Naweeën van de scheiding

Ga je nu 2 topics tegelijk openen? Over 2 onderwerpen die waarschijnlijk beide met je scheiding te maken hebben? Ook jij hebt buikpijn van de situatie.

Waarom mag jíj wel buikpijn hebben en je dochter niet?

Heb je spijt van scheiding?

Lieve TO,



Het is wel duidelijk dat je de scheiding (ook al was het misschien jouw keuze) zelf nog niet helemaal verwerkt hebt. Daarnaast verloopt de communicatie tussen jou en je ex ook niet heel soepel. Ik denk dat jouw dochter hier onbewust meer van mij krijgt dan jij denkt.



Ik vermoed dat haar buikpijn door de spanning komt. Er is veel veranderd in korte tijd en ze voelt jullie spanning haarfijn aan.



Ik denk dat het verstandig is om in ieder geval zelf hulp te zoeken zodat je de scheiding kunt gaan verwerken.



Je zou op school kunnen vragen of zij werken met een maatschappelijk werker. Ik ben met onze kinderen daar naartoe gegaan na de scheiding en daar hebben we een spel gedaan. Bij ons stopte de hulpvraag daar omdat onze kinderen heel goed in hun vel zaten (ondanks dat zij in 3 maanden nog veel meer te verwerken hebben gekregen dan alleen de scheiding). De school maatschappelijk werkster gaf zelf aan dat ze het beter vond om geen traject in te stappen omdat de kinderen er zo nuchter in stonden. Zij gaf aan dat het misschien juist meer zou losmaken dan waar ze last van hadden.



Heeft je dochter vriendinnetjes op school? Misschien zou je wat vaker een vriendinnetje mee naar huis kunnen nemen zodat ze misschien met plezier naar school gaat omdat ze vriendinnetjes op school heeft.



Probeer vooruit te gaan kijken. Je hebt nu je eigen huisje, waar je je fijn voelt. Waar je samen met je dochter tot rust komt. Geef bij je ex aan dat je het lastig vindt als je dochter vraagt om naar dingen te kijken, vraag hem hoe hij daarin staat. Als hij het geen probleem vindt dan hoef je je daar niet meer druk om te maken.



Sterkte. In het begin is het aftasten hoe alles loopt, maar na een tijdje zul je merken dat het wat makkelijker wordt.

Goed om te lezen dat je gelijk alles hebt ingezet voor hulp voor jezelf en voor je dochter. Probeer wat meer los te laten, echt dat zal je rust gaan geven.



Maar spreekt ze ook af met vriendinnetjes buiten school? Zo niet dan zou ik proberen om dat te stimuleren. Je hebt kans dat ze dan wat enthousiaster is als jullie het schoolplein op komen lopen.



Of kun je misschien met kindjes uit haar klas afspreken om samen naar school te lopen, dat leidt de aandacht van het naar school gaan misschien ook wat af.



Het eerste jaar is inderdaad lastig. Alles komt voor de eerste keer voorbij en de dingen die er op papier zo leuk uitzagen blijken in praktijk soms toch anders te werken.



Gezien jouw topic over de vakantie zou ik je aanraden om binnenkort eens met je ex om de tafel te gaan zitten. Ga het gesprek rustig en open in en zeg dat je graag met hem wil evalueren hoe jullie het laatste half jaar ervaren hebben (dat kan puur gaan over de zorg voor jullie dochter maar ook de rest als jullie daar behoefte aan hebben).



Vraag of hij tevreden is met hoe het nu gaat of dat hij liever dingen anders zou willen doen.Luister goed naar de dingen die hij zegt, en weet dat je niet altijd direct hoeft te reageren (dan reageer je namelijk vaak vanuit je emotie).



Zorg ervoor dat jullie zo open mogelijk met elkaar communiceren. Ik weet dat dat verdomd moeilijk is want bij ex en mij was het juist een van de reden waardoor het mis ging tussen ons. Je kunt natuurlijk niet verwachten dat dat na een scheiding anders is.



Mijn ex houdt zich lang niet aan alles wat in het ouderschapsplan staat. Hij vindt tijd voor zichzelf belangrijker. Beslissingen nemen doe ik inmiddels. Ik leg hem voor hoe ik het zie, vraag hem of hij het ermee eens is of dat hij het anders wil. En eigenlijk is het altijd wel best. In het begin wilde ik alles overleggen maar hij was nog net zo passief en besluiteloos als tijdens ons huwelijk dus ik kwam geen steek verder.



Nu deel ik mee, vraag toestemming en prima, het is geregeld. Tot nu toe nog geen commentaar op gehad.

Ik vind het niet zo raar, hoor. Ik denk dat het een soort van rouwproces is waar je doorheen moet. En waarom zou je je niet rot mogen voelen? Een scheiding is toch ook hartstikke verdrietig, ook al heb je er zelf voor gekozen? In het begin was het misschien meer overleven en komt de klap nu pas aan. Sterkte in ieder geval!