Psychische aandoening man

Beste en lieve Annoniem.

Wat verschrikkelijk om dit allemaal te lezen zeg...



Ik zit in een gelijkwaardige situatie, Ik ben een 22 jarige man, dat een kind heeft van 2 jaartjes jong, Gezien mijn geaardheid, en mijn relatie met een andere man, heeft een kindje krijgen mij zeer veel moeite gekost. De liefde die ik heb is dan ook onvoorwaardelijk hoog.



Ik had altijd gehoopt op een huisje boompje beestje met mijn partner, Maar helaas ging dat ook niet helemaal lukken.

9 Maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan omdat hij verschillende waan ideeén kreeg...



Zo heeft hij vaak op ons balkon gestaan, met de teksten dat hogere macht hem kwam halen, en zo heeft hij vaak gedreigd met zelfmoord. Hij voelde zich niet meer gelukkig, en hij raakte steeds verder de grond in... Het begon met alcohol, en eindigde bij de meeste gevaarlijkste drugs-soorten.





Ik kan nu niet 1.2.3. advies geven, of zeggen wat het beste voor jou en jouw kinderen zijn, want iedereen reageert hier natuurlijk anders op. De een vind de situatie mee vallen, en de ander maakt er een drama van. Als ik jouw situatie inschat, zou ik echt heel goed kijken naar jezelf, en naar je kinderen. Ondanks zijn problemen... En ondanks je liefde voor hem, trekt hij je hier door automatisch mee... Als vader's niet hersteld, en toch bloot wordt gegeven aan de kinderen, is de kans groot dat jullie kinderen onder toezicht komen te staan bij jeugdzorg. En dit gun je geen enkel kind of ouder...



Ik heb de keuze van jeugdzorg gekregen bij mijn vriend weg te gaan. Als ik dit niet deed binnen 2 uur. Zouden ze mijn kind afpakken. Uiteraard is voor mij dan de keus heel snel genomen. En woonde ik paar maanden bij mijn moeder.



Ik heb zoveel pijn en verdriet gehad. Want je houd toch heel veel van je man, ondanks hij problemen heeft. En als je je verplaatst in zijn situatie, dan had jij het ook fijn gevonden als hij bij jou bleef.. Maar nu moet je echt kiezen voor jezelf en voor je kinderen.



Neem afstand, En zorg dat je kinderen je man alleen in het weekenden onder jouw toezicht te zien krijgen... Leg hem uit waarom je dit doet, en spreek jouw zorgen naar hem uit...



Missen van je eigen kinderen kan je soms goed aan het denken brengen... Mijn ex partner is hier door alle instanties af gegaan voor hulp, en heeft gevochten om mij terug te krijgen... Na 2 maanden was hij geheel cleain, en weer die lieve oude man waar ik zo stapel gek op was (nogsteeds op ben)...



Maar ik ben zo bang geworden, dat ik heb besloten NIET meer terug te gaan....



Nu 9 maanden verder, ben ik mijn man kwijt, en heb ik gehele voogdij over mijn zoon. In het weekend is hij onder jeugdzorg toezicht bij vader's.... En dat gaat top... (Y)

Beste Anoniem,



Ik snap inderdaad dat het een zeer lastige situatie is waar je nu in leeft, De man waarmee je vooralsnog samen bent, en de man waarmee jij kinderen hebt gemaakt, is veranderd. Dat is een situatie waar vrijwel geen enkele relatie tegen bestand is.



Als je echt heel veel van je man houd, en echt zeker weet dat het goed gaat komen, dan kan je natuurlijk de relatie voort zetten, maar weet wel dat bij deze stap consequenties vast kunnen zitten. Vele vrouwen en ook mannen in jouw positie denken 9 van de 10 keer te makkelijk over de situatie, Vaak denken ze aan een perioden waar hij uit moet komen met jouw hulp, probeer deze natuurlijke gedachte los te laten, want dat gebeurd niet zomaar...



Zoals ik nu lees, ben je zelf ook bang voor de situatie, en is de kans aanwezig dat de toestand van uw man verslechterd. Als dit het geval is, zal ik niet langer twijfelen, en de kinderen met snelle sprong van vader ontnemen.

Dit klinkt heel akelig, en onnatuurlijk gezien een kind beide ouders nodig heeft, maar kinderen hebben liever 1 Lieve mama om op te bouwen, Dan een mama en papa in problemen.



Ik heb geen idee of Jeugdzorg hier al vanaf weet? Maar mocht dit het geval niet zijn, dan is het verstandig om het ook niet teveel over jouw prive situatie te hebben. Ook zal je moeten liegen tegen je eigen kinderen (afhankelijk van de leeftijd).. Zo kan je zeggen dat papa heel veel moet werken.. Zeg niet dat papa ziek is.. Want dat vertellen de kinderen vervolgens door aan hun leeraars, De leeraars op school zijn in dit soort gevallen jouw grootste vijand, Want die hebben heel veel macht wanneer hun een AMK melding maken, Scholen worden het meest serieus genomen.



Een feit hebben we op kunnen schrijven, Bureau jeugdzorg moet hier buiten blijven!! Niet alleen voor jouw gemoedsrust maar ook die van jouw kinderen.



Stel, je ligt nachten wakker om de situatie, Of je snauwt je kinderen af... Dan wordt het tijd om na te denken of het wel verstandig is dat je jou man nog zo beschermd...

Je wilt de kinderen niet afnemen van je man, en je wilt zelf ook niet bij je man weg. Toch is het verstandig om dit wel te doen.



De vraag van jou was dan ook, Maar hoe doe ik dit dan? Hoe ga ik weg bij mijn man?... Dat is heel lastig, zeker als je nog gevoelens voor je man hebt, Je kan niet zomaar zeggen dat het niet meer werkt, en vervolgens aankloppen bij een familie lid. Hiervoor zal je een langdurig gesprek moeten voeren met je partner. Je zult hem moeten laten inzien dat het zo niet langer kan... Vraag hem om tijd, en zeg dat je voor tijdelijk bij hem weg gaat... Zeg dat je dit uit belangen doet voor de kinderen, en zeg wat je denkt.



Vooral het zeggen wat je denkt is erg belangrijk. Je man moet weten waar hij aan toe is... Voel jij je angstig bij hem? Zeg dit,

Voel jij je niet meer vertrouwd? Zeg dit,

Alleen dan weet je man waar hij aan kan werken.



Pas als je iets verliest, weet je wat je mist, En weet je weer waar je voor moet vechten. Waarschijnlijk ziet je man nu niet in wat hij nog te verliezen heeft... Maak hem dit duidelijk!



Als je niet van plan bent bij hem weg te gaan voor altijd? Geef hem dan een tijd, 2 a 3 maanden bijvoorbeeld.

In deze tijd kan hij goed nadenken, en stappen ondernemen..

Deste beter het met hem gaat, Deste vaker jij weer bij hem bent...



Op den duur zal je man ook voelen dat er iets nieuws opgebouwd wordt tussen jullie... het is niet alleen de liefde dat weer meer wordt, maar het is ook iets nieuws.. Het voelt weer opnieuw spannend aan.



Ik weet niet of je de uitspraak kent : Als het kopje eenmaal gebroken is, is dat voor altijd zichtbaar?



Dit is een uitspraak waar ik het niet mee eens bent...

Want zodra jullie samen door een diepe dal zijn gegaan, kan je er altijd alleen maar BETER uit komen... En dat is wat jullie nodig hebben!



Heel veel sterkte, en bij vragen hoor ik dat van je

.

Lieve TO,

Ik kom uit een vergelijkbare situatie. Behalve dat alle positieve punten die jij noemt bij ons eigenlijk niet van toepassing waren.



Wij woonden nog samen toen de situatie onhoudbaar werd. Onze zoon was nog klein (bijna 3) en hoefde nog niet naar school.

Ik heb geregeld dat wij (zoon en ik) tijdelijk in een andere stad in het huis van vrienden van mijn ouders konden wonen.

Man kwam nooit voor 10 uur zijn bed uit. Ik heb in de weken voorafgaande aan onze "vlucht" steeds kleine hoeveelheden spullen en kleding naar mijn ouders gebracht. Op een afgesproken ochtend stonden mijn ouders om half 6 met 2 auto's bij mij voor de deur. In de ene auto gingen mijn 3 katten. Die gingen tijdelijk logeren bij mijn oom. In de andere auto ging mijn zoon en wat spullen. In mijn eigen auto ging vrijwel alles wat van waarde was.

Ik heb zelfs mijn tv en papieren die nodig zijn voor de belasting en verzekeringen meegenomen. Ik heb er serieus rekening mee gehouden dat hij mijn huis in brand zou steken.



Ik ben een paar dagen later terug gegaan om met mijn vriend te praten. Hem gezegd naar zijn familie (in het buitenland) te gaan en daar hulp te zoeken. Uiteindelijk heeft hij dat gedaan.

Na een maand of 2 zijn wij terug naar

huis gegaan. Alles was kort en klein geslagen en in een kamer was een reusachtige muurtekening gemaakt. Ik heb de deur van die kramer dicht getrokken en heb er eigenlijk een jaar lang niks aan gedaan.



Uiteindelijk ben ik een relatie aangegaan met iemandbdie eerder een gewone vriend was. Ik zie nu pas hoe een relatie hoort te zijn. Dat de ene niet constant voor de ander hoeft te zorgen. In een relatie zorg je voor elkaar en zorg je voor de eventuele kinderen. Je blijft verantwoordelijk voor je eigen geluk en draagt niet de eindverantwoordelijkheid voor het geluk van de ander.

Heel af en toe horen we nog wat van ex. Het komt er meestal op neer dat hij mij mist en mij haat en alles is mijn schuld. Ik vind het prima dat hij dat vind. Ik mis hem niet en ben echt ontzettend blij dat hij ver naar de achtergrond van ons leven is vertrokken.



Het grote voordeel voor mij is dat mijn ex onze zoon niet heeft erkend en daardoor juridisch geen recht heeft op een bezoekregeling ofzo. Op dit moment vraagt hij er ook niet naar. Af en toe krijgen we een kaart, een brief of een email maar eigenlijk hebben we nu al sinds zoon's verjaardag eind mei niks meet van hem gehoord. Mijn zoon weet dat hij "nog een papa" heeft in het buitenland en hij maakt af en toe een tekening of stuurt een kaart.



Toen we middenin de ellende zaten had ik nooit durven hopen dat ons leven ooit zo rustig zou worden en dat ik met zo weinig gevoel over mijn ex zou kunnen praten. De belangrijkste tip die ik je wil meegeven is: schakel je netwerk in. Ook als het de 3000ste keer is dat de om hulp vraagt. Stel het belang van je kinderen voorop. Als de situatie gevaarlijk zou kunnen worden is het een absolute no go, en hebben de kinderen er heel veel als als jij een soort halve liefdesrelatie met allerlei voorwaarden behoudt met hun vader?

Iemand die psychotisch is geweest, kan prima stabiel blijven, met of zonder medicatie. Een vorm van begeleiding is wel een must en het hebben van een signaleringsplan ook.



Waarom ga je niet eens praten met zijn hulpverleners en met je man, hoe de situatie nu is en hoe hij functioneert? De aanleg voor psychoses zal altijd wel blijven, maar een beetje stress lijdt niet direct tot waanbeelden en een nieuwe psychose. Met medicatie kan dat prima gestabiliseerd worden.



Wel zul je moeten accepteren dat je man psychisch kwetsbaar is en waarschijnlijk dus geen kostwinner kan zijn omdat hij werk niet aankan. Als hij verder een prima vent is en jullie van elkaar houden, dan laat je je man toch niet vallen en ontneem je je kinderen hun vader toch niet?



Ik zou jou willen adviseren om ook psychische hulp te zoeken. In een relatie met iemand die psychotisch is, kunnen heftige dingen gebeuren en kun je je onveilig voelen. EMDR kan je helpen die gevoelens minder heftig te maken.



Als de situatie voor jou en de kinderen echt onveilig is, dan zal er een andere oplossing gezocht moeten worden. Maar als je man stabiel is kunnen jullie het toch op zijn minst proberen? Zoals gezegd, met medicatie en een signaleringsplan kan veel ellende voorkomen worden. En je man is tenslotte geen kwaadaardige man, hij is/was psychisch ziek. En na een (lange) opname wil hij vast graag weer bij de mensen zijn waar hij van houdt.

De situatie wordt nu op de spits gedreven:

man wordt wegens herstel binnen enkele weken ontslagen uit de instelling. De afspraak met de instelling was dat hij beschermd zou gaan wonen en verder begeleid zou worden met het oppakken van zijn leven en het oplossen van de problemen die hij heeft gecreëerd.



Helaas heeft hij enkele dagen terug te horen gekregen dat er geen plek is bij beschermd wonen en er verder ook geen woonruimte voor hem geregeld kan worden. De begeleiding gaat dus ook niet door.





Dus omdat er geen plaats is bij het RIBW zet de instelling man op straat? Bizar en onmenselijk.

Mogen zij dit wel?

En is er niet iets van een kamer te huur en dat man iets van dagbehandeling ofzo gaat doen?

Alsij de situatie voor jou en kind nog niet veilig acht dan zou ik hem zeker niet zelf in huis nemen.

Naar de HA gaan, je verhaal doen, en rust nemen....

Meer niet.

.

Meid, waar begin je aan?.....wat een ellende.

De HA ja...de huisarts wel te verstaan.

.

Sorry hoor, maar hou eens op met praten, voel je niet verantwoordelijk voor een vent..die per toeval de vader van je kids is, en hij moet eens leren eerst heel erg goed voorzichzelf te zorgen.

Dat zal de HA je ook vertellen...en oh ja, zorg goed voor je kinderen.

quote:anoniemex schreef op 22 september 2014 @ 10:28:

[...]





Dat is niet mogelijk omdat hij geen financieen heeft. Hij heeft momenteel een dakloze uitkering. Daarvan valt geen kamer te huren. Hij kan geen normale uitkering krijgen, omdat je daarvoor een woonadres moet hebben. Zelf heb ik ook de financieen niet om voor hem een kamer te huren.

Ik zou toch eens informeren bij de uitkeringsinstantie want zodra er een kamer is dan kan die uitkering toch gewoon omgezet worden in een "normale" uitkering?

Voor die daklozenuitkering had hij toch ook op zijn minst een postadres nodig..?

Speel moedertje over je kinderen!!

Toch niet over een volwassen vent?

.

Man , ik ben nu al moe.

Voor de veiligheid van de kinderen zou ik hem in geen geval zelf in huis nemen.

Wat een ontzettend moeilijk situatie TO



Een paar adviezen:



- Wat betreft de kinderen heb je al de beslissing genomen deze (en jezelf) te beschermen door niet samen te wonen. De verdere band zal oa afhangen van zijn psychische gesteldheid, en aan contact kun je meewerken zo goed als het gaat onafhankelijk van hoe jullie partnerrelatie is.

- Wat betreft je relatie, vraag je af of je de partnerrelatie zou willen voortzettend als die woonstress er niet zou zijn. Dat geeft je ws het beste idee over je eigen gevoel voor hem als partner, voor dit moment.

- Ga in gesprek met de instelling over het vervolgtraject voor hem, je weet via hem een paar dagen dat de RIBW niet doorgaat. Misschien komen er nog andere oplossingen. Dat gezegd hebbende, de minister heeft bedacht dat 30% van de bedden gesloten moeten, en idd vooral mensen als jij en je partner krijgen dat op hun bordje.

- Als jullie relatie nog een juridische status heeft, vraag daarover advies aan.



En als laatste, overweeg hulp van je Huisarts of Algemeen Maatschappelijk werk.



Heel veel sterkte met de situatie. Ik kan verder niet meer reageren de rest van de dag, maar hoop dat je hier wat aan hebt.

Goede adviezen van Anna.



Heeft hij geen ouders waar hij terecht kan?



Ik vraag me echt af hoe het kan dat iemand van een beetje stress waanbeelden krijgt en waarom de instellingvzijn medicatie daar niet op aanpast. Niet dat ik jou niet geloof TO, maar ik heb dat zelf heel anders meegemaakt.



Ik snap die instelling niet. Iemand die nog zo snel zwaar van de kaart is, is toch nog niet goed genoeg om als patient te ontslaan?