Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?

17-07-2006 11:51 248 berichten
Alle reacties Link kopieren
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
Alle reacties Link kopieren
Lieve kleine beer...en Caneitje...



Dat is helemaal niet erg...opschrijven van je emoties kan alles soms op een rijtje helpen zetten. Ikzelf schrijf meestal in een dagboek, hierin heb ik alle moeilijke momenten geschreven van mijn relatie met deze man. Als je het later terug leest, zie je vaak dat je alweer een stukje gegroeid bent. Je reageert anders en kan sneller met je verstand reageren , dan je door je emoties te laten leiden. Momenteel is het voor mij nog een mengelmoesje, het ene moment met het verstand en het volgende moment toch weer met veel emoties.



Waarom trekken dit soort mannen ons zo erg aan en laten we het toe ons zo voor de ander weg te cijferen en steeds weer je partner goed te praten tegenover anderen?



Ik heb er nog geen antwoord op....

Je kunt niet als antwoord geven dat je zoveel van de ander houd, want volgens mij is houden van, nu ik erover nadenk, toch iets anders.



Zoals je ziet....ik ben er ook nog mee bezig, maar nogmaals....proberen leuke andere dingen te doen die niets met hem te maken hebben. Hoe meer van die leuke momenten je alleen hebt, hoe meer je inziet, dat je hem niet nodig hebt.

Je moet ook wel, net als iedereen, kom je soms op een punt waarop je alleen door het leven moet. Als je dat kan, zal je in een volgende relatie je niet meer zo afhankelijk opstellen en zul je het waarschijnlijk ook veel beter met elkaar hebben. Want we moeten onszelf gelukkig maken, daar heb je geen ander persoon voor nodig.



Boekjes die mij geholpen hebben met dit in te zien zijn o.a. van de schrijfster: Sun van Meijel; 'loslaten' / 'alleen zijn' / 'doodgaan is meer gaan leven'  e.a.



Maar iedereen moet het op zijn eigen manier doen...verwerken van je verdriet en inzien wat er allemaal gebeurt is.



Hij is jou niet waard, als hij zo met jou omgaat. Daar probeer ik telkens aan te denken, als ik weer alleen maar aan de goede dingen denk met hem, dat is toch maar éénzijdig!!



Veel liefs Artemisia



(ps: omdat ik geen kinderen met hem heb is het geen contact met elkaar natuurlijk makkelijker te hanteren)
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een autismespectrumstoornis. Ik heb IRL, maar vooral online, vrienden, waarvan sommigen ook autisme hebben, net zoals ik, maar ook sommigen die dat niet hebben.



Of ik het gemakkelijk vind om met iemand om te gaan, autistisch of niet, is nogal verschillend. Een vriend verzorgt zich slecht... als ik met hem uitga en oogcontact probeer te maken met vrouwen, schaam ik me voor zijn uiterlijke verzorging, de verhalen die hij afsteekt... Hij is daarnaast homoseksueel en gaat op erg gevaarlijke wijze seksueel met anderen om.



Met een andere autistische vriend kan ik het erg goed vinden. Ik kom geregeld bij hem langs, hij komt wat minder bij mij langs, maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg, want ik zie hem dagelijks, als hij en ik van ons werk terugkomen en dan gezamenlijk de trein willen pakken naar huis.



Ik heb een aantal vrienden via het spel World of Warcraft. Of er een aantal mensen autistisch zijn is moeilijk te zeggen. Er zijn er wel een paar met wie ik geregeld "omga", d.w.z. ik ga vaak met hen questen in een bepaald gebied in het spel. (In het spel ben ik een vrouwelijke Night Elf) Sommigen hebben vreemde eigenschappen in hun gedrag. Ik weet het soms moeilijk te plaatsen. Onbegrip voor een ander? Het zou op autisme kunnen wijzen, en soms ook niet. Het hoeft m.i. niet zonder meer een etiket te hebben; alleen is het iets om er rekening mee te houden.



Autisten zijn voor mij net zo verschillend als niet-autisten. In het spel kom ik wel erg sociaal over, denk ik.
World of Warcraft: Legion
Alle reacties Link kopieren
Kleine beer hoe kunnen we nou moe van je worden? Ik wordt eerlijk gezegd wel eens moe van mijzelf, haha. Maar erover praten helpt. Ik praat zoveel de laatste weken dat ik elke keer een stukje dichter bij mezelf kom. Door te praten met verschillende mensen leer je ook veel over jezelf. Dus ook hier op dit forum. Ik zou bijv eergister verder gaan met schrijven op dit forum nadat ex zoon had thuisgebracht maar dat liep uit de hand. Ze waren met zijn allen overdag uit geweest (kinderfeest op strand) en in tas zat een (polaroid)foto van mijn ex met de 3 kinderen op zijn schoot, die 2 van haar en die van mij, te straaaaalen. Ik was vrolijk, wilde hem eerst niet binnenlaten, "ah, 1 peukie dan ga ik weer" Oke, zei ik, als ik maar niet ergens door gekwetst wordt. Nou, dat gebeurde (weer) wel dus. Had het kunnen weten....Heb zo die foto in zijn schoot geflikkerd en gezegd dat ik die niet in huis wilde hebben. Hij zei nog: Ja, maar die is van....(zoon). Niks mee te maken. Hij kwaad weg, zoon ondersteboven, ik weer vrienden bellen om te vragen of ik nou fout zat (nee, natuurlijk niet). was ZO boos, hij feest vierenmet zijn nieuwe gezinnetje en ik (na vrolijk begin) weer de zure moeder. Het idee dat hij niet doorheeft dat dat soort confrontaties pijn doen....grmblll. Zondag een k*tdag, zondagavond met vriend gepraat, rustiger geworden, nu ex boos op mij omdat ik zo reageerde. Doeiiiiiiii, maakt het voor mij alleen maar makkelijker. Er zijn volgens zijn vrienden al symptomen dat het niet zo goed met hem gaat omdat hij nu voelt dat hij mij definitief kwijt is. Gister werd het mij zo uitgelegd (wel hard hoor, maar ook duidelijk): Jij bent al die jaren zijn veilige haven geweest, wat hij ook deed, hij kon altijd weer bij je terug. Nu sluit jij de deur en raakt hij in paniek, want zijn buffertje is er niet meer. In principe ben jij gewoon de basis waar hij altijd op terug kon vallen, meer was het niet. Nou, dat laatste ben ik het niet helemaal mee eens (in goede tijden was er echt wel sprake van 'echte liefde') maar neemt niet weg dat bovenstaande wel de praktijk is. Toen ik hoorde dat het (nu al....) niet zo goed met hem gaat kwam oud gedrag weer bij me boven. Vriend had het door: Je wilt hem bellen he? Mijn verstand zei nee, mijn gevoel ja. Maar heb het niet gedaan. Hij zei: je helpt hem juist door hem niet te helpen. Zit wat in. Dat herhaal ik dan ook maar voor mijzelf als een soort mantra.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Artemisia,



Wat goed van je, dat dagboek. Zou ik nu veel aan hebben denk ik. Je vergeet zoveel he? Ik had 4 jaar mails op hotmail staan met die mailvriendin van me maar die ben ik kwijt omdat ik een tijdje mij hotmail niet geopend had, dat was eigenlijk mijn dagboek. Nou ja, jammer. Ik wilde ze eigenlijk ook bewaren voor zoon voor als hij ouder was maar bedacht me later; wat heeft die jongen er nu aan om al die dingen over zijn vader te lezen? Het is en blijft zijn held en dat wil ik zo houden. Blijf altijd respectvol over zijn vader praten wat heeft een kind van 7 aan al die info? Leg wel dingen uit over zijn ziekte en hij snapt het op zijn manier wel. het is inderdaad moeilijker om contact te moeten blijven houden maar anderzijds heeft het ook wel weer wat. Ik denk dat ik er niet tegen zou kunnen om helemaal geen contact meer te hebben terwijl ik dat af en toe wel eens gewenst heb. Ach, dat zeg ik vandaag omdat ik mij vandaag sterk en redelijk blij voel, morgen kan dat zo maar weer anders zijn. ben ook een bipolairtje geworden denk, haha.
Alle reacties Link kopieren
Ik moet af en toe eerst even teruglezen hoor om te kunnen reageren. Wat je zegt over houden van: Tja, houden van is in mijn ogen een gelijkwaardige relatie waarin je elkaar vrij laat om te voelen, te groeien, te zijn wie je bent. Door hun moodswings kunnen ze jou daar geen vrijheid in geven of je moet zo verd*mde sterk in je schoenen staan.



Verder helpt het mij echt; andere dingen doen. Gister met vriend en zijn kinderen en de mijne eerst gezellig gegeten en toen een wandeling door de duinen gemaakt (ik woon in de duinen) maar IK wist de weg niet meer terug, haha. De jongens vonden het geweldig (spannuuuund, het begon al te schemeren, we zagen de vuurrode ondergaande zon, de hooglanders lopen, de maan liet zich al zien) Die vriend had alleen korte broek aan en slippers, die kwam onder de schrammen terug omdat we allerlei sluiproutes moesten nemen. Ik heb hier ZO om gelachen dat ik me weer helemaal vrij voelde van binnen. Daarna nog heerlijk 3 cappucino's op mijn (heerlijke) balkonnetje gedonken en goede gesprekken gehad. Het leven was goed op dat moment.



Van dit soort momenten moet je het hebben en ik weet zeker dat ik ooit in zo'n rustgevende vredige situatie ga komen dat ik dit soort simpele maar leuke dingen vaker mag gaan beleven. (ex wilde nooit maar dan ook nooit wandelen, die had alleen maar lopen mopperen terwijl wij het allemaal heerlijk vonden)
Alle reacties Link kopieren
Kleine beer, hoe is het gegaan maandag? Moeilijk he? Helemaal om wat je schreef, je wist (weet) dat het zijn veilige plek was en dat geeft hij (nu) allemaal op en hoe zal hij zich daar later over voelen? Maar blijf bij jezelf; HIJ heeft deze situatie gecreeerd en niet jij. (geldt ook voor mij) Al wordt het een verhaal van 6 pagina's...schrijf het van je af want ik weet nu al dat het niet makkelijk geweest is. (of ben je per ongeluk boven beland? :-) Grapje hoor, maar als je het zo terugleest, dat gebeurt ons allemaal)



Over willen praten met: ik heb kleine beer en artemesia en franciska (waar we niets meer van horen?) mijn emailadres van msn verstuurd om zo te kunnen chatten met elkaar. Hebben jullie dat niet ontvangen? Ik kreeg namelijk wel een bevestiging van Viva. Hoeft niet hoor maar soms kan het lekker zijn om wat direkter met elkaar te kunnen praten. Dan maken we er zo'n leuk groepje van: "de exen van....haha."
Alle reacties Link kopieren
Hai caneitje en artemisia,



Nou ik heb het overleefd...!!!

Maar er is weer veel gebeurd sjonge om echt gek van te worden.

Ik heb die oude collega opgebeld waar hij bij de eerste breuk zou zijn geweest.

Nou dat had ik dus beter NIET kunnen doen weer zoveel te weten gekomen dat ik nu daar ook nog weer van bij moet komen.

Ik wist het al lang maar mijn gevoel wilde er niet aan...

Vertel morgen even uitgebreider want zit er zo vol van dat ik bijna ontplof van woede.

Zijn spullen heeft hij ook nog lang niet allemaal opgehaalt.

Dus daar gaan we weer ....

En wat betreft de club van exen ik vind het een geweldig idee.

Meen ik.

Voel wel aan mezelf dat ik vanavond iets strijdlustiger ben geworden.

Dat zal hij gaan merken.....



Liefs kleine beer...............
Alle reacties Link kopieren
Oja dat is helemaal belangrijk.....



Bedankt voor alle steun en lieve woorden ...



Doet me echt goed....



Liefs kleine beer....
Alle reacties Link kopieren
Allereerst: sterkte voor hen die het nodig hebben :R





Ik heb zelf heel kort een relatietje gehad met iemand die meerdere persoonlijkheidsstoornissen had.



-borderline



-manisch depressief (valt dat er ook onder?)



-schizofrenie





Dat was heel erg lastig. Hij stopte ineens met medicatie die hij

voorgeschreven had gekregen en toen was hij ineens zo anders dat ik

niet met hem samen kon leven, hij ging zich heel onredelijk

gedragen(hij had geeneens toestemming om te stoppen), dus heb ik er een

punt achter gezet.





Mijn liefde was niet groot genoeg om deze problemen samen te overleven.
Alle reacties Link kopieren
Hahaha, kleine beer, ik heb zo gelachen om jouw opmerking : "hij zal het merken" met dat gezichtje erbij. Heerlijk! Maar schrik niet als je de volgende dag helemaal niet meer boos bent maar intens verdrietig. Hoort er allemaal bij! ( 't lijkt wel alsof we die moodswings van hun overgenomen hebben...grmbll) Maar boosheid maakt het wel makkelijker merk ik. Hij (ex) is boos op mij; ik moet maar eens goed over mijn gedrag na gaan denken....HAHAHAHAHA, nee nou wordt ie mooi, ik ben nog nooit zo heilig geweest als in de afgelopen 2 maanden. Ergens is het in en intriest dat alles zo omgedraaid wordt in zijn hoofd maar ik vind het ff goed met hem. En dat gevoel....he, lekker dat zou ik vaker moeten hebben.



Kom maar op met je verhaal, kleine beer! (als je eraan toe ben)



Maarre...heb je nou ooit bericht van mij via Viva gehad? (zie paar verhaaltjes terug)
Alle reacties Link kopieren
Hallo beste mensen,





Ik ben gister terecht gekomen bij dit forum (bij toeval) en ik kan de

herkenbaarheid niet ontkennen. Zo'n 5 jaar geleden heb ik de relatie

met mijn ex beeindigd. En nog steeds zijn er momenten dat hij door mijn

hoofd spookt. De relatie die wij hadden was altijd heel intens, zowel

in de dalen als in de pieken. Ik heb nooit gepraat over de dingen die

er zich allemaal hebben voorgedaan, denk dan ook dat ik niet alles

verwerkt heb. En eigenlijk is dat helemaal niet eerlijk ten opzichte

van mijn huidige vriend. Ik hoop dat ik door met jullie te praten iets

meer duidelijkheid krijg over dingen.



Tijdens onze (ex) relatie is er nooit een diagnose gesteld. Ik wist wel

dat hij psychische problemen had, net als ik overigens, maar voor

beiden is er in die tijd nooit een naam aangeplakt. Later, na die

betreffende relatie heb ik de naam borderline op me geplakt gekregen

(weet nog steeds niet of ik het daar wel helemaal mee eens ben). Van K.

weet ik niet welke diagnose er gesteld is. Heb alle contact verbroken,

aangezien hij mij volledig mee de afgrond had ingetrokken; hij is niet

goed voor mij. Maar ik heb het serieuze vermoeden dat hij manisch is.



De relatie heeft bijna 6 jaar geduurd, ik was 16 toen ik 'm leerde

kennen. In die tijd had ik heel veel vriendinnen en vrienden, maar in

de loop van de tijd is hij er heel aardig in geslaagd om mij te

isoleren van mijn omgeving. En dan de leugens, het verdraaien van de

waarheid, het manipuleren en de vlijerijen. Het waanzinnige jaloerse

gedrag, het van elke muis een olifant maken, de beschuldigingen, de

onmacht....ik kan het nog steeds voelen, en dan m.n. in mijn

nachtmerries.



Laatst kwam ik bij het opruimen oude foto's tegen, van de gelukkige

momenten. Vreemd genoeg komen die niet in mijn dromen voor. De nare

herinneringen overheersen.



Ik ben 2,5 jaar in therapie geweest, over van alles gesproken. Veel

inzicht gekregen in mijn eigen manier van denken en voelen. Heb echter

nooit gesproken, op een paar feiten na (zoals het feit dat hij

vreemdging met toen mijn beste vriendin), over alles, over hem. Ik heb

hem in mijn hoofd voort laten leven, en laten woekeren. Kom ik ooit van

hem af?
Alle reacties Link kopieren
Hoi Ilse,



Als je alsnog zou willen weten wat je vriend mankeerde; je kan op verschillende websites de verschijnselen van manisch depressiviteit belezen en dan eventueel zelf je conclusie trekken. Maar eerlijk gezegd is dat niet zaligmakend hoor. Als je naar mij kijkt: Ik werk nota bene al 10 jaar in de psychiatrie MET o.a. manisch depressieven maar ik had geen idee wat er met mijn ex aan de hand was. Zijn verschijnselen begonnen een half jaar na de geboorte van ons kind (=life event, een heftige gebeurtenis in je leven wat de ziekte kan wakker maken) en toen heeft het nog 3 jaar geduurd voor er een diagnose gesteld werd. Ik voelde me zo dom toen bekend werd dat hij md was...dat wil je niet weten. :-) Ik denk dat het allemaal te maken heeft met je kop in het zand steken en dat het op proffessioneel vlak heel anders beleefd wordt dan in een thuissituatie. Je wordt er zelf ook zo in meegesleept dat je er niet realistisch over na kan denken lijkt wel. Tot je eruit stapt. Althans, dat is mijn ervaring nu. Nu pas begin ik beetje bij beetje in te zien dat dit geen normale relatie was. Nou ja, dat had ik natuurlijk wel door maar ik hield me vast aan de stabiele periodes waarin alles zo vredig en gelukkig verliep. En aan de hoogtes waarin hij mij mee kon voeren. (Geweldig gevoel) Verder ga je ook zo vreselijk twijfelen aan jezelf omdat ze zo goed kunnen....manipuleren? Ook is de ene bipolair (ander woord voor md) niet de andere. Er komen vaak andere persoonlijkheidsstoornissen bij kijken die het gedrag bepalen. Mijn ex had bijv ook nog een liefdeloze en verbaal gewelddadige jeugd achter de rug en dat bepaald ook hoe je persoon gevormd wordt en hoe je er mee omgaat. Er zijn ook mensen die bipolair zijn en met medicatie en de juiste levenswijze (structuur en regelmaat) heel goed kunnen functioneren. Mijn ex had bijvoorbeeld een verantwoordelijke baan (nog steeds) waarin hij prima functioneert maar op het emotionele vlak maakt hij er een potje van.

Dat jij er nog zo mee loopt betekent waarschijnlijk dat je het nog niet verwerkt hebt. (wij ook niet hoor, dus troost je, we zijn er nog lang niet denk ik) Waarschijnlijk zit je meer met het idee dat je bepaalde dingen hebt laten gebeuren als het feit DAT het gebeurt is. Ik zeg ook wel eens tegen mijzelf (terwijl ik een, mag ik het zeggen, emotioneel ontwikkelde, niet domme, zelfstandige, sterke vrouw ben die niet op haar mondje gevallen is) HOE HEB JE HET ALLEMAAL KUNNEN LATEN GEBEUREN??? En tegelijkertijd kan ik hem nog vreselijk missen. (de goede momenten dan, niet hem nu als persoon zoals ie nu is en kon zijn)

Emoties zijn een ingewikkeld iets en het feit dat het je na zoveel tijd nog bezig houdt zegt waarschijnlijk meer iets over jezelf dan over hem.

Ik denk nu: Er komen betere tijden voor mij en ook ik zal eens tegen een gelijkwaardige relatie aanlopen waarin ik helemaal mijzelf kan zijn. Maar ook kan ik dan denken: Wil ik dat wel, kan ik dat wel? Een rustig kabbelend leventje met een man die je veiligheid biedt? Ik heb het ook aan mijzelf te danken dat ik het liet bestaan, ik WILDE het waarschijnlijk ook? Ik ben niet iemand voor lange saaie periodes in mijn leven, er moet altijd wel iets gebeuren waardoor ik VOEL dat ik leef, ik moet ergens voor GAAN, ergens voor LEVEN. (Kan ook een nieuwe baan of een opleiding of een goed concert zijn hoor) Klinkt allemaal dramatisch maar eerst moet ik dus van die innerlijke onrust af voordat ik me zou kunnen voegen in een stabiele relatie. Ik heb er een gehad met de meest betrouwbare man die je je maar voor kan stellen maar ik was voortdurend verliefd op anderen. Inmiddels is deze man mijn beste vriend die mij van binnen en buiten kent maar een relatie zou ik nooit meer met hem kunnen hebben. Goed, dat wordt de komende tijd dus flink naar mijzelf kijken en aan mijzelf werken. Ik doe dit o.a. door met verschillende mensen over deze situatie te praten waardoor ik ook meer van mijzelf ga zien. Ik was voorheen, net als jij, een binnenvetter, tot 3 jaar geleden, toen kreeg ik een burn out. Meneer feestte toen (in manische periode) rustig verder, werd nog even verliefd op een ander en ik kon de tent, ondanks burn out, thuis draaiende houden met kind van 4....Daarna stortte hij in een depressie (met suicidepoging!) en kwam om hulp bij mij! Jeetje, hoe heb ik dat klaargespeeld toen? Goed, ik kreeg toen van mijn huisarts/arbo-arts en psychologe een preek dat ik moest gaan PRATEN. Praten? Dacht ik. Ik ben niet anders gewend dan de zaken in stilte, voor mijzelf op een rijtje te zetten. Maar toen ik eenmaal los kwam (is ook een proces, gaat niet in 1x) was ik niet meer te stoppen. (Ik ben nu emotioneel incontinent zeg ik wel eens, haha)  En meid, het werkt ZO bevrijdend! Voordeel is dat ik nu veel meer 'hulp' krijg dan daarvoor. Ik was altijd de meid die sterk was en alles zelf oplostte en het pas vertelde, ook aan vriendinnen, als het al klaar was. Is me ook niet altijd in dank afgenomen hoor. Maar goed, ieder mens mag leren, ik ook. Jij ook. Mijn vriendin zei ooit: Als je mij niet verteld wat je bezig houdt kan ik ook geen vriendin voor je zijn. En dat klopt.

Misschien zou je eens kunnen beginnen met te praten met iemand die wat verder van je afstaat. Als je er nu (pas) over begint met je huidige vriend kan dat misschien te heftig zijn voor beiden. ("Waarom heb je dat niet eerder met me gedeeld?") Of heb je misschien niet zo'n 'praatrelatie' nu? Daar kan ik geen mening over hebben natuurlijk want ik ken je niet. Stort je hart uit op dit forum, we kunnen elkaar allemaal helpen en misschien kunnen we over een tijdje zeggen: Hatsjiekiedee, we zijn er weer!



Liefs Caneitje.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Canei,



Bedankt voor je reactie. Herken dat heel goed; het gevoel het leven zo

intens mogelijk te beleven. En daar dan ook bewust naar op zoek te

gaan. Zit nu echter al een aantal jaar aan de medicatie en ik kan wel

stellen dat dat intense er echt wel af is. Verlang er wel eens naar

terug, dat gevoel.



Ik heb nu al een paar jaar een hele stabiele relatie. Zit alleen niet

bepaald op de praatstoel wat betreft het verleden en de dingen die

geweest zijn. Mijn verstand zegt me dat ik er maar eens klaar mee moet

zijn en er zeker niet andere mensen mee lastig moet vallen. Mensen

begrijpen het ook niet. Veel mensen, iig in mijn omgeving, laten zich

toch wel afschrikken door psychische probleempjes. Er zijn vast

lotgenoten die het wel begrijpen en wel een luisterend oor hebben en

feedback kunnen geven. Om eerlijk te zijn, ik ben er niet naar op zoek

gegaan, terwijl het waarschijnlijk wel beter voor me zou zijn.

Schrijven gaat me wel beter af dan praten, geloof ik. Een dagboek werkt

echter niet, het feedback gegeven....



Jij hebt er nog een opgroeiend kind bij. Lijkt me ook niet het

makkelijkst. Zeker niet omdat je dan toch elke keer lijfelijk met HEM

geconfronteerd wordt.



Mijn oom had md, met psychoses en de diepste shit die je niemand

toewenst. Ik geloof dat hij minstens 7 pogingen heeft moeten doen (elke

keer op tijd gevonden) voor dat het hem lukte om zichzelf van het leven

te beroven. Hij is op de rails gaan zitten en heeft gewoon afgewacht.

Hoeveel moed heb je nodig?



Twee dochters (van verschillende vrouwen) heeft hij achtergelaten. Met vragen.



Ik verwacht dat jouw zoon later ook met vragen komt. Daarom lijkt mij

dat dagboek-idee, om zoiets voor hem achter te laten, helemaal nog niet

zo slecht. Hij is nu nog te jong, maar er komt een dag waarop je 'm

kunt laten kiezen of hij het wil lezen, of niet.





Ik weet niet of ik wil weten wat er met K. aan de hand is. Aan de ene

kant voel ik ontzettend veel haat jegens hem, aan de andere kant zou

het ook zo weer om kunnen slaan.



En het is zeker waar; het feit dat ik er nog mee bezig ben zegt meer

over mij dan over hem. Ik weet alleen niet wat dat in moet houden. Ik

ben nooit echt boos geweest, ja, wel boos geweest, maar heb het nooit

geuit. Hij kon het eigenlijk ook niet helpen, dacht ik dan. Ja, lekker

makkelijk voor hem. En nu, ik zou best nog wel eens heel erg boos op 'm

willen worden, het er allemaal uitgooien en hem misschien wel een

flinke klap in zijn gezicht geven. Misschien dat dat oplucht. Maar dat

weet ik niet. En omdat ik het niet weet ga ik het ook zeker niet

opzoeken.



Ik wil zeker niet het slachtoffer uithangen, want vanaf dag een wist ik

waar ik aan begon. Ik WIST van te voren dat het niet makkelijk zou

worden. En dat IK het dan ZELF zover heb laten komen, ja, dat zit me

inderdaad dwars. Heb ik er dan toch ergens zo veel voldoening in

gevonden dat ik er zo lang mee door ben gegaan? En uiteindelijk blijf

je alleen over, nou ja, alleen? Was mezelf ook behoorlijk kwijt.



En nu? Er is weer zoveel in mijn leven, maar op een of andere manier

lijkt het niet genoeg te zijn. En dan vind ik mezelf weer zo'n

ontevreden rotmens....
Alle reacties Link kopieren
Hallo Caneitje, Ilse, Kleine Beer en alle anderen.



Ik wil ook graag even van me afschrijven, omdat ik maar weer eens probeer los te komen van een man, waar waarschijnlijk tóch iets meer mee aan de hand is.

Al ruim 2 jaar heb/had ik iets met hem en we waren (zijn?) beide super-in-love! Eigenlijk in het begin werd het al gauw duidelijk dat er iets niet klopte; veel onenigheden, dalen en pieken en ik had al heel gauw het idee dat ik hem moest opvoeden op sociaal gebied. Ook op andere vlakken dan onze relatie( het moeder Theresa syndroom komt mij niet onbekend voor, het zegt absoluut ook iets over mij) Ik heb vaak gedacht door zijn acties; die gozer respecteert mij gewoon niet..houdt simpelweg niet van mij... maar dat ís het niet.

Ik kwam erachter dat hij op de één of andere manier niet beter weet, ik kon mijn vinger er niet op leggen. Maar probeerde het wel altijd te snappen.



Ruzie in een relatie vind ik niet erg, integendeel.. je ventileert een boel van jezelf en als het goéd is leert de ander jou er beter door kennen en aanvoelen en andersom.. 

Áls het goed is... maar met mijn gevoel werd eigenlijk nooit iets gedaan.



Toen gingen we uit elkaar.. na een escalatie; teveel gebeurd, gezegd en het vertrouwen was weg en was voor mij op dat moment onherstelbaar. Ik leefde in een destructieve situatie. Dat was erg pijnlijk, maar het kón niet meer. Er was echt teveel gebeurd. Ondanks dat ik ontzettend gek op hem was. Ook omstanders waren teveel op de hoogte en ik kon het aan mijn verstand niet verkopen om het laatste akkefietje door de vingers te zien. 



Na een paar maanden af en aan contact; hij was in therapie. Hij wilde het goed doen en wilde me erg graag terug en natuurlijk begon alles al weer wat beter aan te voelen. Tijd heelt alle wonden en dan komt de idealisatie om de hoek; het zou zo best wel weer goed kunnen komen.. En dat kwam het, maar eigenlijk maar voor een paar maandjes. Toen begon de ellende langzaamaan weer, de therapie werd afgezegd en de frequentie werd ook groter van de onbegrijpelijke situaties tussen ons. (soms op verzinsels van hem gebaseerd, hij zegt dan de ergste dingen) Ik heb toen ook familieleden ingelicht. ik wilde niet alleen staan in de situatie. Ook zijn we naar de dokter geweest. Die stelde voor om eens verder te gaan kijken wat er aan de hand was nal van onze verhalen. Ook omdat het mij veel waard is. ( en híj wilde ook, tijdens goede momenten, van dit gedrag af, hij had er geen controle over)



Tot het 'onderzoeken' heeft het nog niet eens kunnen komen;

Nu is het weer zover.. een paar dingen teveel achter elkaar gebeurd, zwaar onredelijke acties, maakt het vervolgens niet goed met me, maar is juist (uit onmacht?) kwaad op mij. Zoals altijd. In een vlaag van verstandsverbijstering heeft hij het uitgemaakt. En deze keer stopt mijn begrip.

 'Aah, hij meent het niet' dat hád ik moeten denken, maar het lukte me niet, en ik heb het doorgezet. Hij heeft me ontzettend gekwetst. 



Nu loslaten? Ik zit emotioneel heel vast in deze situatie. Ik ben erg verliefd nogsteeds op hem. Maar het kán niet meer. Ik mag het niet eens meer van mijn omgeving. En ik reageer heel stoer, maar van binnen lukt het me niet om de gedachte te krijgen dat ik écht moet stoppen met deze jongen. Ja, bij vlagen.

Ik krijg helemaal niets terug en ik investeer heel erg veel. Nee, dit kan niet meer. Ik ga het maar proberen.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Sunday, welkom in het clubje dames die stoeien met hetzelfde loslaatproces. Ik heb niet zoveel tijd dus hou het kort maar ik moest even reageren. Het feit dat je iedereen om je heen op de hoogte hebt gebracht van de onmogelijkheid van deze relatie (op dit moment) zegt wel iets over je denk ik? Dat je ook echt niet meer wil! Je zegt zelf al: Ik KAN niet eens meer terug tav mijn omgeving. Ja, geef ze eens ongelijk. Ik vind dat mijn omgeving de laatste tijd (jaren) erg geduldig is geweest met me (pfffff, echt, ik heb wat lopen zeiken en janken tijdens deze relatie en als het weer 'top' ging zagen ze mij niet zo vaak, errug he? Maar goed, moet eerlijk zijn en blijven....) maar deze keer heb ik iedereen om hulp gevraagd: STEUN ME ERIN DAT IK NIET TERUGVAL! En dat doen ze ook, letterlijk. Dan KUN je het gewoon niet maken om terug te vallen en dat helpt best wel.



Toen vriend van ex mij van de week vertelde dat het niet zo goed met ex ging (gestressed, grote gespannen ogen, hij mist jouw veiligheid) was mijn eerste impulsieve reaktie om hem te gaan bellen. Ik deed niks, ik zei niks en dacht stiekum: 'Doe ik zo wel als vriend weg is.' Maar hij had me door!!! Hij zei: "Je wilt hem bellen he? Niet doen!" En daarna heel verhaal waarom niet. Hij had gelijk. Alleen door hem los te laten kan hij op zoek gaan naar zichzelf en zichzelf helpen. Nu was hij in paniek omdat zijn veilige "terugvalhaven" zich teruggetrokken heeft (ik dus)



Deze vriend heeft hetzelfde meegemaakt met zijn exvrouw, hij moest ook door een diep dal toen zij hem verlaten had. Een dal van drank, suicidepoging, depressie, opname en toen zichzelf weer terugvinden. Als zij hem was blijven steunen had hij nog het leventje van toen geleefd, vertelde hij. Nu werd hij gedwongen om naar zichzelf te kijken en is er stukker wijzer van geworden. Na dit verhaal kon ik die oerdrang om te gaan 'zorgen' weer loslaten en heb het ook niet gedaan.



Helaas moet ik toegeven dat ik het (ook) niet alleen kan! Ik, die zichzelf altijd zo'n sterke stoere verstandige vrouw vond. Het lijkt wel een verslaving!!! (zo noem ik het eerlijk gezegd ook hoor) Bij een verslaving ben je bijv. vaak ook niet eerlijk. Midden in deze laatste crisis waarbij vrienden mij door dik en dun steunden zat ik 's avonds doodleuk stiekum te chatten op msn met ex! Over hoe we elkaar mistten, we hoorden dezelfde nummers op de radio, janken door wat we elkaar vertelden, over sex....Moet wel eerlijk zeggen dat ik een paar wijntjes op had (doe ik niet meer, vertroebelt je helderheid van denken!!!) en de volgende dag spijt had, heb ik hem ook gezegd toen. Ach, al die valkuilen daar moet je gewoon een keer intrappen voor je weet dat je dat niet meer moet doen. Maar het is ZO moeilijk. (Nu zet ik mijn msn offline als ik zie dat hij ook online is, om mijzelf te beschermen EN ik blijf nuchter :P)



Verder, als je terugleest vragen velen met ons zich af OF dit wel liefde is????????? Neem de tijd en stel jezelf keer op keer deze vraag. Naarmate de tijd vordert zul je er, vanuit jezelf, wel een antwoord op krijgen. Blijf je omgeving vragen om je te steunen. Leg het voor mij part uit als een verslaving, dan snappen ze je misschien meer? Ik moet gaan dus stop ermee, ook jij heel veel sterkte!



Liefs voor allemaal, Canei.
Alle reacties Link kopieren
He dames, ik moet even wat kwijt hoor!



Ex belde net met een verzoek; of ik volgende week vrijdag wat kan regelen voor onze zoon want hij en zijn nieuwe vriendinnetje hebben dan voor het eerst een avond het rijk alleen....(haar kinderen zijn er niet). Eindelijk heb ik gereageerd zoals ik zou moeten reageren! (even voor de duidelijkheid; ik heb dan avonddienst tot 23 uur en zoon logeert alleen bij oma (bij anderen krijgt hij heimwee, moet ik nog aan werken...:)) en die is dan op vakantie dus zoon zou bij ex zijn) Ik heb hem rustig verteld dat ik de afgelopen weken respectvol met hem en zijn nieuwe liefde ben omgegaan (ondanks dat hij dat niet met mij deed, zie vorige verhalen). Ik heb hem steeds de keus gegeven of hij weg wilde (= afspraak had met haar) of onze zoon wilde hebben, ondanks mijn eigen pijn hierover. Dat ik in al die tijd maar 1x over de schreef ben gegaan en dat was afgelopen zaterdag na die confronterende foto en dat hij daarop als volgt gereageerd had: "vanaf nu alleen nog contact bij de voordeur (wat ik al weken riep...) en je moet maar eens goed over je gedrag na gaan denken." Zelfs daar heb ik rustig op gereageerd. Vervolgens moest ik horen dat ie 'helemaal klaar met me is' en doet hij nors en kortaf door de telefoon. (tja, we moeten contact houden vanwege zoon) Vervolgens heeft ie het LEF om mij net (22.30 uur) op te bellen met het verzoek of ik een oplossing heb! "Nee, dat heb ik niet. Je doet nu pas weer normaal tegen me omdat je iets van me nodig hebt. Ik heb meer respect van je verdient dan wat je me tot nu toe hebt laten zien. Ik ga 1x over 'de schreef' in jouw ogen en ik krijg deze benadering van je. Etc etc" (He, dat voelde goed, ga zo door Canei;)) Toen kwam hij met een excuus en vertelde dat hij door vriend inzag dat hij wel erg veel blowde en gereduceerd is van 10 naar 2 per dag, dat hij daarom zo fel reageert en, jammer maar helaas, ik daar de dupe van was. "Je kent mijn buien toch?" zei hij. Reaktie: "Ja, die ken ik en nu ben ik er klaar mee. Mijn eerste reaktie is een oplossing te verzinnen voor je (dienst ruilen, andere oppas regelen, etc) maar daar je alleen maar normaal tegen me doet nu je iets van me nodig heb moet ik daar eerst maar eens over na gaan denken. Jij gaat je gang maar en denkt alleen maar over je eigen gevoelens na, waarom zou ik me dan nu in allerlei bochten gaan wringen voor jou en nieuwe vriendin?" Ik VOELDE zijn ingehouden woede! Meneer heeft geen controle meer over de situatie en mij (zo herkenbaar) maar ..... het raakte me niet meer zo als voorheen!!! Dus ik ben een stapje verder. Joegee joegee! Is ie nou helemaal belazerd? We hebben het er trouwens nog wel even over gehad, ik merkte dat hij zoiets had van: Wat is het probleem? "Nou, ex, het probleem is dat jij van de ene dag op de andere overstapt naar een ander (na 9 jaar...) en dat blijkt dat je je niet hebt in kunnen voelen in mijn verdriet daarover. En waarschijnlijk nog steeds niet. Inmiddels gaat het stukken beter met me maar ik ben door een diep dal gegaan." Stilte. Nog eens stilte. En nog eens stilte. (die vulde ik altijd op maar NU niet meer) Ik weet hoe het werkt bij hem. Hij is altijd van de ene relatie overgestapt in de andere, hij 'zet zijn gevoel uit' en het is klaar. Hij kan dat gewoon, echt! Maar in die 9 jaar heb ik hem ook op sommige, stabiele tijden, bijna huilend meegemaakt over 'hoe hij met zijn exen om was gegaan'. Ik heb hem zelfs gestimuleerd om daar met zijn exen over te gaan praten om dat schuldgevoel weg te nemen. Niet te geloven toch? (maar ja, zo ben ik nou eenmaal, ik ben een voorstander van vergeven want dan kun je pas verder) Nu ben ik 1 van zijn exen en dat voelt....tja, kan ik niet uitleggen. Begrijpen jullie wel , denk.



Moet nog even wat kwijt. 2 vrienden van hem en van mij die mij in deze zware weken onvoorwaardelijk hebben gesteund en gecoached zitten nu bij HEM. Te bieren. (Ach, ik ga toch maar even bij ex langs om te peilen hoe het ervoor staat en om hem niet te laten vallen, hij kan er in principe ook niet veel aan doen en het is toch een goeie gozer) Als ze bij mij zijn is het echt vriendschap wat ik voel, ze kennen de situatie als geen ander en weten wat hij mij (en zichzelf...) allemaal geflikt heeft. Ze begrijpen het (dat het door zijn leegte en de md komt), veroordelen hem naar mij toe wel maar naar hem toe niet, spreken hem wel vermanend toe maar blijven ook hem steunen. Geweldig toch? Dat is echte vriendschap. Maarrrr.....nu zaten ze er al om 17.00 uur en nu zitten ze er nog, ik hoor (onze) muziek op de achtergrond en gezellig gekeuvel. Ik WEET gewoon dat ze het gezellig hebben en als ze bij hem zitten helemaal ingepakt worden door zijn gezelligheid, charmes en mooie praat. Dat ze op dit moment twijfelen aan mij ("goh, het is toch nog steeds een goeie gozer?"Ja, ik herken dit, hij maakt iedereen blij met zijn aanwezigheid...zoals ie nu is) En ik heb nu zoiets van.....zucht. Ik begrijp teveel, ik begrijp hem, ik begrijp hun, ik begrijp mijzelf, en toch doet het zeer.



Meer goed nieuws: ik heb mijzelf opgegeven voor een opleiding (maatschappelijk werk) wat ik al 4 jaar van plan was maar door zijn moodswings en als gevolg daarvan mijn moodswings nooit van gekomen is, ik krijg 100% betaald van mijn werk, ik start in februari en ik ben (nu al) erg trots op mijzelf, mijn leven gaat (eindelijk) doorrrrr......



Welrust voor iedereen.



By the way...kleine beer, hoe is het met je nu?!
Alle reacties Link kopieren
Hoi Canei en de anderen,





Heel goed van je! Voet bij stuk houden. Als hij zo graag die avond voor

zichzelf wil, dan moet HIJ maar wat regelen voor jullie zoon.  Hij

het plezier, dan ook  maar de zorg. Toch?





Ik vind het wel knap van je, dat je jullie wederzijdse vriendschappen

nog kunt behouden. Is mij niet gelukt. Het deed te veel pijn om steeds

via hen met hem geconfronteerd te worden. Kon ik niet meer opbrengen.

Heb dan alle contacten verbroken. Achteraf misschien wel spijt van; ik

mis een aantal van hen toch best wel heel erg. Zelfs na al die jaren

nog.





Mijn ex blowde ook best wel veel. Werkt dat eigenlijk niet heel erg

negatief bij MD'rs?  Vraag me dat eigenlijk wel serieus af.





Ook heel goed dat je weer met een opleiding gaat beginnen. Toch goed

voor je zelfvertrouwen (zeker als het dan ook nog allemaa blijkt te

lukken). En je krijgt 't nog betaald ook. Hebben ze op 't werk toch ook

veel vertrouwen in je. Niet?



Gefeliciteerd iig.
Alle reacties Link kopieren
@Sunday,





Ik kan alleen maar uit eigen ervaring praten. Mijn relatie met K. was

vanaf het eerste moment destructief. Maar je houdt vast aan de

verliefdheid, de ontzettend intense momenten die echt niemand anders je

kan laten voelen. Anderzijds waren er de leugens, het verdraaien van de

waarheid, zodat meneer er altijd het beste uitkwam. Het vreet aan je,

want wat er ook gebeurt, hij zal nooit schuldig zijn aan wat hij

allemaal uitspookt. Of er wordt zo vaak sorry gezegd dat het ook

ongeloofwaardig wordt. Bijna 6 jaar heb ik vastgehouden aan het idee

dat ik van hem hield, dat hij ondanks alles ook echt van mij hield. Ik

zeg je: het is het niet waard geweest. Ik ben degene die verrot, echt

totaal verrot, uit die relatie is gestapt, en hij is degene die vrolijk

verder is gaan leven. Binnen de kortse keren had hij een nieuwe

vriendin (maar eerst moest hij mij nog even stalken en mij alle schuld

aanpraten), is hij netjes afgestudeerd en heeft hij ook nog eens een

leuke baan (die hij waarschijnlijk ook nog indirect aan mij te danken

heeft).  En weet je, ik gun het hem eigenlijk echt niet....





Zodra jij het idee hebt dat de relatie destructief voor jezelf wordt,

moet je eruit stappen. Het is moeilijk, en je gaat waarschijnlijk ook

nog wel een "rouwperiode" in de zin van liefdesverdriet door. Zeker als

je echt verliefd op 'm bent. Maar jezelf verliezen....dat wil je niet;

echt niet.





Hoop dat je iets aan mijn advies hebt!
Alle reacties Link kopieren
Wow, ik schrik er wel van als ik de verhalen lees van mensen die zo lang bij hun psychisch zieke partner zijn gebleven dat ze er zelf totaal aan onderdoor gingen. Tot medicijnen, slecht slapen, slecht eten en afvallen aan toe....dat gaat veel te ver. Ik wil jullie allemaal aanraden om, als het eenmaal weer wat beter met jullie gaat, te leren grenzen te stellen. Eventueel mbv een cursus of therapie ofzo...... het zegt gewoon iets dat de ene persoon het zo ver nooit zal laten komen en een ander totaal mee naar beneden gesleurd wordt. Hulp kan een goed idee zijn om te voorkomen dat je nog eens zo diep in een relatie met een psychisch zieke partner komt te zitten, zo erg dat het weer ontzettend ten koste gaat van jezelf.....of zelfs om te voorkomen dat de betreffende ex je nog steeds zo hard kan blijven raken.



Dat er 1 persoon psychisch ziek is en het daar heel moeilijk mee heeft is al erg genoeg, en zo iemand moet stevige mensen om zich heen hebben die zelf niet meegesleurd worden. Dat er nog een ander, of nog meer mensen, net zo hard of nog harder onder lijden dan de zieke zelf mag echt niet gebeuren. Dat hij/zij ziek is is al erg genoeg!
Alle reacties Link kopieren
@Bradamante,





Wees gerust: het zal mij nooit meer overkomen. Weet heel goed wat mijn

grenzen zijn, dat heb ik wel geleerd. Maar bedenk wel; ik was 16 toen

ik met die relatie begon. Wat weet je nou pas echt over jezelf op die

leeftijd? Je denkt heel veel te weten en heel veel aan te kunnen, maar

je hebt op die leeftijd echt nog geen praktijkervaring, om het zo maar

te zeggen.



Ben het in de theorie helemaal met je eens, de praktijk pakt echter

niet altijd zo uit. En ik denk dat dat voor alle meiden op dit forum

waarschijnlijk wel geldt. En weet je; liefde maakt ook wel eens blind.
Alle reacties Link kopieren
@Bradamante,





Wees gerust: het zal mij nooit meer overkomen. Weet heel goed wat mijn

grenzen zijn, dat heb ik wel geleerd. Maar bedenk wel; ik was 16 toen

ik met die relatie begon. Wat weet je nou pas echt over jezelf op die

leeftijd? Je denkt heel veel te weten en heel veel aan te kunnen, maar

je hebt op die leeftijd echt nog geen praktijkervaring, om het zo maar

te zeggen.



Ben het in de theorie helemaal met je eens, de praktijk pakt echter

niet altijd zo uit. En ik denk dat dat voor alle meiden op dit forum

waarschijnlijk wel geldt. En weet je; liefde maakt ook wel eens blind.
Alle reacties Link kopieren
@ Caneitje, bedankt voor je reactie; Ik geloof ook dat ik heel erg vaar op mijn verstand op dit moment. Bewust vertel ik mijn omgeving hoe het is, dat we uit elkaar zijn, dat het (nu) niet kan, dat het een ongezonde (verslavings) situatie is, en dat ik wankel tussen realiteit en de waarheid die ik er van wil maken ( hij houdt van me dus nú zal hij veranderen..) Ik merk dat dat me sterkt in mijn beslissing, maar zodra ik ook maar even neig terug te vallen met mijn gevoel, krijg ik een rot-gevoel.. want ik kan er niet mee sjoemelen, zoals jij dat ook gedaan hebt, terugvallen dus. Ik heb zelf een stok achter de deur geplaatst. Ik moét eerlijk en trouw blijven aan mezelf.

Ik merk nu, na een paar dagen al dat het me lastig valt. Ineens vandaag voor het eerst geen sms waarin staat dat hij niet bij me weg wil.. ik ga ervan wankelen.



Ik wil, net als jij ook 'zorgen'... onbewust. Ik ga daar nu mee aan de slag. Afstand nemen, emotioneel loslaten. Bewust. Proberen mezelf te betrappen erop en dan kijken waar het vandaan komt. (bij mezelf)

Ik denk dat de helft al scheelt, wanneer je je eigen patronen ontdekt. Dan verplaatst het probleem en blijft het bij joú, dan ben je van de verstrengeling af.



Net als jij in dat telefoon gesprek: Wat goed! Je hebt je niet aangepast. Zijn gedrag uitgelegd met de daarbij behorende consequenties. Om het probleem bij hém te laten! En dat is dan ook precies wat er gebeurd. Prrrrima! 

Ach ja, en omstanders blijven omstanders. Volgens mij is het onderdeel van de verslaving? Dat je het fijn vind erkent te worden? En lastig, als het truukje ook op anderen wordt uitgeoefend. 



Nog 1 ding: klasse dat je die opleiding gaat doen. Als je niet inmiddels, eigenlijk, al een volleerd maatschappelijk werker bent... Hét mooie is, dat weet ik van iemand in mijn omgeving, dat je tijdens die opleiding eerst met jezelf aan de slag moet. ;-) 



Ik herken heel erg veel in jouw verhalen. Alleen denk ik dat dat jij er veel langer, en dieper inzit. Maar het doet me goed, de herkenning.



@Ilse, blowen doet mijn ex ook. Niet voor de lol maar vooral wanneer er ruzie was. Dan nam hij de telefoon niet meer op, en ik wist hoe laat het was. Vluchten noemt hij het zelf. Vluchten aan de realiteit, die hij op dat moment niet aankan. Ik heb hem erom vervloekt. Hij is een poos gestopt geweest en hij voelde zich super. Gek dat ze er dan toch weer naar grijpen als het minder gaat. 



en wat je verder verteld over de verliefde momenten, en vervolgens de leugens, zoals de wind waait, staat zijn petje, de sorry's ( ow dié vooral!) Het is zo hetzelfde bij mij.. alleen duurde het bij jou veel langer toen je eruit stapte... dan kan ik me voorstellen dat je jezelf verliest zeg.. Je gaat erin mee, op zekere manier. Geen wonder dat je zelf ook in welke mate 'labiel' kan worden.

Aan een elastiekje waar geen rek meer in zit, kun je immers nog best iets zwaars hangen.. 



Ga je serieus onderzoeken waarom jij nog met die dromen zit? Wat joúw pakketje is, in je verhaal, waar jij nog mee moet afrekenen? Je zegt: het overkomt me noooit weer, maar tóch heb je nog ergens last van, van toen.

En borderline, goh.. als je het niet al wórdt na een relatie als dat  Je wordt er ook hartstikke grenzeloos van... ( ik wil het nu niet invullen voor je hoor, ik zeg het meer met een knipoog en ik denk dat ik meer voor mezelf spreek) 

Het zijn aangeleerde patronen denk ik, waardoor je ook nog eens op zo'n kerel valt. ( herkenning van jezelf in hem, misschien?)  



Gelukkig kan ik niet zeggen, zoals Bradamante zegt, dat ik mezelf compleet kwijt ben. Ik eet goed, slaap goed, en aan mijn eigenwaarde is ook niet geknaagd. Het is in zekere mate wel ten koste van mij gegaan, ik had ook 2 jaar geleden al dingen móeten doen, vriendschappen beter moeten onderhouden, etc.... toch heb ik er geen spijt van. Ik ging voor hém en ik weet waarom. Misschien ben ik niet boos genoeg op de situatie en komt dat nog.. 

Ik kan ook oprecht zeggen dat ik mezelf veel waard vind. Maar misschien heb ik in het leven wel leren fietsen met windkracht 10, heb ik geleerd dat ik het kán door hard te trappen. Als ík maar hard trap, komt het goed. (ook met een ander, als ik maar hard genoeg fiets hé...) 



Ik ben blij dat ik mezelf in 'de gaten' krijg. 

Helaas gaat daar mijn liefde voor hem niet van over. Oei oei oei, en ik wankel. Ik schiet emotioneel erg in de stress als ik denk; misschien ben ik hém voorgoed kwijt. Wil ik dat wel?
Alle reacties Link kopieren
Nog even een kleine vraag, hóe wordt iets als MD of BL eigenlijk geconstateerd? De diagnose, hoe gaat dat in zijn werk.. ?
Alle reacties Link kopieren
Mijn vriend heeft een angststoornis. Ik heb het verhaal in Viva gelezen en kon me tot op bepaalde hoogte erin herkennen. Vooral het deel over het verborgen houden voor de omgeving, sprak me totaal niet aan. Ik vind dat je eerlijk en open kunt zijn over zoiets en je niet hoeft te schamen. Mijn ervaring is dat de meeste mensen geïnteresseerd zijn, niet iedereen het begrijpt en dat je erachter komt dat er veel meer mensen zijn met psychische problemen. Doordat wij vertelden wat er bij ons aan de hand was, durfden zij ook een boekje open te doen. Anderhalf jaar geleden barstte bij ons de bom. Het ging niet langer. Mijn vriend zat alleen nog maar thuis en durfde niet eens meer naar de supermarkt. Hij had last van angstaanvallen die zo erg waren dat hij soms meerdere malen moest overgeven. Uit eten gaan, naar de film, op vakantie en andere leuke dingen werden onmogelijk. Van de huisarts kreeg hij antidepressiva voorgeschreven en na twee maanden kon hij bij een therapeut terecht. Die eerste twee maanden waren het ergst. Ik was blij dat het hoge woord eruit was, maar mijn vriend voelde zich nog steeds erg slecht. Ik vond dat ik er voor hem moest zijn en paste me veels te veel aan. Avond aan avond zaten we bij zijn ouders, want alleen daar voelde hij zich prettig. Hij kon niet alleen zijn, wilde niets, was depressief en kon niets leuks doen. Zelfs thuis koken was soms al te veel gevraagd (dan trok hij het niet om het op te eten). Ik wilde een goede vriendin zijn en hem opvangen, maar dat ging ten koste van mezelf. Het was grote crisis! Zo kon het niet langer verder gaan. Ik moest eerlijk zijn tegen hem. Hem niet sparen en mijn eigen gevoelens opkroppen. En ik had tijd en ruimte voor mezelf nodig. Ondertussen gaat het stukken beter met hem, maar hij heeft nog steeds slechte periodes. Vakanties (binnen Nederland), uit eten gaan (niet sjiek) etc. gaat met moeite en niet te vaak. En er zijn natuurlijk momenten dat ik me afvraag waarom ik geen makkelijke, gezellige, avontuurlijke vriend kan hebben. Maar we kunnen goed met elkaar praten, blijven positief en hij wíl heel graag beter worden. En dat vind ik belangrijk.
Alle reacties Link kopieren
@Sunday,





Weet niet waarom ik nog met die nachtmerries zit. Het is vooral nadat

ik weer iets tegenkom uit die periode, zoals foto's. Denk ook dat het

te maken heeft met het feit dat ik hem al jaren bewust ontloop. Ging

niet naar de universiteit als hij er ook kon zijn (met alle gevolgen

van dien). Zijn ouders wonen bij mijn ouders in het dorp. Vooral de

straat vermijden, desnoods een blokje om, als ik daar was. Dit soort

dingen deed ik haast al onbewust, automatisch. En toch  bepaalt

dat de indeling van hoe jij je dag leeft. En waarom ik 'm ontliep? Ik

liep met het gevoel rond dat ik 'm finaal in elkaar wilde trappen. In

een keer voelde ik alle opgekropte woede, en onmacht, en dat gevoel heb

ik er nooit bij 'm er in gekregen. Dat hij het nou eens snapte wat ik

voelde door zijn acties.





Ik moet zeggen; sinds kort heb ik de beslissing genomen dat ik 'm niet

meer ga ontlopen. Ja, nu pas en dat blijkt best een bevrijding. Ik ga

waar ik heen wil. En ik zie wel, als ik 'm tegen het lijf mocht lopen.

Als ik de behoefte heb om 'm op dat moment inelkaar te trappen, dan

moet dat misschien maar eens zo zijn. En weet je, aan de andere kant

toch ook de nieuwsgierigheid. Hoe zou hij er nu uitzien? Dat soort

dingen. En er over praten helpt. Hardop zeggen: ik heb een droom over

'm gehad, is al iets anders dan te zeggen dat je weer een nachtmerrie

hebt gehad.





En dat zorgen, he, of misschien wel het 'verzorgen'. Is altijd een

nadrukkelijk elemant voor mij geweest. Deed namelijk niet anders. Zo

ben ik opgegroeid als kind. En dat is wel heel nadrukkelijk ter sprake

geweest in mijn therapie. Ik snap nu heel goed hoe het werkt bij mij.

En zodra ik weer die neigingen krijg gaan bij alarmbellen rinkelen.

Moet namelijk heel goed in de gaten houden dat ik er iets voor terug

krijg, niet alleen vanuit me zelf, maar vooral ook van de ander. Want

als er alleen maar genomen en genomen wordt....





Weet eigenlijk niet precies hoe ze de diagnose stellen. Hoe dat

gebaseerd wordt. Ze doen testen, over het algemeen. Een vriendin van

mij moest allerlei vragenlijsten invullen. Open zinnen aanvullen.

Associatie-testen e.d. Dat heb ik zelf nooit gehad. Ik ben binnen

gekomen via de crisisdienst. Moest gaan praten. Praten en nog eens

praten. Heel vermoeiend, zeker als je dat niet van nature doet. Adhv de

dingen die ik vertelde kwamen zij op een licht borderline geval. Vooral

heel veel medicijnen geslikt.





Waar ik waarschijnlijk nog het meest last van heb is het spijtgevoel.

Gedurende die relatie heb ik keer op keer de verkeerde keuzes gemaakt.

Altijd de beste keuze voor een ander, maar nooit de beste voor mezelf.

Dat besef is pas heel laat gekomen.





En wat ook nog eens heel dubbel is: nachtmerries (of dromen) is ook nog eens een bijverschijnsel van de medicatie die ik heb.





K. was zwaar verslaafd aan de joints. Had t nodig om in slaap te komen.

Ook voor hem was het vooral een vlucht. Als hij weer eens iets gedaan

had, wat eigenlijk niet door de beugel kon, dan ging ie zitten blowen.

De realiteitszin ontvluchten en de confrontatie zo lang mogelijk

uitstellen. Ook verdoofd het, maakt het gevoel minder zwaar.





En in theorie is het waar. Ik kan nooit NOOIT zeggen. Doe het liever

wel, asl je t niet erg vindt. Het zorgen is geen verslaving, het is een

gedrag dat je aangeleerd hebt. En iets wat je aanleert kun je ook weer

af leren.



Is iets wat mijn psychologe zei: je hele jeugd heb je alleen maar

gegeven, het is nu tijd dat je gaat nemen. Ik denk wel dat ik dat de

afgelopen jaren gedaan heb. En nu probeer ik een balans te vinden. Voel

dat ik weer in staat ben om bv. vriendschappen op te bouwen.





Hoop dat mijn verhaal niet te warrig overkomt. Wil veel zeggen, maar weet soms nog niet echt goed hoe ik het moet verwoorden.



en weet je, ik vind het eigenlijk wel eens fijn dat een ander mijn

gedachten invult of mij wijst op inconsequenties in mijn manier van

denken. Heb ik alleen maar wat aan....

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven