teveel problemen

25-10-2014 13:16 17 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi forummers,



Ik heb wijze raad nodig, of steun, ik weet het niet precies.

Zal proberen mijn situatie kort te schetsen, waarbij ik niet te herkenbaar mijn verhaal wil doen.



Ik ben gescheiden, heb jonge kinderen, met fysieke problemen. Die uiten zich echter ook soms in gedrag. Dat brengt veel zorgen en stress met zich mee.

Ik heb daarnaast een drukke baan met veel verantwoordelijkheid. Ivm de zorg voor mijn kinderen, moet ik soms vrij nemen.

De vader van de kinderen is weinig actief betrokken, kan het ivm zijn eigen functioneren, niet goed aan. De omgangsregeling verloopt hierdoor moeizaam.

Ik heb een relatie gehad met iemand die zich daarna heeft ontpopt tot flinke stalker.



Kortom: ik heb in het verleden (achteraf gezien) niet bepaald juiste partnerkeuzes gemaakt. Een deel van de problemen die ik nu ervaar, heeft daarin de oorsprong. Eigen schuld, dikke...

Het andere deel (aandoeningen van de kinderen), is iets waar ik natuurlijk geen aandeel in heb gehad.



En nu: ik dacht een fijne, gezonde man te hebben gevonden (dat denk ik nog steeds). Hij is gek op me, maar dreigt nu af te haken omdat hij de problemen teveel vindt. Wil een zorgelozer leven leiden.

Mijn collega's verwijten me dat ik te vaak afwezig ben (ook al is dat gepland en kost het me gewoon mijn eigen vakantie uren).



En ik: ik ken mezelf als een sterke, verstandige vrouw (anderen geven me dit ook terug). Maar ik voel me op het moment zwak en ellendig. Het lijkt alsof ik door iedereen in de steek gelaten word, omdat ik teveel "gedoe" met me mee breng. Ik begrijp het ergens wel, maar ben bang voor het helemaal alleen te moeten doen. Bang dat ik dan alsnog in ga storten.



Wat doe ik hier nu mee?
Alle reacties Link kopieren
Is er een mogelijkheid om wat minder uren te werken?
Misschien het een tijdje zonder man proberen? Relaties geven je naast energie, blijkbaar ook kopzorgen en verdriet.



Zijn er geen vriendinnen, vrienden of familieleden op wie je af en toe even kan leunen?
Alle reacties Link kopieren
Minder uren werken is heel lastig financieel. Zeker omdat er volgend jaar dingen gaan veranderen qua toeslagen.



En een tijdje zonder partner: tja, dat vraag ik mezelf natuurlijk ook vaak af. Maar daar zie ik dus gigantisch tegen op, dan wordt het helemaal alleen maar ploeteren voor mijn gevoel.

Ik heb amper familie, wel vrienden en fijne buren. Maar die hebben ook allemaal hun eigen gezinnen, waar ze druk mee zijn.

Bovendien baal ik zelf ook van het gevoel dat ik meer neem dan geef in die contacten. Met hun gaat het immers een stuk beter.
Het lijkt mij dat jij even een stapje terug moet doen. Je hoofd loopt om op dit moment en je maakt je meer druk om Hoe anderen zich voelen( je omgeving en je vriend) dan dat je even aan jezelf denkt.



Je kinderen kunnen er niks aan doen. Dit is nu eenmaal een vaststaand feit en daar zul jij een weg in moeten vinden.

Je vriend wist waaraan hij begon neem ik aan , toen hij een relatie met je begon. Dus of hij steunt en ondersteunt jou, of hij moet op zoek gaan naar een vrouw zonder kind en bagage. Het gaat je op Den duur echt teveel energie kosten als je hem ook nog eens " tevreden " moet houden.



Je ex is duidelijk een loser. Zolang hij zijn alimentatie maar betaald, zou ik er verder geen energie in steken.

zolang jij er maar bent voor je kindjes. Je bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag.



Je collega's hebben misschien een punt als het gaat om misschien kunnen rekenen op je aanwezigheid. Tenzij jij taken op je neemt , wat iedereen zonder problemen kan overnemen. Is dit niet het geval, dan moeten ze niet zeuren, want na 5 uur gaat de deur waarschijnlijk dicht op je werk, gaat iedereen naar huis en zijn ze jou ook allang weer vergeten.



Met andere woorden; zet jezelf eens op nummer 1. Bekommer je om je kinderen en wie voor de rest deel wil nemen aan jouw leven , is mooi meegenomen en anders jammer de bammer!

Zie jezelf als prioriteit en niet als optie

quote:saranosa schreef op 25 oktober 2014 @ 13:35:

Minder uren werken is heel lastig financieel. Zeker omdat er volgend jaar dingen gaan veranderen qua toeslagen.





Vraag eens aan ze op welke aspecten van het werk ze meer van je verwachten en kijk oprecht naar mogelijkheden om dat te verbeteren en dit te combineren met vrij nemen. Leg vriendelijk maar duidelijk aan je collega's uit dat je vakantie-uren gebruikt. Dat zijn uren waar je recht op hebt en waar zij ook gebruik van maken.



quote:En een tijdje zonder partner: tja, dat vraag ik mezelf natuurlijk ook vaak af. Maar daar zie ik dus gigantisch tegen op, dan wordt het helemaal alleen maar ploeteren voor mijn gevoel.



Een partner zoals je die nu hebt kost veel energie. Heb je wel eens geprobeerd om een tijd zonder partner te leven met je kinderen? En dan niet vanuit de 'klaagmodus' ikbenzoalleen maar kijkend naar de voordelen, vrijheden en rust die het ook met zich mee kan brengen?



quote:Ik heb amper familie, wel vrienden en fijne buren. Maar die hebben ook allemaal hun eigen gezinnen, waar ze druk mee zijn.

Bovendien baal ik zelf ook van het gevoel dat ik meer neem dan geef in die contacten. Met hun gaat het immers een stuk beter.



Dat laatste is een aanname. Bovendien geeft het jou niet automatisch het recht op hun aandacht en energie. Je haalt ook energie uit contacten wanneer je zelf energie geeft.



Je zit in een pessimistische modus waarbij 'alle anderen' het 'beter' lijken te hebben dan jij. Daar ga je niet van opknappen. Je bent geen slachtoffer van het leven en het overkomt je niet allemaal. Pak jezelf aan en kies voor een andere houding. Eén waarbij je zelf de verantwoordelijkheid voor je welzijn op je neemt.
Alle reacties Link kopieren
Wat een lastig situatie voor je.



Mag je van jezelf ook zwak en ellendig voelen of moet je je sterk houden en alle ballen in de lucht houden?



Zou je verlichting kunnen krijgen door bepaalde taken met de kinderen over te laten aan iemand anders? Kom je in aanmerking voor een ZiN (vroegere PGB)?

Zou je bij het HBO of de Universtiteit kunnen vragen welke student ervaring op wil doen met de kinderen met een beperking? Zij kunnen dit dan op hun CV zetten en jij hebt hulp, win-win-situatie.



Heeft de aandoening van je kinderen een naam? Dan zou je ook kunnen informeren bij de patiëntenvereniging om te kijken hoe anderen het doen. Helaas is het aantal scheidingen hoger wanneer er kinderen met een beperking zijn, dus daar kun je zeker mensen in een soortgelijke situatie treffen.
Alle reacties Link kopieren
Ik forum mobiel, dus beetje lastig quoten en teruglezen.



Ik weet dat ik nu heel erg praat vanuit de slachtofferrol, zo voel ik me vandaag ook. Heb helemaal niet het gevoel dat ik kan investeren in anderen. Voel me ook onzeker daarin (wat heb ik nou te bieden?).



Op andere momenten leef ik gewoon het leven, pak ik aan wat op mijn weg komt aan lastige situaties, los ze op waar mogelijk en ga weer verder.



Maar dit gevoel steekt zo af en toe de kop op. En ja: ik vind het belangrijk wat anderen van me denken. Voor mezelf kiezen heb ik altijd moeilijk gevonden.

En ja: als mijn vriend (die inderdaad wist waar hij aan begon), zo blijft twijfelen, kost mij dat meer energie dan dat het me oplevert. Rationeel weet ik dat. Gevoelsmatig hoop ik dat hij tot de conclusie komt dat hij het wel aan kan. We zijn gek op elkaar en verrijken elkaars leven op zo veel gebieden.

Maar ik ben ook bang het niet alleen aan te kunnen (hoewel ik feitelijk alles alleen doe). Bang dat ik dan alsnog onderuit ga en wie zorgt er dan voor mijn kinderen? Of voor mij?



Ik kan het nu even niet relativeren, maar weet ook dat ik er vanavond al weer veel energieker in kan staan hoor. Blijft wel de vraag wat ik doe met deze relatie en met het feit dat dit gevoel van paniek bij mij steeds opnieuw de kop op steekt.
Ik denk dat je het gesprek aan moet gaan op je werk. In eerste instantie met je leidinggevende. Ik neem aan dat je met hem/haar hebt afgesproken dat je vrije uren opneemt om voor je kinderen te zorgen? Maar blijkbaar is het niet helemaal goed gecommuniceerd, omdat je collega's nu gaan klagen. Vraag je leidinggevende om samen met hem/haar het gesprek met je collega's aan te gaan. Ten eerste zodat zij begrip krijgen voor jouw situatie, ten tweede zodat alles goed geregeld wordt met betrekking tot vervanging e.d., zodat zij niet de dupe worden van jouw situatie. Dat hoeft namelijk helemaal niet, maar het is aan de leidinggevende om dit in goede banen te leiden.

Daarnaast lijkt het me belangrijk om een periode af te spreken waarna een evaluatiegesprek plaatsvindt, zodat je collega's kunnen aangeven of het zo werkt, of waar ze tegenaan lopen.



Ik denk dat als het op het werk goed loopt, dit voor jou de basis is om weer grip op de situatie te krijgen.



Voor wat betreft je nieuwe partner: als hij niet 100% voor je durft te gaan, mét alles wat daaraan vast zit, dan wordt het moeilijk.

maar niet onmogelijk. in mijn omgeving ken ik een stel die hun nieuwe relatie door allerlei oorzaken bijna op de klippen zagen lopen. Toen hebben ze afgesproken om alle plannen om te gaan samenwonen op een laag pitje te zetten, en te blijven latten. Het is een moeilijke fase geweest, maar eigenlijk zijn ze er beter uitgekomen omdat ze allebei "lucht" kregen.



Verlies de moed niet, TO. Het is een lastige situatie, maar probeer er grip op te krijgen door het in eigen hand te nemen en zelf het gesprek aan te gaan. Veel sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Jasmijn: school en bso kunnen gelukkig vooralsnog overweg met de aandoeningen. Ik wil eigenlijk niet nog een ander persoon in hun leven brengen. Hou inderdaad liever alle ballen zelf in de lucht ;)



Ik vind dat mijn kids het al pittig genoeg hebben in hun leven, dus een dag als vandaag (zij tv en pc, ik nog in pyama), vind ik eigenlijk echt niet kunnen.



Ben onlangs lid geworden van een vereniging die over 1 van de aandoeningen gaat. Zal daar inderdaad eens kijken naar ervaringen van "lotgenoten" (wat een naar woord).
Alle reacties Link kopieren
@meivogel:

Mijn collega's en leidinggevende zijn op de hoogte van hoe ik zaken heb geregeld. Mijn leidinggevende vindt het echter net zo vervelend als mijn collega's. Het is niet echt zo dat mijn collega's taken over hoeven nemen. Wel dat taken soms blijven liggen tot ik terug ben (en dan moet ik ff extra hard aan de bak om het weer in te halen).

Dat is geen ideale situatie, maar voor mij wel het hoogst haalbare.

Collega's hebben de uitspraak gedaan dat ik misschien maar niet moet werken, omdat ik teveel ballen in de lucht moet houden. Dat klinkt op t moment best aantrekkelijk, maar is financieel helaas niet haalbaar.



Met vriend heb ik voorlopig ook de insteek dat we het rustig aan doen. Ik zou echter uiteindelijk(zonder concrete plannen/tijdslijn) wel willen samen wonen. Ook omdat er wel wat reisafstand is. Hij twijfelt daar erg aan.

Ik op mijn beurt weet niet goed of ik die wens/dat toekomstdoel wel wil loslaten.
Alle reacties Link kopieren
quote:saranosa schreef op 25 oktober 2014 @ 13:35:



En een tijdje zonder partner: tja, dat vraag ik mezelf natuurlijk ook vaak af. Maar daar zie ik dus gigantisch tegen op, dan wordt het helemaal alleen maar ploeteren voor mijn gevoel.

.Wat een rare gedachtengang. Wil je zomaar een vriendje, of zijn je huisge vriend en jij hopeloos verliefd op elkaar? Zo klinkt het niet.
Alle reacties Link kopieren
quote:saranosa schreef op 25 oktober 2014 @ 14:28:

Ik wil eigenlijk niet nog een ander persoon in hun leven brengen.



Ik vind dat mijn kids het al pittig genoeg hebben in hun leven, dus een dag als vandaag (zij tv en pc, ik nog in pyama), vind ik eigenlijk echt niet kunnen.



.

Huh? Je wil niemand in hun leven brengen, maar wel een vriendje?



Enne, niks mis met een pyjamadagje. Lekker juist
Alle reacties Link kopieren
Als jij een partner wilt omdat het anders wel erg ploeteren is, zoek je de problemen op. Een partner moet niet iemand zijn die je leven draaglijk maakt, dat moet je helaas zelf doen. Een partner moet meer een extra bonus zijn.



En soms weet iemand niet waar hij aan begint, omdat sommige situaties van binnenuit heel anders zijn dan ze van buiten lijken. Dus dat kun je je vriend niet kwalijk nemen. Ik zou er vooral rustig aan doen met hem, geen belofte willen dat jullie ooit gaan samenwonen, maar het gewoon leuk hebben samen voor nu. Dat is toch ook fijn? En dan zie je later wel weer verder.
Alle reacties Link kopieren
We zijn wel degelijk heel gek op elkaar, maar dat wil niet altijd zeggen dat het ook lukt he? Ik weet niet of ik het af moet breken vanwege verschillende toekomstwensen, of door zal gaan en zien wat er komt.

En dan speelt ook mijn eigen ik op. Ik kan slecht tegen onzekerheid, maar zie ook op tegen hem missen EN alleen zijn.

Het gaat niet alleen om een partner hebben natuurlijk. Dan had ik wel kunnen aanpappen met de buurman...



Inmiddels uit pyama en even de deur uit geweest met mijn lieverdjes. Weer wat positiever gestemd.
Alle reacties Link kopieren
Wat vooral pijn doet (zie topic titel), is dat mensen me lijken af te wijzen, omdat ik veel problemen heb. Ik kan ze (vriend, collega's) heel goed begrijpen hoor, maar het voelt verdomd klote eigenlijk.

Ik kan er immers weinig aan veranderen, dat frustreert enorm.
quote:saranosa schreef op 25 oktober 2014 @ 16:54:

Wat vooral pijn doet (zie topic titel), is dat mensen me lijken af te wijzen, omdat ik veel problemen heb. Ik kan ze (vriend, collega's) heel goed begrijpen hoor, maar het voelt verdomd klote eigenlijk.

Ik kan er immers weinig aan veranderen, dat frustreert enorm.



Wat jij wel zeker kunt veranderen is je houding. Als je je slachtoffer voelt van je situatie, ga je dat ook uitstralen en naar gedragen.

Een positieve instelling zorgt juist voor meer begrip.

geloof in jezelf, dan doet een ander dat ook.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven