Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?

17-07-2006 11:51 248 berichten
Alle reacties Link kopieren
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
Alle reacties Link kopieren
Ha Luciel,



Ik erken, dat e.e.a. inderdaad weleens door elkaar kan lopen.

Het is trouwens bi-polaire stoornis, i.p.v. 'bio'. Om het nog ingewikkelder te maken heb ik zelf al zo'n 30 jaar last van een 'unipolaire stoornis'. Op m'n 14e begonnen de depressies en 20 jaar later is pas de diagnose gesteld.

Sinds 10 jaar gebruik ik lithium en sinds die tijd ben ik redelijk stabiel.

Heb nog wel last van sombere periodes zo af en toe maar dat is leefbaar.

Ik blijf er bij dat een 'bi-of uni-polaire stoornis' géén persoonlijkheidsstoornis is.

Inmiddels heb ik voldoende kennis en inzicht hierin dat ik weet dat het bij mij iets biologisch is. Zo nu en dan wordt er te weinig serotinine in m'n hersenen aangemaakt. Vergelijk het met iemand die epilepsie heeft of suikerziekte.

Natuurlijk gedraag ik me anders wanneer ik somber en down ben maar in de basis ben ik dezelfde persoonlijkheid, die volop van het leven geniet er waar maar weinig mensen iets aan merken.



Ilvy, heel herkenbaar wat jij schrijft. Je weet het goed te verwoorden.



D.
Alle reacties Link kopieren


Ha Luciel,



Ik erken, dat e.e.a. inderdaad weleens door elkaar kan lopen.

Het is trouwens bi-polaire stoornis, i.p.v. 'bio'. Om het nog ingewikkelder te maken heb ik zelf al zo'n 30 jaar last van een 'unipolaire stoornis'. Op m'n 14e begonnen de depressies en 20 jaar later is pas de diagnose gesteld.

Sinds 10 jaar gebruik ik lithium en sinds die tijd ben ik redelijk stabiel.

Heb nog wel last van sombere periodes zo af en toe maar dat is leefbaar.

Ik blijf er bij dat een 'bi-of uni-polaire stoornis' géén persoonlijkheidsstoornis is.

Inmiddels heb ik voldoende kennis en inzicht hierin dat ik weet dat het bij mij iets biologisch is. Zo nu en dan wordt er te weinig serotinine in m'n hersenen aangemaakt. Vergelijk het met iemand die epilepsie heeft of suikerziekte.

Natuurlijk gedraag ik me anders wanneer ik somber en down ben maar in de basis ben ik dezelfde persoonlijkheid, die volop van het leven geniet er waar maar weinig mensen iets aan merken.



Ilvy, heel herkenbaar wat jij schrijft. Je weet het goed te verwoorden.



D.




Je persoonlijkheid verandert wel mee in je depressie of manie, je denken en doen gaan helemaal mee in hoe jij je op dat moment voelt. Zo heb ik (en mijn omgeving) dat tenminste ervaren. In die zin heb je dus wel te maken met het feit dat je persoonlijkheid verandert, omdat ook je omgeving merkt dat je op dat moment niet dezelfde bent als dat je 'gewoon' bent.

Je hebt lithium gekregen om je te helpen om beter op die nullijn te komen en te blijven met je gevoel. Ik heb het zelf namelijk ook een tijdje gebruikt, alleen ik merkte echt helemaal geen verbetering ervan en ben er mee gestopt (in overleg met de arts!) Heb daarna nog een medicijn gekregen dat ook wordt voorgeschreven aan epilepsie-patiënten, Depakine, en dat hielp me op een gegeven moment heel goed, maar moest er onmiddelijk mee stoppen omdat mijn gezondheid in gevaar zou komen: mijn witte bloedlichaampjes werden in hoge mate afgebroken, waardoor ik vatbaarder werd en sneller ziek kon worden dan een ander.
Alle reacties Link kopieren




quote: luciel reageerde





Biopoliaire Biopoliaire Stoornis of niet, beiden zijn erg vervelend voor zowel degene die het ondervindt als de omgeving. De persoon verandert door zo'n manie of depressie in een geheel ander persoon, alleen weet je niet wanneer, hoe lang en wat er in zo'n fase met zo'n persoon gebeurt. In die zin is een biopolaire stoornis in mijn ogen wél een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb er zelf mee te maken gehad (lees verder in dit topic voor mijn verhaal) en het was echt geen pretje. Stoornis of niet, beiden zijn erg vervelend voor zowel degene die het ondervindt als de omgeving. De persoon verandert door zo'n manie of depressie in een geheel ander persoon, alleen weet je niet wanneer, hoe lang en wat er in zo'n fase met zo'n persoon gebeurt. In die zin is een biopolaire stoornis in mijn ogen wél een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb er zelf mee te maken gehad (lees verder in dit topic voor mijn verhaal) en het was echt geen pretje. 

In jouw verhaal las ik dat je 'hebt geleden aan een stoornis'. Niet om het een of ander, maar dit heb je voor de rest van je leven. Je kunt er hooguit mee leren leven en het onder controle krijgen. Ik begrijp uit je verhaal dat het goed gaat met je en daar ben ik heel blij om!



Door het onderzoek dat ik op mijn twintigste kreeg, heb ik gerichtere hulp kunnen krijgen, het was voor mij een hele 'verademing' dat men mij eindelijk kon zeggen waar het allemaal vandaan kwam (ik ben autistisch). Ik slik geen medicijnen en het gaat heel goed met me, doordat ik dus weet waar het vandaan komt en ik gemakkelijker een manier kan vinden om mijn leven verder te leiden.
Alle reacties Link kopieren
De hele discussie over persoonlijkheidsstoornis of stemmingsstoornis is eigenlijk al begonnen met het artikel in Viva. Ik vind het eigenlijk wel erg slordig van de redactie dat er niet wat beter onderzoek is gedaan naar de feiten. Zo moeilijk is dat niet want er is een overvloed aan informatie beschikbaar. Ik vind het vooral jammer omdat dit soort dingen erg gevoelig ligt bij de mensen met een psychische stoornis die ik ken.



De discussie is op dit punt dan wel niet zo ingewikkeld, maar het hele gamma van stoornissen is wel degelijk ingewikkeld. Het boek DSM IV is het handboek van psychiaters waarin werkelijk alle stoornissen beschreven staan. Het indelen in groepen wordt gedaan omdat de behandelingen vaak overeenkomen, zowel in therapie als medicijnen.



Overigens is het bijzonder lastig aan te geven wat een goed medicijn is, want werkelijk iedereen reageert er anders op. Zeker de stemmingsstabilatoren als Lithium, Depakote en Topamax (eigenlijk een anti-epilipticum en anti-migraine medicijn) hebben veel invloed op de rest van je lichaam en vereisen een grote discipline bij de gebruiker. Ikzelf ben al 3 jaar stabiel op Lithium en ik kan leven met de bijverschijnselen (want die zijn er zeker), maar ik ben wel de enige patiënt van mijn psychiater waarbij dat het geval is. Ook ben ik de enige bekende patiënt wiens haar is gaan krullen onder invloed van Lithium :)



Hoe deze medicijnen werken is zelfs bij de wetenschap niet precies bekend maar wel dát ze werken. Het vinden van het juiste medicijn is meestal een kwestie van 'trial and error' , maar vrijwel iedereen die ik ken (en dat zijn er heel veel via het forum waar ik in zit) vindt uiteindelijk iets wat werkt. Er is dus hoop!



Ik heb wel erg veel ingebracht in deze discussie, maar ik doe dat omdat ik vind dat er nog veel informatie nodig is over de bipolaire stoornis. Het helpt namelijk ook om BP te accepteren en er een normaal leven mee op te bouwen. Ik ben van mening dat je BP hebt en niet BENT. We zijn niet uitsluitend deze stoornis, we hebben hier last van eigenlijk net als een diabeticus last heeft van suikerziekte.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook veel op dit gebied meegemaakt, alleen was ik zelf in dit geval de patient. Ik heb heel lang rondgelopen met de overtuiging dat ik toch wel heel erg ziek moest zijn, men had mij er ook van overtuigd dat ik niet beter kon worden.



Tijdens m´n een na laatste diagnose stelling die heel uitgebreid was, was ik getest en 100% NIET psychotisch bevonden, wat later bleek echter dat ik psychotisch was en dat ik dat op en af al jaren was geweest, en dat ik waarschijnlijk psychotisch was toen ik die test maakte. Tijdens die test werden er 2 persoonlijkheidsstoornissen gevonden.



Ik weet niet of ik spectaculair genezen ben (haleluja :D) of dat ik in eerste instantie misschien alleen psychotisch was en dat daardoor die test zo erg was. Zelf lijkt me de tweede optie het meest logisch.



Er is natuurlijk nog een derde optie: Het kan ook zijn dat ik hardstikke ziek ben maar dat ik er inmiddels zo goed mee heb leren leven dat ik er geen last meer van heb. (hoewel me dit niet logisch lijkt want dan zou ik toch wel wat klachten moeten hebben lijkt mij zo)



Ben inmiddels uitbehandeld, na jarenlang gesprekstherapie gehad te hebben. Ik kom soms nog wel bij m´n psycholoog voor een recept en kort gesprek en hij bevestigd het ook: het gaat gewoon goed.



Ik zit eraan te denken binnenkort een second opinion (psycholgische test) te vragen zodat ik voor mezelf duidelijkheid krijg.
Alle reacties Link kopieren
Dag allemaal,



Het is al erg laat maar ik moet dit toch nog even doen.

Mijn verhaal staat op de eerste pagina en het is nu een paar dagen verder waarin veel gebeurd is te veel !!



Ik vertel het morgen wel het gaat nu niet...sorry ...



Liefs Kleine beer....:(
Alle reacties Link kopieren
Dag allemaal,



Daar ben ik weer, gisteren werd het me weer even te veel.

Toen ik mijn verhaal hier schreef voor de eerste keer was mijn vriend nog bij me had ik nog hoop maar dat is nu allemaal weg.

Ik vertelde dat hij nu een vrouw had ontmoet onder zijn werk en dat hij daar erg goed mee kon praten een soort van praat-vriendin.

Had hij ook op zijn werk verteld tegen zijn baas en collega.

In de week die na mijn eerste schrijven volgde is er veel gebeurd zoeel dat ik het WEER niet kan begrijpen en kan volgen, net zoals de eerste keer toen het gebeurde (er zijn ook tussen door veel dingen voorgevallen ook met andere meiden die hem ZOOOOO goed begrepen en waar hij dan alles tegen vertelde over hem en mij) In die bewuste week dat we net besloten hadden om er voor te gaan, schouders eronder want tsja hij wilde niet weg bij mij hij voelde zich goed bij mij en hield nog van me ja de liefde als vriend en vriendin was weg maar hij had nog hoop, hier was zijn thuis.

In die week zei hij dat hij moest overwerken en ging opeens darten met mensen waar ik nog niet echt vaak van gehoord had en dat ging maar door de hele week.

Achteraf leugens, daar ben ik achter gekomen omdat mijn vriendin en haar  vriendin dat meisje kende waar hij mee om gaat.

Dus hij is wel bij sommige afspraken geweest waar hij zei dat hij naar toe ging maar na die tijd ook bij haar geweest.

Vorige week vrijdag belde hij dat er een etentje was van een collega die wegging dus ik moest maar niet rekening met hem houden met eten.

Hij is daarna de hele avond en nacht en zaterdagochtend weggebleven.

Was helemaal van de kaart kompleet stuk.

Daarna ben ik pas alles te weten gekomen van mijn vriendin die belde, die alles wist.

Ze zei ik had nog gehoopt dat alles wel over zou waaien en ik dit niet hoefde te vertellen maar nu is het over, alles te horen gekregen mijn leven hield op met bestaan.

Als je zulke dingen hoort van iemand waar je zoveel van houdt.

Hij kwam zaterdagmiddag terug ik heb hem met alles geconfronteerd.

Hij was kompleet overdonderd want hij wist niet eens waar hij nu heen moest omdat ik zei dat het niet meer kon zo.

Terwijl hij daarna wel zei dat hij ook gekomen was om de boel te beeindigen.

Hij had echt nog gedacht volgens mij dat hij gewoon nog bij mij kon blijven.

Hij heeft zijn baas opgebeld en die heeft voor hem eem pension geregeld.

Kleren heeft hij mee genomen en daar ging hij.

Heb zijn baas nog gebeld in die week en het hele verhaal verteld ook van vroeger, hij was erg blij met mijn informatie zei hij nog.

Zou nadenken hoe hij beste daar mee om kon gaan.

Nou hij heeft me een dag later opgebeld, het was een koude douche, "plezierig gesprek" gehad en je vriend was helder en duidelijk niks te merken dat hij met zichzelf in de knoop zit hij wist wat hij wilde en niet wilde en dat was naar mij niet terug, nee hij wilde eerst aan een gezonde toekomst werken en aan zijn eigen leven en daarna bij haar intrekken maar eerst rustig aan wat anders ging het daar ook weer fout.

Rooskleurig gevoel had hij met haar en bij mij niet.

Dus zei zijn baas bedankt meid en het ga je goed ...dat was het heb ik weer puingeruimd voor hem want zijn baas zorgt nu voor alles ook voor zijn schulden enzo.

Hij moet nu nog zijn andere spullen ophalen ...geen plek zegt hij daarvoor te hebben maar dat is nu niet meer mijn ding ik heb alles voor hem gedaan.

Iedereen zegt dat het met haar niet goed kan gaan ze hebben haar gewaarschuwd maar ze zei dat hij niet zo was...

Heb vier jaar lang zoveel meegemaakt zijn nukken zijn stemmingwissellingen,

afstandelijkheid al dat wantrouwen achterdocht wat hij in mij los heeft gemaakt.

Heb altijd gevochten mezelf aangepast aan hem dingen NIET meer gedaan om het maar goed te houden mezelf in in een soort van dienst gezet bij hem onbewust doe je dat, sluipt er gewoon in omdat je zielsveel van hem houd probeer je alles.

Herkende mezelf soms niet meer terug verwaarloosde mezelf heel erg. 

En hoe nu, hij komt nog een keer en daarna niets meer, horen zul je nog wel eens wat...maar ik denk dat ik nu mezelf op mijn beentjes moet zien te krijgen weet alleen nog niet hoe en als hij morgen weer voor de deur zou staan zou ik ................

Maar ik mag hem niet terug nemen van mezelf hoe moeilijk dat ook is, maar het is beter voor mezelf en iedereen in mijn omgeving zegt dat ik hem moet laten gaan.



Het verhaal van jou Caneitje is bijna het verhaal van mij nu, alles wat je zegt in het laatste gedeelte past nu al helemaal bij mij.



Franciska dankjewel en ik zou graag met je willen praten...!!

Trouwens ook met Caneitje....



Ik moet gaan heb al veels te veel geschreven weer...sorry.

Hoe moet ik nu verder moet weet het niet met dat vreselijk lege gevoel van binnen.



Liefs Kleine beer
Alle reacties Link kopieren
Ik had zelf een topic geopend (navelstreng nog niet door) toen ik stuitte op dit topic.



Zelf ben ik gediagnosticeerd met het borderlinestoornis en ik heb sinds ruim 2 jaar een relatie met een man die manisch-depressief is. De nodige ervaringen dus. Hoewel de 1 een persoonlijkheidsstoornis is en de andere een stemmingsstoornis zijn er veel overlappingen maar ook verschillen. Ik denk dat een persoonlijkheidsstoornis meer een serie aan zelfbeschermingsmechanismes is die je in de jeugd ontwikkeld n.a.v. traumatishe gebeurtenissen, maar die je in stand houdt, terwijl het eigenlijk niet meer nodig is. (je staat met je zwaard in je hand terwijl het vredestijd is, met alle consequenties van dien). Een stemmingsstoornis (manisch-depressiviteit, schizofrenie, depressie enz.) is meer het ontbrekken van, of het teveel aan bepaalde stoffen in de hersenen. De emoties, uitwerkingen, acceptatie, inzichten e.d. lijken in veel "ziektes" en "stoornissen" op elkaar. Ik zet het bewust tussen haakjes omdat ik absoluut geloof dat de mens meer is dan alleen zijn ziekte of stoornis. Genezing en/of vergeving (als het om de ziekte/stoornis van iemand in je omgeving gaat) is ook niet mogelijk zonder dit diepgewortelde geloof.



Ik ben ruim een jaar geleden een jaar in dagbehandeling geweest. Vier dagen in de week ben ik op verschillende manieren bezig geweest om inzicht te krijgen in mijn beschermingsmechanismes en om de keus te maken ze los te laten. Geloof me dat dit heel hard werken is en soms ondragelijk confronterend. En elke keer als je denkt er te zijn, kom je nog een masker, een oneigenheid tegen. Het vergt heel wat doorzettingsvermogen om wat dat betreft tot op het bot te gaan. Nog steekt mijn stoornis zo af en toe de kop op, maar ik zie het sneller en kan ook sneller mijn verantwoordelijkheid nemen. En soms maak ik gebruik van mijn maskers (als ik in een winkel bijvoorbeeld belazerd word, ben ik een meestermanipulator) maar dan kies ik er bewust voor.



Vorig jaar zomer heb ik met mijn vriend een hypomanische en vervolgens een manisch/psychotische periode meegemaakt. Echt geen kattepis dat kan ik je verzekeren. Maar misschien mede door mijn eigen achtergrond, hebben we allebei vanaf de zomer tot nu toe heel hard gewerkt aan inzicht, acceptatie van deze ziekte. We leren allebei heel veel en ik geloof dat je met de nodige wil en doorzettingsvermogen heel ver kunt komen in omgaan met je ziekte/stoornis.
Alle reacties Link kopieren




 

Hey Zwartkijker

Bij de meeste mensen met een persoonlijkheidsstoornis is wel één of ander familielid alcoholverslaafd, of anders verslaafd, of hoogbegaafd, of annorexiapatient of adhd'er of of ....

In mijn opinie is het allemaal gerelateerd aan elkaar.

Je kunt niet de moeder van je vriend de schuld geven, tenminste daar heb je niks aan : jouw vriend zal zélf met zijn 'onmacht' moeten leren omgaan. Hij is idd in de gelukkige omstandigheid dat jij er voor hem bent ! Heel goed van jou dat je je niet laat meeslepen !







Sorry Tanya, maar ik wil dit even nuanceren... Ik heb zelf een persoonlijkheidsstoornis, en ik kom uit een doodnormaal gezin. Ook in mijn therapiegroep zaten meiden die uit een gewoon, liefdevol gezin kwamen. Natuurlijk is een persoonlijkheidsstoornis iets wat zowel in je zit als door je omgeving komt, maar dit hoeft niet altijd je gezin te zijn. Duidelijk is wel dat vaak een gezin veel impact op je heeft en persoonlijkheidsstoornissen erfelijk zijn.

Wat je zegt is dus niet onwaar, maar een kleine nuancering kon geen kwaad dacht ik...
Alle reacties Link kopieren
Ik heb trouwens zelf een persoonlijkheidsstoornis 'niet anderszinds omschreven', wat betekent dat ik een mengeling ben. Over het algemeen kan ik hier goed mee omgaan, en door mijn therapie is het ook wel beter geworden. Ik denk niet dat mijn vriend er heel veel last van heeft.

Waar het zich bij mij nog vooral in uit is in stemmingswisselingen (niet heel extreem) en alles op mezelf betrekken en niet rationeel kunnen denken.



Maar op die momenten kan ik wel bedenken dat dit grotendeels door mijn stoornis komt, en dus aan mij ligt en dat het ook weer over gaat. Soms baal ik van mezelf, heb ik het moeilijk met mezelf, maar over het algemeen kan ik zeggen dat ik een gewoon meisje ben en dat mensen in mijn omgeving ook niet merken dat er iets 'mis' is.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Halvemaan

Wat ik wilde zeggen is niet dat mensen met een persoonlijkheidsstoornis uit een 'abnormaal' gezin komen, maar dat er vaak een soortgelijke stoornis in de familie voorkomt, en dan bedoel ik niet familie in de zin van gezin. Je las over mijn zoon ? Ook wij zijn een normaal liefdevol, gewoon burgerlijk gezin. Maar mijn broer is alcoholist en achteraf bezien had hij dezelfde soort 'afwijkingen' vroeger als mijn zoon later. Dus precies wat jij ook zegt dat persoonlijkheidsstoornissen erfelijk zijn.
Alle reacties Link kopieren
Kleine beer, hoe is het met je?! Ik weet als geen ander hoe je je voelt nu (denk ik :-)) (zie verhaal rond 21 juli)

Ook mijn bipolaire partner had van de een op de andere dag een praatvriendin waarvan later bleek dat ze al heel snel een relatie hadden. Na 9 jaar lief en leed samen gedeeld te hebben doet dit zo ongelooflijk zeer! In de periode dat hij over haar vertelde als "alleen maar praten"hebben we nog 1x geweldige sex gehad. Geweldig omdat dat zowiezo altijd erg goed was (herkenbaar uit ander verhaal) maar ook omdat het een heel liefdevolle  "afscheids"avond was. Hij had van te voren recht in mijn ogen gekeken en gezegd dat ze geen sex hadden gehad en nu achteraf (van het weekend) verteld hij doodleuk (oke, wel met schaamte) dat dat wel het geval was maar dat hij zoveel behoefte had aan samenzijn met mij dat hij daarom gelogen had. Ik voelde me zooooo smerig!!!! (Lekker he, zodrekt heb ik nog een soa ook, of erger) Natuurlijk zijn er genoeg verhalen over personen die verlaten zijn voor een ander maar het lijkt altijd weer een ander verhaal omdat jij weet dat je partner zichzelf niet is op dit moment. Mijn ex roept dan wel nu dat 'dit beter is zo' maar 10 minuten later zegt hij weer dat hij 24 uur per dag aan mij denkt en me verschrikkelijk mist. Hij probeert nu elke keer als we contact hebben (tja, we hebben een zoon samen van 7 en ik vertik het om hem er bij de voordeur 'uit te gooien') mij uit te nodigen voor 'gezelligheid' en gesprek maar ik blijf 9sinds kort dus) hard en stellig en vertel hem dan ook dat hij al zijn zaken maar met zijn nieuwe vriendin moet bespreken. Mijn hele hart schreeuwt het uit als ik dan zijn (teleurgestelde wanhopige) blik zie maar ik MOET voor mijn eigenwaarde gaan kiezen. Ik heb het namelijk wel gedaan vlak na mijn vakantie en het werd weer te vertrouwd. Zit je net lekker (hehe, we kunnen weer door 1 deur) roept hij in ene: Ik moet gaan! (naar haar toe dus) Ik word er helemaal gek van. Zaterdag hebben we nog besproken dat hij even wacht met het voorstellen van haar aan onze zoon, dit omdat hij er nog steeds van overtuigd is dat alles weer goed komt "als pappa weer beter is in zijn hoofd" (dit praat ik hem trouwens wel uit zijn hoofd) en omdat ik vind dat ze eerst maar eens moeten kijken of het echt wat wordt tussen hun (het is net een paar weken 'aan') en zondagavond hoor ik dat ze de hele dag samen doorgebracht hebben!!!! (hij, zij, haar dochters en mijn zoon) Er vallen dus echt geen afspraken met hem te maken en geloof me, als moeder van zijn kind maakt dat je erg moedeloos. Gelukkig vond mijn zoontje het een leuke dag en dat geeft wat rust. Maar goed, ik kan dit verhaal heel lang maken. Wat ik ermee wil zeggen is dat ik het 9 jaar lang ECHT geprobeert heb. Ik heb zielsveel van deze man gehouden (want het is in zijn hart een lief en goed mens) maar ik moet hem nu los gaan laten. Had hij deze ziekte niet gehad dan had ik hem verrot kunnen schelden en het ooit eens op een gelijkwaardige manier uit kunnen praten maar dat wat niet is moet je niet op hopen. (dit moet ik misschien even uitleggen; in stabiele periodes konden we wel dingen uitpraten, dan was er ook oprecht spijt en daardoor begrip van mijn kant, maar als situaties zich daarna blijven herhalen hebben ook deze gesprekken voor mij geen waarde meer, sorry, gaat vanzelf) Hij gaat nu vrolijk (?) verder en toch maak ik me zorgen over de dag dat zij er misschien een punt achter zet. Wat dan? Ben ik dan sterk genoeg om te zeggen dat ik zijn problemen niet meer wil? Kan ik ooit op vriendschappelijke basis met hem omgaan? Ik weet dat hij niet alleen kan zijn, ik weet hoe hopeloos hij zich kan voelen, ik weet dat hij suicidaal kan zijn, ik weet dat hij nog van me houdt en mij mist en dan helemaal gaat missen en hoe goed het hem altijd gelukt is om mij weer voor zich te winnen (werkelijk onweerstaanbaar is hij dan).....zucht, eigenlijk moet ik misschien boos zijn dat ik het voor ons beiden ooit zover heb laten komen. Ik hoop dat de nieuwe vrouw in zijn leven nuchterder is, beter bij zichzelf kan blijven en hem daarom misschien gelukkiger kan maken? Het is en blijft ook nog eens de vader van mijn kind maar als was hij het niet...als ik terug denk aan wat hij ook voor mij betekent heeft dan gun ik hem vanuit mijn hart rust en geluk.



Kleine beer, ik schrijf dit verhaal ook voor jou. Eergisteren was ik nog wanhopig, gister een lange strandwandeling gemaakt met zijn vriend. Hij kon mij vertellen dat ik zijn grote liefde was en altijd zou blijven maar dat hij zo niet verder kon (dit had mijn ex recent aan hem verteld). Dit gaf toch een stukje rust (omdat je zo aan jezelf gaat twijfelen). 's Avonds weer helemaal in paniek omdat ik hoorde van de ontmoeting tussen mijn zoon en haar, maar door het van me af te schelden (naar vriend toe) uiteindelijk toch in slaap gevallen. (oke, met behulp van een oxazepammetje) Vanmorgen met vader naar het ziekenhuis geweest (het leven gaat door) en vanmiddag zowaar een middag alleen thuis doorgebracht. Ik moet mijzelf dwingen om dingen te doen! Doe jij dat alsjeblieft ook. Het is goed om aan je verdriet en wanhoop toe te geven maar ga ook door met leven. Dit zal je sterker maken. En praat erover! Ik heb (ook al heb ik geen zin) afspraken gemaakt met vrienden. Ik heb nieuwe plantjes gekocht voor op mijn balkon. Wees lief voor jezelf. Ga door met leven en ademhalen. Geloof me, er komt een tijd dat je weer kan lachen. Ook ik heb mijn twijfels erover nu maar ik weet dat het zo is.



Liefs voor allemaal, Caneitje.
Alle reacties Link kopieren
Artemisia, dit verhaal was ook voor jou! Ik herken ook in jouw verhaal zoveel. Je hebt gelijk, het wordt tijd dat we voor onszelf kiezen. Ik wil ook nog zoveel en als ik op deze manier door zou gaan zou ik er misschien aan onder doorgaan.(ben nu al in 6 weken tijd 7 kilo afgevallen) Ik hou ook nog ontzettend veel van hem maar misschien dat er een dag komt voor ons, als we dit allemaal verwerkt hebben, dat er iemand in je leven komt waarmee je wel in evenwicht bent en dat we dan kunnen zeggen: Dit is pas echt houden van?

Maar vergeten zal ik hem nooit. Zoals het tussen ons was zal ik het nooit meer met iemand krijgen (zo hartstochtelijk, op alle fronten...:-)) maar misschien is dat maar goed ook.....
Alle reacties Link kopieren
Hoi Caneitje,

Als ik je verhaal lees, zit je er nog midden in en dat vreet aan je...ikzelf ben in de afgelopen 2 weken ook 5 kilo kwijt geraakt.

Ik heb natuurlijk nu geen contact meer, maar hoor ook van vrienden wat er zich afspeelt tussen hem en zijn 24 jaar jongere vriendinnetje. Hij blijkt super verliefd te zijn, maar ik weet dat dat een zeepbel is die in de aankomende tijd uit elkaar zal spatten. Ook schijnt hij zich erg schuldig te voelen als iemand over mij begint, dat voelt enerzijds als een opgeluchting, maar daar koop ik niets voor, zijn gedrag verandert er niet door. 

Ik ben in de eerste instantie ook verschrikkelijk gaan twijfelen aan mezelf,  maar moet mezelf ook blijven toespreken dat het niet aan mij ligt. Ik ben een leuke spontane knappe vrouw en heb hem echt niet nodig. Ik heb mijn eigenhuisje en heb altijd voor mezelf gezorgd.

Hij zit door zijn "ziekte" al jaren in de bijstand en dat gaf eigenlijk ook alleen maar moeilijkheden, in die zin, dat ik altijd voor de kosten op moest draaien als we iets leuks wilden doen en vaak wilde hij niet eens of werd het op het laatste moment afgezegd.

Het moeilijke in een relatie met zo'n man is om zelf sterk te blijven, dat je jezelf niet tekort doet, want je bent toch vaak bezig je te richten op de ander en die kan je behoorlijk meetrekken in zijn moodswings.

Nu zit ik met een leegte die ik zelf moet opvullen en dat is moeilijk, vooral in het weekend, want die waren we de afgelopen 7 jaar altijd samen.

Ik heb mezelf flink toe moeten spreken, want ik zou volgens mij zo weer met hem naar bed gaan als ik hem weer tegen zou komen, maar dan heb ik toch helemaal geen respect voor mezelf? Dus ik hoop hem ook voorlopig niet tegen te komen, zodat ik los kan komen van hem.

Dat heeft dus alleen maar tijd nodig en een portie ondernemingskracht om weer dingetjes voor mezelf en met anderen te doen.

Logisch dat je daar nu nog weinig zin in hebt, maar je moet jezelf aansporen, anders blijf je hangen in zelfmedelijden.

Ik zeg dit allemaal zo sterk, maar moet mezelf er weer iedere dag van overtuigen dat het beter is zo!



Liefs Artemisia

Alle reacties Link kopieren
Hoi Artemisia en de rest,



Kom net weer bij hem vandaan. Ongelooflijk hoe hij het elke keer weer voor elkaar krijgt....Hij belde vanmiddag of ik langs kwam (tja, hij komt er nu achter als zijn vriendin aan het werk is hij zijn zoon alleen moet vermaken en dat valt voor hem niet mee) Ik was heel stellig, weer verteld alleen zakelijk contact met hem te willen en toch bleef hij allerlei manieren zoeken om contact te krijgen. Of ik morgen met hem en onze zoon naar de stad wilde om schoenen voor hem te kopen!!!! De vorige (9 jr oud, waren toen 400 gulden) hadden we samen gekocht en dat was hem zo goed bevallen, hij wilde weer van die dure kopen en had mijn advies daarbij nodig. Inwendig moest ik er wel om lachen, waar haalt hij het vandaan. Ik zeg nee en blijf nee zeggen. "Je moet accepteren dat deze scheiding een echte scheiding is. Je hebt een vriendin en ik ben niets meer van je. Ik doe mijn best om vriendschappelijk met je om te gaan maar voordat wij weer met een biertje in de tuin zitten zijn we een jaar verder, hou daar maar rekening mee." Tja, stilte. Het stomme is dat ik het dan nog bijna met hem te doen heb ook!!!! Het zal toch ff lekker worden. Goed, hij boodt zijn excuus aan voor het feit dat hij zoonlief met haar in contact gebracht had zonder overleg en vroeg netjes of zoon mee mocht naar een bruiloft as vrijdag. Van een vriendin van haar dus. Grmblllll. :-( Maar goed, ik heb gezegd: "Kijk, deze manier respecteer ik. Natuurlijk, ga je gang, leuk voor hem ook." Toevallig heb ik vandaag heerlijk geshopt en had veel nieuwe kleren voor zoon gekocht (lang leve de uitverkoop!) en hij wilde morgen ook nieuwe schoenen voor zoon kopen. "Wat voor kleren heb je gekocht dan?" (ivm de kleur schoenen) Nou goed, om een lang verhaal kort te maken heb ik net de tas met kleren gebracht. (Nog snel even mijn nieuwe outfit aangetrokken....wat errug he?) Natuurlijk heerlijk om zoon weer even te zien en te knuffelen, kleren gepast, colaatje gedronken en weer weggegaan. Hij heeft denk ik alles uit de kast getrokken om me te laten blijven. Van alles opnoemen wat ik lekker vind om te eten, (doe nou niet zo "zakelijk", dan maken we er toch een "zakelijk diner van " etcetc. hahaha) nog 1 peukie dan, weet je waar die en die sokken liggen, noem maar op. Ik moet eerlijk zeggen dat het heerlijk was om mijn sigaret voordat hij op was uit te drukken, heel stellig op te staan, zoon een dikke knuffel te geven en zwierig de deur uit te lopen met een: "Nou, ik hoor morgen wel van je hoe laat ik hem moet halen" En wat gebeurt er als 'beloning' onderweg in de auto??? Belt mijn afspraak voor vanavond af! Ziek .Grmbllll. Nu zit ik even heel hard na te denken of ik vanavond naar de feestweek ga. Daar heb ik hem trouwens 9 jaar geleden ontmoet...als de dag van gister zit die ontmoeting in mijn hoofd. Ik weet nu al dat ik me ga ergeren aan dat oppervlakkige gedoe, gezuip (ik hou ook wel van een wijntje/biertje hoor maar in zo'n onstabiele toestand als ik nu zit moet ik dat niet gaan doen), gefeest, muziek....maar toch, je weet nooit hoe een avond kan lopen. Toen, die avond dat ik HEM ontmoette zou ik ook niet gaan, was niet eens opgetut en dronk een spaatje rood want was de avond daarvoor al flink aan het bier geweest. (Was ik maar wel thuis gebleven, haha) Niet dat ik nu hoop dat ik een nieuwe liefde ga ontmoeten (sta daar toch helemaal niet open voor) maar jezelf thuis opsluiten is ook geen optie. En wie weet hoe leuk en ontspannen het kan worden? Bah, ik voelde me zo 'goed' vandaag, nu weer even een dip.
Alle reacties Link kopieren
Dag allemaal,



Ik ben stuk, kapot van binnen.

Kan het niet meer merk aan mezelf dat ik kompleet stuk zit.

Eet niet meer ben gisteren op de weegschaal gaan staan bij dokter, ik was bijna 8 kilo afgevallen.

Moest daar naar toe om pilletjes te krijgen om mijn hoofd leeg te krijgen en te kunnen slapen.

Verdriet zit zo vreselijk hoog ....

Mijn vrienden en familie proberen om met me te praten en zo goed mogelijk voor mij te zorgen.

Opvangen, elke dag komt er wel iemand maar ik zelf ...kan niet meer.

Kan me hoofd er niet om heen krijgen over hoe en wat en waarom.

En nu moet alles nog geregeld worden ...

Hij word steeds harder en denkt dat ik hem zijn nieuwe geluk niet gun en hem kapot wil maken hij gooit alles op mij ..



Kan niet meer....



Kleine beer...
Alle reacties Link kopieren
Lieve kleine beer,



Geef toe aan je verdriet. Want dat is wat je hebt; verdriet. Verdriet om wat er geweest is, wat nog gaat komen, wat er nu gebeurt. Ontvang ook alle aandacht die je nu krijgt, je hebt het nodig. Ik heb eergister op 'mijn kloten'gehad van de vriend van mijn ex. Hij zei: Je krijgt letterlijk handen aangereikt om je te helpen en je neemt ze niet aan. Laat hem los en laat ons toe in je leven. Ik heb het op dat moemnt gedaan en kreeg er toch weer kleine kadootjes voor terug. Een gezellig etentje met hem en zijn kinderen (en de mijne!), koffie drinken bij zijn broer die ik amper ken maar zulke wijze dingen tegen me heeft gezegd (dit is GEEN liefde, klonk hard maar hij heeft wel gelijk, wees niet zo hard voor jezelf, laat dit rouwproces toe, je zal er alleen maar sterker en rijker uitkomen, etc etc). Gisterochtend ben ik trillend naar Gouda (1 1/2 uur op de snelweg waar ik niet van hou) gereden, daar woont een oude vriendin van me, ben met haar naar een gospelkerkdienst (van 3 1/2 uur, pffffff :-) ) geweest voor verslaafden en prostituees, wat ik daar zag was zo mooi en blij makend!, ik heb daar weer van me af mogen praten, heb er gelogeerd en ben net weer terug. Ik heb een zonnebankje gepakt, een grote bos bloemen voor mijzelf gehaald (lief zijn voor jezelf!!!) en vanavond ga ik bij een andere vriend lekker naar Youp van 't Hek kijken. Het zijn allemaal strohalmpjes (vanavond gaat mijn ex gezinnetje spelen met haar, haar kinderen en de mijn op een bruiloft....grmblll) maar ze helpen. Echt!!!! Ik ben natuurlijk ietsje verder dan jij (bij ons is het nu 7 weken over) maar daarom zeg ik het tegen je. Iemand zei tegen mij; als je je af en toe eens goed voelt (die zeurende pijn blijft van binnen) dan ben je op de weg terug. Niet dat ik er morgen al ben want er gaan moeilijke tijden komendat weet ik, maar je moet het toch zelf doen, hoe hard het ook klinkt.

In mijn vorige verhaal had ik weer contact met hem gehad. Ik heb nu resoluut aan hem gevraagd mij met rust te laten en dat ik hem ook met rust zal laten. Voorlopig alleen kind halen en brengen. Probeer dat ook maar meis, want ik weet hoe zeer het doet om hem te zien. Alles wat hij zal zeggen zal zeer doen, als ie lief doet doet het zeer, als hij lelijk doet doet het zeer, als hij laat zien hoe gelukkig hij nu is en dat jij het hem niet gunt doet het zeer, alles doet zeer. Hij zei ook letterlijk tegen mij toen hij mij motiveerde om "leuke dingen te gaan doen"(tsssss) en ik antwoordde: Ja, lekker makkelijk, jij bent nu gelukkig, ik voel me klote. GUN JE HET ME NIET OFZO? Flikker op met je oppervlakkig zelfzuchtige gedrag. Er komt een dag dat ik door mijn rouwproces heen ben, zijn zeepbel misschien uit elkaar knalt (of niet, ergens hoop ik van niet want dan staat hij weer bij mij voor de deur), en dat het geluk mijn kant weer opkomt. En dat geldt ook voor jou. Als je niets hebt aan mijn woorden zou je er ook aan kunnen denken om hulp te zoeken. Want afscheid nemen van een man met een bipolaire stoornis lijkt ingewikkelder dan van een relatie waarin je gelijkwaardig zat. (ik kan het zeggen want dit is mijn 2e scheiding) je weet dat hij weer in een fase zit (Joost mag weten wat voor een...) en je weet ook dat daarna weer een andere fase komt. Maar de pijn en het verdriet van deze situatie is groot genoeg (hij heeft een ander, dat is voor mij grensoverschrijdend, ik hoop voor jou ook) om nu maar eens die hele grote stap te nemen om dat moeilijk eloslaatproces in te stappen.

Tips van vriend: Ga heel andere dingen doen dat je gewend was. Ik ben dat nu dus in de praktijk aan het brengen en waarempel...het helpt! Zoals die gospeldienst (ik keek mijn ogen uit, dwaalde wel regelmatig af met mijn gedachte maar was geweldige ervaring), ik draai alleen vrolijke muziek, bij de bieb gehaald, niets wat me aan "ons" doet herinneren, ik krijg dan volgende week een poes (wat hij nooit wilde), ik eet warm op andere tijden, ik heb nieuwe kleding gekocht in een andere stijl dan ik altijd droeg. Nogmaals; het helpt! heel veel sterkte, kom op msn als je wilt, hoeft niet hoor, maar laat je helpen. Nogmaals, geloof me, er IS licht aan het einde van deze tunnel!!!!

Liefs Caneitje.
Alle reacties Link kopieren
Oh ja, nog een hart onder de riem (of andersom?): Ook ik was (ben?) helemaal naar de klote, ook zoveel afgevallen (nu weer een kilo trouwens), oxazepam gekregen van de huisarts maar eerlijk is eerlijk, het gaat in kleine stapjes. Ik drink alleen maar ontbijtdrank (tip), knorvie en sla met van alles erdoorheen. Al die weken!!! Gister heb ik voor het eerst weer een bordje volwaardig voedsel gegeten bij die vriendin, niet veel maar toch. Je moet wel zorgen dat je lijf voedingsstoffen binnenkrijgt want geest en lichaam werken samen. Wandelen helpt ook, echt! (niet in je eentje en lekker lang tot je echt moe bent) verder heb ik homeopatische valeriaan en st janskruid gehaald, dat laatste is voor teneergeslagenheid etc. Ik wil namelijk niet afhankelijk worden van die oxa. Als je moet huilen, vecht er dan niet tegen, laat het er helemaal uitkomen, ik heb letterlijk staan kotsen en over de grond gekropen in mijn eentje, en toch....het lucht op. Ik schrijf dit (val in herhaling) alleen maar op om je te helpen. Je bent niet de enige die dit meemaakt (vind het erg toevallig dat er op dit moment meerdere mensen in precies dezelfde situatie zitten....) en het komt een keer goed. Echt! Verder wilde ik nog wat kwijt. Een mailvriendin van me (we kennen elkaar niet maar steunen elkaar via email al 4 jaar want zij leeft ook samen met een bipolair, weet niet zeker of jouw vriend dat ook is maar lijkt er sterk op) heeft vorig jaar hetzelfde meegemaakt; vriend is van de een op andere dag in gaan wonen bij een ander.(ze begreep hem zo goed...) ze ging er helemaal aan kapot, na 3 maanden kwam hij weer bij haar terug, ze heeft hem gelijk weer teruggenomen. Nu heeft ze spijt. Ze blijft namelijk tegen dezelfde zaken aanlopen als daarvoor (in het begin heb je altijd de wittebroodsweken; oh, wat zijn we blij dat we elkaar weer gevonden hebben....dan komt de realiteit weer) en zegt nu: Was ik maar door dat proces heengegaan want nu durft ze, omdat ze weet welke pijn er (weer) gaat komen, er zelf geen punt achter te zetten. Ze is dus geen stap verder, eerder een stap terug want haar eigenwaarde is flink aangetast door die periode......

En dan het laatste, mijn ex heeft een vreselijke jeugd gehad. Ook ik zag dit altijd als een excuus waarom hij dingen deed die hij deed. Ik geloof er nog steeds in dat zijn leegte opgevuld moet worden en wat doet een verliefdheid? leegtes opvullen en even niet hoeven voelen. Maar nu heb ik zoiets van:IK BEN ER OOK NOG!!!!! Hij zal er zelf mee moeten leren omgaan, ik ben zijn moeder niet. (waar hij trouwens geen contact meer mee heeft, als zijn nieuwe vriendin er een punt achter zet heeft hij eigenlijk heel weinig mensen over, maar dat moet voor mij geen reden zijn om dit gedrag te accepteren)

Nogmaals, heel veel sterkte meis, ga er doorheen, je komt er wel.

Liefs Canei.
Alle reacties Link kopieren
Nou vooruit, nog 1 dingetje dan. Wacht even met "alles regelen". Voor je het weet ben jij dat aan het doen. (heeft die mailvriendin toen ook moeten doen, huis verkopen, leeghalen, notaris, woonruimte zoeken, spullen verdelen, en hij maar feest vieren....etc) Wacht tot hij weer met beide voetjes op de aarde staat en verdeel dan de taken. Blijf zitten waar je zit, geef hem zijn persoonlijke bezittingen mee en laat het verder. Dat kan altijd nog. HIJ is weggegaan, niet jij.
Alle reacties Link kopieren
Artemisia, hoe is het met jou????
Alle reacties Link kopieren
Dag caneitje,



Dankjewel voor al wat je geschreven hebt...*;

Doet me goed dat ik niet alleen ben.

Je laatste drie stukken wat je schreef is PRECIES zoals het hier nu gaat bijna 100% het zelfde.

Zelfde gevoelens zelfde dingen kan er eigenlijk niet bij met mijn hoofd.

Drinkontbijt is voor mij ook het enigste wat ik naar binnen krijg en die pilletjes die jij hebt die heb ik ook al voor een week van de huisarts gekregen voor het slapen.

Alle vrienden en buren hebben al voor mij gekookt en wat je zegt het zijn misschien twee vorkjes vol dat ik eet maar goed het is wat.

Heb het afgelopen week vreselijk zwaar gehad, gewoon stuk.

Veel dingen weer gebeurd met hem en gisteren kwam hij papieren halen had hij nodig zei die en toen ben ik sterk geweest ben hard geworden.

Eerst had hij de touwtjes in handen daarna ik en daar was hij kompleet van overdonderd.

Maandag komt hij alles ophalen heb ik nu gewoon afgedwongen kan het niet meer.

Garage moet leeg al zijn autospullen de schuren moeten leeg met allemaal onderdelen waar hij zo graag mee en aan sleutelde.

Zou graag een keer met je willen praten ken je helemaal niet natuurlijk maar het schept een band dit alles.

Moet nu stoppen want een goede vriend komt zijn stereo uit elkaar halen ik kan hem niet meer binnen laten.

Knapt er wat... dus in de schuur kan hij het meteen meenemen maandag, maandag daar zie tegen op dan is het waarschijnlijk de laatste keer dat ik hem zie........

Maar moet sterk blijven dat moet gewoon....

Moet hem laten gaan net zoals jij ook zegt het kan niet anders.



Liefs kleine beer.........
Alle reacties Link kopieren
Hoi Caneitje en alle andere...



Dank je voor je interesse...je vraagt hoe het nu met me gaat...dit las ik gister al, maar wist niet precies wat te schrijven, want het gaat op en neer en gister zat ik helemaal alleen en had nergens zin in.

Vandaag heb ik mezelf weer een schop onder m'n kont gegeven en ben vanochtend al vroeg op pad gegaan. Als ik maar bezig blijf gaat het wel.

Vandaag zou ik eigenlijk naar een reggae festival gaan met een vriendin, maar ze is ziek, dus ben de stad in gegaan en heb wat leuke dingetjes voor mezelf gekocht. Het vinden van een nieuw doel in je leven is moeilijk. Toch ben ik van de week weer begonnen met sporten, hierin kan ik een hoop kwijt en voel me nadien altijd beter.

Ik heb niets meer van mijn ex-vriend gehoord en dat is maar beter ook, want alles wat je hoort, blijft maar hangen en zo ben je dus weer met de ander bezig en niet met jezelf.

Wat me wel steeds bezig houd is hoe het heeft kunnen gebeuren, hij was zeer intelligent en ik dacht dat hij juist "teveel" rekening hield met wat goed was voor mij, want hij vulde dat altijd in voor mij. Terwijl ik dit toch ook zelf goed kon, alleen het gekke was dat ik vaak niet die dingen deed, die ik had moeten doen. Ik hoor nu ook hoe jullie zo diep verdrietig zijn en wat dit met je doet....het zelf niets meer kunnen. Ik herken dit heel erg uit mijn vorige breuk met hem enkele jaren geleden. Ik was helemaal stuk en heeft ook behoorlijke tijd geduurt voor ik er weer bovenop kwam en weer zin had in allerlei dingen. Je gaat toch denken...hij is degene met de depressies, waarom zit je dan nu zelf in een depressie??

Van buitenstaanders kreeg ik altijd te horen dat ze niet snapten dat ik bij hem bleef, juist dat versterkte voor mij om het tegendeel te bewijzen, dat je wel een relatie met hem kon hebben. Ik was toch gelukkig, zei ik tegen mezelf, ookal onthield ik me van een hoop leuke dingen die ik eigenlijk had gewild.

Als je alles op een rijtje zet, ga je de dingen na een tijd ook helderder zien, 

Ik heb fantastische tijden met hem gekend, maar ook hele hele diepe tijden, waar ik maar ter nauwe nood uit ben gekrabbeld. Je verlegt telkens je grens een stukje verder, totdat het niet verder meer kan.

Voor mij is die tijd NU dus aangebroken....

Iemand zei eens: je hebt manisch/depressief en je hebt ook nog zoiets als fatsoenlijk gedrag. Het wil niet zeggen dat iemand met deze aandoening zich niet fatsoenlijk hoeft te gedragen, maar soms is het wel makkelijk dat toch te denken om zo je partner te kunnen vergeven...

Hoe kun je jezelf zo voor de gek houden, ...liefde is blind?? Maar waar is de liefde dan voor jezelf?

Dat moet nu weer opgebouwd worden...!

Voor iedereen in eenzelfde situatie verkerend....heel veel sterkte en hou van jezelf, jij bent BELANGRIJK



Liefs Artemisia
Alle reacties Link kopieren
Hoi Artemisia, zo te horen ben jij al ervaringsdeskundige..;-) Ik in principe ook wel maar altijd voor kortere tijd (dat het "over" was). Eigenlijk is het een heel lang proces waar ik in heb gezeten. Eerst besluiten te scheiden, afscheid nemen van mijn huis, dan verhuizen, dan toch weer latten, dan uit omdat hij sex had gehad met een ander, dan weer aan en nu dus definitief uit. Ik weet eerlijk gezegd ook niet waar ik nu echt mee stoei, het is elke dag wat anders. Soms kan ik me een momentje oprecht blij voelen dat ik 'van al datgezeik'af ben, dan mis ik de goede tijden weer intens, dan weer ben ik stikjaloers op dat mens die met 'mijn man'en kind gezinnetje loopt te spelen, dan weer ben ik blij dat er iemand in zijn leven is zodat ik me los kan maken. Ik accepteer al die verwarrende gevoelens maar zoals ze komen al is het soms vreselijk moeilijk. Wat je zegt: Hou van jezelf!

Oh, daar heb je hem (zoon wordt teruggebracht) Ga zo weer verder....
Alle reacties Link kopieren
Hoi Artemisia en Caneitje en alle andere...



Artemisia het is een heel duidelijk verhaal wat je schrijft.

Caneitje trouwens ook.

Toen ik met mijn vriend begon leek het allemaal zo mooi maar na een tijdje (zie verhaal van begin) ging het al anders.

Eigenlijk ga je dingen niet meer doen om zijn gedrag maar zo te houden zoals het is.

Eerst denk je nog dat het komt omdat je elkaar niet zo goed kent en dat het allemaal wel goed gaat komen.

Gewenning, vooral als je uit die wittebroodsweken komt.

Ik heb vier jaar met mijn ex een relatie gehad.

Met een tussenpose van 7 weken toen hij dus ook weg is geweest omdat hij het allemaal niet meer kon en niet meer van mij kon houden omdat het een broer/zus relatie was volgens hem.

En hij eerst aan zichzelf moest werken en er helemaal doorheen zat.

Voordat hij de eerste keer wegging heb ik al zoveel dingen moeten doorstaan van scheldpartijen, vernederingen, leugens en moodswings en hij kon het zo zeggen dat ik diegene was die dat allemaal veroorzaakte en ik geloofde hem ook nog.

Ging mezelf veranderen deed dingen niet meer om mijn manier.

Stopte soms helemaal met bepaalde dingen.

Zelfs dat hielp niet, toen dacht ik wel eens stilletjes van "is dit het nou" en toch bleef ik doorgaan want hij kon ook zo vreselijk lief en leuk zijn.

En ik hield zo vreselijk veel van hem, niemand begreep het ook dat ik maar door bleef gaan dat ik zoveel weg kon stoppen en hem zoveel kon vergeven.

Meerdere mensen waaronder vrienden zeiden "stop er mee moet je eens kijken wat hij allemaal doet en zegt tegen je, kompleet vernederd dat is niet normaal meer dit kan toch niet" maar ik verdedigde hem tegen over iedereen en met alles.

Dat hij het niet zo bedoelde en dat hij ook lief kon zijn en echt ook VEEL voor mij overhad.

Terwijl ik dan later thuis zat met mijn gevoel waar ik niet aan wilde en "was het eigenlijk wel zo dat hij lief was" ja in goede periode's maar verder.

Diepe dalen en hoge zeer hoge toppen....

Maar toen hij terug kwam na de eerste breuk dacht ik ECHT ja NU gaan we er voor hij wilde zich laten helpen, behandelen.

Klonk als muziek in mijn oren en natuurlijk ik zou ook aan mijn punten werken want ik ben ook niet perfect.

Na een tijd zaten we in het zelfde patroon en werd niets anders hij liet zich niet helpen.

Net als wat Caneitje vertelde over haar mail vriendin.

Zelfde situatie ik liep op mijn tenen was mezelf niet meer.

En hij begon weer met al die dingen van schelden tot moodswings leugens met andere meiden te praten want ja nogmaals die begrepen hem zo goed.

Ben in die tijd overal weer achter gekomen maar wat heb je er aan.

Meer wantrouwen en achterdocht.

En ook toen bleef ik gewoon doorgaan ondanks al die nieuwe feiten.

Wist ook hoe hij kon zijn.

Anderhalf jaar heb ik het nu goed gehad met tussen door wel weer kleine dingen maar verder niet.

Ging geweldig hij had veel plannen voor het huis, heeft mijn auto gemaaakt in volle overgave.

Dieren gekocht en hij had nog zoveel meer dingen en plannen.

Ik dacht echt dat we nu iets konden opbouwen, en dat deden we ook zo fantastisch voelde zo goed.

Maar toen opeens (zie mijn vorige verhaal) BAM...alles over voorbij.

Maar nu de tweede breuk sinds twee weken een feit is komt er geen derde..!!

Kan het niet meer als ik me zag bij de eerste breuk en nu bij deze dan is het bij de derde echt met mij gedaan.

Dit klint raar en een mens kan erg veel hebben weet het uit ervaring maar nu is het echt afgelopen.

Moet mezelf beschermen... wat Artemisia en Caneitje ook al zeggen " Ik ben er ook nog"......

Ik had gisteren ook een klein stukje geschreven waarin het over zijn spullen ging, nou die staan klaar voor vertrek.

Morgen om tien uur komt hij en dan zullen we zien of het rustig verloopt.

Ben bang van niet ...

Want volgens hem wil ik zijn leven stuk maken en ik belemmer hem in alles.

En ik maak zijn leven zuur met dingen achter te houden ik ben gewoon eerlijk in alles maar hij legt het probleem weer bij mij maar dat ligt bij hem zelf.

Als inderdaad de zeepbel barst( net zoals bij jou Caneitje) heeft hij bijna niemand meer over dat heeft hij nu eigenlijk al niet meer, hij heeft geen huis of wat dan ook, ook met zijn moeder en broer heeft hij geen contact meer voordat hij bij mij kwam nog wel maar daarna opeens ook niet meer.

Vrienden niets meer ...ja mijn vrienden zijn er nog maarja...vrienden zeggen nu al dat hij over een tijdje misschien wel weer verder trekt naar een andere plaats en dat hij helemaal weg gaat van hier.

Woont nu in een pesionnnetje wilde niet meteen bij haar intrekken anders zou het te snel gaan en stuk lopen zei hij.

Had alles, kon sleutelen wat zijn grootste hobby is, als hij zich niet fijn voelde of niet met anderde mensen wilde praten kon hij zich uit de voeten maken naar zijn garage hij kon alle kanten op bij, veel grond en schuren veel dingen te doen, van verbouwen tot crossen met zijn motor, vrijheid.

Hij voelde zich fijn hier en was gelukkig zei hij altijd tegen iedereen die het maar horen wilde dit was zijn nieuwe leven.

Maar hij wilde weg hij, zijn keuze heeft hij gemaakt wat moet ik nu nog doen..

Of ben ik nu zo'n harde tante..?

We zullen zien morgen ben wel een beetje bang voor wat er komen gaat.

En wat Artemisia ook zegt niets meer van hem horen is beter anders blijft het toch maar hangen en daar word je zelf niet beter van.

Alleen maar weer piekeren en malen in je hoofd...



Jeetje wat een verhaal weer, had eigenlijk helemaal geen puf om wat te schrijven maar het lucht toch wel op.



Jullie zullen wel moe van mij beginnen te worden....

Ik heb veel aan jullie verhalen .....

Artemisia en Caneitje in jullie verhalen vindt ik mezelf voor een groot gedeelte terug...denk precies het zelfde alleen moet het er nu nog even uit komen.



Liefs kleine beer....
Alle reacties Link kopieren
Nog een klein stukje van mij...



Ik las net mijn eigen verhaal terug ..

Hoop dat het wel een beetje duidelijk overkomt.

Wil zoveel dingen, emoties vertellen dat het soms allemaal te gelijk eruit wil komen bij mijn vingers op het toetsenbord.

En dan kan het wel eens een grote mengelmoes worden...

Sorry...



Liefs kleine beer

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven