Oude liefde ontmoet, in de war

Zoals sommigen wel weten heb ik een tijdje geleden weer contact gekregen met een oude liefde.

Omdat we ver uit elkaar wonen veel whatsapp contact gehad en we konden het erg goed vinden, zo goed zelfs dat we weer vlinders in onze buik kregen.

We leken heel goed bij elkaar te passen, zelfde interesses, zelfde humor, zelfde waarden en normen, veel interesse in elkaar.



Toen heb ik hem onlangs ontmoet en bleek dat de klik die we hadden er niet zomaar in het echte leven ook was. De fysieke klik was er niet zo direct. Ik ben toen tamelijk overhaast weer naar huis gegaan. We hebben het er ook niet echt over gehad toen.



Maar nu ben ik in de war.



Ik had verwacht dat het best lastig zou zijn om om te gaan met de teleurstelling, maar het is veel moeilijker dan ik had gedacht.



We hebben nog contact omdat we alle goede dingen nu niet direct willen afkappen. En dat contact wordt weer bijna als vanouds. We hebben nu dus wel die klik weer.



Ik weet niet meer wat ik nu voel. Ik mis hem, voel me eenzaam en verdrietig zonder hem, het lijkt bijna alsof ik liefdesverdriet heb en zou het liefst bij hem zijn. Hij is in heel veel opzichten zo'n goede match. Ik wou maar dat ik niet zo snel was weggelopen, dan hadden we in ieder geval kunnen praten.



Maar tegelijk denk ik "maak ik mezelf nu iets wijs? Is de wens de vader van de gedachte?" als ik denk dat het misschien toch niet over is, dat er nog een kans is dat dit iets wordt.



Ik weet ook niet wat ik met dit verhaal wil, maar ik moet het even kwijt, dus schrijf ik het hier maar op.

Bedankt voor de reacties, ik vind het fijn om te lezen wat jullie schrijven, het helpt om dingen een beetje in perspectief te plaatsen.



Het rare is dat we juist nu in heel veel dingen dezelfde interesses hebben (kunst, lekker eten, klassieke muziek, daar waren we vroeger helemaal niet in geinteresseerd). En daar veel over kunnen kletsen.

Dat we vroeger iets moois hadden speelt zeker mee, maar we waren allebei verbaasd over de herkenning die we nu bij elkaar hadden.

Toen we elkaar als afscheid een knuffel gaven voelde dat wel fijn, maar ik heb geen moment dat gevoel gehad wat Geitje beschrijft, dat ik zijn kleren van zijn lijf wilde rukken.



Ik denk dat de verwachtingen gewoon heel hoog gespannen waren, dit moest ons moment worden. Dus dan is het ook erg makkelijk om een anticlimax te krijgen.



Ik denk dat jullie gelijk hebben en dat we elkaar gewoon weer eens moeten gaan zien, maar dan zonder alle verwachtingen en dan kijken wat er wel of niet is.



Vriendschap en elkaar heel tof vinden is er in ieder geval, en misschien is dat ook alles wat er zal zijn. (is ook mooi, maar niet wat we hadden gehoopt)

quote:blijfgewoonbianca schreef op 28 juli 2014 @ 16:30:

Had de tand des tijds hem zo te grazen genomen?



Wel een beetje, maar ik had al foto's gezien. Het gaat denk ik ook niet alleen daarom.

Ik ben ook wat (af)geschrokken door zijn enthousiasme denk ik, zelf ben ik toch wat terughoudender. Het ging opeens allemaal erg snel.