Relaties
alle pijlers
Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?
maandag 17 juli 2006 11:51
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
woensdag 13 september 2006 23:45
Ook jou verhaal Caneitje, had het mijne kunnen zijn. Je schrijft heel kleurrijk over hoe de situatie is/kan zijn. Het steeds minder respect op kunnen brengen voor hem, en wanneer het weer even gelijkwaardig lijkt te zijn, ben je dat disrespect ook ineens weer vergeten. Zoals jij je verhaal verteld, heb ik meerdere malen meegemaakt. Zonder te weten wat er aan de hand was. Ik heb vanalles geprobeerd, praten, huilen en als ik energie had om te geven, legde ik het hem uit. Dan huilde hij weer. Hij had gefaald. Dat is zowieso zijn grote gevoel van dit moment, over de gehele relatie gezien. Hij faalde altijd bij mij. Ik gaf hem het gevoel dat hij faalde. Ik had hem niet het gevoel mogen geven dat hij het nooit goed deed. En zo lag de schuld wel weer bij mij.
Uiteindelijk gebeurde dit zovaak dat ik er een patroon in ging zien. Maar dat was heel moeilijk te doorbreken en aan hem uit te leggen. Immers, hij weet niet beter. Tegen die tijd was hij al wel zover om het te laten onderzoeken, maar escaleerde het zover, dat ik inmiddels nogsteeds bij hem weg ben.
Ik las vandaag de dagelijkse gedachte, die ik altijd per mail ontvang:
"Het gevoel heeft een beter geheugen dan het verstand"
En het is ó zo waar, maar ik denk dat wij tussen beide informatiebronnen constant aan het meedeinzen zijn.
Ik heb het gevoel dat nu, mijn loslaatproces een balans aan het opmaken is. Een gezonde, voor mijzelf afgewogen balans. Alsof het natuurlijk gaat. Iets wat me beangstigd: ik heb er schijnbaar geen controle over.
Dan gaat het maar zo, laat ik het los. Zoals zo mooi omschreven in jou verhaal.
Wat ik mis Canei, is een toekomstbeeld. Het leven te gaan delen met iemand. eindelijk. Ik geloof dat ik er, op een paar dingen na, klaar voor was. Ik heb ook mijn eigen dingen die in de weg staan. Ik wilde die dingen aangaan. Ik ben nog jong, heb al wat probeersels achter de rug, ook vervelende, maar ik was wel zover. Ik mis hem, zijn goede momenten, zijn lach, zijn lijf, zijn geborgenheid, die hij ook zo goed wist te geven. Maar als ik dit schrijf voel ik dat niet eens zozeer. Alsof de roze gloed van mijn idealisatie af is. En ja, op zich had ik er een dagtaak aan het 'goed te willen hebben' Maar ik kwam geen meter vooruit, en ook niet met mijn eigen issues dus. Het lege gevoel zal nu inderdaad wel de ruimte zijn die het nu geeft, niet teveel meer met hem bezig te zijn..
Nee, open staan voor andere mannen ben ik niet bang voor. Het gebeurd (nog) niet en ze komen ook niet in hordes op mij af. Mocht dat wel gebeuren, kom maar dan.. ik wil wel, als ik er klaar voor ben. Settelen, kindjes misschien wel.(ik ben nooit lang alleen geweest). Ik ben daar in naar hem ook eerlijk in, dat dat nu niet aan de orde is, hoewel ik me afvraag of dat zin heeft. Zolang er geen dreiging is.... welke les leert hij.. Ik bedoel niet dat ik hem moet doen voorkomen dat er een ander in het spel is, om hem te laten voelen, maar meer welke invloed heeft het als ik zeg dat er nog niks aan de hand is??
Hij daarentegen vertelde me dat er al wel interesse is getoond. Hoe haalt ie het in zijn hoofd dit uberhaupt al te ZIEN dat het gebeurt. Snap je me? Ik voel me er erg dubbel over. Iets zegt me dat het toch wel gebeuren gaat, maar dan is het helemaal einde verhaal, einde contact. Maar zal hij eerlijk zijn? Hij zweeert bij hoog en laag er niet aan te moeten denken, hij alleen mij wil. Maar gek genoeg weet ik het zo net nog niet. (oh en logisch, ik vertrouw hem niet, óók logisch) Ik worstel er op het moment mee, waarom hij dit met mij deelt. Hij doet er wat stoerig over, maar zegt erbij dat hij het niet had willen zeggen om mij geen extra onnodig wantrouwen te geven..
En ja, als ik dan zuiver reageer dat hij ook mij ooit met een ander zal zien, wanneer er geen verandering komt dan flipt hij de pan uit bij de gedachte. Niet relativerend naar een toekomst zonder elkaar.
Gek, hij beweert een toekomst te willen, maar met gedrag graaft ook hij zijn eigen graf. Net als bij jou Canei. Het gaat een keer écht op en dan is er gevoelsmatig een 'point of no return'
En nu hij is met de medicijnen gestopt. Maar of het echt iets met me doet? Ik weet het ff echt niet. Zal er bij horen, denk ik dan.. bij de manie.
( heel diep van binnen ben ik zwaaaaaaaaar teleurgesteld natuurlijk)
'Tliefst word ik nu verliefd op een man, die knapper en sterker is dan hij, dan is het over. Maar het allerliefst wil ik nog...ja dát.
En als hij zegt dat het allemaal gaat lukken, maakt mijn hart een sprongetje maar mijn verstand zegt; nee hoor... Het is er inmiddels ingestampt dat het niet veranderen gaat, dus waarom nu wel??
Ik vind je spirituele verhaal prachtig.. Zo voel ik het ook. Soms minder soms meer... maar het is zo. Ik denk dat er wel iets heel heftigs moet zijn tussen ons, maar dat er lessen zijn te leren. Weer iets om over na te denken....
Ik ben ook erg spiritueel aangelegd, maar ben er weinig mee bezig. Ik heb er eerder zulke verhalen voor nodig als handvat, om het inderdaad te kunnen voelen wat ik hem met iemand, en in welke dieptes dat gaat..
O jonges wat een lang verhaal weer... nou ja geeft niks, ik ben weer een hoop kwijt.
Canei, een vraag terug: Wat zou jij eigenlijk willen?
Uiteindelijk gebeurde dit zovaak dat ik er een patroon in ging zien. Maar dat was heel moeilijk te doorbreken en aan hem uit te leggen. Immers, hij weet niet beter. Tegen die tijd was hij al wel zover om het te laten onderzoeken, maar escaleerde het zover, dat ik inmiddels nogsteeds bij hem weg ben.
Ik las vandaag de dagelijkse gedachte, die ik altijd per mail ontvang:
"Het gevoel heeft een beter geheugen dan het verstand"
En het is ó zo waar, maar ik denk dat wij tussen beide informatiebronnen constant aan het meedeinzen zijn.
Ik heb het gevoel dat nu, mijn loslaatproces een balans aan het opmaken is. Een gezonde, voor mijzelf afgewogen balans. Alsof het natuurlijk gaat. Iets wat me beangstigd: ik heb er schijnbaar geen controle over.
Dan gaat het maar zo, laat ik het los. Zoals zo mooi omschreven in jou verhaal.
Wat ik mis Canei, is een toekomstbeeld. Het leven te gaan delen met iemand. eindelijk. Ik geloof dat ik er, op een paar dingen na, klaar voor was. Ik heb ook mijn eigen dingen die in de weg staan. Ik wilde die dingen aangaan. Ik ben nog jong, heb al wat probeersels achter de rug, ook vervelende, maar ik was wel zover. Ik mis hem, zijn goede momenten, zijn lach, zijn lijf, zijn geborgenheid, die hij ook zo goed wist te geven. Maar als ik dit schrijf voel ik dat niet eens zozeer. Alsof de roze gloed van mijn idealisatie af is. En ja, op zich had ik er een dagtaak aan het 'goed te willen hebben' Maar ik kwam geen meter vooruit, en ook niet met mijn eigen issues dus. Het lege gevoel zal nu inderdaad wel de ruimte zijn die het nu geeft, niet teveel meer met hem bezig te zijn..
Nee, open staan voor andere mannen ben ik niet bang voor. Het gebeurd (nog) niet en ze komen ook niet in hordes op mij af. Mocht dat wel gebeuren, kom maar dan.. ik wil wel, als ik er klaar voor ben. Settelen, kindjes misschien wel.(ik ben nooit lang alleen geweest). Ik ben daar in naar hem ook eerlijk in, dat dat nu niet aan de orde is, hoewel ik me afvraag of dat zin heeft. Zolang er geen dreiging is.... welke les leert hij.. Ik bedoel niet dat ik hem moet doen voorkomen dat er een ander in het spel is, om hem te laten voelen, maar meer welke invloed heeft het als ik zeg dat er nog niks aan de hand is??
Hij daarentegen vertelde me dat er al wel interesse is getoond. Hoe haalt ie het in zijn hoofd dit uberhaupt al te ZIEN dat het gebeurt. Snap je me? Ik voel me er erg dubbel over. Iets zegt me dat het toch wel gebeuren gaat, maar dan is het helemaal einde verhaal, einde contact. Maar zal hij eerlijk zijn? Hij zweeert bij hoog en laag er niet aan te moeten denken, hij alleen mij wil. Maar gek genoeg weet ik het zo net nog niet. (oh en logisch, ik vertrouw hem niet, óók logisch) Ik worstel er op het moment mee, waarom hij dit met mij deelt. Hij doet er wat stoerig over, maar zegt erbij dat hij het niet had willen zeggen om mij geen extra onnodig wantrouwen te geven..
En ja, als ik dan zuiver reageer dat hij ook mij ooit met een ander zal zien, wanneer er geen verandering komt dan flipt hij de pan uit bij de gedachte. Niet relativerend naar een toekomst zonder elkaar.
Gek, hij beweert een toekomst te willen, maar met gedrag graaft ook hij zijn eigen graf. Net als bij jou Canei. Het gaat een keer écht op en dan is er gevoelsmatig een 'point of no return'
En nu hij is met de medicijnen gestopt. Maar of het echt iets met me doet? Ik weet het ff echt niet. Zal er bij horen, denk ik dan.. bij de manie.
( heel diep van binnen ben ik zwaaaaaaaaar teleurgesteld natuurlijk)
'Tliefst word ik nu verliefd op een man, die knapper en sterker is dan hij, dan is het over. Maar het allerliefst wil ik nog...ja dát.
En als hij zegt dat het allemaal gaat lukken, maakt mijn hart een sprongetje maar mijn verstand zegt; nee hoor... Het is er inmiddels ingestampt dat het niet veranderen gaat, dus waarom nu wel??
Ik vind je spirituele verhaal prachtig.. Zo voel ik het ook. Soms minder soms meer... maar het is zo. Ik denk dat er wel iets heel heftigs moet zijn tussen ons, maar dat er lessen zijn te leren. Weer iets om over na te denken....
Ik ben ook erg spiritueel aangelegd, maar ben er weinig mee bezig. Ik heb er eerder zulke verhalen voor nodig als handvat, om het inderdaad te kunnen voelen wat ik hem met iemand, en in welke dieptes dat gaat..
O jonges wat een lang verhaal weer... nou ja geeft niks, ik ben weer een hoop kwijt.
Canei, een vraag terug: Wat zou jij eigenlijk willen?
woensdag 13 september 2006 23:59
Pind...
Ook even op jou reageren.. allereerst natuurlijk ontzettend vervelend dat je het gevoel hebt er weer middenin te zitten.. dat voelt rot en het zuigt energie! Ook jij moet constant mee schommelen tussen verstand en gevoel. Je wéét dat hij het niet meent, maar je voelt dat je niet juist behandelt wordt. Je voelt dat hij van je houdt, maar je weet dat je niet zo behandeld mag worden.
Geloof mij, ik weet ervan en het is verschrikkelijk. Je bent niet alleen in dat gevoel. Hij is verantwoordelijk voor zijn gedrag naar jou, je mag eisen dat hij respect voor je heeft, in welke bui dan ook. Maar je weet dat het zo simpel niet ligt. Toch is het heel belangrijk bij je zelf te blijven.
Jij jij jij! bent belangrijk. jij jij jij wil niet dat er zo met jou omgegaan wordt.
Jij moet je kunnen schermen tegen dit gedrag, en dit vergt veel besef, bewustworden, en loslaten op zulke momenten, constant en tijdelijk loslaten. Zijn gedrag hoort bij hém. Niet bij jou. Onthou dat. Zeg dat tegen hem desnoods.
Wees sterk, dat is voorwaarde 1 om samen te kunnen zijn met iemand met Borderline.. Echt waar.. kun je dat niet besluiten, zul je iets anders moeten bedenken.
Schrijf gerust mee, het werkt. Al is het voor jezelf..
Liefs Sunday
Ook even op jou reageren.. allereerst natuurlijk ontzettend vervelend dat je het gevoel hebt er weer middenin te zitten.. dat voelt rot en het zuigt energie! Ook jij moet constant mee schommelen tussen verstand en gevoel. Je wéét dat hij het niet meent, maar je voelt dat je niet juist behandelt wordt. Je voelt dat hij van je houdt, maar je weet dat je niet zo behandeld mag worden.
Geloof mij, ik weet ervan en het is verschrikkelijk. Je bent niet alleen in dat gevoel. Hij is verantwoordelijk voor zijn gedrag naar jou, je mag eisen dat hij respect voor je heeft, in welke bui dan ook. Maar je weet dat het zo simpel niet ligt. Toch is het heel belangrijk bij je zelf te blijven.
Jij jij jij! bent belangrijk. jij jij jij wil niet dat er zo met jou omgegaan wordt.
Jij moet je kunnen schermen tegen dit gedrag, en dit vergt veel besef, bewustworden, en loslaten op zulke momenten, constant en tijdelijk loslaten. Zijn gedrag hoort bij hém. Niet bij jou. Onthou dat. Zeg dat tegen hem desnoods.
Wees sterk, dat is voorwaarde 1 om samen te kunnen zijn met iemand met Borderline.. Echt waar.. kun je dat niet besluiten, zul je iets anders moeten bedenken.
Schrijf gerust mee, het werkt. Al is het voor jezelf..
Liefs Sunday
donderdag 14 september 2006 15:29
Dag Canei...
Lief van je dat je zo bezorgd om me bent...:R
En die vragen zijn niet erg.
Opzich valt het nog wel mee ...alleen soms dan voel ik dat ik terug gezogen word naar het verdriet.
Waar ik zo aan stuk ga is eigenlijk wat je net zelf ook al zegt...het gemis van alles, zijn humor, gezicht, zijn verschillende trekjes daarin, lichaam, hoe hij dingen deed, dus jah eigenlijk het hele pakketje.
En dat mensen hem heel anders zien en dan denken of het allemaal wel zo erg is.
En natuurlijk ook met haar....dat je jezelf ook bepaalde dingen afvraagt.
Daar heb je niets aan maar toch doe je dat wel...
En wat Sunday ook in haar verhaal zegt over dat loslaten..
Kan ik me kompleet in terug vinden...
Ben mijn doel kwijt...het lijkt wel of ik het expres niet wil loslaten...
Dagbesteding ...wat jij ook zei ...misschien is dat ook wel zo..altijd stond alles in het teken van hem en hoe het ging, met alle dagelijkse dingen zelfs.
En nu moet je opeens je eigen IK weer vinden, hoe moet ik nu verder, wat wil ik en waar wil ik naar toe..en opnieuw je grenzen verkennen.
Zo lang met hem geleefd dat ik nu niet precies weet wat ik met mijn eigen leven aan moet en al die tijd..poeh...
Weekend ook zoiets...jeetje hoe kom ik die dingen door...
Vrienden worden zo langzamerhand knettergek van mijn gebel...
Ze horen mij weer aan en dan hebben we ook wel weer lol en ze begrijpen me volledig....maar voor hun is het ook moeilijk.
Net een nieuwe baan daar had ik het gisteren nog over ....
Afgelopen nu al, vandaag net te horen gekregen dat het zo niet kon...
Mijn hoofd zit te vol om er weer nieuwe informatie in te krijgen en dat werkt niet ...
Drie weken volgehouden en vandaag einde oefening...
Super collega's...fijna afdeling dat zal ik vreselijk missen en dat ik weer iets voor mezelf ging opbouwen....je had weer ritme..onder de mensen...afleiding.
Nu dus weer opzoek naar iets anders.
DE MANNEN...wat jij en Sun ook al zeiden...
Sjonge wat moeten we daar nu al mee....
Gevoel is nog mijlen ver... om met zo'n juppo te beginnen.
Lijkt me voor die jongen ook niet echt fijn .....
Nog niet klaar voor maarja mocht er nu wel iemand op mijn pad komen zou ik het nog moeilijk vinden om mijn hart te geven het zou voelen als vreemdgaan.
In dit leven is alles mogelijk dus je kunt maar zo iemand tegen komen...en wat moet je dan...
Vond dat stuk van jou Canei...echt prachtig ...
Ben ook wel eens naar zulke spirituele avonden geweest zoveel rust krijg ik daarvan...
Ook met zijn foto ...nou dat was schrikken werd ik toch uitgekozen...en ging ze een reading doen...alles klopte.
Ze kende mij en hem niet...en dan toch zo rustig alles vertellen...wat ze doorkreeg.
Over hem ...was best confronterend.
Moet er misschien maar weer eens heen gaan naar zo'n avond al zo lang geleden...innerlijk rust heb ik nu wel erg hard nodig...en dat krijg je daar wel van.
Meiden...spreek jullie snel...of lees...
Liefs KLeine Beer...
Knuffel voor iedereen....
Lief van je dat je zo bezorgd om me bent...:R
En die vragen zijn niet erg.
Opzich valt het nog wel mee ...alleen soms dan voel ik dat ik terug gezogen word naar het verdriet.
Waar ik zo aan stuk ga is eigenlijk wat je net zelf ook al zegt...het gemis van alles, zijn humor, gezicht, zijn verschillende trekjes daarin, lichaam, hoe hij dingen deed, dus jah eigenlijk het hele pakketje.
En dat mensen hem heel anders zien en dan denken of het allemaal wel zo erg is.
En natuurlijk ook met haar....dat je jezelf ook bepaalde dingen afvraagt.
Daar heb je niets aan maar toch doe je dat wel...
En wat Sunday ook in haar verhaal zegt over dat loslaten..
Kan ik me kompleet in terug vinden...
Ben mijn doel kwijt...het lijkt wel of ik het expres niet wil loslaten...
Dagbesteding ...wat jij ook zei ...misschien is dat ook wel zo..altijd stond alles in het teken van hem en hoe het ging, met alle dagelijkse dingen zelfs.
En nu moet je opeens je eigen IK weer vinden, hoe moet ik nu verder, wat wil ik en waar wil ik naar toe..en opnieuw je grenzen verkennen.
Zo lang met hem geleefd dat ik nu niet precies weet wat ik met mijn eigen leven aan moet en al die tijd..poeh...
Weekend ook zoiets...jeetje hoe kom ik die dingen door...
Vrienden worden zo langzamerhand knettergek van mijn gebel...
Ze horen mij weer aan en dan hebben we ook wel weer lol en ze begrijpen me volledig....maar voor hun is het ook moeilijk.
Net een nieuwe baan daar had ik het gisteren nog over ....
Afgelopen nu al, vandaag net te horen gekregen dat het zo niet kon...
Mijn hoofd zit te vol om er weer nieuwe informatie in te krijgen en dat werkt niet ...
Drie weken volgehouden en vandaag einde oefening...
Super collega's...fijna afdeling dat zal ik vreselijk missen en dat ik weer iets voor mezelf ging opbouwen....je had weer ritme..onder de mensen...afleiding.
Nu dus weer opzoek naar iets anders.
DE MANNEN...wat jij en Sun ook al zeiden...
Sjonge wat moeten we daar nu al mee....
Gevoel is nog mijlen ver... om met zo'n juppo te beginnen.
Lijkt me voor die jongen ook niet echt fijn .....
Nog niet klaar voor maarja mocht er nu wel iemand op mijn pad komen zou ik het nog moeilijk vinden om mijn hart te geven het zou voelen als vreemdgaan.
In dit leven is alles mogelijk dus je kunt maar zo iemand tegen komen...en wat moet je dan...
Vond dat stuk van jou Canei...echt prachtig ...
Ben ook wel eens naar zulke spirituele avonden geweest zoveel rust krijg ik daarvan...
Ook met zijn foto ...nou dat was schrikken werd ik toch uitgekozen...en ging ze een reading doen...alles klopte.
Ze kende mij en hem niet...en dan toch zo rustig alles vertellen...wat ze doorkreeg.
Over hem ...was best confronterend.
Moet er misschien maar weer eens heen gaan naar zo'n avond al zo lang geleden...innerlijk rust heb ik nu wel erg hard nodig...en dat krijg je daar wel van.
Meiden...spreek jullie snel...of lees...
Liefs KLeine Beer...
Knuffel voor iedereen....
donderdag 14 september 2006 19:21
Dag Dames,
Als ik jullie verhalen zo lees begrijp ik eruit dat jullie afstand hebben genomen van jullie partner, of begrijp ik het verkeerd?
Heel wat allemaal, ik leef met jullie allemaal mee. Ik weet namelijk hoe het voelt om zo'n beslissing te maken. Zo'n beslissing heb ik 4 maanden geleden ongeveer gemaakt omdat we door alle omstandigheden elkaar totaal kwijt waren geraakt. Ik voelde me teveel afgewezen, voelde me teveel alleen en kon hem gewoon niet genoeg liefhebben. Ik heb mezelf toen een aantal weken voor de gek gehouden en heel hard opgesteld. Na die weken kwam ik erachter dat ik het wel weer wilde proberen met hem. Hij deed in die weken namelijk ontzettend zijn best, stuurde lieve smsjes, belde me en kwam bloemetjes brengen.. Op dat moment wilde ik er vaak niets van weten, wilde niet toegeven. Later ontdekte ik dat toch ook wel erg veel van hem hield. Wilde met hem verder mits we allebei konden zeggen er weer voor de volle 100% voor te gaan.
En dat deden we. We gingen samen op vakantie en deden leuke dingen. Begrepen elkaar goed en eigenlijk waren er gewoon helemaal geen downe periodes meer. Af en toe dan een heel klein dipe, maar lang niet zo erg als nu!
nu.. Ik lijk hem weer kwijt te raken. Wil hem nu niet alleen de schuld geven, weet dat ik soms gewoon niet goed reageer op zijn gedrag. Maar ik KAN soms gewoon niet meer. Raak weer helemaal overstuur en snap zijn gedrag gewoon niet. Aan de andere kant heb ik ontzettend veel medelijden met hem, voel dat ik heel veel om hem geef. Zou hem ook niet kwijt willen nu..
Ik weet gewoon niet goed wat ik moet doen. Ik merk aan mezelf dat ik me weer zo keihard opstel, negeer hem het liefst terwijl ik hem ook mis. Ik mis gelijk zijn lieve dingetjes, zijn grappen, zijn gezelligheid en ja.. ook zijn lichaam (wat jullie ook al zeiden).
Wat vinden jullie? Negeren of toch aandacht geven? Ik wil gewoon dat hij begrijpt dat IK niet zijn pispaaltje word als hij zich niet goed voelt. Heb nu eigenlijk het gevoel dat hij mij wil negeren en dat doet eigenlijk ook zeer.
Als ik jullie verhalen zo lees begrijp ik eruit dat jullie afstand hebben genomen van jullie partner, of begrijp ik het verkeerd?
Heel wat allemaal, ik leef met jullie allemaal mee. Ik weet namelijk hoe het voelt om zo'n beslissing te maken. Zo'n beslissing heb ik 4 maanden geleden ongeveer gemaakt omdat we door alle omstandigheden elkaar totaal kwijt waren geraakt. Ik voelde me teveel afgewezen, voelde me teveel alleen en kon hem gewoon niet genoeg liefhebben. Ik heb mezelf toen een aantal weken voor de gek gehouden en heel hard opgesteld. Na die weken kwam ik erachter dat ik het wel weer wilde proberen met hem. Hij deed in die weken namelijk ontzettend zijn best, stuurde lieve smsjes, belde me en kwam bloemetjes brengen.. Op dat moment wilde ik er vaak niets van weten, wilde niet toegeven. Later ontdekte ik dat toch ook wel erg veel van hem hield. Wilde met hem verder mits we allebei konden zeggen er weer voor de volle 100% voor te gaan.
En dat deden we. We gingen samen op vakantie en deden leuke dingen. Begrepen elkaar goed en eigenlijk waren er gewoon helemaal geen downe periodes meer. Af en toe dan een heel klein dipe, maar lang niet zo erg als nu!
nu.. Ik lijk hem weer kwijt te raken. Wil hem nu niet alleen de schuld geven, weet dat ik soms gewoon niet goed reageer op zijn gedrag. Maar ik KAN soms gewoon niet meer. Raak weer helemaal overstuur en snap zijn gedrag gewoon niet. Aan de andere kant heb ik ontzettend veel medelijden met hem, voel dat ik heel veel om hem geef. Zou hem ook niet kwijt willen nu..
Ik weet gewoon niet goed wat ik moet doen. Ik merk aan mezelf dat ik me weer zo keihard opstel, negeer hem het liefst terwijl ik hem ook mis. Ik mis gelijk zijn lieve dingetjes, zijn grappen, zijn gezelligheid en ja.. ook zijn lichaam (wat jullie ook al zeiden).
Wat vinden jullie? Negeren of toch aandacht geven? Ik wil gewoon dat hij begrijpt dat IK niet zijn pispaaltje word als hij zich niet goed voelt. Heb nu eigenlijk het gevoel dat hij mij wil negeren en dat doet eigenlijk ook zeer.
maandag 18 september 2006 14:02
Hallo, daar ben ik weer. Ik vroeg me af, wat ik uit de meeste verhalen
lees, hebben sommigen uiteindelijk de knoop doorgehakt om de relatie te
beeindigen en alleen verder te gaan. Dat lijkt me echt het allerrotste
om te moeten doen... maar op welk moment hebben jullie die keuze
uiteindelijk definitief gemaakt? Hoe lang heeft dat geduurd?
Ik vertrek al over twee weken naar Thailand en ik denk dat ik mijn
vriendje wel heel erg ga missen, maar het gaat wel weer goed met hem,
de medicijnen mag hij langzaam gaan afbouwen en we hebben net een heel
leuk en relaxt weekend gehad.
Ik lees dit topic, misschien tegen beter weten in, maar op het moment
dat ik het moeilijk heb ben ik op dit moment nog optimistisch genoeg om
te zeggen dat ik genoeg van hem hou en dat ik weet dat er betere tijden
komen...
lees, hebben sommigen uiteindelijk de knoop doorgehakt om de relatie te
beeindigen en alleen verder te gaan. Dat lijkt me echt het allerrotste
om te moeten doen... maar op welk moment hebben jullie die keuze
uiteindelijk definitief gemaakt? Hoe lang heeft dat geduurd?
Ik vertrek al over twee weken naar Thailand en ik denk dat ik mijn
vriendje wel heel erg ga missen, maar het gaat wel weer goed met hem,
de medicijnen mag hij langzaam gaan afbouwen en we hebben net een heel
leuk en relaxt weekend gehad.
Ik lees dit topic, misschien tegen beter weten in, maar op het moment
dat ik het moeilijk heb ben ik op dit moment nog optimistisch genoeg om
te zeggen dat ik genoeg van hem hou en dat ik weet dat er betere tijden
komen...
vrijdag 22 september 2006 17:12
Voor allemaal; sorry dat ik zo lang niet gereageerd heb. Oorzaak: ex. Hij kwam steeds vaker voor contact, het gaat helemaal niet goed met hem.Suicidale gedachtes, paniek, chaotische gedachtes, kortom; een opuinhoop in zijn hoofd en emotionele leven. Dit kostte me zoveel energie dat ik geen puf meer had om te reageren op dit topic. Ik ben er zooooo moe van maar omwille van mijn zoon heb ik hem toch bijstand verleend. Hij kon niet bij zijn vriendin terecht. Inmiddels heb ik hem verteld dat hij toch eerlijk moet worden tegen zijn vriendin hierover en bij HAAR en zijn spver hulp moet gaan zoeken. Ik trek het gewoon niet. Gevolg; boos. Lekker zo laten dacht ik, ik kreeg gelijk weer 'lucht'. Zoon is erg verdrietig omdat pappa zo anders is. Ik heb niet meer om de hete brij heen gedraaid en heb gezegd dat hij er maar aan moet wennen omdat het is zoals het is. (Op lieve begripvolle manier natuurlijk) Dat mamma zich ook jarenlang de ene keer blij voelde door hem en de andere keer net zo rot als hij zich nu voelt. Dat het niet aan hem ligt maar aan zijn vader.(Antwoord; dan moet hij een andere dokter zoeken, deze helpt hem niet goed, aaaaaaah de schat, tja hij is nog maar 7) Maar goed, inmiddels gaat ie wel weer, vandaar dat ik er weer ben op het topic. Heb veel steun van vrienden die mij steeds sterker praten om afstand te nemen. Het is jouw probleem niet meer. Ja maar als ie nou tegen een boom rijdt? Tja, dan rijdt ie maar tegen een boom, jij houdt het toch niet tegen. Dat soort confronterende gesprekken maar wel de waarheid.
Voor alle nieuwe onder ons; blijf in gesprek met elkaar, wacht niet op de oude getrouwe forummers, het gesprek kan evengoed verdergaan. We zitten allemaal in onze eigen fase. Je kunt niet vergelijken, alles komt op jouw pad zoals het komt. Op de vraag wanneer wij er een punt achter gezet hadden kan ik alleen maar zeggen: het kon op dat moment niet anders. Het is voor de een een proces van een paar maanden geweest voor de ander 9 jaar!!! Het enige advies wat we kunnen geven is: Blijft dicht bij je eigen gevoel, dat komt ook steeds naar voren als je terugleest. Er is geen kant en klaar antwoord. Het enige wat ik WEL graag kwijt wil: bezint eer je begint aan kinderen want als het eenmaal mis gaat, goed mis gaat, moet je de pijn en het verdriet dragen voor 2 en je kunt nooit helemaal afstand nemen doordat er contact moet blijven. Tja, of je moet naar Timboektoe verhuizen....:P
Ik ga zo lekker naar het strand met zoon en een vriend, wandelen met zijn hond en een hapje eten. Het is nog lekker weer daar moeten we van genieten!!!!
Wat ik ook kan zeggen vanuit mijzelf; Ik ben blij dat ik mijn vrijheid (weer) heb. Het is alle pijn en moeite en strijd van de breuk waard geweest. Ik dacht dat ik toen leefde maar kom er nu achter dat je pas leeft als je vanuit je eigen gevoel kunt leven....met je eigen ups and downs, niet die van je partner.....
*; voor allemaal!
Canei.
Voor alle nieuwe onder ons; blijf in gesprek met elkaar, wacht niet op de oude getrouwe forummers, het gesprek kan evengoed verdergaan. We zitten allemaal in onze eigen fase. Je kunt niet vergelijken, alles komt op jouw pad zoals het komt. Op de vraag wanneer wij er een punt achter gezet hadden kan ik alleen maar zeggen: het kon op dat moment niet anders. Het is voor de een een proces van een paar maanden geweest voor de ander 9 jaar!!! Het enige advies wat we kunnen geven is: Blijft dicht bij je eigen gevoel, dat komt ook steeds naar voren als je terugleest. Er is geen kant en klaar antwoord. Het enige wat ik WEL graag kwijt wil: bezint eer je begint aan kinderen want als het eenmaal mis gaat, goed mis gaat, moet je de pijn en het verdriet dragen voor 2 en je kunt nooit helemaal afstand nemen doordat er contact moet blijven. Tja, of je moet naar Timboektoe verhuizen....:P
Ik ga zo lekker naar het strand met zoon en een vriend, wandelen met zijn hond en een hapje eten. Het is nog lekker weer daar moeten we van genieten!!!!
Wat ik ook kan zeggen vanuit mijzelf; Ik ben blij dat ik mijn vrijheid (weer) heb. Het is alle pijn en moeite en strijd van de breuk waard geweest. Ik dacht dat ik toen leefde maar kom er nu achter dat je pas leeft als je vanuit je eigen gevoel kunt leven....met je eigen ups and downs, niet die van je partner.....
*; voor allemaal!
Canei.
zondag 24 september 2006 21:36
ooooh wat erg.. Ik heb een heel verhaal getypt.. en ik moest een andere internetpagina openen, ben ik heel mijn getypte tekst kwijt :(
pfff resumeén heeft niet veel zin, had voor iedereen best een stuk getypt..
Hé getver...!
Nou even kort:
Met mij gaat het rustig, Wél iets meer contact met ex, best verwarrend..
Maar had reacties op jullie dames:
Pindaph: misschien beetje mosterd na de maaltijd, maar probeer zijn gedrag bij hém te laten, zo kom je sterker in je schoenen te staan en kun je hem liefhebben zonder hem te negeren. Dit is niet gemakkelijk, maar wel de moeite waard het in te zien. Jij bent niet afhankelijk van zijn gedrag, maarvan jezelf.
Popje: Ik denk dat het heel goed is dat je even een paar maanden weggaat. Zo te lezen heb jij geen relatie waarin jij steeds gekwetst wordt maar moet je kiezen voor iemand met een stoornis, of niet natuurlijk. Je hebt het recht jezelf te ontdekken, het lijkt me heerlijk. Achteraf ga je me gelijk geven.
Caneitje:Wat goed van je dat je het van je afhoudt en tegelijkertijd ook reéel mee omgaat tav je zoon. Ik snap heel goed hoeveel energie zo'n periode kost. Ik vind het ook logisch dat je hier dan even wegblijft.. het lijkt je op te slokken. Bij mij net zo... even rust en ik heb de behoefte niet zo..
Dat heb ik dan ook bij sommige vriendinnen, die snappen de ene situatie beter dan de andere..
Mén ik baal zwaar.. ga nu maar gauw op plaats bericht drukken
(jaja, ik heb eerst gekopieerd)
Liefs, rustig aan allemaal..
SUN2
pfff resumeén heeft niet veel zin, had voor iedereen best een stuk getypt..
Hé getver...!
Nou even kort:
Met mij gaat het rustig, Wél iets meer contact met ex, best verwarrend..
Maar had reacties op jullie dames:
Pindaph: misschien beetje mosterd na de maaltijd, maar probeer zijn gedrag bij hém te laten, zo kom je sterker in je schoenen te staan en kun je hem liefhebben zonder hem te negeren. Dit is niet gemakkelijk, maar wel de moeite waard het in te zien. Jij bent niet afhankelijk van zijn gedrag, maarvan jezelf.
Popje: Ik denk dat het heel goed is dat je even een paar maanden weggaat. Zo te lezen heb jij geen relatie waarin jij steeds gekwetst wordt maar moet je kiezen voor iemand met een stoornis, of niet natuurlijk. Je hebt het recht jezelf te ontdekken, het lijkt me heerlijk. Achteraf ga je me gelijk geven.
Caneitje:Wat goed van je dat je het van je afhoudt en tegelijkertijd ook reéel mee omgaat tav je zoon. Ik snap heel goed hoeveel energie zo'n periode kost. Ik vind het ook logisch dat je hier dan even wegblijft.. het lijkt je op te slokken. Bij mij net zo... even rust en ik heb de behoefte niet zo..
Dat heb ik dan ook bij sommige vriendinnen, die snappen de ene situatie beter dan de andere..
Mén ik baal zwaar.. ga nu maar gauw op plaats bericht drukken
(jaja, ik heb eerst gekopieerd)
Liefs, rustig aan allemaal..
SUN2
woensdag 27 september 2006 19:57
Hoi Hoi allemaal,
Terug van weggeweest....een maandje Thailand achter de rug en kom als herboren terug. Dit was een ontzettend goed plan, maar eenmaal thuis kreeg ik gelijk weer nieuws over mijn md ex en zijn nieuwe veel jongere vriendinnetje.
Ik heb jullie verteld dat hij nu zo'n 5 maanden geleden me aan de kant heeft gezet met de mededeling dat als ik zo graag kinderen wil, maar een andere man moest zoeken , omdat hij die verantwoording absoluut niet aan kan en al een kindje heeft bij een andere vrouw, waar hij niet voor hoeft te zorgen en dat is al moeilijk genoeg voor hem.
Zijn nieuwe vriendinnetje is nog maar 22 en hij is zelf 44, dus was al een hele schok toen ik erachter kwam, dat voordat hij mij aan de kant zette na 7 jaar samen, dat hij al wat was begonnen met zijn buurmeisje.
Ik heb vanaf het begin geroepen dat het me niets zou verbazen als zij nu opeens zwanger zou zijn, maar hij bracht naar buiten dat hij het dus uit had gemaakt met mij, omdat ik beter verdiende en zijn nieuwe vriendinnetje geen kinderen wil en dit issue dus nog lang niet aan de orde is.
Maar RaRa...tuurlijk ....ze is zwanger.... Hij schijnt het angstvallig voor mij verborgen te willen houden door zijn beste vrienden te ontwijken, maar ik ben natuurlijk niet zo'n dom jong blondje meer en voel haarfijn aan hoe de vork in de steel zit.
Ik kan niet zeggen dat het me niets doet, want dat doet het zeker wel....behoorlijk pijnlijk....maar toch kan ik ook niet ontkennen, dat ik blij ben dat ik niets meer mee te maken heb. Ik weet verstandelijk dat het voor mijzelf zoveel beter is zonder hem en zo mijn eigen dingen te ondernemen, die ik altijd zo graag wilde doen, zoals reizen.... en dit was dus mijn eerste reis en ben nu enthousiast, dat ik eind januarie alweer een nieuwe reis heb geboekt naar Thailand.
Ik lees het verhaal van P en zie mezelf in mijn relatie met mijn ex. Ik weet dat iedere relatie anders is en iedere stoornis zich ook anders kan uiten bij verschillende personen, niemand is hetzelfde, maar ik denk dat als je nu al voelt en ziet, dat het zo moeilijk is, dan zal je dus altijd iets moeten inleveren van jezelf voor de goede vrede en dat is denk ik niet goed. Zo sterk in je schoenen staan, dat het je niets doet...zijn moods....ik geloof er bijna niet in.
Klinkt misschien persimistisch, maar ik denk.....als ik naar mijn eigen relatie kijk in de laatste 7 jaar met een md-man, dat het altijd schipperen blijft. Goede periodes afgewisseld met slechte,.....maar op den duur zie je niet meer dat je meer slechte periode hebt dan goede en blijf je doorgaan, omdat je van hem/haar houd.
Het is moeilijk ....zeker ....kan er geen oordeel over geven, iedereen moet voor zichzelf nagaan, tot hoever je gaat.
Ik ben nooit sterk genoeg geweest om het te eindigen, maar merk nu eenmaal weer op mezelf terug geworpen, dat ik veel meer doe voor mezelf en geef mezelf nu ook de kans er rustig bovenop te komen en dat dus in combinatie met de vakanties die ik altijd heb willen ondernemen....ja...een goed begin....
Veel liefs van Artemisia XXX
Terug van weggeweest....een maandje Thailand achter de rug en kom als herboren terug. Dit was een ontzettend goed plan, maar eenmaal thuis kreeg ik gelijk weer nieuws over mijn md ex en zijn nieuwe veel jongere vriendinnetje.
Ik heb jullie verteld dat hij nu zo'n 5 maanden geleden me aan de kant heeft gezet met de mededeling dat als ik zo graag kinderen wil, maar een andere man moest zoeken , omdat hij die verantwoording absoluut niet aan kan en al een kindje heeft bij een andere vrouw, waar hij niet voor hoeft te zorgen en dat is al moeilijk genoeg voor hem.
Zijn nieuwe vriendinnetje is nog maar 22 en hij is zelf 44, dus was al een hele schok toen ik erachter kwam, dat voordat hij mij aan de kant zette na 7 jaar samen, dat hij al wat was begonnen met zijn buurmeisje.
Ik heb vanaf het begin geroepen dat het me niets zou verbazen als zij nu opeens zwanger zou zijn, maar hij bracht naar buiten dat hij het dus uit had gemaakt met mij, omdat ik beter verdiende en zijn nieuwe vriendinnetje geen kinderen wil en dit issue dus nog lang niet aan de orde is.
Maar RaRa...tuurlijk ....ze is zwanger.... Hij schijnt het angstvallig voor mij verborgen te willen houden door zijn beste vrienden te ontwijken, maar ik ben natuurlijk niet zo'n dom jong blondje meer en voel haarfijn aan hoe de vork in de steel zit.
Ik kan niet zeggen dat het me niets doet, want dat doet het zeker wel....behoorlijk pijnlijk....maar toch kan ik ook niet ontkennen, dat ik blij ben dat ik niets meer mee te maken heb. Ik weet verstandelijk dat het voor mijzelf zoveel beter is zonder hem en zo mijn eigen dingen te ondernemen, die ik altijd zo graag wilde doen, zoals reizen.... en dit was dus mijn eerste reis en ben nu enthousiast, dat ik eind januarie alweer een nieuwe reis heb geboekt naar Thailand.
Ik lees het verhaal van P en zie mezelf in mijn relatie met mijn ex. Ik weet dat iedere relatie anders is en iedere stoornis zich ook anders kan uiten bij verschillende personen, niemand is hetzelfde, maar ik denk dat als je nu al voelt en ziet, dat het zo moeilijk is, dan zal je dus altijd iets moeten inleveren van jezelf voor de goede vrede en dat is denk ik niet goed. Zo sterk in je schoenen staan, dat het je niets doet...zijn moods....ik geloof er bijna niet in.
Klinkt misschien persimistisch, maar ik denk.....als ik naar mijn eigen relatie kijk in de laatste 7 jaar met een md-man, dat het altijd schipperen blijft. Goede periodes afgewisseld met slechte,.....maar op den duur zie je niet meer dat je meer slechte periode hebt dan goede en blijf je doorgaan, omdat je van hem/haar houd.
Het is moeilijk ....zeker ....kan er geen oordeel over geven, iedereen moet voor zichzelf nagaan, tot hoever je gaat.
Ik ben nooit sterk genoeg geweest om het te eindigen, maar merk nu eenmaal weer op mezelf terug geworpen, dat ik veel meer doe voor mezelf en geef mezelf nu ook de kans er rustig bovenop te komen en dat dus in combinatie met de vakanties die ik altijd heb willen ondernemen....ja...een goed begin....
Veel liefs van Artemisia XXX
donderdag 28 september 2006 21:39
Dag Dames, ook ik ben weer terug van weggeweest. Toch telkens nog het een en ander meegelezen, maar nog niet de kans gehad (of genomen) om te reageren.
@ Artemisia
Ik begrijp dat het schokkend is voor jou dat zijn nieuwe vriendin nu opeens wel zwanger is. Ongelofelijk gewoon! Toch zie je het zo vaak terug, dat mannen juist het tegenovergestelde gedrag gaan vertonen zodra ze bij een nieuwe partner zijn. In jou geval dus toch kiezen voor een kind. Probeer je toch zoveel mogelijk op jezelf te richten, probeer hem te vergeten, hoe moeilijk het ook is.. Eerlijk gezegd vind ik het ronduit triest voor dat jonge meisje die na zo'n korte tijd al zwanger van hem is geraakt! Die weet duidelijk nog niet waar ze aan begonnen is... Sterkte met alles!
@ Sunday2
Bedankt voor je reactie. Toch vind ik het inderdaad erg moeilijk om zijn gedrag bij hem te laten. Ik vat alles erg snel persoonlijk op en ga daarom veel in strijd met hem denk ik. Toch word ik moe van de strijd die ook deze dag weer moet voeren. Ik lijk wel blind voor mijn eigen gevoel versus verstand. Ik wil zo graag, maar ik voel zo anders... Zijn gedrag knaagt aan mij.
@ Caneitje2
Ik heb me een beetje verdiept in je verhaal.. Ik hoop dat het inmiddels weer wat beter met je ex gaat, al begrijp ik dat het voor jou allemaal ook heel zwaar moet zijn. Hou vol en wees lief voor jezelf!
Even over mezelf..
De laatste dagen gaat het weer wat minder met vriendlief. Het zo ontzettend wisselend! Ik voel nu zelf woede en onbegrip van binnen, puur omdat ik het gewoon niet begrijp. Ik heb het gevoel dat ik me uitsloof voor hem, maar het komt als het ware niet aan. En op sommige momenten kan ik het niet laten om te laten merken dat ik het niet leuk vind hoe hij bezig is. ..... Het einde van het verhaal is dan dat ik degene ben die voor onrust in de relatie zorgt, want ik ben nooit tevreden! Pfff... Hij weet stiekum heus wel hoe het in elkaar zit hoor! Maar ik pik het even niet en heb nu juist wel de neiging om hem te negeren. Ik vind het alleen zo moeilijk, maar wil nu niet over me heen laten lopen.
Iemand nog een tip?
@ Artemisia
Ik begrijp dat het schokkend is voor jou dat zijn nieuwe vriendin nu opeens wel zwanger is. Ongelofelijk gewoon! Toch zie je het zo vaak terug, dat mannen juist het tegenovergestelde gedrag gaan vertonen zodra ze bij een nieuwe partner zijn. In jou geval dus toch kiezen voor een kind. Probeer je toch zoveel mogelijk op jezelf te richten, probeer hem te vergeten, hoe moeilijk het ook is.. Eerlijk gezegd vind ik het ronduit triest voor dat jonge meisje die na zo'n korte tijd al zwanger van hem is geraakt! Die weet duidelijk nog niet waar ze aan begonnen is... Sterkte met alles!
@ Sunday2
Bedankt voor je reactie. Toch vind ik het inderdaad erg moeilijk om zijn gedrag bij hem te laten. Ik vat alles erg snel persoonlijk op en ga daarom veel in strijd met hem denk ik. Toch word ik moe van de strijd die ook deze dag weer moet voeren. Ik lijk wel blind voor mijn eigen gevoel versus verstand. Ik wil zo graag, maar ik voel zo anders... Zijn gedrag knaagt aan mij.
@ Caneitje2
Ik heb me een beetje verdiept in je verhaal.. Ik hoop dat het inmiddels weer wat beter met je ex gaat, al begrijp ik dat het voor jou allemaal ook heel zwaar moet zijn. Hou vol en wees lief voor jezelf!
Even over mezelf..
De laatste dagen gaat het weer wat minder met vriendlief. Het zo ontzettend wisselend! Ik voel nu zelf woede en onbegrip van binnen, puur omdat ik het gewoon niet begrijp. Ik heb het gevoel dat ik me uitsloof voor hem, maar het komt als het ware niet aan. En op sommige momenten kan ik het niet laten om te laten merken dat ik het niet leuk vind hoe hij bezig is. ..... Het einde van het verhaal is dan dat ik degene ben die voor onrust in de relatie zorgt, want ik ben nooit tevreden! Pfff... Hij weet stiekum heus wel hoe het in elkaar zit hoor! Maar ik pik het even niet en heb nu juist wel de neiging om hem te negeren. Ik vind het alleen zo moeilijk, maar wil nu niet over me heen laten lopen.
Iemand nog een tip?
zaterdag 30 september 2006 21:26
Artemesia, wat een nieuws!!!! Waarschijnlijk moet het zo zijn, er is nu geen weg meer terug. Maar wat moet dat een pijn doen. Ik kan niets tegen je zeggen om het gevoel wat je zult hebben en nog gaat krijgen weg te halen maar toch wil ik je een hart onder de riem steken. Het is echt eenzaam om een kind te hebben met een man die zo'n last van stemmingswisselingen heeft. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn ex in zijn gezonde periodes een goede zorgzame liefhebbende vader was maar als het misging stond je er dubbel en dwars alleen voor. En dat geeft zo'n stress in je leven omdat je dubbel je best moet doen om dingen niet te laten escaleren. Zelfs ik doe nu nog dingen die ik niet wil doen in het belang voor ons kind. Het is slopend. Ik heb al eens eerder gezegd; je draagt als moeder het verdriet voor 2. Soms wens ik wel eens dat ik een alleenstaande moeder was.....het is erg om dat te zeggen, vooral voor zoon, maar er is al zo veel verdriet en er zal nog zoveel gaan komen. Wat zal dit voor gevolgen hebben voor de emotionele ontwikkeling van mijn zoon???? Verder heb je vaak zelf zoveel verdriet dat het mij dan moeite/energie kost om een gezellige moeder te zijn. Vandaag maar weer het veilige huis/gezin van mijn zus opgezocht om zoon toch een leuke middag te geven, want ik ben weer eens flink in de war emotioneel....Laat dit een piepklein lichtpuntje voor je zijn, dat dit jou bespaard blijft en blijf erin geloven dat jouw tijd echt nog wel komt. Dikke *; van mij speciaal voor jou.
Ik ben er afgelopen week achter gekomen dat een collega waar ik al 4 jaar intensief contact mee heb (een zalig mens, zorgzaam, lief en beide benen op de grond, eerlijk over zijn gevoel, etcetc) en ik wat voor elkaar voelen. Er kwam een moment dat de vonk in een keer oversloeg (shocking!!!) en we elkaar gezoend hebben alsof ons leven er vanaf hing. Daarna veel gepraat en geknuffeld, ooooh wat kan ik mijzelf zijn bij deze man. Ik heb een paar dagen lang het dankbare gevoel gehad dat het toch nog KAN! Ik, die dacht altijd alleen te blijven door de heftige gevoelens die ik had voor mijn ex. Nooit zou iemand mij nog zo gelukkig (tijdens de goede perioden) kunnen maken dus ik zou de rest van mijn leven alleen blijven. Het gekke is dat ik daar nog vrede mee begon te krijgen ook!
(Hoe simpel kan het leven zijn zonder man? )
Goed, kan er uren over door zwijmelen maar nu komt het; hij is getrouwd.
We hebben al die tijd altijd heel eerlijk en open gesprekken met elkaar gehad over onszelf, het leven, zijn relatie. Hij was altijd de eerste die van mij hoorde wat er nu weer gaande was en gaf hierin ook vaak zijn steun. We werken beide in de psychiatrie dus hoef niet veel uit te leggen plus hij heeft zelf last van winter depressies en weet als geen ander wat een struggle of life dat kan zijn. Uiterlijk merk je nooit iets aan hem maar ik kon hier altijd aardig doorheen prikken.
Nu gebeurde zo'n 5 maanden geleden het volgende; Zijn vrouw bleek al maanden een ander te hebben. Hij, die altijd zo blij was met zijn stabiele relatie, alles goed, 2 gezonde kinderen, sex nog goed, elkaar zichzelf laten zijn, vertrouwen, alles was bespreekbaar, vriendenclub, muziek maken, etc. kwam er achter en zijn wereld stortte (tijdelijk) in elkaar. Ik weet nog dat ik daar 3 dagen lang erg mee bezig ben geweest. Bij mij gaat het al jaren zo (haha, moet er eigenlijk om lachen, geen idee hoe het is om een langdurige stabiel leven/relatie te hebben....) dus kon mij voorstellen hoe zijn fundament onder hem wegviel. Veel gepraat en gecoached, over en weer want ik zat natuurlijk in mijn crisis. Ze heeft ervoor gekozen om voor het huwelijk te gaan en heeft haar relatie verbroken. Nu krijgt hij twijfels, hij vertikt het om niet in harmonie en rust te kunnen leven. Dat begrijp ik. De topics staan vol met hoe vrouwen zich voelen na het vreemgaan van hun man maar voor mannen is het echt niet anders hoor!
Goed, na deze schokkende ontdekking (gek hoor als je elkaar al zo lang als collega's kent) hebben we besloten om er direkt weer mee te stoppen. Ik heb hem misschien geholpen door te laten zien hoe zoiets kan lopen (dat je zonder dat je het wil in een buitenechtelijke relatie kan rollen) en hij heeft mij geholpen om mij in te laten zien dat er nog leven is na ex.
Maar nu doet het zeerrrrrr! Krijg net een mail van hem die er niet om liegt....
Ik denk dat ik weer de sterkste moet zijn. Zijn gezin (wat ik niet ken) is heilig voor mij, dat is zo en dat blijft zo.
Daardoor ben ik al verdrietig maar ook nog eens omdat ik dit verhaal gister aan ex heb verteld die in eerste instantie geweldig begripvol en lief reageerde en sinds vanmorgen smsjes stuurt dat hij het niet trekt en zich afvraagt wanneer de bom zal ontploffen???? (Pffffff, ik hoop dat ie niet door gaat slaan naar die collega toe ofzo) Ik heb gvd zo'n spijt dat ik het verteld heb, nu heb ik er NOG een stressfactor bij. Kan zo weer gaan lullen als brugman (hij zit aan de andere kant van het land voor zijn werk, heeft de hele nacht niet geslapen omdat hij van mij en mij alleen houd, me terug wil, spijt heeft (had hij al hoor, voor dit verhaal) en wil me toch graag spreken voor hij naar bed gaat in zijn hotel) Pffffffffffff, wanneer houdt het nou allemaal eens op? Geen slachtofferrol hoor, echt niet, ik ben er zelf bij maar ik bedoel die reakties van hem! Hij heeft verd.... al 4 maanden een vriendin! En eerlijk gezegd ben ik hier altijd al bang voor geweest hoor, voor zijn jaloezie. Het wordt al meer en meer een soap.......
Denk dat ik ook maar een maandje naar Thailand ga. ;)
Ik ga even de kids naar bed begeleiden (heb een loge) dus hopelijk nog tijd om daarna weer terug te komen op de anderen...
Canei.
Ik ben er afgelopen week achter gekomen dat een collega waar ik al 4 jaar intensief contact mee heb (een zalig mens, zorgzaam, lief en beide benen op de grond, eerlijk over zijn gevoel, etcetc) en ik wat voor elkaar voelen. Er kwam een moment dat de vonk in een keer oversloeg (shocking!!!) en we elkaar gezoend hebben alsof ons leven er vanaf hing. Daarna veel gepraat en geknuffeld, ooooh wat kan ik mijzelf zijn bij deze man. Ik heb een paar dagen lang het dankbare gevoel gehad dat het toch nog KAN! Ik, die dacht altijd alleen te blijven door de heftige gevoelens die ik had voor mijn ex. Nooit zou iemand mij nog zo gelukkig (tijdens de goede perioden) kunnen maken dus ik zou de rest van mijn leven alleen blijven. Het gekke is dat ik daar nog vrede mee begon te krijgen ook!
(Hoe simpel kan het leven zijn zonder man? )
Goed, kan er uren over door zwijmelen maar nu komt het; hij is getrouwd.
We hebben al die tijd altijd heel eerlijk en open gesprekken met elkaar gehad over onszelf, het leven, zijn relatie. Hij was altijd de eerste die van mij hoorde wat er nu weer gaande was en gaf hierin ook vaak zijn steun. We werken beide in de psychiatrie dus hoef niet veel uit te leggen plus hij heeft zelf last van winter depressies en weet als geen ander wat een struggle of life dat kan zijn. Uiterlijk merk je nooit iets aan hem maar ik kon hier altijd aardig doorheen prikken.
Nu gebeurde zo'n 5 maanden geleden het volgende; Zijn vrouw bleek al maanden een ander te hebben. Hij, die altijd zo blij was met zijn stabiele relatie, alles goed, 2 gezonde kinderen, sex nog goed, elkaar zichzelf laten zijn, vertrouwen, alles was bespreekbaar, vriendenclub, muziek maken, etc. kwam er achter en zijn wereld stortte (tijdelijk) in elkaar. Ik weet nog dat ik daar 3 dagen lang erg mee bezig ben geweest. Bij mij gaat het al jaren zo (haha, moet er eigenlijk om lachen, geen idee hoe het is om een langdurige stabiel leven/relatie te hebben....) dus kon mij voorstellen hoe zijn fundament onder hem wegviel. Veel gepraat en gecoached, over en weer want ik zat natuurlijk in mijn crisis. Ze heeft ervoor gekozen om voor het huwelijk te gaan en heeft haar relatie verbroken. Nu krijgt hij twijfels, hij vertikt het om niet in harmonie en rust te kunnen leven. Dat begrijp ik. De topics staan vol met hoe vrouwen zich voelen na het vreemgaan van hun man maar voor mannen is het echt niet anders hoor!
Goed, na deze schokkende ontdekking (gek hoor als je elkaar al zo lang als collega's kent) hebben we besloten om er direkt weer mee te stoppen. Ik heb hem misschien geholpen door te laten zien hoe zoiets kan lopen (dat je zonder dat je het wil in een buitenechtelijke relatie kan rollen) en hij heeft mij geholpen om mij in te laten zien dat er nog leven is na ex.
Maar nu doet het zeerrrrrr! Krijg net een mail van hem die er niet om liegt....
Ik denk dat ik weer de sterkste moet zijn. Zijn gezin (wat ik niet ken) is heilig voor mij, dat is zo en dat blijft zo.
Daardoor ben ik al verdrietig maar ook nog eens omdat ik dit verhaal gister aan ex heb verteld die in eerste instantie geweldig begripvol en lief reageerde en sinds vanmorgen smsjes stuurt dat hij het niet trekt en zich afvraagt wanneer de bom zal ontploffen???? (Pffffff, ik hoop dat ie niet door gaat slaan naar die collega toe ofzo) Ik heb gvd zo'n spijt dat ik het verteld heb, nu heb ik er NOG een stressfactor bij. Kan zo weer gaan lullen als brugman (hij zit aan de andere kant van het land voor zijn werk, heeft de hele nacht niet geslapen omdat hij van mij en mij alleen houd, me terug wil, spijt heeft (had hij al hoor, voor dit verhaal) en wil me toch graag spreken voor hij naar bed gaat in zijn hotel) Pffffffffffff, wanneer houdt het nou allemaal eens op? Geen slachtofferrol hoor, echt niet, ik ben er zelf bij maar ik bedoel die reakties van hem! Hij heeft verd.... al 4 maanden een vriendin! En eerlijk gezegd ben ik hier altijd al bang voor geweest hoor, voor zijn jaloezie. Het wordt al meer en meer een soap.......
Denk dat ik ook maar een maandje naar Thailand ga. ;)
Ik ga even de kids naar bed begeleiden (heb een loge) dus hopelijk nog tijd om daarna weer terug te komen op de anderen...
Canei.
woensdag 4 oktober 2006 05:03
Hallo meiden.
Het is gebeurt.
Hij heeft het gedaan.
Een serieuze zelfmoordpoging. Kom net uit het ziekenhuis. Vanaf vanavond uur of 20.30 uur. Polsen door en 10x de maximale intoxicatie die een mens kan hebben. We hebben afscheid genomen maar hij is er nog. Serieuze zaak, hierna zal hij opgenomen worden.
Morgen zware dag. Ben goed opgevangen maar zie in hoe groot zijn strijd is.
Wie zijn wij nou om te denken dat we ons in kunnen denken hoe zwaar het is om manisch depressief of wat dan ook te zijn?
Ik hou jullie op de hoogte.
Kus Canei.
Het is gebeurt.
Hij heeft het gedaan.
Een serieuze zelfmoordpoging. Kom net uit het ziekenhuis. Vanaf vanavond uur of 20.30 uur. Polsen door en 10x de maximale intoxicatie die een mens kan hebben. We hebben afscheid genomen maar hij is er nog. Serieuze zaak, hierna zal hij opgenomen worden.
Morgen zware dag. Ben goed opgevangen maar zie in hoe groot zijn strijd is.
Wie zijn wij nou om te denken dat we ons in kunnen denken hoe zwaar het is om manisch depressief of wat dan ook te zijn?
Ik hou jullie op de hoogte.
Kus Canei.
woensdag 4 oktober 2006 22:37
Dag meid...
Ik schik me helemaal rot...!!!
Lees net je berichtje ...en sla helemaal dicht.
Weet even niet zo snel wat ik moet zeggen om duidelijk te maken hoe erg ik dit voor je vind..
Voor iedereen die bij en met hem betrokken is...
Maar je weet wat ik bedoel...
Sterkte meid...en ik zal morgen aan je denken..!!
Dit klinkt zo standaard maar meen het echt....
Dikke zeer dikke knuffel *;...
Liefs kleine beer...
Ik schik me helemaal rot...!!!
Lees net je berichtje ...en sla helemaal dicht.
Weet even niet zo snel wat ik moet zeggen om duidelijk te maken hoe erg ik dit voor je vind..
Voor iedereen die bij en met hem betrokken is...
Maar je weet wat ik bedoel...
Sterkte meid...en ik zal morgen aan je denken..!!
Dit klinkt zo standaard maar meen het echt....
Dikke zeer dikke knuffel *;...
Liefs kleine beer...
zaterdag 7 oktober 2006 15:24
Hallo allemaal!
Zal even jullie bijpraten en bij het begin beginnen.
Dinsdagochtend nog contact gehad, hij in paniek want al 5 nachten niet geslapen. Ik ben nog naast hem gaan liggen voor wat rust maar kon het hem niet geven. Dinsdagmiddag uitgenodigd om samen met zoon een broodje te gaan eten buiten de deur. Toen was hij totaal onbereikbaar, gaf alleen sociaal gewenste antwoorden en geen contact met zoon. Vond het wel wat zorgelijk maar was eerlijk gezegd ook opgelucht dat ie naar huis ging.
Dinsdagavond sms gekregen met afscheid erop, vriend gebeld voor oppas, er gelijk heen gesjeesd en toen vond ik hem. Pillen zaten al 2 uur in zijn maag dus was flink suf maar wel aanspreekbaar en hij had aan een kant zijn polsen doorgesneden maar dit bloedde niet erg. 112 gebeld en naar het ziekenhuis. Op de EHBO zag het er allemaal zeer ernstig uit, zijn maag kon niet leeg gepompt (zat te lang tussen) dus het was afwachten wat het lichaam zou doen. Best wel heftig want ik zag alles dalen, zijn bloeddruk, zijn hartslag, zijn ademhaling. Omdat de kans bestond dat hij het niet zou halen een aantal dingen met hem besproken en afscheid genomen. Ja, ongelooflijk... hij was en bleef aanspreekbaar. Eenmaal op de IC vroeg hij zelfs nog om een slaappil!!! ;) Tot 2 uur 's nachts daar gebleven en toen naar huis gestuurd. Ze zouden bellen bij verslechtering maar ze stelden mij redelijk gerust; er waren nog wel wat trukendozen die ze in konden zetten voor als hij achteruit zou gaan.
Thuis vriend (die op kwam passen) uit het logeerbed gesleurd en 1 1/2 fles wijn geleegd, zo van: Als ze bellen pakken we wel een taxi. Ik MOEST gewoon dempen. Boos, verdrietig, geschokt, opgelucht, verward, pffffffffff, wat een nacht. Toch ook wel weer apart.
De aanleiding? Tja, hij kreeg steeds sterkere dwanggedachtes en had heel veel wroeging en spijt over de afgelopen periode, wat hij mij, zijn zoon en daardoor ook zichzelf had aangedaan. Hij vertelde dat die hele periode met die andere vrouw en zijn nieuwe baan als een soort droom voor hem is. Volgens hulpverleners niet manisch maar wel hypomaan geweest. (hehe, dat wist ik al, maar goed) Hij kwam de laatste 2 maanden al meer en meer tot inkeer/inzicht. Hierbovenop kwam de afwijzing van mij (hij zocht steeds vaker toenadering) en hij had zelf al een punt achter zijn relatie gezet.
Of dit nou de aanjager was of andersom? Achteraf blijkt het toch een psychose geweest te zijn, ten tijde de suicidepoging. De aanloop, hoe hij nu is, het klopt allemaal met de vorige 2x, alleen toen deed hij geen poging tot.
Ik heb het vreselijk druk gehad. Omdat je er vanaf het eerste moment bij bent ben je waarschijnlijk ook degene die alles moet regelen??? Pffffffff. Ben van de week wel open geweest tegen zijn 'vrienden' die allemaal letterlijk liepen te janken aan de telefoon (ooooooh, mijn beste maatje) dat ik ze toch wel erg weinig zie als het niet goed gaat met hem en dat als ze MIJ willen helpen ze het in de toekomst anders gaan doen. Tja, eerlijk is eerlijk. Als ex in goede doen is staat hij voor iedereen te bbq-en en te zorgen, brengt gezelligheid en vreugde, daar vaart iedereen op mee maar als hij somber is.....waar zijn ze dan?
Ik heb nog een zoon ook die ik op moet vangen, je wil niet weten wat er allemaal bij komt kijken. Maatschappelijk werk, vertrouwenspersoon op school, speltherapie, en verder weet ik wat ons nog te wachten staat. We worden in de gaten gehouden nu. (op positieve manier hoor, maar eerlijk is eerlijk, hier vraagt toch niemand om?) Tegen zoon gezegd dat pappa 5 nachten niet kon slapen (wist ie al) en dat ie toen teveel pillen ingenomen heeft. Maar die voelt en ziet natuurlijk ook genoeg gebeuren de afgelopen paar dagen. En het is geen prater dus....De kans bestaat dat het woordje zelfmoord gaat vallen, op school of op straat, daar wordt dan een plan op losgelaten door het mw van schooltje omdat dat weer de nodige impact zal hebben op zoon en andere kinderen.
Verder is hij de volgende dag ONTSLAGEN uit het ziekenhuis!!!!!!!!!!!!!!!!! Sta je dan. Niet te geloven he? Dus wat doet Canei....die neemt hem in huis, samen met goede vriend, die is er steeds bijgebleven, ook blijven slapen. GVD GVD. Wel alle respect van het RIAGG en andere hulpverlening, maar je moet het toch maar mooi zelf oplossen in NL. Goed, de 2e nacht is hij 's nachts naar zijn eigen huis gegaan en nu is hij daar. Ik heb er gister gegeten, ga er vanavond weer heen en dan naar huis. Die vriend blijft er slapen. Het zijn allemaal tussenoplossingen tot dinsdag, dan hebben ze pas tijd voor hem.
Hij doet het goed hoor. Is onwijs verdrietig maar wel reeel. Hij staat weer in de realiteit, een heel verschil. Hij is blij dat hij het leven heeft en is gelijk al gestart met natuurkundige hulpverlener alwaar hij psychotherapie gaat volgen. Hiernaast wil hij opnieuw gescreend worden en andere medicatie.Hij wil stoppen met alle dempers. Moeilijkste tijd komt dus nog voor hem denk ik, als de echte stilte komt. Maar goed, hij is niet suicidaal meer!
Met mij gaat het wel redelijk, kan nog steeds de humor van dingen inzien maar merk vandaag dat ik he-le-maal kapot ben (moe) van alles. Mag ook wel, want alles ging non stop door, zat soms met 2 telefoons in mijn handen. Mijn moeder vroeg me gister: Kind, heb je nog geen blaren op je tong? Haha, maar ik denk dat ik door al dat gepraat wel al snel een hoop verwerkt heb. (hoop ik....:?) Ze zeggen dat je na een traumatische ervaring (en geloof me, dat was het) vooral moet praten, dus........maak ik er ook heerlijk een beetje misbruik van. Klinkt misschien heel gek, toch: HIJ krijgt aandacht maar IK OOK! Hoe lekker is dat? Vanaf de opname op de EHBO tot het laatste gesprek bij het RIAGG en dan prive....Ik kon continu mijn verhaal doen.
Vandaag leef ik in stilte. Alleen met de poes. Even alles weer resetten. Gister ben ik lekker uit geweest met vriendin en op gezellige manier dronken geworden tot 4 uur vannacht. Verder stap ik zo maar eens onder de douche...:-)
Wordt vervolgd.
He dames, hoe staat het met jullie en jullie 'exmannen?' Het wordt een beetje stilletjes op het forum. Ik zat er een tijd geleden aan te denken om eens midden in het land een luch te organiseren ofzo, maar voel toch ook wel weer weerstand want anoniem praten is ook wel zo lekker. Maar als ik zo las dat de weekenden meestal moeilijk zijn (of gaat dat nu beter kleine beer en sunday?) dacht ik: Ach, een keer op een zaterdagje/zondagje?
Zal even jullie bijpraten en bij het begin beginnen.
Dinsdagochtend nog contact gehad, hij in paniek want al 5 nachten niet geslapen. Ik ben nog naast hem gaan liggen voor wat rust maar kon het hem niet geven. Dinsdagmiddag uitgenodigd om samen met zoon een broodje te gaan eten buiten de deur. Toen was hij totaal onbereikbaar, gaf alleen sociaal gewenste antwoorden en geen contact met zoon. Vond het wel wat zorgelijk maar was eerlijk gezegd ook opgelucht dat ie naar huis ging.
Dinsdagavond sms gekregen met afscheid erop, vriend gebeld voor oppas, er gelijk heen gesjeesd en toen vond ik hem. Pillen zaten al 2 uur in zijn maag dus was flink suf maar wel aanspreekbaar en hij had aan een kant zijn polsen doorgesneden maar dit bloedde niet erg. 112 gebeld en naar het ziekenhuis. Op de EHBO zag het er allemaal zeer ernstig uit, zijn maag kon niet leeg gepompt (zat te lang tussen) dus het was afwachten wat het lichaam zou doen. Best wel heftig want ik zag alles dalen, zijn bloeddruk, zijn hartslag, zijn ademhaling. Omdat de kans bestond dat hij het niet zou halen een aantal dingen met hem besproken en afscheid genomen. Ja, ongelooflijk... hij was en bleef aanspreekbaar. Eenmaal op de IC vroeg hij zelfs nog om een slaappil!!! ;) Tot 2 uur 's nachts daar gebleven en toen naar huis gestuurd. Ze zouden bellen bij verslechtering maar ze stelden mij redelijk gerust; er waren nog wel wat trukendozen die ze in konden zetten voor als hij achteruit zou gaan.
Thuis vriend (die op kwam passen) uit het logeerbed gesleurd en 1 1/2 fles wijn geleegd, zo van: Als ze bellen pakken we wel een taxi. Ik MOEST gewoon dempen. Boos, verdrietig, geschokt, opgelucht, verward, pffffffffff, wat een nacht. Toch ook wel weer apart.
De aanleiding? Tja, hij kreeg steeds sterkere dwanggedachtes en had heel veel wroeging en spijt over de afgelopen periode, wat hij mij, zijn zoon en daardoor ook zichzelf had aangedaan. Hij vertelde dat die hele periode met die andere vrouw en zijn nieuwe baan als een soort droom voor hem is. Volgens hulpverleners niet manisch maar wel hypomaan geweest. (hehe, dat wist ik al, maar goed) Hij kwam de laatste 2 maanden al meer en meer tot inkeer/inzicht. Hierbovenop kwam de afwijzing van mij (hij zocht steeds vaker toenadering) en hij had zelf al een punt achter zijn relatie gezet.
Of dit nou de aanjager was of andersom? Achteraf blijkt het toch een psychose geweest te zijn, ten tijde de suicidepoging. De aanloop, hoe hij nu is, het klopt allemaal met de vorige 2x, alleen toen deed hij geen poging tot.
Ik heb het vreselijk druk gehad. Omdat je er vanaf het eerste moment bij bent ben je waarschijnlijk ook degene die alles moet regelen??? Pffffffff. Ben van de week wel open geweest tegen zijn 'vrienden' die allemaal letterlijk liepen te janken aan de telefoon (ooooooh, mijn beste maatje) dat ik ze toch wel erg weinig zie als het niet goed gaat met hem en dat als ze MIJ willen helpen ze het in de toekomst anders gaan doen. Tja, eerlijk is eerlijk. Als ex in goede doen is staat hij voor iedereen te bbq-en en te zorgen, brengt gezelligheid en vreugde, daar vaart iedereen op mee maar als hij somber is.....waar zijn ze dan?
Ik heb nog een zoon ook die ik op moet vangen, je wil niet weten wat er allemaal bij komt kijken. Maatschappelijk werk, vertrouwenspersoon op school, speltherapie, en verder weet ik wat ons nog te wachten staat. We worden in de gaten gehouden nu. (op positieve manier hoor, maar eerlijk is eerlijk, hier vraagt toch niemand om?) Tegen zoon gezegd dat pappa 5 nachten niet kon slapen (wist ie al) en dat ie toen teveel pillen ingenomen heeft. Maar die voelt en ziet natuurlijk ook genoeg gebeuren de afgelopen paar dagen. En het is geen prater dus....De kans bestaat dat het woordje zelfmoord gaat vallen, op school of op straat, daar wordt dan een plan op losgelaten door het mw van schooltje omdat dat weer de nodige impact zal hebben op zoon en andere kinderen.
Verder is hij de volgende dag ONTSLAGEN uit het ziekenhuis!!!!!!!!!!!!!!!!! Sta je dan. Niet te geloven he? Dus wat doet Canei....die neemt hem in huis, samen met goede vriend, die is er steeds bijgebleven, ook blijven slapen. GVD GVD. Wel alle respect van het RIAGG en andere hulpverlening, maar je moet het toch maar mooi zelf oplossen in NL. Goed, de 2e nacht is hij 's nachts naar zijn eigen huis gegaan en nu is hij daar. Ik heb er gister gegeten, ga er vanavond weer heen en dan naar huis. Die vriend blijft er slapen. Het zijn allemaal tussenoplossingen tot dinsdag, dan hebben ze pas tijd voor hem.
Hij doet het goed hoor. Is onwijs verdrietig maar wel reeel. Hij staat weer in de realiteit, een heel verschil. Hij is blij dat hij het leven heeft en is gelijk al gestart met natuurkundige hulpverlener alwaar hij psychotherapie gaat volgen. Hiernaast wil hij opnieuw gescreend worden en andere medicatie.Hij wil stoppen met alle dempers. Moeilijkste tijd komt dus nog voor hem denk ik, als de echte stilte komt. Maar goed, hij is niet suicidaal meer!
Met mij gaat het wel redelijk, kan nog steeds de humor van dingen inzien maar merk vandaag dat ik he-le-maal kapot ben (moe) van alles. Mag ook wel, want alles ging non stop door, zat soms met 2 telefoons in mijn handen. Mijn moeder vroeg me gister: Kind, heb je nog geen blaren op je tong? Haha, maar ik denk dat ik door al dat gepraat wel al snel een hoop verwerkt heb. (hoop ik....:?) Ze zeggen dat je na een traumatische ervaring (en geloof me, dat was het) vooral moet praten, dus........maak ik er ook heerlijk een beetje misbruik van. Klinkt misschien heel gek, toch: HIJ krijgt aandacht maar IK OOK! Hoe lekker is dat? Vanaf de opname op de EHBO tot het laatste gesprek bij het RIAGG en dan prive....Ik kon continu mijn verhaal doen.
Vandaag leef ik in stilte. Alleen met de poes. Even alles weer resetten. Gister ben ik lekker uit geweest met vriendin en op gezellige manier dronken geworden tot 4 uur vannacht. Verder stap ik zo maar eens onder de douche...:-)
Wordt vervolgd.
He dames, hoe staat het met jullie en jullie 'exmannen?' Het wordt een beetje stilletjes op het forum. Ik zat er een tijd geleden aan te denken om eens midden in het land een luch te organiseren ofzo, maar voel toch ook wel weer weerstand want anoniem praten is ook wel zo lekker. Maar als ik zo las dat de weekenden meestal moeilijk zijn (of gaat dat nu beter kleine beer en sunday?) dacht ik: Ach, een keer op een zaterdagje/zondagje?
zaterdag 7 oktober 2006 15:31
Nog bedankt voor jullie lieve reakties. Sorry, als ik het zo teruglees had ik wel even eerder mogen reageren....
Weten jullie? Ik ben hier al langere tijd bang voor geweest he? Weet niet of dat in dit topic naar voren kwam? 2 weken terug nog met vrienden over gehad, Wat nou als ie zelfmoord pleegt? Ja, dan doet hij dat toch, dan hou jij hem toch niet tegen.
En dat is ook zo.
Nu is het gebeurd......oke hij is er nog maar ik had ook vandaag op zijn begravenis kunnen zijn..... en die angst is weg.
Kan het niet uitleggen maar toch is het zo.
Canei.
Weten jullie? Ik ben hier al langere tijd bang voor geweest he? Weet niet of dat in dit topic naar voren kwam? 2 weken terug nog met vrienden over gehad, Wat nou als ie zelfmoord pleegt? Ja, dan doet hij dat toch, dan hou jij hem toch niet tegen.
En dat is ook zo.
Nu is het gebeurd......oke hij is er nog maar ik had ook vandaag op zijn begravenis kunnen zijn..... en die angst is weg.
Kan het niet uitleggen maar toch is het zo.
Canei.
zaterdag 7 oktober 2006 16:02
Canei wat ben jij een ongelovelijk dappere dame. Ik heb enorm veel respect voor je, de manier waarop je schrijft geeft me koude en warme rillingen. Je maakt nogal wat mee, relativeert en kunt reageren met een groot hart. Plus, je vergeet jezelf niet. En dat is het allerbelangrijkst.
Je houd jezelf staande. Maar het zou niet moeten hoeven. Die behoefte deel ik met je. Het leven nemen als het komt, bij ons makkelijk gezegd dan gedaan.
Het doet mij denken aan mij ex zijn 'poging' anderhalf jaar geleden. Hij had een auto-ongeluk gehad. Pas na een week vertelde hij mij de waarheid. Die laat zich raden. Er is verder met niemand over gepraat. Geen familie, geen vrienden. Pas het laatste half jaar wordt er over gepraat. Meer ook omdat ik dat verlangde van hem. Ik draag die informatie in mijn eentje, en familieleden hebben een uitgesproken mening over mij (ik krijg de schuld van veel dingen, heel pijnlijk) Ik vind hém daardoor mede verantwoordelijk om daar iets mee te doen. Dit is op zekere hoogte gelukt, echter zal ik niet veel met zijn familie hebben/krijgen. Nu niet, nooit niet. Ze hebben mij geen kans gegeven. Dat was zo oneerlijk.
Wat ik er mee wil zeggen is, dat het zo belangrijk is om niet alleen te staan. En dat jij goede mensen om je heen hebt. (hier en daar tot op zekere hoogte natuurlijk) Maar ik had er 'n gevecht erbij; ouders mochten het niet weten ivm met evt. hartaanvallen enzo... Afschuwelijk was dat.
En nu ze het langzamerhand wat meer te komen te weten hoe het met hém is, krijgt de relatie de schuld.
Ik ben een poosje stil geweest. Er gebeurd hier ook vanalles. Verwarrend, ben even de controle kwijt en het lijkt zelfs alsof de rollen zijn omgedraaid; --Ik wil hém terug, en hij gedraagt zich alsof hij mij niet meer wil.
Uhm, of ik hem terug wil is niet letterlijk te nemen, maar ik kan hem niet bereiken. Waarom wil ik dat zo graag nog? Het voelt alsof ik hem terug zou willen dus, alsof ik zo reageer en dat is ook het verwarrende voor mijzelf.
Daar raak ik van in de war. Dusdanig in de war dat ik ook voor mijzelf hulp heb ingeroepen. Ik draag het even slecht. Maar iets in mij wil er ook niet mee stoppen. Dát wil ik gaan aanpakken.
De trekken die hij nu vertoont zijn heel erg borderline. En ik kan er niets mee. En hij is alweer in een fase, dat er niks aan de hand is met hem. (effect van medicijnen wrsch.) Kortom, onbereikbaar.
En waarom? Omdat ik me weer kwetsbaar heb opgesteld. Ce'st ca!
Zo'n relatie wil ik niet.
Canei, veel sterkte voor jou. Je draagt het met een groot hart. Kijk goed uit voor jezelf. (mag ik vragen hoe oud je bent? )
De rest ook een dikke knuffel, tot schrijfs!
Sunday.
ps. Je idee om elkaar met zijn allen te ontmoeten lijkt me erg leuk, maar om dezelfde reden ben ik huiverig. Op deze manier kun je energie steken in het schrijven op je eigen tempo, anoniem en veilig. En mijn mening is niets persoonlijks uiteraard.
Je houd jezelf staande. Maar het zou niet moeten hoeven. Die behoefte deel ik met je. Het leven nemen als het komt, bij ons makkelijk gezegd dan gedaan.
Het doet mij denken aan mij ex zijn 'poging' anderhalf jaar geleden. Hij had een auto-ongeluk gehad. Pas na een week vertelde hij mij de waarheid. Die laat zich raden. Er is verder met niemand over gepraat. Geen familie, geen vrienden. Pas het laatste half jaar wordt er over gepraat. Meer ook omdat ik dat verlangde van hem. Ik draag die informatie in mijn eentje, en familieleden hebben een uitgesproken mening over mij (ik krijg de schuld van veel dingen, heel pijnlijk) Ik vind hém daardoor mede verantwoordelijk om daar iets mee te doen. Dit is op zekere hoogte gelukt, echter zal ik niet veel met zijn familie hebben/krijgen. Nu niet, nooit niet. Ze hebben mij geen kans gegeven. Dat was zo oneerlijk.
Wat ik er mee wil zeggen is, dat het zo belangrijk is om niet alleen te staan. En dat jij goede mensen om je heen hebt. (hier en daar tot op zekere hoogte natuurlijk) Maar ik had er 'n gevecht erbij; ouders mochten het niet weten ivm met evt. hartaanvallen enzo... Afschuwelijk was dat.
En nu ze het langzamerhand wat meer te komen te weten hoe het met hém is, krijgt de relatie de schuld.
Ik ben een poosje stil geweest. Er gebeurd hier ook vanalles. Verwarrend, ben even de controle kwijt en het lijkt zelfs alsof de rollen zijn omgedraaid; --Ik wil hém terug, en hij gedraagt zich alsof hij mij niet meer wil.
Uhm, of ik hem terug wil is niet letterlijk te nemen, maar ik kan hem niet bereiken. Waarom wil ik dat zo graag nog? Het voelt alsof ik hem terug zou willen dus, alsof ik zo reageer en dat is ook het verwarrende voor mijzelf.
Daar raak ik van in de war. Dusdanig in de war dat ik ook voor mijzelf hulp heb ingeroepen. Ik draag het even slecht. Maar iets in mij wil er ook niet mee stoppen. Dát wil ik gaan aanpakken.
De trekken die hij nu vertoont zijn heel erg borderline. En ik kan er niets mee. En hij is alweer in een fase, dat er niks aan de hand is met hem. (effect van medicijnen wrsch.) Kortom, onbereikbaar.
En waarom? Omdat ik me weer kwetsbaar heb opgesteld. Ce'st ca!
Zo'n relatie wil ik niet.
Canei, veel sterkte voor jou. Je draagt het met een groot hart. Kijk goed uit voor jezelf. (mag ik vragen hoe oud je bent? )
De rest ook een dikke knuffel, tot schrijfs!
Sunday.
ps. Je idee om elkaar met zijn allen te ontmoeten lijkt me erg leuk, maar om dezelfde reden ben ik huiverig. Op deze manier kun je energie steken in het schrijven op je eigen tempo, anoniem en veilig. En mijn mening is niets persoonlijks uiteraard.
zaterdag 7 oktober 2006 19:57
Ik heb volgens t riagg ook een bordelinepers.stoornis. T is erg moeilijk om er mee om te gaan als zeg ik t zelf. Mn ouders hebben wat met te verduren gehad en t ook helemaal verkeerd aangepakt. Daar zal ik me verder niet over uitweiden. Ik denk dat je t beste zo begripvol mogelijk naar je vriend toe moet zijn. die wisselingen zijn iets waar hij geen controle over heeft. Ik vraag me alleen af of hij inziet als hij 'een bui' heeft om t zo maar even te noemen, dat ook inziet. Dat helpt mij, als ik een bui heb zie ik in dat dat die stoornis is en ik zelf niet en zo kan ik t van me afzetten en er mee omgaan. Ik weet natuurlijk niet hoe erg zijn stoornis is, maar ik hoop dat je hier wat aan hebt. gr lil
zondag 8 oktober 2006 13:10
Lilitha, dank je wel voor je reactie. Goed ook dat jij al zover bent, dat je het inziet wat je gedrag betekent op zo'n moment. Bij hem is het wel iets anders, ten eerste is er nog helemaal niets vastgesteld en daardoor is het nog tasten in het duister. Dus ook voor hemzelf. Hij heeft dus helemaal niet de handvaten om het te herkennen. Bovendien kan ik niet altijd lief en begripvol zijn, omdat ik andersom daar ook behoefte aan heb. Je moet niet vergeten dat de ander joú ook nodig kan hebben op dat moment ( vanwege zorgen of verdriet om andere dingen) Dan moet ik op het moment dat ik begrip nodig heb, begrip opbrengen dat ik het niet kan krijgen. Dat maakt het zo lastig, en als dat erg vaak gebeurd, dan voel je je als partner erg alleengelaten emotioneel. Mocht het borderline zijn ( onderzoeken beginnen binnenkort) dan hoop ik voor hem, dat hij hetzelfde inzicht krijgt als jij. Je klinkt dapper!
Liefs Sunday.
Canei, en de rest... hoe is het?
zondag 8 oktober 2006 22:05
Allereerst wil ik openlijk excuus aanbieden aan mijn trouwe mailvriendin waar ik al 4 jaar lang lief en leed mee deel daar zij ook met een md man samen leeft. We hebben elkaar ooit in een zelfde soort forum ontmoet en hebben elkaar vaak gesteund (en blijven we hopelijk ook doen) Ze leest soms mee op het forum maar heeft (nog) niet de behoefte om mee te gaan in onze gesprekken. Dit omdat de gesprekken tussen de meeste onder ons gaat over onze exen en zij dus in een niet vergelijkbare situatie zit. Dit geldt ook voor Franciska, waar ik sinds kort soms mee mail. Zij is getrouwd met een md man zoals jullie in het begin van dit topic hebben kunnen lezen. Ik kan mij voorstellen dat de gesprekken in een andere lijn liggen als die van ons maar ik wil nogmaals benadrukken dat iedereen welkom is. We stoeien allemaal met de "liefde van ons leven" die door hun moodswings zo kunnen veranderen in persoon. Ook al zijn sommigen van onze mannen inmiddels een ex.....die herkenning moet misschien genoeg zijn om elkaar te kunnen helpen?
Dus meiden, als je zin hebt laat van je horen!
Dan kunnen we altijd nog, als iedereen klaar is met zijn ding (over een jaar of 6 waarschijnlijk pas, haha) een sterke vrouwen clubje oprichten!
Maar goed, wat betreft die mailvriendin; Ik heb haar niet op de hoogte gesteld van het gebeuren rondom mijn ex maar het wel op het forum gezet. Alwaar zij het kon lezen. Dit is geen goede zet van mij geweest. :$. Oke, het ontbrak mij soms aan de energie (voor velen herkenbaar) maar ik had op zijn minst haar een mail kunnen sturen waarin ik dit uitleg en haar uit had kunnen nodigen om mee te lezen op het forum. Ik heb haar hierover al een mail gestuurd maar L...nogmaals, bij deze; sorry!!! :R
Sunday, wat een verwarrende toestand he? Ik had L. ook al geschreven dat ik er helemaal klaar mee ben maar toch nog hoop heb....
Hoop waarop? Dat er iemand met een toverstokje komt en roept dat het vanaf nu allemaal normaal is en zal blijven?
Keep on dreaming.
Maar vertel eens, in wat voor zin is hij onbereikbaar (letterlijk of figuurlijk)? Wat je zegt; dat hij zijn deuren weer gesloten heeft toen jij je kwetsbaar opstelde...dat is toch niet oke he? Ondanks dat er talloze redenen voor (zullen) zijn dat hij daar niet mee om kan gaan. Jij bent een human being, en hebt recht op een gelijkwaardige relatie!
Als je een paar mails terugleest zie je dat ik in ene, zonder dat ik het ooit verwacht had, toch gevoelens voor iemand heb gekregen. Oke, het is gelijk weer over omdat hij getrouwd is maar wat ik meemaak met hem is DAT het gelijkwaardig is tussen ons. Hij kent mij in al mijn vormen; blij, grappig, boos, opgefokt, nerveus, optimist, sterk, zwak, huilend, stil, somber, verdrietig, met make up en zonder (door het janken, hahaha), dat ik de ene dag boos vertelde dat ex op kon rotten en de dag erna kon vertellen dat ik weer bij hem in bed gelegen had, hij heeft me gezien met glimneus en al. (en als ik iets erg vind is het zo'n rode glimmende jankneus, hahaha)
Als zo iemand dan voor je opkomt omdat een collega zegt dat Canei ALLES aan kan omdat ze zo'n sterke vrouw is, dit weerlegt en zegt, bijna boos: Dan kennen jullie haar niet echt, dat is....................helend!!! Als zo iemand dan ook nog gevoel voor je gaat krijgen omdat je zo echt bent (hij vindt dat juist geWELdig...) dan is dat voor mij een teken dat je ook echt mag zijn in een relatie! En dat heb ik jarenlang moeten ontberen. Klinkt dramatisch maar zo is het wel. Ik had het afgeleerd. En dat geldt voor jou waarschijnlijk ook Sunday, en voor meerderen onder ons.
Ik zie deze korte toenadering tussen hem en mij dan ook alleen maar als een kadootje. Alsof het leven mij laat zien dat er meer is dan alleen maar wat ik kende. En dat ik MAG zijn wie ik ben en dat mensen je daar niet op afrekenen maar jou daar zelfs in bewonderen.
Zodrekt ga ik nog: "Oh happy dayyyy" zingen...... :-)
Ik ga mijn mandje in, morgen weer werken, ik had 2 dagen zorgverlof gehad in het weekend dus er zullen wel vragen komen. Pfff, voorlopig ben ik even uitgeluld...Het ligt eraan met WIE ik werk maar zou het liefst in stilte mijn dingetje doen.
Met ex gaat het met de dag beter, heb er vertrouwen in dat hij de goede kant opgaat. En dat is alles wat je kunt doen: Vertrouwen hebben en loslaten en dicht bij jezelf blijven.
Zo, ik ben uitgepreekt, weltrust allemaal en dan geen lunch in de stad, pas over 6 jaar dan maar wel voor iedereen een bakkie : alsjullieblieft meiden, jullie hebben het verdient. En nogmaals bedankt voor alle lieve woorden.
Kus Canei.
Dus meiden, als je zin hebt laat van je horen!
Dan kunnen we altijd nog, als iedereen klaar is met zijn ding (over een jaar of 6 waarschijnlijk pas, haha) een sterke vrouwen clubje oprichten!
Maar goed, wat betreft die mailvriendin; Ik heb haar niet op de hoogte gesteld van het gebeuren rondom mijn ex maar het wel op het forum gezet. Alwaar zij het kon lezen. Dit is geen goede zet van mij geweest. :$. Oke, het ontbrak mij soms aan de energie (voor velen herkenbaar) maar ik had op zijn minst haar een mail kunnen sturen waarin ik dit uitleg en haar uit had kunnen nodigen om mee te lezen op het forum. Ik heb haar hierover al een mail gestuurd maar L...nogmaals, bij deze; sorry!!! :R
Sunday, wat een verwarrende toestand he? Ik had L. ook al geschreven dat ik er helemaal klaar mee ben maar toch nog hoop heb....
Hoop waarop? Dat er iemand met een toverstokje komt en roept dat het vanaf nu allemaal normaal is en zal blijven?
Keep on dreaming.
Maar vertel eens, in wat voor zin is hij onbereikbaar (letterlijk of figuurlijk)? Wat je zegt; dat hij zijn deuren weer gesloten heeft toen jij je kwetsbaar opstelde...dat is toch niet oke he? Ondanks dat er talloze redenen voor (zullen) zijn dat hij daar niet mee om kan gaan. Jij bent een human being, en hebt recht op een gelijkwaardige relatie!
Als je een paar mails terugleest zie je dat ik in ene, zonder dat ik het ooit verwacht had, toch gevoelens voor iemand heb gekregen. Oke, het is gelijk weer over omdat hij getrouwd is maar wat ik meemaak met hem is DAT het gelijkwaardig is tussen ons. Hij kent mij in al mijn vormen; blij, grappig, boos, opgefokt, nerveus, optimist, sterk, zwak, huilend, stil, somber, verdrietig, met make up en zonder (door het janken, hahaha), dat ik de ene dag boos vertelde dat ex op kon rotten en de dag erna kon vertellen dat ik weer bij hem in bed gelegen had, hij heeft me gezien met glimneus en al. (en als ik iets erg vind is het zo'n rode glimmende jankneus, hahaha)
Als zo iemand dan voor je opkomt omdat een collega zegt dat Canei ALLES aan kan omdat ze zo'n sterke vrouw is, dit weerlegt en zegt, bijna boos: Dan kennen jullie haar niet echt, dat is....................helend!!! Als zo iemand dan ook nog gevoel voor je gaat krijgen omdat je zo echt bent (hij vindt dat juist geWELdig...) dan is dat voor mij een teken dat je ook echt mag zijn in een relatie! En dat heb ik jarenlang moeten ontberen. Klinkt dramatisch maar zo is het wel. Ik had het afgeleerd. En dat geldt voor jou waarschijnlijk ook Sunday, en voor meerderen onder ons.
Ik zie deze korte toenadering tussen hem en mij dan ook alleen maar als een kadootje. Alsof het leven mij laat zien dat er meer is dan alleen maar wat ik kende. En dat ik MAG zijn wie ik ben en dat mensen je daar niet op afrekenen maar jou daar zelfs in bewonderen.
Zodrekt ga ik nog: "Oh happy dayyyy" zingen...... :-)
Ik ga mijn mandje in, morgen weer werken, ik had 2 dagen zorgverlof gehad in het weekend dus er zullen wel vragen komen. Pfff, voorlopig ben ik even uitgeluld...Het ligt eraan met WIE ik werk maar zou het liefst in stilte mijn dingetje doen.
Met ex gaat het met de dag beter, heb er vertrouwen in dat hij de goede kant opgaat. En dat is alles wat je kunt doen: Vertrouwen hebben en loslaten en dicht bij jezelf blijven.
Zo, ik ben uitgepreekt, weltrust allemaal en dan geen lunch in de stad, pas over 6 jaar dan maar wel voor iedereen een bakkie : alsjullieblieft meiden, jullie hebben het verdient. En nogmaals bedankt voor alle lieve woorden.
Kus Canei.
zondag 8 oktober 2006 22:11
Sunday, wat goed dat je hulp gezocht hebt. Je hebt gelijk, daar gingen ook vaak onze gesprekken over....waarom 'WILLEN' wij het (onbewust) niet stoppen?
Hoop dat je je inzichten in de toekomst met ons wil delen en dat je snel aan de beurt bent. Verder zit ik met ex ook steeds meer aan borderline te denken, md geeft dit gedrag volgens mij niet alleen (dat aantrek/afstoot gedrag), ook dat wordt onderzocht nu en kan HIJ ermee aan de slag.
Verder ben ik nog een paar weekjes 39......:P om antwoord te geven op je vorige vraag.
Doehoeiiiiiiiiiiiiiiiiiii.
Hoop dat je je inzichten in de toekomst met ons wil delen en dat je snel aan de beurt bent. Verder zit ik met ex ook steeds meer aan borderline te denken, md geeft dit gedrag volgens mij niet alleen (dat aantrek/afstoot gedrag), ook dat wordt onderzocht nu en kan HIJ ermee aan de slag.
Verder ben ik nog een paar weekjes 39......:P om antwoord te geven op je vorige vraag.
Doehoeiiiiiiiiiiiiiiiiiii.
vrijdag 13 oktober 2006 00:27
He, waar is iedereen? Waar zitten jullie nu met je gevoelens? Hoe is het met Kleine beer? (werk/emoties)Hoe gaat het met Sunday? (alweer contact?) Artemisia? (hoe gaat het met de verwerking?) Ik heb altijd de neiging om zelf dingen in te gaan vullen als ik een tijdje niets van jullie hoor....mijn mankementje. ;) Hoop dat jullie even wat van je laten horen. Kort mag ook hoor.
:-)
Met mij gaat het redelijk goed. Heb bijgeslapen als een os. Ben me er wel van bewust dat bepaalde reaktieve emoties nog steeds kunnen komen. Nu voel ik alleen maar een "beetje" boosheid (Waarom een beetje? mag het niet van mijzelf?) om het hele gebeuren. Vriendin zei het al vanavond. Het lijkt wel alsof je niet gelukkig mag zijn van hem. HIJ wil me gelukkig maken maar ik blijk het niet zelf te mogen, laat staan een ander. (heb het trouwens nooit meer over die ander gehad met hem, is soort van verboden onderwerp, ben eerlijk gezegd ook wel bang voor zijn reaktie daarop)
Bah, begin steeds meer zijn gedrag als manipulatief te zien. Die eeuwige zoektocht die wij meiden doen naar onszelf....komt dat niet omdat we er te diep inzitten? Ik begrijp alles van hem. Zijn manie, zijn vlucht, zijn zoektocht naar een veilige basis, zijn moodswings maar wordt het niet eens tijd om er vanaf een afstand naar te kijken? Voor mij ook nog heel moeilijk hoor ladys. Gisteren bij hem gegeten met een vriend en zoon. Hij is weer helemaal zijn oude zelf. Stond lekker te koken voor ons terwijl wij een spelletje pesten deden met zoontje. Muziekje op, gezellig als vanouds. Hij straalde gewoon, hij had zijn gezelligheid weer om zich heen en hij kon voor ons zorgen, wat hij graag doet. VALKUIL!!!! Ik dacht nog even: Wat ben je toch een lekkere vent, ik zou zo....maar tegelijkertijd kwam er een boosheid naar boven!! Hij heeft verd....2 andere wijven liggen n**ken, feest gevierd terwijl ik helemaal naar de kl*te ging. En nu moet IK maar vergeven en vergeten want het is voor hem "als in een droom gebeurt" dus niet echt? Mijn beleving is wel degelijk realiteit. Wat mij wel beangstigt is dat ik merk dat ik de neiging heb om me daar ook in mee te laten slepen. "Ach, hij heeft het niet als realiteit beleefd dus....."
Ben blij met mijn kleine verliefdheidje....dat houd me met beide benen op de grond. Ga ik lekker DAAR over treuren, dat dat nooit iets kan worden. Is tenminste lekker overzichtelijk. :P
Ben trouwens wel meegeweest naar zijn spver. Moment van suicidepoging is gedaan in schemertoestand. Hij weet het zelf niet meer. Best wel eng, he?
Nou ja, we blijven positief denken. Vooral voor mijn lekkere kleine bink die zich op het moment vreselijk aan het afzetten is tegen zijn moeder......moet het maar in liefde aanvaarden. (zo van; bij mij voelt hij zich veilig dus....krijg wel hulp trouwens hierbij, gaat binnenkort starten, want mijn trukendoos is he-le-maal op)
Lees jullie!
*; Canei.
:-)
Met mij gaat het redelijk goed. Heb bijgeslapen als een os. Ben me er wel van bewust dat bepaalde reaktieve emoties nog steeds kunnen komen. Nu voel ik alleen maar een "beetje" boosheid (Waarom een beetje? mag het niet van mijzelf?) om het hele gebeuren. Vriendin zei het al vanavond. Het lijkt wel alsof je niet gelukkig mag zijn van hem. HIJ wil me gelukkig maken maar ik blijk het niet zelf te mogen, laat staan een ander. (heb het trouwens nooit meer over die ander gehad met hem, is soort van verboden onderwerp, ben eerlijk gezegd ook wel bang voor zijn reaktie daarop)
Bah, begin steeds meer zijn gedrag als manipulatief te zien. Die eeuwige zoektocht die wij meiden doen naar onszelf....komt dat niet omdat we er te diep inzitten? Ik begrijp alles van hem. Zijn manie, zijn vlucht, zijn zoektocht naar een veilige basis, zijn moodswings maar wordt het niet eens tijd om er vanaf een afstand naar te kijken? Voor mij ook nog heel moeilijk hoor ladys. Gisteren bij hem gegeten met een vriend en zoon. Hij is weer helemaal zijn oude zelf. Stond lekker te koken voor ons terwijl wij een spelletje pesten deden met zoontje. Muziekje op, gezellig als vanouds. Hij straalde gewoon, hij had zijn gezelligheid weer om zich heen en hij kon voor ons zorgen, wat hij graag doet. VALKUIL!!!! Ik dacht nog even: Wat ben je toch een lekkere vent, ik zou zo....maar tegelijkertijd kwam er een boosheid naar boven!! Hij heeft verd....2 andere wijven liggen n**ken, feest gevierd terwijl ik helemaal naar de kl*te ging. En nu moet IK maar vergeven en vergeten want het is voor hem "als in een droom gebeurt" dus niet echt? Mijn beleving is wel degelijk realiteit. Wat mij wel beangstigt is dat ik merk dat ik de neiging heb om me daar ook in mee te laten slepen. "Ach, hij heeft het niet als realiteit beleefd dus....."
Ben blij met mijn kleine verliefdheidje....dat houd me met beide benen op de grond. Ga ik lekker DAAR over treuren, dat dat nooit iets kan worden. Is tenminste lekker overzichtelijk. :P
Ben trouwens wel meegeweest naar zijn spver. Moment van suicidepoging is gedaan in schemertoestand. Hij weet het zelf niet meer. Best wel eng, he?
Nou ja, we blijven positief denken. Vooral voor mijn lekkere kleine bink die zich op het moment vreselijk aan het afzetten is tegen zijn moeder......moet het maar in liefde aanvaarden. (zo van; bij mij voelt hij zich veilig dus....krijg wel hulp trouwens hierbij, gaat binnenkort starten, want mijn trukendoos is he-le-maal op)
Lees jullie!
*; Canei.
vrijdag 13 oktober 2006 13:52
Hoi allemaal
Dit vind ik een goede vraag!
Bij mijn man gaan ze ook onderzoeken of hij een vorm van autisme heeft omdat hij zich niet kan uiten en echt bij alles blokkeert (het niet meer weet).
M.w. vond het typisch dat hij nergens last van had en ik wel dus.
Nu moeten we binnenkort naar het riagg hiervoor.
zelf twijfel ik eraan en ben naar het GGZ gestapt waar ze momenteel nog niks van een stoornis merken.
Maar wat als hij het heeft?!
Ik voel me veel eenzaam en weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.
Hoe doen degene die daarmee leven dat toch?
Ik weet nog niet of ik het aankan om dan bij mijn man te blijven. Maar zoals ik al zeg geloof ik er niet, maar we kunnen het beter zeker weten!
maar hoe leer je zoiets te accepteren en ermee te leven?
Ik vind dit momenteel heel moeilijk.
Groetjes Marielle
Dit vind ik een goede vraag!
Bij mijn man gaan ze ook onderzoeken of hij een vorm van autisme heeft omdat hij zich niet kan uiten en echt bij alles blokkeert (het niet meer weet).
M.w. vond het typisch dat hij nergens last van had en ik wel dus.
Nu moeten we binnenkort naar het riagg hiervoor.
zelf twijfel ik eraan en ben naar het GGZ gestapt waar ze momenteel nog niks van een stoornis merken.
Maar wat als hij het heeft?!
Ik voel me veel eenzaam en weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.
Hoe doen degene die daarmee leven dat toch?
Ik weet nog niet of ik het aankan om dan bij mijn man te blijven. Maar zoals ik al zeg geloof ik er niet, maar we kunnen het beter zeker weten!
maar hoe leer je zoiets te accepteren en ermee te leven?
Ik vind dit momenteel heel moeilijk.
Groetjes Marielle
