Heeft dit nog wel zin?

Hoi daar!



Ik ben nog niet zo actief geweest op het forum, maar ik kan wel wat adviezen gebruiken. Het gaat zo niet langer. Sorry alvast voor het lange verhaal wat gaat komen!



Ik (21 jaar) en mijn vriend (28 jaar) hebben nu iets langer dan 3 jaar een relatie en wonen sinds Januari samen in een klein appartementje. Helaas was dit niet het ideaalbeeld wat ik mij heb voorgesteld...



Het proces naar het samenwonen ging al vrij lastig allemaal. We werden het maar moeizaam eens over de inrichting, kleurgebruik, etc. Mijn vriend wilde rode muren, ik wilde het liever rustig houden. Dit speelde zich af rond de tijd van kerst, wat voor erg veel stress zorgde. Hij vond dat ik me niet genoeg inzette voor het nieuwe huisje. Daarnaast vond hij het vervelend dat ik had besloten mijn andere kamer snel te verlaten (dat scheelde me 435 euro huur!) omdat ik daarom als eerste in de woning kwam. Hij woonde op dat moment nog bij zijn moeder. Door deze irritaties besloot hij op de ochtend van eerste kerstdag niet mee te gaan naar mijn familie. Dit vond ik echt heel erg, want hij weet hoe belangrijk familie voor mij is. Daardoor ben ik eigenlijk de gehele dag heel verdrietig geweest en het heeft, naar mijn idee, al wat kapot gemaakt.



Het is uiteindelijk redelijk goed gekomen, al waren we het nog steeds niet helemaal eens met elkaar. Oud & nieuw was een hartstikke leuke avond en de avonden die daarop volgden ook, maar dat was helaas van korte duur.



Vanaf Januari is hij ook hier gaan wonen. Eigenlijk hebben we sindsdien meerdere malen per week wel ruzie. Vaak om kleine dingen en ik geef toe dat ik dan degene ben die 'de zeur' uit hangt, vooral als het aankomt op het huishouden. Mijn vriend spant namelijk de kroon als het gaat om troep maken. Toen hij nog bij zijn moeder woonde, trof ik hem regelmatig aan in zijn kamer waar ik niet eens naar binnen kon (of durfde...) te lopen door de smerigheid en troep. In het begin van de relatie was ik nog gek genoeg om het constant op te ruimen, maar dat is op een gegeven moment wel minder geworden. Ik wist dus voordat ik met hem zou gaan samenwonen, er irritaties zouden ontstaan over het huishouden. Dat had hij ook verwacht.



Met de tijd is het beter geworden, alhoewel nog niet ideaal. Ik moet hem vaak de dingen minimaal 2x vragen, voordat hij iets doet. Hij zal zelden wat uit zichzelf doen. We hebben hier regelmatig gesprekken over gehad en hij geeft aan het 'simpelweg niet te zien' als er wat moet gebeuren. Of hij vergeet het.



Wat verder bij mij behoorlijk irriteert, is dat hij met de tijd flink zwaarder is geworden. Hij zit nu rond de 120 kg. Dit heeft ook een medische oorzaak; sinds vorig jaar heeft hij last van epileptische aanvallen en slikt daar medicijnen voor. Die medicijnen zorgen voor veel honger. Nu ben ik zelf van mening, dat ik snap dat je wat aankomt daardoor, maar het daarnaast nog altijd zelf in de hand hebt wat je naar binnen werkt. De tijd dat hij nog bij zijn moeder woonde, bestelde hij rustig elke avond rond 23.00 vaak nog 2 pizza's of een grote kapsalon. Dat doet hij nu niet meer (dat laat ik ook niet toe), maar eet nog steeds vrij veel naar mijn idee.



Nu heb ik ook wat gelezen over de discussie van het zwaarder worden en het aantrekkelijk vinden van iemand en daar zijn de meningen heel erg over verdeeld. Ik ben zelf ook absoluut niet de slankste, maar ik merk wel dat nu mijn vriend een stuk forser is geworden, ik hem minder aantrekkelijk vind dan vroeger. Ik vind het heel erg dat ik dat zo voel. Ik hou niet minder van hem, maar ik zou het wel fijn vinden als hij wat kilo's zou afvallen. Daarnaast zou het ook een stuk beter zijn voor zijn gezondheid. Over deze kwestie hebben we gepraat (we praten wel veel in de relatie, dat is fijn) en ik heb hem daarmee erg pijn gedaan dat ik dat vond. Zelf ziet hij niet de noodzaak in om af te vallen.



Op seks gebied gaat het ook moeizaam. Ik merk vaak geen zin te hebben, mede door zijn gewicht, en door wat persoonlijke dingen die zijn gebeurd in het verleden. Mijn vriend heeft hier erg last van, het liefste wilt hij elke dag wel. Ik probeer het momenteel wat te verbeteren, door soms even zin te maken. Uiteindelijk kan ik er dan wel van genieten.



Het laatste punt is het feit dat mijn vriend sinds vorig jaar al thuis zit. Hij is in zijn afstudeerfase van zijn studie, maar daar is hij al sinds vorig jaar februari mee bezig. Hij heeft dan medische problemen gehad met de epilepsie, maar ik vind dat zelf geen excuus voor het zó lang uitstellen van je studie. Heel erg hard mee bezig is hij niet. Hij spendeert zijn tijd liever aan gamen of series kijken. Gelukkig heeft hij sinds vorige week een baan waar hij wel eens de deur voor uit moet (ze zijn vrij makkelijk bij hem op het werk, dus zit alsnog veel thuis). Na mijn vele aandringen is hij toch overstag gegaan. Ik hoop daardoor wat meer mijn rust te kunnen vinden thuis. Gezien we vrij klein wonen, heb ik geen ruimte om even terug te trekken en alleen te kunnen zijn. We hebben over deze kwestie ook veel ruzie gehad, hij heeft bijvoorbeeld een tijd gehad waarin hij helemaal niks wilde (geen werk, geen studie, niks), maar dat lijkt nu (hopelijk) voorbij.



Zoals je leest zijn er veel problemen, maar we hebben ook zeker de leuke momenten samen. Soms weet ik echter niet meer zo goed daarvan te genieten. Of er gebeurd weer wat zodat het weer mis gaat.



Dat brengt me bij vanochtend. We zouden naar zijn familie gaan voor de paasbrunch, maar kregen voordat we wilden vertrekken ruzie. Ik was volgens hem niet snel genoeg en hij begon daardoor erg onredelijk te doen. Riep dat ik niet meer welkom was om mee te gaan, snauwde me nog toe dat hij blij zou zijn als hij van me af was en liep boos de deur uit.



Daarnaast was hij gisteren ook al onredelijk, door niet mee te gaan naar de verjaardag van mijn oma (hij bleef gewoon in bed liggen). Gezien hij al héél lang niet is meegegaan (hij flikt het iedere keer...), kreeg ik vervolgens ook vragen van mijn familie. Ik voel me daar nog steeds rot over. Hij heeft daar gisteren toen ik terug kwam wel zijn excuses voor aangeboden. Ik ben alleen nogal excuses-moe en zou wat verandering willen zien in zijn handelen daarin...



Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Ergens voel ik dat het misschien beter zou zijn als we uit elkaar zouden gaan. We hebben zoveel ruzie en kunnen we zo onredelijk doen tegen elkaar. Hetgeen waar ik wel mee zit, en dat klinkt héél egoïstisch, is dat ik vanaf Augustus tot December naar Oslo ga voor mijn studie en ik moet iemand hebben die in die periode in mijn huis kan zitten. Nu ik het zo opschrijf, kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Om daarvoor een relatie aan te houden.... Toch speelt het wel mee.



Daarnaast hou ik natuurlijk wel gewoon van hem en dat speelt ook zeker een rol waardoor ik hem niet los kan laten. Misschien is alleen houden van soms niet genoeg. Het maakt het alleen wel verdomde lastig. Soms denk ik wel, wanneer dat en dat gebeurd, dan komt alles goed. Toch is dat geen goede visie op een relatie neem ik aan. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.



Hem loslaten vind ik dus erg moeilijk. Ik weet niet hoe ik dat moet doen en of ik het überhaupt wel wil. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat het vanuit zijn kant wel eens kan komen binnenkort. Dat maakt het niet minder erg. Misschien komt hij straks wel weer terug, klaar om zijn spullen te pakken... Ik weet het niet.



Het is een lang verhaal geworden, maar er spelen ook zoveel dingen mee. Hopelijk zijn er wat mensen die het hebben aangedurfd dit hele verhaal te lezen haha!



Graag zou ik wat advies willen hebben... Wat zouden jullie doen in deze situatie??



Veel liefs,

Suada

quote:Nemesis. schreef op 21 april 2014 @ 13:00:

En dit is dus de reden bij uitstek waarom het vaak niet verstandig is om direct vanuit het ouderlijk huis te gaan samenwonen. Je vriend heeft nooit de kans gehad om op eigen benen te staan en is daardoor als een soort puber in jullie huis terechtgekomen.



Ik denk dat weer los van elkaar gaan wonen een te overwegen optie is.



Mijn vriend heeft vanaf zijn 20e tot ongeveer zijn 23e op zichzelf gewoond. Daarna is hij voor een jaar naar Zuid-Afrika gegaan, gewoond en gewerkt. Toen hij terug kwam is hij bij zijn moeder gaan wonen. Dus ja, hij heeft zeker de ervaring van het op eigen benen staan, al heb je er gelijk in dat hij zich nog steeds gedraagt als een puber.



Los van elkaar wonen kan zeker een optie zijn inderdaad.. Misschien hoeft het dan niet zozeer einde relatie te zijn. De meeste ergernissen komt namelijk van het te veel op elkaars lip zitten.

quote:bij_zonder schreef op 21 april 2014 @ 13:11:

Begin eens met je niet meer als zijn moeder op te stellen. Stop met verbieden, verplichten, toelaten en weet ik wat nog meer. Je bent zijn vriendin en niet zijn moeder!



Jij gedraagt je als zijn moeder en hij reageert daarop door zich als een puber op te stellen. Of hij gedroeg zich al/nog als puber en jij bent als reactie daarop zich als zijn moeder op gaan stellen. Either way: echt opschieten doet het niet zo. Als jij je als vriendin op gaat stellen, zal hij vroeg of laat zijn puberact laten varen.



Wat die epilepsie betreft: dat aankomen heb je bij veel van die medicatie. Het gewicht kwijtraken zonder met de medicatie te stoppen valt vaak niet mee maar gezond eten en bewegen helpt natuurlijk wel.

Maar epilepsie, nieuwe medicatie en studie is erg lastig. Epilepsie gebeurt in het brein, de medicatie heeft invloed op het brein en studeren doe je met je brein. Studeren met epilepsie en medicatie kan natuurlijk best, maar als je niet al langere tijd (meerdere jaren) met die combinatie te maken hebt kan het wel heel erg moeilijk zijn.

Daar is begeleiding bij mogelijk, via neuroloog/kliniek/ziekenhuis en/of opleiding. Maar dat moet hij wel zelf willen.



Ja, je hebt wel gelijk. Ik heb dat zelf ook al gedacht, ik lijk meer zijn moeder dan zijn vriendin. Daardoor zit ik al minder op zijn lip dan voorheen, maar ik blijf het soms wel lastig vinden. Ik ben alleen wel bang dat hij zijn puber gedrag nooit zou laten varen. Maar je hebt wel gelijk, ik zal toch nog minder op de verbied/toelaat tour moeten zitten. Ik weet alleen niet wat ik dan met al zijn rotzooi aanmoet... (sorry monsterpinguin, ik zit toch iets anders in elkaar, ik vind het wel vervelend ), maar zal zien hoe lang ik het volhoudt.



De epilepsie was inderdaad een lastige tijd, gelukkig is het nu al bijna een jaar geleden dat hij zijn laatste toeval heeft gekregen. Hij wilt helaas nergens extra begeleiding bij, want sinds hij die medicijnen slikt is hij sowieso al wat veranderd in karakter (stuk passiever geworden). Hij speelt graag voor eigen psycholoog, maargoed ik kan hem nergens toe dwingen en dat heb ik ook gezegd.

Bedankt trouwens voor de snelle reacties allemaal! Wil overal wel op reageren, maar dat kost heel veel tijd haha.



Gelukkig staat het appartement vanaf het begin al op mijn naam, dus kan ik hier gewoon blijven wonen.