Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?

17-07-2006 11:51 248 berichten
Alle reacties Link kopieren
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
Alle reacties Link kopieren
En oh ja...kleine beer, moest er wel om lachen hoor dat je met een wijntje achter de pc zat, doe ik zoooo vaak! Koptelefoontje met goede muziek erbij, peukje....hahaha.  Je moet het voor jezelf af en toe even gezellig maken he?
Alle reacties Link kopieren
Canei, hier ben ik dan..Nee, het klopt, in mijn andere geopende topic is de voorgeschiedenis niet van belang. 

 

Ik heb dubbel hulp gezocht, vallen en opstaan en een he-le-boel geleerd.

Voornamelijk geleerd en ervaren dat IK weer opsta na het vallen. En daar minder bang voor ben geworden in heel korte tijd. ( we praten over 2 maanden geleden en ik heb het gevoel alsof ik de wereld anders ben gaan bekijken, onvoorstelbaar eigenlijk) Maar dus ook ben ik mijn eigen tekortkoming tegengekomen, zelfs één waarvan ik denk dat die in onze heftige relatie een grote rol heeft gespeeld. ( ik geef mijzelf niet de schuld hoor)



Ik ben een maand geleden naar hem toegegaan. Heb hem vergeven, de escalaties. Ik begreep hem en dealde met de pijn ervan. Maar vergaf het hem met al het loslaten erbij. Ik heb op dat moment écht afscheid genomen.

Hij heeft dat ook zo geinterperteerd. Schijnbaar dat weekend erna al aan de sjans..  Kon mij niet vergeten en heeft een zijweg/vlucht gekozen, die schijnbaar totaal niet voor hem werkt. Ik wist dit wel. Ik heb dit eerder geschreven en voorspeld. Ik wist ook dat het niet zou gaan werken. Deze jongen heeft weldegelijk een hart en gevoel. Hij moest dit schijnbaar zelf onderzoeken en ondergaan. ( het speelt volgens zijn zeggen 4 weken)



En nu zijn we hier. Hij door schade en schande en zijn eigen grens verlegd en learnd the hard way...  en ik door leren en groeien kunnen zijn waar ik nu ben.



Weten dat ik hem niet nodig heb. Niet meer zijn verzorger hoeven zijn, maar weten en voelen dat je bij elkaar hoort.



Ik zou hem een jaar geleden de kop ingeslagen hebben na dit nieuws, en van hem hebben geeist dat hij brak met waar hij mee bezig was. Dat heeft een boel getriggerd. Nu geef ik hem die ruimte het zelf te ontdekken en het uit te zoeken. Ik vind dat wel heel eng, maar aan de andere kant: ook zonder mijn gepush zal er een uitkomst komen. Die zal goed of slecht zijn, Hoedanook: I will survive! Ookal ben ik zo bang als een klein vogeltje..



Ik heb in korte tijd veel begrepen. Ook van hem. Maar hij ook van zichzelf, althans zo sprak hij wel over zichzelf.. redelijk, spijt en volgens hem moest hij nog zijn eigen kop volgen. 

We hebben er vorige week dus over gepraat, ik had een totaal ander mens voor me, die ook evenzoveel nog van mij hield. En mij ook is gaan missen, gaan ervaren wat ik werkelijk voor hem ben.



Ik praat hier in het persoonlijkheidsstoornis topic maar dat voelt even niet meer zo. Er is wat veranderd. Hebben we elkaar gek gemaakt? Moeten we nog volwassen worden, los van elkaar?



Maar heeft hij dat ook echt gedaan, vraag ik me af. Het gesprek loog er niet om in elk geval, maar weer spookt door mijn hoofd, hoe ik hem ken.

Alle moeilijke toestanden die voor hem nu volgen.. het kappen met haar, zijn vrienden die het veroordelen, zijn familie die het allang prachtig vonden dat er weer een ander in het spel was.... Hij zei dat hij met mij samen wel wilde wegvluchten, weg van hier....



Je kunt simpelweg niet van iemand verwachten ineens zoveel ruggegraat te hebben. Doet ie het of doet ie het niet? Dat is de vraag. Zal zijn liefde voor mij nog zo groot zijn dat hij de kracht zal hebben alles te kunnen rechtzetten wat hem dwars zit. Inclusief (op termijn) wat wij voor een problemen hadden? Zal ie het weer opgeven? Net als altijd?

Zal ik nog harder op mijn bek gaan dan tevoren?



Ik ben me bewust dat dat vragen zijn die ik moet loslaten.



Gelukkig is het niet op jeweetwel uitgedraaid. Daarvoor heb ik mezelf kunnen beschermen. Maar de vonken vlogen er zo ook al van af.

Hij moet het maar uitzoeken, en als blijkt dat hij geen daden aan zijn woorden koppelt dan weet ik genoeg. Het is lastig vertrouwen te hebben, hoewel ik het hem wel gegeven heb. Die ruimte.



Wanneer hoor ik wat van hem? Hij zei dat het hem geen moeite zou kosten om haar te stoppen. Hoeveel tijd staat daarvoor? ( ooooh gedachten, hoepel  op) En dan ben ik natuurlijk niet de eerste die hij van het heuglijk feit op de hoogte brengt. Eerst zijn eigen issues uit de weg. Loslaten dus. Echt ruimte geven.. ook in mijn hoofd.



Nou Canei, dit was mijn verhaal in een notendop (haha)



Ik ga nu aan mijn huishouden, ook harde muziek aan.. even niks.

Verrassend nieuws, dit voor je? Ik weet dat het niet wordt veroordeeld. Zelfs in mijn persoonlijke kringen niet echt. Dingen kunnen écht ineens anders zijn. Maar of dat blijvend is..... 



xxSun
Alle reacties Link kopieren
Oh en natuurlijk: hoe komt het nou dat jij weer in de fase zit waarin je zit?

*;
Alle reacties Link kopieren
Gloeiende....van 22.30 tot 0.37 zitten tikken....zet hij mijn text er niet op!!!!!!

Grmblllllllllllllll (en het was een lap text Sundayyyy!)

Ga nu maar naar bed, morgen nieuwe poging.

(Wat een frustratie)



Liefs Canei.
Alle reacties Link kopieren
Ooh wat erg Canei!! En ik ook zitten balen, want mijn internet lag eruit.. was héél erg nieuwsgierig wel wat je op mijn verhaal te zeggen had. Nou, ik hoop dat je niet al te gefrustreerd bent geraakt, hihihi.. en ik hoor van je.



XSunday
Alle reacties Link kopieren
He dames!!!!! Hoe is het ermee? Ik ben een tijdje "afwezig" geweest en kan geen discussie meer vinden. Het was even zoeken maar nu heb ik hem weer. Sunday....ben benieuwd hoe het verder gelopen is. Kleine beer; nog steeds je leven op orde? Ik wil wel uitgebreider maar wacht eerst even reacties af!



Liefs Canei.
Alle reacties Link kopieren
hallo,





ik probeer dit topic te uppen.

is er iemand wiens mannelijke partner borderline heeft?
Alle reacties Link kopieren


hallo,





ik probeer dit topic te uppen.

is er iemand wiens mannelijke partner borderline heeft?
Up Up
Alle reacties Link kopieren
Hmmm, deze doet het niet meer, Zeepaardje. Misschien werkt het als je een eigen topic opstart. Anders zou ik het ook niet weten.
Alle reacties Link kopieren
Sundayyyyyy! Kleine beer!!!!!!!!!! En de rest....:-) HOE is het met jullie?
Alle reacties Link kopieren
Hoi kleine beer,

je vriend klinkt als iemand met bipolaire stoornis, oftewel manisch depressief. veroorzaakt door chemische onbalans in de hersenen.

wel lastig op te sporen, goed te beheersen met lithium.
wij slapen nooit.
Alle reacties Link kopieren
hallo ,

ik heb een 8weken geleden de relatie gestopt ,met naar mijn gevoel een narcistische man .in het begin van de relatie was alles super ,maar na ongeveer 3maanden begon de verandering ,de vernederingen ,minder affectie , minder sex ,en als ik daar al iets over durfde zeggen , was ik de sex maniak , een keer in de maand ? toen we een hond kochten was de interresse in mij nog meer weg , soms een half uur de hond kammen . maar daar mocht ik niks van zeggen , ook als er andere vrouwen in de buurt waren , de macho uithangen , doet veel fitness want zijn body moet perfect zijn , naar de buitenwereld symphatiek ,maar thuis valt het masker af . alle vrienden moeten laten vallen , mocht niet alleen langs mijn moeder , alleen sletten gaan alleen naar de stad ,was maar tot mijn 16 naar school geweest , daarom ni slim , dit was op het laatste zo vermoeiend , pijn in mijn lichaam ,veel verdriet , en toch is het zo moeilijk om hem los te laten , iedereen had me voor hem verwittigd , ze zagen er de duivel in , ikke ni ,2 dagen nadat ik de relatie had stopgezet stond hij al op facebook ,en nu op een datingsite , hij laat zich ni horen of zien , dat doet me zo pijn ,heb ik dan niks betekend in die 3 jaar.
Alle reacties Link kopieren
Nothappy, misschien kan je beter een nieuw topic starten. Dit stamt uit 2006.



Overigens valt het me op dat er graag etiketjes op mensen worden geplakt, autistisch, narcistisch, borderline etc. terwijl dat niet eens op een professionele manier is vastgesteld.



Wanneer accepteren we eens dat er gewoon ook klootzakken op de wereld rondlopen ivp er gelijk een geestelijke stoornis aan te verbinden.
Alle reacties Link kopieren
quote:Aranea schreef op 23 april 2011 @ 12:38:

Nothappy, misschien kan je beter een nieuw topic starten. Dit stamt uit 2006.



Overigens valt het me op dat er graag etiketjes op mensen worden geplakt, autistisch, narcistisch, borderline etc. terwijl dat niet eens op een professionele manier is vastgesteld.



Wanneer accepteren we eens dat er gewoon ook klootzakken op de wereld rondlopen ivp er gelijk een geestelijke stoornis aan te verbinden.



Eens.

En het diagnosticeren aan een prof overlaten.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
Alle reacties Link kopieren
Wat ik me afvraag ontwikkel je een persoonlijksheidsstoornis als je in je jeugd bv heftige dingen hebt meegemaakt.?

Of zit de ontwikkeling ervan al in je karakther.



Waarom kan de ene een shitjeugd hebben gehad en die krijgt geen problemen op latere leeftijd. En de ander zelfde jeugd en die krijgt een persoonlijkheidsstoornis.



Het lijkt me erg moeilijk om met uiterste om te gaan in een persoonilijkhiedsstoornis. Voegt het wat toe aan een relatie als het zo ongelijk is wat ik hier hoor. MOet je je hele leven als partner van aanpassen. Waar blijf jij dan in het verhaal ??
Alle reacties Link kopieren
quote:mara2 schreef op 19 januari 2012 @ 13:49:

Wat ik me afvraag ontwikkel je een persoonlijksheidsstoornis als je in je jeugd bv heftige dingen hebt meegemaakt.?

Of zit de ontwikkeling ervan al in je karakther.



Waarom kan de ene een shitjeugd hebben gehad en die krijgt geen problemen op latere leeftijd. En de ander zelfde jeugd en die krijgt een persoonlijkheidsstoornis.



Het lijkt me erg moeilijk om met uiterste om te gaan in een persoonilijkhiedsstoornis. Voegt het wat toe aan een relatie als het zo ongelijk is wat ik hier hoor. MOet je je hele leven als partner van aanpassen. Waar blijf jij dan in het verhaal ??Ik zal volgende maand behandeld worden voor persoonlijkheidsstoornis bij PSYQ................
zorg dat je nooit in de Cul de sac terechtkomt. Je hebt je leven zelf in de hand.
quote:mara2 schreef op 19 januari 2012 @ 13:49:

Wat ik me afvraag ontwikkel je een persoonlijksheidsstoornis als je in je jeugd bv heftige dingen hebt meegemaakt.?

Of zit de ontwikkeling ervan al in je karakther.



Waarom kan de ene een shitjeugd hebben gehad en die krijgt geen problemen op latere leeftijd. En de ander zelfde jeugd en die krijgt een persoonlijkheidsstoornis.



Het lijkt me erg moeilijk om met uiterste om te gaan in een persoonilijkhiedsstoornis. Voegt het wat toe aan een relatie als het zo ongelijk is wat ik hier hoor. MOet je je hele leven als partner van aanpassen. Waar blijf jij dan in het verhaal ??Ik heb een persoonlijkheidsstoornis. Het schijnt dat de meeste er erfelijke aanleg voor hebben, maar dat de ziekte zich openbaart door traumatische gebeurtenissen in de jeugd. Je kan het ook krijgen zonder erfelijke aanleg, maar dan is de kans een stuk kleiner.



Mijn partner vindt dat de stoornis ons soms behoorlijk in de weg zit, doordat ik wantrouwig en onzeker ben. Aan de andere kant, sinds het benoemd is, is de communicatie een stuk vooruit gegaan en bespreek ik gelijk wat ik denk en voel, wat het voor hem ook makkelijker maakt om te begrijpen wat er aan de hand is. Hij vindt het lastig ja, maar het is wat hem betreft maar een klein onderdeel van mijn persoonlijkheid. Ik heb ook nog heel veel goede eigenschappen, zegt hij.
Alle reacties Link kopieren
Mijn zus en moeder hebben een persoonlijkheidstoornis. Ik vind het moeizaam om hiermee om te gaan. Ik zou het nu niet meer kunnen opbrengen om een partner te hebben met een persoonlijkheidsstoornis. Wat betreft de gezondheidszorg: Ik vind dat je, je schoor moet schreeuwen voor hulp en dan nog horen ze je niet. Ik heb wel veel respect voor de mensen die wel een relatie aangaan met deze mensen. Het enige advies wat ik heb: Zorg dat je, je niet laat meeslepen, laat manipuleren. Je moet (vaak) erg sterk in je schoenen hiervoor staan!
Dream it, Wish it, Do it!
Alle reacties Link kopieren
Zelf zou ik waarschijnlijk een bipolaire stoornis hebben en een persoonlijkheidsstoornis, na een jaar opname nog steeds geen duidelijke diagnose. Maar als ik jullie berichten zo lees dan gun je je ergste vijand nog geen relatie met iemand met een persoonlijkheidsstoornis? (Dit is geen aanval, ik concludeer dat het heel zwaar is voor jullie) En een ouder met iets dergelijks is dus ook heel moeilijk? Lastig om dan voor je eigen geluk te gaan terwijl je misschien wel het leven van een eventuele vriend en kinderen heel zwaar of onmogelijk maakt.
Alle reacties Link kopieren
sterkte!
anoniem_146716 wijzigde dit bericht op 11-06-2013 01:36
Reden: gewoon :)
% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
hoi, dit schijnt n oud topic te zijn. Misschien kan het herstart worden? Ik zou het wel goed vinden als 'lijders' en 'betrokkenen' wat dichter bij elkaar kunnen komen, zoals in mijn eigen huwelijk wel het geval is, gelukkig.

In mijn ogen zijn mijn kinderen en man meestal gelukkiger dan ik (als ik depressief ben) of even gelukkig (als ik hypomaan ben). Mijn man beaamt dit. Wel hebben we het vaker over mijn emoties dan over de zijne. Dat lijkt me wel lastig als het omgekeerd zou zijn (bv een man met heftige emoties). Maar anderzijds: met de kinderen heb ik het natuurlijk meer over wat hen beweegt.
Alle reacties Link kopieren
Schemagerichtetherapie schijnt goede resultaten te geven bij een (borderline) persoonlijkheidsstoornis. Misschien kun je je hier eens in verdieppen of advies vragen of het geschikt voor je is en waar je dit kunt doen in jouw omgeving. Veel Kracht toegewenst, je hebt hier niet om gevraagd maar moet er wel mee zien te (over)leven.
Alle reacties Link kopieren
Ja, sowieso altijd naar een professional gaan. Ze kunnen tegenwoordig zo veel oplossen. Al dan niet met medicatie.
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
Helaas ben ik bekend met een moeder met een dubbele persoonlijkheidsstoornis en een zus met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Hoe je er mee om gaat is bij iedereen anders. Het uit zich namelijk ook bij iedereen anders. Het ligt aan de gradatie de persoonlijkheid van de persoon en of de persoon in kwestie hulp aanvaard of niet. En of hij-zij zijn ziektebeeld kan accepteren.



Ik heb het na 21 jaar opgegeven. Ik ben doodop en ze laten mij nog niet met rust. Het is lastig, ik kan er een boek overschrijven maar nogmaals niet alle mensen met borderline zijn hetzelfde.



Hoe ik in het algemeen met de borderline omging? Ik ging niet mee in hun emotionele chantage, althans dat probeerde ik. Ik reageerde niet wanneer hun op een negatieve manier aandacht vroegen, alleen op een positieve manier. Dus wanneer ze aangaven dat ze graag aandacht wilde (dit is wel iets extreem moeilijks voor hun). Ik probeerde ook continu er voor te zorgen dat ze mij niet op een voetstuk zetten want geloof me als je één ding ´´fout´´ doet in hun ogen, val je er ongelofelijk hard vanaf en straffen ze dat op een harde manier af.



Nogmaals iedereen is anders, maar ik en mijn partner zijn behoorlijk op de proef gesteld. En nu zitten we weer in het zelfde schuitje en dat terwijl ik helemaal geen contact met ze wil. Het is doodvermoeiend en ik moet er echt op letten dat ik er zelf niet onder door ga nog niet te spreken over wat ze met de mensen doen die dicht bij mij staan.



Maar goed ik kan ook nog een heel boekje doen over de o zo geweldige hulpverlening in Nederland, net als de fantastische politie in Nederland... zucht. Ik vind in sommige gevallen wel dat mensen met een persoonlijkheidsstoornis zich er ook geweldig achter hun ziekte kunnen verschuilen en ook bijna overal mee weg kunnen komen. Doodvermoeiend al die regels waar je mee te maken hebt als ´´gezond´´ persoon maar waar ze totaal geen rekening mee houden met een persoon met borderline.



Het zou fijn zijn als er eens wat meer aandacht gaat naar de familie-omgeving van die mensen in plaats van alleen richten op hun. Niet alleen hun wereld stort in, ook als familie zijnde lever je bij elke suïcide poging, persoonlijke dreigementen een stukje van jezelf in die je nooit meer terug zal vinden.
Dream it, Wish it, Do it!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven