Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?

17-07-2006 11:51 248 berichten
Alle reacties Link kopieren
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
Alle reacties Link kopieren
Owow.
Alles komt goed, alleen de rest niet
Alle reacties Link kopieren
Ik heb zelf ook een persoonlijkheidsstoornis. Ik weet niet of dat off-topic is? Ik kan er wel summier wat over vertellen:

 

Waar ik bijvoorbeeld last van heb: Bepaalde vreemde dwangneigingen, ontzettende twijfelzucht, te weinig identiteit ontwikkelt hebben, niet weten wat ik wil, niet los durven laten maar ook niet vast durven te houden, alles rationaliseren en zo kan ik wel even doorgaan. Ik ben al anderhalf jaar in therapie, maar zie weinig vooruitgang. Dat maakt me zo moedeloos en bang. bang dat ik de rest van mijn leven last hou van deze problemen.







Niet om je problemen te bagatelliseren, maar ik heb van dit alles ook last of last gehad (de dwangneigingen zijn alweer heel wat jaartjes over), mezelf ook aangepraat of aan laten praten dat ik vast 'n persoonlijkheidsstoornis heb, professionele hulp gezocht bij diverse onbekwame therapeuten....totdat ik er uiteindelijk bij eentje kwam die me liet zien dat mijn belangrijkste probleem was dat ik dacht dat ik zo'n probleemgeval was :D



Dat zit bij mij in m'n jeugd: als ik als kind ergens verdrietig om was maakte mijn moeder een enorm drama dat het toch oh zo zwaar was om mijn moeder te zijn, want ik was altijd zo verdrietig en negatief en oh oh oh wat was ik toch een moeilijk geval. Als we dolenthousiast uit school kwamen en onze jas over de bank gooiden om iets spannends te vertellen dat we op school hadden meegemaakt, maakte mijn moeder een drama dat wij toch zulke moeilijke kinderen waren, want we hingen nooit onze jas op en waren zo ontzettend druk.....



Ik ben gaan geloven dat ik inderdaad een ontzettend moeilijk en raar kind was. Toen ik ouder werd zag ik wel in dat m'n moeder gewoon vreemd was, maar praatte mezelf wel aan dat ik aan die jeugd met haar een persoonlijkheidsstoornis had overgehouden. Totdat die laatste therapie mij duidelijk maakte dat wij eigenlijk prima kinderen waren, en dat ik eigenlijk heel normaal ben en het hartstikke goed doe allemaal. Tuurlijk hou je aan je jeugd enige problemen over, maar da's niet meer dan normaal. En heel veel van mijn vrienden over-analyseren, piekeren teveel, hebben moeite met hechting.....heel veel mensen hebben dat (lees bijvoorbeeld ook het topic "hoe vind ik innerlijke rust?": zoveel mensen worstelen met bepaalde dingen en die zijn echt niet allemaal gestoord :))



Ik wil niet zeggen dat dit alles voor jou ook geldt. Maar ik zie je precies hetzelfde verhaal posten dat ik een paar jaar geleden ook had kunnen posten, en dezelfde "klachten" opnoemen....vandaar dat m'n alarmbellen even afgingen: praat jezelf in elk geval niet de grond in!



Het kan zijn dat ik er helemaal naast zit, maar ik moest dit toch even posten.
Alle reacties Link kopieren
Mooie posting Bradamante! Ik hoop dat dit een houvast kan betekenen voor mensen dien denken (of aangepraat wordt) dat ze iets mankeren!



Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik (genoemd in een eerder bericht) twijfelde aan de persoonlijkheidstoornis van een naaste. Ik kon er met mijn hoofd niet bij hoe die persoon ineens (?) zo'n lage zelfdunk van zichzelf had. Maar op ander momenten was ze kinderarts, of familie van Einstein. Nee, ik zuig hier niets uit mijn duim, dit heb ik echt mogen meemaken! Ze had zich al opgegeven voor een reis naar de maan, want daar woonden haar "echte" familieleden. Toen de diagnose gesteld was en ze medicijnen kreeg ging het een stuk beter. Volgens haar heel erg goed, want dan liet ze de medicijnen staan. Godsamme, wat wordt je dan meegesleurd in een wereld van monsters, demonen en presidenten die eigenlijk allemaal "aliens" zijn.



Ik heb zelf een tijdje afstand van "haar" wereld genomen, ik moest dat echt doen voor mezelf. Nu is er weer contact en het gaat goed, maar ik huiver nog steeds voor de momenten dat ze denkt "het gaat goed met me" en dat ze de medicatie laat staan.
Alle reacties Link kopieren
Hey, ben ik weer even een keertje... Wat ik lees in het topic lijkt erg veel op een manische depressie. Een manie houd in dat de persoon alles denkt aan te kunnen. Ze slapen weinig of niet, hebben het idee dat ze alles kunnen (ze kunnen dan ook heel erg veel) ze eten slecht en zijn erg actief. In een depressie krijgen ze de terugslag van alle energie die ze hebben gebruikt in hun manie. Vaak hebben ze schulden gemaakt, weinig geslapen, van alles aangeboden en belooft. In de depressie slapen ze veel, kunnen ze niets meer en zien het leven vaak niet meer zitten. Dit is een serieuze ziekte en goed te behandelen met medicatie. Het probleem is vaak, dat de persoon niet naar een arts wil. Het is erg moeilijk om hier goed op te reageren. Er worden vaak informatie avonden gehouden bij bv een RIAGG. Deze avonden zijn speciaal voor familie en partners. Om de persoon in je directe omgeving te helpen, is erg moeilijk. Ze zijn zich niet direct bewust dat ze een probleem hebben. Vaak zijn ze het best te benaderen tijdens hun depressie. Dit omdat ze tijdens hun manie niet of nauwlijks te remmen dan wel te stoppen zijn. Ga naar je huisarts en vraag daar om hulp. Huisartsen komen ook thuis als het nodig is, ze hebben vaak meer ervaring en kunnen je als directe omgeving vaak meer steun bieden dan je verwacht. Succes!



knuffel Yes
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,



Ik ben ruim 14 jaar getrouwd en mijn partner is ook manisch depressief.

Ik heb altijd gezocht naar een doel in mijn leven en toen ik kinderen met hem kreeg had ik die gevonden, dacht ik.. mijn doel is alleen veel groter dan dat.

Eerst voelde ik mij uitverkoren maar inmiddels is dat wel afgezwakt.



Onze relatie begon ook fan-tas-tisch en tussen de episodes door wel redelijk normaal maar de intimiteit (vertrouwen, sex, het gevoel verbonden te zijn)binnen je relatie wordt behoorlijk op de proef gesteld, let wel, onderuit geschoffeld. Zelf ontkom je ook niet aan de verwarring die je meetrekt en uiteindelijk laat vallen als een baksteen! punt is dat jij dan zonder hulp door moet gaan want.. het kan niet anders!  



Als je dan alleen komt te staan is alles, ondanks dat ik volwassen ben, moeder van twee tieners met een drukke baan en dus veel beter zou moeten weten, nieuw en voel je min of meer bevrijd. Je voelt je gewoon licht euforisch alleen denk ik dat dat de mengeling van angst spanning en opluchting is. 

Dit kan dan wel voor wat extra problemen zorgen waardoor je je juist heel erg kan gaan afsluiten (in mijn geval) voor je partner maar een manische periode is ook voor de betrokkenen slopend zowel mentaal als lichamelijk.



Begrip van de omgeving vind ik een heel teer punt maar is tevens niet belangrijk.Onze relatie wordt als "vreemd" betiteld en dat snap ik tot zover. Het is namelijk niet "normaal" om de vuile was buiten te hangen maar in een manie is dat niet te stoppen.



Ik houd mij op de goeie dagen altijd voor dat mijn leven kan schommelen  tussen groot geluk en groot verdriet..ikweet hoe het voelt als een huilend hart schreeuwend zwijgt.

Maar 1 ding is zeker mijn leven is nimmer saai en ik probeer te genieten van de dingen die op mijn pad komen. Het is niet "knap" van me om getrouwd te blijven en ik ben ook niet een "sterke" vrouw, het leven wordt je gewoon niet op een presenteerblaadje aangeboden en die acceptatie komt naar mate je ouder wordt. Ik zou graag via viva willen mailen met mensen die hier ook behoefte aan hebben.
Alle reacties Link kopieren
Franciska, ik moet je zeggen dat ik het niet beter had kunnen verwoorden.

Alles wat je hier neer hebt gezet zou ook van mij kunnen zijn.

Precies het zelfde gevoel.

Ik kreeg het er wel een beetje koud van, je slaat de spijker precies op zijn kop.



Ik heb het geprobeerd om mijn gevoelens een paar stukjes terug op deze site duidelijk te maken maar ik zat er met mijn hoofd niet zo goed bij door het verdriet.



Mag ik je daarom bedanken....



Liefs Kleine beer   *;
Alle reacties Link kopieren
Vraag aan de redactie.



Waarom openen jullie dit onderwerp zo op het forum? Immers er staan genoeg topics her en der met hetzelfde onderwerp.
Alle reacties Link kopieren
Misschien kan een van jullie mij van advies voorzien. Een paar weken geleden ben ik een hele lieve jongen tegengekomen. Vanaf moment een heeft hij verteld dat hij manisch depressief is met psychoses. Nu heeft hij al enige tijd medicijnen en therapie. Op zich gaat het dus goed. Ik realiseerde me ook niet echt wat het nou allemaal inhoudt. Waar ik alleen vreselijke moeite mee heb is dat hij snel van stemming kan wisselen. Hij kan totaal geen confrontatie aan. Als ik ook maar iets zeg wordt hij heel somber en zeg dat hij aan de relatie twijfelt want hij doet toch alles fout, wat ik nooit gezegd heb. Om vervolgens weer heel lief te zijn. Ik twijfel daardoor heel erg of dit wel zin heeft. Is hij het zelf die mij niet echt ziet zitten of is dit een gevolg van zijn ziekte en medicijnen? HIj zelf zegt in goede buien dat dit laatste het geval is als hij soms twijfelt maar in zijn sombere buien dus dat hij niet weet waar het aan ligt. Ik weet niet of ik hier dus wel mee moet doorgaan. Ik heb hem nu een week niet gezien maar ik droom elke nacht van hem. Hoe kan ik het beste met hem en deze situatie omgaan?
Alle reacties Link kopieren
Hoi Thilde,Ik zou zeggen: doe het heel rustig aan, loop niet te hard van stapel. Dat hij het je meteen al verteld heeft, vind ik heel goed. Je weet dus waar je mee te maken hebt. En hij erkend ook wat hij heeft. Maar het is heel moeilijk om daar goed mee om te gaan en ondertussen ook goed voor jezelf te zorgen en jezelf niet te verliezen. Een relatie met iemand met dergelijke psychische problemen is moeilijker dan met iemand zonder die problemen (en dat is vaak al lastig genoeg). De kans is groot dat het je heel veel kost en dat je zelf niet altijd krijgt wat je nodig hebt.Toch kan ik me voorstellen dat je het wilt proberen als je gek op iemand bent. Maar blijf steeds bij jezelf en ga niet twijfelen aan jezelf, wat er ook gebeurt.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Thilde,



ik heb je verhaal gelezen en t is misschien erg hard, zeker omdat je zo te lezen verliefd bent, maar als ik jou was zou ik heel realistisch zijn. Een relatie met iemand die manisch is en psychotische periodes heeft zal nooit een gelijkwaardige relatie zijn. Ik heb zelf geen relatie met iemand met zulke problemen gehad, maar het komt wel in mijn familie voor. En op grond van wat ik daar heb gezien, wil ik je wel waarschuwen. Het zal niet snel gewoon leuk of makkelijk zijn. Manische-depressiviteit en psychoses zijn geen kattepis. Verwacht weinig echte aandacht voor jou, dat veel om hem zal draaien en dat het gewoon niet echt gelijkwaardig zal zijn.



Ik kan me heel goed voorstellen dat je het niet leuk vindt om dit te lezen. Is ook niet zo. Maar ik heb geprobeerd het niet mooier te maken dan het is. Als ik jou was zou ik erover gaan lezen en aan hem vragen hoe vaak hij het heeft, hoe zich dat uit, of hij eerdere relaties heeft gehad etc. Don't rush into it...



Sterkte,

Eugenie
Alle reacties Link kopieren
Misschien kan een van jullie mij van advies voorzien. Een paar weken geleden ben ik een hele lieve jongen tegengekomen. Vanaf moment een heeft hij verteld dat hij manisch depressief is met psychoses. Nu heeft hij al enige tijd medicijnen en therapie. Op zich gaat het dus goed. Ik realiseerde me ook niet echt wat het nou allemaal inhoudt. Waar ik alleen vreselijke moeite mee heb is dat hij snel van stemming kan wisselen. Hij kan totaal geen confrontatie aan. Als ik ook maar iets zeg wordt hij heel somber en zeg dat hij aan de relatie twijfelt want hij doet toch alles fout, wat ik nooit gezegd heb. Om vervolgens weer heel lief te zijn. Ik twijfel daardoor heel erg of dit wel zin heeft. Is hij het zelf die mij niet echt ziet zitten of is dit een gevolg van zijn ziekte en medicijnen? HIj zelf zegt in goede buien dat dit laatste het geval is als hij soms twijfelt maar in zijn sombere buien dus dat hij niet weet waar het aan ligt. Ik weet niet of ik hier dus wel mee moet doorgaan. Ik heb hem nu een week niet gezien maar ik droom elke nacht van hem. Hoe kan ik het beste met hem en deze situatie omgaan?




Ik heb zelf een bipolaire stoornis en ik kan er af en toe flink woest om worden als andere 'patienten' al hun afwijkende gedrag afschuiven op de manisch depressiviteit. Dit is echt onzin!!!!!!!!!

Als de jongen die jij bent tegengekomen inderdaad medicijnen heeft (en deze ook inneemt, wat nogal eens een probleem wil zijn bij 'ons'), kun je hem gewoon behandelen als ieder ander. Hij is niet van glas en ook verantwoordelijk voor zijn acties. Dat somber worden van hem klinkt mij als emotionele chantage in de oren.



Wees ontzettend voorzichtig dat je je niet laat ondersneeuwen c.q. chanteren omdat je bang bent hem pijn te doen. Ik vind zijn reacties nogal onvolwassen overkomen. Dit ligt niet aan jou, niet aan zijn medicijnen, en ook niet aan zijn ziekte. Met nog flink wat therapie kan hij leren wat weerbaarder te worden.



Jij kan jezelf informeren over deze ziekte zodat je het wat beter kunt begrijpen. Het zou kunnen dat hij een zogenaamde 'rapid cycler' is, wat wil zeggen dat zijn stemmingen heel snel wisselen. Dat is moeilijk, maar niet onmogelijk om mee te leven. Verder is hij Bipolair type 1 want hij heeft last van psychoses (dat is een van de verschillen met type 2). Dit alles kan helpen bij het opzoeken van de juiste informatie.



Onthoud dat hij heel erg veel zelf kan en moet doen en dat jij hem daarbij kunt steunen maar niet ten koste van alles!! Bedenk dat je er alleen voor hem kunt zijn als je zelf goed in je vel steekt.



Vertel hem ook maar dat het heel goed mogelijk is een normaal leven te leiden met deze stoornis. Het is hard werken, maar het is het waard!



Veel liefs en sterkte,



Ilvy
Alle reacties Link kopieren
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
Manisch depressiviteit of liever gezegd bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis, maar een stemmingsstoornis. Dat is een belangrijk verschil omdat je bij persoonlijkheidsstoornissen moet denken aan sociopathie en psychopathie
Alle reacties Link kopieren


Hoi Thilde,



ik heb je verhaal gelezen en t is misschien erg hard, zeker omdat je zo te lezen verliefd bent, maar als ik jou was zou ik heel realistisch zijn. Een relatie met iemand die manisch is en psychotische periodes heeft zal nooit een gelijkwaardige relatie zijn. Ik heb zelf geen relatie met iemand met zulke problemen gehad, maar het komt wel in mijn familie voor. En op grond van wat ik daar heb gezien, wil ik je wel waarschuwen. Het zal niet snel gewoon leuk of makkelijk zijn. Manische-depressiviteit en psychoses zijn geen kattepis. Verwacht weinig echte aandacht voor jou, dat veel om hem zal draaien en dat het gewoon niet echt gelijkwaardig zal zijn.



Ik kan me heel goed voorstellen dat je het niet leuk vindt om dit te lezen. Is ook niet zo. Maar ik heb geprobeerd het niet mooier te maken dan het is. Als ik jou was zou ik erover gaan lezen en aan hem vragen hoe vaak hij het heeft, hoe zich dat uit, of hij eerdere relaties heeft gehad etc. Don't rush into it...



Sterkte,

Eugenie




Eugenie,



Als manisch depressief mens wil ik hier toch echt tegen protesteren!!!!!!! We zijn geen egocentrische kasplantjes die alleen maar ziek zijn. Ik vind het buitengewoon kortzichtig dat je zonder de situatie te kennen dit soort dingen zegt. Dit is kwetsend en bovendien onwaar.



Ik ben manisch depressief en ik ben al 3 jaar stabiel. Ik ben 7 jaar getrouwd en zeer gelukkig. Nee, het was niet altijd makkelijk voor mij en mijn man maar je rent toch potverdorie niet weg bij het eerste beste probleem in een relatie??



Zou jij het liefst alle psychisch zieke mensen opsluiten in een ziekenhuis, net als vroeger? En trouwens, als je partner kanker krijgt is dat ook niet makkelijk. Ren je dan ook direct weg?? Dan draait het ook om de patiënt en wordt alles opzij gezet. Ik hoop voor jou dat je nooit een partner krijgt die het niet kan verdragen als er met jou iets is.



Ik wens je wijsheid,



Ilvy
Alle reacties Link kopieren
Goede chatroom voor mensen met een bipolaire stoornis en hun partners (goed Engels is wel handig)  www.bipolarworld.net
Alle reacties Link kopieren
Ik wil even inhaken op de vorige schrijfster,en ook ik vind dat je met keihard werken acceptatie,en je aan de regels houden een normaal leven kunt leiden.

Bij mij is inmiddels al 20 jaar geleden een Borderline vastgesteld,2 van mijn kinderen hebben die zelfde diagnose nu ook,dus ik kan uit ervaring spreken.

Ik denk dat de fout die veel mensen maken is dat ze te veel mee gaan in de stoornis van de ander,en dat is niet haalbaar.

Zo komen bij mensen met een BP gevoelens heel anders binnen dan bij een ander mens,dat is niet uit te leggen,dus in mijn ogen ook niet te snappen,ik denk dat je dat ook niet moet willen proberen te voelen,het is en blijft de kunst om van jezelf te zien dat het anders binnen komt,en dan te bekijken,hoe reeel die gevoelens zijn.

Door mee te gaan in de achtbaan van gevoelens,hou je die dus ook in stand,en geef je de ander het gevoel idd anders te zijn.

Vandaag willen dansen,en morgen dood willen zijn,ik zie het zo duidelijk terug bij mijn kinderen,die dus nog een lange weg te gaan hebben (25 en 20 jaar)

Maar allebei een super doorzettingsvermogen hebben,en dus gaan ze er komen,maar makkelijk is het niet natuurlijk.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Iris 16,Ik vind dat je het heel goed beschrijft. Logisch natuurlijk met zoveel ervaring ermee.Als 'omstander' van borderline vind ik het echt heel lastig om mee om te gaan. Ik weigerde zelf (in mijn geval bij mijn ex) om mee te gaan met zijn invalshoeken, paniekacties en escapades, maar dat heb ik geweten. Eigenlijk werd hij steeds extremer in die periode, alsof hij er op de een of andere manier niet tegen kon dat ik bij mezelf bleef en me niet mee liet slepen. Hij kon er ook enorm boos om worden, als ik met een losse opmerking een dramatisch verhaal van hem relativeerde. Ik was wel altijd lief, ik steunde hem wel, maar ik had gewoon geen zin om erin mee te gaan.Het is voor hem het punt geweest om hulp te zoeken en (eindelijk) in behandeling te gaan. Dat is wat ik ermee bereikt heb. Maar onze relatie heeft het er niet mee gered.
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal. Alleereerst ontzetend bedankt voor jullie reacties. Het is erg fijn dat er mensen zijn die dit begrijpen èn kunnen uitleggen. In elk stukje herken ik wel wat en kan ik wat mee. Voornamelijk dat ik bij mezelf moet blijven en niet moet twijfelen aan mezelf want dat is inderdaad een heikel punt. Ook vind ik het heel fijn dat er reacties zijn waaruit blijkt dat zij een goede relatie hebben. Ik weet niet wat de afloop zal zijn maar ik denk dat het wel de moeite waard is om te proberen. Voor iedereen: heel veel liefs en geluk.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Franciska, je bericht sprak mij aan. Ik ben 8 jaar getrouwd geweest met een manisch depressieve man met alle gevolgen van dien. Ik herken veel in je verhaal. Sinds 3 jaar weten we pas de diagnose. Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik allemaal meegemaakt heb met hem. Hoge toppen en diepe dalen. Een charmante lieve knappe humorvolle kindvriendelijke vent, ik wist niet wat ik meemaakte toen ik hem ontmoette. De hemel op aarde. Na de geboorte van onze zoon (nu 7) kreeg hij zijn eerste periode. Ik werk in de psychiatrie maar kon niet plaatsen wat er nu met hem aan de hand was. Ontkenning? Kop in het zand steken? Terug verlangen naar die geweldige tijden? Hoop? Medeleven? (mijn man had een vreselijk moeilijke jeugd) Ook ik werd meegesleept in zijn stemmingsstoornissen. Als hij zich goed voelde vaarde ik er op mee, als hij manisch was werd mijn leven een hel (ik heb diverse malen tijdelijk apart gewoond), als hij zich depressief voelde slokte zijn stemming mij op, ik wilde helpen maar dit sloopte mijn energie ook, maar als hij stabiel was...dan had ik een geweldig leven. Dan voelde ik me zo rustig en compleet, daar kon (kan?) niets tegen op. We waren dan echt het "ideale gezinnetje". Omgeving bestempelde ons ook zo alleen merkte ik wel dat als het moeilijk was dat de mensen wegbleven met als gevolg dat ik steeds minder voor mijzelf over hield. Om een lang verhaal kort te maken, wij dachten dat we de oplossing hadden: We gingen scheiden (febr vorig jaar) zodat ik recht kreeg op een flatje zodat als het mis ging we afstand konden doen van elkaar. Sinds oktober vorig jaar woon ik dan ook apart. En het werkte!! We hadden het weer goed samen. Ik ben nogal van de structuur voor mijn zoon(licht hyperactieve zoon) en dat werkt niet als je samen met een md man samen woont. Nu zijn stressbaan nog vervangen door een rustige baan en alles zou goed komen. Nou, niet dus. Ondanks alle dingen die hij geflikt had (had meestal met andere vrouwen te maken wat ik hem "vergaf"omdat ik zag hoezeer hij er in stabiele periodes onder leedt) en dat hij door de medicatie de afgelopen 3 jaar stabiel gebleven was (=hoop!) is hij, waarschijnlijk omdat hij per 1 juni jl met zijn nieuwe (rustiger) baan begonnen is zichzelf weer kwijtgeraakt en kwam hij mij "dwingen"om weer bij hem te wonen omdat hij zich niet veilig voelde. Nu is dit al zo vaak gebeurt, en echt, we hielden van elkaar, dat ik dacht: ach, als deze stress (trigger) weer over is, dan komen we er wel. Maar wat gebeurt er? Meneer ontmoet iemand die helemaal meeging in zijn verhaal (dus aandacht) en dit was al 1 dag nadat wij hadden besloten elkaar even niet meer te zien. Dat is nu 6 weken geleden en hij heeft nu een relatie met haar! Ik hoef je niet uit te leggen dat ik door een hel ben gegaan de afgelopen periode. Maar ik moet zeggen...langzamerhand begin ik zaken te scheiden. Ja, hij is manisch depressief. Maar dat betekent niet dat als ik er 1x niet voor je kan zijn dat je gelijk maar moet overstappen. Of mij respectloos moet behandelen. Ik heb hem dan ook verteld dat ik er niet meer voor hem kan zijn nu. Later ook niet meer. Er is iets stuk in mij naar hem toe. Ik ben de afgelopen 8 jaar zo ongelooflijk trouw naar hem toe geweest (ten koste van mijzelf) dat ik vind dat ik dit gewoon echt niet verdien. Je hebt namelijk ziekte en gedrag. Denk ik. (ik zal nooit oordelen want ik hoef gelukkig zelf die heftige stemmingswisselingen niet te ondergaan). Sinds kort (heel kort, en ik zal nog wel terugvallen gaan krijgen) kan ik oprecht zeggen: Ik hoop dat hij gelukkig wordt. Maar desalniettemin doet het allemaal erg veel zeer. Ik heb veel, heel veel, voor hem gelaten (niet om zielig te doen hoor maar het loopt nu eenmaal zo als je er midden in zit en ik hield (hou?) oprecht van de mens die in hem zit) en moet nu mijn eigen leven weer op gaan pakken. Tegelijkertijd proberen, ondanks dat ik me gekwetst voel, om het contact "goed" te houden voor ons kind. Moeilijk, want hij is nu 'eufoor' omdat hij zo verliefd is...en houd bijna geen rekening met MIJN gevoel. Om een lang verhaal kort te maken; morgen ga ik alleen met mijn zoon op vakantie (de vakantie die we met zijn 3 zouden doen). Ik ga proberen er wat van te maken (ben positief ingesteld dus dat zal wel lukken) en daarna zien we wel weer verder. Ik zou graag met je willen mailen/chatten (msn?). Ik heb contact (al 4 jaar!) met nog iemand die samenleeft met een md-man, we kennen elkaar alleen via email maar het steunt ontzettend. Je kunt een mail sturen aan Viva met het verzoek om jouw emailadres naar mij te sturen (zo heb ik dat toen ook gedaan met die andere vrouw) en dan kan ik weer op jou reageren. Ivm privacy geef ik namelijk liever mijn emailadres hier niet bloot. Zoals ik al zei: Ik ben een weekje weg tot vrijdag, als ik wat van je hoor zal ik gelijk reageren. Liefs Caneitje.
Alle reacties Link kopieren
Lieve kleine beer...



Vanwege jouw verhaal kreeg ik de behoefte te reageren, mocht je ooit even willen praten dan kun je je e-mail/msn via viva aan mij doorgeven.



Hallo Caneitje!



Hoop dat je een fijne vacantie hebt gehad, ben zelf ook even weg maar heb viva gemaild en hoop dat we elkaar binnenkort spreken.
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,

Ik las gister in de viva, dat ik hier kon praten over mijn ervaringen. Dat wil ik dan ook doen bij deze.



Ik ben 7 jaar in relatie geweest met een manisch depressieve man. Toen ik hem ontmoete was ik opslag verliefd op hem, zijn uitstraling en kracht die ervan uitging. Ik wist al vrij snel dat hij manisch-depressief was. Hij had medicijnen en was het laatste jaar redelijk stabiel gebleven. Daarvoor vele opnames. Toch heb ik hem nooit gezien als ziek, hij kwam juist sterk over en wist overal antwoorden op, die behoorlijk werden uitgediept.

Hij vertelde me al vanaf het begin dat hij geen relatie met me wilde, omdat hij dat gewoonweg niet aankon. Hij had al zoveel meegemaakt in het verleden, en daardoor had hij de levenswijsheid in pacht. Tenminste, zo presenteert hij zichzelf. Ik was zo gek op hem en liet me behoorlijk door hem leiden, terwijl ik in mijn achterhoofd hield dat het allemaal niet zo erg was en dat ik gewoon de dingen deed die ik zelf wou. 

Dat ging dan ook helemaal verkeerd na een aantal jaren en ik ging er zelf aan onderdoor. Hij lokte altijd ruzies uit en ging dan zover, totdat ik het niet meer aankon en zat te huilen. Daarna hadden we steevast goede sex, dat was trouwens ons sterkste punt in de relatie.

Na een periode zei hij: "jij kan zo niet verder met mij, je bent niet gelukkig en zo kan ik niet met je blijven" 

Zijn "doel" in het leven was om andere mensen te helpen, zei hij altijd, want hij zag alles bij andere mensen.

Ondanks dat ik wist dat het stom was om bij hem te blijven, wilde ik hem niet verlaten. Hij was al door iedereen verlaten in het verleden en ik zou degene zijn die hem liet zien dan het niet zo hoefde te lopen.

Ik was zijn grote steun pilaar, zijn stabiele factor, de vrouw die zijn bisexuele geaardheid accepteerde, maar ik was ook zijn boksbal.



In manische periodes sliep hij niet en kon alles aan, maar ook vaak werd ik in de periodes weggeduwd door hem en zag ik hem niet.

Hij ging er dan op uit en later bleek dat hij vreemd was gegaan met vrouwen.

De periodes in mei en in de herfst was altijd vaste prik. Dan kreeg hij het op zijn heupen en had ik weinig aan hem.



Na 4 jaar van vele ups en downs, maakte hij het dus uit, omdat dat beter was voor mij. Ik zat er ook doorheen en heb een poosje bij een psycholoog gelopen om er weer voor mezelf uit te komen, want ik was totaal de sterke persoon niet meer, die ik altijd was geweest.

Na 7 maanden kwamen we toch weer samen en geleidelijk aan werd onze band weer hechter, maar nu met één verschil, Ik was veel sterker dan voorheen en liet me niet meer zomaar iets zeggen.

Hij kreeg tegengas en ook ik maakte ruzie als ik het er niet mee eens was. Die periode ging het veel beter tussen ons.

Het enige wat erg aan me knaagde was het feit dat je niets kan opbouwen met hem. Je kunt geen afspraken maken, want het gebeurde toch niet.  



Ik hunkerde naar een kind en heb er lang over nagedacht, want daar zou ik voornamelijk alleen voor staan. Ondanks dat hij altijd heeft aangegeven die verantwoording niet aan te kunnen, wilde hij het voor mij.

Maar toen ik enkele maanden terug zwanger dacht te zijn, kreeg hij het op zijn heupen en zei absoluut geen kind meer te willen. Hij heeft namelijk al een kind bij een andere vrouw, waar hij niet voor hoeft te zorgen. Waar hij wel erg op verzot is, maar geen verantwoording voor heeft en dat is eigenlijk ideaal voor hem.

Ik kreeg dus te horen dat ik maar een andere man moest zoeken als ik zo graag kinderen wil en ik werd ook gelijk weggeduwd, met de mededeling dat we een pauze moesten nemen, zodat ik erover na kan denken hoe verder te gaan. We zouden niet uit elkaar gaan, maar misschien een ander soort relatie aan te gaan, waar we elkaar nog wel voor de sex konden zien.



Toen kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte en het bleek dat hij al een poosje met zijn nieuwe buurmeisje van amper 20 rotzooide



Ik ben nu gebroken en geloof niet dat ik dit verdiend heb, maar ik moet het niet op mezelf betrekken. Hij loopt weer manisch rond en voelt zich man van de wereld, maar zijn terugslag komt nog, dat is altijd zo geweest en dan ben ik er niet meer, want genoeg is genoeg.

Ik hou nog ontzettend veel van hem, maar moet nu aan mezelf gaan denken. Met hem kan ik niet echt gelukkig worden, ik wil zoveel meer in het leven en hij doet toch alleen maar wat ie zelf wil.

Deze relatie is nooit in evenwicht geweest en dat is ook vrijwel onmogelijk, omdat hij altijd met zichzelf bezig is.



Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben willen lezen.

Ik moest het gewoon van me afschrijven, het is ook nog zo vers.



Artemisia
Alle reacties Link kopieren
Na het lezen van alle reacties en zelf ook een paar keer reageren, wil ik toch nog even een paar dingen kwijt.



-    voor het begrijpen en accepteren van een Bipolaire Stoornis (vanaf hier BP) is informatie heel erg belangrijk. Zowel voor patiënten als voor betrokkenen is het heel belangrijk te weten wat BP inhoudt en welke verschijnselen wel en niet te relateren zijn aan de stoornis. Het is bijvoorbeeld bekend dat in (hypo)manische periodes zogenaamde 'hypersexualiteit' kan optreden. Dit wil dan weer niet zeggen dat vreemdgaan acceptabel is, of dat het een drang is waar je aan toe 'moet' geven.



-    in verschillende reacties van betrokkenen, wordt de 'patiënt' afgeschilderd als iemand die alleen met zichzelf bezig is. Ik zal niet ontkennen dat er veel gebeurt in het hoofd van iemand die BP is, maar egocentrisch gedrag is geen symptoom. De betrokkenen kunnen en moeten wel degelijk voor zichzelf opkomen en niet toestaan dat de 'patiënt' zich volledig terugtrekt in zijn eigen wereldje. A-sociaal gedrag is nooit goed, maar moet ook niet geaccepteerd worden. Iemand die BP is, is meer dan alleen deze ziekte



-    de wetenschap is het er wel over eens dat medicijnen noodzakelijk zijn bij de behandeling. Het probleem bij BP is, dat we (ik ben ook BP) in de (hypo) manische periodes, de neiging hebben om die medicijnen niet te nemen omdat we denken dat we ze niet nodig hebben. Betrokkenen kunnen ervoor proberen te zorgen dat dit niet gebeurt. Zonder medicijnen gaat het in bijna 100% van de gevallen weer fout.



- (hypo) manische periodes worden vaak gezien als 'goede' tijden maar dat zijn ze niet! De impact op je lichaam van het niet eten, niet slapen en voortdurend in overdrive staan, is enorm. Door het niet slapen kunnen ook psychoses worden opgewekt, waarbij zelfs schade aan de hersenen kan ontstaan. Deze periodes moeten dus worden afgeremd. Betrokkenen merken vaak al heel snel als iemand drukker wordt, meer praat, minder slaapt. De 'patiënt' zal dat vaak ontkennen, maar probeer diegene er van te overtuigen naar de dokter te gaan. Er bestaan medicijnen om dit proces af te remmen en te stoppen.



-    onderschat niet hoe moeilijk het is te accepteren als je BP bent. De schaamte over de dingen die je in de manische periodes doet is heel erg. Daarnaast is een depressie iets wat ik mijn ergste vijand niet zou toewensen.



Voor mij voelt dat zo:



De storm steekt op

Ik ga ten onder

De golven spoelen alles weg



Mijn gedachten vinden geen grond

Ze klauwen hun weg

Naar een bodemloze put



De storm in mijn hoofd

Is meedogenloos

Alles moet weg, het normale kapot



De zon schijnt

Haar licht verblindt mij

Ik haat haar, want alles is zwart



De aarde is niet meer

Mijn grond, mijn anker

Maar slechts een plaats van rust



Zeg mij niet dat dit overgaat

Of dat het beter wordt

Ik geloof je niet



Zeg mij niet dat er zoveel goeds is

Ik verdien het niet

Ik geloof je niet



Zeg mij alleen

Dat je van me houdt

Misschien geloof ik je dan
Alle reacties Link kopieren
Hoi Livy,



je hebt gelijk, mijn excuses. Het was iets te kort door de bocht van mij. Persoonlijksheidsproblemen heb je in soorten en maten. Ik reageerde op wat ik las van degene die gepost had en dat vond ik voldoende klinken om te waarschuwen. En helaas spreek ik voor een deel uit ervaring. Mijn moeder zit in een inrichting en ik heb van dichtbij de relatie tussen mijn ouders en mijn moeder en mij meegemaakt. Tuurlijk zijn er gradaties. Dat snap ik, maar de mensen die ik uit mijn omgeving ken (naast mijn moeder dan), die of psychotisch of shizofrenie of wat dan ook hebben, zie ik niet als relatiemateriaal. Ik zie en hoor van ze dat ze alleen maar veel problemen hebben in relaties, dat ze niet gelijkwaardig zijn, de een meer geeft dan de ander etc. En ja, natuurlijk kan iemand die een persoonlijkheidsstoornis heeft ook relaties hebben, maar als je zelf psychisch gezond bent is een relatie met iemand die dat niet is, behoorlijk belastend. En dat je heel goed moet weten waar je op zo'n moment aan begint.



Aangezien degene om raad vroeg en uit haar posting bleek dat haar vriend m.i. toch wel labiel was en ze zelf om die reden al twijfelde, heb ik dat antwoord gegeven.



En persoonlijk: ikzelf heb bindingangst in extreme mate. Ik zeg dat tegen potentiele partners. Dat is gewoon een extra belasting voor in een relatie en ja, daar moet je maar net zin in hebben. Ik kan het me heel goed voorstellen als iemand daar geen zin in heeft, hoeveel je ook van iemand houdt of om iemand geeft. Omdat het heel vaak gewoon niet leuk is.



Nogmaals excuses voor mijn kort door de bocht reactie..,



Hoop mezelf zo iets duidelijker gemaakt te hebben...



groetjes,

Eugenie
Alle reacties Link kopieren
Ik heb niet het hele topic grondig doorgelezen dus wie weet heeft iemand het al opgemerkt, maar een bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis maar een stemmingsstoornis.

Persoonlijkheidsstoornissen zijn bijvoorbeeld; m.p.s., psychopathie en borderline en dat is toch even iets anders dan een bipolaire stoornis.



Internet redactrice; "google" is ook jouw vriend.
Alle reacties Link kopieren


Ik heb niet het hele topic grondig doorgelezen dus wie weet heeft iemand het al opgemerkt, maar een bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis maar een stemmingsstoornis.

Persoonlijkheidsstoornissen zijn bijvoorbeeld; m.p.s., psychopathie en borderline en dat is toch even iets anders dan een bipolaire stoornis.





Biopoliaire Biopoliaire Stoornis of niet, beiden zijn erg vervelend voor zowel degene die het ondervindt als de omgeving. De persoon verandert door zo'n manie of depressie in een geheel ander persoon, alleen weet je niet wanneer, hoe lang en wat er in zo'n fase met zo'n persoon gebeurt. In die zin is een biopolaire stoornis in mijn ogen wél een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb er zelf mee te maken gehad (lees verder in dit topic voor mijn verhaal) en het was echt geen pretje. Stoornis of niet, beiden zijn erg vervelend voor zowel degene die het ondervindt als de omgeving. De persoon verandert door zo'n manie of depressie in een geheel ander persoon, alleen weet je niet wanneer, hoe lang en wat er in zo'n fase met zo'n persoon gebeurt. In die zin is een biopolaire stoornis in mijn ogen wél een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb er zelf mee te maken gehad (lees verder in dit topic voor mijn verhaal) en het was echt geen pretje.
Alle reacties Link kopieren
Biopoliaire Biopoliaire Stoornis of niet, beiden zijn erg vervelend voor zowel degene die het ondervindt als de omgeving. De persoon verandert door zo'n manie of depressie in een geheel ander persoon, alleen weet je niet wanneer, hoe lang en wat er in zo'n fase met zo'n persoon gebeurt. In die zin is een biopolaire stoornis in mijn ogen wél een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb er zelf mee te maken gehad (lees verder in dit topic voor mijn verhaal) en het was echt geen pretje. Stoornis of niet, beiden zijn erg vervelend voor zowel degene die het ondervindt als de omgeving. De persoon verandert door zo'n manie of depressie in een geheel ander persoon, alleen weet je niet wanneer, hoe lang en wat er in zo'n fase met zo'n persoon gebeurt. In die zin is een biopolaire stoornis in mijn ogen wél een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb er zelf mee te maken gehad (lees verder in dit topic voor mijn verhaal) en het was echt geen pretje. 




Beste Luciel,



Ik weet uit ervaring hoe vervelend het is een psychische stoornis (laten we het dan maar zo noemen) te hebben. De 'hokjes' waarin we deze stoppen zeggen niets over de ernst ervan, maar geven hooguit wat gezamenlijke kenmerken weer. Een ernstige stemmingsstoornis kan veel ernstiger zijn dan een milde persoonlijkheidsstoornis en andersom.



Toch is het voor de meeste mensen die aan een stoornis lijden wel belangrijk om te weten in welk 'hokje' ze horen. Dit helpt om behandeling te zoeken, om zelf te begrijpen wat er aan de hand is en vooral om lotgenoten te zoeken. Dit laatste is heel belangrijk, ook voor mij.



In jouw verhaal las ik dat je 'hebt geleden aan een stoornis'. Niet om het een of ander, maar dit heb je voor de rest van je leven. Je kunt er hooguit mee leren leven en het onder controle krijgen. Ik begrijp uit je verhaal dat het goed gaat met je en daar ben ik heel blij om!



De zoektocht naar wat je nou precies mankeert, herkent bijna iedereen met een psychische stoornis. Ik ken mensen die meer dan 20 jaar aan het tobben zijn geweest. Bij mij duurde het overigens ook 16 jaar voordat de juiste diagnose werd gesteld. Ik weet niet of je mensen kent die hetzelfde hebben als jij en of je daar behoefte aan hebt, maar ik kan je absoluut aanraden daar contact mee te leggen. Het helpt nou eenmaal om te weten dat je niet de enige bent.



Veel liefs

Ilvy

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven