Doorgaan of stoppen?

Ik heb meegelezen maar niet gereageerd, zat even in een zwaar weer en ben er weer uit.



Terug naar jou klokje. Het is misschien al gezegd, maar ik herhaal het voor de zekerheid nog een keer: je bent emotioneel gezien niet verder gekomen dan de leeftijd van een 6-jarige. Is niets mis mee want je werkt er aan, maar hopelijk zie je waarom je een vat vol tegenstrijdigheden bent. In jaren ben je een 'volwassene' maar op emotioneel niveau ben je blijven haken in 'ik ik ik ik'. Dat is voor een kind heel normaal en gezond omdat het zorg nodig heeft van de omgeving. Als volwassene "moet" je voor je eigen welzijn kunnen zorgen. Daar hoort bij dat je respectvol omgaat met je eigen gevoelens én met die van die andere mensen. Het één kan niet zonder het ander.



Je bent maar net begonnen met je gevoelens toe te laten en te onderzoeken. Je ziet nu hopelijk in dat je impulsiviteit - waar je eerder nooit aan twijfelde - ongezond is. Jouw "liefde" voor ex is niet zuiver want de basis is wat JIJ eruit haalt en niet wat JULLIE er uit zouden kunnen halen. Voor een kind is het oké om de wereld om het kind te laten draaien. Voor een volwassene is niet meer oké want of je het nu wilt of niet: het leven GROEIT en of je groeit mee of je blijft haken ergens in 1983 en het leven werkt keihard tegen je.



Anno 2014 zijn je gevoelens vér over hun houdbaarheidsdatum heen en ze willen ERUIT. Alles wat blijft sluimeren in je wordt op den duur giftig. Prima dat je je uit bij psych en hier van je afschrijft, maar échte groei zit hem in niet meer doen wat je deed en dán voelen wat je al die jaren hebt weggestopt. Niet meer je ex bellen zorgt voor een enorme onrust. Voel en onderga die onrust als volwassene. De storm gaat voorbij maar niet als je toegeeft aan je impulsiviteit. Dat is iedere keer weer een paar stappen achteruit.



Een kind kan onrust niet verdragen. Een volwassene wel. Leer dat onderscheid maken en je gaat als volwassene steeds meer de nare gevoelens toelaten zonder dat je er op reageert of daar vanuit actie onderneemt (afleiding). Dát is wat respect is naar een ander toe (zoenman of ex) dat je niet meer vanuit je onrust belt om hún als bliksemafleider te gebruiken voor jouw verwerkingsproces.



Ik houd niet van mensen die mij gebruiken omdat ze in de knoop zitten met zichzelf (zat van zulke 'vriendinnen' gehad) en het ondermijnt de hele relatie. Een relatie is heel simpel een kwestie van "ik zorg goed voor mezelf en jij zorgt voor jouzelf en we ontmoeten elkaar op volwaardig grond."



Wat niet wil zeggen dat je elkaar niet kunt steunen, integendeel. Je kunt elkaar alleen steunen als je beide heel duidelijk hebt dat je verantwoordelijk bent puur en alleen voor jezelf. Een betere steun is er niet. Wat jij doet is je verantwoordelijkheid afschuiven op je ex en hem gebruiken om van je onrust te ontsnappen. Tijd om daar voorgoed mee te kappen, denk je niet?

het komt allemaal goed sneeuwklokje.

veel succes

ja sorry, ik had een heel verhaal getypt, maar ik vind het nog al wat om mijn verhaal op het wereld wijde web te zetten.



het komt er op neer dat ik ook bindingsangst heb. dat heb ik 4 jaar geleden van mijn psycholoog te horen gekregen en ik herken veel in je verhaal.

quote:sneeuwklokje74 schreef op 21 oktober 2014 @ 14:21:

Sensy:

Niet meer je ex bellen zorgt voor een enorme onrust. Voel en onderga die onrust als volwassene. De storm gaat voorbij maar niet als je toegeeft aan je impulsiviteit. Dat is iedere keer weer een paar stappen achteruit.



Wat jij doet is je verantwoordelijkheid afschuiven op je ex en hem gebruiken om van je onrust te ontsnappen. Tijd om daar voorgoed mee te kappen, denk je niet?



Die onrust probeer ik ook te ondergaan. Maar uiteindelijk buig ik en wil ik ex opzoeken. Ik heb het nooit gezien als verantwoordelijkheid afschuiven op ex. Ik snap het niet helemaal: ex en ik vullen elkaar op veel punten aan. Zo vindt ex bijv. mijn impulsieve acties vaak leuk.



Als ik jullie posts lees, begrijp ik dat ik ex gebruikt heb. Maar als dat onbewust is, is dat dan nog steeds zo?Zie je hoe JIJ worstelt met dingen en EX vraagt om het op te lossen? Hoe hij hoofd en bijzaken voor jou kan scheiden en je weer terug op de grond krijgt? Dat zou je zelf moeten kunnen en alleen in extreme gevallen iemand daarvoor nodig hebben. Als jij op je werk voor elke moeilijkheid een collega nodig hebt om het probleem voor jou op te lossen, zou je op een gegeven moment als ongeschikt worden afgeschreven voor de functie. In je persoonlijke leven nemen mensen afstand als jij hen nodig hebt om jou problemen altijd te moeten helpen oplossen. Ex vind het fijn om je te helpen. Mooi. Maar ex zal het ook fijn vinden om je eens NIET te hoeven helpen. Waarom moet hij je alleen maar omhoog proberen te tillen naar een hoger niveau? Waarom mag hij geen vrij hebben in het helpen en eens op JOU leunen, dat jij hém omhoog tilt naar een hoger niveau? Dat hij eens van jou krijgt wat hij nodig heeft?

Je ex mag jouw impulsiviteit wel leuk gevonden hebben, maar hij vond het niet leuk dat jullie relatie niet naar de volgende fase mocht van jou. Ben je dat vergeten?



Verwar spontaniteit overigens niet met impulsiviteit. Spontaan iets doen staat los van negatieve motieven. Spontaan een filmpje pakken. Spontaan een drankje met iemand doen die je in de stad tegenkomt. Spontaan...vul maar in. In het moment ben je ontspannen, sta je open voor verrassingen, ben je flexibel etc. Impulsiviteit zegt het al: je reageert vanuit een impuls en jouw impuls is keer op keer het willen vluchten van je onrust door je ex te bellen die voor rust kan zorgen.



Het probleem alleen is dat jouw ex met reden de relatie heeft gekapt: jij kunt hem nu niet de relatie bieden die HIJ voor ogen heeft, maar je gebruikt hem zijdelings nog steeds als je steunpilaar terwijl hij waarschijnlijk ook steun nodig heeft.



Dat een kind een ouder "gebruikt" voor steun en niets hoeft terug te geven is logisch. Tussen twee volwassenen is zo'n verhouding giftig. Je geeft jezelf niet de ruimte om je onrust te ondergaan EN NIET TE BUIGEN en je geeft hem niet de ruimte om te verwerken wat hij te verwerken heeft.

Jij, die hier aangeeft zelfs niet te mogen dénken aan gemene dingen, niet boosaardig over dingen te mogen dénken en niet te weten waarom snapt niet waarom psych jou vraagt om eerlijk te zijn, al is het maar in je hoofd? Wees eens eerlijk naar jezelf is eigenlijk de echte opdracht. Beantwoord eens eerlijk wat je er écht van vind. Wat vind je eigenlijk eerlijk van ..... en doe dan eens niet politiek correct, maar wees echt eens eerlijk.



En ja ex was erbij. Maar dat neemt niet weg dat ex soms ook gewoon teveel kan geven en te weinig kan nemen. Ik gaf in mijn relatie met agressieve ex ook alles. En hij nam maar en nam maar. Ruimte, tijd, energie. En als ik dan eens iets wilde, dan was daar geen ruimte voor. En legde ik mij erbij neer want ik had het zelf gedaan, hem die ruimte geven. En moest dus niet zeuren dat ik die ruimte niet meer terugkreeg. En probeerde ondertussen, door zo lief mogelijk te zijn als ik kon en hem alles te geven wat hij wilde, in de hoop hem daarmee over te halen ook zo lief voor mij te zijn. Ik was een deurmat.



Jij neemt ook alle ruimte op. Jij neemt alle eisen en voorwaarden. Het draait om jou. Niet om wat hij wil, wenst en droomt. Nee, zoals jij het hebben wilt, zo gaan we het doen. En ex heeft zich daar eerst bij neergelegd, in het idee dat je straks wel bij zou draaien. Maar na 2 jaar wachten tot jij eens ging nadenken over zijn wensen, dromen en verwachtingen, was hij het opgeven van zijn ruimte, dromen en wensen zat. En koos hij ervoor het op de spits te drijven. Want dat gebeurt als je niet mee beweegt naar de ander toe. Dan voelt diegene zich genoodzaakt om drastische maatregelen te nemen in de hoop zo een veranderen te bewerkstelligen. En dat is gelukt! Hij is nu zo vrij als een vogel, omdat jij ondanks zijn ultimatum nog steeds niet meebewoog met hem. Jij gaf niets van waarin hij jou was tegemoet gekomen weer terug aan hem. Jij behield al je opgeëiste privileges zonder er ook maar een pietsje van terug te geven. Dus ja, ex was erbij, maar na een tijdje niet geheel vrijwillig meer. Hij was twee jaar een deurmat.

Door jezelf te veranderen. Door je gedrag onder de loep te nemen. Door eens te kijken wat jij eigenlijk geeft aan de samenleving en je naasten. Wat voor hartelijke, lieve, gulle, zonder-er-iets-voor-terug-te-verwachten dingen doe jij in het dagelijks leven? Noem eens het laatste belangeloze iets wat jij voor een ander hebt gedaan.

Sneeuwklokje, nee zo erg zie ik het niet, dat hij een deurmat was of dat je hem zo behandeld hebt.



Wat me wel opviel is oa je post van gisteren: quote:

"Nee, het is echt niet waar. Ik hou van ex. Toen jaren geleden de relatie over was, toen was dat lang niet zo heftig als nu. Ik mis hem niet alleen als vriend van de vriendenclub, maar ook als degene bij wie ik echt mezelf kan zijn, die mij inspireert en mijn minnaar. Hij weet me rustig te krijgen. Niets mooiers als naast hem in bed liggen, hij slapend, ik wakker. Zijn rustige ademhaling, zijn sterke lichaam, zijn arm om heen: zo veilig en vertrouwd...



Ik lees (en anderen ook) vooral redenen waarom jij hem mist, waarom hij belangrijk voor jou is, wat jij van hem nodig hebt.



En dat is wat sommigen hier bedoelen: die liefde is wat jij van hem (aan liefde, aandacht, steun, support, meerwaarde) hebt.



Je hebt meerdere soorten liefde, waaronder een meer "egoistische": waarom jij hem naast je wil, mist, naar iemand verlangt, hij aan jouw leven bijdraagt, enz. Dat is van alles wat je ontvangt aan liefde en nu mist en naar terugverlangt en zou willen "hebben". Wat jou gelukkig maakt, liefde van hem (voor jou) die je mist.



Daartegenover staat een meer altruistisch soort liefde: de liefde voor hem.. En dat is dat het allermooiste wat je iemand kan geven is dat je HEM gelukkig wil zien. Ook als dat betekent dat dat niet met jou is. Dat je denkt aan wat hij van jou nodig heeft, nu en in de toekomst, dat je wil dat hij straalt, blij is, lacht, zich goed voelt in zijn vel en in zijn leven.



Dat is meer de "geven"-kant van liefde. Dat betekent niet dat je meer van hem zou moeten houden dan van jezelf (en jezelf zou moeten wegcijferen als je daarmee jezelf tekort zou doen oid). Maar wel dat liefde geen "bezit" betekent en ook dat bij echt essentiele zaken voor zijn geluk, die jij niet wil of kan geven, je nog steeds echt oprecht hem dat kan toewensen en zoveel van iemand houdt dat als je echt weet dat een ander of een ander leven dat wel kan geven, je hem daarin niet beperkt of belemmert en loslaat.



In jouw geval ben ik daar nog steeds niet van overtuigd dat jij dat niet kan geven aan hem. Misschien nu nog niet. En dan heb ik het niet over wat jij invult dat hij "verdient" (een volwaardige partner oid) maar wat hij werkelijk wilde met jou: een oprechte relatie, ook naar buiten toe, ervoor gaan, ervoor uitkomen. Rekening houden met zijn behoeften en gevoelens. Geen extra beperkingen waar die er niet zijn of niet nodig zouden hoeven zijn. Geen schaamte. Geen geheimhoudingen. Trots op elkaar zijn en dat jullie voor elkaar kiezen, goede communicatie, geen maskers tegenover elkaar en de buitenwereld en vriendenkring hoeven hebben. Naar elkaar toegroeien in vertrouwen.



Ik zie die mogelijkheid nog steeds, maar pas als jij door dit proces heen bent en echt jezelf kan zijn, kwetsbaar durft te zijn, en meer denkt aan wat jouw liefde voor hem kan betekenen (ipv hij voor jou betekent). Niet alleen maar hij en hem, natuurlijk, maar veel meer dan het geval was. En zeker niet alleen jou en wat jij nodig vindt/ hebt. En toch je eigen stuk eigenheid en eigen leven kan houden. Samen naar een middenweg groeien en wie weet ooit helemaal oprecht ook van jouw kant het vertrouwen voor een "volle" relatie, maar met jouw eigen stukje leven en hij ook.

quote:sneeuwklokje74 schreef op 21 oktober 2014 @ 14:21:



Die onrust probeer ik ook te ondergaan. Maar uiteindelijk buig ik en wil ik ex opzoeken. Ik heb het nooit gezien als verantwoordelijkheid afschuiven op ex. Ik snap het niet helemaal: ex en ik vullen elkaar op veel punten aan. Zo vindt ex bijv. mijn impulsieve acties vaak leuk.



Als ik jullie posts lees, begrijp ik dat ik ex gebruikt heb. Maar als dat onbewust is, is dat dan nog steeds zo?



Ai moppie en je post hierna maakt het niet veel beter.



Je ex en jij vullen elkaar goed aan en hij vindt je impulsiviteit leuk en ik denk dat dat helemaal klopt. Maar je zal in een relatie meer moeten meebrengen om het tot een relatie te maken. Hoeveel in de relatie draaide het om hem? Hoe vaak ben je tegemoet gekomen aan zijn wensen en dromen ook al moest jij daar voor inleveren?



Als je van iemand houdt dan wil je die persoon gelukkig zien. Dat betekent dus dat je, vanuit je gevoel, rekening houdt met zijn wensen en dromen en daar op anticipeert.



Dat hij alles lang goed heeft gevonden van jou is heerlijk maar de bedoeling is dus dat je dan ook hem gelukkig wil maken.



Hij heeft 2 jaar jouw wensen gerespecteerd en zijn eigen behoeften daar op achtergesteld maar toen hij wat terug vroeg zei je nee.



Dat is een ergere versie van iemand die altijd bij jou komt eten en nooit een attentie mee neemt terwijl je dat andersom wel bij die persoon doet.



Hij zal je nog steeds leuk vinden maar tot het inzicht gekomen zijn dat het niet wederzijds is want je wil niets voor hem opgeven.



Elke keer als jij hem belt moet hij er ook voor jou zijn omdat jij daar behoefte aan hebt maar als hij komt kan jij ook zo maar de deur voor zijn neus dicht gooien.



Ik weet zeker dat als de situatie omgekeerd zou zijn dat je hem een egoïstische zak had gevonden die misbruikt maakt van je gevoelens.



Dat jij alleen vanuit je eigen gevoel kan redeneren en geen idee hebt hoe jouw gedrag bij hem overkomt is bijna kinderlijk egoïstisch.



Je had op jouw leeftijd allang moeten door hebben dat je hem pijn doet met je gedrag en het is best verontrustend dat je dat niet goed snapt.



De enige verklaring die ik er nog steeds alleen kan voor bedenken is dat je door je lb je hele leven gewend bent geraakt dat mensen voorzichtiger met je omspringen dan als je die niet had gehad.



De meeste hebben je hier leren kennen en waarderen je om je eerlijkheid en openheid en dat je zonder schaamte bereid bent om te leren maar had je dit in de verkorte versie gewoon op het forum geplempt dan was je van alle kanten afgemaakt.



Eerlijk zijn naar je zelf betekent ook nadenken wat andere mensen voor je betekenen maar ook wat jij voor kan betekenen.



Tuurlijk waardeer je alles wat ze voor je doen maar hoeveel denk je over hun na en wat hun wensen zijn t.o.v. van jouw gedrag?



Vindt je he normaal wat iedereen voor je doet vindt je dat je daar recht op hebt is het voor jou een ruilhandel of kan je ook geven zonder er iets voor terug te krijgen?



Je noemt nu 2 dingen op die je voor 2 mensen hebt gedaan en je vrijwilligerswerk. 2 super praktische dingen maar dat is wat niemand bedoelt. Het gaat om de dingen die je doet als het ten koste gaat van ruimte die je zelf hard nodig hebt.



Neem Doreia en Suzy, ik kom ze hier op het forum overal tegen. Ze proberen mensen op te vangen, te helpen en steken energie in ze om hun ervaringen te delen zodat die mensen beter hun weg kunnen vinden als ze het helemaal kwijt zijn.



Jij bent hier nu 150 dagen en ik zie 1 post van je op een ander topic en dat ging ook over je zelf. Nu hoef je echt niet hier alle posts af te lopen om te kijken of je iemand kan helpen maar je vindt het zelf toch ook fijn dat er hier elke keer mensen zijn die je berichten lezen en met je meedenken en meeleven.



Het is maar een voorbeeldje maar toch ook hier op VF ga je alleen voor je eigen belang.



Als dit tekenend is voor hoe je de wereld om je heen ziet is het heel veel eenrichtingsverkeer. Hoeft helemaal niet slecht te zijn voor je zelf maar je ex heeft zijn conclusies wel getrokken op basis van die houding.



Dus kijk nog eens kritisch naar je zelf en wees eerlijk, hoeveel denk je echt aan anderen zonder eigen belang en dan zal je je ex veel beter begrijpen

Er viel mij eerder wel iets op. Op de vraag waarom je hem belde schreef je het volgende:quote:sneeuwklokje74 schreef op 20 oktober 2014 @ 14:33:

[...]



Geen plan, geen doel. Ik wil weten hoe het met hem gaat, wat hem bezighoudt, onze gesprekken, hoe het met zijn hond gaat (was erg ziek en is zijn grote vriend). Gewoon z'n stem, z'n rust... Geen plan, simpel missen.Voor je hem belde zei je nog:quote:sneeuwklokje74 schreef op 19 oktober 2014 @ 22:02:

Uitgewaaid op het strand. Was nodig. Ik blijf maar malen over mijn exen, de invloed van die nare opmerking. Waarom mislukten die relaties? Veel met psych morgen te bespreken.



En dan nog ex....hoe moet dat nou? Het is kinderachtig van me, maar ik wil (eigenlijk ik moet) hem zien. Dat gevoel heb ik.En na het bellen:quote:sneeuwklokje74 schreef op 20 oktober 2014 @ 14:23:

Ehh, tja... Ik wilde hem gewoon zien of spreken. Weer het niet zo goed....



Nee, ik wilde niet mijn gemoed geruststellen, ik was niet dronken, gewoon, ik mis 'm.



Inderdaad ik, ik ,ik.... Maar als hij me terug wil, zou hij dat toch niet erg vinden om me nu te zien?Je moest hem eigenlijk zien. Het gaat niet om hoe het met hem gaat of zijn hond. Het maakt je geen slecht mens, maar hopelijk krijg je meer inzicht in hoe eenzijdig het er eigenlijk aan toe gaat.

Waterplant: dat zie ik bij jou ook terug, ik zie jou zulke mooie dingen schrijven aan allerlei mensen, hart onder de riem steken en dan ook dingen die echt hout snijden.. zo ook idd Doreia en bijv Enn. Heeft denk ik ook misschien met leeftijd/ levenservaring te maken, plus iets goeds willen doen, die ontwikkelde empathische vermogens, levenslessen en weten/intuitie idd willen inzetten voor meer dan jezelf/ eigenbelang.

Sneeuwklokje: het is idd veel onbewustheid, je bent je er niet van bewust geweest en dan is het hard wakkerschudden hier op het topic (misschien zelfs een eyeopener die je blik definitief verandert, Stephen Covey noemt dat een "paradigmaverschuiving").



Ik had vroeger ook een heel ander idee van liefde, meer als "van mij, mijn vent, mijn man". Van mij dus. Nu weet ik dat liefde veel verder kan gaan dan dat. De liefde van mijn leven heb ik moeten loslaten jaren geleden en daarmee mijn toenmalige definitie daarvan. En dat was idd zoals Waterplant zegt niet zozeer wat hij voor mij betekende/betekent. Ik heb nu (na jaren) een veel ruimer definitie van liefde en houden van.



Het is voor mij alsof daarna idd een bewustwording is ingetreden, ik ging eea met heel andere ogen zien, vanuit breder/ander perspectief. Oa echt inleven in de ander, ipv zelf bedenken (of projectie). Dus niet wat ik zou doen in zijn/ haar schoenen, maar proberen werkelijk in zijn/haar schoenen te staan. Het perspectief van die ander dus, met zijn achtergrond, met zijn karakter (en niet het mijne), zijn behoeftes, zijn instellingen, zijn normaalwaardes.



Covey zegt dus ook: eerst begrijpen, dan begrepen worden. Daar zou ik aan toe willen voegen: eerst jezelf begrijpen, dan begrijpen (van anderen) en dan (pas) begrepen worden. Hoe beter je jezelf begrijpt, hoe beter je anderen begrijpt (of hun anderszijn begrijpt). Eerst mild tegen jezelf aankijken, je eigen voor-ver-zelfver/oordelen tegenover jezelf loslaten, jezelf met liefde en vergeving bejegenen (geen zelfveroordeling, geen schaamte, maar echt liefdevol naar jezelf kijken incl je "gebreken")/



Als je dat bereikt hebt, zal je met diezelfde milde blik naar anderen kijken, hoe ook zij worstelen met sommige aspecten van het leven, hun eigen onzekerheden, hun behoefte aan liefde en support. Hoe belangrijk het is dat je op jezelf kan rekenen en op die hooguit paar mensen op wie je kan rekenen. En wie op jou kan rekenen. Die veilig gehechte relaties, die maar dun gezaaid zijn. Voor wie ben je er zelf op die manier? Wie kan door dik en dun op jou rekenen?



Jij hebt een lichaam wat jou voor je gevoel "in de steek laat": je kan niet helemaal op jezelf rekenen of niet altijd/ op elk gebied. Dat is lastig, zeker omdat je daar niet zelf invloed op hebt. Dat is een levensopgave, denk ik. Andere mensen hebben weer andere gebieden waar ze onzeker over zijn en niet op zichzelf kunnen of durven rekenen, dat lijkt makkelijker als het niet iets lichamelijks is, maar niettemin kan ze dat ook behoorlijk beperken. Daar kunnen ze dan aan "werken", oefenen, leren mee om te gaan of te "healen". Lichamelijk is dat anders, dan kan je hooguit leren te aanvaarden en mee om te gaan, dat is de enige invloed die jij hebt. Geen echte keuze dus.



Maar je hebt wel de keuze hoe je daarmee omgaat, met deze last, deze opgave. En dat ben je nu ook aan het doen. Alleen al doordat je je nu bewust wordt dat je bepaalde afweer- of reactiemechanismen ontwikkeld hebt, ooit in een ver verleden, en dat die toen heel nuttig en logisch waren. Maar die je nu als volwassene in de weg kunnen zitten.



Iedereen heeft van dat soort mechanismen ontwikkeld, dat dateert echt nog uit de tijd dat je volkomen onbewust was en destijds het beste leek om te overleven/ mee om te gaan.



Bij jou heeft bijv liefde (van je ouders en/of vriendinnen enz) misschien wel altijd in het teken gestaan van wat zij voor jou deden, jou behandelden, jou in loslieten, jou je eigen processen lieten doormaken, jou konden geruststellen, je zoveel mogelijk een "normaal" leven hebben meegegeven, incl zelfvertrouwen, enz.



Niks mis mee, maar ergens onderweg heb je jezelf wijsgemaakt dat je niks te klagen had, niet zielig mocht zijn, niet verdrietig, niet teleurgesteld in je eigen body en vermogens en gewoon kon meedraaien met "de rest". En die onafhankelijkheid bewijst je in allerlei opzichten een dienst, maar in de liefde denk ik zomaar van niet. Want dat is toch op een gezonde manier 'afhankelijk" van elkaar zijn. En afhankelijk heeft voor jou een negatieve klank, zie jij als zwakte, iets wat je niet toeliet of niet wou accepteren.



Maar er bestaat dus een gezond soort welkome wederzijdse "afhankelijkheid", dat is binding, gehecht raken, op elkaar durven rekenen, een verschil maken voor elkaar.. Dat houdt het risico in van dat kunnen verliezen, dat maakt je kwetsbaar. En kwetsbaar ben je allebei in de liefde. Hij dus ook.

Jij wil hem graag zien als geruststellend, de sterke schouder, degene die jou rustig krijgt, bij wie je jezelf kan zijn..maar hij is evengoed kwetsbaar.



Het is niet zoiets als "als zij maar gelukkig is" en ook niet "als hij maar gelukkig is". Wel dat je daarnaar streeft als het binnen je vermogen ligt en niet van jezelf inlevert. En dat "inleveren" kan ook iets zijn wat je denkt dat jij nodig hebt, maar eigenlijk zelfbescherming is. Want je weet soms niet wat je werkelijk nodig hebt en echt goed voor je zou zijn, vaak verkies je automatisch wat veilig voelt voor jezelf. Je eigen comfortzone.



Dat is niet fout oid, maar daarmee beperk je jezelf, ben je minder onbevangen, en soms weet je zelf niet eens waarom. En dat geeft ook niet, behalve dat je nu bewust wordt van al die dingen, je eigen (onbewuste) motieven erachter, en ik hoop dat je dat kan zien als iets goeds, ook al is het verwarrend. Je denkt jezelf te kennen en je komt jezelf tegen, ontdekt onverwachte kanten en gevoeligheden, ver weg gestopte emoties waarvan je geen idee had dat ze een rol speelden.



Daar zit je nu middenin, en dat is okay. Het zijn processen en het betekent groei, ook al zie jij het misschien vooral als negatieve emoties die gewekt worden. Allerlei onmacht en verdriet daarover. Maar het zal je ook bevrijden en opluchten. Het geeft je uiteindelijk veel meer vrijheid, meer keuzevrijheid, meer inzicht in jezelf, jouw gevoelens en die van anderen.



Sommige dingen zullen niet veranderen, maar wel jouw blik erop. Alles wat nu loskomt of zich opdringt aan gedachten en gevoelens is in principe goed, alleen hoef je er niet meteen naar te handelen. Ernaar kijken, binnen laten komen, voelen, ondergaan, om huilen, boos zijn, kotsen.. Het moet er toch een keer uit. Geuit worden op eoa manier. Ook dat draagt bij tot loslaten van eea.



En denk vooral niet dat wij/ anderen die processen niet doormaken, ieder heeft zo zijn kruisje, iedereen heeft zijn/haar schaduwkanten, zijn/haar eigen issues en opgaven in het leven. Niemand is perfect en gelukkig maar! Maar ga je eenmaal dat bewustwordingsproces in, dan blijf je leren en je persoonlijk ontwikkelen, simpelweg omdat je steeds nieuwe ervaringen opdoet en er altijd uitdagingen zullen blijven komen.



Gooi schaamte en schuldgevoel overboord, dat remt alleen maar, houdt je klein. Wees lief en mild tegen jezelf: alles wat je nu weet en eerder niet wist, moet je niet jezelf mee gaan slaan. Het betekent alleen maar dat je leert en ontwikkelt. NIeuwe inzichten zijn niet bedoeld voor zelfveroordeling, maar om te omarmen en iets mee te doen in je leven. En kwetsbaar durven zijn en kwetsbaar durven leven IS leven!



Juist als je veilige mechanismen en comfortzone omver gaan, opent dat nieuwe deuren, is mijn ervaring. En ja, dat is eng, maar is ook verruiming (van geest, van levensinstelling, van liefde van en voor jezelf en anderen).

Ik denk dat wat Doreia en Waterplant en Suzy flink wat spijkers op koppen slaan. Het is erg confronterend om te lezen en dat is begrijpelijk.



Er word niet gezegd dat je een slecht mens bent. Het gaat in deze natuurlijk om jou en de ex en hoe jij hiermee bezig was en bent.



Je was/bent een egoïst in deze relatie met deze persoon.......



Niet of je voor de rest empatisch bent of niet of wat je in andere relaties tot mensen voor anderen wel of niet over hebt.

Ik geloof best dat hij in het begin een geheime relatie niet erg vond. Jullie hebben een hechte vriendengroep en je wil in een prille relatie niet dat mensen (hoe leuk bedoeld ook) zich er mee gaan bemoeien. Ik kan mij alleen niet voorstellen dat hij dit na een half jaar eigenlijk nog steeds zag zitten.



Voor jou kwam een geheime relatie mooi uit. Hierdoor geen pottenkijkers en het losjes houden is een stuk makkelijker.



Ik denk dat het tijd wordt om die spoken, die plaaggeesten echt aan te kijken. Samen met wil niet en kan niet proberen ze je bang te maken en te houden. Hem hebben ze al verjaagd. Hij wilde jou aan zijn zijde, een volwaardige relatie met JOU. Jij wilde los, om wat voor redenen dan ook. Verjaag die demonen, niet voor hem, maar voor jezelf.

Ik lees al een tijd mee op dit topic en sneeuwklokje, wat heb je veel doorgemaakt en opgepakt.

Ik heb grote bewondering voor je bereidheid naar jezelf te kijken.

Gun het jezelf om door te gaan met deze confrontatie, ondanks de pijn die het moet doen.

You're fucking worth it!





De post van Suzy raakt me erg: wat een inzicht in hoe het leven werkt!

En wat kan je het goed verwoorden, ik heb er ook veel aan om dit topic mee te lezen.