Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?

17-07-2006 11:51 248 berichten
Alle reacties Link kopieren
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
Alle reacties Link kopieren
Hai Caneitje... en alle anderen...



Kon je eerst helemaal niet terug vinden joh op de pagina.

Zoveel alweer geschreven....

Trouwens allemaal weer erg passend op mijn leventje hier.

Sunday en Ilse ..moet zeggen dames jullie doen het goed...echt waar.

Jullie ervaringen daar sluit ik mezelf compleet bij aan...

heb nu nog niet de kracht om jullie zelf persoonlijk een stuk terug te schrijven.

Jeetje wat klinkt dat weer lekker vaag en slap maar goed...het is gewoon nog erg vers op dit moment voor mij.

Zit er nog midden in, zit nu in het laatste regel stadium nou en dat is al vreselijk met tussendoor door al die gevoelens....

Wou echt dat ik al tien maanden verder was !!!



Canei het is zwaar PIEP !!!

Je had gelijk hoor ik ben als een plumbpudding in elkaar gestort...!!!

Gewaarschuwd had je me nog dat er ook weer middere dagen zouden komen.

Niet te geloven je zei nog dat je om mij had moeten lachen nou vergeeet het maar het is verleden tijd zit weer midden in al die gevoelens van hem niet los kunnen laten.

En hoe het nou allemaal zo heeft kunnen lopen het had toch zo mooi kunnen zijn.

Zoveel plannen en ideeen dan kun je toch niet zomaar....

En hoe hij dingen deedt en wat hij zei ik word gewoon ziek van mezelf.

Alle mensen (vrienden en familie) zeggen ook je kunt hem niet terug nemen..

Hij heeft in die vier jaar zoveel stuk gemaakt dat is niet te geloven.

En dat weet ik diep heel diep van binnen ook alleen nu kan ik natuurlijk weer alleen de goeie dingen zien.

En al die info die ik heb gekregen wat ik in mijn laatste stukje zei dat vertel ik je nog wel heb daar nu helemaal geen puf meer voor.

Heb trouwens niet een mailtje gehad van viva over jou.

Maar goed ik moet mezelf nu toch echt onder handen gaan nemen want  maandag een sollicitatiegesprek en dat is een nieuwe kans.

Ben er wel een beetje bang voor...

Helemaal alleen.....

Ik moet dat doel weer voor ogen krijgen ....

Aangetekende brief is onderweg naar hem heeft mijn buurman opgestelt dat hij 16 augustus vier uur de tijd heeft om zijn spullen (wat er nog staat en dat is erg veel auto onderdelen twee halve auto's waar hij nog mee aan het sleutelen was en twee schuren met onderdelen eigenlijk troep maar goed ) op te halen.

Zo niet laat ik het weghalen.

Moet nu gewoon hard worden kan het alleen nog niet zo goed...... 

Deze gaat het wel weer worden.....



Liefs kleine beer...
Alle reacties Link kopieren
Sunday wat je zegt over dat niet gunnen....

Nou je moest eens weten...vier jaar .....heb ik alles gepikt en geslikt ....ben mezelf bijna nu kwijt zoveel hield/hou ik van hem.... en waarschijnlijk als hij voor de deur staat dan......maar zal vechten tot op het tandvlees..!!!!

Mijn ex had niets toen hij bij mij kwam, heb hem uit de klei getrokken (wilde eerst wat anders zeggen maar dat doe ik maar niet) hij was zijn huis uitgezet.

Had een tasje met vale shirts en dat was het.

En een kont met schulden achter zich aan.

Heb hem in de kleren gezet...betalingsregelingen voor hem getroffen die hij zonder mij niet gekregen had vertelde mij de deurwaarder maar voor mij deden ze het dan nog "toekomst" ....

Heb alles geregeld echt alles  !!

Zelf bellen had hij nog nooit gedaan zei hij altijd kon hij niet....

Anderhalfjaar hem met geld onderhouden want hij kon en wilde zich niet laten inschrijven bij mij om daarna een uitkering aan te kunnen vragen want nee dan kwamen er nog meer schuldeisers.

Hem met uitzendburo's geholpen...een auto voor hem gekocht wat dat was zijn droom...Honda crx..en nu heeft hij alles een beetje op de rit...mooi vast contract bij zijn huidige baas...die mijn zo'n vreselijke toffe meid vondt....ja hij was blij dat ik hem wat kon vertellen over mijn ex en ach die jongen had fouten gemaakt maar verdiende toch echt een tweede kans...

Heb er NOOIT meer over gehad, dat deed ik gewoon zoveel hield/hou ik van hem maar nu hij dit voor de tweede keer, zo'n breuk ja ... ik kan niet meer...ik had voor hem de wereld willen doen.

Dus het niet gunnen van, nou dat zit bij mij heel erg hoog ........



Kleine beer....



P.s. volgens mij werd ik nou toch echt een klein beetje harder in dit verhaal...

Als dat niet zo is wil iemand dan wel mij even uit de droom helpen...
Alle reacties Link kopieren
Goh, wat een hoop reakties, wil overal wel op reageren maar ontbreekt me aan energie. Ben net 2 dagen met een goede vriend naar den bosch geweest en heb het heerlijk gehad. Voelde me ZO vrij en mijzelf. Dan kom je thuis en is dat grote gat er weer waarin je (weer opnieuw) met jezelf moet leren dealen. Als ik eerlijk ben mag het ook wel van mijzelf; rouwen om wat er niet meer is maar vooral omdat ik mijzelf zo kwijt ben geweest al die jaren. Compleet aangepast gedrag heb vertoond...niet echt gezond.

Gister kwam ex mijn zoon terugbrengen. Hij is compleet zichzelf niet meer...zwijgen, voor zich uit staren, komt wat warrig over. Hij is radicaal gestopt met blowen omdat vriend hem op harde manier had gewaarschuwd. Dat eist nu zijn tol. Het is oorlog in zijn hoofd, zegt hij. Ja, dat was te verwachten. Alle gevoelens komen nu pas bij hem boven (hij heeft in principe 2 maanden lang lopen feesten en geblowd en gedronken en verliefd ....) Nu zit hij alleen thuis in alle stilte en komen de gedachten waar hij eerder gewoonweg geen tijd voor heeft gehad. Het gekke is dat ik gister dacht: Goh, ik ben verder dan jij. Hij heeft 1 colaatje bij me gedronken en deze er gelijk weer uitgekotst....duidelijk dus dat er iets helemaal niet goed zit bij hem. Goed, het contact duurde een kwartiertje en toen is hij gegaan. Hij zou spullen van zoon vandaag (zondag) wel langs brengen maar heb gezegd dat dat niet hoefde, "Ik kom ze maandag wel halen als jij op je werk bent." Zelfbescherming. Vandaag kreeg ik namelijk de hele dag visite omdat we een nieuwe kat hebben (kraambezoek, haha) en wilde daar lekker van 'genieten' ipv mij zorgen te maken om hem. Jaja, ik weet het, moet ik niet doen maar het zit zo ingebakken bij me, ik ken hem als geen ander, ik weet hoe hij zich voelt, dat leg je niet zo maar naast je neer als je zo lang samen zoveel gedeeld hebt en ook nog eens een kind samen hebt. Toch, ondanks dat ik hem echt niet terug wil had ik gister wel een momentje van: (dacht ik, zei het niet) Kom op, we doen net alsof er niets gebeurt is, we eten samen wat, kindje naar bed en daarna lekker tegen elkaar aan op de bank een filmpje kijken....Die geborgenheid hadden we namelijk ook, ondanks dat alles zo chaotisch verloopt nu (en andere keren...). Ik heb vele ups en vele downs, voel me soms sterk en soms ongelooflijk zwak.

Tja, kleine beer, voor jou is het nog wat verser dan voor mij. Ik hoop dat als je leest dat (zelfs) ik af en toe weer van het leven kan genieten dat jij hier hoop uit haalt. verder zie ik hem af en toe nog door ons kind. Weet niet of dat het makkelijker of moeilijker maakt? Aangezien ik toch een controlfreak ben denk ik dat ik dit beter kan behappen dan radicaal niet meer zien. Ga altijd erg veel invullen in mijn hoofd en daar word je soms ook stapelgek van.....
Alle reacties Link kopieren
Kleine beer, je wordt harder in je verhaal ja. Maar op een verstandelijke manier dan. Aan de andere kant zeg je: Ik heb de wereld voor hem over. Of had...(kan ik even niet teruglezen) Dat is denk ik wat het zo vermoeiend maakt. Je weet dat je meer verdient, je weet dat hij er (misschien) niets aan kan doen dat hij zo is, je weet dat het uiteindelijk beter is, misschien zelfs wel voor jullie allebei?, je weet dat je je schouders eronder moet zetten om je leven weer op te pakken, maar zolang je nog met die mixed up feelings loopt (wie zei dat nou laatst in dit forum? "Ik doe wel stoer maar van binnen maar..." ) Ook dat herkende ik. Ik heb mijzelf daarom getraind om zo eerlijk mogelijk te zijn naar de buitenwereld toe. Ik zeg dat ik hem echt niet meer terug wil maar dat het enige wat mijn gevoel wil is dat ie nog van me houd......Je ziet mensen dan wel schrikken maar toch ook weer meer begrip hebben. Bij mijn vrienden/familiegroepje dan tenminste. Elke keer merk ik weer dat ze niet echt snappen HOE diep dit (hij) zit. Ik moet me losweken van hem maar toch ook proberen door 1 deur te blijven kunnen gaan. We hebben tenslotte een kind samen! Er was ooit een homeopaat die zei: Als je 12 jaar migraine hebt gehad duurt het in principe 12 maanden om er vanaf te komen. Dit was ook letterlijk het geval (bij toenmalige vriend). Ik denk nu maar zo; Ik heb 9 jaar een relatie gehad dus (hoop ik, niet nog langer:?) dat het zo'n 9 maanden gaat duren voor ik echt emotioneel los van hem ben.



In een ander verhaal stond iets over een cursus eigen grenzen stellen. Ben ik het helemaal mee eens, maar als je zoiets meemaakt als wij (leven met een md-man waar je echt van houd/gehouden hebt) dan gebeurt er gewoon iets met je wat je zelf niet in de hand hebt, lijkt wel. Het is een sluipend proces waarin je elke keer weer je normen/waarden/grenzen verlegd. Ik kan heel goed voor mijzelf opkomen, ik kan grenzen stellen in mijn werk (psychiatrie) en vriendschappen, ik kan delegeren, ik kan NEE zeggen, ik kan mij verdiepen in andermans sores zonder me daarin mee te laten trekken maar toch was het in deze relatie ZO anders....

De schrijfster had wel gelijk; het is al erg genoeg dat iemand psychische problemen heeft, hij/zij moet dan juist stabiele sterke mensen om zich heen hebben.

Helaas, maar misschien ook weer gelukkig, doet zijn nieuwe vriendin dat volgens mij wel. Ze zien elkaar 2/3x per week (ze wil het rustig aan doen), gaat niet mee in zijn sores (als ze er uberhaupt al wat van meekrijgt), ze gaat door met haar eigen leventje en hij komt daar bij, niet IN, dus...misschien ben ik wel jaloers dat zij het wel kan!! Aan de andere kant ben ik wel blij want ik moet er niet aan denken dat hij een terugval krijgt en bij mij op de stoep staat. Ik moet eerst nog even sterker worden. Viavia hoor ik al dat "dit" het ook niet echt is voor hem, hij mist mij (de veiligheid? gezelligheid? gezinsleven?) maar ja, hij wordt nu met zichzelf geconfronteerd en dat is, denk ik, alleen maar goed voor hem. Hij moet zelf ook verder met zijn eigen proces. Eigenlijk is dat echte liefde, iemand loslaten zodat hij zijn eigen levenspad kan bewandelen.....daar houd ik me voor nu maar aan vast.
Alle reacties Link kopieren
Kleine beer. Wat betreft de viva, ik kreeg bericht dat ze mijn hotmailadres naar jou had gestuurd? Stuur anders maar je (hotmail) adres naar caneitje66@hotmail.com dan krijg je vandaaruit wel mijn echte emailadres...je weet tenslotte nooit hoe klein de wereld is. Dit geldt ook voor anderen die het wel zien zitten om een "clubje"op te richten om onszelf in dit proces te helpen. Soms is het misschien ook lekker om te kunnen chatten, dan kun je wat direkter op elkaar reageren....
Alle reacties Link kopieren
Sunday, bedankt voor je opwekkende woorden. Het zijn allemaal verstandelijke beslissingen die ik nu neem waarvan ik weet dat ze me goed gaan doen en een eerste stap om het echte leven weer in te stappen. Zoals die opleiding. Nu nog doen! haha. (Gelukkig start het pas in feb)



Verder heb ik nu dus sinds 2 dagen een kat wat hij NOOOOOOOIT wilde, dus is ook een manier van geen weg meer terug.

Eigenlijk zou ik eerlijk gezegd wel even (een weekje ofzo) vreselijk verliefd willen worden om ook dat stukje af te sluiten. Even voelen dat er meer is dan alleen maar HEM.



En wat jouw laatste zinnetje betreft: Wil ik hem wel kwijt?



Willen, voelen, weten....het loopt allemaal door elkaar heen. Neem de tijd, neem aub de tijd. Bedenk bijvoorbeeld maar hoevaak het al niet WEER kerst is. Zo heb je het (eindelijk, haha) gehad en voor je het weet staat die maand vol verplichtingen weer voor de deur. Zo zal het ons ook vergaan, voor je het weet ben je een jaar verder. Alleen lijkt de tijd nu veel langzamer te gaan????



*; voor allemaal!
Alle reacties Link kopieren
Ilse, jij ook bedankt voor het delen van je ervaringen en je adviezen en opbeurende woorden. Ik hoop dat het voor jou ook een wat duidelijker plaatje gaat worden allemaal. Goed van je dat je er op deze manier mee aan het werk gaat en ik hoop echt voor je dat er een moment komt waarop je het kan laten rusten. Wat betreft die boosheid (zou ik wel 100 verhalen over kunnen schrijven): JIJ bent verder gegaan met je leven (heel goed), jij vult nu misschien in voor hem dat "hij het allemaal voor elkaar heeft". Maar is dat echt zo??? Als je iemand niet meer spreekt of ziet kunnen je gedachten dit soort spelletjes met je spelen. Ik persoonlijk denk dat hij altijd tegen zichzelf aan zal blijven lopen. Vriend van mijn ex sprak de opbeurende woorden: Jij zal na je rouwproces je leven weer op kunnen pakken, hij zal moeten blijven dealen met wie hij (nu) is. Dat troostte me toch wel een beetje. Ook al misgun ik hem niets. Vergeven is een groot sleutelwoord. Als je kunt vergeven kun jij ook verder. Maar ja, hoe? Ik doe de helende reis  waarbij je diep bij jezelf naar binnen gaat, alle weerstandlaagjes afpelt (onder begeleiding) bij de oorsprong komt van je probleem (je blijft nl onbewust altijd herkenbare situaties opzoeken) dan ga je vanuit je onderbewustzijn vergeven en zal het destructieve gedrag wat je vertoond langzamerhand verdwijnen. Voor sommige mensen zal dit zweverig klinken maar (heb nu 2 sessies gehad) ik voel me zo ongelooflijk sterk en rustig een paar dagen lang als ik daar geweest ben.....waarom zou ik het niet doen?



:R voor allemaal!
Alle reacties Link kopieren
Hoe is het eigenlijk met Artemesia?
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal, ik ben nieuw op dit topic, en heb niet alle berichten doorgelezen, sorry. Ik heb zelf de diagnose bipolair gekregen afgelopen najaar, na mijn eerste manische periode. Ik ben getrouwd, en mijn wisselende stemmingen trekken een zware wissel op onze relatie. De laatste tijd vraag ik me steeds vaker af: is het wel eerlijk om van iemand te verlangen om hiermee te leren omgaan? Mag ik dit wel vragen van mijn man, of moet ik hem juist de vrijheid geven om iemand te zoeken die 'normaal' is? Ookal geeft hij aan niet zonder mij te willen, maar soms ook niet te weten hoe hiermee om te gaan. Hoe kijken jullie hier tegenaan, vooral ook degenen die aan de andere kant hebben gestaan of nog staan. Bedankt vast voor de reacties.
Alle reacties Link kopieren
@Sofia,





Ik geloof er heilig in dat een aantal MD-personen prima een relatie aan

kunnen gaan. Maar er zullen altijd gevaren om de hoek loeren, meer dan

in een 'normale' relatie.



En dan het gevaar dat je op een moment beslist te stoppen met de

medicatie. Ik denk wel dat dat een voorwaarde voor een succes is:

medicatie en begeleiding. Ook voor hem.



En als ik uit ervaring spreek, de leugens zijn dodelijk. Blijf eerlijk.

Uiteindelijk zal hij meer begrip hebben voor 'hetgeen' je 'nu weer'

verkeerd hebt gedaan, dan voor de 'verdraaide waarheid'.





Kan natuurlijk niet voor je oordelen. weet niet hoe ernstig jouw MD is.

Heb je psychoses? Is het alleen MD of ook schyzofrenie of iets anders

erbij?





En wat je naast de medicatie en begeleiding ook moet doen is met elkaar blijven praten.





Misschien kun je wat meer over jezelf vertellen. Meer over je

achtergrond. Ik geloof dat Canei, een van de deelneemsters aan dit

topic, behoorlijk wat inzicht heeft. Misschien kunnen we je met ons

allen wat meer inzicht geven. Onze verhalen, ervaringen, zijn misschien

negatief. Dat heeft voornamelijk aan onze exen gelegen, en ik geloof

niet dat dat voor iedere MD-er zo hoeft uit te pakken.



En in dit opzicht geef ik jou al het voordeel van de twijfel, omdat je

zelf inziet dat het niet makkelijk zal worden/zijn. Kan wel stellen dat

mijn ex dat iig nooit zo hardop gezegd  heeft.





@Canei,



Begon me toch al een beetje zorgen om je te maken. Normaal ben jij

degene hier met de relatief grootste bijdrage, en nus was het toch al

een paar dagen stil. Maar fijn dat je een paar leuke dagen gehad hebt.

En leuk, een kat! Heb er zelf 4. De beste therapie die er bestaat, een

beest in huis.



Vroeg me af wat voor een therapie je doet. Heb zelf psychotherapie

gehad. Na 2,5 jaar ben ik daar wel een beetje klaar mee. Misschien dat

iets anders zin heeft?



Misschien dat ik eigenlijk ook niet weet wie ik moet vergeven. HEm of

mezelf? Waarschijnlijk beiden. Hij om hetgeen wat ie geflikt heeft en

mezelf omdat ik het heb laten gebeuren.





*; Voor iedereen!
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat ik een lichtere vorm van MD heb, ik heb geen psychoses en geen schizofrenie. Wat ik wel erg heb is dat ik gevoelig ben voor aandacht (ook grotendeels door onzekerheid). Ik heb mijn man dan ook bedrogen, maar heb het wel opgebiecht, daarna is dus de diagnose MD gesteld door een psychiater. Naas de anti-depressiva die ik al had, heb ik korte tijd Lithium geslikt, maar daar werd ik erg depressief van. In overleg met de arts ben ik hiermee gestopt, we bewaren de Lithium nu voor het geval ik weer in een ernstige manische periode kom.

Nu heb ik hiernaast ook nog last van ME, het vermoeidheidssyndroom. Ik ben dus 'een lastig iemand' om mee samen te leven. Hoeveel kan/mag ik vragen van mijn partner?
Alle reacties Link kopieren
Hoi Sofia, allereerst moedig van je om aan dit forum mee te doen. Het getuigt er in ieder geval van dat je je bewust bent van de 'gevaren' en dat je graag het beste wilt voor jou en je partner. Ik denk persoonlijk dat dat een heel positief uitgangspunt is waardoor jullie relatie een goede kans van slagen heeft. In de vorige reaktie werd het al benoemd: Eerlijkheid, daar staat en valt volgens mij elke relatie mee. En dat jij eerlijk opgebiecht hebt (wat niet makkelijk voor je geweest zal zijn) wat je gedaan hebt dat is een goede start. (Daar kan menig mens nog wat van leren:)) 



Moeilijk ook voor je om deze diagnose te krijgen. Voor mijn partner (en mij...) was het aan de ene kant een opluchting om te weten waar 'zijn gedrag' vandaan kwam, aan de andere kant komt er een (lange?) weg en zoektocht om te accepteren dat je deze diagnose gekregen hebt. Je zult, zoals je hopelijk wel begrepen hebt van je hulpverlener(s) nu wel weten dat structuur heel belangrijk is voor je. Dus geen ploegendienst, geen nacht doorhalen, niet op vakantie gaan naar een land waar een groot tijdsverschil mee is, zoveel mogelijk zware stress ontlopen, op tijd aangeven dat iets teveel voor je is, rustdagen inbouwen, dus geen volle agenda....go with the flow...Medicatie hoeft niet altijd lithium te zijn, mijn ex slikte bijv depakine, heeft minder bijwerkingen. Wij hebben ook SAMEN de psycho-educatieve cursus gedaan waarin je stap voor stap uitgelegd krijgt wat deze diagnose inhoudt en hoe je er samen het beste mee om kunt gaan.



Gelukkig ken ik ook mensen waarvan 1 van de 2 de diagnose gekregen heeft en die gewoon een gelukkig huwelijk (met kinderen) hebben met de 'normale' ups and downs die iedereen zal ervaren. Alleen zullen mijns insziens die ups and downs door jou misschien wat heftiger beleefd worden. Dat kan zo weer zijn weerslag hebben op je partner. Daarom denk ik dat het zo belangrijk is dat jullie niet samen gaan zitten stoeien met "het leven"maar ieder zijn eigen praatpaal heeft waar je in vertrouwen en zonder oordeel je verhaal kwijt kunt. deskundig of vriendschappelijk, maakt niet uit. Ik heb die pas later in ons huwelijk gekregen (praatvrienden) en mijn ex...die praat eigenlijk alleen maar echt met mij. Ik weet nog beter dan zijn vaste hulpverlener wat hem bezighoudt en dat maakt denk ik deze breuk ook zo moeilijk....

Zelfs nu hij een ander heeft WEET ik gewoon wat hem bezig houdt (en wordt daar ook in bevestigd) maar ik moet verder met mijn leven, ik ben nu gewoon een leuker mens begin ik langzamerhand achter te komen. Ik liet mijzelf wel meeslepen door zijn moodswings. Misschien dat jouw partner wat steviger in zijn schoenen staat dan ik???



Die hang naar aandacht...dat is wel een extra gevaar. Daar had mijn partner ook "last" van met als gevolg dat hij in bepaalde periodes ging pierewaaien. Dat deed/doet zeer. Het brengt namelijk niets. Na de eerste 'verliefde' periode zul je altijd weer terug verlangen naar die veilige basis die je partner je nu waarschijnlijk biedt. Probeer er daarom keihard tegen te vechten mocht je weer, door een eventuele maniforme periode of anders, in de verleiding komen. Hou bijv een dagboek bij waarin je jezelf toespreekt dat je je huidige partner niet kwijt wilt, dat wat je misschien ooit weer eens gaat voelen (leegte, hang naar spanning, aandacht, etc) ook weer voorbij gaat. Herhaal het als een soort mantra voor jezelf zodat je wat beter bestand bent mocht er een nieuwe periode aanbreken. Want, lieve Sophia, het puinruimen daarna wordt er alleen maar moeilijker door. Het grappige is dat dit soort dingen eigenlijk voor ons allemaal geldt....alle gevoelens die jij hebt zijn voor velen herkenbaar maar voor jou zullen ze een (wat) heftiger uitwerking hebben.



Verder wil ik je wijzen op de lotgenotenlijn van de VMDB (even zoeken op internet), die is geweldig. Voor iedereen zit daar op bepaalde momenten een geschikte vrijwilliger met een luisterend (en adviserend) oor. Zowel mensen die de diagnose hebben als partners of andersoort ervaringsdeskundigen. Ik zelf ben ook lid van het blad wat ze uitgeven (mijn partner heeft het zelfs nooit ingekeken, waarschijnlijk te confronterend) en ze hebben landelijke bijeenkomsten en huiskamergroepen waar je met lotgenoten in persoon met elkaar kunt praten over waar je in het dagelijks leven tegen aan loopt.



Nog een laatste tip voor vanavond: Maak een plan, samen met je partner. Hij kent je waarschijnlijk als geen ander en zal bepaalde veranderingen bij je opmerken mocht er zich eventueel een nieuwe fase voordoen. Spreek af dat hij jou daar (op milde) wijze mee confronteert en onderneem hierop de nodige akties. (bijv slaapmiddelen als de onrust toeslaat) Wees niet te streng voor jezelf met medicatie want dat is altijd nog beter dan het eeuwige gevecht met jezelf aan te moeten gaan.



Heel veel sterkte, geloof in jezelf en ik hoop dat je hier wat aan hebt...



Liefs Canei.
Alle reacties Link kopieren
Caneitje, kleine beer en andere....



Met mij gaat het niet zo lekker, ben de afgelopen week te veel alleen geweest en in de weekenden zat ik sávonds ook alleen.

Het huilen staat me nader dan het lachen. Op mijn werk heb ik een masker op en niemand merkt hoe ik me werkelijk voel. Ik had de laatste tijd wat afleiding, maar dat hield vorige week op, waardoor ik weer vaker en vaker aan hem moet denken. Hoe gaat het nu met hem?

Constant spookt het door mijn hoofd om bekenden van hem te bellen om zo iets te weten te komen, maar mijn verstand houd me nog tegen.

Vanmiddag was ik vrij en was helemaal down, had gedoucht en me in me joggingpak gehesen, maar vanavond toen ik zag dat het weer buiten iets opklaarde ben ik me weer gaan omkleden en heb een fietstochje over de boulevard gemaakt en ben over het strand gaan wandelen, dat is wel lekker, maar door het alleen lopen werd ik in en in verdrietig.

Nu thuis gelijk weer in een gat...wat moet ik toch verder...ik heb nergens zin in, ookal heb ik van het weekend mijn motorrijden weer opgepakt. Het is niet dat ik niets doe, probeer echt wel, maar alles voelt toch weer zo leeg daarna.

Je merkt ook heel goed, dat je al die jaren die je samen was, geen eigen leven met vrienden hebt onderhouden, op enkele vriendinnen na, maar die hebben ook zo hun eigen bezigheden en zijn er niet iedere dag voor jou. Dat wil ik ook niet, maar weet niet waar ik heen moet met mijn ziel onder m'n arm.

Ik heb wel iets leuks om naar uit te kijken...eind van de maand ga ik voor 3weken naar Thailand, kan ik mijn hoofd leegmaken en nieuwe plannen maken voor de toekomst. Dit zeg ik nu zo stoer, maar hoop maar dat ik me ook lekker kan vermaken in dat mooie land en niet te veel in mezelf keer, want dat kan ik soms nogal eens doen, gelukkig weet ik dat dit periodes zijn, want lees mijn vorige berichtjes en je ziet dat het toen al een stuk beter ging.

Nu dus even niet, meestal hoor je me dan niet, maar nu vond ik dat ik dat ook maar eens moest opschrijven.

Het lijkt verdorie wel of dat weer me een loer draait, want wordt er niet vrolijker van met al die regen en donkere wolken.



:( liefs van Artemisia
Alle reacties Link kopieren




quote: shields reageerde



Ik heb zelf ook een persoonlijkheidsstoornis. Ik weet niet of dat off-topic is? Ik kan er wel summier wat over vertellen:

 

Waar ik bijvoorbeeld last van heb: Bepaalde vreemde dwangneigingen, ontzettende twijfelzucht, te weinig identiteit ontwikkelt hebben, niet weten wat ik wil, niet los durven laten maar ook niet vast durven te houden, alles rationaliseren en zo kan ik wel even doorgaan. Ik ben al anderhalf jaar in therapie, maar zie weinig vooruitgang. Dat maakt me zo moedeloos en bang. bang dat ik de rest van mijn leven last hou van deze problemen.

Niet om je problemen te bagatelliseren, maar ik heb van dit alles ook last of last gehad (de dwangneigingen zijn alweer heel wat jaartjes over), mezelf ook aangepraat of aan laten praten dat ik vast 'n persoonlijkheidsstoornis heb, professionele hulp gezocht bij diverse onbekwame therapeuten....totdat ik er uiteindelijk bij eentje kwam die me liet zien dat mijn belangrijkste probleem was dat ik dacht dat ik zo'n probleemgeval was :D



Dat zit bij mij in m'n jeugd: als ik als kind ergens verdrietig om was maakte mijn moeder een enorm drama dat het toch oh zo zwaar was om mijn moeder te zijn, want ik was altijd zo verdrietig en negatief en oh oh oh wat was ik toch een moeilijk geval. Als we dolenthousiast uit school kwamen en onze jas over de bank gooiden om iets spannends te vertellen dat we op school hadden meegemaakt, maakte mijn moeder een drama dat wij toch zulke moeilijke kinderen waren, want we hingen nooit onze jas op en waren zo ontzettend druk.....



Ik ben gaan geloven dat ik inderdaad een ontzettend moeilijk en raar kind was. Toen ik ouder werd zag ik wel in dat m'n moeder gewoon vreemd was, maar praatte mezelf wel aan dat ik aan die jeugd met haar een persoonlijkheidsstoornis had overgehouden. Totdat die laatste therapie mij duidelijk maakte dat wij eigenlijk prima kinderen waren, en dat ik eigenlijk heel normaal ben en het hartstikke goed doe allemaal. Tuurlijk hou je aan je jeugd enige problemen over, maar da's niet meer dan normaal. En heel veel van mijn vrienden over-analyseren, piekeren teveel, hebben moeite met hechting.....heel veel mensen hebben dat (lees bijvoorbeeld ook het topic "hoe vind ik innerlijke rust?": zoveel mensen worstelen met bepaalde dingen en die zijn echt niet allemaal gestoord :))



Ik wil niet zeggen dat dit alles voor jou ook geldt. Maar ik zie je precies hetzelfde verhaal posten dat ik een paar jaar geleden ook had kunnen posten, en dezelfde "klachten" opnoemen....vandaar dat m'n alarmbellen even afgingen: praat jezelf in elk geval niet de grond in!



Het kan zijn dat ik er helemaal naast zit, maar ik moest dit toch even posten.





Bradamante,



Jouw posting vond ik verrassend en vind het mooi hoe je het hier brengt. Gedachtes die ik bij jou zie, zijn denk ik ook bij mij gepasseerd:).
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal.



Even een tijd niets van me laten horen maar ik had het druk en viel vaak 's avonds moe in mijn mandje. Niet zo druk dat ik helemaal nergens mee bezig ben hoor, ben juist nog wel heel veel met de situatie bezig, ben niet aan het ontlopen. Maar het begint erop te lijken dat ik het aan het accepteren ben???? Wonderlijk.

Eigenlijk was de eye-opener mijn weekendje den Bosch vorige week...ik heb daar zo vaak geroepen dat ik ZO blij was dat ik eindelijk mijzelf weer kon zijn, dat ik zo in de schaduw van ex heb geleefd, het leek wel een letterllijke bevrijding!!!

Maar ik weet hoe ik kan zijn, de volgende dag stort ik weer in een gat maar dat gat is nog steeds niet gekomen...? En we zijn een volle week verder. Nu kan ik niet zeggen dat het helemaal in orde is met me, ik ben nog steeds aan het verwerken, denk veel na, moet richting aan mijn leven geven maar al die paniekerige gevolens die ik in het begin had zijn er niet meer.



Achteraf kan ik er ook wel op terug kijken: In 1 dag lag mijn leven overhoop! Zo was alles nog koek en ei tussen ons en zo stapt hij op, wordt verliefd, houdt totaal geen rekening met mijn gevoel een sleept ons kind er ook nog in mee. En aangezien ik best een controlfreak ben is dit natuurlijk flinke voedingsbodem om in de war te raken.



Inmiddels is er weer contact tussen ons. Zijn eerste verliefdheid is over, hij komt langzamerhand met beide beentjes op de vloer en beseft (nog maar heel klein beetje hoor) dat het niet allemaal op een nette manier gegaan is.

De contacten tussen ons waren eerst over de chat (op mijn verzoek, makkelijker om geen emoties bij elkaar te kunnen zien en horen) en later in persoon. Was wel benieuwd naar mijn reaktie maar...het doet me niet zoveel! Komt denk ik ook omdat hij nu zijn saaie periode gaat krijgen en die ken ik maar al te goed. Het gaat allemaal ook nog veel over hem, dat ken ik ook.



Maar het gaat om mij, over hoe ik ermee om ga. Als hij over zijn vriendin begint zeg ik: Ik ben je moeder niet, maar je exvrouw, dus bespreek dat even met iemand anders aub. Als hij teveel/te lang (en dat is het al snel bij mij nu...;)) over zichzelf praat zeg ik: Tja, ex het draait nu niet meer alleen om jou, mag ik ook even? Of: Bespreek dat maar met vriendin. Nou ja, kan nog 100 voorbeelden benoemen maar ik vind zelf dat het goed gaat zo. We hebben tenslotte een kind samen en zijn welzijn blijft bij mij voorop staan. (geen ruzieende ouders) Als hij gaat of ik ga bij hem weg stap ik vrolijk verder. Dat was echt niet zo hoor, voorheen. Altijd dat intens verdrietige gevoel...



Gossie, zou ik er echt klaar mee zijn? Zo voelt het wel. Ik heb dit natuurlijk al zo vaak meegemaakt, deze fases, ik ben het ZO zat.

De grote test komt nog, dat is als ie weer helemaal stabiel is en "het gevoel" er weer is tussen ons. (we hadden altijd een onwijs sterke band met elkaar, ondanks alles) Daarom stimuleer ik zijn relatie nu zelfs, ik moet er niet aan denken dat hij zich op mij gaat focussen. Heb gister nog gezegd dat er "no way back"is tussen ons. Zo klaar als een klontje. Dus ga niet lopen zeuren dat het met haar "allemaal zo anders is" daar heb je zelf voor gekozen. Ik ga nog steeds voor een vriendschappelijk contact tussen ons en naar haar toe (zijn nieuwe vriendin) heb ik zoiets van: En waag het niet om daar tussen te komen. Wij zijn samen ouders van een heel mooi mannetje en dat gaat voor. (Ze wil mij niet zien, ze wil dit niet, ze wil dat niet, zij bepaalt, dacht het ff niet denk) Maar goed, dat is voor latere zorg. En eigenlijk mijn zorg niet, ZIJN zorg.



Nou meiden , ik hoop echt dat dit gevoel blijft en dat ik jullie hierin voorga, dat jullie hetzelfde zullen krijgen. Ik ben tenslotte alweer 2 1/2 maand verder.



Artemesia, ik heb de eerst 6,7 weken alleen maar thuis gezeten. Werken, voor kind zorgen, soap kijken (heb het hele nieuws amper gevolgd de afgelopen tijd) en naar bed. Dit hoort ook wel bij mij, eerst alles in mijn hoofd op een rijtje krijgen. Kon ook NIKS verzinnen wat ik leuk vond om te doen, of met wie. Langzamerhand begint het weer te komen. Ik neem ook contact op met mensen die ik heb verwaarloosd, ik ben eerlijk over mijzelf en het wordt tot nu toe geaccepteerd. Ik spreek ook af met mensen die ik minder spannend vind (tja, mijn leventje is eerlijk gezegd wel een beetje saaiiii, geen hoge toppen en diepe dalen) maar ga dan bijv naar de film. Ik weet niet in hoeverre je al de energie hebt om dit soort dingen op te pakken? Wel heel moedig van je dat je TOCH naar het strand gaat, maar kan me ook ZOOOOO goed het verlaten gevoel voorstellen wat je daar had. Maar je hebt het mooi toch maar wel gedaan!



Misschien is het aan de ene kant voor mij moeilijker om los te komen omdat ik een kind heb met hem, aan de andere kant maakt het hebben van een kind je leven ook wel weer voller (je moet wel!) dus misschien is het wel makkelijker praten voor mij nu. Maar ook ik heb een eerder scheiding meegemaakt (na 9 jaar) en was toen ook in mijn eentje, en weet nog dondersgoed hoe het voelde. Vooral die druilerige zondagen!!!!  Ik hoop echt dat je kan genieten van Thailand, misschien komt er bij jou ook daar een ommekeer in je gevoel? Met wie ga je eigenlijk? En toch, baat het niet schaadt het niet; slik nu maar gewoon st janskruid, bij mij werkt het echt!!!



Liefs voor allemaal.

Canei.
Alle reacties Link kopieren
Hoi,

Hier was ik ook weer even, óók na een drukke werkweek (prima tijdverdrijf ineens...) Allereerst wil ik even op jou reageren Caneitje: Ten eerste vind ik dat je erg leuk en herkenbaar schrijft. Zo te lezen ben je erg bewust van jezelf en ik vind je erg dapper in jouw situatie.

Het gaat nu ook om jou, en alles wat daarbuiten de boel in de war schopt, moet je ook daarbuiten laten. En dat is wat je volgens mij heel goed doet.



Volgens mij is dat voor de ex-partij óók een trigger, dat je niet meer meegaat in zijn negatief getrek. Dat je niet meer wilt dat het je raakt en daar ook naar handelt. Volgens mij gaan dán pas weer de oogjes open. En gaan ze positief trekken (voor zover het oprecht is want ook dat kan manipulatief zijn)



Zo werkt het momenteel ook hier. Na vorige week een poosje geen contact te hebben gehad, moest ik hem toch een bericht sturen vanwege iets zakelijks. Ik geloof dat ik meteen een bericht terug kreeg --of ik al een ander had.



IK!?



Even heb ik me erin mee laten slepen, door kwaad te zijn, en hem te zeggen dat ik het jammer vind dat hij zo over me denkt. Achteraf had ik het gevoel alsof hij zijn geruststelling nodig had, maar wél door mij er een rotgevoel bij te geven. Ik voelde me eigenlijk een beetje verneukt, en daarna heb ik hem ook duidelijk uitgelegd dat ik daar niet van gediend ben, en als hij last van spoken heeft, hij ze zelf moet bevechten.  

Toen ik zei dat ik mezelf niet ga kwellen met dergelijke gedachten over hem met een ander, (ze zijn er wel, mijn maag draait óm bij de gedachte, maar ik deal ermee) omdat ik het al moeilijk genoeg heb met mijn eigen verdriet, plús wanneer hij een ander zou hebben ik me daar toch bij moet neerleggen, toen werd het wel even stil aan de andere kant van de lijn.



Een paar dagen later nog wat gesms waarin ik me niet liet verleiden tot... 

En ineens, nog weer een paar dagen later, een sms, met Ooo zoveel begrip naar mij, dat hij ziet dat ik gestreden heb voor ons geluk, etc.. ik heb er maar niet op gereageerd. Dat is het laatste wat ik van hem hoorde. ( Ik ben zo wantrouwend, probeert ie me te paaien?)



Caneitje, mijn grote test komt ook nog. Misschien bij mij wat sneller dan bij jou ( zolang er bij ons geen derde in het spel is) Ook ik heb me 2 keer eerder bij hem toch na een poos wel weer goed genoeg gevoeld om het toch weer te proberen met hem.. Dus ik kén het.



Nu merk ik heel erg aan mezelf dat mijn telefoon aan me trekt. Maar ik doe het niet. Ik heb mezelf voorgenomen eerst mijzelf de kans te geven het uit te zoeken. Ik ben af en aan verdrietig, maar ook boos om de momenten in het verleden waarom het fout ging. Mijn probleem is: Ik begrijp die momenten ook zo goed, ik kan zijn gedrag verklaren. En dan ga ik wiebelen....



Nu heb ik wel meer dan eerder het gevoel van: NEE, STOP, HO! Niet begijpen maar hard beseffen dat het gewoon niet goed is hoe er met mij is omgegaan.

KLAAR. End of story.. 



Met mij gaat het dus wel redelijk. Ik heb best een leuk leven momenteel, lekker mijn huishouden op orde etc...   Ik heb mezelf in de smiezen, dus nu wil ik het anders doen. Ik idealiseer ook heus een boel, ik neem dat mezelf niet kwalijk ( het voelt namelijk niet als hoop) en doe mijn ding. Voel me soms alleen ( vriendinnen zeggen bij wijze van: vergeet die lul) Maar het liefst wil ik dat deze nachtmerrie in mijn hart over is, en ik morgen wakker word en hem naast me zie liggen, maar met een gezonde, nieuwe geest. 



Oh ik moet stoppen. Dit geschrijf rakelt best wat op.. voelt wel okay, maar ik ga me even op iets anders storten. 

Veel liefs, voor iedereen: wees jezelf maar blijf sterk. 



Sun
Alle reacties Link kopieren
Heeft er ook iemand ervaring met narcisten?
Alle reacties Link kopieren
@ Wyfke, nee sorry. Mijn ex zijn gedrag ligt wel erg in de richting, echter is daar nog niets gediagnostiseerd. Maar voel je welkom je verhaal te schrijven..



Zo, ik moet even van me afbabbelen.

Sinds gisteren is er contact, veel gesms van zijn kant. Het begint aardig, met intresse maar als ik niet reageer ( had ze niet gezien), worden de smsjes grilliger en zoekt hij op erg negatieve manier bevestiging van mij. BAH!



Ik heb daar met een koel en afstandelijk sms op gereageerd: Dat hij op een verkeerde manier aan mij trekt en dat als hij niet oprecht en respectvol kan zijn, hij beter niet meer kan smsen.



Daar kwam geen reactie op gisteren, maar vannochtend des te meer. Hij gaat vrolijk door.. Hij gebruikt zelfs iets waarover we (zakelijke) afspraken hebben gemaakt om me in een hoek te drukken. Ik ben kwaad, heb de meest gemene smsjes al ingetikt en weer gewist. Maar dat is wat hij wil: contact, ookal is het negatief.

Waarom hé? Onvoorstelbaar dat dit de man is, die mij terug wil. Althans dat dacht ik?  

Ik denk dat ik besluit niet te reageren. Eigenlijk moet ik wel reageren omdat hij mij een vraag stelt omtrent het zakelijke. Maar we hebben er een afspraak over die hij wil breken. Nee, ik reageer gewoon niet. We hebben een afspraak.

Nee, als ik reageer heb ik ook het gevoel dat ik er wéér middenin zit. Dat er dan een reeks over en weer gesmst wordt ( ja per sms, waar gáát het ook over?) 



Ik krijg gewoon ook minder respect voor hem nu. En ik voel de verleiding hem dat te melden. Maar het voelt zo driedubbel, ik wil namelijk wél gewoon dat loslaatproces in (dus inclusief terug kunnen kijken op een goede manier op wat we hadden) Het mag niet van hem lijkt het wel. Omdat hij het zelf niet kan. Ik wil mijn respect behouden, maar zo wordt dat erg moeilijk.



Bovendien vind ik het wrang dat het zo moet gaan. Waarom kunnen we verdorie niet als volwassen mensen uit elkaar. Het doet altijd pijn, maar ik bevat dit gedrag maar slecht. Voor mij ook extra pijnlijk om te moeten beseffen dat dit echt niet weer gaat lukken met hem. Weer een stukje wat ik meer moet accepteren.



Sjee, en zó zit ik er weer middenin. Blegh!



Hoe is het met de anderen? Kleine beer alweer een beetje rust?

Liefs Sunday
Alle reacties Link kopieren
He Sunday, wat goed van je dat je niet reageert, het is heel moeilijk, dat begrijp ik maar het is een eerste stap om hem te laten zien dat je het nu echt goed zat bent. Waarschijnlijk omdat je nu afstand neemt wordt dit voor hem weer een uitdaging om toch contact met je te krijgen. Het lijkt eigenlijk een beetje op het gedrag van een kind; krijg ik het niet op de positieve manier, dan maar op een negatieve. Hij heeft waarschijnlijk het gevoel dat hij geen controle meer heeft over de situatie en dat is voor hem onbekend terrein? Ik herken dit bij mijn ex en gister hebben we het zelfs in een lange chatsessie over gehad. Zijn nieuwe vriendinnetje geeft hem niet de aandacht die hij van mij gewend was, zij trekt haar eigen plan, hij voelde zich miserabel en toen vroeg ik hem op de man af: Is het niet het kind in je dat zich afgewezen voelt? "Ja", beaamde hij volmondig. "Zo voelt het ook." Ik weet niet in hoeverre jouw ex een problematische jeugd heeft gehad maar het zou een grondslag kunnen zijn van zijn gedrag. Maar dan geld voor jou net als voor mij en alle anderen; je bent zijn moeder niet, je bent zijn ex. Ik heb eens wat gelezen wat mij wel hielp, ga het even proberen juist op papier te zetten. (het is een stappenplan)

-Kijk naar jezelf, je situatie en je gedrag alsof het van een vriendin van je is.

neem dus afstand van je eigen emoties in deze situatie.

-Schrijf op wat jij haar zou adviseren om hier mee om te gaan.

-Schrijf letterlijk op wat jij in haar geval zou doen. Neem alle mogelijke situaties waar je al ingezeten hebt en die nu gaande zijn.

-De laatste stap; hou je hier 3 weken lang aan.

Het schijnt dat die 3 weken genoeg zijn om bepaalde ingeslopen gedragingen bij jezelf om te turnen in gedrag wat eigenlijk beter zou zijn voor je.



De kunst is natuurlijk om je eigen vriendin te zijn. Soms is het makkelijker om voor een vriendin realistisch te kijken naar een situatie dan naar die van jezelf. Jij bent nog steeds verliefd! Dat maakt het ongelooflijk moeilijk om zuiver naar deze relatie te kijken. Ik ben er van overtuigd dat als je de tijd neemt dat bepaalde inzichten vanzelf komen. Ik zeg niet dat je ze nu niet hebt (dat heb je wel) maar je VOELT ze volgens mij nog niet? (zoiets schreef je volgens mij ook eerder) Ook schreef je dat er aan jouw eigenwaarde niet geknabbeld was, dat is al heel wat. Toch? Hou het aub ook zo.



Aan de andere kant moet ik zeggen dat wie er dan ook wat tegen me zei; ik trok toch mijn eigen plan (vergeet niet wat wij een kindje hebben samen waardoor je nog meer je grenzen verlegd) en dat mijn grens er op 1 duidelijk moment wel was, waarop IK voelde: NU is het klaar. Neemt niet weg dat ik nog door een diep dal moest ;) om alles te verwerken (wat er allemaal was gebeurt, wat ik had geaccepteerd, dat ik mijzelf kwijt was geraakt, blablabla, ga zo door) Misschien kun je op neutraal terrein met hem afspreken en "eisen" van hem dat hij deze keer naar jou luistert. Het lijkt me voor jou nu nog zo onafgemaakt....Je zou ook kunnen stellen dat als er weer een respectloos moment is van hem naar jou toe dat op dat moment jullie wegen (tijdelijk) scheiden. Zo ben je in de relatie duidelijk wat je nou precies bedoelt. Als je alles nu op 1 hoop gooit komt het bij hem waarschijnlijk niet echt binnen of misschien zal hij het letterlijk anders ervaren? Misschien is die duidelijkheid, dus reactie op moment van actie, voor hem beter te behappen? Tja, het zijn allemaal maar ideeen hoor, je weet zelf het beste wat je voelt, wat je wilt en wat goed/niet goed voor je is. Maar nogmaals; er is hoop voor jullie allemaal. Ik heb echt 9 jaar lang gedacht dat ik emotioneel nooit los van hem kon komen, nou het begint me aardig te lukken....Dus waarom zou het jou en de anderen niet lukken?

:P



Kan nog wel even een uurtje doorgaan, haha, maar ik heb een erg ongeduldige zoon naast me zitten die op de computer wil, en beloofd is beloofd, dus ik hou het even hierbij.



Liefs Canei.



ps maak me ook wel een beetje zorgen om kleine beer, maar misschien heeft ze geen tijd om het forum op te komen?
Alle reacties Link kopieren
PS Kan je niet op de msn met hem? Ik vind het persoonlijk een geweldige vorm om te communiceren met mijn ex....
Alle reacties Link kopieren
Dag allemaal ...canei, artemisia, sunday.....en alle anderen...



Ik ben even een tijdje zonder internet geweest.

Storing of iets dergelijks bij mijn provider...ben a technisch op dit gebied dus roep maar een naam.

Niet alleen door die storing maar ook wel een beetje door mezelf dat ik even niet aanwezig was.

Zag het allemaal niet zo heel duidelijk meer...was of ben soms down en triest.

Wat artemisia ook al zegt soms wou je gewoon dat je wakker werd ..en naast je keek en hem lekker naast je zag liggen zoals hij ook kon/kan zijn...maar dan voorgoed zo blijven met een nieuwe geest.

(volgens mij was het artemisia)

Heb veel terugvallen gehad deze afgelopen week ....ene moment denk je alles onder controle te hebben maar dat is maar een waanidee want later zit je er weer midden in.

Een gezond denkend persoon kan nooit van haar leven het hoofd er om heen krijgen bij wat er allemaal gebeurd is.

En dat moet je ook niet willen want als je dat wel gaat proberen dan ga jezelf er aan onderdoor..

Wijze woorden van een pycholoog waar ik nu een paar keer kom.

Daar kwam ik ook al toen hij nog bij mij was.

Om te proberen het maar duidelijk voor mij te krijgen ...

Hij zegt dat ik nu definitief afscheid van hem moet nemen.

Een streep eronder en proberen je eigen leven opnieuw op te gaan bouwen en dat zal moeilijk zijn zegt hij want alles is weg op dit moment het vertrouwde de grote leegte waar je nu in zit...je doel.

Over een paar weken zal het bbeter gaan, ik denk dan waarom nu al niet..

nare gevoel hebben..rotte leegte....het idee dat hij misschien wel met haar het eeuwige geluk gaat vinden ..iedereen zegt dat het niet zo gaat maarja....

Heb nu een week rust gehad en wauw ...voelde nog erger dan anders...en dan het weekend VRESELIJK.....weet niet hoe ik ze door moet komen.

Ga ik helemaal piekeren..

Men zegt dat ik het van me af moet gaan schrijven wat ik denk en voel...

Ben meer een prater met schrijven wil ik veels te veel in een keer.

Ze zeggen dan hij het schieten niet waard is (dat zegt men hier zo) hoe hij mij behandedelt heeft.

Maar ik zie alleen nog maar zijn goede dingen terwijl die soms echt niet opwegen tegen de mindere.

Ik weet dat hij het goed in me heeft geprent....

Zegt de pycholoog ook ....hij heeft het probleem bij jou neergelegt.

Allesligt aan mij terwijl dat niet zo is...

Hij legt het probleem buiten zichzelf zodat hij door kan gaan als de goede jongen..

Zou iedereen hem dan geloven....zijn nieuwe vriendin wel staat helemaal achter hem.

Hij woont nog niet bij haar en heeft ook nog geen relatie met d'r.

Wil het rustig aan doen anders gaat het weer stuk jah dat zei hij ook tegen mij aan het begin.

En over anderhalf jaar dan eens kijken...had hij gezegd tegen een vriend.

Nu is hij dus op zoek naar woonruimte had een vriend een caravan ofzo gevonden voor hem, weet niet of hij daar nu echt zit.

Moest hij aardig wat geld voor neerleggen...en voor die staplaats...

ga ik me daarover nog weer zorgen maken niet te geloven.

Hij moet het maar uit zoeken als ik dat nu eens in mijn hoofd kon krijgen.

Maar goed....het termijn van spullen op halen loopt morgen af...ik had hem een aangetekende brief gestuurd anders is hij volgend jaar nog bezig en dat kan gewoon niet ga ik er aan onderdoor...morgen tussen 12:00 en 16:00 uur kan hij komen en anders laat ik het afvoeren...

Dat zal het laatste zijn denk ik....heb nog niets van hem gehoord...vorige week ook al niet...hij heeft het naast zich neergelegt had hij gezegt...nou fijn.

Hij gaat gewoon door met leven net alsof er nooit iets gebeurd is nooit geen vier jaar...niks.

Snap ik niet...

Vorige week al meerdere sollicitatiegesprekken gehad liep allemaal erg goed..maar toch zit constant aan hem te denken..en dat kan zo langer niet meer..moet wakker worden nu.

Vandaag weer een gesprek, goeie baan moet me oppeppen anders zit ik daar weer als een hoopje mens en dat is het dan weer.

Ben nu bijna zes weken verder en of er nou echt iets maar dan ook iets veranderd is bij mij zou het niet durven te zeggen.

Soms denk ik JAH het gaat de goede kant weer op...maar de mensen in mijn omgeving zeggen dat ik er veel te veel mee bezig ben.

Kan het maar niet loslaten.ACHHHHHHHHH

Terwijl ik ook van de eerste breuk alles nu bevestigd heb gekregen...hij zei dat hij naar een collega zou gaan....collega weet helemaal niets van die zeven weken hij is daar nooit geweest.

Collega wist wel te vertellen dat hij een aanbetaling had gedaan voor en kamer boven een pizza tent.

Maar dat hij daar ook nooit geweest is....jah waar dan....nou ik ga de beerput niet weer openen en hem voorgoed dicht gedaan.

Zijn collega zei nog wel dat hij wel na een tijdje een vriendin ergens anders had gehad...dat wist ik ook al zelf maar nu......

Dat in de tijd dat hij net weer terug was bij mij en dat de witte broodsweken echt alweer voorbij waren...

Ben ik toen zelf achter gekomen heb nog met haar gesproken...kon ze niet geloven dat ik zijn vriendin was....

Hij had niets gezegt terwijl hij tegen mij vertelde dat zij alleen maar een bekende was....

Is maanden bezig geweest ...chatten en smsen en bellen ..dates.....maar verder niets gebeurd.

Dat zei zij ook....alleen maar praten ....dus net zo als nu weer...toen ook met zijn werk tegen gekomen en nu weer allebei de keren in een flat.

Wist alle vier (half jaar was hij nog redelijk normaal) jaren hoe het zat en waarom dan toch door gegaan..?

Nog het grootste vraagteken bij mij.

Jeetje heb wel erg veel geschreven zat er goed in...sjonge...

Canei dat laatste was het stukje wat ik nog wilde vertellen ...wat die nieuwe info betrof.....

Jah moet me klaar gaan maken voor het sollicitatiegesprek....

Ik kan het wel..alleen nu nog in de praktijk brengen.

 zucht.....



Liefs kleine beer.....



Ellenlange verhaal.....sorry...



Dankjewel Canei voor je zorg...:R
Alle reacties Link kopieren
Wilde nog even wat zeggen..(nog iets)....

Was Sunday die dat zei van nieuwe geest....

Het ene laatste verhaal wat je schreef was treffend...

Sunday ik moet zeggen die zin van jou ga ik denk overal maar neer hangen ofzo...

Hoe hij met mij om gegaan is ...HO!...

End of Story....

Zo ongeveer.

Trouwens fijn dat jij wel een beetje je eigen leven weer hebt opgebouwt.



Kleine beer...
Alle reacties Link kopieren
Toch nog een keer....

Sorry...

Artemisia wat je schreef.....

Was een beetje of ik een stuk van mezelf zag...

Meid...weet dat je niet alleen staat..

Kun je nagaan dit komt van een persoon die zelf met haar beide oren er nog dik en dubbel in zit.

We zitten allemaal ...Canei ..ik....en nog zoveel meer ....

In het zelfde schuitje...dat wil niet zeggen dat het door die woorden het er makkelijker op word maar wel dat er nog maatjes zijn die ook al zitten ze overal (waarschijnlijk) verspreidt door heel nederland er altijd zijn...

Het is zwaar....maar soms denk ik wel eens aan woorden die jij of iemand heeft geschreven op dit forum...en dan denk ik ...DOOR kleine beer DOOR...

Stom is het misschien wel...

Ik wou dat ik kon toveren..net als in dat liedje van Herman van Veen...



Dikke KNUFFEL voor iedereen...  *;



Kleine beer.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een tekst die ik overal neerhang in gedachten: "gelukkig kun je niet worden, dat kun je alleen maar zijn."

Dus op de dagen dat ik mij goed voel probeer ik me daaraan vast te houden, op dagen dat het niet zo is denk ik: Die dag komt vanzelf wel weer.



Ik zit weer midden in allerlei intriges voor mijn gevoel. Mijn ex is aan het herstellen, zegt dat ie 2 maanden "weggeweest" is. Zo voelt hij het en zo voelde ik het ook. Er kwam dus weer contact, teveel van het goede eigenlijk. Waardoor ik erachter kwam dat zijn nieuwe vriendin op zo'n manier haar eigen plan trekt dat hij daar van in de war raakt. Het lijkt wel alsof ze hem betoverd heeft, hij heeft er geen goed gevoel bij maar is toch nog in haar ban. Hij zegt letterlijk; ze is er niet voor me zoals jij er altijd voor me geweest bent. Ik heb hierop duidelijk geantwoord dat hij ook nooit een nieuwe canei zal krijgen (en mij dus ook niet terug zal krijgen) want dat is voor niemand goed. Hij beaamt nog steeds dat hij ziet dat zijn gedrag niet goed is geweest voor mij. Hij voelt nu eigenlijk hoe ik me altijd bij hem gevoeld heb (hij is nu afhankelijk van haar behoeftes enzo) We hebben hier van de week prettige gesprekken over gehad. Maar ondanks dat ik aangeef niet te veel te willen weten van hun relatie sluipt het er toch in.

De "psychologe"in mij zegt: Dit is goed voor je, je ziet haar 2x per week en voor de rest moet je het zelf doen. (ik was er ALtijd) Bij hem komen nu ook de emoties los (huilen, verdriet, etc) 

De ex in mij zegt: K*twijf, ik heb 9 jaar lang mijn best gedaan om hem niet te laten ontsporen en nu zal jij de vader van mijn kind even zo in de war maken dat hij misschien wel doorschiet in...manie/depressie/psychose??? Ze heeft letterlijk tegen hem gezegd dat ze op zijn uiterlijk is gevallen (het is een lekkere vent om te zien) maar ik heb het idee dat voor haar de eerste pret er alweer af is. (Tja, hij is gestopt met blowen dus nu komt zijn serieuze kant boven ipv de charlatan) Ze is een vrijbuiter en heeft al ettelijke vriendjes gehad na haar scheiding. Ze belt nu afspraken af, reageert niet altijd op zijn telefoontjes/smsjes om hem daarna weer naar zich toe te trekken. Hij raakt daar van in de war. Het ene moment wil hij er een punt achter zetten, het andere moment wil hij weten hoe het verder gaat verlopen. Sinds gisteravond ga ik weer voor het zakelijk contact want ik wordt er zonder dat ik het wil WEER in meegesleept. Iedereen zal wel denken/zeggen: Het is ZIJN probleem, doe normaal Canei, hij heeft jou laten vallen als een baksteen en nu ga je weer met zijn moodswings en levensperikelen in zee. Maar het lijkt wel een soort kind van me!!!! Heb ik zo ook gister letterlijk tegen een vriend van ons gezegd. Mijn zoon wil ik beschermen maar HEM ook! Dom he? Het lijkt wel een soort oergevoel. (of is zo gevoed na 9 jaar....) Ik denk dat dit een laatste stuiptrekking is van het loslaatproces. Ik ga maandag 5 daagjes met zoon op vakantie, zijn vriendin ook met haar kinderen, hij ziet er als een berg tegen op om echt alleen te zijn en is bang dat het gemaal in zijn hoofd doorschiet naar een psychose. Hij zegt letterlijk: Iedereen heeft een mening, ik weet niet eens meer wat ik zelf moet denken.

Maar goed, onze vriend heeft al aangeboden om te handelen mocht het mis gaan met hem. Dat geeft wel een stukje rust maar nogmaals; het echte loslaten is zoooooo moeilijk want (heb ik al eens eerder geschreven) ik ken hem als geen ander, weet wat hij nodig heeft om niet door te schieten. Nu moet hij het zelf doen.Maar doorschieten betekent voor hem kans op baanverlies, elke psychose tast je intelligentie een beetje aan en....durf het bijna niet te zeggen maar ik weet dat hij hierdoor suicidaal kan worden. En het IS gewoon een te mooi mens en een te goede/leuke vader voor mijn zoon om dit te laten gebeuren. Maar ik MOET het loslaten. Ik moet....



Ik vond die tekst ook heel mooi; wakker willen worden naast HEM met een gezonde geest. Dan zouden we samen 80 kunnen worden...Maar ja, dat is niet zo.

Hij houdt nog steeds van me, dat weet ik, voel ik en heeft hij ook gezegd. Hij heeft nu het gevoel dat hij vreemd gaat met haar. Gek he, ik heb dat niet meer. Zeg ik ook tegen hem, doet hem wel zeer, maar dat stukje (sex en contact en weet ik veel wat) dat lijk ik al verwerkt te hebben. Het gaat mij erom dat ze GOED is voor hem. Ik wil hem gezond houden, voor onze zoon, voor hem en tja...ook voor mijzelf. Want we voelen ons (nu hij weer back on earth is) zo verbonden met elkaar, ik wil dat contact gewoon niet kwijt.



Verder hele wijze woorden van jouw psych, kleine beer, over dat niet helder na kunnen denken als je geen gezonde geest hebt. Ik merk dat het inderdaad gekmakend is als ik hem probeer te volgen want ik zie alles in de reeele vorm, hij niet. (dat toch nog niet, hij is wel back on earth maar echt nog niet helder van geest)



Zo, ik ga me maar weer eens richten op het hier en nu, mijn hoofd leegmaken (moeiiilijk) en op pad....



Toch, misschien denk jij er anders over, kleine beer, zou ik nog even wachten met zijn spullen af laten voeren. Is hij toerekeningsvatbaar nu???? Je spreekt hem niet dus kun je dat misschien niet inschatten maar is er geen andere manier om zijn spullen op te slaan? Menselijk gezien zou ik het heel erg vinden voor hem dat als hij weer normaal kan denken dat hij merkt wat hij allemaal kwijt is geraakt. Jou, zijn huis, zijn spullen....Hij is ZIEK, en ook al heeft hij je vreselijk gekwetst, wacht nog even hoe hij over een maandje is. Ik zie een hele verandering bij mijn ex. Zijn ogen staan anders, de gesprekken worden weer 'volwaardiger', er is weer ziekte-inzicht.....misschien dat dit ook bij jouw ex weer gaat gebeuren en dan kun je misschien op een wat eerlijker manier een ultimatum stellen als/dan nu???? Als ik het verkeerd zie dan moet je dat zeggen hoor, maar moest het toch even kwijt.



*; canei.
Alle reacties Link kopieren
@ Canei: Poeh, het zit bij jou wel wat diepgewortelder zeg maar. Lijkt me heel erg moeilijk om in jouw situatie jezelf te behoeden voor valkuilen etc.. ook vanwege het samen hebben van een kindje. De verstrengeling zit vaster. Ik heb, als het hoeft geen contact met ex... en hoef ook niets te vernemen van gezamelijke vrienden, want die hebben we eigenlijk nooit kunnen maken. Aan de ene kant maakt dit het makkelijker. Ik ben de controle kwijt. Ik vind dit ook wel prima, een soort van genadeslag. Het maakt het makkelijker het buiten me te houden.

Goed ook dat jij nog op zeker niveau kan praten met hem. Lijkt me aan de ene kant ook weer dat die verstrengeling extra. Dat lukt me hier niet hoor, het gaat heel stroef en erkennen van zaken, ho maar. Ik moet het écht doen met mijn eigen wijsheid, maar die is soms zo moeilijk te vinden als je in een dip zit.Jullie kunnen eenmaal niet kiezen voor absoluut geen contact.



Nee, mijn ex heeft geen MSN, dus bij ons gaat alles -eigenlijk- per sms. Ik doe een moord voor een goed gesprek, stiekum, maar dat gaat niet. Ik krijg om de haveklap smsjes waarin hij controle probeert te halen. Checkt waar ik ga en sta om me maar dichtbij te houden. Heel erg vervelend.



Ik ben ook weer een paar dagen even het spoor bijster... krabbel er nu weer uit, heb alweer 1 touwtje terug in handen. Paar dagen geleden berichtte hij  dat hij de hoop op dat het weer goed komt aan het verliezen is. En dat hij ook verder gaat met leven (om mij te triggeren, weet ik nu)



Iets in mij wordt dan zo kwaad, terwijl ik moet denken: "goh, hehé eindelijk?!" Maar ik besef me dat dat ook bij mijn loslaatproces hoort, en dat ik nog eenmaal niet zover ben. Dus ik heb hem terugbericht dat ik het erg prettig zou vinden wanneer hij er niet zo'n trek en bevestiging spelletje van maakt. Dat hij dat op een manier doet die mij ook pijn doet, dat hij daar rekening mee moet houden. Eigenlijk ging dit natuurlijk weer van kwaad tot erger. Hij stuurde me ook erg veel berichten in de trant dat hij van me houd, het hem te lang duurt; de verzoening. Dat hij me mist, en niet denkt dat hij veranderd zonder mij in de buurt. Dat ik het goede in hem moet geloven... Hij legt zoveel bij mij neer. Dus ik leg alles bij hem terug. Dat ik hem niet kan helpen, hem niet kan bevestigen. Daaromheen doet hij heel vervelend. Hij "beschuldigd" mij ervan vanalles leuks te doen, en dat hij maar zielig alleen is.. en ik schreef al eerder, dat als hij mij zou zien met een ander.....dan..... Terwijl hij het zelf uitlokt. 



Jonges, dat doet pijn. Ik heb hem dat ook gestuurd. Of hij wil stoppen. Hij heeft geen idee hoe ik me voel, wat ik doe en met wie. ( waarom doe ik dat, wil ik hem ook in de 'buurt' houden?)  (Ik vertel hem btw, helemaal nooit wát ik doe. Ik laat op het moment alles aan zijn verbeelding over.)

Het maakt me wel verdrietiger. En als ik hem dat meld, is hij de liefde zelve weer... En ik speel het spel mee. Ik stop het af, en geheid dat ik daarna weer een sneer krijg, of een check-bericht:



"Maar aach, ik zie je straks daar en daar toch wel?" ( om maar te kijken of ik daar en daar ook heen ga) Ik heb gisteren besloten het nu écht door te hebben wat hij doet. Dat is een beslissing om me niet meer te laten leiden door wat hij probeert. Dus stuurde ik hem terug, 'nee, ik ga daar en daar morgen heen (iets waar hij heel graag met mij heenwilde), dus maak het niet laat" Direct erachteraan.... oh dan zie ik je daar wel. Met meteen een verklaring erachter aan dat het flauw van hem was, en dat hij niet heen ging waar hij dacht dat ik heen ging, maar dat hij ook morgen naar dat andere gaat...  ( rrrrrrrrrrrright) Ik geloof er geen snars van. Maar mijn gevoel staat natuurlijk wel waar hij hem hebben wil... Ik probeer daar nu boven te gaan staan. Hij heeft het moeilijker dan ik. Al zou hij wel gaan waar we heen zouden. Ik moét dat van mezelf blijven mantra-en.



Ik heb nu een beetje het gevoel van: Game on! Hij wil me in de buurt? Wetende dat het hem pijn doet? Ik ben degene die werkelijk leuke dingen onderneemt, vrienden heeft ( hij heeft niks) etc... Ik heb hem daarvoor deze week geprobeerd te beschermen, maar hij blijft uitlokken. Controle willen houden. Erg vervelend, maar wie niet horen wil, moet maar voelen.



('tliefst, en dit zegt het duveltje in mij, trap ik 'm binnenkort zo hard terug op zijn ziel)



Wat kost dit een energie. Ik heb hem van de week ook gevraagd waarom hij niet wil dat ik hem loslaat. Waarom hij me er in belemmert. Dan krijg ik als antwoord dat hij me vanaf NU met rust laat, dat hij dat inderdaad niet mag belemmeren, om vervolgens een halve dag later weer te beginnen.



Zoals hij nu doet, vind hij het verschrikkelijk als ik een ander krijg en dat mag ik horen ook, maar is het type dat bij wijze van zélf snel met een ander er van doorgaat. Omdaarna  te zeggen: ja zo gaat dat.



Of, hij zal me vertellen dat hij een ander heeft, om te kijken, of ik ook al zover ben. Wat is dit voor gestoord iemand?



Doet zeer dat dit zo moet gaan. Hij was mijn alles. Wat moet ik toch eigenlijk......

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven