Psyche
alle pijlers
zo confronterend
zondag 21 september 2014 15:11
Momenteel weet ik mij even geen raad meer met mezelf. Ik heb in het verleden veel meegemaakt, maar probeer zo goed en kwaad als dat gaat mijn eigen leven nu 'goed' te leiden en vorm te geven. Maar soms zijn er omstandigheden waardoor het allemaal in 1 klap weer even terug komt en dat vind ik moeilijk.
Zoals deze week. Mijn oma is overleden en dat is verdrietig, maar wel te verwachten op een bepaalde leeftijd (ze is 74 geworden). Echter, ik heb al jarenlang geen contact meer met mijn moeder, omdat zij lijdt aan Korsakov. Dit is een ziekte veroorzaakt door alcoholgebruik. Mijn moeder haar hersens zijn dusdanig aangetast dat zij functioneert op het niveau van een 11 jarige. Ik heb een aantal keren met haar afgesproken, maar door haar ziekte hebben we hier beiden niks aan gehad. Zij leeft letterlijk nog in het verleden en zegt dingen tegen mij als: goed je best doen op school, dan kun je later een mooie baan vinden. Ik ben inmiddels eind 20 en heb al jarenlang een baan, gezin, etc. Dit krijgt zij echter niet mee, door haar beperkingen.
Komende week is de begrafenis van mijn oma. Dit haalt bij mij weer enorm veel overhoop, omdat ik mijn moeder daar zal treffen en zij waarschijnlijk erg heftig zal reageren hierop. Dit heeft zij tot nu toe elke keer gedaan als ze mij zag. Mijn andere familieleden zijn daar ook op voorbereid en proberen mij zoveel mogelijk te steunen.
Waar ik heel erg mee zit, buiten deze hele situaties om, is dat mijn moeder vroeger, toen ik net geboren was, een gezonde, leuke vrouw was. Toch is er de jaren daarna wat mis gegaan, waardoor zij naar de drank greep (overlijden van een naaste, een moeilijk opvoedbare zoon, etc.). Dingen die elk mens meemaakt, maar waar zij niet mee om kon gaan. Het is toen van kwaad naar erger gegaan; eerst in het weekend drinken, daarna elke avond en later elk uur. Ik dacht altijd dat mijn moeder erg gezond was, omdat ze altijd een flesje water bij de hand had. Later bleek dit vodka geweest te zijn
Waarom ik hier zo mee zit, is ten eerste omdat ik haar zo graag had willen helpen en daarin gefaald heb. Ik ben haar dochter en had haar moeten helpen, maar dat is mislukt. Ten tweede ben ik erg bang dat haar verleden mijn toekomst is.. Wie zegt dat ik wel goed met tegenslagen om kan gaan? Ik heb het idee dat ik altijd mij heel sterk moet voordoen, omdat ik anders net zo eindig als haar. Het is een eigen keuze om drank te drinken, maar niemand kiest ervoor zo te eindigen als mijn moeder, dat geloof ik niet. Mensen denken dat het goed gaat met mij, maar het tegendeel is waar. Ook ik heb veel moeilijke momenten en ben destructief. Zo snijd ik mijzelf af en toe en heb ik eetbuien.
Ik krijg veel professionele hulp, maar vraag me af of dat voldoende is. Want uiteindelijk moet ik het zelf doen en dat moest mijn moeder ook. Zij kon het niet, wie zegt dat ik het wel kan?
Ik ben ontzettend teleurgesteld in mijzelf, omdat ik ben zoals ik ben. Omdat ik zo bang ben door de mand te vallen. Ik heb nu een baan, vriend, mooie spaarrekening, leuke vriendengroep en alles. Maar wat als ik een paar keer de verkeerde beslissing maak en het dan met mij ook mis gaat? Ik wil zo graag goed genoeg zijn en dit leven zo volhouden, maar wat als het mij ook tussen de vingers glipt?
In verschillende therapieën werk ik heel hard aan mijzelf. Toch speelt altijd het idee mee dat het nooit genoeg zal zijn. Dat ik nooit goed genoeg zal zijn.
Zeker nu mijn oma overleden is, komen veel herinneringen aan vroeger, aan mijn moeder terug. Misschien wel logisch, maar ik kan er zo weinig mee... Hopelijk hebben jullie wat tips voor mij.
Wat daarnaast ook nog speelt is het misbruikverleden dat ik heb met een ander familielid. Dit heeft een enorme impact op mijn zelfbeeld en relaties. In therapie behandelen we bepaalde thema's, omdat mijn geschiedenis redelijk complex is. Maar ik heb ook erge problemen met eten (overeten, obsessief wegen, laxeren). Dit wordt eerst niet besproken, omdat er ingegaan wordt op de problematiek die eraan ten grondslag ligt. Maar hoe kan ik aan mijn problemen werken als ik continu vlucht in het eten/niet eten... (zal dit ook met mijn therapeuten bespreken hoor).
Kortom, waar het op neer komt is dat ik altijd bang ben te falen. Altijd bang ben zo te worden als mijn moeder en ook alleen, ziek en eenzaam zal eindigen. Zo bang om fouten te maken, want wat als een fout van mij ervoor zorgt dat ik alles kwijt raak? Ik begrijp heel goed dat jullie geen hulpverleners zijn, hoor. Maar misschien wel ervaringsdeskundigen of mensen met goede tips
Zoals deze week. Mijn oma is overleden en dat is verdrietig, maar wel te verwachten op een bepaalde leeftijd (ze is 74 geworden). Echter, ik heb al jarenlang geen contact meer met mijn moeder, omdat zij lijdt aan Korsakov. Dit is een ziekte veroorzaakt door alcoholgebruik. Mijn moeder haar hersens zijn dusdanig aangetast dat zij functioneert op het niveau van een 11 jarige. Ik heb een aantal keren met haar afgesproken, maar door haar ziekte hebben we hier beiden niks aan gehad. Zij leeft letterlijk nog in het verleden en zegt dingen tegen mij als: goed je best doen op school, dan kun je later een mooie baan vinden. Ik ben inmiddels eind 20 en heb al jarenlang een baan, gezin, etc. Dit krijgt zij echter niet mee, door haar beperkingen.
Komende week is de begrafenis van mijn oma. Dit haalt bij mij weer enorm veel overhoop, omdat ik mijn moeder daar zal treffen en zij waarschijnlijk erg heftig zal reageren hierop. Dit heeft zij tot nu toe elke keer gedaan als ze mij zag. Mijn andere familieleden zijn daar ook op voorbereid en proberen mij zoveel mogelijk te steunen.
Waar ik heel erg mee zit, buiten deze hele situaties om, is dat mijn moeder vroeger, toen ik net geboren was, een gezonde, leuke vrouw was. Toch is er de jaren daarna wat mis gegaan, waardoor zij naar de drank greep (overlijden van een naaste, een moeilijk opvoedbare zoon, etc.). Dingen die elk mens meemaakt, maar waar zij niet mee om kon gaan. Het is toen van kwaad naar erger gegaan; eerst in het weekend drinken, daarna elke avond en later elk uur. Ik dacht altijd dat mijn moeder erg gezond was, omdat ze altijd een flesje water bij de hand had. Later bleek dit vodka geweest te zijn
Waarom ik hier zo mee zit, is ten eerste omdat ik haar zo graag had willen helpen en daarin gefaald heb. Ik ben haar dochter en had haar moeten helpen, maar dat is mislukt. Ten tweede ben ik erg bang dat haar verleden mijn toekomst is.. Wie zegt dat ik wel goed met tegenslagen om kan gaan? Ik heb het idee dat ik altijd mij heel sterk moet voordoen, omdat ik anders net zo eindig als haar. Het is een eigen keuze om drank te drinken, maar niemand kiest ervoor zo te eindigen als mijn moeder, dat geloof ik niet. Mensen denken dat het goed gaat met mij, maar het tegendeel is waar. Ook ik heb veel moeilijke momenten en ben destructief. Zo snijd ik mijzelf af en toe en heb ik eetbuien.
Ik krijg veel professionele hulp, maar vraag me af of dat voldoende is. Want uiteindelijk moet ik het zelf doen en dat moest mijn moeder ook. Zij kon het niet, wie zegt dat ik het wel kan?
Ik ben ontzettend teleurgesteld in mijzelf, omdat ik ben zoals ik ben. Omdat ik zo bang ben door de mand te vallen. Ik heb nu een baan, vriend, mooie spaarrekening, leuke vriendengroep en alles. Maar wat als ik een paar keer de verkeerde beslissing maak en het dan met mij ook mis gaat? Ik wil zo graag goed genoeg zijn en dit leven zo volhouden, maar wat als het mij ook tussen de vingers glipt?
In verschillende therapieën werk ik heel hard aan mijzelf. Toch speelt altijd het idee mee dat het nooit genoeg zal zijn. Dat ik nooit goed genoeg zal zijn.
Zeker nu mijn oma overleden is, komen veel herinneringen aan vroeger, aan mijn moeder terug. Misschien wel logisch, maar ik kan er zo weinig mee... Hopelijk hebben jullie wat tips voor mij.
Wat daarnaast ook nog speelt is het misbruikverleden dat ik heb met een ander familielid. Dit heeft een enorme impact op mijn zelfbeeld en relaties. In therapie behandelen we bepaalde thema's, omdat mijn geschiedenis redelijk complex is. Maar ik heb ook erge problemen met eten (overeten, obsessief wegen, laxeren). Dit wordt eerst niet besproken, omdat er ingegaan wordt op de problematiek die eraan ten grondslag ligt. Maar hoe kan ik aan mijn problemen werken als ik continu vlucht in het eten/niet eten... (zal dit ook met mijn therapeuten bespreken hoor).
Kortom, waar het op neer komt is dat ik altijd bang ben te falen. Altijd bang ben zo te worden als mijn moeder en ook alleen, ziek en eenzaam zal eindigen. Zo bang om fouten te maken, want wat als een fout van mij ervoor zorgt dat ik alles kwijt raak? Ik begrijp heel goed dat jullie geen hulpverleners zijn, hoor. Maar misschien wel ervaringsdeskundigen of mensen met goede tips
zondag 21 september 2014 15:29
Dag stoofpaardje, wat een heftig verhaal!! Je komt op mij juist over als een heel krachtig persoon. Ik vind dat je echt trots op jezelf mag zijn dat je ondanks de moeilijke ervaringen in je jeugd, wel kan werken, een vriend hebt een een vriendengroep. Dat betekent toch dat je toch hele sterke kanten hebt. Maar ik begrijp je wel, dat je de angst hebt dat je wordt zoals je moeder. Verschil is wel dat jij actief aan je problemen werkt. Ik weet niet of je moeder indertijd therapie heeft gevolgd?
En hoe zit het met jou en alcoholgebruik?
Op welke momenten snij je in jezelf of eet je teveel? Welke triggers gaan daar aan vooraf?
Echte tips heb ik niet voor je helaas, worstel zelf (in mindere mate) met dezelfde problemen...
Heb je het gevoel dat je verder komt in therapie?
En hoe zit het met jou en alcoholgebruik?
Op welke momenten snij je in jezelf of eet je teveel? Welke triggers gaan daar aan vooraf?
Echte tips heb ik niet voor je helaas, worstel zelf (in mindere mate) met dezelfde problemen...
Heb je het gevoel dat je verder komt in therapie?
zondag 21 september 2014 15:54
@Kanarie79; dankjewel voor je berichtje. Verdrietig dat je zelf ook bepaalde problemen herkent en ermee worstelt. Krijg jij goede hulp? Mijn moeder kon alles heel goed verbloemen tót het te laat was. Toen kwam er therapie voor haar individueel, relatietherapie en gezinstherapie. Helaas was het dus al te laat, want zij was inmiddels zo verslaafd dat ze keer op keer voor de alcohol bleef kiezen. Zelf zag ze het probleem niet zo in.
Ik drink zelf af en toe, maar ben voor alcohol niet verslavingsgevoelig. Drink soms maandenlang niet en soms weer wel. Als ik verdrietig ben, drink ik nooit... Ben te bang dat ik dan hetzelfde doe als zij.
De triggers die ik heb zijn er als ik het gevoel heb in de steek te worden gelaten of als het lijkt alsof mensen niet te vertrouwen zijn. Ik ga binnenkort starten met een VERS-training (emotie regulatie training) om hier beter mee om te leren gaan...
Ik hoop dat die training me verder gaat helpen. De andere therapie die ik heb, werkt niet omdat ik ook alles heel mooi kan neerzetten. Dat doe ik niet expres, ik vertel hoe het met mij gaat, maar vertel het op een erg positieve manier blijkbaar. Gelukkig gaat mijn vriend nu elke keer mee, omdat hij het realistischer kan vertellen en ik daardoor soms wel de juiste hulp krijg..
@Wren: jij ook bedankt voor je berichtje. De dingen die jij zegt weet ik, maar voel ik vaak anders. Ik heb vooral juist het gevoel dat ik niet genoeg ben, zeker niet goed genoeg.
@Blommit: bedankt voor het reageren. Ik begrijp je reactie ook. Wat ik denk is dat je best energie kunt steken in je levensloop, maar wat als dat niet genoeg is? Ik vecht elke dag voor een positief leven, maar mijn energie raakt op. En dan gaat het alsnog mis. Dat kan over een maand zijn, maar ook over 10 jaar. Ik hoop het zo lang mogelijk vol te houden, maar wil graag tips hoe ik het mijn leven lang vol kan houden, dat mijn energie niet opraakt en ik sterk kan blijven.
Ik drink zelf af en toe, maar ben voor alcohol niet verslavingsgevoelig. Drink soms maandenlang niet en soms weer wel. Als ik verdrietig ben, drink ik nooit... Ben te bang dat ik dan hetzelfde doe als zij.
De triggers die ik heb zijn er als ik het gevoel heb in de steek te worden gelaten of als het lijkt alsof mensen niet te vertrouwen zijn. Ik ga binnenkort starten met een VERS-training (emotie regulatie training) om hier beter mee om te leren gaan...
Ik hoop dat die training me verder gaat helpen. De andere therapie die ik heb, werkt niet omdat ik ook alles heel mooi kan neerzetten. Dat doe ik niet expres, ik vertel hoe het met mij gaat, maar vertel het op een erg positieve manier blijkbaar. Gelukkig gaat mijn vriend nu elke keer mee, omdat hij het realistischer kan vertellen en ik daardoor soms wel de juiste hulp krijg..
@Wren: jij ook bedankt voor je berichtje. De dingen die jij zegt weet ik, maar voel ik vaak anders. Ik heb vooral juist het gevoel dat ik niet genoeg ben, zeker niet goed genoeg.
@Blommit: bedankt voor het reageren. Ik begrijp je reactie ook. Wat ik denk is dat je best energie kunt steken in je levensloop, maar wat als dat niet genoeg is? Ik vecht elke dag voor een positief leven, maar mijn energie raakt op. En dan gaat het alsnog mis. Dat kan over een maand zijn, maar ook over 10 jaar. Ik hoop het zo lang mogelijk vol te houden, maar wil graag tips hoe ik het mijn leven lang vol kan houden, dat mijn energie niet opraakt en ik sterk kan blijven.
zondag 21 september 2014 15:56
Je bent niet mislukt in het helpen van je moeder. Je kon haar als dochter onmogelijk helpen. Daarvoor sta je dichtbij haar. En je zult ook niet zoals je moeder worden, je hebt namelijk al bewezen dat je ondanks de vele tegenslagen die je meegemaakt hebt, jezelf redt en een eigen leven hebt opgebouwd. Je bent een sterke vrouw geworden. Dat wilde ik even schrijven.
zondag 21 september 2014 16:09
Korsakov is heftig, heb het van nabij meegemaakt met een inmiddels verdwenen of overleden vriendin. Eigenlijk kun je niets meer doen, hooguit zorgen dat degene die het heeft niet nog verder afglijdt, eventueel door opname in een verzorgingshuis maar dat valt tegenwoordig niet mee. Daarbij de therapieën die je zelf volgt opgeteld kan ik me wel indenken dat het allemaal heel zwaar is. Je hebt niet gefaald omdat je haar niet kon helpen, iemand die teveel drinkt wil niet geholpen worden, afkicken kan alleen op vrijwillige basis, tenzij iemand een gevaar vormt voor zijn omgeving en zichzelf, dan wil het met veel moeite weleens lukken iemand te laten opnemen (ervaring mee). Het is niet jouw schuld dat het zo gelopen is, probeer dat voor ogen te houden.
verba volant, scripta manent.
zondag 21 september 2014 16:20
Denk je dat je het wel aankunt om naar de begrafenis van je oma te gaan? Want het lijkt me wel heel heftig voor je om in zo'n situatie je moeder weer te zien. Kan je misschien regelen met je werk dat je bijvoorbeeld dan 2 weken vrij neemt dat je tijd hebt om het te verwerken?
Mijn vader en broer hebben allebei een alcoholprobleem en ik vond dat als kind echt verschrikkelijk en zei dat ik nooit zou drinken. En nu ben ik 35 en worstel met allerlei dingen en iets te vaak heb ik dan een glas wijn nodig om wat rust in mijn hoofd te krijgen. En daarna ben ik boos op mezelf dat ik precies hetzelfde ben als mijn vader en broer...
Ik heb precies dezelfde triggers als jij, problemen met vertrouwen in mensen maar ook afwijzing. Worstel jij ook met borderline problematiek?
Behandeling bij mij: ingewikkeld verhaal, dat vertel ik liever een keertje in een PB.
Ik hoop dat je iets hebt aan de VERS-training.
Volgens mij moet je de hoop echt niet opgeven en blijven zoeken naar goede behandelingen en medicatie. Het schijnt ook dat als je ouder wordt, de dingen minder heftig worden. Ik weet niet hoe oud jij bent? En misschien helpt het om met mensen die je moeder kennen over haar te praten om beter te begrijpen hoe en waarom ze zo is.
Mijn vader en broer hebben allebei een alcoholprobleem en ik vond dat als kind echt verschrikkelijk en zei dat ik nooit zou drinken. En nu ben ik 35 en worstel met allerlei dingen en iets te vaak heb ik dan een glas wijn nodig om wat rust in mijn hoofd te krijgen. En daarna ben ik boos op mezelf dat ik precies hetzelfde ben als mijn vader en broer...
Ik heb precies dezelfde triggers als jij, problemen met vertrouwen in mensen maar ook afwijzing. Worstel jij ook met borderline problematiek?
Behandeling bij mij: ingewikkeld verhaal, dat vertel ik liever een keertje in een PB.
Ik hoop dat je iets hebt aan de VERS-training.
Volgens mij moet je de hoop echt niet opgeven en blijven zoeken naar goede behandelingen en medicatie. Het schijnt ook dat als je ouder wordt, de dingen minder heftig worden. Ik weet niet hoe oud jij bent? En misschien helpt het om met mensen die je moeder kennen over haar te praten om beter te begrijpen hoe en waarom ze zo is.
zondag 21 september 2014 16:26
Jij bent niet je moeder en het is aan jou de keus om te voorkomen dat de geschiedenis zal herhalen. Je hebt de voorbeelden gezien hoe het niet moet, de pijn ervaren dus waarom zou je?
Ik kom ook uit een disfunctionele familie. Alcohol was hip en ik draag ook littekens op mijn ziel ervan.Dat je moeder nu Korsakov heeft is heel naar en dat je op de begrafenis van je oma met je moeder moet dealen. Maar je kan ook kiezen om niet naar de begrafenis te gaan en bijvoorbeeld afscheid te nemen op die manier die jij wil Dat scheelt een hoop narigheid.
Ik herken veel in je verhaal, ik heb ook in mezelf gesneden en had last van faal angst. Ik heb ook de VERS training gevolgd omdat het moest, maar ik vond het waardeloos. En ik vond het erg denigrerend naar de degenen die als borderliner zijn bestempeld. Kies eerder een goede psycholoog die niet in stempeltjes gelooft maar in de mens zelf en ga daarmee aan de slag. Of ga naar yoga, kook cursus of iets anders maar ik herhaal ga nooit van z'n levensdagen naar een VERS cursus het helpt niet. Ik ken er die de cursus hebben gevolgd en nog de deur plat lopen bij hulpverleners.
Sinds ik de hulpverlening vaarwel heb gezegd gaat het stukken beter. Ook toen ik dit jaar een terugslag had toen mijn stiefmonster overleed en daarmee moest dealen. Het enige antwoord op je vraag is simpel. Leer van jezelf te houden en schijt aan de omgeving. Je hebt een vriend die van je houdt, je bent goed genoeg maar je moet het alleen je zelf nog vertellen.
Toen ik nog in mezelf sneed tot bloedens toe had/heb ik een hele goede vriend. Ik stond met bloedende armen voor hem en verbond mijn armen. Maar..............hij was niet zuinig met de alcohol om de wonden te reinigen. En dat deed pijn en toen zei hij: Dan weet je ook wat het voor mij doet. En dat heeft me meer aan het denken gezet dan welke hulpverlener ook.
Geniet van dit leven TO en deal met het verleden op een manier die bij jou past. Je mag vloeken en schelden tegen je moeder als je alleen bent. Maar denk dan wel dat jij niet zo hoeft te zijn en leef.
Ik kom ook uit een disfunctionele familie. Alcohol was hip en ik draag ook littekens op mijn ziel ervan.Dat je moeder nu Korsakov heeft is heel naar en dat je op de begrafenis van je oma met je moeder moet dealen. Maar je kan ook kiezen om niet naar de begrafenis te gaan en bijvoorbeeld afscheid te nemen op die manier die jij wil Dat scheelt een hoop narigheid.
Ik herken veel in je verhaal, ik heb ook in mezelf gesneden en had last van faal angst. Ik heb ook de VERS training gevolgd omdat het moest, maar ik vond het waardeloos. En ik vond het erg denigrerend naar de degenen die als borderliner zijn bestempeld. Kies eerder een goede psycholoog die niet in stempeltjes gelooft maar in de mens zelf en ga daarmee aan de slag. Of ga naar yoga, kook cursus of iets anders maar ik herhaal ga nooit van z'n levensdagen naar een VERS cursus het helpt niet. Ik ken er die de cursus hebben gevolgd en nog de deur plat lopen bij hulpverleners.
Sinds ik de hulpverlening vaarwel heb gezegd gaat het stukken beter. Ook toen ik dit jaar een terugslag had toen mijn stiefmonster overleed en daarmee moest dealen. Het enige antwoord op je vraag is simpel. Leer van jezelf te houden en schijt aan de omgeving. Je hebt een vriend die van je houdt, je bent goed genoeg maar je moet het alleen je zelf nog vertellen.
Toen ik nog in mezelf sneed tot bloedens toe had/heb ik een hele goede vriend. Ik stond met bloedende armen voor hem en verbond mijn armen. Maar..............hij was niet zuinig met de alcohol om de wonden te reinigen. En dat deed pijn en toen zei hij: Dan weet je ook wat het voor mij doet. En dat heeft me meer aan het denken gezet dan welke hulpverlener ook.
Geniet van dit leven TO en deal met het verleden op een manier die bij jou past. Je mag vloeken en schelden tegen je moeder als je alleen bent. Maar denk dan wel dat jij niet zo hoeft te zijn en leef.
zondag 21 september 2014 16:28
zondag 21 september 2014 16:47
Juist het feit dat je zo bang bent om "net zo te worden als je moeder" zorgt er voor dat je er alles aan zult doen om niet zo te worden...
Dat blijkt alleen al uit je berichtje hier, en de zorgen die je je daarover maakt.
En ja, je zult fouten maken waarvan je kinderen later zullen zeggen: "Dat had je beter anders kunnen doen". Die fouten maken we allemaal.
Je zult alleen niet zo worden als je moeder.
Want jij bent je moeder niet, jouw partner is je vader niet (die had daarin ook zijn verantwoording) en jouw kinderen zullen jou niet zijn.
Liefs
Dat blijkt alleen al uit je berichtje hier, en de zorgen die je je daarover maakt.
En ja, je zult fouten maken waarvan je kinderen later zullen zeggen: "Dat had je beter anders kunnen doen". Die fouten maken we allemaal.
Je zult alleen niet zo worden als je moeder.
Want jij bent je moeder niet, jouw partner is je vader niet (die had daarin ook zijn verantwoording) en jouw kinderen zullen jou niet zijn.
Liefs
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 21 september 2014 16:52
Heel heftig zeg, sterkte en gecondoleerd!
Maar wat jouw moeder doet/deed met drank, doe jij helaas met je zelf beschadigen en eet buien...het is het zelfde mechanisme maar niet zo extreem schadelijk als drinken (niet zo snel werkend althans).
Iedereen kan op een bepaald moment in een slechte periode komen, niemand is daar vrij van. Echte controle heb je er nooit over, maar je kan wel proberen om je leven zo goed mogelijk in te richten waar jij je het beste bij voelt. Misschien is het beter om je voor te houden dat je nooit echte controle houdt, maar wel tijdig genoeg dingen kan signaleren om in te grijpen? Het gaat NU goed, je hebt vrienden, een vriend, een goed leven. Jij bent bang dat jij niet goed genoeg bent, maar draai het eens om: waar om zijn die anderen niet goed genoeg voor jou?
Maar wat jouw moeder doet/deed met drank, doe jij helaas met je zelf beschadigen en eet buien...het is het zelfde mechanisme maar niet zo extreem schadelijk als drinken (niet zo snel werkend althans).
Iedereen kan op een bepaald moment in een slechte periode komen, niemand is daar vrij van. Echte controle heb je er nooit over, maar je kan wel proberen om je leven zo goed mogelijk in te richten waar jij je het beste bij voelt. Misschien is het beter om je voor te houden dat je nooit echte controle houdt, maar wel tijdig genoeg dingen kan signaleren om in te grijpen? Het gaat NU goed, je hebt vrienden, een vriend, een goed leven. Jij bent bang dat jij niet goed genoeg bent, maar draai het eens om: waar om zijn die anderen niet goed genoeg voor jou?
maandag 22 september 2014 20:05
Lief dat jullie de moeite hebben genomen te reageren. Ik zal proberen op iedereen antwoord te geven.
@Ciambella: dankjewel. Ik wéét ergens dat het zo is wat je schrijft, maar toch blijft vooral het machteloze gevoel. Mijn moeder was ooit ook gezond, had een leven opgebouwd. Toch ging het mis en ik had haar zo graag willen helpen. Dat ook geprobeerd, maar ik stond zo machteloos als klein kind.
@MarianneDavids: heftig dat jij ook ervaring met Korsakov en opnames hebt. Mijn moeder is 2 keer gedwongen opgenomen, maar dat mocht niet baten. Ze wilde/kon op een gegeven moment niet anders meer. Ze woont nu onder begeleiding van een instantie die een beetje op haar let.
@Kanarie79: het gaat niet zo goed.. gisteren had ik een rot dag en vandaag ook. Gewerkt en dan is het op standje doorgaan, maar eenmaal thuis komt al het verdriet er wel uit. Ik twijfel nog of ik iets op mijn werk moet zeggen.. Wij hebben een heel klein team en momenteel spelen er veel dingen met collega's onderling, waardoor het vertrouwen in de leidinggevende nihil is. De sfeer op mijn werk is ook gespannen en ik voel me er niet goed bij om nu (een deel van) mijn verhaal te doen mbt mijn oma/moeder.
Of ik het aankan naar de begrafenis weet ik niet, ik wil zo graag 'normaal' afscheid van mijn oma nemen. Maar zoals iemand ook al aangaf: misschien moet ik helemaal niet gaan en zelf afscheid van mijn oma nemen.. dat idee maakt me zo verdrietig, ik wil zo graag bij haar afscheid zijn Maar ja, mijn moeder daar weer zien, zal ook het nodige overhoop halen. Moeilijke beslissing. Ik heb nog even om erover na te denken (donderdag is het zover).
Herkenbare dingen schrijf je, verdrietig dat je er zelf ook mee worstelt, maar wel actie onderneemt, dat is positief! Ja, ik worstel met kenmerken van borderline, maar dat komt door mijn ptss.. hopelijk kan ik dmv de vers training hier wat aan doen.
Ik ben inmiddels eind 20 en de laatste 2 jaren is het erger geworden. Voorheen leefde ik minder, was ik vooral thuis of aan het werk. Sinds 2 jaar heb ik meer sociale contacten, een relatie, sportclub, etc. Bij intieme relaties komt mijn problematiek erg duidelijk naar voren.
@Duistercontinent: ik heb zelf gekozen voor de vers-training, omdat ik denk er veel aan te hebben. Alle onderwerpen die behandeld worden, worstel ik momenteel mee, dus ik hoop daar wat handvatten voor te vinden. Heftig dat jij er ook mee geworsteld hebt, maar goed om te horen dat het nu zo goed met je gaat, dat geeft mij ook hoop.
quote:duistercontinent schreef op 21 september 2014 @ 16:26:
Het enige antwoord op je vraag is simpel. Leer van jezelf te houden en schijt aan de omgeving. Je hebt een vriend die van je houdt, je bent goed genoeg maar je moet het alleen je zelf nog vertellen.
Dit weet ik inderdaad, het heeft allemaal te maken met van mezelf houden wat mij niet lukt. Hoe kun je van iets houden wat je niet de moeite waard vindt? Ik begrijp na al die tijd nog steeds niet hoe dat moet, het lukt mij op de een of andere manier niet. Hoe heb jij dat gedaan?
Ik heb ook een vriend die het heel veel pijn doet dat ik mezelf soms snijd, maar ik kan dat moeilijk begrijpen. Het lijkt alsof het niet binnenkomt. Als ik daardoor minder pijn van binnen voel, waarom is het dan zo erg dat ik mezelf snijd? Als dat mijn manier is.... Ik heb het al een tijdje niet gedaan (maand wel). Maar toen vroeg mijn vriend of ik het niet doe omdat hij het niet wil of omdat ik het zelf niet wil. Het antwoord is dat ik mezelf momenteel niet snijd omdat hij er verdriet van heeft. Maar ik snap ook wel dat het vanuit mezelf moet komen, dat ik mezelf zoveel waard moet gaan vinden dat ik zo niet meer met mezelf om kan gaan. Maar dan nogmaals mijn vraag, hoe doe ik dat??
@Tyche: met gezin bedoelde ik mijn vriend en ik Zolang ik nog zo onstabiel ben, beginnen wij nog niet aan kinderen...Maar ik snap wat je bedoelt en natuurlijk is het antwoord nee. Maar hoe vertel ik dat mijn gevoel..
@Jojanneke: dankjewel
@Strikjemetstippels: ja je hebt helemaal gelijk, het is ook hetzelfde mechanisme. Ik heb bewust voor dingen gekozen die alleen mezelf pijn zouden doen en niet een ander. Helaas gaat dat niet meer op, want ook met snijden doe ik anderen pijn (als ze erachter komen per ongeluk). Ik probeer al jaren om op een goede manier met emoties om te gaan, maar ik tast daarbij echt in het duister...
Ik ga nadenken over je laatste vraag
Verder merk ik gewoon dat alles mij eigenlijk wat teveel is. Mijn hoofd zit zo vol en ik ben zo obsessief met dingen bezig, maar merk dat veel dingen langs me heen gaan. Kan me moeilijk concentreren op gesprekken en trek me het liefste terug. Ben nu ook alleen thuis, maar wordt dan overspoeld door verdriet over alles. En ik vecht tegen de snijdrang en om niet over te geven, maar mijn energie is zowat op..
Maar zodra vriend er weer is, sluit ik dat af, kan ik er niet meer bij ofzo. Terwijl ik wéét dat praten een goede oplossing zou zijn. Maar ik kan geen woorden vinden. Bah, was deze week eerst maar eens voorbij.
@Ciambella: dankjewel. Ik wéét ergens dat het zo is wat je schrijft, maar toch blijft vooral het machteloze gevoel. Mijn moeder was ooit ook gezond, had een leven opgebouwd. Toch ging het mis en ik had haar zo graag willen helpen. Dat ook geprobeerd, maar ik stond zo machteloos als klein kind.
@MarianneDavids: heftig dat jij ook ervaring met Korsakov en opnames hebt. Mijn moeder is 2 keer gedwongen opgenomen, maar dat mocht niet baten. Ze wilde/kon op een gegeven moment niet anders meer. Ze woont nu onder begeleiding van een instantie die een beetje op haar let.
@Kanarie79: het gaat niet zo goed.. gisteren had ik een rot dag en vandaag ook. Gewerkt en dan is het op standje doorgaan, maar eenmaal thuis komt al het verdriet er wel uit. Ik twijfel nog of ik iets op mijn werk moet zeggen.. Wij hebben een heel klein team en momenteel spelen er veel dingen met collega's onderling, waardoor het vertrouwen in de leidinggevende nihil is. De sfeer op mijn werk is ook gespannen en ik voel me er niet goed bij om nu (een deel van) mijn verhaal te doen mbt mijn oma/moeder.
Of ik het aankan naar de begrafenis weet ik niet, ik wil zo graag 'normaal' afscheid van mijn oma nemen. Maar zoals iemand ook al aangaf: misschien moet ik helemaal niet gaan en zelf afscheid van mijn oma nemen.. dat idee maakt me zo verdrietig, ik wil zo graag bij haar afscheid zijn Maar ja, mijn moeder daar weer zien, zal ook het nodige overhoop halen. Moeilijke beslissing. Ik heb nog even om erover na te denken (donderdag is het zover).
Herkenbare dingen schrijf je, verdrietig dat je er zelf ook mee worstelt, maar wel actie onderneemt, dat is positief! Ja, ik worstel met kenmerken van borderline, maar dat komt door mijn ptss.. hopelijk kan ik dmv de vers training hier wat aan doen.
Ik ben inmiddels eind 20 en de laatste 2 jaren is het erger geworden. Voorheen leefde ik minder, was ik vooral thuis of aan het werk. Sinds 2 jaar heb ik meer sociale contacten, een relatie, sportclub, etc. Bij intieme relaties komt mijn problematiek erg duidelijk naar voren.
@Duistercontinent: ik heb zelf gekozen voor de vers-training, omdat ik denk er veel aan te hebben. Alle onderwerpen die behandeld worden, worstel ik momenteel mee, dus ik hoop daar wat handvatten voor te vinden. Heftig dat jij er ook mee geworsteld hebt, maar goed om te horen dat het nu zo goed met je gaat, dat geeft mij ook hoop.
quote:duistercontinent schreef op 21 september 2014 @ 16:26:
Het enige antwoord op je vraag is simpel. Leer van jezelf te houden en schijt aan de omgeving. Je hebt een vriend die van je houdt, je bent goed genoeg maar je moet het alleen je zelf nog vertellen.
Dit weet ik inderdaad, het heeft allemaal te maken met van mezelf houden wat mij niet lukt. Hoe kun je van iets houden wat je niet de moeite waard vindt? Ik begrijp na al die tijd nog steeds niet hoe dat moet, het lukt mij op de een of andere manier niet. Hoe heb jij dat gedaan?
Ik heb ook een vriend die het heel veel pijn doet dat ik mezelf soms snijd, maar ik kan dat moeilijk begrijpen. Het lijkt alsof het niet binnenkomt. Als ik daardoor minder pijn van binnen voel, waarom is het dan zo erg dat ik mezelf snijd? Als dat mijn manier is.... Ik heb het al een tijdje niet gedaan (maand wel). Maar toen vroeg mijn vriend of ik het niet doe omdat hij het niet wil of omdat ik het zelf niet wil. Het antwoord is dat ik mezelf momenteel niet snijd omdat hij er verdriet van heeft. Maar ik snap ook wel dat het vanuit mezelf moet komen, dat ik mezelf zoveel waard moet gaan vinden dat ik zo niet meer met mezelf om kan gaan. Maar dan nogmaals mijn vraag, hoe doe ik dat??
@Tyche: met gezin bedoelde ik mijn vriend en ik Zolang ik nog zo onstabiel ben, beginnen wij nog niet aan kinderen...Maar ik snap wat je bedoelt en natuurlijk is het antwoord nee. Maar hoe vertel ik dat mijn gevoel..
@Jojanneke: dankjewel
@Strikjemetstippels: ja je hebt helemaal gelijk, het is ook hetzelfde mechanisme. Ik heb bewust voor dingen gekozen die alleen mezelf pijn zouden doen en niet een ander. Helaas gaat dat niet meer op, want ook met snijden doe ik anderen pijn (als ze erachter komen per ongeluk). Ik probeer al jaren om op een goede manier met emoties om te gaan, maar ik tast daarbij echt in het duister...
Ik ga nadenken over je laatste vraag
Verder merk ik gewoon dat alles mij eigenlijk wat teveel is. Mijn hoofd zit zo vol en ik ben zo obsessief met dingen bezig, maar merk dat veel dingen langs me heen gaan. Kan me moeilijk concentreren op gesprekken en trek me het liefste terug. Ben nu ook alleen thuis, maar wordt dan overspoeld door verdriet over alles. En ik vecht tegen de snijdrang en om niet over te geven, maar mijn energie is zowat op..
Maar zodra vriend er weer is, sluit ik dat af, kan ik er niet meer bij ofzo. Terwijl ik wéét dat praten een goede oplossing zou zijn. Maar ik kan geen woorden vinden. Bah, was deze week eerst maar eens voorbij.
dinsdag 23 september 2014 13:50
Stoofpaardje, weet je wat me opvalt: dat je zo nauwgezet een reactie geeft op iedereen die de moeite heeft genomen om jou advies te geven. Dat is echt heel lief, dat zie ik hier bijna niemand doen op het vivaforum. En dat terwijl jij het deze week al zo zwaar hebt.
Ik heb verder geen advies voor je, maar wens je heel veel sterkte, om te beginnen deze week. En als tweede wens heb ik, dat je jezelf aardig gaat vinden en gaat inzien hoe sterk je wel niet bent, gezien alles wat je tot nu toe hebt opgebouwd, en dat ondanks je moeilijke geschiedenis.
Ik heb verder geen advies voor je, maar wens je heel veel sterkte, om te beginnen deze week. En als tweede wens heb ik, dat je jezelf aardig gaat vinden en gaat inzien hoe sterk je wel niet bent, gezien alles wat je tot nu toe hebt opgebouwd, en dat ondanks je moeilijke geschiedenis.
dinsdag 23 september 2014 21:52
Stoofpaardje. Ik heb op een gegeven moment gewoon dingen gedaan die ik leuk vond. Ik heb gewerkt op een klein kerkhof wat ik samen met andere vrijwilligers onderhield. Dat was super.
Ik woon nu alleen en in die tussentijd ben ik er achter gekomen dat ik best aardig ben. Ik maak me niet meer druk wat anderen vinden en dat scheelt een hoop. Wel weet ik en misschien heb jij daar ook last van dat ik wat heftiger op verdriet en vreugde kan reageren. Maar daar heb ik intussen vrede mee. Sinds die knop om is heb ik ook geen zin meer om in mezelf te snijden; waarom zou ik dat doet alleen maar pijn en je krijgt er nare littekens van.
Zit ik in een dip dan wacht ik met aanvallen op eten dat mag van mij de volgende dag pas, dat heeft ook geholpen. Misschien nog een tip; mijn therapeute heeft gezegd dat als je de drang voelt aankomen om te gaan snijden, ga dan gewoon een rondje om of doe wat anders. Dat heeft ook geholpen.
En stoofpaardje afscheid nemen van je oma moet je doen op de manier die jij fijn vindt. En mijdt je moeder en houdt het kort.
Sterkte verder.
Ik woon nu alleen en in die tussentijd ben ik er achter gekomen dat ik best aardig ben. Ik maak me niet meer druk wat anderen vinden en dat scheelt een hoop. Wel weet ik en misschien heb jij daar ook last van dat ik wat heftiger op verdriet en vreugde kan reageren. Maar daar heb ik intussen vrede mee. Sinds die knop om is heb ik ook geen zin meer om in mezelf te snijden; waarom zou ik dat doet alleen maar pijn en je krijgt er nare littekens van.
Zit ik in een dip dan wacht ik met aanvallen op eten dat mag van mij de volgende dag pas, dat heeft ook geholpen. Misschien nog een tip; mijn therapeute heeft gezegd dat als je de drang voelt aankomen om te gaan snijden, ga dan gewoon een rondje om of doe wat anders. Dat heeft ook geholpen.
En stoofpaardje afscheid nemen van je oma moet je doen op de manier die jij fijn vindt. En mijdt je moeder en houdt het kort.
Sterkte verder.
dinsdag 23 september 2014 22:01
De taak van een kind is om zichzelf te ontwikkelen, niet om voor zijn/haar ouders te helpen. Verwijt jezelf niet langer dat je een slechte dochter geweest zou zijn.
Je bent geen exacte kopie van je moeder. Het is logisch dat je de gevaren van drank in je achterhoofd houdt. Daarom is het verstandig om zelf nooit te drinken, maar je hoeft niet iedere dag te vrezen dat het slecht afloopt met jou.
Ik wens je veel sterkte en trek veel naar de rest van je familie toe en bereid jezelf psychisch voor dat de confrontatie met je moeder moeilijk zal zijn.
Je bent geen exacte kopie van je moeder. Het is logisch dat je de gevaren van drank in je achterhoofd houdt. Daarom is het verstandig om zelf nooit te drinken, maar je hoeft niet iedere dag te vrezen dat het slecht afloopt met jou.
Ik wens je veel sterkte en trek veel naar de rest van je familie toe en bereid jezelf psychisch voor dat de confrontatie met je moeder moeilijk zal zijn.
dinsdag 23 september 2014 22:52
vrijdag 26 september 2014 16:22
@Durske: voor mij is het heel logisch om te reageren op mensen die de moeite genomen hebben mij te helpen dmv een post.. Bedankt voor je berichtje.
@Duistercontinent: dankjewel voor de tips, wat goed om te horen dat het jou gelukt is te stoppen met zelfbeschadiging. Ik had het een paar weken niet gedaan, maar gisteren triggerde mij iets heel erg. Ik kon alleen maar denken: straks kan ik mezelf snijden, dus houd nog even vol (waren op een feestje). Als ik weer paniek of tranen op voelde komen, dacht ik steeds aan het snijden en dan werd ik rustig. Het hielp mij de situatie door te komen. Maar ik zou het heel graag op een betere manier willen doen, maar hoe dan?
Ik zou me ook niet meer druk willen maken om anderen, toch gebeurt dat elke keer weer. Ik vind andere mensen gewoon belangrijk en wil dat zij geen last van mij hebben.
@RubberDucky: dankjewel. Ik weet dat het klopt wat je zegt.
@Bim: goed voor mezelf zorgen vind ik heel moeilijk, ik heb dat nooit geleerd. Ben nu volwassen en wil dat leren, maar vaak gaat het toch nog mis.
Het voelt vandaag ook weer alsof ik slecht ben en alle andere mensen om mij heen goed
@Duistercontinent: dankjewel voor de tips, wat goed om te horen dat het jou gelukt is te stoppen met zelfbeschadiging. Ik had het een paar weken niet gedaan, maar gisteren triggerde mij iets heel erg. Ik kon alleen maar denken: straks kan ik mezelf snijden, dus houd nog even vol (waren op een feestje). Als ik weer paniek of tranen op voelde komen, dacht ik steeds aan het snijden en dan werd ik rustig. Het hielp mij de situatie door te komen. Maar ik zou het heel graag op een betere manier willen doen, maar hoe dan?
Ik zou me ook niet meer druk willen maken om anderen, toch gebeurt dat elke keer weer. Ik vind andere mensen gewoon belangrijk en wil dat zij geen last van mij hebben.
@RubberDucky: dankjewel. Ik weet dat het klopt wat je zegt.
@Bim: goed voor mezelf zorgen vind ik heel moeilijk, ik heb dat nooit geleerd. Ben nu volwassen en wil dat leren, maar vaak gaat het toch nog mis.
Het voelt vandaag ook weer alsof ik slecht ben en alle andere mensen om mij heen goed
zaterdag 27 september 2014 14:57
Hoi stoofpaardje (leuke naam trouwens),
Wat rot dat je je zo voelt. De pest is volgens mij dat je de theorie wel kent; je bent niet dom en je hebt hulp dus dat je minderwaardigheids- en schuldgevoelens niet reëel zijn, dat weet je verstandelijk wel. Maar echt overtuigd ben je niet en je gevoel zegt nog steeds dat je geen ruimte in mag nemen en dat je geen geluk en liefde verdient (toch?).
Ik heb geen ervaringen met jouw situatie, maar herken wel de denkfout dat je anderen niet tot last wilt zijn. Maar weet je? Iedereen is elkaar tot 'last'. Rekening houden met elkaar, dingen voor elkaar doen of laten, anderen helpen een probleem op te lossen of te verwerken: dat is onderdeel van mens-zijn en relaties hebben. Jij vind het zelf misschien wel prettig om anderen te helpen, om er voor ze te zijn. Het bevestigt dat je nodig bent en waardevol. Andere mensen hebben dit net zo goed. Jij valt mensen niet lastig met je problemen; problemen vallen jou lastig en mensen die om je geven willen je helpen daarmee om te gaan.
En ja, soms is dat vervelend en moeilijk, en soms zal iemand die hulp niet kunnen of willen geven. Maar je mag leunen op andere mensen, en je kunt niet voor hen bepalen of jij een last bent of niet. Ontneem ze niet de kans om te laten zien wat jij voor ze betekent, zelfs al kan jij je misschien niet voorstellen dat ze dat voor je over hebben.
Wat rot dat je je zo voelt. De pest is volgens mij dat je de theorie wel kent; je bent niet dom en je hebt hulp dus dat je minderwaardigheids- en schuldgevoelens niet reëel zijn, dat weet je verstandelijk wel. Maar echt overtuigd ben je niet en je gevoel zegt nog steeds dat je geen ruimte in mag nemen en dat je geen geluk en liefde verdient (toch?).
Ik heb geen ervaringen met jouw situatie, maar herken wel de denkfout dat je anderen niet tot last wilt zijn. Maar weet je? Iedereen is elkaar tot 'last'. Rekening houden met elkaar, dingen voor elkaar doen of laten, anderen helpen een probleem op te lossen of te verwerken: dat is onderdeel van mens-zijn en relaties hebben. Jij vind het zelf misschien wel prettig om anderen te helpen, om er voor ze te zijn. Het bevestigt dat je nodig bent en waardevol. Andere mensen hebben dit net zo goed. Jij valt mensen niet lastig met je problemen; problemen vallen jou lastig en mensen die om je geven willen je helpen daarmee om te gaan.
En ja, soms is dat vervelend en moeilijk, en soms zal iemand die hulp niet kunnen of willen geven. Maar je mag leunen op andere mensen, en je kunt niet voor hen bepalen of jij een last bent of niet. Ontneem ze niet de kans om te laten zien wat jij voor ze betekent, zelfs al kan jij je misschien niet voorstellen dat ze dat voor je over hebben.
What a nuanced anxiety
zondag 5 oktober 2014 19:10
Nu alles achter de rug is, ben ik weer een beetje overeind gekrabbeld. Ik heb er een tekst over geschreven, die ik hier wel kwijt wil. Vooral omdat het oplucht en me verder helpt
Lieve mama,
Ik begin je steeds liever te vinden. Ik begin je steeds beter te begrijpen. Ik ben steeds minder boos op de situatie zoals die nu is. Onbegrijpelijk vinden mensen om mij heen het. Zij snappen niet dat ik ondanks alles nog zoveel van je houd. Zij zien niet hoeveel ik op jou lijk.
Jij werd nooit begrepen en voelde je erg eenzaam van binnen. Voor de buitenwereld leek je het perfect voor elkaar te hebben; een knappe vrouw met een lieve man, een mooi huis, 2 lieve kinderen en een heel sociaal netwerk om je heen. Maar niemand zag de strijd die je van binnen voerde. Niemand begreep jou en jij kon het ze niet uitleggen. Jij was keihard voor jezelf en vond daardoor bij niemand steun. Wat moet dat een moeilijke tijd voor je geweest zijn.
Toen je zo oud was als ik nu ben, was je een prachtige vrouw. Iedereen was gek op je, sprak vol lof over jou en soms waren ze een beetje jaloers op jou. Maar nooit heel erg, want iedereen gunde jou ook het mooie gezinnetje dat je had. Niemand had ook kunnen weten dat jij zo worstelde van binnen, je straalde altijd!
Toch kwam er een moment dat je de ballen niet meer hoog kon houden en wat steekjes liet vallen. Bij veel mensen gebeurt dat ineens: ze krijgen een burn-out, raken depressief of zijn oververmoeid. Helaas gebeurde het bij jou geleidelijk. Zo geleidelijk dat weer niemand het doorhad.
Hoe hard je ook je best deed, niet alles lukte meer perfect. Je voelde je daardoor nog waardelozer en probeerde nog harder je best te doen, met alle gevolgen van dien. Iemand van buitenaf zou nooit kunnen zien wat er zich bij jou afspeelde. Je eigen lieve man had het niet eens in de gaten.
Dan had je ook nog 2 kinderen die de nodige aandacht vroegen. Eentje omdat hij last had van driftbuien, de ander omdat ze in haar eigen fantasiewereldje leefde. Je kon het niet meer opbrengen anderen te helpen, je kon jezelf amper nog helpen.
Maar hulp vragen dat kon niet, dat was een teken van zwakte en zwak was jij niet en mocht je beslist niet zijn van jezelf.
Het ging niet langer… Je liet de aardappels aanbranden, waardoor er brand ontstond. Je liet het huis verstoffen, omdat je geen energie meer had. Je ging vreemd om toch nog iets te voelen. Je sloeg je dochter om de frustratie die je had te uiten. Maar niets hielp, het ging eigenlijk alleen maar slechter.
Ik weet niet welk moment het was dat je begon met drinken. Maar ook dat deed je weer zo geleidelijk, dat niemand het doorhad. Totdat je ‘opeens’ dagelijks dronken was, je bed onderkotste, niet meer auto kon rijden, naakt door het dorp liep en overdag je bed niet meer uitkwam.
Toen kwam er hulp, maar die was al veel te laat. Geleidelijk was jij veranderd van een prachtige, jonge vrouw in de bloei van haar leven in een alcoholiste. Alle hulp was er beschikbaar, maar het kwam te laat voor jou.
We zijn inmiddels 25 jaar verder. Nu word ik gezien als mooie, jonge vrouw die alles goed voor elkaar heeft. In het begin zei ik al dat we op elkaar lijken, want mama, ook ik voer dagelijks een gevecht van binnen dat voor niemand zichtbaar is.
Toch heb ik er voor gekozen jouw verleden niet mijn toekomst te laten zijn. Hoe moeilijk het ook is, ik heb hulp gezocht. Ik praat met mensen over hoe vreselijk slecht ik mij voel. Ik probeer niet alle ballen hoog te houden. Vaak wel, maar dan denk ik aan jou. Aan de eenzame strijd die jij ging voeren en die je uiteindelijk aan de drank verloren bent.
Want nu, 25 jaar verder, is niet alleen je geest kapot, maar ook je lichaam. Je hebt het verstandelijke vermogen van een kind en een lichaam dat dit niet volhoudt.
Ik ben er verdrietig om, intens verdrietig. Omdat er geen leven meer in jouw ogen zichtbaar is. Elke keer als ik je per ongeluk tegenkom, stel je me dezelfde hartverscheurende vraag. Maar ik was toch wel een goede mama?
Ja, je was goed, je was geweldig. Maar je kon het zelf niet zien. Hoe geweldige persoonlijkheid je had, alles van jezelf keurde je af. Ook dat heb ik van jou geleerd, mama, maar ik kies ervoor mijn innerlijke strijd te delen.
Vaak weet ik niet hoe ik verder moet en ben ik zo bang. Bang dat ik precies dezelfde fouten als jij ga maken, bang dat ik ook alleen, ziek en eenzaam eindig. Dat ik de innerlijke strijd niet zal winnen.
Ik had je zo graag willen helpen, maar als dochter lukte mij dat niet. Ik weet nu dat dat niet mijn schuld is, het is niemands schuld. Jij was verantwoordelijk voor je eigen leven en de keuzes die je maakte. Dat ben ik nu ook en ik hoop bij God dat ik de keuzes maak die leiden tot een gelukkig leven.
Mijn kinderen zullen geen oma hebben, zoals ik geen moeder meer heb. Maar mijn kinderen zullen hopelijk wel een moeder hebben die op ze past, ze beschermt en van ze houdt. Om dat te kunnen, weet ik nu, dat ik eerst van mezelf moet leren houden.
Ik denk dat ik dat kan, echt waar. Ook al kon jij me dat niet leren, mama, omdat je het zelf niet kon. Misschien ik wel, wie weet. Zodat later, als ik zo oud ben als jij nu, ik een gezond lichaam heb, een gezonde geest en nog steeds een mooi gezin.
Dan zal ik een kaarsje voor jou branden, omdat ik van je hou. Omdat het jou niet lukte, maar mij wel. Niet omdat ik veel sterker ben, maar omdat ik weet dat geen mens zich zo alleen zou moeten voelen. Omdat ik weet dat deze eenzame strijd een keuze is.
Een keuze die ik doorbreek door mijzelf te laten zien, met mijn mooie karakter, maar ook zeker met al mijn minder mooie kanten. Zodat ik kan leren van mezelf te houden. Wie weet, ooit.
Lieve mama,
Ik begin je steeds liever te vinden. Ik begin je steeds beter te begrijpen. Ik ben steeds minder boos op de situatie zoals die nu is. Onbegrijpelijk vinden mensen om mij heen het. Zij snappen niet dat ik ondanks alles nog zoveel van je houd. Zij zien niet hoeveel ik op jou lijk.
Jij werd nooit begrepen en voelde je erg eenzaam van binnen. Voor de buitenwereld leek je het perfect voor elkaar te hebben; een knappe vrouw met een lieve man, een mooi huis, 2 lieve kinderen en een heel sociaal netwerk om je heen. Maar niemand zag de strijd die je van binnen voerde. Niemand begreep jou en jij kon het ze niet uitleggen. Jij was keihard voor jezelf en vond daardoor bij niemand steun. Wat moet dat een moeilijke tijd voor je geweest zijn.
Toen je zo oud was als ik nu ben, was je een prachtige vrouw. Iedereen was gek op je, sprak vol lof over jou en soms waren ze een beetje jaloers op jou. Maar nooit heel erg, want iedereen gunde jou ook het mooie gezinnetje dat je had. Niemand had ook kunnen weten dat jij zo worstelde van binnen, je straalde altijd!
Toch kwam er een moment dat je de ballen niet meer hoog kon houden en wat steekjes liet vallen. Bij veel mensen gebeurt dat ineens: ze krijgen een burn-out, raken depressief of zijn oververmoeid. Helaas gebeurde het bij jou geleidelijk. Zo geleidelijk dat weer niemand het doorhad.
Hoe hard je ook je best deed, niet alles lukte meer perfect. Je voelde je daardoor nog waardelozer en probeerde nog harder je best te doen, met alle gevolgen van dien. Iemand van buitenaf zou nooit kunnen zien wat er zich bij jou afspeelde. Je eigen lieve man had het niet eens in de gaten.
Dan had je ook nog 2 kinderen die de nodige aandacht vroegen. Eentje omdat hij last had van driftbuien, de ander omdat ze in haar eigen fantasiewereldje leefde. Je kon het niet meer opbrengen anderen te helpen, je kon jezelf amper nog helpen.
Maar hulp vragen dat kon niet, dat was een teken van zwakte en zwak was jij niet en mocht je beslist niet zijn van jezelf.
Het ging niet langer… Je liet de aardappels aanbranden, waardoor er brand ontstond. Je liet het huis verstoffen, omdat je geen energie meer had. Je ging vreemd om toch nog iets te voelen. Je sloeg je dochter om de frustratie die je had te uiten. Maar niets hielp, het ging eigenlijk alleen maar slechter.
Ik weet niet welk moment het was dat je begon met drinken. Maar ook dat deed je weer zo geleidelijk, dat niemand het doorhad. Totdat je ‘opeens’ dagelijks dronken was, je bed onderkotste, niet meer auto kon rijden, naakt door het dorp liep en overdag je bed niet meer uitkwam.
Toen kwam er hulp, maar die was al veel te laat. Geleidelijk was jij veranderd van een prachtige, jonge vrouw in de bloei van haar leven in een alcoholiste. Alle hulp was er beschikbaar, maar het kwam te laat voor jou.
We zijn inmiddels 25 jaar verder. Nu word ik gezien als mooie, jonge vrouw die alles goed voor elkaar heeft. In het begin zei ik al dat we op elkaar lijken, want mama, ook ik voer dagelijks een gevecht van binnen dat voor niemand zichtbaar is.
Toch heb ik er voor gekozen jouw verleden niet mijn toekomst te laten zijn. Hoe moeilijk het ook is, ik heb hulp gezocht. Ik praat met mensen over hoe vreselijk slecht ik mij voel. Ik probeer niet alle ballen hoog te houden. Vaak wel, maar dan denk ik aan jou. Aan de eenzame strijd die jij ging voeren en die je uiteindelijk aan de drank verloren bent.
Want nu, 25 jaar verder, is niet alleen je geest kapot, maar ook je lichaam. Je hebt het verstandelijke vermogen van een kind en een lichaam dat dit niet volhoudt.
Ik ben er verdrietig om, intens verdrietig. Omdat er geen leven meer in jouw ogen zichtbaar is. Elke keer als ik je per ongeluk tegenkom, stel je me dezelfde hartverscheurende vraag. Maar ik was toch wel een goede mama?
Ja, je was goed, je was geweldig. Maar je kon het zelf niet zien. Hoe geweldige persoonlijkheid je had, alles van jezelf keurde je af. Ook dat heb ik van jou geleerd, mama, maar ik kies ervoor mijn innerlijke strijd te delen.
Vaak weet ik niet hoe ik verder moet en ben ik zo bang. Bang dat ik precies dezelfde fouten als jij ga maken, bang dat ik ook alleen, ziek en eenzaam eindig. Dat ik de innerlijke strijd niet zal winnen.
Ik had je zo graag willen helpen, maar als dochter lukte mij dat niet. Ik weet nu dat dat niet mijn schuld is, het is niemands schuld. Jij was verantwoordelijk voor je eigen leven en de keuzes die je maakte. Dat ben ik nu ook en ik hoop bij God dat ik de keuzes maak die leiden tot een gelukkig leven.
Mijn kinderen zullen geen oma hebben, zoals ik geen moeder meer heb. Maar mijn kinderen zullen hopelijk wel een moeder hebben die op ze past, ze beschermt en van ze houdt. Om dat te kunnen, weet ik nu, dat ik eerst van mezelf moet leren houden.
Ik denk dat ik dat kan, echt waar. Ook al kon jij me dat niet leren, mama, omdat je het zelf niet kon. Misschien ik wel, wie weet. Zodat later, als ik zo oud ben als jij nu, ik een gezond lichaam heb, een gezonde geest en nog steeds een mooi gezin.
Dan zal ik een kaarsje voor jou branden, omdat ik van je hou. Omdat het jou niet lukte, maar mij wel. Niet omdat ik veel sterker ben, maar omdat ik weet dat geen mens zich zo alleen zou moeten voelen. Omdat ik weet dat deze eenzame strijd een keuze is.
Een keuze die ik doorbreek door mijzelf te laten zien, met mijn mooie karakter, maar ook zeker met al mijn minder mooie kanten. Zodat ik kan leren van mezelf te houden. Wie weet, ooit.
