Doorgaan of stoppen?

Staat uitgaan gelijk aan flirten, mannen oppikken en scoren?



Bij mij staat uitgaan gelijk aan: bijkletsen met vriendinnen, gezellig ergens zitten, rondkijken, maar vooral filosoferen over Het Leven en afhankelijk van waar we zijn een beetje dansen. Maar mannen hebben we eigenlijk nooit opgepikt uit de kroeg als we met elkaar waren.



En het is goed om je even niet op de flirt markt te begeven. Want je hebt de mannen niets te bieden, maar het is vooral voor jezelf niet eerlijk om even in een kick te belanden en daarna weer in een zwart gat te duiken.



En begin er maar aan te wennen dat je geen gesloten oester met een valse glimlach meer bent. Krijp je kramp van in je kaken en in je armen van het dichthouden. Stel je open, echt, zo bijzonder ben je niet. Mensen roddelen AL-TIJD en over ie-der-een. En de volgende dag ben jij oud nieuws en is er weer een nieuw onderwerp. Jij roddelt toch ook over anderen en wat je van hen weet? Ook hier weer, geen uitzonderingspositie. Je hebt er alleen de controle niet meer over, wat mensen van je weten en ove rje bepraten. Het komt dichtbij zonder dat je het kan sturen. En dat is griezelig.

Nee, want de hele avond luisteren naar andermans sores is ook niets aan



Hoe deed je dat de afgelopen 2 jaar dan, met stappen en een vriend? Oprechte vraag.

Flirten en versieren geeft je een kick en dat maakt dat je je beter voelt vanwege de endorfine die je er mee aanmaakt. Een hele goeie natuurlijke manier om je zelf op te peppen maar vooral om problemen voor je uit te schuiven. Je verlegt gewoon je aandacht en dat zou je je hele leven kunnen volhouden als je niet meer dan dat zou willen.



Nu je dat niet meer doet wordt je geconfronteerd met alle gevoelens en gedachtes die je normaal voor je uit zou schuiven door te stappen.



Het is gewoon wat je wil met je leven. Er is helaas geen middenweg nu voor je. Of je bijt nu door en verwerkt alles wat je altijd genegeerd hebt of je pakt je oude leven op en alles is voor niets geweest.



Zelfdiscipline wordt nog wel eens verward met hardheid maar zegt heel weinig over je eigen kwetsbaarheid. Sterkte zit hem in kunnen omgaan met je kwetsbaarheden en die de ruimte geven.



Je kwetsbaarheid negeren is iets voor bange mensen en als angst je leven regeert zal je nooit echt vrij kunnen leven.

Zoals een verslaafde verlangt naar zijn fix, zo verlang jij naar de jouwe.



Zie dat onder ogen en wendt je zelfdiscipline aan om dit te beseffen en het hoofd te bieden.



Echt onwijs rot dat je planning voor vandaag in het water valt! Maak goede afspraken met de specialist, richt je op de juiste medicatie en dan is dat voor vandaag je planning.



Overmacht heet dat

Laat je niet gek maken. Het is niet leuk dat ze je confidenties wil afdwingen waar jij nog niet aan toe bent. Sommige mensen zijn dol op het weten van de zwakke kanten van iemand omdat ze zich daar aan kunnen spiegelen om zich zelf beter te voelen. Dat klinkt niet aardig maar zelfs je beste vrienden hebben zo hun eigenaardigheden.



Zit je er mee? Natuurlijk, maar je bent nu bezig met jouw proces en je bepaald zelf bij wie je je prettig genoeg voelt om daar open over te zijn. T.z.t. snap je achter af niet waarom je er zo moeilijk over deed maar daarom zit je nu ook in therapie. Blijf je eigen koers varen. Met sommige vrienden zal je band zich verdiepen en met anderen zal het juist oppervlakkiger worden.



Je moet er niets mee behalve bedenken dat je juist nu dicht bij je zelf moet blijven en als jij ergens niet prettig bij voelt dan doe je het ook niet en het maakt niet uit of dat gaat over stappen of mensen teleurstellen.



Je zal altijd mensen teleurstellen als je gelukkiger wil zijn met je zelf. Sommige mensen gunnen je die groei en anderen willen geen verandering zien. Ik heb een vriendin gehad die me leuker vond toen ik onzeker was en ongelukkig in het begin van mijn diagnose omdat zij zich daardoor sterker voelde. Toen ik er mee leerde omgaan en gelukkiger werd omdat ik er achter kwam dat ik nog steeds de moeite waard was ondanks dat haakte ze af. Heel pijnlijk en ik heb het lang niet begrepen maar ik kwam er later achter dat als ik stil bleef staan zij zich altijd, in ieder geval t.o.v. mij , zij zich beter voelde omdat ze zich altijd aan mij kon meten als zij tegenslag had.



Vriendschappen en relaties draaien niet enkel alleen om liefde of loyaliteit maar hebben soms een dubbele bodem. Jammer maar zo is nou eenmaal. Blijkbaar ben je gewoon op de goede weg. Dus zie het als een stimulans, hoe vreemd het ook lijkt.

Als je voelt dat ze goede bedoelingen heeft, dan steekt het terecht dat ze kritiek heeft op je opstelling. In een gelijkwaardige relatie/vriendschap is openheid belangrijk. Zij wil er kennelijk net zo voor jou zijn als jij al die tijd voor haar er geweest bent.



Als iets steekt dan zit er een kern van waarheid in de kritiek. Ik ben zelf net aan het leren hoe het is om terechte kritiek te ontvangen en daar iets mee te doen. Van mensen die écht om me geven sta ik steeds meer open en als het steekt wat ze zeggen, dan spreek ik dat uit. Ook waarom het steekt en het gevoel dat ik er bij krijg (voel me minder, onterecht bekritiseert etc.) Het mooie is dat ik alleen doe met mensen die werkelijk van me houden en het beste met me voorhebben.



De vrienden die zich alleen maar aan mij wilden optrekken of alleen hun eigen belangen voorop stelden in de vriendschap die heb ik achter me gelaten.



Wat ik er mee wil zeggen Klokje is dit: in dit moeilijke proces kun je alle steun gebruiken die er is. Grijp die met beide handen aan en stel je open voor de zorg en liefde van je naasten. Natuurlijk moet je hierbij goed het onderscheid maken tussen mensen die het beste met je voorhebben en mensen die alleen maar op eigenbelang uit zijn. Als ik zo je berichten lees over je vrienden dan lijken het mensen die jou echt willen steunen, maar alleen jij kunt dat met zekerheid weten/vaststellen.



Wees sowieso niet naïef, maar sla steun en liefde niet af. Dit is juist wat je nodig hebt om de stormen en diepe dalen te kunnen trotseren. Ga niet stoer alles in je eentje willen doen, daar doe je jezelf echt tekort mee.

Maar denk erom, Waterplant heeft wel een punt. Mijn zusje had ook een beste vriendin. Kwam altijd langs, lekker kletsen en babbelen over alles en iedereen. Nooit over zichzelf, maar vroeg mijn zusje wel altijd van alles.... om het vervolgens aan anderen door te vertellen, lekker babbelen en kletsen en de vuile was buiten hangen wat mijn zusje vertelde.

Toen mijn zusje dit doorkreeg en stopte met vertellen, verwaterde de vriendschap in rap tempo. En stopte toen mijn zusje ook de verhalen die zij van anderen aan haar verteld. Vriendin bleek alleen maar op die manier te leven, op verhalen van anderen. Voelde zich eigenlijk heel eenzaam want leidde haar leven door dat van anderen aan te horen en door te vertellen, om zo belangrijk te zijn. Prima als je 16 bent... maar ruim in de 30 is het een beetje sneu aan het worden.



Ik zeg niet dat het bij jou zo is, maar mensen kunnen je een rad voor ogen draaien in hun bedoelingen. Maar jij kent haar het beste en mag je eigen afwegingen daarin maken. Maar het is wel zo, jij verandert en daar zullen anderen ook iets mee moeten.

De kern is niet het aantal vrienden die je wat vertelt, maar je besef dat het voor jouw proces belangrijk is dat er mensen in je omgeving zijn die jij genoeg vertrouwt om je bij open stellen en die jou kunnen steunen. Een deel van het genezingsproces hangt af van je mate van vertrouwen in anderen en de moed om je kwetsbaarheid te tonen. Jij weet welke vrienden/vriendinnen je hierbij het beste kunnen helpen.



De kern: leren dat een vriendschap er een van geven en nemen is. En of je dat met één persoon opbouwt of met 20 personen dat is echt bijzaak. Bovendien bepaal jij - en dat kun je prima - bij wie jij je het meest comfortabel voelt en bij wie je open durft te zijn.

Je lichamelijke beperking is geen geheim, maar je wérkelijke gevoelens omtrent je lichamelijke beperking wél. Daar ploeter je nu alleen doorheen terwijl het ook erg bevrijdend kan werken om er met een GOEDE vriend(in) over te praten. Niet over je beperking; wel over je kwetsbaarheid, boosheid en je verwarring op dit moment. Het is jezelf het beste gunnen, óók of zeker in een vriendschap. En nogmaals: hoeft niet bij alle 20 vrienden want ik kan me niet voorstellen dat je met iedereen even close bent. Met de één iets meer dan met de ander. Het gaat erom dat je gerichter gaat leven, gerichter jezelf gaat opbouwen en gaat besluiten wie het dichtst bij jouw groei staat.

Ik lees hier af en toe mee en mag ik even mijn complimenten geven over de prachtige, waardevolle, geduldige en liefdevolle bijdragen van Doreia, Sensy en Waterplant?!



Sneeusklokje, ik zou het hele verhaal eerst moeten lezen dus ik reageer ff niet inhoudelijk, maar in aansluiting bij de laatste post van Sensy kan ik de boeken van Brene Brown over de kracht van kwetsbaarheid aanraden.



Het is een hardnekkige overtuiging dat "sterk"/stoer zijn betekent dat je vooral niet je gevoelens toont, ze wegduwt, alsof ze er niet zijn en alsmaar doorgaan (met zo normaal mogelijk leven). Wijdverbreid misverstand dat sterk dus betekent dat je vooral niet je kwetsbare kant laat zien, en kwetsbaarheid verwarren met "zwakte". In feite is het angst, schaamte enzo wat mensen tegenhoudt om kwetsbaar (open en eerlijk) te durven zijn over hun oprechte gevoelens.



Terwijl Sensy gelijk heeft: werkelijk sterke mensen kunnen omgaan/dealen met hun kwetsbaarheden, en omdat ze dat weten (en achter zichzelf staan om wie ze zijn, hoe ze denken en voelen) durven ze daar ook voor uit te komen en voor op te staan. Dan hoef je geen grote geheimen en gevoelens te verbergen om te kunnen doen alsof ze er niet zijn.



Want als je eenmaal (nieuwe?) manieren hebt gevonden (zoals nu bij de psych) om al die pijnlijke gevoelens te voelen en te uiten, worden ze verwerkt, krijgen een echte plek en dan kan je (pas?) echt oprecht weer voluit leven met/ondanks je kwetsbaarheden en "tekortkomingen". Want dat hoort allemaal bij je, of je wil of niet, en we hebben allemaal zo onze schaduwkant en mindere eigenschappen en gebreken die we liever niet zouden hebben, maar het wel mee moeten doen (en desondanks toch de moeite waard zijn om van anderen, van elkaar en van jezelf te houden).



Ik hoop dat je in therapie ontdekt hoe mooi je bent MET al je beperkingen en al.. en dan ook begrijpt en zelf voelt dat je wel degelijk de moeite waard bent voor een "echte"/volle relatie, ook als je niet beantwoordt aan je eigen ideaalbeeld (hoe je zou willen zijn of zelf denkt dat jouw beste zelf eruit ziet)..



Voor zover je er zelf invloed op hebt mag je best streven naar je "beste zelf", maar daar heb je een heel mensenleven voor om eea te leren en "verbeteren" (indien mogelijk he) en als iedereen nou dacht zoals jij, dat je pas "relatiemateriaal" bent en liefde pas "verdient" als je je eigen perfecte ideaalbeeld bent, dan zou niemand meer een relatie hebben of van elkaar houden..



Het is goed en fijn om te lezen dat je je eigen belemmeringen aanpakt (therapie) om voluit jezelf te kunnen zijn en van jezelf te houden. En die jouw vermogens om lief te hebben en liefde te "mogen"/kunnen ontvangen momenteel (nog) in de weg staan, te bevrijden. Oprecht jezelf zijn (en omarmen) maakt zeker kwetsbaar!



Maar dan ontdek je ook hoe fijn het is dat er nog veel meer mensen (dan bijv je ouders) zijn die houden van die oprechte en kwetsbare Sneeuwklokje!! En niet van het beeld van Sneeuwklokje die je nu graag naar buiten brengt (en dat al jaren zo gewend bent).



Mensen verbinden zich juist heel graag met degene die jij werkelijk bent, met die kwetsbare kant, omdat zij dan ook kwetsbaar mogen zijn. In mijn ervaring willen mensen die om je geven juist heel graag de "echte"/oprechte mens achter/in jou zien en niet eoa beeld wat je schetst die jij bent..



En dat hoeft niet bij iedereen natuurlijk, maar wel degene(n) die jij vertrouwt en oprecht om je geven en het goed met jou voorhebben. Hoe meer jij nu ontdekt wie je werkelijk bent, en hoe meer je daarachter durft te (leren) staan, hoe beter je "bestand bent" tegen "wat anderen denken/vinden"..



Alle aandacht (fysiek en mentaal) die jij zo te zien nu in jezelf stopt, draagt bij aan liefde voor en vertrouwen in jezelf! Een cadeautje aan jezelf, al is het nu vooral nog pijnlijk en verwarrend.. als je eenmaal door die pijn en verwarring heen bent, kan je ook (weer) oprechte liefde en geluk voelen namelijk (zonder allerlei schaduwen van onmacht, pijn, teleurstellingen enz eroverheen).



Ik vind het echt heel goed dat je zelf op zoek bent gegaan naar je "ware zelf" en eea op zijn plek te krijgen/ verwerken, been there, en het is juist die zoektocht naar je innerlijke/ware zelf waar je ook al je innerlijke kracht en liefde zal vinden die jij in jouw leven nodig hebt..



Ik lees in de weinige pagina's die ik (pas) gelezen heb alvast een pracht van een mens, die zeer de moeite waard is, en wens je heel veel succes!

Ik ben ook trots op jou en wat je tot nu toe onder ogen bent gekomen. Het voelt nu niet zo, maar dit zijn dus de werkelijke successen die een leven lang meegaan. Niet de flirts en de spannende dates, maar DIT waar je nu doorheen gaat en wat je toch deelt. Een tip die ik kreeg van een therapeut: neem je angst als graadmeter. Doe wat nodig is, maar sla niet door. Dus als bijkletsen voor jou beter klinkt dan praten dan is dat wat jou verder helpt. Wat mij ook erg helpt is de simpele waarheid zeggen. Als ik niet weet wat ik moet zeggen dan zeg ik:"Ik weet niet wat ik moet zeggen." Of als ik doodeng vind iets te vertellen dan zeg ik:"Ik vind het doodeng om dit gesprek te voeren." Simpel maar oh zo effectief. Je neemt waar en je benoemt het. Dát is je openstellen. Je bent wie je bent zonder dat je een script vooraf hebt doorgenomen (het script is vaak wie je denkt dat je moet zijn van jezelf).



Nogmaals: je bent goed op weg en ook jij helpt me zonder dat jij je daar bewust van bent in mijn proces. Ik haal veel herkenning uit je posts en de adviezen die Doreia en Waterplant en alle anderen geven, betrek ik ook op mijn situatie. Dank je wel dus voor het openen van dit topic en je bereidheid met totale vreemden in gesprek te gaan hierover. Ik vind je een waardevol en mooi mens.

Grappig Suzy, lees je post nu pas Mooie bijdrage!



Zo zie je Klokje: ik ben niet de enige die jou een prachtmens vindt

quote:Sensy12 schreef op 20 september 2014 @ 11:42:

Je lichamelijke beperking is geen geheim, maar je wérkelijke gevoelens omtrent je lichamelijke beperking wél. Daar ploeter je nu alleen doorheen terwijl het ook erg bevrijdend kan werken om er met een GOEDE vriend(in) over te praten. Niet over je beperking; wel over je kwetsbaarheid, boosheid en je verwarring op dit moment. Het is jezelf het beste gunnen, óók of zeker in een vriendschap. En nogmaals: hoeft niet bij alle 20 vrienden want ik kan me niet voorstellen dat je met iedereen even close bent. Met de één iets meer dan met de ander. Het gaat erom dat je gerichter gaat leven, gerichter jezelf gaat opbouwen en gaat besluiten wie het dichtst bij jouw groei staat.Wauw, dit is echt mooi en helder geschreven.

Ik deel met vriendinnen verschillende dingen. Met een vriendin die net als ik erg carrieregericht is, deel ik lief en leed op werkgebied. Hoe lastig het is met glazen plafonds, hoe zij om gaat met druk van collega's, deadlines, verzoeken, grenzen stellen en iedereen tevreden houden.

Een andere vriendin is een echte huismus en thuisblijfmoeder. Met haar deel ik lief en leed omtrent tandjes, poepluiers, huilen, vallen en opstaan en hoe dit er voor een moeder allemaal in weegt en hoe je omgaat met druk van buitenaf, iedereen tevreden houden maar vooral jezelf en heel veel tips nadat er iets niet goed is gegaan.



Ik heb geleerd dat door je kwetsbaar op te stellen, mensen je te hulp schieten. Zie ook je topic: jij hebt je kwetsbaar opgesteld door dit topic te openen.... en mensen komen naar jouw niveau om je te helpen met je probleem. En zo is dit hele forum opgebouwd. Mensen stellen zich hier kwetsbaar op door hun probleem aan de kaak te stellen en advies en raad te vragen. Vind jij al die mensen die hier topics openen zwak? Ik vind het juist heel sterk! Zij durven aan zichzelf toe te geven dat ze er zelf niet uit komen en vragen om raad.



Persoonlijk zal ik vrijwel geen topics openen over waar mijn pijnpunten zitten (die zijn er echt wel hoor!), want ik heb een clubje mensen bij wie ik mezelf kan zijn en kan zeggen: oh, ik zit er weer even helemaal doorheen. Wil je me even aanhoren, een schop onder mijn kont geven of me weer even de juiste richting in helpen? Ik zit ermee dat... en dan komt het.



Zie het een beetje als sparren op je werk. Als jij een probleem hebt op je werk, loop je dan naar een collega en zegt: hier het probleem. Ik kom er even niet uit, zo zie ik het en zo wil ik het gaan aanpakken. Is dat slim? En dan zegt collega: heb je gedacht aan die mogelijkheid en dat risico? En dan zeg je: oh wat goed, ik ben er weer! Bedankt! Zo is het prive eigenlijk ook...