Mijn vriend scheldt mijn dochter uit

Hallo, graag wil ik jullie mening over de volgende situatie. In december 2011 heb ik mijn vriend leren kennen. We hebben beiden kinderen uit eerdere relaties. Die van mij al ouder, die van hem basisschoolleeftijd. Het voelde goed, we waren steeds vaker bij elkaar, de kinderen mochten elkaar, zijn kinderen mochten mij en mijn kinderen vonden hem aardig. We hadden beiden een koophuis en woonden 25-30 km van elkaar af. Daarom hebben we september 2013 mijn huis te koop gezet, wel met het idee dat het nog wel een jaar kon duren voor het was verkocht. Het huis was echter snel verkocht en vanaf januari dit jaar wonen we samen. Omdat hij uiteraard al alles had, heb ik bijna mijn hele inboedel verkocht of weggegeven. Mijn jongste dochter (17) ging mee (ze zou drie dagen per week bij mij zijn, rest bij haar vader), die erboven bleef bij zijn vader wonen.



Onze relatie was bijna altijd zeer harmonieus. Maar de enkele keer dat we ruzie hadden, dreigde hij altijd met het verbreken van de relatie en bleef hij dagen boos, waarbij hij me vooral negeerde. Daarna ging hij weer normaal doen, maar echt uitgepraat werd er meestal niet. Als ik aangaf dat ik zijn manier van ruziemaken erg destructief vond, antwoordde hij dat hij nu eenmaal zo was. We maakten plannen om zijn huis te verkopen en dan samen iets anders te kopen.



Afgelopen vrijdag kwamen we terug van vakantie. We gingen met zijn zoontje van 5 en mijn dochter van 17. Het was een heerlijke vakantie. Tot donderdagavond. We waren op de laatste camping aangekomen en mijn dochter had haar tentje opgezet. Ze wilde uit de camper haar slaapzak en kussen pakken, maar zijn zoontje zat in de deuropening. Ze vroeg drie keer of hij aan de kant wilde gaan en hij zei drie keer nee. Ik zat ertegenover en zag wat er gebeurde. Mijn vriend was in de camper en zag het niet. Ze pakte hem onder de oksels en zette hem naast de camper, zodat ze naar binnen kon. Zijn zoontje sloeg zijn handen tegen zijn neus en riep naar zijn vader: 'Papa, A doet mijn neus pijn.' Mijn dochter en ik zeiden tegen hem dat hij niet moest gaan liegen. Mijn vriend geloofde hem echter, al had hij niks gezien, en zei tegen mijn dochter dat ze van hem af moest blijven. Wij zeiden verontwaardigd dat ze niks had gedaan. Ik vroeg aan zijn zoontje: 'S, zeg eens eerlijk, heeft A je pijn gedaan?' Ja, zei hij. Ik vroeg op wat bozere toon: 'S, zeg eens eerlijk, heeft A je pijn gedaan? Kijk me eens aan?' 'Ja, A heeft me pijn gedaan', zei hij, terwijl hij de andere kant opkeek. 'Kijk me eens aan, S, en geef dan eerlijk antwoord.'



En toen werd mijn vriend boos op ons, want hoe durfden wij tegen zo'n jongetje van 5. En hij schold ons uit voor stomme trutten. Hij zei tegen mijn dochter dat ze morgen, als we thuis waren, maar snel moest oprotten naar haar vader en dat ze niet meer welkom was in zijn huis (waar ik dus met hem samenwoon en de helft van alle vaste kosten betaal, en daarbovenop alle boodschappen en extraatjes). Hij zei meerdere keren dat ze een stomme saaie trut was en dat ze een schijnheilige kop had. Ik riep tegen hem dat het tijd werd dat hij zijn zoontje eens ging opvoeden: hij corrigeert hem ontzettend weinig, terwijl zijn ex hem al helemaal tot het bot verwent. En dat merk je: toen ik hem leerde kennen, was het een leuk jongetje, nu moet je alles meerdere keren zeggen voor hij iets doet. Hij luister echt heel erg slecht. Dat riep ik dus ook, dat zijn zoontje nooit luistert en nu dus nog liegt ook. Hij bleef maar schelden tegen mijn dochter en haar de grond inboren en zei daarna tegen zijn zoontje: 'Kom maar hoor, S, dan gaan we het dorp bekijken, even weg van deze stomme trutten. Je hoeft je niks van hen aan te trekken, hoor, kom maar, gaan wij gezellig weg.'



Ik ging later ook een stuk wandelen met mijn dochter en had dus te maken met een heel verdrietig meisje dat telkens stilletjes liep te huilen. Ze vroeg hoe ik met zo'n klootzak kon samenwonen en ik moest inderdaad toegeven dat hij dat op dat moment was. Maar 90 % van de tijd is alles wel oké. Toen we 's avonds allemaal terug waren en de kinderen op bed lagen, heb ik hem verteld dat ik niet wilde hebben dat hij ooit nog zo tegen mijn dochter praatte en dat hij echt niet mijn dochter kon verbieden bij me te komen. Ook zei ik dat hij nu bij zijn zoontje etteren en liegen had beloond in plaats van hem erop aan te spreken. Hij zei niks terug en hanteerde zijn gebruikelijke negeerstrategie weer. Bij het ontbijt de volgende morgen maakte hij mijn dochter weer meerdere keren uit voor stomme, saaie trut.



Nou, de terugweg vrijdag was erg gezellig, zoals je zult begrijpen. Ik bracht mijn dochter die avond naar haar vader en had weer een erg verdrietig meisje naast me. Toen ik terugkwam, zat hij vrolijk met zijn ex te praten en te lachen, terwijl hij gezien had hoe van streek mijn dochter was. Ik heb zaterdag of zondag nog een keer gezegd dat zijn gedrag tegen mijn dochter onacceptabel was. Hij werd boos en zei dat ik mijn mond moest houden, anders werd hij agressief. De dagen erna was het weer negeren, weggaan zonder te zeggen waarheen enzovoort. O ja, hij zei nog wel een keer dat het mijn schuld was dat hij zo tegen haar tekeer was gegaan, want ik was veel te ver gegaan tegen zijn zoontje.



Ik heb vandaag gezegd dat ik wilde praten. Dat gesprek is geweest, maar er is nog steeds niet redelijk met hem te praten. Hij houdt vol dat het onmogelijk is dat zijn zoontje gelogen heeft en hij vindt dat ik veel te ver gegaan ben. Ik zei dat ik vind dat hij veel verder is gegaan bij mijn dochter dan ik bij zijn zoon, maar dat vindt hij niet. Ik vroeg of hij het goed vindt als ik anderen vraag wat zij ervan vinden. Dat mocht, als het maar niet aan bekenden is. Dus wat vinden jullie? Wat is schadelijker, boos tegen een jongetje van 5 zeggen dat hij de waarheid moet vertellen en dat je weet dat hij liegt, omdat je dat zelf gezien hebt, of een meisje van 17 meerdere keren uitschelden voor saaie stomme trut met een schijnheilige kop, die maar gauw moet oprotten naar haar vader en niet meer welkom is in zijn huis. Maar ik ga er geen polletje van maken, zoals jullie zullen begrijpen, want ik ben heel erg verdrietig.



Aan het eind van het gesprek vroeg hij of ik nog energie in onze relatie wilde steken. Ik zei dat ik dat wilde onder de voorwaarde dat hij met mij in relatietherapie ging en, nog belangrijker, dat hij zijn oprechte excuses aanbiedt aan mijn dochter. Nou, zei hij, dan zijn we eruit, want dat wil ik niet. Hij kon niet leven met iemand die zo met zijn zoon omging, en dat terwijl ik in al die jaren nooit eerder boos ben geweest op hem. En daarna ging hij weg. En nu zit ik hier, verdrietig en ook verbijsterd. Want het was bijna altijd super harmonieus, hoe kun je dan zo makkelijk dit weggooien.

En ik ga hem ook niet vragen zich te bedenken. Ik twijfelde sinds de ruzie al of ik zijn gedrag tegen mijn dochter zou kunnen vergeven, maar dacht dat dat bij oprechte excuses misschien zou kunnen. Maar die komen er dus sowieso niet. En mijn dochter is belangrijker dan mijn vriend. Dus ik moet weer een huisje kopen en een hele nieuwe inboedel, omdat ik vol vertrouwen bij hem introk. Ik weet niet echt wat ik met dit topic wil, vooral mijn hart luchten, denk ik. En jullie mening. Is het echt zo erg dat ik boos werd op een jongetje dat liegt dat mijn dochter hem pijn heeft gedaan? Sorry dat het zo'n lang verhaal geworden is, het zit me allemaal erg hoog.