijk last van. Wie herkent dat?
Ik herken zelf ook het gebrek aan concentratie, geen gesprekken kunnen volgen en zo moe zijn....
Mijn directie werkt niet erg mee en voel me niet erg serieus genomen.
Kortom... nog een lange weg te gaan.
Lijkt me erg fijn om via dit forum ervaringen uit te wisselen, misschien kunnen we elkaar er een beetje doorheen helpen.
Groetjes
Ik zit sinds 3 weken thuis. Ben er zelf erg van geschrokken want ben zo'n type dat altijd doorgaat zonder zeuren.
Heb er ook echt lichamelijk last van. Wie herkent dat?
Ik herken zelf ook het gebrek aan concentratie, geen gesprekken kunnen volgen en zo moe zijn....
Mijn directie werkt niet erg mee en voel me niet erg serieus genomen.
Kortom... nog een lange weg te gaan.
Lijkt me erg fijn om via dit forum ervaringen uit te wisselen, misschien kunnen we elkaar er een beetje doorheen helpen.
Groetjes
woensdag 31 januari 2007 om 17:59
hoi Pluk,
Ja dat was vooral mijn bedoeling, vooral mekaar steunen.
jullie reacties doen mij in ieder geval heel erg veel goed.
lichamelijk last ervan herken ik wel, iedereen heeft wel plekjes aan het lichaam die gevoelig zijn, en waar stress heen gaat. bij mij is dat mijn nek (is gekneusd geweest) en mijn darmen. daar heb ik wel extra last van idd.
Ik was de afgelopen maand helemaal kapot, ik slik medicijnen (prozac) en op een gegeven moment ga je je weer ietsje energieker voelen. heb het idee dat dat nu een beetje begint. maar dat zegt natuurlijk nog niks want dat komt puur door de prozac. dus ik besef wel dat ik inderdaad nog een lange weg te gaan heb, maar ik denk positief, en vanaf nu kan het alleen nog beter gaan.
mij hebben ze geadviseerd om niet te stoppen met werken, omdat 7 dagen p.w. thuis zitten ook niet goed is, structuur is erg belangrijk. minder kan wel natuurlijk, maar ik weet niet wat je wil. ja als ze moeilijk doen, met een burnout ben je wel ziek natuurlijk...
nou ja ik vind het erg fijn om mekaar idd. te ondersteunen e.d.
in ieder geval, iedereen tot nu toe heel erg bedankt!!
Ja dat was vooral mijn bedoeling, vooral mekaar steunen.
jullie reacties doen mij in ieder geval heel erg veel goed.
lichamelijk last ervan herken ik wel, iedereen heeft wel plekjes aan het lichaam die gevoelig zijn, en waar stress heen gaat. bij mij is dat mijn nek (is gekneusd geweest) en mijn darmen. daar heb ik wel extra last van idd.
Ik was de afgelopen maand helemaal kapot, ik slik medicijnen (prozac) en op een gegeven moment ga je je weer ietsje energieker voelen. heb het idee dat dat nu een beetje begint. maar dat zegt natuurlijk nog niks want dat komt puur door de prozac. dus ik besef wel dat ik inderdaad nog een lange weg te gaan heb, maar ik denk positief, en vanaf nu kan het alleen nog beter gaan.
mij hebben ze geadviseerd om niet te stoppen met werken, omdat 7 dagen p.w. thuis zitten ook niet goed is, structuur is erg belangrijk. minder kan wel natuurlijk, maar ik weet niet wat je wil. ja als ze moeilijk doen, met een burnout ben je wel ziek natuurlijk...
nou ja ik vind het erg fijn om mekaar idd. te ondersteunen e.d.
in ieder geval, iedereen tot nu toe heel erg bedankt!!
woensdag 31 januari 2007 om 18:36
Hoi girls, ik heb een ontspannings cd gekregen van de psych.Dan moet ik mijn spieren aanspannen en loslaten. dan voel je nl het verschil van een gespannen spier en een ontspannen spier. Ik ben me er nu vaak van bewust dat mijn psieren erg onder spanning staan, zelfs op momenten waarin ik geen stress ervaar. Ik probeer ze dan bewust te ontspannen maar dat is lastig.
daarnaast heb ik regelmatig last van hoofdpijn en ondanks de moeheid slaap ik onrustig en droom ik veel.
Ik heb er ook zelf nog steeds moeite mee om echt te aanvaarden dat ik een burn-out heb, of er tegen aan zit. Ik wil het niet, vind het sloom, dom, duf.
Ik merk dat ik op mijn werk toch zo veel mogelijk probeer te bewijzen en daarom voel ik me , denk ik, zo moe. Beetje vicieuze circel geloof ik.
Vrijdag moet ik bellen voor de bloeduitslag en volgende week moet ik naar de bedrijfsarts. Ik ben daar een beetje bang voor want ik ben erg bang dat hij zegt dat ik maar meer moet gaan werken , wat ik niet wil en niet kan.
Gelukkig staat de psych in ieder geval achter mij.
daarnaast heb ik regelmatig last van hoofdpijn en ondanks de moeheid slaap ik onrustig en droom ik veel.
Ik heb er ook zelf nog steeds moeite mee om echt te aanvaarden dat ik een burn-out heb, of er tegen aan zit. Ik wil het niet, vind het sloom, dom, duf.
Ik merk dat ik op mijn werk toch zo veel mogelijk probeer te bewijzen en daarom voel ik me , denk ik, zo moe. Beetje vicieuze circel geloof ik.
Vrijdag moet ik bellen voor de bloeduitslag en volgende week moet ik naar de bedrijfsarts. Ik ben daar een beetje bang voor want ik ben erg bang dat hij zegt dat ik maar meer moet gaan werken , wat ik niet wil en niet kan.
Gelukkig staat de psych in ieder geval achter mij.
donderdag 1 februari 2007 om 09:55
Hallo Phoebe en anderen,
Mij is aangeraden om wel helemaal te stoppen met werken. Ik werk in het onderwijs en het is erg lastig uit te leggen aan de leerlingen waarom je minder werkt. En zo zijn er nog veel redenen hoor. Ik moet vanmiddag naar de bedrijfsarts dus ik zal zeker laten weten hoe dat gelopen is.
Volgende week moet ik naar een maatschappelijk werker, niet aan school verbonden gelukkig, dat praat toch even iets anders.
Structuur is inderdaad heel belangrijk en daar hou ik me ook aan vast al zit ik thuis.
Ik sta elke dag op dezelfde tijd op, stel mezelf taken en doelen, niet teveel natuurlijk....
Ik hoop samen met de bedrijfsarts en de maatschappelijk werker een soort stappenplan op te stellen en er dan langzaam uit te gaan komen.
Met mijn directie heb ik echt een conflict maar daar kan ik niet over uitweiden vanwege herkenning.
Laten we het er maar op houden dat er dingen zijn gebeurt waarin ze me hadden moeten steunen en dat niet gedaan hebben.
Sorry, is allemaal een beetje warrig maar ik ben ook een beetje warrig:D. Wat doen jullie als jullie thuis zijn? En wat voor soort werk doen jullie?
Groetjes en we blijvene rvoor gaan toch?
Mij is aangeraden om wel helemaal te stoppen met werken. Ik werk in het onderwijs en het is erg lastig uit te leggen aan de leerlingen waarom je minder werkt. En zo zijn er nog veel redenen hoor. Ik moet vanmiddag naar de bedrijfsarts dus ik zal zeker laten weten hoe dat gelopen is.
Volgende week moet ik naar een maatschappelijk werker, niet aan school verbonden gelukkig, dat praat toch even iets anders.
Structuur is inderdaad heel belangrijk en daar hou ik me ook aan vast al zit ik thuis.
Ik sta elke dag op dezelfde tijd op, stel mezelf taken en doelen, niet teveel natuurlijk....
Ik hoop samen met de bedrijfsarts en de maatschappelijk werker een soort stappenplan op te stellen en er dan langzaam uit te gaan komen.
Met mijn directie heb ik echt een conflict maar daar kan ik niet over uitweiden vanwege herkenning.
Laten we het er maar op houden dat er dingen zijn gebeurt waarin ze me hadden moeten steunen en dat niet gedaan hebben.
Sorry, is allemaal een beetje warrig maar ik ben ook een beetje warrig:D. Wat doen jullie als jullie thuis zijn? En wat voor soort werk doen jullie?
Groetjes en we blijvene rvoor gaan toch?
donderdag 1 februari 2007 om 12:10
hoi Pluk,
ik vind je helemaal niet warrig. wel jammer dat mensen je niet begrijpen. schijnt er wel bij te horen als je overspannen bent, dat je weinig begrip krijgt. ik heb wel is een opmerking gehoord van iemand, die ik altijd denk, die slaat nergens op, maar helpt me wel: laat maar lullen, een olifant heeft toch de grootste... ;)
maar tis wel is vermoeiend, ik krijg gezeik van de halve familie dat ik medicijnen krijg, aangezien ze daar allemaal een beetje 'anti' zijn. nou nu zeg ik dus dat ik me echt niet ga verdedigen, het is mijn keuze.
ze beginnnen nu een beetje te werken, ben ook wel rustiger, dus ben er erg blij mee, anders zou het allemaal nog veel langer gaan duren, en je wilt je af en toe ook wel weer prettig voelen, niet waar........
nou ja als niet werken voor jou het prettigste is, why not. ik werk ook minder, 2 halve dagen per week werk ik bij vluchtelingenwerk. dit is voorlopig echt de grens, meer lukt ff niet...
nou ja, deze topic helpt mij heel erg....
take care,
xx Phoebe
ik vind je helemaal niet warrig. wel jammer dat mensen je niet begrijpen. schijnt er wel bij te horen als je overspannen bent, dat je weinig begrip krijgt. ik heb wel is een opmerking gehoord van iemand, die ik altijd denk, die slaat nergens op, maar helpt me wel: laat maar lullen, een olifant heeft toch de grootste... ;)
maar tis wel is vermoeiend, ik krijg gezeik van de halve familie dat ik medicijnen krijg, aangezien ze daar allemaal een beetje 'anti' zijn. nou nu zeg ik dus dat ik me echt niet ga verdedigen, het is mijn keuze.
ze beginnnen nu een beetje te werken, ben ook wel rustiger, dus ben er erg blij mee, anders zou het allemaal nog veel langer gaan duren, en je wilt je af en toe ook wel weer prettig voelen, niet waar........
nou ja als niet werken voor jou het prettigste is, why not. ik werk ook minder, 2 halve dagen per week werk ik bij vluchtelingenwerk. dit is voorlopig echt de grens, meer lukt ff niet...
nou ja, deze topic helpt mij heel erg....
take care,
xx Phoebe
donderdag 1 februari 2007 om 13:10
He pluk ik zit ook in het onderwijs.Mijn directie zegt nu: Ja we zagen het wel aan komen dat je een burn-out zou krijgen. Nou, dat is lekker, waarom hebben ze dan niet eerder ingegrepen?
Gisterenavond had ik inens een erge dip. Mijn vriend probeerde te helpen maar zei precies het verkeerde."Ga wat leuks doen, dan is het zo over""blijf niet in bed liggen, ge, onderneem wat". Ik werd laaiend, want ik blijf helemaal niet in bed liggen en ging braaf naar school. Het was echt een druppel. Kreeg erg het gevoel er alleen voor te staan. Ik heb heel weinig geslapen en werd met hele dikke ogen wakker. Ik ben dan ook niet gaan werken, ik zag er niet uit.
We hebben het wel weer uitgepraat maar eigenlijk snapt hij er niks van maar wil me wel graag helpen. Eigenlijk snap ik het zelf ook niet en heb ik ook nog niet echt geaccepteerd dat ik een burn-out heb. Ik vecht er tegen, waardoor ik steeds moeier word. Ik ga toch proberen om meer voor mezelf te kiezen en me er niets meer van anderen aan te trekken maar datis wel lastig want ik accepteer het zelf niet, bah, wat een shit dag.
Ik zit veel op de pc als ik thuis ben, kijk tv of loop buiten, sport een beetje.
Gisterenavond had ik inens een erge dip. Mijn vriend probeerde te helpen maar zei precies het verkeerde."Ga wat leuks doen, dan is het zo over""blijf niet in bed liggen, ge, onderneem wat". Ik werd laaiend, want ik blijf helemaal niet in bed liggen en ging braaf naar school. Het was echt een druppel. Kreeg erg het gevoel er alleen voor te staan. Ik heb heel weinig geslapen en werd met hele dikke ogen wakker. Ik ben dan ook niet gaan werken, ik zag er niet uit.
We hebben het wel weer uitgepraat maar eigenlijk snapt hij er niks van maar wil me wel graag helpen. Eigenlijk snap ik het zelf ook niet en heb ik ook nog niet echt geaccepteerd dat ik een burn-out heb. Ik vecht er tegen, waardoor ik steeds moeier word. Ik ga toch proberen om meer voor mezelf te kiezen en me er niets meer van anderen aan te trekken maar datis wel lastig want ik accepteer het zelf niet, bah, wat een shit dag.
Ik zit veel op de pc als ik thuis ben, kijk tv of loop buiten, sport een beetje.
donderdag 1 februari 2007 om 14:34
Hallo Phoebe en Eranma,
Ik kom net van de bedrijfsarts, veel begrip en advies gekregen. Moet volgende week in ieder geval nog naar een andere therapeut en ik word doorverwezen naar een bureau speciaal voor mijn soort gevallen:P.
Als ik vertel aan mensen dat ik een burn-out heb reageert iedereen met : "Ja dat zat er al een tijdje in he...", Erg fijn ahum.
Over een half uurtje komen 2 collega's op visite. Dat vind ik aan de ene kant fijn maar aan de andere kant ook altijd wel moeilijk.
En Eranma, het schijnt voor mensen die met iemand met een burn-out leven ook erg moeilijk te zijn om te begrijpen. Het is natuurlijk ook moeilijk uit te leggen. Mijn vriend vind t ook moeilijk. We hebben er sinds ik thuis zit geen ruzie meer om omdat hij nu het gevoel heeft dat ik het zelf ook serieus neem. Hij riep al maanden dat ik nu toch eens thuis moest blijven en er iets aan moest doen.Misschien kun je vriend een paar sites laten lezen over de verschijnselen van een burn-out en wat je eraan kunt doen? Ik denk alleen maar mee, als je dat niet wilt moet je het zeggen hoor!!
En Phoebe, als jij je beter voelt door die medicijnen is het een verstandige keuze toch? Ik vind juist dat je er heel realistisch mee omgaat. Je weet dat het tijdelijk is en dat je nog een lange weg te gaan hebt. Nou, dan is het toch misschien juist wat je nodig hebt?
We moeten ons proberen zo min mogelijk van anderen aan te trekken, maar wat is dat moeilijk he.....
Ik durf t ook niet aan mijn schoonouders te vertellen, dat zijn echt van die mensen van niet zeuren maar doorgaan...
Nou meiden, ik ga koffie zetten, misschien tot later.
Ik kom net van de bedrijfsarts, veel begrip en advies gekregen. Moet volgende week in ieder geval nog naar een andere therapeut en ik word doorverwezen naar een bureau speciaal voor mijn soort gevallen:P.
Als ik vertel aan mensen dat ik een burn-out heb reageert iedereen met : "Ja dat zat er al een tijdje in he...", Erg fijn ahum.
Over een half uurtje komen 2 collega's op visite. Dat vind ik aan de ene kant fijn maar aan de andere kant ook altijd wel moeilijk.
En Eranma, het schijnt voor mensen die met iemand met een burn-out leven ook erg moeilijk te zijn om te begrijpen. Het is natuurlijk ook moeilijk uit te leggen. Mijn vriend vind t ook moeilijk. We hebben er sinds ik thuis zit geen ruzie meer om omdat hij nu het gevoel heeft dat ik het zelf ook serieus neem. Hij riep al maanden dat ik nu toch eens thuis moest blijven en er iets aan moest doen.Misschien kun je vriend een paar sites laten lezen over de verschijnselen van een burn-out en wat je eraan kunt doen? Ik denk alleen maar mee, als je dat niet wilt moet je het zeggen hoor!!
En Phoebe, als jij je beter voelt door die medicijnen is het een verstandige keuze toch? Ik vind juist dat je er heel realistisch mee omgaat. Je weet dat het tijdelijk is en dat je nog een lange weg te gaan hebt. Nou, dan is het toch misschien juist wat je nodig hebt?
We moeten ons proberen zo min mogelijk van anderen aan te trekken, maar wat is dat moeilijk he.....
Ik durf t ook niet aan mijn schoonouders te vertellen, dat zijn echt van die mensen van niet zeuren maar doorgaan...
Nou meiden, ik ga koffie zetten, misschien tot later.
donderdag 1 februari 2007 om 17:10
hee Pluk,
Is wel is lekker als iemand begrip toont. nou ja, aan die opmerking wat je zegt die je vaak krijgt heb je ook veel maar niet heus. ach weet je, ik snap ook wel dat mensen het niet altijd snappen, want er is niks aan je te zien. kreeg gister nog een opmerking waar ik ook weer reteveel aan had maar niet heus: nou je ziet er niet uit alsof je een burn out hebt..... nee hehe, kan jij in mijn hoofd kijken??? grrrroommm.
tis ook moeilijk om je niks aan te trekken van mensen. al lukt het me de laatste tijd wel al soms om idd. te denken laat maar lullen. daar ben ik dan eigenlijk best trots op ;) eerlijk gezegd.
Ja ik denk ook wel dat ik weer wat realistischer ga denken. (thanx by the way :$) toen ik het net had gehoord was ik me rot geschrokken. maar nu heb ik wel zoiets van, het is nou eenmaal zo, ik ga nu hard werken aan mezelf, een beetje onbegrip houdt me echt niet tegen...
ach en soms baal je ook wel, was vanmiddag ff uurtje naar stad/ beetje wandelen, en uurtje later was ik al weer bekaf. nou ja nu accepteer ik dat wel, ga ik lekker naar huis, op de bank hangen, van mijn twee maffe uperdebiele katten genieten...
nou, tot later...
xx Phoebe
Is wel is lekker als iemand begrip toont. nou ja, aan die opmerking wat je zegt die je vaak krijgt heb je ook veel maar niet heus. ach weet je, ik snap ook wel dat mensen het niet altijd snappen, want er is niks aan je te zien. kreeg gister nog een opmerking waar ik ook weer reteveel aan had maar niet heus: nou je ziet er niet uit alsof je een burn out hebt..... nee hehe, kan jij in mijn hoofd kijken??? grrrroommm.
tis ook moeilijk om je niks aan te trekken van mensen. al lukt het me de laatste tijd wel al soms om idd. te denken laat maar lullen. daar ben ik dan eigenlijk best trots op ;) eerlijk gezegd.
Ja ik denk ook wel dat ik weer wat realistischer ga denken. (thanx by the way :$) toen ik het net had gehoord was ik me rot geschrokken. maar nu heb ik wel zoiets van, het is nou eenmaal zo, ik ga nu hard werken aan mezelf, een beetje onbegrip houdt me echt niet tegen...
ach en soms baal je ook wel, was vanmiddag ff uurtje naar stad/ beetje wandelen, en uurtje later was ik al weer bekaf. nou ja nu accepteer ik dat wel, ga ik lekker naar huis, op de bank hangen, van mijn twee maffe uperdebiele katten genieten...
nou, tot later...
xx Phoebe
donderdag 1 februari 2007 om 18:19
Hoi girls, wat zijn jullie wijs! Ik heb ook veel aan jullie berichtjes.
Ik ben vanmiddag toch even een stukje gaan joggen en knapte daar van op.
Ik kwam nog even langs een heel leuk kledingzaakje en heb mezelf beloofd daar morgen of zaterdag is even mezelf te gaan verwennen!
Ik moest van mijn psych ook een lijst maken van dingen die mij energie geven en dingen die mij energie kosten. Sommige energie vreters daar kom je niet onderuit maar dan moet ik er energie gevers tegenover zetten.
Ik denk dat ik dat de afgelopen dagen een beetje uit het oog was verloren, vandaar de flinke dip. Het helpt ook wel om over burn-out te lezen, zo kan ik voor mezelf wat meer begrip opbrengen.
hebben jullie nog tips om vooruit te komen?
Ik ben vanmiddag toch even een stukje gaan joggen en knapte daar van op.
Ik kwam nog even langs een heel leuk kledingzaakje en heb mezelf beloofd daar morgen of zaterdag is even mezelf te gaan verwennen!
Ik moest van mijn psych ook een lijst maken van dingen die mij energie geven en dingen die mij energie kosten. Sommige energie vreters daar kom je niet onderuit maar dan moet ik er energie gevers tegenover zetten.
Ik denk dat ik dat de afgelopen dagen een beetje uit het oog was verloren, vandaar de flinke dip. Het helpt ook wel om over burn-out te lezen, zo kan ik voor mezelf wat meer begrip opbrengen.
hebben jullie nog tips om vooruit te komen?
donderdag 1 februari 2007 om 18:20
Hey
ik wou nog even iets tegen eranma zeggen:
Ik heb het vermoeden dat die baaldagen er
helaas wel een beetje bijhoren. Ik had ook een flinke
baaldag van de week. Daarentegen heb ik vandaag
dan weer een hele goede bui. best grappig, vanochtend lekker
rustig aan gedaan, schoongemaakt (ja het is heel erg, daar word ik dus rustig van, en beetje opruimen enzo, maf he) lang in pyama gelopen, en vanmiddag lekker even wezen lopen, heel even naar de stad en zo.
ik heb vandaag dus vooral dingen gedaan waar ik zin in had, en dat is dus belangrijk dat we dat vaker doen. Heb niet eens geslapen vanmiddag, maar voel me op dit moment niet eens moe of zo!
Weet je, als ik dan van de week weer een baaldag heb dan probeer ik gewoon te denken dat het wel weer over gaat, en dat ik ook goeie
dagen heb zoals vandaag.
nou ja, misschien smokkel ik ook wel een beetje doordat ik medicijntjes gebruik ;) maar ja het begin is er in ieder geval!!
fijne avond
xx Phoebelestein... (ben echt vrolijk geloof ik)
donderdag 1 februari 2007 om 18:30
Bloos blooss... word er verlegen van....
eranma, ik las jouw berichtje pas toen ik mijn vorige net getypt had.
heb het vermoeden dat daar wel een eeeehhh, tip in staat :P
ja jezelf verwennen is handig idee, heb vanmiddag ook zo'n lekker katoenen vest met capuchon gekocht. kan ik me lekker in verstoppen als ik baaldag heb, hihihihi.
vind het trouwens best wel een strak plan, opschrijven wat je energie geeft, waar je je fijn van voelt. ga ik ook maar es doen geloof ik...
verder is het wel een kwestie van veel geduld ben ik bang....
eranma, ik las jouw berichtje pas toen ik mijn vorige net getypt had.
heb het vermoeden dat daar wel een eeeehhh, tip in staat :P
ja jezelf verwennen is handig idee, heb vanmiddag ook zo'n lekker katoenen vest met capuchon gekocht. kan ik me lekker in verstoppen als ik baaldag heb, hihihihi.
vind het trouwens best wel een strak plan, opschrijven wat je energie geeft, waar je je fijn van voelt. ga ik ook maar es doen geloof ik...
verder is het wel een kwestie van veel geduld ben ik bang....
maandag 5 februari 2007 om 12:53
Hoi Phoebe, ik denk dat je inderdaad gelijk hbt en dat de baaldagen erbij horen. Ik probeer nu ook af en toe de negatieve gedachten uit te bannen en aan iets positiefs te denken. Ik wil de komende tijd vooral actief bezig zijn, veel sporten dus, niet intensief maar wel vaak. dat geeft me zelfvertrouwen en een positief gevoel. daarnaast ga ik braaf naar de psych dan moet ik toch wel langzaam weer in balans komen?!
Morgen moet ik naar de bedrijfsarts, ben benieuwd wat hij zegt.
Morgen moet ik naar de bedrijfsarts, ben benieuwd wat hij zegt.
dinsdag 6 februari 2007 om 12:09
Ik zit hier bijna met tranen in mijn ogen van herkenbaarheid. Ik ben sinds een paar weken ook 50% thuis, en heb er nog erg veel moeite mee. De eerste paar weken leek het wel iets beter te gaan als ik maar niet teveel deed, maar de laatste twee weken stort ik weer helemaal in. Inderdaad heel moe, hoofdpijn, misselijk etc. En ik voel me zo ontzettend lullig. Er zijn wel wat verklaringen van wat er mis is gegaan, maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat andere mensen meemaken. Ik bedoel, als ik zo op het forum lees over echt ernstige ziekten van jezelf of naasten en zo, dat heb ik allemaal niet, en toch kan ik bijna niks meer.
Gelukkig zijn ze op mijn werk vooralsnog wel erg behulpzaam (zelfs de bedrijfsarts), dus ik heb geen last van nare reacties.
Hadden jullie dat ook, dat het eerst wat beter leek te gaan, en toen ineens weer helemaal niet (ik slik geen medicijnen, dus daar ligt het niet aan)? En dan niet een baaldag, maar meer een baal-twee-weken?
Ik weet momenteel gewoon helemaal niet meer wat ik moet doen. Actief zijn lijkt niet te helpen, rust houden ook niet, ik weet het gewoon niet meer. Iedereen zegt dat ik naar mijn eigen gevoel moet luisteren, maar dat weet ook niet meer wat het wil. Vooral omdat het met name lichamelijke effecten lijkt te hebben, ik wil wel heel graag vanalles, maar het lukt gewoon niet (als in: ik ben al een paar keer bijna flauw gevallen toen ik probeerde iets te ondernemen).
Ik ga wel naar een psych, maar ik heb nog niet het idee dat dat veel helpt. Dat kan waarschijnlijk ook niet na 4 keer, maar ik word er wel moe van als ik bedenk hoe veel het me kost (ik krijg niks vergoed) en ik niet het gevoel heb dat het helpt.
Nou ja, in ieder geval helpt het een klein beetje als ik jullie verhalen lees en weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Bedankt daarvoor alvast!
Gelukkig zijn ze op mijn werk vooralsnog wel erg behulpzaam (zelfs de bedrijfsarts), dus ik heb geen last van nare reacties.
Hadden jullie dat ook, dat het eerst wat beter leek te gaan, en toen ineens weer helemaal niet (ik slik geen medicijnen, dus daar ligt het niet aan)? En dan niet een baaldag, maar meer een baal-twee-weken?
Ik weet momenteel gewoon helemaal niet meer wat ik moet doen. Actief zijn lijkt niet te helpen, rust houden ook niet, ik weet het gewoon niet meer. Iedereen zegt dat ik naar mijn eigen gevoel moet luisteren, maar dat weet ook niet meer wat het wil. Vooral omdat het met name lichamelijke effecten lijkt te hebben, ik wil wel heel graag vanalles, maar het lukt gewoon niet (als in: ik ben al een paar keer bijna flauw gevallen toen ik probeerde iets te ondernemen).
Ik ga wel naar een psych, maar ik heb nog niet het idee dat dat veel helpt. Dat kan waarschijnlijk ook niet na 4 keer, maar ik word er wel moe van als ik bedenk hoe veel het me kost (ik krijg niks vergoed) en ik niet het gevoel heb dat het helpt.
Nou ja, in ieder geval helpt het een klein beetje als ik jullie verhalen lees en weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Bedankt daarvoor alvast!
dinsdag 6 februari 2007 om 15:19
Hoi Nausicaa welkom bij de groep!
Ik begrijp je wel hoor. Ik denk dat jij en ik een beetje hetzelfde probleem hebben. We snappen wel dat we een burn-out hebben maar willen daar eigenlijk niet aan toe geven waardoor we toch over onze grenzen heengaan terwijl we denken dat we eigenlijk al weinig doen.
Ik ben bij de arbo arts geweest en mag nu gelukkig naar 25% dus minder, pfffffffffff. daarnaast met de psych besproken over het sporten maar dat vond ze niet helemaal een goed idee. ik kan daar nl wel grenzeloos in zijn. Dus ik mag wel maar een beperkte tijd. Ik moet nl vooral proberen mijn batterij weer op te laden en elke keer als ik te veel doe raakt de batterij steeds leger waardoor hij steeds moeilijker opgeladen wordt.
Ik snap het nu wel maar dan nog uitvoeren. dat blijft lastig, zeker op het werk.
Ik moet ook tijdens die 25% werken rustmomenten voor mezelf inbouwen en dat ben ik vandaag dus eigenlijk al vergeten.
daarnaast mag ik niet meer van de ene activiteit naar de andere. dus niet en gaan werken en dan daarna meteen boodschappen gaan doen. dat heb ik dus wel braaf gedaan. ik was ook echt moe en ben eerst na thuiskomst op de bank gaan lezen en toen 20 minuten gesudderd. daarna was ik iets minder moe Ik moet dus zo nog wel even boodschappen doen.
Ik ben er van geschrokken dat ik in drie weken tijd zo achteruit ben gegaan en wil dat niet verder laten komen. Ik ben als de dood dat ik chronisch moe blijf.
Even iets anders, ik ga volgende week vrijdag naar een spiritueel genezer. daar ben ik nog nooit geweest maar geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik heb het gevoel dat ik teveel "open"sta voornegatieve invloeden en dat mijn energie te makkelijk weg stroomt. Ik heb de hoop dat die man iets voor me kan doen.Misschien wordt het een sof maar toch heb ik er wel een goed gevoel bij.Maar ik vertel het dus aan niemand want ze denken dan vast dat ik echt gek ben!!!!
he girls, we houden vol en we houden elkaar op de hoogte, toch?!
Ik begrijp je wel hoor. Ik denk dat jij en ik een beetje hetzelfde probleem hebben. We snappen wel dat we een burn-out hebben maar willen daar eigenlijk niet aan toe geven waardoor we toch over onze grenzen heengaan terwijl we denken dat we eigenlijk al weinig doen.
Ik ben bij de arbo arts geweest en mag nu gelukkig naar 25% dus minder, pfffffffffff. daarnaast met de psych besproken over het sporten maar dat vond ze niet helemaal een goed idee. ik kan daar nl wel grenzeloos in zijn. Dus ik mag wel maar een beperkte tijd. Ik moet nl vooral proberen mijn batterij weer op te laden en elke keer als ik te veel doe raakt de batterij steeds leger waardoor hij steeds moeilijker opgeladen wordt.
Ik snap het nu wel maar dan nog uitvoeren. dat blijft lastig, zeker op het werk.
Ik moet ook tijdens die 25% werken rustmomenten voor mezelf inbouwen en dat ben ik vandaag dus eigenlijk al vergeten.
daarnaast mag ik niet meer van de ene activiteit naar de andere. dus niet en gaan werken en dan daarna meteen boodschappen gaan doen. dat heb ik dus wel braaf gedaan. ik was ook echt moe en ben eerst na thuiskomst op de bank gaan lezen en toen 20 minuten gesudderd. daarna was ik iets minder moe Ik moet dus zo nog wel even boodschappen doen.
Ik ben er van geschrokken dat ik in drie weken tijd zo achteruit ben gegaan en wil dat niet verder laten komen. Ik ben als de dood dat ik chronisch moe blijf.
Even iets anders, ik ga volgende week vrijdag naar een spiritueel genezer. daar ben ik nog nooit geweest maar geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik heb het gevoel dat ik teveel "open"sta voornegatieve invloeden en dat mijn energie te makkelijk weg stroomt. Ik heb de hoop dat die man iets voor me kan doen.Misschien wordt het een sof maar toch heb ik er wel een goed gevoel bij.Maar ik vertel het dus aan niemand want ze denken dan vast dat ik echt gek ben!!!!
he girls, we houden vol en we houden elkaar op de hoogte, toch?!
dinsdag 6 februari 2007 om 15:45
Hello, lees jullie verhalen en ik herken er veel in. Zit nu ook in depressie/burn-out en heb medicijnen. Ben benieuwd naar jullie ervaringen met medicijnen. Ik slik nu Mirtzapine, heeft iemand hier ervaring mee? Wel raar want voordat het gaat werken wordt het helaas eerst slechter :( Gister gelukkig wel lekker kunnen ontspannen bij de yoga. Sterkte allemaal.
Groetjes Sam
Groetjes Sam
dinsdag 6 februari 2007 om 16:08
hellooo
Suus, antidepressiva (ik neem aan dat wat jij slikt daar ook bij hoort) werkt jammer genoeg pas na een tijdje. ik slik fluoxetine (prozac) nu 5/6 weken, ik merk het verschil nu wel sinds een paar weken. en ik ben daar heel erg blij mee, want inderdaad wat jullie beschrijven, dat gekwakkel terwijl je van alles wil, nou ja das niet over, maar ik voel me nou in ieder geval weer wat beter. dat wou ik ook ff zeggen, een paar van jullie zeggen dat ze dat niet willen, en ik wil niks opdringen, ok natuurlijk zijn medicijnen niet zo slecht, maar ik wou me ook wel weer is 5 minuten goed voelen...
nausica, ik herken veel van je. je weet inderdaad niet wat je met jezelf aan moet. dat lullig voelen heb ik ook, ik wil perfect zijn, moet dat van mezelf, en weet dat dat niet kan. ik dring niks op, maar dat nieweten wat je aan moet met jezelf is nu bij mij wel wat minder mede door de medicijnen. ik ben nu echt wel wat rustiger. al word ik ook gestoord van dat moe zijn. moet wel zeggen dat ik ivm hersenbeschadiging al chronisch moe was, maar niet zo erg als nu.
dat luisteren naar je lichaam vind ik ook erg moeilijk, en ik moet dat ook leren.therapie kan je helpen daarbij, daar zit ik overigens ook nog op te wachten....
nou ja hou je taai, en kom hier ff posten regelmatig, dat helpt mij oo gigantisch. en als we van de zomer allemaal weer beter zijn gaan we met zijn allen ijs eten ;) (verzin ik net ff ter plekke)
xx Phoebs
Suus, antidepressiva (ik neem aan dat wat jij slikt daar ook bij hoort) werkt jammer genoeg pas na een tijdje. ik slik fluoxetine (prozac) nu 5/6 weken, ik merk het verschil nu wel sinds een paar weken. en ik ben daar heel erg blij mee, want inderdaad wat jullie beschrijven, dat gekwakkel terwijl je van alles wil, nou ja das niet over, maar ik voel me nou in ieder geval weer wat beter. dat wou ik ook ff zeggen, een paar van jullie zeggen dat ze dat niet willen, en ik wil niks opdringen, ok natuurlijk zijn medicijnen niet zo slecht, maar ik wou me ook wel weer is 5 minuten goed voelen...
nausica, ik herken veel van je. je weet inderdaad niet wat je met jezelf aan moet. dat lullig voelen heb ik ook, ik wil perfect zijn, moet dat van mezelf, en weet dat dat niet kan. ik dring niks op, maar dat nieweten wat je aan moet met jezelf is nu bij mij wel wat minder mede door de medicijnen. ik ben nu echt wel wat rustiger. al word ik ook gestoord van dat moe zijn. moet wel zeggen dat ik ivm hersenbeschadiging al chronisch moe was, maar niet zo erg als nu.
dat luisteren naar je lichaam vind ik ook erg moeilijk, en ik moet dat ook leren.therapie kan je helpen daarbij, daar zit ik overigens ook nog op te wachten....
nou ja hou je taai, en kom hier ff posten regelmatig, dat helpt mij oo gigantisch. en als we van de zomer allemaal weer beter zijn gaan we met zijn allen ijs eten ;) (verzin ik net ff ter plekke)
xx Phoebs
dinsdag 6 februari 2007 om 18:15
