Relaties
alle pijlers
Bindingsangst? Help
woensdag 16 april 2014 20:48
Hoi, ik hoop dat iemand mij kan helpen ,ik heb al eens eerder iets geplaatst maar nu zijn we ondertussen weer 6 maanden verder.
Tussen mijn ex en mij duurde het heel erg lang voordat het eindelijk iets werd, we hadden al een hele tijd contact maar dat ging steeds op en af maar we kwamen toch steeds weer bij elkaar op een of andere manier. Na een tijdje werd het serieuzer, hij zei dat hij nog nooit zo zn best voor een meisje had gedaan en liet echt merken dat hij mij graag wilde. Maar toch kwam het er steeds niet van om het officieel te maken, hij vroeg wel een aantal keer waarom wij niks hadden en dat hij dat wilde maar hij wist alleen niet hoe. Daar hield het toen ook bij op. Uiteindelijk is dat toch gebeurd, maar heel snel daarna verbrak hij het alweer. Hij begon ineens afstandelijk te doen en begon mij te negeren. Ik snapte hier totaal niks van want het ging juist zo super goed. Uiteindelijk hebben we hier over gepraat en zei hij dat hij echt van mij is gaan houden maar dat niet wil, omdat dat te dichtbij komt voor hem, en hij niet weet wat hij daar mee moet. Hij zei dat hij nu geen relatie aan kan. Ik snapte hier natuurlijk niks van. Hij moest huilen en zei dat hij na het overlijden van zijn moeder nooit meer had gehuild en dat hij nooit zoveel om een meisje heeft gegeven als mij, maar dat hij het daarom niet wil, hij zit met zichzelf in de knoop en zegt dat hij niet de juiste jongen voor mij kan zijn en hij wil mij niet kwetsen. Hij heeft daarna gezegd dat hij nu rust en tijd voor zichzelf nodig heeft en het mij laat weten als hij er klaar voor is, omdat hij mij niet in de waan wil laten dat het goed komt, omdat hij dat zelf niet weet. Ik heb hem toen met veel moeite met rust gelaten. Ik ben toen op internet alles gaan lezen over bindingsangst, en dat leek er allemaal heel erg op. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad, zijn moeder is op jonge leeftijd overleden en zijn vader is er vandoor gegaan. Hij heeft nog nooit een vaste relatie gehad met een meisje. Hij zit nu intern in het leger, en ik denk dat dit er ook wel mee te maken heeft. Doorderweeks zit hij altijd daar en hij moet ook op uitzending enzo. Nu ongeveer 6 maanden later, is het nog hetzelfde. Hij whatsappte mij ongeveer 2 maanden na dit gedoe hoe het met mij ging. Hierna hielden we regelmatig contact met bellen enzo, en hij zei dat hij mij wilde zien. Natuurlijk wilde ik dat heel graag maar ik was bang dat het dan allemaal weer opnieuw zou beginnen , en als het er op aan kwam spraken we steeds toch niet af, we belden alleen. Nu uiteindelijk hebben we toch weer afgesproken omdat hij nu over 4 weken op uitzending gaat, en ik wilde hem toch echt heel graag zien voor hij weg gaat. Het was toen echt super fijn en elke keer als ik in zijn ogen kijk weet ik dat het echt is, hij is altijd lief en zorgzaam. Ik ben nu echt weer terug bij af en weer helemaal verliefd, en in die 6 maanden tijd ben ik gewoon echt niks verder. Ik heb heel vaak na gedacht, ook over dat ik het misschien toch niet helemaal voor hem ben, en dat hij gewoon nog met andere meisjes dingen wil doen. Maar als ik zijn vrienden moet geloven ( en dat doe ik, zij zijn altijd eerlijk geweest en spreek hun nog best goed) ben ik het enige meisje waar hij ooit zo zijn best voor heeft gedaan, maar is het voor hem gewoon moeilijk een relatie te hebben, zij snappen ook niet goed waarom want hij is daar best gesloten over. Zij zeggen ook dat hij sinds mij niks meer heeft gedaan met een meisje en er die tijd best wel mee zat.
Sorry voor het lange verhaal, ik wilde het gewoon even kwijt en wilde graag advies van anderen dan mijn vrienden en familie. Herkent iemand dit misschien? Graag reacties want ik weet echt niet wat ik er mee moet! Ik wil hem zo graag en ik wil hem ook graag helpen, alleen weet ik gewoon niet hoe..
Tussen mijn ex en mij duurde het heel erg lang voordat het eindelijk iets werd, we hadden al een hele tijd contact maar dat ging steeds op en af maar we kwamen toch steeds weer bij elkaar op een of andere manier. Na een tijdje werd het serieuzer, hij zei dat hij nog nooit zo zn best voor een meisje had gedaan en liet echt merken dat hij mij graag wilde. Maar toch kwam het er steeds niet van om het officieel te maken, hij vroeg wel een aantal keer waarom wij niks hadden en dat hij dat wilde maar hij wist alleen niet hoe. Daar hield het toen ook bij op. Uiteindelijk is dat toch gebeurd, maar heel snel daarna verbrak hij het alweer. Hij begon ineens afstandelijk te doen en begon mij te negeren. Ik snapte hier totaal niks van want het ging juist zo super goed. Uiteindelijk hebben we hier over gepraat en zei hij dat hij echt van mij is gaan houden maar dat niet wil, omdat dat te dichtbij komt voor hem, en hij niet weet wat hij daar mee moet. Hij zei dat hij nu geen relatie aan kan. Ik snapte hier natuurlijk niks van. Hij moest huilen en zei dat hij na het overlijden van zijn moeder nooit meer had gehuild en dat hij nooit zoveel om een meisje heeft gegeven als mij, maar dat hij het daarom niet wil, hij zit met zichzelf in de knoop en zegt dat hij niet de juiste jongen voor mij kan zijn en hij wil mij niet kwetsen. Hij heeft daarna gezegd dat hij nu rust en tijd voor zichzelf nodig heeft en het mij laat weten als hij er klaar voor is, omdat hij mij niet in de waan wil laten dat het goed komt, omdat hij dat zelf niet weet. Ik heb hem toen met veel moeite met rust gelaten. Ik ben toen op internet alles gaan lezen over bindingsangst, en dat leek er allemaal heel erg op. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad, zijn moeder is op jonge leeftijd overleden en zijn vader is er vandoor gegaan. Hij heeft nog nooit een vaste relatie gehad met een meisje. Hij zit nu intern in het leger, en ik denk dat dit er ook wel mee te maken heeft. Doorderweeks zit hij altijd daar en hij moet ook op uitzending enzo. Nu ongeveer 6 maanden later, is het nog hetzelfde. Hij whatsappte mij ongeveer 2 maanden na dit gedoe hoe het met mij ging. Hierna hielden we regelmatig contact met bellen enzo, en hij zei dat hij mij wilde zien. Natuurlijk wilde ik dat heel graag maar ik was bang dat het dan allemaal weer opnieuw zou beginnen , en als het er op aan kwam spraken we steeds toch niet af, we belden alleen. Nu uiteindelijk hebben we toch weer afgesproken omdat hij nu over 4 weken op uitzending gaat, en ik wilde hem toch echt heel graag zien voor hij weg gaat. Het was toen echt super fijn en elke keer als ik in zijn ogen kijk weet ik dat het echt is, hij is altijd lief en zorgzaam. Ik ben nu echt weer terug bij af en weer helemaal verliefd, en in die 6 maanden tijd ben ik gewoon echt niks verder. Ik heb heel vaak na gedacht, ook over dat ik het misschien toch niet helemaal voor hem ben, en dat hij gewoon nog met andere meisjes dingen wil doen. Maar als ik zijn vrienden moet geloven ( en dat doe ik, zij zijn altijd eerlijk geweest en spreek hun nog best goed) ben ik het enige meisje waar hij ooit zo zijn best voor heeft gedaan, maar is het voor hem gewoon moeilijk een relatie te hebben, zij snappen ook niet goed waarom want hij is daar best gesloten over. Zij zeggen ook dat hij sinds mij niks meer heeft gedaan met een meisje en er die tijd best wel mee zat.
Sorry voor het lange verhaal, ik wilde het gewoon even kwijt en wilde graag advies van anderen dan mijn vrienden en familie. Herkent iemand dit misschien? Graag reacties want ik weet echt niet wat ik er mee moet! Ik wil hem zo graag en ik wil hem ook graag helpen, alleen weet ik gewoon niet hoe..
woensdag 16 april 2014 20:54
Ik denk omdat hij zijn moeder op vroege leeftijd kwijt is geraakt en zijn vader is weggelopen hij idd een soort van bindingsangst heeft ontwikkeld. Heeft hij ooit wel eens met een therapeut gesproken hierover? Ik denk dat hij onbewust t gevoel heeft om iemand waar hij van houdt hem verlaat en hij daarom niemand dichtbij laat komen.
woensdag 16 april 2014 21:07
woensdag 16 april 2014 22:19
Spaties graag.
En zonder alles helemaal gelezen te hebben meen ik dat het allemaal kletskoek is. Je bent gek op iemand of niet. Dus je gaat ervoor, of niet. Alles er tussenin dan wil iemand misschien wel graag, maar is er gewoon niet genoeg chemie. En neem dat van mij aan, ik heb heul veul ervaring. Zelf vaak genoeg bindingangst geveinsd. Totdat ik de juiste tegenkwam.
En zonder alles helemaal gelezen te hebben meen ik dat het allemaal kletskoek is. Je bent gek op iemand of niet. Dus je gaat ervoor, of niet. Alles er tussenin dan wil iemand misschien wel graag, maar is er gewoon niet genoeg chemie. En neem dat van mij aan, ik heb heul veul ervaring. Zelf vaak genoeg bindingangst geveinsd. Totdat ik de juiste tegenkwam.
donderdag 17 april 2014 00:01
@Tantejo: dus omdat jij dat vaker geveinsd hebt bestaat het maar helemaal niet?
@lunaxx: Het is niet raar dat met zijn achtergrond er (grote) angst is ontstaan om zich te hechten. Allebei de belangrijkste mensen in je leven als kind hebben hem verlaten (zij het dat zijn moeder hem niet vrijwillig verliet en zijn vader het hoogstwaarschijnlijk niet aan kon). Dit is wel wat hij al vroeg in zijn leven ervaren heeft en waarschijnlijk nooit heeft kunnen verwerken. En ergens ooit (als kind/ onbewust) de conclusie heeft getrokken nooit meer zoveel van iemand te gaan houden, omdat ie die pijn nooit meer wil meemaken.
Ik denk niet dat jij dat in je eentje van buitenaf kan "helen" bij hem. Dat moet van binnenuit, en ik denk mbv therapie. Alsnog verwerken wat nooit verwerkt is, om vertrouwen te kunnen krijgen en houden in dat niet alle geliefden je in de steek laten en ook niet zomaar wegvallen..
Heb je het daar weleens met hem over gehad? Die veiligheid kan jij niet bieden, dat kan niemand, tegenover zo'n diepe overtuiging, als hij die overtuiging zelf in stand houdt. Dan zou jij dat moeten "bewijzen" (en vaak levenslang) en is niet te zeggen wanneer hij dat dan eindelijk na jaren en jaren durft te gaan geloven, dat jij blijft..
Dat is een onveilig gehechte basis die hij in de relatie brengt. Dat kan zich idd uiten in een patroon van aantrekken-afstoten, maar ook op allerlei manieren "uitproberen" van grenzen om te kijken of je echt niet weggaat (hoever je eea pikt, hoe onvoorwaardelijk jouw liefde is). Beide is niet bepaald relaxt en kan jou aardig onzeker maken. Besef dat dit iets is wat in hem zit en iets wat jarenlang zijn waarheid is geweest. Dat raakt hij niet zomaar kwijt, ook niet als hij zelf zou willen dat dat verandert in hem.
Dus je kan met hem praten over therapie, het loslaten van zijn pijnlijke verleden, want dat is mogelijk. In elk geval zit hij allereerst zichzelf dwars in het leven en zal hij hier tegenaan blijven lopen, elke keer dat ie relaties aangaat (of daardoor niet aangaat). Belangrijk is dat je dit niet van hem vraagt (therapie) voor jou, omdat het voor jou zo moeilijk is op deze manier. Belangrijk is dat je hem kan overtuigen dat hij zichzelf meer en beter (leven) mag gunnen, opdat dit niet langer zijn vermogen tot liefhebben en vertrouwen in een relatie blokkeert/ saboteert.
Dus als je het hierover hebt, doe dat dan vanuit zijn perspectief, zijn belang, zijn kwaliteit van leven. Dat hij zichzelf nu belangrijke dingen ontzegt, obv zijn verleden. Ook pijnen van traumatische omvang (als kind) zijn voor een groot deel te helen. Het hoeft niet zijn hele leven te verpesten. Voor traumatische issues is bijv EMDR ontwikkeld en succesvol gebleken. Hoeft dus niet jarenlange therapie te zijn!
Maw: toon alle begrip, maar maak hem ook duidelijk dat ie niet de rest van zijn leven mee hoeft te blijven ronddobberen in zijn eentje in de hoop dat het ooit vanzelf slijt of overgaat. Want dit soort dingen kunnen heel bepalend zijn voor de rest van zijn leven, maar hoeven dat niet te zijn!
Praat met hem, vraag dingen, wees zelf openhartig en openminded. Betrek het niet op jezelf en twijfel niet of hij genoeg om je geeft, als er allerlei aanwijzingen zijn dat dat wel het geval is. Succes!
@lunaxx: Het is niet raar dat met zijn achtergrond er (grote) angst is ontstaan om zich te hechten. Allebei de belangrijkste mensen in je leven als kind hebben hem verlaten (zij het dat zijn moeder hem niet vrijwillig verliet en zijn vader het hoogstwaarschijnlijk niet aan kon). Dit is wel wat hij al vroeg in zijn leven ervaren heeft en waarschijnlijk nooit heeft kunnen verwerken. En ergens ooit (als kind/ onbewust) de conclusie heeft getrokken nooit meer zoveel van iemand te gaan houden, omdat ie die pijn nooit meer wil meemaken.
Ik denk niet dat jij dat in je eentje van buitenaf kan "helen" bij hem. Dat moet van binnenuit, en ik denk mbv therapie. Alsnog verwerken wat nooit verwerkt is, om vertrouwen te kunnen krijgen en houden in dat niet alle geliefden je in de steek laten en ook niet zomaar wegvallen..
Heb je het daar weleens met hem over gehad? Die veiligheid kan jij niet bieden, dat kan niemand, tegenover zo'n diepe overtuiging, als hij die overtuiging zelf in stand houdt. Dan zou jij dat moeten "bewijzen" (en vaak levenslang) en is niet te zeggen wanneer hij dat dan eindelijk na jaren en jaren durft te gaan geloven, dat jij blijft..
Dat is een onveilig gehechte basis die hij in de relatie brengt. Dat kan zich idd uiten in een patroon van aantrekken-afstoten, maar ook op allerlei manieren "uitproberen" van grenzen om te kijken of je echt niet weggaat (hoever je eea pikt, hoe onvoorwaardelijk jouw liefde is). Beide is niet bepaald relaxt en kan jou aardig onzeker maken. Besef dat dit iets is wat in hem zit en iets wat jarenlang zijn waarheid is geweest. Dat raakt hij niet zomaar kwijt, ook niet als hij zelf zou willen dat dat verandert in hem.
Dus je kan met hem praten over therapie, het loslaten van zijn pijnlijke verleden, want dat is mogelijk. In elk geval zit hij allereerst zichzelf dwars in het leven en zal hij hier tegenaan blijven lopen, elke keer dat ie relaties aangaat (of daardoor niet aangaat). Belangrijk is dat je dit niet van hem vraagt (therapie) voor jou, omdat het voor jou zo moeilijk is op deze manier. Belangrijk is dat je hem kan overtuigen dat hij zichzelf meer en beter (leven) mag gunnen, opdat dit niet langer zijn vermogen tot liefhebben en vertrouwen in een relatie blokkeert/ saboteert.
Dus als je het hierover hebt, doe dat dan vanuit zijn perspectief, zijn belang, zijn kwaliteit van leven. Dat hij zichzelf nu belangrijke dingen ontzegt, obv zijn verleden. Ook pijnen van traumatische omvang (als kind) zijn voor een groot deel te helen. Het hoeft niet zijn hele leven te verpesten. Voor traumatische issues is bijv EMDR ontwikkeld en succesvol gebleken. Hoeft dus niet jarenlange therapie te zijn!
Maw: toon alle begrip, maar maak hem ook duidelijk dat ie niet de rest van zijn leven mee hoeft te blijven ronddobberen in zijn eentje in de hoop dat het ooit vanzelf slijt of overgaat. Want dit soort dingen kunnen heel bepalend zijn voor de rest van zijn leven, maar hoeven dat niet te zijn!
Praat met hem, vraag dingen, wees zelf openhartig en openminded. Betrek het niet op jezelf en twijfel niet of hij genoeg om je geeft, als er allerlei aanwijzingen zijn dat dat wel het geval is. Succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 17 april 2014 10:44
Hij wil je op afroep, soms wil hij wel en soms wil hij niet.
Hij heeft nog nooit zo zijn best gedaan als nu, indien dit zijn beste kant is dan zou het voor mij niet goed genoeg zijn.
Bindingsangst of niet, waarom zou je jezelf dit ubetrhaupt aan doen?
Hij wil geen vaste relatie en daar is hij heel duidelijk over. Tranen of gezeur brengen daar echt geen veranderingen in.
Therapie: ja misschien verandert hij dan, meestal gaan dit soort types er dan met een ander vandoor. Zij hebben jou niet meer nodig wanneer zij het licht hebben gezien dan komen zij iemand tegen voor wie zij wel gaan.
Doe jezelf een lol en ga met iemand daten die jou graag wil.
Hij heeft nog nooit zo zijn best gedaan als nu, indien dit zijn beste kant is dan zou het voor mij niet goed genoeg zijn.
Bindingsangst of niet, waarom zou je jezelf dit ubetrhaupt aan doen?
Hij wil geen vaste relatie en daar is hij heel duidelijk over. Tranen of gezeur brengen daar echt geen veranderingen in.
Therapie: ja misschien verandert hij dan, meestal gaan dit soort types er dan met een ander vandoor. Zij hebben jou niet meer nodig wanneer zij het licht hebben gezien dan komen zij iemand tegen voor wie zij wel gaan.
Doe jezelf een lol en ga met iemand daten die jou graag wil.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 15 mei 2014 12:40
Beste Lunaxx,
Ik herken mezelf heel erg in het gedrag van deze jongen. Ik denk dat het te kort door de bocht is om te stellen dat bindingsangst niet bestaat en dat mensen deze term alleen maar gebruiken op het moment dat ze iemand niet zien zitten. Bindingsangst of verlatingsangst bestaat wel degelijk en komt voort uit hechtingsproblematiek.
Net zoals hij heb ik geen makkelijke jeugd gehad. Mijn vader was alcoholist en ik ben hierdoor opgegroeid in een omgeving waarin angst en agressie centraal stonden. Ik ben meermaals op zoek gegaan naar een psycholoog en heb tijdens verschillende therapieën geleerd over hechtingsproblemen, bindingsangst en verlatingsangst. Als je in een onveilige omgeving opgroeit als kind, waarbij je niet kunt rekenen op de onvoorwaardelijke liefde van je ouders, kan je onveilig hechten. Deze jongen is zowel zijn vader, als zijn moeder op jonge leeftijd kwijtgeraakt. Ik durf dan ook wel met enige zekerheid te stellen dat hij onveilig gehecht is.
Ik praat er nu heel klinisch over, maar stiekem zit ik met tranen in mijn ogen dit verhaal op te schrijven. Gevoelens die gepaard gaan met onveilige hechting met als gevolg bindingsangst zijn heel moeilijk uit te leggen. Bij mij is het in ieder geval zo dat ik heel erg graag een relatie zou willen, maar dit simpelweg niet durf omdat een relatie betekent dat je iemand dichtbij moet laten komen. Daar krijg ik letterlijk knikkende knieën en trillende handjes van.
Dat heeft niets met de persoon in kwestie te maken, maar met mijzelf. Ik ben constant een strijd in mijn hoofd aan het voeren over of iemand wel te vertrouwen is, dat iemand me toch wel weer pijn zal doen, dat mensen me toch altijd verlaten en dat ik het niet waard ben om waardevolle relaties aan te gaan. Zelfs bij mijn allerbeste vrienden, die gelukkig weten van mijn verleden en ook weten hoeveel last ik hiervan nog heb, kan ik vaak het gevoel hebben dat ik hun vriendschap niet waard ben of dat ze samen onderling complotten tegen mij aan het smeden zijn of iets dergelijks. Het is lastig uit te leggen, ik weet dat het niet waar is, maar ik kan er niets aan doen dat ik het toch denk.
Gelukkig kan ik dit met mijn vrienden wel bespreekbaar maken. Zij weten inmiddels hoe ik in elkaar zit en vaak kan ik het met hen afdoen met luchtige opmerkingen en humor. Maar met mijn vrienden heb ik inmiddels een jarenlange band opgebouwd.
Nieuwe mensen houd ik altijd onbewust op een bepaalde afstand. Ik leer graag nieuwe mensen kennen, ik ben ook heel sociaal. Maar tot op zekere hoogte. Op een gegeven moment is een punt bereikt dat ik een muur optrek. Dan is het letterlijk tot hier en niet verder. Datzelfde heb ik bij mannen. En dat is zeker geen onwil. Ik wil heel graag een relatie, ik wil heel graag iemand ontmoeten die mij respecteert voor wie ik ben en bij wie ik genegenheid kan vinden. Maar de gedachte dat ik mijzelf emotioneel bloot moet geven tegenover deze persoon, dat ik mijn muur moet afbouwen en dat ik zowel mentaal als fysiek intiem moet zijn met iemand jaagt me letterlijk de stuipen op het lijf.
Mijn oplossing hiervoor is dat ik eigenlijk altijd onbewust mannen op zoek bij wie ik van te voren eigenlijk al weet dat ze voor mij onbereikbaar zijn. Mannen met een vriendin, mannen die niet toe zijn aan een relatie of mannen die mij alleen voor de seks willen. Daardoor hoef ik me nooit voor te bereiden op het moment dat ik daadwerkelijk een emotionele band met hem moet gaan opbouwen. Ik doe eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat jouw jongen doet. Ik zoek expres de verkeerde, zodat ik nooit op het punt kom dat ik een ander moet kwetsen omdat ik niet meer verder durf. Ik ben altijd degene die gekwetst achterblijft.
Hoe hiermee om te gaan kan ik je niet vertellen. Ik worstel hier zelf ook nog heel erg mee. Ik ben me in ieder geval bewust van een aantal dingen met betrekking tot mijn bindingsangst. Jouw jongen volgens mij nog niet. Maar ik kan je wel vertellen dat hij hier zelf achter moet komen. Net zo goed als dat hij zelf moet kiezen om naar een psycholoog te gaan.
Het enige wat jij kunt doen is er voor hem zijn en begrip tonen. Geef hem de ruimte en laat hem weten dat hij jou kan vertrouwen. Laat hem merken dat hij, wanneer hij daar klaar voor is, met jou over dingen kan praten en dat jij hem wil steunen. Maar gun hem de ruimte om een en ander op zijn eigen tempo te doen. Probeer ook om met hem weer in een ontspannen sfeer terecht te komen. Bij mij helpt het altijd als even niet de nadruk ligt op de bindingsangst en het 'hoe nu verder'. Probeer je tijd met hem op een fijne en ontspannen manier door te brengen en zodra hij voelt dat de ruimte daar is om iets meer van zichzelf bloot te geven, dan komt hij wel. Maar dat moet echt vanuit hemzelf komen en het werkt enkel averechts als je eraan probeert te trekken.
Tot slot, denk ook aan jezelf. Wil je een relatie met hem opbouwen, besef dan dat dat je weleens heel veel energie zou kunnen gaan kosten. Het is niet makkelijk om een relatie op te bouwen met iemand met hechtingsproblemen. Neemt niet weg dat ook mensen met hechtingsproblemen uiteindelijk graag een relatie willen en gevoelens hebben, ook al lijkt het soms niet zo. Als je denkt dat hij de moeite waard is, dan zou ik dit proberen te bespreken met hem. Communicatie is heel belangrijk.
Sorry voor het lange verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Stuur me vooral een bericht als je er verder over zou willen praten.
Ik herken mezelf heel erg in het gedrag van deze jongen. Ik denk dat het te kort door de bocht is om te stellen dat bindingsangst niet bestaat en dat mensen deze term alleen maar gebruiken op het moment dat ze iemand niet zien zitten. Bindingsangst of verlatingsangst bestaat wel degelijk en komt voort uit hechtingsproblematiek.
Net zoals hij heb ik geen makkelijke jeugd gehad. Mijn vader was alcoholist en ik ben hierdoor opgegroeid in een omgeving waarin angst en agressie centraal stonden. Ik ben meermaals op zoek gegaan naar een psycholoog en heb tijdens verschillende therapieën geleerd over hechtingsproblemen, bindingsangst en verlatingsangst. Als je in een onveilige omgeving opgroeit als kind, waarbij je niet kunt rekenen op de onvoorwaardelijke liefde van je ouders, kan je onveilig hechten. Deze jongen is zowel zijn vader, als zijn moeder op jonge leeftijd kwijtgeraakt. Ik durf dan ook wel met enige zekerheid te stellen dat hij onveilig gehecht is.
Ik praat er nu heel klinisch over, maar stiekem zit ik met tranen in mijn ogen dit verhaal op te schrijven. Gevoelens die gepaard gaan met onveilige hechting met als gevolg bindingsangst zijn heel moeilijk uit te leggen. Bij mij is het in ieder geval zo dat ik heel erg graag een relatie zou willen, maar dit simpelweg niet durf omdat een relatie betekent dat je iemand dichtbij moet laten komen. Daar krijg ik letterlijk knikkende knieën en trillende handjes van.
Dat heeft niets met de persoon in kwestie te maken, maar met mijzelf. Ik ben constant een strijd in mijn hoofd aan het voeren over of iemand wel te vertrouwen is, dat iemand me toch wel weer pijn zal doen, dat mensen me toch altijd verlaten en dat ik het niet waard ben om waardevolle relaties aan te gaan. Zelfs bij mijn allerbeste vrienden, die gelukkig weten van mijn verleden en ook weten hoeveel last ik hiervan nog heb, kan ik vaak het gevoel hebben dat ik hun vriendschap niet waard ben of dat ze samen onderling complotten tegen mij aan het smeden zijn of iets dergelijks. Het is lastig uit te leggen, ik weet dat het niet waar is, maar ik kan er niets aan doen dat ik het toch denk.
Gelukkig kan ik dit met mijn vrienden wel bespreekbaar maken. Zij weten inmiddels hoe ik in elkaar zit en vaak kan ik het met hen afdoen met luchtige opmerkingen en humor. Maar met mijn vrienden heb ik inmiddels een jarenlange band opgebouwd.
Nieuwe mensen houd ik altijd onbewust op een bepaalde afstand. Ik leer graag nieuwe mensen kennen, ik ben ook heel sociaal. Maar tot op zekere hoogte. Op een gegeven moment is een punt bereikt dat ik een muur optrek. Dan is het letterlijk tot hier en niet verder. Datzelfde heb ik bij mannen. En dat is zeker geen onwil. Ik wil heel graag een relatie, ik wil heel graag iemand ontmoeten die mij respecteert voor wie ik ben en bij wie ik genegenheid kan vinden. Maar de gedachte dat ik mijzelf emotioneel bloot moet geven tegenover deze persoon, dat ik mijn muur moet afbouwen en dat ik zowel mentaal als fysiek intiem moet zijn met iemand jaagt me letterlijk de stuipen op het lijf.
Mijn oplossing hiervoor is dat ik eigenlijk altijd onbewust mannen op zoek bij wie ik van te voren eigenlijk al weet dat ze voor mij onbereikbaar zijn. Mannen met een vriendin, mannen die niet toe zijn aan een relatie of mannen die mij alleen voor de seks willen. Daardoor hoef ik me nooit voor te bereiden op het moment dat ik daadwerkelijk een emotionele band met hem moet gaan opbouwen. Ik doe eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat jouw jongen doet. Ik zoek expres de verkeerde, zodat ik nooit op het punt kom dat ik een ander moet kwetsen omdat ik niet meer verder durf. Ik ben altijd degene die gekwetst achterblijft.
Hoe hiermee om te gaan kan ik je niet vertellen. Ik worstel hier zelf ook nog heel erg mee. Ik ben me in ieder geval bewust van een aantal dingen met betrekking tot mijn bindingsangst. Jouw jongen volgens mij nog niet. Maar ik kan je wel vertellen dat hij hier zelf achter moet komen. Net zo goed als dat hij zelf moet kiezen om naar een psycholoog te gaan.
Het enige wat jij kunt doen is er voor hem zijn en begrip tonen. Geef hem de ruimte en laat hem weten dat hij jou kan vertrouwen. Laat hem merken dat hij, wanneer hij daar klaar voor is, met jou over dingen kan praten en dat jij hem wil steunen. Maar gun hem de ruimte om een en ander op zijn eigen tempo te doen. Probeer ook om met hem weer in een ontspannen sfeer terecht te komen. Bij mij helpt het altijd als even niet de nadruk ligt op de bindingsangst en het 'hoe nu verder'. Probeer je tijd met hem op een fijne en ontspannen manier door te brengen en zodra hij voelt dat de ruimte daar is om iets meer van zichzelf bloot te geven, dan komt hij wel. Maar dat moet echt vanuit hemzelf komen en het werkt enkel averechts als je eraan probeert te trekken.
Tot slot, denk ook aan jezelf. Wil je een relatie met hem opbouwen, besef dan dat dat je weleens heel veel energie zou kunnen gaan kosten. Het is niet makkelijk om een relatie op te bouwen met iemand met hechtingsproblemen. Neemt niet weg dat ook mensen met hechtingsproblemen uiteindelijk graag een relatie willen en gevoelens hebben, ook al lijkt het soms niet zo. Als je denkt dat hij de moeite waard is, dan zou ik dit proberen te bespreken met hem. Communicatie is heel belangrijk.
Sorry voor het lange verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Stuur me vooral een bericht als je er verder over zou willen praten.
donderdag 15 mei 2014 15:33
quote:lilalinda schreef op 15 mei 2014 @ 12:58:
1) waarom zou je een relatie willen met iemand met bindingsangst?
2) waarom zou je een relatie willen, met iemand die doet of hij bindingsangst heeft??
1) Erg kort door de bocht om te zeggen dat je geen relatie moet aangaan met iemand die bindingsangst heeft. Bindingsangst komt voort uit hechtingsproblemen, welke ontstaan door vervelende gebeurtenissen in je jeugd. Een hechtingsprobleem vraagt niemand om. Mensen met bindingsangst kunnen net zo goed op zoek zijn naar een liefdevolle relatie en hen bij voorbaat uitsluiten is wel erg bot. Dan zou je ook kunnen zeggen dat je nooit een relatie moet beginnen met iemand die bijvoorbeeld PTSS heeft. Ik denk dat je mensen met bindingsangst niet per definitie moet uitsluiten. Wel is het belangrijk hoe de desbetreffende persoon met zijn bindingsangst omgaat.
2) Eens, moet je niet willen.
1) waarom zou je een relatie willen met iemand met bindingsangst?
2) waarom zou je een relatie willen, met iemand die doet of hij bindingsangst heeft??
1) Erg kort door de bocht om te zeggen dat je geen relatie moet aangaan met iemand die bindingsangst heeft. Bindingsangst komt voort uit hechtingsproblemen, welke ontstaan door vervelende gebeurtenissen in je jeugd. Een hechtingsprobleem vraagt niemand om. Mensen met bindingsangst kunnen net zo goed op zoek zijn naar een liefdevolle relatie en hen bij voorbaat uitsluiten is wel erg bot. Dan zou je ook kunnen zeggen dat je nooit een relatie moet beginnen met iemand die bijvoorbeeld PTSS heeft. Ik denk dat je mensen met bindingsangst niet per definitie moet uitsluiten. Wel is het belangrijk hoe de desbetreffende persoon met zijn bindingsangst omgaat.
2) Eens, moet je niet willen.
donderdag 15 mei 2014 15:45
quote:culpa-in-causa schreef op 15 mei 2014 @ 15:33:
[...]
1) Erg kort door de bocht om te zeggen dat je geen relatie moet aangaan met iemand die bindingsangst heeft. Bindingsangst komt voort uit hechtingsproblemen, welke ontstaan door vervelende gebeurtenissen in je jeugd. Een hechtingsprobleem vraagt niemand om. Mensen met bindingsangst kunnen net zo goed op zoek zijn naar een liefdevolle relatie en hen bij voorbaat uitsluiten is wel erg bot. Dan zou je ook kunnen zeggen dat je nooit een relatie moet beginnen met iemand die bijvoorbeeld PTSS heeft. Ik denk dat je mensen met bindingsangst niet per definitie moet uitsluiten. Wel is het belangrijk hoe de desbetreffende persoon met zijn bindingsangst omgaat.
2) Eens, moet je niet willen.
Vind ik niet per se kort door de bocht. Ik begrijp je verhaal heel goed en ik wens iedereen met PTSS, hechtingsstoornissen, trauma's en bindingsangst een oprechte liefdesvolle partner toe die hen nooit in de steek laat. Voor zo'n jeugd/stoornis kies je niet, het maakt je niet minder mens en het is al moeilijk genoeg.
Maar, echte bindingsangst is een stoornis die zich bij uitstek richt tegen de partner van en die hem of haar toch zo'n verschrikkelijk onzeker, ongewenst en eenzaam gevoel kan geven. Daar moet je echt tegen kunnen. En als je het gedrag dat voortkomt uit de stoornis bijvoorbeeld toch op jezelf betrekt kan je er beter niet aan beginnen.
TO je bericht is niet zo leesbaar. Maar zelfs als zijn gevoelens voor jou oprecht zijn moet je je afvragen of jij jezelf staande kan houden in dit alles en er genoeg uithaalt. Ook zal je moeten accepteren dat je hem niet kan dwingen. Als hij echt aangeeft dat hij (om wat voor reden dan ook) niet wil of niet kan, dan is dat helaas zo.
[...]
1) Erg kort door de bocht om te zeggen dat je geen relatie moet aangaan met iemand die bindingsangst heeft. Bindingsangst komt voort uit hechtingsproblemen, welke ontstaan door vervelende gebeurtenissen in je jeugd. Een hechtingsprobleem vraagt niemand om. Mensen met bindingsangst kunnen net zo goed op zoek zijn naar een liefdevolle relatie en hen bij voorbaat uitsluiten is wel erg bot. Dan zou je ook kunnen zeggen dat je nooit een relatie moet beginnen met iemand die bijvoorbeeld PTSS heeft. Ik denk dat je mensen met bindingsangst niet per definitie moet uitsluiten. Wel is het belangrijk hoe de desbetreffende persoon met zijn bindingsangst omgaat.
2) Eens, moet je niet willen.
Vind ik niet per se kort door de bocht. Ik begrijp je verhaal heel goed en ik wens iedereen met PTSS, hechtingsstoornissen, trauma's en bindingsangst een oprechte liefdesvolle partner toe die hen nooit in de steek laat. Voor zo'n jeugd/stoornis kies je niet, het maakt je niet minder mens en het is al moeilijk genoeg.
Maar, echte bindingsangst is een stoornis die zich bij uitstek richt tegen de partner van en die hem of haar toch zo'n verschrikkelijk onzeker, ongewenst en eenzaam gevoel kan geven. Daar moet je echt tegen kunnen. En als je het gedrag dat voortkomt uit de stoornis bijvoorbeeld toch op jezelf betrekt kan je er beter niet aan beginnen.
TO je bericht is niet zo leesbaar. Maar zelfs als zijn gevoelens voor jou oprecht zijn moet je je afvragen of jij jezelf staande kan houden in dit alles en er genoeg uithaalt. Ook zal je moeten accepteren dat je hem niet kan dwingen. Als hij echt aangeeft dat hij (om wat voor reden dan ook) niet wil of niet kan, dan is dat helaas zo.
donderdag 15 mei 2014 15:57
quote:culpa-in-causa schreef op 15 mei 2014 @ 15:33:
[...]
1) Erg kort door de bocht om te zeggen dat je geen relatie moet aangaan met iemand die bindingsangst heeft. Bindingsangst komt voort uit hechtingsproblemen, welke ontstaan door vervelende gebeurtenissen in je jeugd. Een hechtingsprobleem vraagt niemand om. Mensen met bindingsangst kunnen net zo goed op zoek zijn naar een liefdevolle relatie en hen bij voorbaat uitsluiten is wel erg bot. Dan zou je ook kunnen zeggen dat je nooit een relatie moet beginnen met iemand die bijvoorbeeld PTSS heeft. Ik denk dat je mensen met bindingsangst niet per definitie moet uitsluiten. Wel is het belangrijk hoe de desbetreffende persoon met zijn bindingsangst omgaat.
Ik zeg niet, dat je het niet moet doen, ik vraag waarom je het zou willen.
iemand met bindingsangst is geen geschikt relatiemateriaal. daarom is het nog wel een leuk mens, alleen binden is een probleem. dan moet je dat niet doen.
[...]
1) Erg kort door de bocht om te zeggen dat je geen relatie moet aangaan met iemand die bindingsangst heeft. Bindingsangst komt voort uit hechtingsproblemen, welke ontstaan door vervelende gebeurtenissen in je jeugd. Een hechtingsprobleem vraagt niemand om. Mensen met bindingsangst kunnen net zo goed op zoek zijn naar een liefdevolle relatie en hen bij voorbaat uitsluiten is wel erg bot. Dan zou je ook kunnen zeggen dat je nooit een relatie moet beginnen met iemand die bijvoorbeeld PTSS heeft. Ik denk dat je mensen met bindingsangst niet per definitie moet uitsluiten. Wel is het belangrijk hoe de desbetreffende persoon met zijn bindingsangst omgaat.
Ik zeg niet, dat je het niet moet doen, ik vraag waarom je het zou willen.
iemand met bindingsangst is geen geschikt relatiemateriaal. daarom is het nog wel een leuk mens, alleen binden is een probleem. dan moet je dat niet doen.
donderdag 15 mei 2014 16:12
quote:jasse schreef op 15 mei 2014 @ 15:45:
[...]
Vind ik niet per se kort door de bocht. Ik begrijp je verhaal heel goed en ik wens iedereen met PTSS, hechtingsstoornissen, trauma's en bindingsangst een oprechte liefdesvolle partner toe die hen nooit in de steek laat. Voor zo'n jeugd/stoornis kies je niet, het maakt je niet minder mens en het is al moeilijk genoeg.
Maar, echte bindingsangst is een stoornis die zich bij uitstek richt tegen de partner van en die hem of haar toch zo'n verschrikkelijk onzeker, ongewenst en eenzaam gevoel kan geven. Daar moet je echt tegen kunnen. En als je het gedrag dat voortkomt uit de stoornis bijvoorbeeld toch op jezelf betrekt kan je er beter niet aan beginnen.
TO je bericht is niet zo leesbaar. Maar zelfs als zijn gevoelens voor jou oprecht zijn moet je je afvragen of jij jezelf staande kan houden in dit alles en er genoeg uithaalt. Ook zal je moeten accepteren dat je hem niet kan dwingen. Als hij echt aangeeft dat hij (om wat voor reden dan ook) niet wil of niet kan, dan is dat helaas zo.
Ik ben het met je eens dat je absoluut even drie keer achter je oren moet krabben, voordat je een relatie aangaat met iemand die een dergelijke stoornis heeft. Ik wilde met mijn vorige post vooral nuanceren dat je niet bij voorbaat kunt zeggen dat je nooit een relatie aan moet gaan met iemand met bindingsangst. Ik denk dat daarbij altijd de verschillende feiten en omstandigheden van belang zijn. Ik denk dat vooral van belang is dat degene met bindingsangst zich bewust is van zijn stoornis en in staat is om hierover in gesprek te blijven met zijn partner. Dan kan een dergelijke relatie best op succes uitdraaien.
Uiteraard is het daarbij als partner van zeer van belang dat hij of zij zijn of haar eigen grenzen bewaakt en hierover ook duidelijk blijft communiceren. De relatie moet je nooit meer energie kosten, dan dat het je oplevert. En dat geldt dus ook voor TO. Ik sluit me aan bij Jasse: je moet echt zelf even goed nadenken of jij hieraan wil beginnen. Het zal niet altijd even makkelijk zijn en je zult geduld moeten kunnen opbrengen. Als jullie echt met elkaar in gesprek blijven, met elkaar blijven communiceren en begrip kunnen hebben voor de situatie van de ander, zou ik niet bij voorbaat zeggen dat het gedoemd is om te mislukken.
[...]
Vind ik niet per se kort door de bocht. Ik begrijp je verhaal heel goed en ik wens iedereen met PTSS, hechtingsstoornissen, trauma's en bindingsangst een oprechte liefdesvolle partner toe die hen nooit in de steek laat. Voor zo'n jeugd/stoornis kies je niet, het maakt je niet minder mens en het is al moeilijk genoeg.
Maar, echte bindingsangst is een stoornis die zich bij uitstek richt tegen de partner van en die hem of haar toch zo'n verschrikkelijk onzeker, ongewenst en eenzaam gevoel kan geven. Daar moet je echt tegen kunnen. En als je het gedrag dat voortkomt uit de stoornis bijvoorbeeld toch op jezelf betrekt kan je er beter niet aan beginnen.
TO je bericht is niet zo leesbaar. Maar zelfs als zijn gevoelens voor jou oprecht zijn moet je je afvragen of jij jezelf staande kan houden in dit alles en er genoeg uithaalt. Ook zal je moeten accepteren dat je hem niet kan dwingen. Als hij echt aangeeft dat hij (om wat voor reden dan ook) niet wil of niet kan, dan is dat helaas zo.
Ik ben het met je eens dat je absoluut even drie keer achter je oren moet krabben, voordat je een relatie aangaat met iemand die een dergelijke stoornis heeft. Ik wilde met mijn vorige post vooral nuanceren dat je niet bij voorbaat kunt zeggen dat je nooit een relatie aan moet gaan met iemand met bindingsangst. Ik denk dat daarbij altijd de verschillende feiten en omstandigheden van belang zijn. Ik denk dat vooral van belang is dat degene met bindingsangst zich bewust is van zijn stoornis en in staat is om hierover in gesprek te blijven met zijn partner. Dan kan een dergelijke relatie best op succes uitdraaien.
Uiteraard is het daarbij als partner van zeer van belang dat hij of zij zijn of haar eigen grenzen bewaakt en hierover ook duidelijk blijft communiceren. De relatie moet je nooit meer energie kosten, dan dat het je oplevert. En dat geldt dus ook voor TO. Ik sluit me aan bij Jasse: je moet echt zelf even goed nadenken of jij hieraan wil beginnen. Het zal niet altijd even makkelijk zijn en je zult geduld moeten kunnen opbrengen. Als jullie echt met elkaar in gesprek blijven, met elkaar blijven communiceren en begrip kunnen hebben voor de situatie van de ander, zou ik niet bij voorbaat zeggen dat het gedoemd is om te mislukken.
dinsdag 29 juli 2014 16:53
Ik snap precies wat je ex voelt, ik heb zelf precies hetzelfde. Ik ben ook mijn ouders en meer familie op jonge leeftijd kwijtgeraakt en ik kan eigenlijk ook geen relaties aan, maar van wat ik lees lijkt het serieus alsof hij echt van je houdt. Alles wat te dichtbij komt kap ik ook altijd af maar volgens mij ben jij al door zijn muur heen, hij heeft alleen tijd nodig om het te accepteren en te beseffen. Je moet hem niet opgeven want dat doet alleen maar meer pijn bij hem, je moet gewoon altijd in de buurt blijven en laten weten dat je er bent maar je moet je niet aan hem vast klampen want dat schrikt hem af. Hij moet wel weten dat je er ook als vriend gewoon altijd voor hem bent en dat hij je niet kwijt raakt. En als hij het ooit serieus met je aan wilt gaan zal hij altijd een soort van ruimte willen houden en heeft hij momenten voor zichzelf nodig. Ik denk dat je voor jezelf gewoon moet bepalen of je hem alle pijn en moeite waard vind. Ik hoop dat dit je een beetje helpt..(;
dinsdag 29 juli 2014 23:13
Ik ben het eens met de reactie dat je je moet afvragen of je wel een relatie aan moet willen gaan met iemand met bindingsangst. Hoe leuk de persoon ook is, de angst gaat de relatie beinvloeden. En angst beinvloedt nooit positief. Die angst moet dus eerst verwerkt zijn voordat je een stabiele relatie kunt krijgen met de persoon in plaats van met onverwerkte angsten. Het wordt er met die angst gewoon echt niet leuker van namelijk.
Laughter is a smile with the volume turned up
