Klusjesman gaat vreemd met mij... voel me schuldig!

Ik (vrouw, 50) heb al 100 jaar geen relatie meer, omdat ik zo kieskeurig ben, lastig in de omgang, om de zoveel jaar verkas van woonplaats/land, dus echt al heeeeeeeeel lang alleen en dus ook al heeeeeeeeeeel lang geen arm om me heen/sex gehad, iets van 15 jaar, op 1 of 2 idiote misstapjes na. Maar dus nooit meer samengewoond, echt nachten in de armen van een man geslapen of sowieso: een man aan mijn zijde gehad. Ik heb eigenlijk mijn laatste 20 jaar gewijd aan opvoeding van mijn dochter (afgestudeerd en samenwonen), dus ben pas sinds enige jaren weer wat vrijer.



Enfin. Tot dusver niets bijzonders.



In mijn onlangs aangekochte huis, ergens onder de zon zullen we maar zeggen, heb ik de laatste weken veel mannen over de vloer gehad, van metselaar tot elektriciën, van tuinman tot loodgieter. Omdat ik de taal spreek heb ik dan gewoon leuk contact met die luit, verder niets bijzonders. Ik doe m'n werk ondertussen, zet af en toe eens koffie en dat is het dan.



Maar bij één voelde ik vanaf dag 1 iets bijzonders. Terwijl ie TOTAAL niet lijkt op de man die ik in gedachten heb (voor 't geval ik er ooit nog eens eentje tegen zou komen). Deze man is kleiner dan ik (1.65?), hij ROOKT (jakkie), heeft slechte tanden, is GETROUWD en heeft nauwelijks opleiding. En wat doe ik: ik voel iets bijzonders, ik lach ineens, voel me vrolijk, word blij als ik hem zie, bla, bla, bla. Eerste twee weken dat ie hier - in z'n eentje - langskwam gingen vooral gepaard met over en weer leuke gesprekjes, opmerkingen, lachjes, even koffie drinken. Tot op bepaalde dag hij ineens ZO MAAR z'n hand in m'n rug legde, mij omdraaide en me begon te zoenen en zei dat ik 'm gek maakte!



Inmiddels zijn we enkele weken later en het is heerlijk met hem. Hij legt me in de watten, brengt ie weer dit of dat mee, maakt hier in/rond het huis alles in orde, belt om te vertellen wat ie heeft gedaan die dag, weet ik het allemaal. En we slapen ook al samen (slapen niet, maar vrijen, meestal tamelijk snel, want hij heeft volle agenda; maar neemt wel de tijd om ervoor of erna rustig koffie met mij te drinken en honderduit te praten).



Mijn punt: WAAROM doe ik dit! Vrouwen horen elkaar te steunen en ik zou niet iemands man moeten (willen) kussen of met hem moeten (willen) zijn. Er is natuurlijk GEEN toekomst. Als hij geen vrouw en/of kinderen had, kon ik dit onbevangen aangaan en me gewoon heerlijk overgeven aan het fijne gevoel, maar nu... is het EN fijn en gezellig, EN heel erg dubbel. Want, wat IS dat eigenlijk voor 'n man, dat ie z'n vrouw bedondert, WAAROM laat ik me met zo iemand in, dat zou ik niet moeten willen, toch?



Maar hij is echt leuk en zorgzaam (op zijn ruwe en onhandige manier). Doet alles voor me (oke, ken hem pas enkele weken) en kwam me een geplukt bosje veldbloemen brengen: WAUW! Ging weer weg, zonder dat we sex gehad hebben, hij ging werken. Prima, dus het is niet alleen voor de sex (denk ik dan). Maar waar moet dit heen? Ik bel hem expres niet/nooit, laat het initiatief daarvoor bij hem. Maar zit natuurlijk toch de hele dag uit te kijken - terwijl ik hier hard werk aan allerlei dingen - naar zijn aandacht.



Wat is nou the right thing to do: met onmiddellijke ingang hiermee stoppen en (als ik puur naar MIJN verlangens kijk) weer 15 tot 100 jaar geen arm meer om me heen voelen, lol hebben, bla, bla, bla?



Of gaat dit wellicht op een rustige(re) manier gedoofd worden, waarbij we eerst lekker aan onze verlangens toegeven totdat het vanzelf "gewoon" wordt en we elkaar wellicht door de zijdeur af kunnen laten gaan omdat er weinig overblijft dat ons bindt?



Help! Wist niet dat ik me ZO afschuwelijk kon laten gaat, ik voel me een jong verliefd meisje, maar tegelijkertijd een volwassen vrouw die ellende aanricht (ook al weet zijn vrouw van niets). Ik realiseer me overigens dat het heel goed zo kan zijn dat ik één van velen ben (hoewel ik dat natuurlijk niet wil geloven, ik heb het idee dat er iets speciaals is tussen hem en mij). Maar dat even terzijde.



Graag tips, adviezen. Word s.v.p. niet al te boos op mij(n gedrag), ik weet het namelijk al: ik zit fout, maar na zoveel jaren van 'ontbering' kan ik hem nauwelijks weerstaan.